Om voor te sterven. Auteur: Nicholas Klinsman, in het Nederland vertaald door WatjeKouw. Een vrouw rekent af met haar ex-man. In het kleine eetcafé waren de meeste tafels bezet toen Stefan er binnenstapte. Omdat Vera er nog niet was, besloot hij om aan de bar te gaan zitten en een biertje te drinken totdat ze gearriveerd was. Terwijl hij op zijn biertje zat te wachten, klopte hij met zijn handen op de granieten bovenkant van de bar en genoot van de mooie tekening erin en de manier waarop het licht erop viel. Tussen de slokken door keek hij naar de voetbalwedstrijd op de T.V. en naar de bezoekers van het restaurant. De meeste gasten hadden gewinkeld en bekroonden hun middagje winkelen met een drankje, maar er waren ook werknemers van bedrijven in de buurt, die na een dag hard werken de spanning van zich af wilden schudden. Langzamerhand werden deze gasten vervangen door een aantrekkelijker, beter gekleed publiek dat in leeftijd varieerde van twintig tot dertig. Toen hij de gelagkamer rondkeek, zag Stefan dat verschillende mensen met hun mobieltjes aan het babbelen waren. Voor een aantal van hen stonden borden met appetijtelijke producten van de nouvelle cuisine. Stefan wist niet wat er nou lekkerder uitzag, het eten of de prachtige serveersters die het rondbrachten. De witte blouses en zwarte stretchbroeken die ze aanhadden lieten hun welgevormde figuren goed uitkomen. Iedere keer als er een voorbijkwam, maakte Stefan van de gelegenheid gebruik om haar achterste te bewonderen. Hun aanblik herinnerde Stefan er alleen maar aan hoe erg hij Vera miste. Ze waren nu al meer dan een jaar gescheiden. In die periode hadden hun levens zich in tegenovergestelde richtingen ontwikkeld. Hij was alleen en stond op het punt om bankroet te gaan omdat hij snel rijk had willen worden en zijn geld gestoken had in hopeloze projecten. Zij daarentegen was een bijzonder succesvolle makelaar geworden met veel vrienden en kennissen. Toen de bodem van zijn tweede pul in zicht kwam, kwam Vera binnen, zoals iedere vrijdagavond. Hij herkende onmiddellijk haar wapperende kastanjebruine haar en haar stralende uiterlijk. Zelfs in een zaak vol aantrekkelijke jonge vrouwen sprong Vera er altijd uit. Betoverd door haar aanblik begonnen zijn ogen begerig haar bewegingen te volgen. De bruine suede stof van haar jurk sloot perfect om haar lichaam en accentueerde Vera's wespentaille en superstrakke buiklijn. Omdat het een mouwloze jurk was, kon iedereen de afgetrainde spieren in haar biceps en triceps sierlijk zien samentrekken terwijl ze de gelagkamer rondkeek. Zodra ze gezien had waar haar vriendinnen zaten, baande Vera zich een weg door de menigte. Zonder dat ze het hoefde vragen, deden alle gasten een stap opzij om haar door te laten. Hij hield zijn ogen strak gericht tussen haar kniehoge bruine leren laarzen en de zoom van haar mini-jurk, en zijn adem stokte toen hij de ongelofelijke kracht zag die haar dijen uitstraalden bij iedere stap die ze zette. Het was zo lang geleden dat hij die benen had gestreeld. Hoewel ze niet meer de zijne was, voelde hij zijn vingers nog steeds jeuken om haar huid te aaien. Twee aantrekkelijke blondines zaten aan een kleine ronde tafel op haar te wachten. Voordat ze bij hen ging zitten, boog Vera zich voorover en gaf ze allebei een hartelijke kus op hun wang. Zodra Vera was gaan zitten, zette een serveerster een cocktail voor haar neer, hieven de drie vrouwen hun glazen en klonken ze. Na een paar nipjes kreeg Vera Stefan in de gaten. Toen hun blikken elkaar kruisten, draaide ze zich snel om en fluisterde ze iets tegen de andere vrouwen. De twee blondines kregen een verwonderde blik op hun gezicht en ze wierpen een snelle blik naar Stefan. Aanvankelijk voelde Vera zich niet op haar gemak met de wetenschap dat haar ex-man naar haar zat te loeren, maar allengs veranderde haar ergernis in een juichstemming. Ze wist van de moeilijkheden waarmee hij kampte sinds ze gescheiden waren en ze herinnerde zich hoe hij haar in het verleden had behandeld. De laatste woorden die hij tegen haar gezegd had waren: "Zonder mij stel je niets voor, trut." Hij was nu echter degene die niets voorstelde. De bezorgde blik in haar ogen veranderde snel in een voldane glimlach. Omdat ze voelde dat hij nog steeds naar haar zat te loeren, negeerde Vera hem schijnbaar door niet zijn richting op te kijken. Vera en haar vriendinnen zetten hun gesprek voort alsof hij er niet was. In een ultieme poging om haar aandacht te trekken, bestelde Stefan een drankje voor de drie vrouwen. Tot zijn verrassing ging Vera op het aanbod in. Plotseling draaide Vera zich om naar Stefan. Toen hun blikken elkaar kruisten, pakte ze de kers met het prikkertje uit haar cocktail en bracht die naar haar mond. Heel langzaam zette ze eerst haar tanden om de kers en daarna haar lippen. Vera knipoogde naar Stefan en trok met haar vingers het prikkertje uit de kers. Toen wenkte een van de blondines hem giechelend met haar vinger. Zonder te aarzelen pakte Stefan zijn bierpul op en liep naar hen toe. Met zijn 1.85 en 90 kilo bezat Stefan nog steeds het indrukwekkende lichaam waaroor Vera eens was gevallen. Toen hij bij de tafel stond, schoven de twee blonde vrouwen hun stoel opzij, zodat Stefan naast Vera kon gaan zitten. "Lang niet gezien, Vera. Zo te zien gaat het goed met je." "Je hebt gelijk Stefan, we hebben elkaar inderdaad lang niet gezien, maar je ziet er nog steeds niet uit." De twee andere vrouwen konden hun lach bijna niet inhouden. "Te oordelen naar wat ik over je gehoord heb Stefan, verbaast het me om je in een zaak als deze tegen te komen. Weet je zeker dat je je dit kunt veroorloven?" "Het is maar tijdelijk. Het komt wel weer goed met me," antwoordde Stefan. "Wat wil je dan van me?" vroeg Vera op onderkoelde toon. "Ik wilde je vragen of we misschien een nieuw begin konden maken," zei Stefan terwijl hij zonder toestemming zijn rechterhand uitstak en die op haar knie legde. Hoewel Vera ervan walgde dat hij haar aanraakte, bleef ze kalm. "Daar is het nu te laat voor, Stefan. Je had mijn leven tot een hel gemaakt en dat zal ik de rest van mijn leven van geen enkele man meer pikken." "Zo ben ik niet meer, Vera. Ik ben veranderd," antwoordde Stefan met een smekende toon in zijn stem. Vera grinnikte doodgemoedereerd en sloeg haar benen over elkaar, zodat zijn hand tussen haar dijen zat. "Nu ik erover nadenk, ik heb sommige dingen die je vroeger voor me deed wel gemist," zei Vera terwijl ze met een gemene grijns rond haar mond naar haar vriendinnen keek. "Ik herinner me vooral hoe je met je handen over mijn benen wreef. Denk je dat je dat voor me kunt doen?" vroeg Vera terwijl ze ontspannen achterover leunde in haar stoel. Verrukt van verlangen boog Stefan zich voorover en wilde beginnen haar benen op haar verzoek te masseren. "Waar wacht je op? Ga door! Je bent toch nog niet vergeten hoe dat moet?" grapte Vera. Op het moment dat Stefan zijn hand uitstak, sloeg ze haar dijen tegen elkaar zodat zijn hand klem kwam te zitten tussen haar benen. Ze had hem zo stevig beet dat hij zijn hand niet vooruit of achteruit kon bewegen. "Bij nader inzien heb ik je geen seconde gemist," siste Vera, terwijl haar vriendinnen bulderden van het lachen om de vernederende positie waarin Stefan zich bevond. "Laat verdomme mijn hand los, stomme trut!" schreeuwde Stefan. "Nou ken ik je weer, Stefan. Het is grappig om vast te stellen dat hoe meer de dingen veranderen, hoe meer ze hetzelfde blijven," merkte Vera op en liet zijn hand los. Stefan pakte zijn pols met zijn andere hand beet en stond op van de tafel, zijn gezicht rood van woede. Het was niet de eerste keer dat Vera hem zo gezien had, maar nu was ze niet bang voor hem. "Dit zet ik je betaald trut," schreeuwde Stefan terwijl hij zijn hand hief om haar een klap te geven. "Zet dat maar uit je hoofd Stefan. Een verkeerde beweging en ik neem je hoofd tussen mijn dijen in plaats van je hand. Als je denkt dat ik je daarnet pijn heb gedaan, bedenkt dan maar eens hoe het zou voelen als je hoofd op knappen zou staan." Stefan keek de gelagkamer rond en zag de starende ogen van een aantal gasten die nieuwsgierig waren wat er zou gebeuren. Tandenknarsend wendde hij zich weer tot Vera. "Niet nu, maar binnenkort krijg jij je trekken thuis, jij vuile hoer." "Doe niet zo zielig, Stefan. Donder op." Stefan draaide zich om en banjerde het restaurant uit. Terwijl hij door het winkelcentrum liep op weg naar de parkeergarage was hij zijn gevoelens nauwelijks de baas en vloekte hij in zichzelf. Toen hij met de lift beneden was aangekomen, was zijn gezicht nog steeds rood van woede. Terwijl hij naar zijn auto liep, zag hij een zwarte Mercedes staan. Hij leek op de auto die Vera net voor hun scheiding had gekocht. Toen hij hem beter bekeek zag hij dat het inderdaad de auto van Vera was. Nog kokend van woede had hij zin om de koplampen stuk te trappen, maar hij kon zich nog net inhouden. Hij voelde in zijn zakken en haalde er zijn autosleutels uit. Hij had nog steeds een exemplaar van haar autosleutel aan zijn sleutelring. Hij ging naar het linkerportier en probeerde het te openen. Na een kleine polsbeweging klikte het slot open. OK Vera, je zult merken dat er met mij niet te spotten valt, dacht hij bij zichzelf. Later die avond liep Vera, na een feestelijk samenzijn met haar vriendinnen, naar de plaats waar haar auto geparkeerd stond. Net als ze al duizenden keren gedaan had stapte ze in, ging in haar stoel zitten, stak de sleutel in het contact en draaide die om. Ze reed de parkeergarage uit en ging op weg naar huis. Dit was een gedenkwaardige avond, dacht ze terwijl ze de vernederde blik op het gezicht van Stefan weer voor zich zag. Niet lang daarna reed ze haar oprijlaan op en deed met haar afstandsbediening de garagedeur open. Toen ze de contactsleutel omdraaide, verscheen er een hand uit het niets die over haar mond werd gelegd. "Het ziet ernaar uit dat ik het je nu al betaald kan zetten," sprak een huiveringwekkende maar bekende stem. Toen ze in het achteruitkijkspiegeltje keek, zag Vera dat de hand en de stem toebehoorden aan Stefan. "Nu kun je me niet meer negeren. Of wel soms, Vera?" schreeuwde Stefan. Toen ze geen antwoord gaf, trok hij met zijn rechterhand zo hard aan haar haar dat het wel pijn moest doen. "Je stal wel de show vanavond toen ik je niet mocht aanraken. Maar dit zal allemaal een stuk soepeler verlopen als je dit gewoon ziet als een avondje uit," waarschuwde Stefan terwijl hij haar haar nog steviger beetpakte. Vera trok de contactsleutel eruit en prikte hem met volle kracht in de onderarm van de hand die haar haar vasthield, terwijl ze tegelijkertijd met haar linkerhand een enorme ruk gaf aan de duim van de hand die over haar mond zat. Van de pijn moest Stefan haar onmiddellijk loslaten. Maar in plaats dat ze vluchtte, draaide Vera zich naar hem om. Ze zag hoe Stefan op de achterbank zijn gebroken duim vasthield, terwijl er bloed druppelde uit de steekwond in zijn onderarm. "Hier heb ik heel lang op gewacht," siste ze terwijl ze haar rechterhand uitstak en het portier op slot deed. "Kom maar op trut!" schreeuwde Stefan op zijn beurt. "Ik heb je gezegd wat ik met je zou doen als je me nog eens lastig zou vallen, Stefan." Ze legde haar handen boven op haar stoel en katapulteerde zich achterover naar de achterbank zodat allebei haar hielen contact maakten met zijn borstbeen. Toen ging ze hem te lijf met de snelheid en de lenigheid van een kat. Hij schreeuwde het uit van de pijn toen ze met haar vingernagels in zijn ogen krabde. Ze strengelde haar vingers achter zijn hoofd in elkaar en rukte hem naar voren terwijl ze haar rechterknie tegen zijn neus aan ramde. Op het moment dat zijn neus haar knie raakte, voelde ze hoe zijn neus verbrijzelde en brak, terwijl er bloed uit zijn gezicht stroomde. Toen stortte Vera uit iedere denkbare hoek een lawine van klappen over hem uit. Stefan probeerde in dekking te gaan, maar er was geen houden aan. Ze was gewoon te snel. Hoewel hij duizelig was, slaagde Stefan erin om al zijn krachten te verzamelen en met zijn schouder tegen haar borst te duwen zodat ze achterover viel. Maar voordat hij helemaal bij zijn positieven was, tilde ze haar linkerknie op en zwiepte ze haar been naar zijn gezicht zodat de teen van haar laars op zijn kaakbeen belandde. Omdat hij het met vechten niet kon winnen, greep Stefan Vera beet en probeerde hij met haar te worstelen, maar steeds weer dwong een wervelwind van trappen en klappen hem achteruit. Uiteindelijk slaagde Stefan erin om Vera met zijn benen van zich af te duwen en haar tegen het achterportier te smijten. Plotseling was hij nu in het voordeel. Niet van plan om dat af te staan, stoof hij als een stier naar voren in de hoop zijn matador op de hoorns te kunnen nemen. Om zichzelf te beschermen trok Vera haar benen zo op dat haar hielen tegen zijn bovenlichaam aan zaten. Stefan probeerde haar uit alle macht naar beneden te drukken. Langzaam maar zeker leek het drukken met zijn gewicht te werken, toen hij Vera's knieën zo ver naar beneden had gedrukt dat ze haar gezicht raakten. Hij was echter onbekend met het feit dat Vera met haar benen gemakkelijk meer gewicht kon opdrukken dan Stefan op de weegschaal bracht. Toen hij zich ver genoeg naar voren had gebogen, strekte ze haar benen uit alle macht, zodat Stefan keihard tegen het tegenoverliggende portier vloog. Voordat hij zich kon oprichten ging Vera overeind zitten en stampte hem met haar hiel tussen zijn benen. Terwijl hij het uitschreeuwde van de pijn, greep ze hem weer met haar handen bij zijn haar en rukte ze zijn hoofd weer naar voren zodat de onderkant van zijn kin stevig contact maakte met haar knie. De klap was zo vernietigend dat zijn hoofd met volle kracht achterover sloeg tegen het portier en hij bijna buiten westen ging. Stefan voelde dat hij zijn bewustzijn aan het verliezen was en wist dat hij verslagen was. Het enige dat hij nog kon doen was proberen aan deze vrouw te ontsnappen en een andere dag terugkomen. Hij sprong over de rugleuningen heen en kwam precies op de chauffeursstoel terecht. Hij probeerde zo snel als hij kon het portier te openen, maar tijdens zijn vruchteloze poging stampte Vera hem met de onderkant van haar rechterlaars tegen zijn achterhoofd, zodat hij met zijn gezicht tegen het deurvenster aan vloog. Ze zette de zool van haar laars stevig in zijn nek en drukte zijn gezicht tegen het glas aan. "Vertel me eens Stefan, had je dit verwacht?" vroeg Vera spottend. Nog voordat Stefan kon antwoorden drukte ze nog harder met haar voet, zodat zijn lippen zo hard tegen het glas werden aangedrukt dat het geluid van zijn stem werd gesmoord. "Je had moeten luisteren toen ik je vertelde dat je niet mans genoeg bent. Nu zul je de ultieme prijs moeten betalen voor je mannelijke onnozelheid," zei Vera terwijl ze met haar handen de zijkanten van haar jurk vastpakte en die tot boven haar heupen optrok. Toen greep ze met haar linkerhand een handvol suede beet en hield haar jurk zo op dat die niet over haar dijen kon terugvallen. Vera was zo lenig dat ze hem, terwijl ze hem met haar laars in bedwang hield, met haar rechterhand bij zijn haar vast kon grijpen. In een beweging haalde ze haar laars van zijn nek af en rukte ze haar hand naar achteren. Ze ging op de armleuning van de stoel zitten, spreidde haar benen en trok Stefan zo ver naar achteren dat zijn achterhoofd tegen haar met lingerie bedekte onderlichaam aan zat. Toen sloten haar benen zich rond de zijkanten van zijn gezicht, drukte ze zijn armen tegen de stoel aan en sloeg ze haar kuiten om elkaar heen zodat er geen ontsnapping mogelijk was. Ze boog zich voorover en keek Stefan recht in zijn ogen. Genietend van de manier waarop zijn wangen begonnen op te bollen en rood begonnen te worden, drukte ze haar dijen tegen elkaar aan. Stefan keek haar aan en hoopte genade in haar ogen te vinden, maar in plaats daarvan zag hij hoe Vera als een wolf haar tanden liet zien. "Nou Stefan, het is je toch gelukt om nog een keer tussen mijn benen te belanden. Helaas voor jou is het niet de manier die je in gedachten had," brulde ze hem toe. Om zich nog beter schrap te kunnen zetten, greep ze met allebei haar handen het stuurwiel beet. Zijn gezicht was nu blauw geworden door het gebrek aan zuurstof. Alsof ze huisvuil aan het samendrukken waren, begonnen Vera's stalen benen zijn schedel te verpletteren. Stefan's ogen puilden uit toen Vera zijn kaakbeenderen voelde kraken. Maar voordat hij buiten westen ging, liet Vera hem nog even los zodat ze elkaar voor de laatste keer in de ogen konden kijken. Nauwelijks nog bij kennis, kon Stefan duidelijk de zelfvoldane glimlach op haar gezicht zien toen ze zich ver genoeg naar voren boog om hem een tedere kus op zijn lippen te kunnen geven. "Dag schat," fluisterde ze een paar centimeter van zijn gezicht, terwijl ze wachtte op zijn laatste smeekbede om genade. Toen die gekomen was, zag hij haar voor de laatst keer glimlachen. Vera deed haar benen bij elkaar, legde haar bankschroef weer aan en begon uit alle macht te knijpen. Toen maakte ze een snelle beweging met haar heupen en hoorde ze hoe zijn nek brak.