De Videothecaresse. Door seamon, in het Nederlands vertaald door WatjeKouw. Belevenissen in een videotheek. Een paar jaar geleden kwam ik in een videotheek waar zich het volgende afspeelde: Het was op een doordeweekse dag en 's avonds tamelijk laat. De videotheek stond op het punt dicht te gaan. Hij was helemaal leeg: behalve ik waren er alleen twee personeelsleden, een vrouw en een man. De man zat achter de computer, de vrouw was bezig een paar filmaffiches op te hangen. Terwijl ik naar een film zocht, begon ik de vrouw onopvallend te observeren. Alleen het feit al dat je haar blote armen kon zien, rechtvaardigde mijn interesse. Bovendien was ze ook nog heel aantrekkelijk. Ik kende haar niet, kwam trouwens ook bijna nooit in deze videotheek. Het toeval wilde dat ze haar affiches ook moest ophangen op de plaats waar ik aan het zoeken was. Ik maakte daarom wat plaats voor haar en maakte van de gelegenheid gebruik om haar nog intensiever te bestuderen. Ze was tamelijk klein, nauwelijks 1.60, en had lang blond haar. Ze droeg een lichte spijkerbroek en een wit shirt met heel korte mouwen. Meer nog dan haar weelderige boezem bracht de aanblik van haar volle, krachtige bovenarmen mijn bloed aan het koken. Ik kon niet precies vaststellen of haar armen werkelijk zo sterk waren als ze er uitzagen, of dat ze slechts onderdeel waren van haar struise, weelderige figuur. Alles aan haar straalde kracht uit, maar had ik me alleen maar door de opvallende omvang van haar bovenarmen laten misleiden en had ze verder niets in haar mars? Ik kon niet bevroeden hoe kort het zou duren voordat ik daarop een antwoord zou krijgen. De vrouw was inmiddels terug achter de toonbank gegaan en ik zette mijn zoektocht naar een film voort. De vrouw en de man praatten wat met elkaar en plotseling hoorde ik de vrouw zoiets zeggen als 'vooruit dan, nog één ronde.' Toen ik naar hen keek stokte mijn adem bijna: die twee maakten aanstalten om armpje te gaan drukken. De vrouw stond achter de toonbank, terwijl de man ervoor stond, zodat ze in feite de hele toonbank in beslag namen, wat met een bijna lege winkel ook geen probleem was. Ondanks mijn acute interesse in deze situatie wilde ik me toch niet te opvallend gedragen en liet ik het bij sporadische blikken in hun richting. De twee leken het allemaal wel een grappig tijdverdrijf te vinden, maar het armpje drukken leek toch wel vol overgave bedreven te worden. Nadat de twee ongeveer tien seconden gelijk op gingen, kwam de blondine een beetje op voorsprong. Ik wist eerst niet of de man het wel serieus nam, aangezien ik zijn gezicht niet zag. Ik zag echter wel het gezicht van de vrouw en toen ik haar licht hautain zag glimlachen, wist ik dat ik hier naar iets heel bijzonders aan het kijken was. Aan zijn opvallende lichaamsbewegingen kon ik zien dat de man zich behoorlijk inspande, maar zonder zichtbaar resultaat. Na een korte strijd ging alles plotseling heel snel. De blondine had de man zich kennelijk uit laten putten en drukte daarna zijn arm tamelijk probleemloos naar beneden. Het had allemaal ongeveer dertig seconden geduurd en ik was dolgelukkig dat ik getuige had mogen zijn van deze belevenis. Maar tegelijkertijd had ik ook het gevoel dat ik hier misschien wel meer uit kon halen. Ik ben beslist geen ster in het uitlokken van dingen, maar er zijn nu eenmaal kansen die je moet pakken. Ik raffelde mijn speurtocht naar een film snel af en meldde me met de woorden 'mag ik ook eens?' bij de toonbank. De vrouw keek me eerst ietwat verbaasd aan en ik kreeg het zweet al op mijn voorhoofd. Toen lachte ze echter en begreep ze wat ik bedoelde. 'Goed dan, misschien krijg ik dan eens een echte tegenstander,' zei ze en wierp haar collega een arrogante blik toe. Het leek duidelijk dat die twee al vaker met elkaar armpje gedrukt hadden en dat ik alleen het laatste duel meegemaakt had. En het leek ook duidelijk dat de man steeds het onderspit had moeten delven. Hij maakte trouwens ook geen bijzonder sportieve of sterke indruk. Hij zag er eerder uit als een gemiddelde man, zelfs een beetje aan de magere kant. Toch was het een man en hij was ook duidelijk groter dan zij, zodat je uit de uitslag van de wedstrijd moest afleiden dat de blondine toch wel iets in haar mars had. De blondine zei plotseling tegen me: 'Als je wint, dan mag je die film gratis meenemen.' 'Nou, dan ga ik zeker mijn uiterste best doen,' antwoordde ik, hoewel die drie euro huurgeld me op dat moment natuurlijk helemaal niets konden schelen. 'Kom op dan,' zei de vrouw en zette haar arm op de toonbank. Ik ging daar staan waar de man net stond en greep haar hand beet. Maar toen bleek dat we voorlopig nog niet konden beginnen. Ik was nog groter dan die andere man en het enorme verschil in de lengte van onze armen diende eerst opgelost te worden. De vrouw pakte zonder dralen een paar videobanden, legde die op elkaar en zette daar haar elleboog op. Nu konden we onze armen ongeveer in dezelfde hoek neerzetten. Ik voelde me toch een beetje onzeker in deze toestand. Het kwam me goed uit dat er verder geen andere klanten aanwezig waren, en die ene vent kon me niet zo veel schelen. Meer zorgen maakte ik me over het zelfbewuste optreden van de vrouw. Ze was de manager van de winkel en ik maar een passant om even lekker lol mee te trappen. Bovendien was ik nu vlakbij haar en hoewel ze naar mijn smaak een beetje te klein was, kon ik me nauwelijks onttrekken aan haar aantrekkelijke uitstraling. Ik moest mijn uiterste best doen om niet voortdurend in haar decolleté te staren: haar voorgevel was van dichtbij nog indrukwekkender. Nu kwam het er echter op aan en ik moest me concentreren. Ik had er geen idee van wat de uitslag van de wedstrijd zou kunnen worden. Normaal gesproken zou ik zeggen dat ik ging winnen, maar ze had net een andere man op fraaie wijze geklopt, dus alles leek mogelijk. De hand die zojuist de mijne had vastgegrepen was niet eens zo klein, als je bedenkt dat die vrouw ongeveer dertig centimeter kleiner was dan ik. Natuurlijk drukten we met rechts, wat bij dit soort krachtmetingen normaal is. De blondine vroeg haar collega het startsignaal te geven, wat hij zonder enige interesse deed. Kennelijk kon het hem niet schelen wat we deden. Ik ging er vanaf het begin vol tegenaan om niet voor een verrassing te komen staan. Dat leverde me een lichte voorsprong op, maar dat had nu nog niks te betekenen. Haar respect had ik nu in ieder geval: ze wist nu dat ik erop gebrand was om met een gratis film naar huis te gaan. De strijd werd nu verbetener en in de volgende twintig seconden werd me duidelijk dat deze vrouw sterk was, ontzettend sterk. Toen ik ondanks alle concentratie eventjes een blik kon werpen op haar aangespannen arm, was alle twijfel van zo-even vervlogen: dit waren staalharde spieren waar ik mee te maken had. Plotseling schoot me iets te binnen dat ik me al eerder bedacht had kunnen hebben: in hetzelfde gebouw bevond zich ook een fitnessstudio en ik twijfelde er niet aan dat zij daar vaste klant was. Na dertig seconden was onze strijd nog in volle gang, terwijl die andere man op dat moment al verloren had. 'Moet je eens kijken, Robert,' merkte de blondine midden in de strijd op,' dit is pas een echte man.' Ik zou niet in de schoenen van die Robert hebben willen staan: eerst van een vrouw verliezen met armpje drukken en dan ook nog door haar vernederd worden. Ik hield me werkelijk goed staande, maar wachtte geduldig op het moment dat de blondine eventjes zou verslappen. Ik wist dat ik haar niet kon verslaan als ze zo hard bleef drukken. Ze verslapte geen moment. Als ik eventjes verslapte, dan won ze meteen een paar centimeter. Ze drukte dan echter niet door maar bleef er dezelfde druk op houden. Ons partijtje armpje drukken duurde inmiddels bijna een minuut en ik merkte dat ik mijn beste krachten al verspeeld had. Hoewel we nog ongeveer in de beginpositie stonden, maakte de vrouw de indruk alsof ze al gewonnen had. Ik ergerde me enigszins aan haar ietwat dominante gelach en misschien is het inderdaad wel zo dat bij ongeveer gelijke sterkte degene wint die het meeste zelfvertrouwen heeft. Op de één of andere manier lukte het haar om bij mij de indruk te wekken dat ik niet van haar kon winnen en daardoor raakte ik van mijn stuk. Ik begon een beetje mijn geduld te verliezen en wilde de strijd beslechten, natuurlijk in mijn voordeel. Mijn aanval bracht haar behoorlijk aan het wankelen: ik merkte hoe ze danig op haar tanden moest bijten om mij te weerstaan. Maar of mijn aanval nou te vroeg kwam of dat ze inderdaad iets te sterk voor mij was, ik kreeg haar in ieder geval niet plat. Meer dan een kleine voorsprong leverde het me niet op. Door deze actie had ik wat van mijn kracht verbruikt, te veel zoals later zou blijken. In de volgende tien seconden had ik het gevoel dat ze nog eens heel diep ging ademhalen en ik had er al een idee van wat er daarna zou gebeuren. Ze drukte mijn arm stukje bij beetje naar beneden en mijn weerstand smolt als sneeuw voor de zon. Maar dat was pas na anderhalve minuut, want zo lang had ze ongeveer nodig gehad voor haar overwinning. Nadat we allebei een beetje op adem waren gekomen, feliciteerde ze me en vond ze dat dit een ontzettend leuk gevecht geweest was. Dat vond ik ook, hoewel ik over de uitslag niet al te enthousiast kon zijn. Ik dacht er nog even over om haar met links uit te dagen, maar eigenlijk was ik te uitgeput en bovendien had ik mijn hand misschien al een beetje overboden. Het is bij die ene ontmoeting gebleven: daarna meed ik die videotheek als de pest.