Kan een vrouw een man verkrachten? NC-17 In het Nederlands vertaald door WatjeKouw "Geef je het toe? Wil je dat ik ophoud?" Katie staarde me aan en fronste haar wenkbrauwen. "Nee," hijgde ik. "Nee, je wilt niet dat ik ophoud?" vroeg ze giechelend. "Ok� dan." Daarop spande ze de spieren van haar benen weer - haar benen die als een bankschroef rond die van mij zaten geklemd. "Aaaahhh!" schreeuwde ik. Het was alsof mijn benen van mijn heupen werden geknepen. "Zeg het nou, schat, dan houden we ermee op," zei Katie. Ik probeerde haar niet aan te kijken. Haar bruine haar hing in mijn gezicht. Ik bleef proberen om uit haar greep los te komen, maar tot mijn voortdurende vernedering kon ik mijn armen niet uit haar ijzeren greep losdraaien. Ze hield mijn armen boven mijn hoofd tegen de grond gedrukt. Haar brede heupen ankerden mijn onderlijf tegen het karpet aan en haar benen zaten rond die van mij gewikkeld. Met iedere tel nam de kracht in mijn spieren af en haar overwicht op mij toe. Vanaf de sofa vroeg mijn vrouw Liz weer: "Kun je niet eens overeind komen? Wat een schande!" Haar ijzige stem verried ongeduld en minachting. Als zij het al een schande vond, hoe vernederd moest ik me dan wel niet voelen? En dit was nog maar het begin. "Geef het nou maar toe, Matt," zei Katie, "dan laat ik je los. Dan houden we nu op. Anders, dan ga ik het doen." Toen ik besefte dat ze het misschien, heel misschien kon, bond ik de strijd weer aan en verdubbelde mijn krachtsinspanningen. Maar Katie hield me met verbijsterend gemak tegen de vloer aan. Katie, met haar kwabbige triceps, haar deinende, moederlijke borsten, haar brede heupen. Het was een leuke vrouw, geen amazone, geen soort van een sportvrouw. Gewoon een gemiddelde vrouw van in de dertig met grote bruine ogen, kastanjebruin haar en een zweem van sproetjes. Het was een uur geleden begonnen. Katie was de beste vriendin van mijn vrouw. Ze bespraken graag boeken met elkaar. Tegen beter weten in had ik me deze middag in hun bespreking gemengd. In het betreffende boek stond een gewelddadige verkrachtingsscene en op een gegeven moment had ik Katie gecorrigeerd toen ze had gezegd dat mensen elkaar al sinds mensenheugenis verkrachten. "Je bedoelt waarschijnlijk dat mannen al sinds mensenheugenis vrouwen verkrachten," merkte ik op. "Je moet het wel goed zeggen." "Nee," reageerde Katie, "ik bedoel dat mensen elkaar verkrachten. Mannen verkrachten mannen ook en vrouwen kunnen vrouwen verkrachten. En vrouwen kunnen mannen verkrachten." "Oh, alsjeblieft," jammerde ik. Ik had geen zin in dat feministische gewauwel van Katie. "Vrouwen kunnen mannen niet verkrachten." "Natuurlijk wel. Niet op precies dezelfde manier als mannen vrouwen verkrachten, maar..." "Op geen enkele manier," onderbrak ik haar. "Jeetje mina," zei Liz met rollende ogen. Ze had er een hekel aan als Katie en ik in discussie gingen. "Ik ga naar de badkamer." Katie en ik negeerden haar opmerking. "Eigenlijk," vervolgde Katie, "zijn er drie manieren waarop een vrouw een man kan verkrachten. Ze kan hem anaal penetreren met een voorwerp, of met een lichaamsdeel... een vinger, een vuist." Ik keek haar spottend aan, maar Katie ging stug door. "Ten tweede, ze kan hem dwingen om tegen zijn wil te ejaculeren," telde Katie op haar vingers mee. "Welke man wil er nou niet ejaculeren?" schamperde ik. Ze negeerde me. "Of, ten derde, ze kan hem dwingen om in haar te ejaculeren. Zijn zaad stelen, als het ware." "Wat ben je toch een trut," zei ik. Katie haalde haar schouders op. "Dat je het niet accepteert, wil nog niet zeggen dat het niet waar is. Een vrouw kan een man verkrachten. Ik zou jou kunnen verkrachten." Ik wilde haar onmiddellijk van repliek dienen, maar dacht even na over haar laatste opmerking. "Ok�, ok�, ok�," begon ik weer. "Er is iets voor te zeggen dat er ooit ergens een vrouw zal zijn die een man verkracht. Maar JIJ kunt MIJ niet verkrachten. Dat is het stomste dat ik ooit heb gehoord." "Dat klinkt als een uitdaging." "Wat is het stomste dat je ooit hebt gehoord? Wat klinkt als een uitdaging?" vroeg Liz terwijl ze de kamer weer binnenliep. Katie vroeg haar: "Mag ik je man verkrachten?" Liz luisterde haar verbijsterd aan. "Nee, je mag me niet verkrachten," brieste ik. "Je KUNT me niet eens verkrachten. Je bent kleiner dan ik en zwakker, en je bent verdomme een VROUW!" "Matt en ik zijn het niet met elkaar eens," probeerde Katie aan Liz uit te leggen. "En ik zou hem graag willen demonstreren dat het voor een vrouw mogelijk is om een man te verkrachten." "Ik denk niet dat hij dat zou toelaten," zei Liz met onzekere stem. "Nou," zei Katie, "daar gaat het nou juist om. Als hij me hem laat verkrachten, dan is het eigenlijk geen verkrachting. Het moet tegen zijn wil zijn. Ik vraag jou je toestemming, omdat hij jouw man is en jij mijn vriendin bent." "Wat een onzin allemaal," schreeuwde ik. "Het maakt niet uit of je haar toestemming hebt of niet. Je zou het lichamelijk niet eens kunnen. Je bent te klein! Je bent een vrouw, in godsnaam! Kijk eens naar me! Ik ben een man!" Liz schudde haar hoofd. "Jullie doen maar waar jullie zin in hebben. Als jullie mijn meubilair maar heel laten." Ze stond op en liep de kamer uit. "Ok�, grote vent," grijnsde Katie terwijl ze haar schoenen uittrapte. "Zet je maar eens schrap." Ze liep naar me toe. Stomverbaasd om wat er allemaal gebeurde, stond ik op. We grepen elkaar beet. Ze probeerde me tegen de vloer te werken. Ik overmeesterde haar met gemak. Binnen een paar seconden lag ze op haar rug en zat ik over haar heen, met haar polsen boven haar hoofd tegen het karpet gedrukt. "Zie je nou?" vroeg ik met medelijden en minachting in mijn stem. Katie antwoordde niet. Ze zette haar tanden op elkaar en begon te spartelen en te draaien. Het was net alsof ik op een rodeostier zat. Haar lichaam was verbijsterend lenig en soepel. Op de een of andere manier kreeg ze haar polsen los uit mijn greep. Toen sloeg ze haar benen om me heen en nam mijn onderlijf met haar dikke dijen in een schaar. Ik kreeg haar armen weer te pakken, maar ze wrong ze even snel weer los. Dat herhaalde zich een paar keer: ik greep haar beet en zij wrong zich weer los. Haar benen gingen echter steeds strakker rond mijn onderlijf zitten. Toen gebeurde het... ik ging in de verdediging. In plaats van dat ik haar in bedwang hield, besefte ik dat ik aan het proberen was om los te komen uit HAAR greep. Ik trok aan haar voeten en probeerde haar enkels los te haken. Haar rode teennagels leken me uit te lachen toen ik aan haar enkels rukte. Nu was zij het die me bij mijn polsen greep en ze van haar voeten weg trok. Ik draaide mijn polsen met gemak los uit haar greep, maar dan greep Katie ze weer beet. Dat herhaalde zich een paar keer, totdat... Ik probeerde me niet meer uit haar greep te bevrijden, maar was alleen nog maar op zoek naar een diepe tocht adem. Tijdens ons robbertje worstelen had Katie me systematisch alle lucht uit mijn longen geperst en nu hapte ik naar adem. "Moet je eens goed luisteren," zei ze. "Als je toegeeft dat ik gelijk heb en als je nu mijn voeten kust, dan zal ik je niet verkrachten. Dan houden we er nu mee op." "Krijg de klere," snauwde ik. Ik bond de strijd weer aan, maar kon me niet bevrijden uit haar schaar. "De rollen zijn nu omgedraaid," zei Katie. We lagen een eindeloze tijd op de vloer. Als ik me af en toe probeerde los te wringen, perste ze alle leven uit me. Op een gegeven moment liet ze me los uit haar schaar. Ik rolde hijgend van haar weg en hapte naar adem. Ze draaide me op mijn buik en ging met haar hele gewicht op mijn onderrug zitten. Toen Katie me mijn rechterarm op mijn rug draaide, bood ik nog nauwelijks weerstand. "Weet je," zei ze, "ik wist eigenlijk niet zeker of ik je zou kunnen verkrachten. Ik was alleen maar boos. Maar nu..." Ze begon meisjesachtig te giechelen. "Nu weet ik zeker dat ik het kan! Maar ik zal je nog een kans geven. Wil je toegeven dat ik je kan verkrachten of moet ik het bewijzen?" Ik antwoordde haar niet. Katie zette haar voeten aan weerskanten van mijn gezicht op de vloer. Ze zat nog steeds op mijn onderrug. "Kus mijn voeten," zei ze. Ik reageerde niet. Katie greep me bij mijn haar en duwde mijn hoofd naar haar rechtervoet. Ze wiebelde met haar tenen toen ze mijn gezicht heen en weer wreef. Ik probeerde tevergeefs los te komen, maar ze bleef mijn gezicht over haar voet heen wrijven. "Je wilt ze niet kussen, h�?" lachte ze. "Ok�." Katie stapte van me af en rolde me op mijn rug. Voordat ik iets kon ondernemen, ging ze bovenop me liggen, sloeg haar vlezige dijen rond die van mij en haakte haar slanke voeten rond mijn kuiten. Ik kon niet voorkomen dat ze me bij mijn armen greep en die tegen de grond drukte. Op dat moment kwam Liz de kamer weer binnen. "Jeetje mina," zei ze toen ze Katie me in bedwang zag houden. "Heb je haar dat met je laten doen?" "Nee hoor," antwoordde Katie voor me. "Hij heeft de hele tijd tegengestribbeld." Liz keek een tijdje ongelovig toe hoe Katie me pesterig vroeg of ik het opgaf. Maar ik kon niet opgeven. Mijn mannelijke trots liet me dat niet toe. Niet nu Liz toekeek... of misschien wel vooral omdat mijn vrouw toekeek... kon ik me niet overgeven aan een vrouw. Toch wist ik dat ik geen schijn van kans had. Uiteindelijk hield Katie op met vragen. Ze keek naar Liz. "Ok�, ik vraag het je nog een keer als je vriendin. Mag ik je man verkrachten? Alleen maar om te bewijzen dat het kan?" Liz was vol afschuw. "Als hij je al niet aankan met worstelen, dan verdient hij het om verkracht te worden," sneerde ze. Ze stond op en beende de kamer uit. Katie keek me aan. "Wat zal ik het eerst doen? Sodomie? Gedwongen ejaculatie? Of wil je dat ik je neuk totdat je in me klaarkomt?" Ik kon haar niet antwoorden. Ik draaide mijn hoofd weg en keek de andere kant op. De tranen begonnen me langs mijn wangen te stromen. Toen Katie haar spieren weer spande, begon ik spartelend te kreunen. Tegen beter weten in begon ik met mijn armen te trekken en te duwen, maar haar handen hielden mijn polsen stevig in bedwang. Katie boog zich voorover en likte me langs mijn gezicht. Toen beet ze me hard net onder mijn oog in mijn wang. Ik barstte in huilen uit. "Dit gaat leuk worden," fluisterde ze.