De Zwarte Dominatrix.
In het Nederlands vertaald door WatjeKouw.


Hallo iedereen. Mijn naam Lisa. Ik noem me de Zwarte Dominatrix en zo 
sta ik ook bekend bij mijn klanten en vrienden. Mijn echte naam is 
Lisa. Op het ogenblik werk ik als Correctie Therapeute, wat in feite 
alles te maken heeft met dominantie. Ik hou ervan om andere mensen 
mijn wil op te leggen en ben een op-en-top sadiste.

Ik zal eens een beschrijving van mezelf geven. Ik ben zo'n 1.98 lang 
en ongeveer even breed. Ik ben Zwart. Ik ben ontzettend groot en 
gespierd. Eigenlijk ben ik heel mijn leven al vreselijk sterk. Ik heb 
enorme spierballen en erg mooie, grote borsten. Ik heb de "Miss Big 
and Beautiful" wedstrijd gewonnen. Ik houd van alle sporten en ik ben 
een uitstekende bodybuilder en worstelaarster.

Ik ben ontzettend dol op vechten – dat is iets waar ik altijd al erg 
goed in ben geweest. Ik kan met mijn hand op mijn hart zeggen dat ik 
nog nooit een gevecht verloren heb. Ik ben begonnen met vechten toen 
ik nog heel jong was en ben er niet meer mee opgehouden. Vroeger sloeg 
ik regelmatig mijn broertje in elkaar en maakte ik zijn leven tot een 
ware hel. Ik blonk uit in alle andere sporten. Er was eigenlijk geen 
sport waarin ik niet uitblonk!

Onlangs heb ik de sterkste man van de sportschool uitgedaagd voor een 
gevecht. Ondanks het feit dat hij groter was dan ik, heb ik 
gemakkelijk van hem gewonnen. Ik heb hem een paar keer in zijn gezicht 
geslagen en hem een paar keer flink in zijn testikels getrapt. Op het 
laatst schreeuwde die eikel om genade!

Ik ben ervan overtuigd dat het in de meeste gevallen gemakkelijker is 
om van een man te winnen dan van een vrouw. Dat komt omdat een 
mannenlichaam zoveel zwakke plekken heeft, b.v. zijn keel, zijn maag 
en zijn testikels. Als ik tegen een man vecht, dan beperk ik me er 
eerst toe om hem op zijn zwakke plekken te raken, bijvoorbeeld in zijn 
gezicht. Nadat ik hem op die manier veel pijn heb laten lijden, wordt 
de rest van het gevecht een eitje en win ik met gemak. Ik heb zelfs 
Mike Tyson geschreven en hem uitgedaagd voor een gevecht, maar dat 
watje heeft daar wijselijk nog niet op gereageerd.

Nadat ik van school kwam heb ik mijn diploma voor fysiotherapeute 
gehaald. Tijdens mijn medische opleiding werd mijn interesse voor 
marteling en het laten lijden van pijn pas echt gewekt. Als 
fysiotherapeute moet je alles van pijn afweten. Ik wist niet alleen 
hoe je pijn kon genezen, maar ook hoe je pijn kon laten lijden. Om 
mijn patiënten van hun pijn te genezen, moest ik ze nog meer pijn 
laten lijden – het is een beetje te vergelijken met een injectie: je 
geeft de patiënt de ziekte om de ziekte te genezen.

Mijn behandelingen waren een ware hel voor mijn patiënten. De meeste 
van hen werden bang om mij te bezoeken - het middel was immers erger 
dan de kwaal! Maar als een patiënt niet verscheen, dan liet ik hem 
niet met rust. Dan belde ik hem voortdurend op zijn werk op en dook ik 
bij hem thuis of op zijn werk op als hij het niet verwachtte en 
behandelde hem dan ter plekke. Ik vertelde hem dan bijvoorbeeld dat, 
als hij nog eens niet zou verschijnen voor zijn behandeling, hij er 
nog erger aan toe zou zijn dan voor zijn eerste bezoek en dat ik zijn 
andere schouder dan ook zou ontwrichten!

Toen begon ik me uitsluitend toe te leggen op pijn en marteling. Ik 
kwam er achter dat het mij ongelofelijk seksueel opwond om andere 
mensen pijn te laten lijden. Tijdens mijn behandelingen moest ik mijn 
patiënten knevelen, anders zou hun geschreeuw door het hele ziekenhuis 
heen te horen zijn geweest. Na iedere behandeling was ik drijfnat 
tussen mijn benen en hoe meer pijn ze leden, des te meedogenlozer ik 
werd. Het werd bijna een drug voor me. Ik was er letterlijk verslaafd 
aan aan het worden! Ik las alle boeken van De Sade en hij was mijn 
idool. Ik ontwierp allerlei soorten martelingen en beschreef die 
allemaal in een boek. Ik werd zo'n expert in marteling en pijn dat ik 
zeker een Diploma in Marteling had kunnen toevoegen aan al mijn andere 
medische getuigschriften.

Uiteindelijk besloot ik om een volledig opgeleide Correctie Therapeute 
te worden. Ik leerde het van een Mentor, een Zwarte Vrouw genaamd 
Yolanda. Ze was een ware dominatrix, vreselijk groot en sterk en ze 
was bodybuilder van beroep. Allereerst volgde ik het eerste deel van 
de Therapiecursus: omgaan met de persoonlijke en emotionele problemen 
van de patiënt. Daarna leerde ik van haar de fijne kneepjes van het 
lijfstraffen en van de edele kunst om iemand zodanig te martelen, dat 
die de ondragelijkste pijn ondervindt.

Correctie Therapie is gebaseerd op helpen en tegelijkertijd de patiënt 
extreme pijn laten lijden. Slechte gewoontes zoals drugsgebruik worden 
verholpen door ze letterlijk uit de patiënt te slaan. Iedere 
behandeling begint met een gesprek met de patiënt waarin zijn 
behoeftes worden geanalyseerd. Dan wordt er besloten welke afstraffing 
het beste is – dat kan variëren van een mild pak voor de broek als de 
patiënt last heeft van een depressie, tot een ongelofelijk pak rammel 
als de patiënt bijvoorbeeld pedofiel is en het de bedoeling kan zijn 
om de patiënt voor zijn leven te verminken.

Om een even goede Correctie Therapeute als ik te worden moet je heel 
aardig en liefdevol zijn, maar tegelijkertijd volledig meedogenloos en 
gemeen. Je moet ook heel sterk zijn en een graad in de één of andere 
vechtsport hebben, bij voorkeur een zwarte band in karate.

In de volgende afleveringen wil ik jullie vertellen hoe ik mijn werk 
als fysiotherapeute opgegeven heb om fulltime Correctie Therapeute te 
worden. Ik houd ontzettend van mijn werk. Een betere baan kun je niet 
krijgen. Ik ben in de gelegenheid om degenen die het nodig hebben te 
helpen en te ondersteunen, maar tegelijkertijd de afgrijselijkste 
pijnen te laten lijden, en daar geniet ik met volle teugen van!

Wordt vervolgd