De Zwarte Dominatrix 2. Geschreven door Hamlet, in het Nederlands vertaald door WatjeKouw. Hallo, daar ben ik weer, Lisa de almachtige en onoverwinnelijke Dominatrix! Ik wil graag de vorige aflevering vervolgen en jullie vertellen hoe ik begon te werken als Correctie Therapeute, oftewel CT. Zoals ik jullie al heb verteld, werkte ik vroeger in een ziekenhuis als fysiotherapeute. Ik vond het best een leuke baan, maar ik begon me ontzettend te ergeren aan al die regeltjes en de lage lonen in de gezondheidszorg. Op een gegeven moment barstte de bom toen ik werd ontboden in het kantoor van het Hoofd. Ik had altijd al een hekel aan hem gehad en hem altijd beschouwd als een watje. Hij vertelde me dat een van mijn patiënten, een plaatselijke wethouder, had geklaagd over de vreselijke pijn die hij had geleden toen hij bij mij onder behandeling stond. Hij had er zelfs een brief over naar de Minister van Volksgezondheid geschreven. Ik sprong uit mijn vel toen ik dat hoorde. Ik vertelde het Hoofd dat, als ik die wethouder ooit nog eens zou tegenkomen, ik zijn schouder zou ontwrichten en dat ik ervoor zou zorgen dat hij nog meer fysiotherapie nodig zou hebben. Ik vertelde hem toen dat hij die baan in zijn reet kon stoppen, dat ik ergens anders meer kon verdienen en dat dit de laatste keer was dat hij me zou zien. Toen ik wegging smeet ik een van de planten tegen het raam, waardoor het glas brak. Dat zielige Hoofd werd later trillend van de angst onder zijn bureau teruggevonden. Toen ik buiten in de zon liep was ik verrukt! Hoewel ik nu zonder werk zat, wist ik dat ik binnenkort meer geld zou verdienen dan ik ooit gedaan had en dat ik in de gelegenheid zou zijn om jaren van mijn leven door te brengen met mensen zoveel pijn en marteling te laten ondergaan als mij beliefde en dat niemand daar iets tegen kon doen. Niemand zou het wagen om zich te verzetten tegen of te klagen over een Zwarte Dominatrix! Toen ik buiten in de zon liep was ik zo blij dat ik niet meer in dat ziekenhuis werkte. Binnenkort zou ik fulltime Correctie Therapeute zijn en in de gelegenheid zijn om naar hartelust mensen te martelen en te slaan. Ik kon mensen de vreselijkste pijn laten lijden en er was niets dat me daarvan kon weerhouden. Ik was me ervan bewust dat ik nu dan wel zonder werk zat, maar dat ik deze periode moest gebruiken om mijn vechtkunsten te verbeteren. Ik wist dat ik geen gevecht kon verliezen, maar ik wilde kunnen doorvechten totdat mijn tegenstander bont en blauw zag en voor de rest van zijn leven verminkt was. Ik oefende iedere dag fanatiek in de sportschool totdat mijn spieren staalhard geworden waren. Ik weerlegde het fabeltje dat vrouwen altijd zwakker zijn dan mannen – mijn spieren waren sterker dan die van om het even welke man. Bovendien weet ik, zoals ik al eerder zei, dat een mannenlichaam veel meer kwetsbare plekken heeft dan dat van een vrouw en dat mannen een ontzettend lage pijngrens hebben. Ik verbeterde mijn vechtkunsten zodanig dat ik zelfverdedigingles kon gaan geven. Daarbij liet ik mijn leerlingen zien hoe je iedere tegenstander te allen tijde kunt verslaan, ongeacht hoe groot die is. Ik leerde nieuwe vechttechnieken zoals Taekwondo en werd zo goed dat ik won van mensen die die sport al jaren beoefenden. Toen ging ik in verschillende kranten en tijdschriften adverteren als Correctie Therapeute. Ik was me ervan bewust dat de traditionele therapie CT afwees omdat er aangenomen werd dat het alleen maar een smoesje was om patiënten in elkaar te kunnen slaan. Daarom moest ik het subtiel aanpakken en niet de volledige waarheid vertellen. Ik bood me aan als een Therapeute die zich bezighield met persoonlijke en emotionele problemen. Ik zou bereid zijn om een bepaalde hoeveelheid 'Lichamelijke Overredingskracht' toe te passen om patiënten te helpen bij het oplossen van hun problemen. Alle patiënten zouden een contract moeten tekenen voor een behandeling van tenminste zes weken. Ik liet in de advertenties duidelijk weten dat patiënten zich volledig aan me moesten overgeven als ze wilden dat de behandeling succesvol was. Na ongeveer een week kreeg ik de eerste reactie. Toen ik op een zaterdagavond terugkwam van de sportschool zag ik dat er twee berichten op mijn antwoordapparaat stonden. Het ene bericht was van Christoffel en het andere van Julie. Ik besloot dat ik dat van Christoffel eerst zou afhandelen. Ik belde hem terug en stelde me aan hem voor als Lisa de Therapeute. Hij klonk erg zenuwachtig aan de telefoon. Hij vertelde me dat hij zwaar alcoholist was en dat hij niet wist wat hij eraan moest doen. Hij zei dat hij heel zijn leven al dronk en met zijn handen in het haar zat. Zijn vrouw was bij hem weggelopen. Hij was in de goot beland en had vreselijke leverklachten. Hij had van alles al geprobeerd – Anonieme Alcoholisten en het Jellinek Centrum, maar dat werkte allemaal niet, voornamelijk omdat hij zo graag dronk en eigenlijk helemaal niet wilde stoppen. Ik vertelde hem dat ik hem graag zou willen behandelen. Ik vertelde hem dat het soort Therapie dat ik praktiseerde de enige remedie was die hem kon genezen. Dat kwam omdat hij zijn drankzucht moest overwinnen, en met CT zou dat lukken. Ik vertelde hem dat CT een erg serieuze manier van behandelen was, niet zoals bij de AA, waar mensen alleen maar tegen elkaar zitten te ouwehoeren. Ik vertelde hem ook dat hij een contract moest tekenen dat hem verplichtte tot een behandeling van tenminste zes weken. Het zou hem minstens €500 kosten. Toen hij eenmaal getekend had, was er geen ontsnapping meer mogelijk - ik bleef hem maar bezoeken en hij moest me wel binnenlaten, of hij dat nou leuk vond of niet. Ik vertelde hem dat ik het die zaterdag niet meer zou redden, maar dat ik de volgende maandag om negen uur exact bij hem zou zijn voor een behandeling van twee uur. Het volgende telefoontje was naar Julie. Ze zat in een behoorlijk hopeloze situatie. Ze vertelde me dat ze twee kinderen had en dat ze doorlopend moeilijkheden had omdat ze die verwaarloosde. Ze zei dat ze moeilijkheden had met de Sociale dienst omdat haar huis zo smerig was. Ze had ook moeilijkheden omdat ze uitgegaan was en haar kinderen alleen thuis gelaten had en dat toen ze thuiskwam haar tweejarig kind van de trap bleek te zijn gevallen. Ik was woedend op dat loeder. In mijn ziekenhuistijd had ik te maken gehad met kinderen die door hun ouders verwaarloosd waren en dat had me ontzettend boos gemaakt. Ik was erg kortaf tegen haar aan de telefoon en vertelde haar dat ik de volgende dinsdag om negen uur 's ochtends bij haar thuis zou zijn voor een behandeling van twee uur. Ik vertelde haar ook dat ze een contract voor acht weken met me moest tekenen voor €750. Ik zei haar ook dat haar smerige huis voor dinsdag schoon moest zijn of dat er anders wat zou zwaaien. Ik smeet de telefoon op de haak. Daarmee was mijn leven als Correctie Therapeute pas werkelijk begonnen! Wordt vervolgd