De witte dame, deel 1 Jan was een eerstejaars student van 19 jaar, en zoals bij veel jongens van zijn leeftijd gierden de hormonen door zijn lijf. Natuurlijk had hij oog voor zijn medestudentes, maar hij had vooral aandacht voor elegante vrouwen die een krachtige indruk op hem maakten. Die dinsdag ging de rest van zijn studentenhuis nasi eten. Jan deed daar niet aan mee, en dus ging hij snel naar de supermarkt tegenover de studentenflat, om wat eten voor die avond te halen. Nietsvermoedend zocht hij door de schappen, toen hij plotseling oog in oog stond met een mooie vrouw van midden dertig, iets kleiner dan hijzelf, gekleed in een witte mantel, witte blouse, zwart-wit geruite plooirok en vooral mooie witte dameslaarzen. Jan staarde naar de aantrekkelijke vrouw en dat was niet onopgemerkt gebleven. Met een plagerige glimlach keek de vrouw (Anne) naar Jan maar zei niets. Ze hield hem goed in de gaten en bleef wel heel dicht bij hem lopen. Soms veegde haar rok en mantel langs Jan zijn benen, en elke keer moest Jan vechten om niet in te gaan op haar verleidingen. Bij de slagerij deelde Anne haar eerste plaagstootje uit. "Laat de jonge heerrr maar voorgaan hoor" lachte ze nog pesteriger tegen het meisje achter de balie. Die keek gemeen lachend naar Jan en zei "de worst is vandaag in de aanbieding, hmmpf". Anne en het meisje keken hoe Jan alles deed om te verhullen dat hij een steeds grotere stijve kreeg.. Direct daarna ging Anne in de aanval. "Och eet je alleen vanavond, kom toch gezellig bij ons eten, lieverd" zei ze, terwijl ze zo dicht bij Jan stond dat haar rok nu tegen de knieën van Jan hing. Jan kon alleen nog maar "ja" uitmurmelen, en zo volgde die avond zijn grootste nederlaag tegen een vrouw. 's Avonds belde hij aan bij het adres dat Anne bij Jan in zijn broekzak had gepropt (waarbij zij speels dominant aan zijn stijve had gevoeld en had gekreund van genot). Anne deed open, en had dezelfde plooirok, blouse en laarzen aan. Jan zag hoe haar rokken nu vrij zwierend om de krachtige dijen van zijn tegenstandster gleden. Hij had zich voorgenomen om wraak te nemen voor haar vernederingen, desnoods door haar in een gevecht te verslaan. Maar nu werd hij bang: ze zag er krachtig uit, zonder gespierd te zijn. En haar handdruk bij de deur had ook al duidelijk gemaakt dat dit een sterke vrouw was. Anne nam de jas van Jan aan en daarbij liet ze haar handen over zijn lijf glijden. Ze betaste hem, en liet hem duidelijk voelen dat ze wat van plan was. Ze liep voor Jan naar de keuken, en voor dat Jan het in de gaten had, stond hij voor het fornuis en Anne in de deuropening. Plotseling met strenge toon zei ze:"zo mannetje vandaag ga jij voor mij koken. En wee je gebeente als het niet lekker is. Dan zwaait er wat!" Ze stond wijdbeens met haar handen in haar zij. Jan kon er niet meer tegen. Hij was bang voor Anne, maar hij moest nu wel met haar vechten. Deze vernederingen moesten nu stoppen!! Jan ging recht tegenover Anne staan. Haar borsten raakten zijn borst, haar ogen priemden in de zijne. "Op je knieën, nu!" siste ze hem toe."Arghhh"brulde Jan, en greep de handen van Anne. Gelijk ontstond er een genadeloze worsteling. Hoewel Jan en kop groter was (ruim 1m85 en 80 kg) dan Anne (1m72, 70 kg), waren de vechters aan elkaar gewaagd. Kreunend en snoevend grepen ze elkaar en raakten hun lichamen elkaar van top tot teen. Ze hadden elkaar nu in een nekklem en de machtsstrijd begon nu in volle kracht. Na een minuut begon Jan te verliezen, zijn knieën gingen trillen en hij voelde dan Anne sterker was dan hij. Hij begon te huilen want hij wist dat ze hem ging verslaan. Maar hij kon zich niet overgeven aan een vrouw. Hij vocht door! Ze rolden nu op de grond. Anne gromde als een leeuwin en lag bovenop.Haar benen spreidden zich over die van Jan, en Jan lag nu op zijn rug. Alleen zijn armen waren nog niet neergedrukt door zijn sterkere tegenstandster. Trillend van angst keek hij naar zijn laatste verzet, zijn bevende handen. Hij verbeet de pijn, gaf alles wat hij had, maar toen brak zijn laatste verzet, en gingen beide handen met een klap tegen de vloer. ANNE HEEFT JAN VERSLAGEN! Jan barste in huilen uit terwijl Anne opstond en neerkeek op de grotere zwaardere man, die verloren had van haar kracht. Ze genoot van het grote mannenlijf aan haar voeten, dat van haar VERLOREN had. Jan zag in de ogen van Anne dat ze bijna klaar kwam van het genot van haar overwinning. Tergend langzaam tilde ze haar rechter laars op en plantte die op de borstkas van Jan. Jan keek langs de rokken van Anne in haar triomfantelijke ogen en zag hoe ze haar vuisten in de lucht stak en haar spierballen in haar blouse bolden.