Tara's Rijk
Door Marknew. Vertaald door Gjakkes.
Gebaseerd op Le Guins 'Lathe of Heaven'.



Ik herinner me mijn eerste vriendinnetje Karen Shaw nog. Hoewel het lang geleden 
is en er sindsdien veel is gebeurd heb ik nog een helder beeld van haar. Ze was 
in die tijd niet veel kleiner dan ik. Niet dat ze bijzonder groot was of ik 
bijzonder klein, maar meisjes worden sneller volwassen dan jongens en wij waren 
ongeveer even oud. Ze was mager maar had op haar twaalfde al ronde borsten en 
heupen ontwikkeld en ze had lang, donker haar dat tot over haar schouders viel. 
Haar ogen fonkelden en ze had sproeten en een brutaal, rond neusje. Ze was 
eigenlijk een heel normaal buurmeisje - niet beeldschoon, maar wel knap om te 
zien. Een meisje dat je je hele leven al kende, totdat je op een dag wakker werd 
en je besefte dat ze niet gewoon maar een meisje was - ze was �cht een meisje!

Toen ik haar voor de eerste keer mocht vasthouden verbaasde ik me hoe zacht haar 
lichaam was en dat ze wilde dat ik teder voor haar zou zijn. Afgezet tegen mijn 
eigen opwinding en het ruwe genot dat ik voelde toen ik haar aanraakte leek 
teder zijn geen recht te doen aan mijn gevoelens. En haar ontspruitende borsten, 
die waren ook zo ongelooflijk zacht, en toen ze hen ontblootte waren ze zoveel 
groter dan ik had verwacht. Ik zag ze en bukte me om erop te zuigen, maar niet 
zacht genoeg voor haar, denk ik, want ze duwde me weg, maar toen liet ze me 
terugkomen als ik beloofde teder te zijn. Natuurlijk zei ik dat ik dat zou zijn 
- dat kan ik me nog heel goed herinneren.

En, jaren later, de eerste keer seks. Het was weer met Karen - toen ik voor de 
eerste keer thuis kwam als eerstejaarsstudent. Ik was gegroeid en torende 
inmiddels boven haar uit. Toen ik haar mee uit eten nam voelde ik de kracht die 
mijn lengte uitstraalde, en mijn status als student, terwijl zij gewoon in de 
supermarkt werkte en les gaf op de zondagschool in de kerk, maar toch maakte ik 
me zorgen omdat ik niet wist wat ik moest doen, terwijl ik, hoe jong ik ook was, 
dacht dat ik dat toch zou moeten weten. Ik was de man; ik was verantwoordelijk 
voor de daad, of niet soms? Maar ondanks al die angsten bleek het een geweldige 
ervaring te zijn. De gevoelens waren beter dan ik me ooit had kunnen 
voorstellen, voor mij althans. Voor haar was het pijnlijk, maar voor mij was er 
bij iedere haal, bij iedere keer dat ik dieper in haar stootte, meer van dat 
ongelooflijke gevoel, totdat ik aan het eind, toen ik alle controle verloor en 
mijn sperma in haar pompte, het gevoel had dat ik kon schreeuwen van triomf en 
tegelijk trillen van genot. Zo is het gegaan. Zij had pijn en ik voelde me 
geweldig. Zij had twijfels en wilde halverwege stoppen, maar ik kon dat gewoon 
niet meer, en ze kon me ook niet meer laten stoppen. Verdomme, op dat moment had 
alleen een trap tegen mijn ballen dat gekund. O, dat gevoel van vreugde, van 
vervulling, van macht, van het volbrengen van een taak. En ik had een 
voorbehoedsmiddel moeten gebruiken en ik was het vergeten maar we kwamen er mee 
weg. Er gebeurde niets ergs. Met geen van ons twee�n. Ze heeft denk ik iets 
gebloed, maar ze was ok� en vertelde me zelfs nadat het was afgelopen dat ze 
ervan had genoten, zelfs ondanks de pijn, omdat ze wist dat ze van me hield en 
dat ik van haar hield. Ik kan dat nu begrijpen, maar toen nog niet. Om eerlijk 
te zijn kon me dat toen niet eens veel schelen, zolang ze het maar nog een keer 
met me wilde doen. En dat deed ze, iedere keer dat ik thuiskwam dat jaar - 
totdat ik andere meisjes ontmoette. Ik heb nadien niet veel meer van Karen 
vernomen, totdat ik weer in mijn geboortestad ging wonen. Ze was met een oude 
schoolvriend van mij getrouwd, maar we zagen elkaar niet veel, dat gebeurde pas 
later weer.

Ondertussen was ik met mijn eigen lieveling Cheryl van de Iowa State 
Universiteit getrouwd, en ik was heel, heel gelukkig. Ik had haar ontmoet toen 
ik een verslag moest schrijven over het jaarlijkse veldhockeytoernooi voor de 
studentenkrant. Ze bezat een wilde gezonde schoonheid en was maar iets kleiner 
dan ik. Ze ging bij me in wonen toen ik weer terugging naar mijn geboortestad. 
We kregen twee kinderen, Amy en Ryan, kochten samen een huis en hadden, afgezien 
van de gebruikelijke spanningen en frustraties, een heel goed leven. Ik kan me 
nog goed het verjaardagsfeestje op mijn dertigste verjaardag herinneren, omgeven 
door vrienden en familieleden, grappen makend met Bob en Fred, naar Cheryl 
kijkend, en denkend dat ik later die avond weer alleen met haar in bed zou 
liggen. Ik kan me dat geluk nog goed herinneren.

Er zijn nog andere fragmenten. Het afstuderen van school. Mijn eerste baantje. 
Het 's ochtends vroeg wegrijden op weg naar mijn werk over de snelweg op de 
saaie, kale vlakte en het letten op elke verandering op de reclameborden; de 
enige veranderingen die plaatsvonden in onze kleine, saaie stad. 's Avonds weer 
thuiskomen bij mijn vrouw en kinderen. Bob helpen met zijn financi�le problemen. 
Zondagmorgen tennissen met Fred. Dat was het gewone leven, en ik verwachtte niet 
dat het ooit zou veranderen. Op een dag kreeg ik een vrouwelijke chef, die door 
het hoofdkantoor in Minnesota was gestuurd, maar zij kon het niet lang uithouden 
in ons kleine stadje in Iowa. In de nevenvestiging van ons makelaarskantoor in 
het midwesten van de VS was het toen nog zo dat vrouwen in dienst van mannen 
werkten, als secretaresse, assistente, marktonderzoekster of iets dergelijks. In 
grotere steden deden vrouwen ook ander werk, maar niet waar ik woonde.

Ik kan me nog heel goed een lezing herinneren die door een bedrijfsjuriste van 
ons hoofdkantoor uit Minneapolis werd gegeven, een strenge blonde vrouw met haar 
haren in een knotje, die ons waarschuwde voor relaties met collega's. 'Het is 
een bedrijfsregel dat het strikt verboden is een seksuele relatie met een 
collega te beginnen. Seksuele relaties tussen personen met een onderlinge 
werkrelatie kunnen reden zijn voor contractbe�indiging.' Dat hield me een hele 
tijd tegen. Dat en mijn leven thuis.

Maar de dingen veranderden. Als dertigers groeiden mijn vrouw en ik langzaam uit 
elkaar. Ik heb altijd veel werkuren gemaakt, zij zat zich thuis te vervelen. Had 
zij het eerst een buitenechtelijke relatie, of was ik het? Ik kan het me nu niet 
meer herinneren. Niet dat het een groot geheim was. In dit deel van het land kun 
je nooit lang een geheim bewaren.

Ik kan me Tara Donatelli, een van mijn laatste secretaresses, nog herinneren 
zoals ze eruitzag toen ik haar voor het eerst ontmoette. Het is grappig dat mijn 
eerste gedachte was dat ze zo klein was. Tenger, maar toch stevig gebouwd, met 
veelzeggende en emotionele ogen - je weet wel, van het type klein maar fijn. 
Vanaf het begin wist ik dat ze anders was dan alle anderen die ooit voor mij 
gewerkt hadden. Ik werkte altijd lang door om mijn teksten op het laatst 
mogelijke moment nog te wijzigen, om het aan te passen aan de markt die van 
minuut tot minuut kon veranderen, zodat het leek dat wij een leidende rol hadden 
in plaats van dat wij iedere laatste aanwijzing van de straat gebruikten. Dat 
was de manier om het werk te doen. Mijn andere secretaresses waren aan het eind 
van de dag om vijf uur altijd al vertrokken, als ik ze kort daarvoor tenminste 
niet te pakken had gekregen, hoewel ze wisten dat er meer dan genoeg te doen 
bleef, waardoor ik al het type-, print- en sorteerwerk zelf moest doen. Maar 
Tara bleef, ook al werd ze er niet extra voor betaald. Dit was haar eerste 
baantje en ze wilde zo graag slagen. We brachten samen veel tijd werkend door, 
en breidden het daarna uit naar dineetjes. Soms aten we Chinees op ons kantoor, 
soms hadden we een hapje en een drankje in een restaurant in Omaha of Council 
Bluffs om het einde van een project te vieren. Ze keek me altijd recht in de 
ogen - op zoek naar tekens dat ze het goed deed, dacht ik. Later begreep ik dat 
het was omdat ze me leuk vond.

Ik herinner me Tabitha, een babysitter die een van die vroegrijpe voluptueuze 
meiden was die al op heel jonge leeftijd uit hun kleren leken te barsten. Zelfs 
toen ze nog maar elf was herinner ik me dat het me opviel hoe haar tepels 
afdrukken achterlieten in haar T-shirt, en de blikken die ze me nu toewierp 
lieten me denken dat ze op haar leeftijd van vijftien jaar al meer had 
meegemaakt dan ik als dertiger. Ze was de oudste van drie meisjes die de hele 
zomer op de boerderij voor hun vader moesten werken, en haar lenige sterke armen 
en door de zon gebleekte haren droegen bij aan haar dierlijke 
aantrekkingskracht. Normaal gesproken zou ik ver van haar vandaan zijn gebleven, 
maar mijn dochter Amy was gek op haar, dus zat ze regelmatig voor ons te 
babysitten. Op een avond bracht ik haar naar huis en ze bleef even staan nadat 
ze uit de auto was gestapt. Het was op een zomeravond, en het was nog licht, en 
ze was gekleed in een kleine hele strakke haltertop, met haar platte buik 
duidelijk zichtbaar en haar ronde weldoorvoede boezem op slechts centimeters van 
mijn gezicht aan de andere kant van de autoruit. 'Ik wou dat u niet meteen naar 
huis hoefde te gaan, meneer Newton. Ik zou u mijn huis kunnen laten zien. Er is 
niemand thuis, dus u zou niet met mijn ouders hoeven te praten.' Ze drukte haar 
over elkaar geslagen armen tegen de zijkanten van haar borsten en duwde ze zo 
omhoog door haar haltertop. 'Wilt u niet even binnenkomen?' Ik bloosde en 
stotterde 'Goedenacht' en zette mijn auto vlug in de eerste versnelling, en 
bleef haar zelfs onder het rijden door de achteruitkijkspiegel nastaren. Het was 
maar goed dat er op dat moment niemand de weg overstak.

En ik kan me duidelijk het keerpunt voor mij herinneren, en zoals later zou 
blijken het keerpunt voor de hele mensheid: die ene dag toen Tara mijn hand 
vastpakte, in mijn ogen keek en zei, brutaal zoals ze was: 'Ik heb alles voor je 
over, Mark. Alsjeblieft, wil je het niet met me doen?' Ik keek haar aan, met een 
onbegrijpende blik, maar ik begreep het perfect. 'Mark, laten we het doen. Ik 
wil het zo graag. Weet je dat dan niet?' Mijn hart stond stil. Ze was klein, 
bijna meisjesachtig, maar ze durfde zoveel meer dan ik. Toch duurde het zelfs 
met mijn midwesterse moraal maar iets langer dan een tel om ja te zeggen, en we 
lieten ons diner staan, en renden zowat naar ons hotel net over de staatsgrens 
in Nebraska en verslonden daar elkaars lichaam, vol vreugde en genot. Wat zat er 
veel passie in dat kleine lijf. Ik kan nog steeds zien hoe die kleine borsten, 
eigenlijk meer tepels dan borsten, iets op en neer hupten toen ze bovenop me 
klom, met haar magere armen op mijn schouders, met haar ogen blind starend naar 
de muur boven het bed en haar gezicht dat steeds wisselende trekken van genot 
liet zien toen we op een fantastische manier tegelijk klaar kwamen.

Er zijn ook andere herinneringen - van een heel ander soort leven. Maar daar kom 
ik later op.

Na die nacht had ik een onverzadigbaar verlangen naar Tara. Ik ging ge�nspireerd 
naar mijn werk. Het leek erop dat zij instinctief wist wat ik nodig had: op mijn 
werk en in bed. Mijn lange avonden op kantoor namen in aantal toe. We waren 
voorzichtig, maar ze nam nu mijn hele leven in beslag, en wel zo erg dat het 
zelfs voor Cheryl leek dat ik te ver was gegaan. Op een zaterdag toen de 
kinderen moesten voetballen hield Cheryl me aan toen ik op het punt stond 
boodschappen te gaan doen.

'We moeten eens praten.'

'Cheryl, niet nu. Ik moet boodschappen halen. Je weet wat voor haastwerk het 
altijd wordt als ik te laat ga.'

'Dit is belangrijk. Je gaat te ver met die affaire.'

'Wat bedoe...'

'Het minste wat je kunt doen is niet tegen me liegen!!!' Ze haalde haar hand uit 
om me te slaan, maar ik zag het aankomen en wist haar op te vangen. Ze worstelde 
even en begon toen te huilen. 'Word toch eens wakker! Ik ben ook geen heilige, 
Mark, maar ik ben ten minste discreet. Van alle mensen zou jij toch moeten weten 
hoe klein dit stadje is. Je leidt ons regelrecht naar een scheiding. Ik wil dat 
niet hebben. Ik wil dat ons gezin bij elkaar blijft, voor de kinderen. Ik dacht 
dat we dat allebei altijd hadden begrepen.'

Ik keek haar in de ogen. Ze mocht dan misschien niet meer mooi zijn, maar ze was 
wel de persoon die ik gekozen had om mijn leven mee op te bouwen. Ik kon me 
herinneren dat ik ooit gedacht had dat ik van haar hield. Ze was de moeder van 
mijn kinderen. Waar was ik mee bezig? Ik voelde me plotseling bang, duizelig en 
ik stond te wankelen op mijn benen.

'H�, Mark, wat is er mis? Ben je ziek of zo?'

Ik schudde mijn hoofd. 'Nee, nee, het is... Ik...Ik weet niet meer waar ik mee 
bezig... Cheryl, misschien zouden we moeten proberen om... Ik bedoel, een vorm 
van therapie, je weet wel, om ons weer op het juiste spoor te zetten, een manier 
vinden om het weer goed te laten worden.'

Ze bekeek me van onder tot boven, tevreden dat ik toch niet mijn evenwicht zou 
verliezen en niet helemaal mijn verstand kwijt bleek te zijn. 'Wel, Mark, je 
zult nooit ophouden mij te blijven verrassen. Hier was je, een grote man, tot 
over zijn oren verliefd middenin de liefdesaffaire van zijn leven. En nu, 
plotseling, sta je op het punt flauw te vallen uit angst dat je mij kwijtraakt! 
Nou, dat is het laatste wat ik verwacht had van jou te horen. Ik veronderstel 
dat meneer die meid nu ook opgeeft en dat meneer nu elke dag zijn oefeningen 
gaat doen en dat meneer nu ook eindelijk zijn boek gaat schrijven.'

Ik moest even slikken, haar harde woorden kwamen aan als mokerslagen. Maar toch, 
ik wilde haar niet kwijt. Ik hield vol. 'Ik weet dat je argwaan hebt, maar ik 
meen het serieus. We hebben ooit van elkaar gehouden. Misschien kunnen we dat 
terugvinden.'

Ze keek me bedroefd aan. 'Een gezin te hebben dat gebouwd is op liefde, wel, ik 
zou niets liever willen, maar ik ben realistisch. Maar toch, of ik het nu leuk 
vind of niet, je blijft de vader van mijn kinderen. Als jij het wilt proberen, 
wel, dan moet ik meedoen.' Ze ging zitten en zuchtte. 'Ok�, goed dan.'

Ik kuste haar op het topje van haar hoofd en ging weg om mijn boodschappen te 
doen. Nadat ik daarmee klaar was besefte ik dat ik eigenlijk nog niet zover was 
om meteen weer naar haar terug te gaan. Als ik dat zou doen zou ik me helemaal 
afsluiten van Tara. Maar dat was wat ik gezegd had te zullen doen, wat ik moest 
doen! Ik was weer helemaal in de war. Ik moest nadenken. Ik liep een boekhandel 
binnen en wandelde door de romanafdeling. Midden op het gangpad stond Tara! Mijn 
ogen gingen wijd open. Ik zou het haar vertellen, nu, en daarmee zou het 
afgelopen zijn.

'Wat is er aan de hand, schat? Ik dacht dat ik je hier zou kunnen verrassen, 
maar ik had niet gedacht dat je van me zou schrikken!'

'Tara, ik... wij moeten stoppen. Mijn huwelijk!'

'Je huwelijk? Dat bestaat niet meer! Je houdt niet van je vrouw. Je houdt van 
mij.' Ze pakte mijn arm vast en loodste me naar een hoek van de winkel. 'Doe 
niet zo stom! Je moet je gevoelens niet ontkennen; je weet hoe gelukkig we zijn 
geweest. We zijn voor elkaar gemaakt.'

'Weet ik. Weet ik. Maar ik kan het niet. Het is niet goed. Cheryl... mijn 
gezin... dat is belangrijk voor me. Ik moet haar nog een kans geven.'

'Ben je gek geworden? Ze houdt niet van je op de manier zoals ik van je houd, en 
jij houdt niet van haar. Het is juist hartstikke verkeerd om bij haar te blijven 
terwijl je van mij houdt! Je gooit de liefde van je leven weg. Je zult nooit 
meer een kans krijgen zoveel passie te voelen als wij samen hebben gehad!' Ze 
stak haar armen omhoog, legde ze om mijn nek en kuste me. Haar lippen masseerden 
de mijne; haar handige tong vloog door mijn mond. Ik voelde haar lichaam tegen 
me aandrukken en onwillekeurig trok ik haar strakker tegen me aan. Ze had 
gelijk. We waren voor elkaar geschapen. Ik verlangde naar haar met heel mijn 
lichaam. Maar er was een ander stemmetje in mijn hoofd dat me vertelde dat ik 
voor Cheryl, mijn vrouw, was voorbestemd. Ik weet niet waarom, misschien kwam 
het omdat ik uit het midwesten kom, maar ik had het gevoel dat ik verplicht was 
naar dat stemmetje te luisteren.

Ik legde mijn handen op de hare en trok haar zachtjes van me weg. 'Tara, schat. 
We moeten ophouden. Dat is mijn beslissing, echt, en daar blijft het bij.'

Haar neusgaten verwijdden zich. Ik kon zien dat ze haar verlies onder ogen zag, 
toen verschenen de tranen, en daarna de woede in haar ogen. 'Ik kan dit niet 
geloven. Hoe kun je me nu afwijzen? Ik had je eindelijk voor mij gewonnen, en je 
al die opwinding en passie gegeven die je nooit eerder hebt gehad. Die je niet 
eens verdient, verdomme!!!' Ze staarde me aan. Ze kende me goed genoeg, zelfs na 
die korte tijd dat we samen waren, om te weten dat mijn besluit definitief was. 
'Goed dan, rotzak, ik zal je leven net zo miserabel maken als het voor mij zal 
zijn, wacht maar af!' Ze begon op me in te slaan als de wieken van een 
windmolen. Ik pakte haar armen vast, waarna ze naar me begon te schoppen. Ik 
tilde haar helemaal van de grond, sloeg een arm om haar lichaam en de andere om 
haar benen en liep achterstevoren de winkel uit met alle ogen op me gericht, 
terwijl zij schreeuwde: 'Bastaard! Laat me los, bastaard!!!' Ik hield haar 
stevig vast totdat ze rustiger werd, toen rende ik van haar weg en haastte me 
naar huis.

Het werd zoals altijd weer maandagmorgen en Tara spuwde vuur. Met opzet begreep 
ze al mijn instructies verkeerd, faxte een zeer geheim strategisch plan naar 
Dain Bosworth, onze plaatselijke concurrent, morste twee keer 'per ongeluk' 
koffie over me heen en snauwde iedereen af die opbelde. Om vier uur belde J.D., 
mijn baas, me op voor een vergadering. Hij had een personeelsmanager uit 
Minneapolis aan de telefoon die meeluisterde.

'Mark, we hebben geruchten gehoord dat jij en Tara iets met elkaar hebben. Is 
dat waar?'

Ik haalde diep adem. Ik moest eerlijk zijn of anders zou ik eruit vliegen. 'Ja. 
Dat is, of was, waar. Ik heb het dit weekend uitgemaakt.'

Ik hoorde een zucht uit de luidspreker komen en de knaap van personeelszaken 
sprak. 'Ze moet gaan, Mark. Ze verstoort alle interne verhoudingen. Ik zou jou 
ook ontslagen hebben, maar J.D. heeft zich sterk gemaakt om je te houden. We 
zullen zien wat onze advocaten ervan vinden, maar ik kan je wel zeggen dat je 
carri�re aan een zijden draadje hangt. Wij zullen Tara wel onder handen nemen. 
Wij hebben haar toegangscode tot het netwerk al verwijderd en de beveiliging zal 
haar over een kwartier het gebouw uitzetten. Jij kunt beter de rest van de dag 
vrij nemen, terwijl wij de situatie beoordelen, maar als je hier ook maar iets 
over zegt tegen iemand anders dan de advocaten of wij twee�n is het met je 
gebeurd. En dit komt sowieso in je dossier te staan.'

Ik bedankte hem dat ik mijn baan mocht houden, maar inwendig kookte ik. Ik wist 
dat ik de regels had overtreden, maar dit ging wel over mijn priv�-leven. Ik had 
blijkbaar geen priv�-leven meer - niets was meer van mezelf. Ik ging weg, en in 
mijn achteruitkijkspiegel kon ik Tara nog met onze zeventig jaar oude portier 
zien worstelen toen hij haar langzaam uit het gebouw verwijderde. Ik reed de 
parkeerplaats af, maar bleef toen steken voor een stoplicht en ik zag haar naar 
mijn auto rennen. Ik zocht naar het portierslot, maar zij was eerder bij de deur 
en stapte in.

'Jij rotzak. Je hebt me laten ontslaan, of niet?'

'Dat heb ik niet gedaan, Tara. Daar heb je zelf voor gezorgd.'

'O ja? Het is die hele mannelijke machtsstructuur van dit stomme bedrijf dat je 
beschermt. Nou, ik had al verwacht dat er zoiets zou gebeuren en ik heb al wat 
mensen gebeld. Ik heb al een advocaat en waarschijnlijk ook een andere baan. Ik 
heb zaterdag een paar vrouwen ontmoet. Ze zijn lid van een hele interessante 
vereniging, genaamd OGD. Helemaal van deze tijd en radicaal anti-mannen. Ik weet 
niet wat ze hier in de rimboe te zoeken hebben, maar hoe dan ook, ze verhuizen 
hier naar toe en ik zal hun administratief medewerkster worden. Het betaalt niet 
goed, maar wacht maar tot ik jouw bedrijf heb aangeklaagd. Dan zal ik zwemmen in 
het geld. Ik zal bij jullie in hetzelfde gebouw werken, dus jullie kunnen me 
niet verhinderen binnen te komen. Ik zal je elke dag zien. We zullen nog wel 
eens zien wie er hier het laatst lacht.' Ze tilde haar arm op en begon me weer 
te slaan, maar ik pakte snel haar armen vast.

'Rustig nou, Tara. Alsjeblieft. Het spijt me. Echt waar. Ik begon alleen maar te 
beseffen dat ik niet het type man ben dat zomaar verliefd wordt en 
buitenechtelijke verhoudingen heeft. Ik kan daar niet mee omgaan.'

'Ik kan het niet UITSTAAN dat je me zomaar in bedwang kunt houden. En je hebt 
nog nooit een dag in je leven getraind, terwijl ik me elke avond bij de fitness 
loop af te beulen. Je bent niets meer dan een bange wezel van middelbare 
leeftijd! Het enige wat ik je nog te zeggen heb: geniet van de afbraak van je 
carri�re. Het is afgelopen met je!' Ze liet me haar tanden zien maar ontspande 
haar armen. Ik liet haar los en zag haar uitstappen, zonder nog iets te zeggen, 
en ze sloeg de deur dicht. Ze keek niet meer op of om, tenminste niet zolang ik 
haar op de straat bleef nakijken. Nadat ze de hoek was omgeslagen reed ik de 
lange route naar huis zodat ik haar niet meer zou tegenkomen.

De volgende paar weken leken heel gewoon. Cheryl en ik gingen drie keer per week 
naar een psycholoog. Cheryl was heel erg boos maar leek vastbesloten om ons 
huwelijk te laten slagen. We begonnen zelfs weer voorzichtig aan seks te doen. 
Het was niet zo wild als het met Tara was geweest, maar voor twee 
huwelijkspartners was het niet slecht. Op mijn werk had ik wel iets te lijden. 
Tara klaagde ons inderdaad aan en de advocaten eisten dat ik gestraft zou worden 
zodat het leek dat het bedrijf onpartijdig was. Mijn salaris werd met vijftien 
procent verminderd en ik kreeg een kleiner kantoor aan het einde van de hal met 
maar een klein raam dat uitkeek over de weides en de snelweg, maar J.D. vertelde 
me dat het maar voor tijdelijk zou zijn, totdat de rechtszaak voorbij was, en 
dat het bedrijf nog steeds plannen met me had.

Dus stortte ik me op mijn werk. Natuurlijk moest ik nu drie keer zo hard werken 
als vroeger voor minder salaris om mezelf weer te bewijzen. En ik had ook geen 
hulp meer. In plaats van Tara had ik nu Ingrid die ik met vijf collega's moest 
delen. Ingrid was een typisch meisje uit het midwesten - saai blond haar, een 
geblokt lichaam, en geen gevoel voor mode. Ze begreep niets van handeldrijven en 
gedroeg zich soms afschuwelijk. Ze was slim, maar ze gebruikte haar 
intelligentie alleen om de snelste en gemakkelijkste manier te vinden om haar 
werk te doen. Dat hield onder meer in dat ze mij en mijn projecten laat in de 
avond meestal uit de weg ging. Dus zat ik meestal 's avonds laat in mijn eentje 
wat te pennen. En dat hielp mijn pogingen tot verzoening met Cheryl niet. Ik 
vroeg me af of ze nog steeds iemand zag. Maar goed, ik had mijn besluit genomen 
en ik was vastbesloten het door te zetten.

Af en toe zag ik Tara nog in het gebouw, maar ze deed haar best mij te negeren 
en ik probeerde ook te vermijden haar tegen het lijf te lopen. Maar toch was het 
duidelijk dat we nog steeds iets voor elkaar voelden. Dat was nog iets om me 
zorgen over te maken.

Haar bedrijf maakte veel lawaai, en het was het kantoor precies onder het mijne 
dat het ergste was. Ik leerde dat OGD een afkorting was van Onderzoeksgroep naar 
Dromen. Het was een instelling zonder winstoogmerk en was opgericht door een 
groep vrouwen van de Universiteit van Berkeley in Californi�. Ze brachten een 
grote hoeveelheid zware apparatuur in het gebouw dat allemaal ge�nstalleerd 
moest worden, wat al dat lawaai verklaarde. Op een dag, tamelijk laat, zag ik 
Tara in de lift en ik vroeg min of meer langs mijn neus weg hoe het ging op haar 
werk. Ze glimlachte voor de verandering eens naar me, op een vreemde en rustige 
manier, en zei dat ik er spoedig wel achter zou komen. Nou, in ieder geval was 
de wilde fase voorbij, dacht ik. Misschien als ik me vriendelijk tegen haar 
bleef gedragen dat ze dan de rechtszaak zou laten vallen zodat mijn leven weer 
normaal kon worden. Maar in plaats daarvan kreeg ik twee dagen later een 
handgeschreven uitnodiging voor het openingsfeest van de OGD. Ik vond het maar 
vreemd, maar misschien moest ik het zien als een soort vredesverdrag. Ik zou 
toch laat moeten doorwerken en ik zou niet gemist worden als ik een halfuurtje 
weg was. In de uitnodiging stond dat voordat ik ging ik eerst een boek genaamd 
'Lathe of Heaven' van Ursula Le Guin zou moeten lezen. Ik kocht het bij de 
boekhandel en gebruikte mijn lunchuurtje en nog wat langer om het uit te lezen.

Het was een aardig goed boek van het type sciencefiction waar ik wel van houd. 
Een verwarde man gaat naar een psychiater voor hulp over een probleem genaamd 
'effectief dromen'. Deze man, zo blijkt, komt in een bepaalde geestestoestand 
waarin zijn dromen de wereld veranderen. Het werkt in feite zo goed dat voor 
iedereen die minder dan een bepaalde afstand van hem vandaan is de veranderde 
wereld alles is wat ze zich nog kunnen herinneren - alsof het nooit anders is 
geweest. De man wil hulp - dit is een macht die niemand zou mogen hebben, vindt 
hij - maar de psychiater blijkt een machtswellusteling te zijn en gebruikt de 
man om zijn eigen ambities te verwezenlijken. Hij hypnotiseert de dromer om 
'effectieve dromen' te hebben die het aanzien van de psychiater in de wereld 
vergroten en de wereld herscheppen in het liberale paradijs dat de psychiater 
nastreeft. Natuurlijk gaat er van alles mis en de psychiater vernietigt 
uiteindelijk zichzelf, waarbij hij tegelijkertijd de man geeft wat hij altijd 
heeft gewild, een 'effectieve droom' die hem bevrijdt van zijn macht. Ik vond 
het een heel leuk verhaal en ik vroeg me af wat het te maken had met de OGD.

Op de avond van de opening klopte ik op de deur van de OGD, ongeveer tien 
minuten te laat. Tara deed open. Het was stil op het kantoor. Tara bloosde en 
leek nerveus.

'Ik dacht al dat je niet zou komen.'

'Waar zijn de andere gasten?'

'O, die zijn laat. Kom maar mee naar achteren.'

Ik liep langs de kantoren en voelde me een beetje vreemd dat ik daar was. Er was 
helemaal niemand op de kantoren.

'Er is helemaal geen openingsfeest, Tara. Is het wel toegestaan dat ik hier ben? 
Of jij?'

'Je bent een schrijver, h�? Wil je iets hebben om over te schrijven? Misschien 
een goed investeringsplan?'

'Niemand kan investeren in dit bedrijf, Tara. Het heeft geen winstoogmerk. Je 
weet toch nog wel wat voor werk wij doen?'

Ze haalde haar schouders op, ze wilde geen ruzie maken. 'Ja, nou ja, ben je niet 
op zijn minst nieuwsgierig naar al dat lawaai? Ik zal je laten zien wat wij hier 
gedaan hebben.'

Ik was nieuwsgierig, dat was waar. Ze kende me. Ze nam me mee naar de 
achterkamer, precies onder mijn kantoor. De kamer stond vol met elektrische 
apparatuur, zware stroomkabels, een comfortabele stoel en koptelefoons.

'Dit is een droommachine, Mark. Kun je het je voorstellen? Het maakt je 
gedachten echt, ongeveer zoals in het boek waarover ik je heb verteld.'

'Dat is belachelijk, Tara. Hebben ze je dat verteld? Geloof je dat echt?'

'Ze hebben me niets verteld. Ze vertrouwen me niet. Ze denken dat ik een grote 
domoor ben. Net zoals jij. Ik ben erachter gekomen door wat papieren door te 
lezen die ik van hen moest versnipperen. Ze hebben het eerste deel van hun werk 
afgesloten, de opstelling van de machine, en ze waren van plan om me morgenvroeg 
te ontslaan meteen voordat ze zouden beginnen met de ingebruikname. Maar ik zal 
het je laten zien, en hun ook! Vertel me iets eenvoudigs dat je wilt hebben en 
ik kan de machine zo instellen dat het ook gebeurt.'

'Ok�, ik doe mee. Ik zou wel een appel willen hebben.'

Ze snoof. 'Heb je honger? Ik kan gewoon niet geloven wat voor een bekrompen 
geest je hebt. Maar goed, ok�. Nu, ga zitten. Je moet de koptelefoon opzetten. 
Denk aan de grootste, roodste en lekkerste appel die je kent. Ik haal de 
schakelaar over. Doe je ogen dicht.'

Ik dacht aan een appel op mijn bureau, klaar om door me opgegeten te worden. Ik 
voelde me alleen een beetje idioot, waarschijnlijk van schaamte, en ik deed mijn 
ogen open toen het geluid stopte. Ze keek me aan, met open mond, haar wangen 
rood van opwinding. 'Je hebt het niet gedaan!'

'Tara, dit is zo stom. Ik deed wat je vroeg en er is niets gebeurd, zoals ik al 
had verwacht. Dit is gewoon gekheid. Het is waarschijnlijk ��n of andere grap om 
je erin te luizen. Je moet jezelf echt weer wat beter in de hand krijgen.'

'Maar het is echt waar. Ik weet het zeker!'

'Tara, ik weet niet wat er in je gevaren is. Je zou echt beter moeten weten. 
Misschien is het gedeeltelijk mijn schuld, en dat spijt me, maar hoe dan ook, ik 
zou hier niet eens mogen zijn, en jij ook niet.'

Ik stond op en liep naar buiten. Ze rende achter me aan om me tegen te houden en 
hield me van achteren vast. Ik haalde eenvoudig haar armen van me af en liep 
weg. Ik zag hoe ze zich omdraaide en terugrende naar de machine. Ik was 
opgelucht dat ze niet meer achter me aankwam.

Ik ging achter mijn bureau zitten en ging blij op een grote rode appel zitten 
kauwen die ik als tussendoortje mee moest hebben genomen. Hij was best lekker. 
Gek, maar ik bracht meestal geen eten mee naar mijn werk, en ik kon me niet 
herinneren dat ik het in mijn tas had gedaan. Toen drong het tot me door. De 
droommachine! Hij werkte toch! Ik sprong op om terug te rennen en het Tara te 
vertellen toen ik de machine weer aan hoorde slaan, en plotseling voelde ik me 
erg duizelig. Het leek wel alsof alles begon te draaien. Ik viel op de grond en 
deed mijn ogen dicht tegen het lawaai en toen ik ze weer opendeed kreeg ik een 
schok. Mijn kantoor was veranderd. Het was kleiner, en de muren waren geel in 
plaats van het saaie standaardwit van het bedrijf. Het motto was ook veranderd. 
Weg was het bordje met 'Wij beheren uw geld voor u en uw gezin', het was 
vervangen door 'Uw geld - Ons werk!' En mijn Formule-1-plaatjes waren allemaal 
vervangen door foto's van beroemdheden en van jonge hondjes en katjes. Ik had 
een hekel aan dat spul; dat was wat de secretaresses op hun bureau hadden staan, 
leuk en kalmerend, maar niet mijn stijl, en helemaal niet geschikt voor een man.

Ik voelde me vreemd. Ik stond op en liep de hal door. Er waren die avond geen 
andere mensen geweest die nog laat aan het werk waren, maar nu was het kantoor 
halfvol. En de mensen waren anders. Mijn secretaris heette nu Ralph Brown, en er 
waren nog acht collega's waarmee ik 'Ralph' moest delen, waaronder drie vrouwen 
die nog laat aan het werk waren. Een ongebruikelijke groep vrouwen bovendien. 
Twee van hen waren groter dan ik, en hadden ook bredere schouders. Nu was ik met 
1,75 meter geen reus maar ze zagen er allemaal erg sterk uit. De derde was Karen 
Shaw, mijn eerste vriendinnetje. Wat deed zij hier? Ze was met Bob Holmes 
getrouwd, tenminste in mijn wereld, en wanneer ze niet op haar kinderen moest 
passen bracht ze haar tijd door met het geven van muzieklessen in de kerk. Ze 
was steviger dan ik me kon herinneren en maar een centimeter of vijf kleiner dan 
ik was. Ze keek me aan, bezorgd.

'H�, Mark, je ziet er niet zo best uit. Waarom ga je niet naar huis? We krijgen 
het hier ook zonder jou wel af. We hebben nog een paar dagen voordat ons rapport 
af moet zijn.'

Ik knikte instemmend. Ik voelde me inderdaad erg vreemd. Ik liep terug naar mijn 
kantoor. Karen zou een heel stuk kleiner moeten zijn dan ik - niet slechts een 
paar centimeter. Misschien had ze vandaag hoge hakken aan of zoiets, hoewel dat 
eigenlijk niets voor haar was. Wat was er aan de hand? Ik klokte uit en liep 
naar de deur, zwaaiend naar de bewaker, ook al zo'n grote vrouw. Ik wilde net in 
mijn Chevrolet stappen toen ik omhoog keek naar de reclameborden boven de 
snelweg. De advertentie voor Salem sigaretten was veranderd! Het was er een 
geweest waar de man een gezond sexy meisje op zijn schouders had gehad en 
waarbij ze beiden lachten alsof ze zojuist een stoeipartijtje hadden gehad. Nu 
was het een man die een sigaret doorgaf aan een vrouw met daaronder de 
onschuldige slagzin: 'Wat goed is voor vrienden is goed voor vriendschap'. 
Afgezien van het lange haar van de vrouw leek het wel een tweeling. Ik kreunde 
en dacht dat een of andere zedenmeester blijkbaar had besloten dat seks niet 
meer was toegestaan in advertenties. Daar ging mijn afleiding op weg naar huis!

'H� Mark. Is er iets mis?' Ik draaide me om. Het was Tara. Maar ze zag er anders 
uit. Ze was veel groter, bijna net zo groot als ik. En ze ging gekleed in een 
duur mantelpakje in plaats van de blauwe spijkerbroek en het T-shirt waarvan ik 
me kon herinneren haar eerder die avond in gezien te hebben. Maar hoe...?

Ze legde haar hand op mijn schouder en trok me naar haar toe. Ik verzette me, 
maar ze was sterk. Ik zei iets in de hoop een incident te kunnen vermijden.

'Tara, waar ben je mee bezig? En wat is er met je gebeurd?'

'Ben je in de war, Mark? Is er iets mis? Herinner je ons openingsfeestje van de 
OGD niet meer? Kom eens naast me zitten. Ik zal je helpen.'

Ik wandelde met haar mee naar een bankje. Ze bleef me met haar arm vasthouden.

'Zo, doet mijn lengte je vreemd aan?' Ik knikte. 'Dat is nog niet alles. Ik wil 
wedden dat je niet wist dat ik een belangrijke wetenschapper ben die een hele 
serie belangrijke ontdekkingen heeft gedaan. Ik bezit de OGD - en het gebouw 
waar jij in werkt.'

'Maar dat is onmogelijk. Je was mijn secretaresse - tot vorige maand. Je weet 
niets af van wetenschap. En wat is er met je lichaam gebeurd, je was veel 
kleiner dan ik. Dit is niet echt. Het is... Het is...'

Ze moest breeduit glimlachen. 'Wat? Het is gewoon een droom! Was dat wat je 
wilde zeggen? Ja, een droom, maar het is ook echt... een droom die is 
uitgekomen.' Ze keek me aan om het te laten bezinken. 'Kom maar, knijp jezelf 
maar in de arm. Doe al die stomme dingen maar waar mensen over praten als ze 
denken dat ze nog slapen. Het is zo echt als maar kan, Mark. Weet je, het leven 
van vroeger dat je je herinnert? Dat is nu een droom. Niets meer dan een droom.'

Ik staarde voor me uit en zag mannen en vrouwen langs ons heen lopen. Ze waren 
allemaal hetzelfde gekleed. Zowel mannen als vrouwen in spijkerbroek. Sommige 
vrouwen in een jurk, sommige mannen in een jurk. Mannen in een jurk? In Iowa?

'Alles wat ik je daarnet over de droommachine heb verteld is waar. Die vrouwen 
van de OGD geloofden in gelijkheid. Ze droomden van een wereld waarin er bijna 
geen lichamelijke verschillen waren tussen mannen en vrouwen. Weet je, het is 
verbazingwekkend hoeveel dingen daaruit voortgevloeid zijn. Al die verschillen 
in gedrag waarvan de mensen dachten dat het van de hormonen kwam? Nu blijkt dat 
het vooral door het verschil in lichaamskracht werd veroorzaakt. Het 
onderdanige, emotionele, manipulatieve gedrag van vrouwen, onze aandacht voor 
persoonlijke verhoudingen, ons gebrek aan agressie. Het was niets meer dan het 
aangepaste gedrag van een ondergeschikte klasse. Nu zijn we op dat gebied 
gelijk. O, er zijn nog steeds enkele verschillen. De vorm van ons lichaam, het 
feit dat wij kinderen baren - dat maakt een verschil. En we hebben nog steeds 
een beter waarnemingsvermogen en een betere intu�tie, terwijl mannen wat minder 
gebonden zijn en zich beter ergens op kunnen concentreren. Maar de verschillen 
zijn veel kleiner. Zowel mannen als vrouwen kunnen logisch en emotioneel zijn. 
Beiden moeten ze zorgzaam en onafhankelijk zijn. We kunnen nu het volledige 
bereik van onze menselijke mogelijkheden nastreven, zonder in de rol van onze 
sekse geschoven te worden.'

'Zeg me niet dat je die onzin allemaal gelooft.'

'Ik hoef het niet te geloven. Ik heb het zelf gemaakt! Kijk maar om je heen.'

Ik bekeek de mensen die langsliepen goed. Nou, afgaande op de manier waarop ze 
liepen en hoe ze gekleed gingen was er bijna geen verschil tussen de seksen te 
zien, behalve borsten en, zo nam ik aan, de geslachtsdelen.

'Ja, ze waren heel slim om dat allemaal uit te vogelen, en slim om die machine 
uit te vinden. Ze hadden een heel hoog IQ, maar ik had een ander soort slimheid 
- de slimheid van de straat. Ze lieten een gaatje voor me open en ik heb een 
paar kleine veranderingen in hun plannetjes gemaakt. Zo heb ik bijvoorbeeld mijn 
naam veranderd, in Beaumont. Ik heb dat altijd een leuke naam gevonden - beter 
dan Donatelli. Ik ben nu ook heel rijk, weet je - volgens Forbes ben ik ��n van 
de vijfhonderd rijkste mensen van het land. Ik bezit het grootste openbare 
technologiebedrijf in de wereld. Het was het bedrijf dat die OGD-mensen in 
dienst had voor een geheim project om de OGD-machine uit te vinden. Maar helaas 
zijn ze allemaal vannacht overleden, dus nu weet niemand meer iets af van de 
OGD-afdeling van Beaumont Life Sciences behalve jij en ik.'

'Heb je ze vermoord?'

'O nee, ik niet! Ze zijn op allerlei manieren gestorven. Verkeersongelukken, 
moord, zelfmoord, vergiftigingen, beroertes. Dat soort dingen gebeuren nou 
eenmaal.' Ze glimlachte. 'Je zou ze toch niet gemogen hebben. Ze waren heel 
radicaal.'

Ik keek haar scherp aan. 'Er is nog iets, of niet? Je klinkt zo anders.'

'Jawel, ik voelde me bij andere mensen altijd een beetje in het nadeel - de 
manier waarop zij spraken en zich konden uitdrukken. Dus heb ik mezelf slimmer 
gemaakt, veel slimmer. Wat is jouw IQ? 120?'

'125.'

Ze lachte. 'Boven normaal. Die van mij was 110. Maar nu is hij 195. Ik vond 200 
net iets te ver gaan. Ik ben nu een genie, moet je weten.' Ik keek haar vol 
onbegrip aan terwijl zij over het plein voor ons gebouw keek.

'De meeste dingen die je ziet zijn de veranderingen die zij gewild hebben. En ze 
zijn niet zo slecht, weet je. Het is een beetje vreemd maar niet zo slecht. Voor 
iedereen in deze wereld is dit universum er altijd al geweest. Behalve voor ons. 
Doordat ik je die koptelefoon heb laten dragen heb ik je brein met de machine 
verbonden, net zoals bij mezelf, zodat je herinneringen behoudt van hoe de 
dingen vroeger zijn geweest. Jij en ik zullen altijd de enige blijven die zich 
kunnen herinneren hoe het vroeger was. Anders zou het voor mij wel erg eenzaam 
worden. En het idee staat me wel aan dat jij weet hoe het vroeger geweest is.'

'Dus jij zit in hetzelfde schuitje als ik?'

'Niet helemaal. Ik bezit beide soorten herinneringen, de oude en de nieuwe, 
terwijl jouw nieuwe herinneringen alleen maar in jouw onderbewustzijn bestaan. 
Ik vrees dat je veel nieuwe dingen zult moeten bijleren. Misschien zal ik je 
erbij helpen, als je aardig voor me bent. Natuurlijk zijn er nog een paar andere 
belangrijke verschillen tussen onze situaties. Ik verdien miljoenen; jij kunt 
nauwelijks rondkomen. Ik ben slimmer dan jij. En het allerbelangrijkste, ik 
controleer de droommachine. Ik kan heel nuttig voor je zijn, moet je weten.'

Tara legde haar arm om mijn nek. Ik duwde haar weg, zachtjes. Ze keek me 
grijnzend aan. Ze genoot van de situatie.

'Je moet weten dat er niets veranderd is. Ik ga nog steeds proberen mijn 
huwelijk te redden.'

Tara lachte. 'We zullen zien hoe je daarover denkt wanneer je thuisgekomen bent. 
Denk daar maar eens over na.'

Er flitste iets onplezierigs door de achterkant van mijn hoofd, maar ik negeerde 
het. 'Is dit wat je gewild hebt, Tara? Persoonlijke macht? Ik gedesori�nteerd. 
Ik die niets afweet van deze wereld die je gemaakt hebt. Is het beter? Zijn de 
mensen gelukkiger?'

'Ik weet het echt niet en het kan me ook niets schelen. Of mannen sterker zijn 
dan vrouwen of niet, hoe kan dat nu beter of slechter zijn? Het ligt er maar aan 
aan welke kant je staat. Vrouwen stonden achter - we waren zwakker - en nu staan 
we gelijk. Persoonlijk sta ik enorm voor, maar hoe dan ook, deze wereld toont de 
waarden van de OGD, niet die van mij. Mijn belangen zijn van geheel persoonlijke 
aard.'

Ze trok haar jasje uit. Daaronder droeg ze een fantastische zwarte mouwloze 
jurk, met glinsterende stenen in de stof verwerkt. Het waren geen plastic 
kraaltjes; het leken mij echte diamanten te zijn. Omdat ik in Iowa was 
opgegroeid had ik er nog nooit zoveel van dichtbij gezien. Toen ze haar arm weer 
om mijn rug sloeg merkte ik de bewegingen van haar spieren onder haar huid op en 
de vage blauwe lijn van haar ader die langs de binnenkant van haar arm liep over 
een behoorlijk grote biceps. Toen ze me dichterbij trok verzette ik me en 
plotseling besefte ik dat ze daarvoor alleen maar met me had zitten spelen. Nu 
gebruikte ze veel meer kracht en ze draaide me naar haar toe en kuste me op de 
lippen, het was een lange, langzame zoen. Haar tong schoot door mijn mond en 
haar lippen drukten hard op de mijne. Ik kon voelen hoe ik onmiddellijk 
reageerde op haar harde, sterke lichaam, net zoals ik het vroeger bij haar 
stevige kleinere lijf had gedaan. Ik worstelde om haar weg te duwen. Ze was te 
sterk voor me en hield me nog een minuut vast, toen verbrak ze de kus, mijn 
gezicht zat nu onder haar lippenstift.

'Je lijkt van streek, Mark. Waarom? Ben ik te sterk voor je? Ik weet dat je van 
atletische vrouwen houdt. Ik kan je opwinding en je passie voelen, zelfs wanneer 
je probeert het te ontkennen. Ik ken je beter dan dat je jezelf kent. Maar je 
staat in tweestrijd. Je bent kwaad dat je zwakker bent dan ik. Nou, ik heb hier 
al jarenlang getraind, net zoals ik gewoon was in de andere realiteit, maar het 
heeft nu een veel grotere uitwerking op me. Ik vrees dat jij nooit de neiging 
hebt gehad jezelf te trainen, vroeger niet en nu niet. En hier kun je niet op je 
hormonen vertrouwen om je sterker te houden. Toe maar, kijk maar eens goed naar 
je arm. Druk er maar eens op. Zacht, h�? Nou, nu laat ik je weer met rust, voor 
even. Ik kan haast niet wachten te horen hoe je met Cheryl overweg kunt. Was zij 
niet die beroemde footballster van de Iowa State Universiteit? Ik heb gehoord 
dat je veel geslagen wordt. Er zit niet veel liefde in dat huwelijk. Ik vraag me 
af of je nog steeds de voorkeur aan haar geeft boven mij.'

Het beeld van Cheryl dat ik daarvoor had weggedrukt kwam weer bij me terug. 
Groot, sterk, agressief. En tegenwoordig heel boos op me, nadat ze me had 
betrapt met Tabitha.

'Shit! Ik moet gaan. Het was leuk even met je gepraat te hebben maar ik moet 
gaan.'

'Natuurlijk, Mark. Cheryl wacht op je. Ik zie je nog wel eens. Binnenkort.'

Ik reed snel naar huis, grimassen trekkend tegen de saaie advertenties op de 
reclameborden, en ik hoopte dat Cheryl ook laat was zodat ik tijd zou hebben om 
het diner te bereiden. Toen ik bij mijn huis kwam zonk mijn hart me in mijn 
schoenen. Ik was er automatisch naar toe gereden, hoewel het nu in een hele 
andere buurt lag, en ik kon me nu herinneren hoe klein het was. Maar vier 
kamers. Het licht was aan. Ik liep stilletjes naar binnen.

Ze zat me op te wachten in de woonkamer waar ze televisie zat te kijken. Ze 
stond langzaam op. Ik moest naar haar opkijken. Ze was minstens een hele kop 
groter dan ik, en het was duidelijk dat ze regelmatig trainde. Haar armen en 
schouders waren, als dat tenminste kon, nog groter en steviger dan toen ze nog 
voor de universiteit speelde. Haar grote borstkas, extra groot door haar 
prachtige borsten, zag er zo dreigend uit wanneer ze boos was. Ze haalde diep 
adem, waardoor die borstkas nog meer uitzette. O, waarom was ik toch met zo'n 
groot iemand getrouwd?

'Zo, waar ben jij geweest? Wacht, probeer me nu niet te vertellen dat je nog aan 
het werk was. Ik heb naar je kantoor gebeld. Ze zeiden dat je ziek was. Nou, als 
je echt ziek was zou je nu allang thuis zijn geweest.' Ze keek me van dichtbij 
aan. 'En wat is dat spul op je wangen?!!' Ze trok me ruw onder de lamp. 
'Lippenstift!!!' Haar grote hand schoot uit en raakte me dwars over mijn 
gezicht. Ik zag sterretjes en ging hard neer. Ryan zat vanachter zijn kamerdeur 
te gluren om te zien wat er aan de hand was met Amy vlak achter hem, ze 
probeerden zich te verstoppen maar waren te nieuwsgierig om er van weg te 
blijven.

Ik keek naar haar op. Ze reikte naar mijn hand en trok me ruw weer op de been, 
duidelijk twijfelend of ze me nog eens zo neer zou houwen.

'Cheryl, alsjeblieft. Het was niet mijn fout. Iemand... Tara heeft zich aan me 
opgedrongen.'

Ze keek me woest aan. Ik keek naar de arm die vastzat aan de hand die mijn pols 
stevig in bedwang hield. Het was de arm van iemand die om te beginnen van nature 
al gespierd was, die in een pakhuis werkte waar ze elke dag zware dozen moest 
beuren, die haar vrije tijd doorbracht met krachtsport, en wiens identiteit 
helemaal met haar kracht was vervlochten. 'Die verdraaide Tara Beaumont. Altijd 
zit ze achter je reet aan. Ik kan maar niet begrijpen waarom, maar die rijke 
stinkerds doen nu eenmaal altijd raar. Ik wou dat ik je baan kon laten opzeggen, 
maar we hebben dat geld hard nodig. Ik kan niet geloven dat je niet genoeg 
karakter hebt om haar van je weg te houden. Je bent zo meegaand, maar ik denk 
dat ik had moeten weten wat ik kreeg toen ik met je trouwde.' Ze legde haar 
grote handen op mijn schouders en kneep erin. Mijn gezicht vertrok van de pijn 
en ik gilde het uit. 'Je doet er ook zo nonchalant over, jij vieze hoerenloper, 
en dan heb je ook nog de euvele moed om naar huis te komen en naar binnen te 
walsen alsof ik je zou begroeten met een glimlach, je op zou tillen en kussen!' 
Ze duwde me weg. Ik tuimelde achterover in een stoel en verdraaide mijn rug.

Ze keek me woest aan. 'We zitten al met schulden sinds je die promotie bent 
misgelopen vanwege die stomme affaire met dat kind. Ik weet niet of we nu ooit 
nog in staat zullen zijn een nieuw huis te kopen.' Ze keek me woest aan maar 
toen kalmeerde ze en ging op haar grote stoel zitten. Toen ik naar haar keek 
dacht ik aan de andere Cheryl. Haar zachte huid en lippen, de zoete geur van 
haar parfum, haar stoere maar meegevende lichaam. Nu waren alleen kleine 
kinderen nog zo zacht, en deze Cheryl zag er niet uit alsof ze ooit parfum 
gebruikte. Ze gromde naar me en slofte de kamer uit. Ik liep naar de kleine 
keuken en zette wat spaghetti op voor het avondeten. Dat was ongeveer het enige 
waarvan ik wist hoe ik het klaar moest maken.

'Spaghetti? Hmmfff! Dat is het soort spul dat ik voor de kinderen zou koken. Ik 
zat aan iets lekkerders te denken, zoals ��n van je braadschotels. Daar zou ik 
wel eens betere zin van kunnen krijgen, weet je.' Ze legde haar hand op mijn 
kont en kneep er zachtjes in. De pijn was niet helemaal onplezierig, besefte ik, 
en ik voelde een elektrische schok in mijn kruis.

Ik begon te protesteren. 'Maar ik...'

'Ik weet dat het laat is', onderbrak ze me. 'Kom nou, dat tonijnspul dat je wel 
eens maakt. Dat duurt niet zolang.' Ze greep naar een kast en haalde er een paar 
blikjes tonijn uit. 'Hoeveel heb je er nodig, twee of drie?'

'Drie', zei ik automatisch, 'en de pasta en de tomaten.'

'Ja, dat bedoel ik. Je weet wel, lekker pittig.'

Ik knikte. Ik pakte basilicum, oregano, tijm en een beetje chilipeper. Ik had 
geen flauw idee wat ik moest doen, maar mijn handen wisten meer dan mijn hoofd. 
Al gauw zat ik de saus te roeren in een pan terwijl de pasta kookte. Cheryl 
hielp door de blikjes tonijn open te maken en door wat kaas te raspen als 
versiering. De saus was al snel klaar en ik schepte de ingredi�nten in een 
schotel en zette het voor twintig minuten in de oven. Ik had de boel onder 
controle. Cheryl was inmiddels weggegaan en had de kinderen naar bed gebracht. 
Nu zat ze weer televisie te kijken. Ik pakte een paar blikjes bier en ging bij 
haar zitten.

'Ruikt goed', zei ze vriendelijk.

'Ja. Het is best makkelijk klaar te maken.'

'Voor jou misschien. Bij mij gaat het altijd mis.' Ze keek me aan. 'Ik ben nog 
steeds kwaad op je.'

'O ja?'

'Ik denk dat je haar aanmoedigt. Je zou haar zover moeten krijgen dat ze je met 
rust laat.' Ik zei niets. Ze schudde haar hoofd en we keken naar het programma 
totdat de keukenwekker afging, daarna aten we voor de TV aan onze eettafeltjes. 
Ze vond het duidelijk lekker, en ging twee keer terug voor meer, haar 
voetstappen deden het hele huis schudden.

Ik vond de programma's saai en nadat ik had gegeten stond ik op om de tafel af 
te ruimen en schoon te maken en nog wat aan mijn rapport te werken. Om tien uur 
deed ze de televisie uit en gluurde naar binnen.

'Kom nou, laten we naar bed gaan. Voel je je al wat beter?'

'Ja. Ik voel me nu wel goed.'

Ze glimlachte. 'Mooi zo.' Ze bewoog met haar ogen naar de slaapkamer en ik legde 
mijn papieren weg. Ik had een gevoel dat ik wist wat er ging komen, en hoewel ik 
kon voelen dat ik opgewonden raakte was ik er niet helemaal gelukkig mee. 
Eigenlijk voelde ik tot mijn verbazing iets van schaamte. We wasten ons een 
beetje. Ik had me al helemaal uitgetrokken en keek nu toe hoe Cheryl haar kleren 
uittrok. Ze wist dat ik naar haar keek en ze gaf me een knipoog toen ze haar 
shirt over haar hoofd trok en het op de vloer wierp. Mijn hart bonsde in mijn 
keel toen ik haar schouderpartij en haar volle biceps zag, die ze aanspande om 
me op te winden en, zo voelde ik, om me te intimideren. Het werkte. Ze strekte 
haar hand naar me uit. 'Kom hier en raak me aan.' Het was niet precies een 
bevel, maar het was ook niet echt verleidingskunst. Ik slikte en stak mijn hand 
uit, en ze trok me naar haar toe en hield me vast op haar schoot waarbij ze met 
haar grote hand over mijn buik en mijn stijve penis gleed.

'Je bent zo makkelijk, Mark, zo makkelijk. Weet je dat ik nooit echt begrepen 
heb waarom je zo opgewonden raakt van mijn kracht? Ik bedoel, zelfs hoewel ik je 
af en toe sla blijf je maar terugkomen voor meer. Maar zo ben je altijd geweest, 
h�? Vooral daarom ben je ook met me getrouwd, h�?' Ik keek haar aan. 'Ik weet 
dat je het niet leuk vindt om het toe te geven.' Ze glimlachte. 'Dat zou ik ook 
niet doen, als ik in jouw schoenen stond.' Ze tilde me op en droeg me heel 
gemakkelijk naar het bed, en klom toen bovenop me. 'Het is gek, h�, dat het vaak 
de grotere mannen zijn die achter de kleinere vrouwen aangaan, en dat het de 
kleinere mannen zijn, zoals jij, die op vrouwen zoals ik vallen. Mensen zoeken 
bij hun partnerkeuze blijkbaar altijd naar iets dat ze zelf niet hebben.'

Ze wreef zich tegen me aan, en ik kon haar opwinding ruiken. Ik was nu heel 
geil, en ik duwde omhoog en drong al snel bij haar naar binnen. 'Mmm, ja. Zo 
gaat ie goed.' Ze drukte me naar beneden, haar gewicht en de kracht van haar 
heupen verpletterden me bijna. Ze bewoog zich langs mijn lichaam, op en neer, en 
wreef langs me heen, en ik voelde iets stevigs tegen mijn geslachtsdelen. Was 
dat haar spleetje? Het voelde meer aan als een klein stompje dat in mijn lichaam 
drukte. Ik trok me iets terug. 'O nee, dat gebeurt niet! Ik wil het vanavond 
hebben, helemaal, en jij gaat het me geven!' Ze zwaaide haar hand onder mijn 
kont en trok me weer bij haar naar binnen, recht in haar harde vagina. 'O ja!', 
gilde ze, en ze trok me nog steviger tegen haar aan. Ik kon me helemaal niet 
meer bevrijden - ze was te sterk. Haar spierballen drukten in mijn middel, haar 
uitpuilende spieren waren harder dan mijn maag. Dit leek helemaal niet op de 
seks in de oude realiteit. Mijn hele lichaam werd murw gebeukt door het hare. 
Haar bewegingen werden steeds dwingender, steeds sneller, en toen kreunde en 
zuchtte ze. Haar handen verzachtten hun greep op mij en ik kon haar spieren 
voelen verslappen. Eindelijk was ik aan de beurt. Ik was bijna op mijn 
hoogtepunt en begon nu zelf te stoten. Ze draaide haar hoofd en keek me aan, met 
een vage glimlach om haar lippen.

'Waar ben jij mee bezig?'

Ik lag te hijgen, ik stond precies op het punt klaar te komen! 'Ik... Ik...' En 
toen voelde ik hoe ze me met de spieren van haar spleetje vastgreep. Ze hield 
alles tegen!

'Ik ben nog niet zover om je weer in me klaar te laten komen.' Ze duwde tegen 
het bed en tilde zich van mij af. 'Dat is mijn besluit. Zodra je je weer weet te 
gedragen zal ik misschien van gedachten veranderen.'

Ik keek omhoog naar haar enorme romp die boven me opdoemde, met de ronde borsten 
hangend naar beneden, zachtjes tegen elkaar stuiterend bij iedere diepe 
ademhaling. Ik wilde haar zo graag hebben, maar ik haatte haar ook. Ze stond me 
uit te lachen, geeuwde toen lui en tevreden en ging naar de badkamer. Ik volgde 
een kwartiertje later, en nadat ik me gewassen had kon ik haar luid horen 
snurken. Dus moest ik me zelf maar bevredigen, waarbij mijn gedachten bij Tara 
waren, vooral bij de oude, maar toch, heel even, ook bij de nieuwe.

Ik had levendige dromen die nacht, maar het waren maar dromen.

De volgende dagen op mijn werk waren net zo verwarrend, hoewel het oude leven 
dat ik gekend had een steeds vagere herinnering werd. Het was moeilijk om me aan 
mijn verlies van status en macht aan te passen. Op mijn werk was ik maar een 
eenvoudig lid van het team, en sommige vrouwen hadden meer te vertellen dan ik. 
Ik kende ze vanuit de stad - ze waren vroeger verkoopsters, secretaresses of 
moeders geweest, maar nu, nu ze de kans hadden gekregen om op gelijke basis te 
concurreren, stonden ze op me voor. Onze plaatselijke directeur, J.D., werkte 
niet meer bij ons. Hij bleef thuis bij zijn kinderen terwijl zijn vrouw bij een 
vakbond werkte en daar goed geld verdiende. De lichamelijke veranderingen waren 
zelfs nog moeilijker. Ik had uitgerekend dat ik ongeveer vijfentwintig procent 
zwakker was dan vroeger en dat ik verscheidene centimeters kleiner was en ruim 
tien kilo lichter - voor een belangrijk deel spieren. Ik had het eerst niet in 
de gaten omdat alles kleiner was gebouwd, en de meeste voorwerpen lichter waren 
dan in mijn oude wereld, maar mijn armen waren dunner en ik had meer moeite om 
dingen op te tillen en te verplaatsen. Een paar keer sprong ik op om grotere en 
duidelijk sterkere vrouwen te helpen met het versjouwen van dozen en pakketten, 
en ze keken me maar vreemd aan.

Amy en Ryan waren ook anders. Ryan was ouder, maar hij was maar iets sterker dan 
Amy die duidelijk de bouw van haar moeder had ge�rfd. Ze was geblokt en 
atletisch gebouwd, met dikke armen en een stevige romp, en Ryan werd al een 
beetje bang voor haar. Ze waren allebei erg lief voor me, en het was een genot 
om hen 's ochtends te omhelzen en Amy naar de kinderopvang en Ryan naar school 
te brengen.

Het werd zondagmorgen, en ik belde Fred, in de hoop dat ons wekelijkse partijtje 
nog bestond. Hij kwam aan de telefoon. 'Ja, Mark?'

'Hai, Fred. Zien we elkaar vanmorgen weer?'

'Ja, ik denk het wel. Waar zullen we het doen?'

'Ik weet het niet. Waar we het altijd doen, denk ik. De banen van Oost?'

'De banen? Waar heb je het over?'

'Je weet wel, tennis?'

'Mark, heeft Cheryl je te hard op je hoofd geslagen of zoiets? Ik speel geen 
tennis. Al sinds de brugklas niet meer.'

'Maar...' Ik dacht erover na. Fred was geen groot atleet - ik trouwens ook niet 
- maar we hadden het altijd leuk gevonden een balletje te slaan. Maar ik kon me 
geen beeld voor de geest halen van een Fred die dat in deze realiteit deed.

'Ik dacht dat je hier zou komen zodat we mijn verzameling op orde konden 
brengen.'

Zijn verzameling? Fred had de grootste pornocollectie in de wijde omtrek. Het 
was een groot geheim. Ik had het bij toeval ontdekt en zijn vrouw Beth wist van 
niets. Als streng protestante zou ze tegen het plafond vliegen.

'Op zondagmorgen? Is Beth niet thuis?'

'Kom nou, Mark. Ze weet dat ik nooit naar de kerk ga. Ze zal er geen last van 
hebben.'

'Ja maar, ik bedoel, ik dacht, ik bedoel, ze is niet buiten de stad bij haar 
moeder of zo?'

'Nee, ze is gewoon hier. H�, Beth, Mark wordt ineens verlegen. Kom eens hier en 
vertel hem dat hij hier mag komen.'

Ik hoorde hoe de hoorn werd overgenomen. 'Hij heeft je hulp echt nodig, Mark. 
Het loopt volledig uit de hand en hij wil niet dat ik iets aanraak.'

Ik slikte. Dit moest ik zien. 'Ok�. Ik kom eraan.' Cheryl sliep nog, en ze moest 
om halfelf bij de fitness zijn. Ze zou de kinderen meenemen. Ik liet ze achter 
bij de TV en hun cornflakes, zette de wekker voor haar en reed er in mijn auto 
naar toe. Daar stond Fred, met Beth, in de woonkamer, helemaal omgeven door 
boeken, boeken en nog eens boeken vol met... postzegels!

Beth glimlachte en schudde mijn hand en zei: 'Ik begrijp niet waarom jullie 
jongens dit zoveel interessanter vinden dan het Woord des Heres, maar wat kan ik 
eraan doen? Ik moet de lunch in de kerk verzorgen dus in ben niet voor drie uur 
thuis, Fred. Denk eraan dat je op tijd het vlees uit de diepvries haalt, ok� 
schat?'

'Ok�. Mark zal me wel helpen herinneren. Hij heeft een geweldig geheugen. Ok�! 
Laten we maar beginnen met Litouwen, goed?' Ik knikte, maar ik moest mijn best 
doen om halverwege Mexico niet in slaap te vallen, en ik excuseerde me tijdens 
het middaguur, waarbij ik beloofde hem later te bellen zodat Fred het vlees niet 
zou vergeten.

Ik reed naar de rivier, ik dacht dat een wandelingetje de herinneringen aan mijn 
oude leven wel uit mijn hoofd zou halen en de herinneringen uit het leven dat ik 
nu leidde terug zou brengen. De rivier was niet bijzonder mooi, maar het was een 
open landschap en ik had een goed uitzicht over de prairie. Na ongeveer een uur 
draaide ik me om en ging terug, ik was een beetje buiten adem. Het was duidelijk 
dat dit lichaam zich in een nog slechtere conditie bevond dan mijn vorige. 
Terwijl ik daar liep zag ik iemand op me af komen. Het was Karen. Ik zwaaide en 
versnelde mijn pas iets om haar eerder te kunnen ontmoeten.

'Mark! Wat doe jij hier? Sinds wanneer wandel jij graag langs de rivier?'

'Dat weet ik niet. Ik had er gewoon zin in vandaag.' Ik keek haar aan en 
glimlachte. Ze zag er fantastisch uit. Die extra tien centimeter lengte deden 
haar goed, en haar wangen bloosden van de inspanning. 'Zullen we samen verder 
lopen?'

'Natuurlijk, maar je moet wel bij kunnen blijven. Ik loop snel.'

'Ik zal het proberen', grijnsde ik. 'Kom je hier elke zondag?', vroeg ik.

'Meestal wel. Ik ga graag naar buiten na de kerk. Mijn zuster zorgt voor de 
kinderen.'

'En Bob dan?'

Ze bleef plotseling stokstijf staan en keek me vreemd aan. 'Bob is dood, Mark. 
Al drie jaar.' Ze keek me scherp aan. 'Weet je, Mark, je lijkt deze week echt 
een beetje van slag. Is het niet beter voor je dat je naar de dokter gaat?'

'Nee, nee, ik ben prima in orde. Ik ben... er is iets, maar kom, laten we verder 
lopen.'

Ze knikte, voor het moment tevredengesteld. 'Je werk is prima, moet je weten. 
Dat is het niet. En je hoeft het me niet te vertellen als het priv� is. Ik 
bedoel, omdat we samen op hetzelfde kantoor zitten zou je daar een naar gevoel 
bij kunnen hebben, omdat, je weet wel, het zou kunnen zijn dat ik er iets van 
zou moeten zeggen als het bedrijf...'

Ik nam een gok. 'Maar als ik je eens iets zou vertellen... als vriend?'

Ze glimlachte en was een minuut lang stil. 'Het is mooi hier, h�. Ik heb gehoord 
dat er mensen zijn die het midwesten lelijk vinden, maar ik zeg dat ze hun 
bergen en oceanen kunnen houden. Geef mij de prairie maar.'

'Ja, ik geef ook de voorkeur aan dit soort landschappen.' We liepen stilletjes 
verder. Toen sprak ze weer.

'Dus, eh, hoe gaat het thuis, Mark? Nog steeds hetzelfde?' Ik knikte. Ze trok 
een naar gezicht. 'Dat spijt me. Weet je, veel dingen zouden heel anders zijn 
gelopen als wij bij elkaar waren gebleven. Niet dat ik spijt heb van mijn 
kinderen of iets dergelijks! Maar... weet je, soms denk je over die dingen na.'

'Ik begrijp het. Ik denk dat Cheryl me destijds min of meer overdonderd heeft.'

Karen snoof. 'Nou, je was op zijn minst ontvankelijk voor haar. Zoals ik het me 
herinner kon je niet bij haar vandaan blijven, wat ik ook deed. En ik had 
gedacht... maar dat is nu allemaal geschiedenis. Grappig dat we er in al die 
jaren nooit over gepraat hebben, terwijl we toch op hetzelfde kantoor werken.'

Ik hield gelijke pas met haar, zo goed als ik kon, en toen vertraagde ze iets om 
het gemakkelijker te maken te praten. 'Ik kan maar niet begrijpen, Mark, wat jou 
in haar aangetrokken heeft. Ik bedoel, ik weet wel dat sommige mannen graag naar 
gespierde meiden kijken. Sommige meiden doen dat ook graag bij mannenlichamen. 
Maar, weet je, ik heb altijd gedacht dat andere zaken belangrijker voor je 
waren. Ik bedoel, we hadden samen zoveel dat voor ons sprak, zoveel gemeen.' Ze 
ging nu echt langzamer lopen. 'We hadden ��n van die zeldzame huwelijken tussen 
twee gelijkwaardige partners kunnen hebben. We zijn bijna even groot. Jij bent 
iets langer en ik ben iets steviger gebouwd denk ik, maar we hadden alles kunnen 
delen. Maar in plaats daarvan liep alles mis. Ik bedoel, ik heb erg veel van Bob 
gehouden. Maar ik ben het me altijd blijven afvragen. Jij niet?'

'Ja', zei ik rustig. Ik had het me afgevraagd, af en toe, in de oude realiteit. 
Maar in die realiteit was Karen mijn eerste vriendinnetje geweest en was bijna 
een deel van mezelf geworden. Een huwelijk met haar zou aangevoeld hebben als 
een huwelijk met een goede vriendin. Nu ik naast haar liep, stonden we zelfs nog 
dichter bij elkaar. Ik had echt het gevoel dat ik met haar kon praten. Maar ik 
was er niet zeker van hoe het geweest zou zijn als ik met haar getrouwd was. Dat 
zou bijna te intiem zijn geworden. Ik schraapte mijn keel.

'Karen. Ik... Ik behoor hier niet te zijn.'

'Wat bedoel je, Mark?', antwoordde ze, een beetje geschrokken door de 
plotselinge draai van het gesprek. 'Bedoel je hier, alleen met mij?'

'Nee, nee. Dat is het niet. Ik bedoel...', ik gooide mijn armen in de lucht, 'ik 
bedoel hier.'

'Je woont hier al bijna je hele leven. Waar anders zou je moeten zijn?' Ze keek 
me scherp aan.

'Ja, maar niet... hier. De dingen... De dingen zijn veranderd, Karen. Ik 
verwacht niet van je dat je dit begrijpt, maar ik moet het aan iemand vertellen, 
en ik denk dat jij de enige bent die ik kan vertrouwen.'

Ze glimlachte kort. 'Dank je, Mark. Dat waardeer ik. Maar ga door. Is deze stad 
niet meer groot genoeg voor je tegenwoordig?'

'Nee, het is...eh, een groter probleem dan dat.' Ik zweeg even, en toen gooide 
ik het eruit. 'De realiteit is veranderd, Karen. Ik bedoel, ik kom van een 
wereld waarin bijna alle mannen groter en sterker zijn dan de vrouwen, waarin de 
mannen alle belangrijke banen hebben en vrouwen vooral voor de kinderen zorgen. 
En Cheryl is daar maar ongeveer even groot als ik, en jij bent veel kleiner. En 
Bob - hij had financi�le problemen, maar ik heb hem geholpen en hij is niet - 
nou ja - gestorven. En jij, jij doet vrijwilligerswerk en -'

Ze lachte nerveus. 'Wat voor een rare idee�n heb je toch! Hoe kom je op zoiets?'

'Het is allemaal echt, net zo echt als dit. Tenminste dat was het.'

'Ja, ja. En wat is er dan gebeurd?', ging ze verder, zenuwachtig.

'Ken je Tara, Tara Beaumont? Zij was mijn secretaresse. Ze kreeg een machine in 
bezit die alles veranderd heeft in wat het nu is. Daarom is ze ook zo rijk 
geworden.'

Ze lachte. 'Een goeie machine. Beter dan een flipperkast. Ik zou al gelukkig 
zijn met een harddisk die niet crasht.'

'Maak er alsjeblieft geen grapjes over! Ik weet dat je denkt dat ik gek ben, 
maar Karen, al mijn herinneringen komen uit die wereld, en niet uit deze. Ik 
weet niet met wie ik er anders over kan praten.'

Ik stopte en hield haar vast, en ze bleef staan en keek me in de ogen. Ze legde 
haar hand op mijn gezicht. 'Arme Mark. Je gelooft het echt.'

'Nee, het is geen kwestie van geloven, Karen. Ik heb het meegemaakt. Ik heb 
moeite te geloven dat dit echt is.'

Ze keek me strak aan, nog steeds turend in mijn ogen, en zei toen zachtjes: 'Ja, 
dat kan ik zien.' Toen ging ze verder met haar midwesterse nuchterheid: 'Maar ik 
niet. Dit is alles wat ik weet. Dit is alles wat ik ben. Wat kan ik eraan doen?'

'Nee, ik kan dat gewoon niet geloven. Jij bent al een onderdeel van mijn leven 
zolang ik me kan herinneren. Jij moet je ook nog iets kunnen herinneren! Het 
verleden dat ik gekend heb kan niet helemaal verdwenen zijn! Denk goed na, heel 
goed na. Vertel me of je onze eerste zoen nog kunt herinneren.'

Karen glimlachte. 'Ok�. Dat is een goeie om mee te beginnen. Het was lente, we 
zaten op de middelbare school. We waren naar een film gegaan. Ik bracht je naar 
huis.'

'Wacht even - jij bracht MIJ naar huis?'

'Ja, natuurlijk. Zo ben ik opgevoed. Je weet wel, meisjes worden sneller 
volwassen dan jongens, en ik was toen dus groter dan jij, en daarom deed ik wat 
een dame moet doen en heb ervoor gezorgd dat je veilig thuiskwam. Maar goed, de 
maan scheen en we keken elkaar in de ogen. Het was allemaal zo perfect, dus 
bukte ik me en heb je gekust. Je vond het helemaal niet erg, herinner ik me.'

'Natuurlijk niet, maar ik heb jou naar huis gebracht. Ik heb me gebukt om jou te 
kussen, en daarna likte je over je lippen en zei je dat ik naar appel smaakte.'

'Dat heb ik inderdaad gezegd! En jij schaamde je, en ik moest je tegenhouden om 
te voorkomen dat je wegrende.'

'Ik schaamde me inderdaad, maar ik rende niet weg; jij hield me tegen om me te 
laten zien dat je er niks mee bedoelde, behalve dat je het leuk had gevonden.'

'Ik vond het heel leuk, en ik wilde nog een zoen maar...'

'Toen zagen we Pastoor Meier en hij keek naar ons...'

Ze lachte. 'Wie is Pastoor Meier?! Het was MOEDER Bell. ZIJ lachte naar ons. 
Totdat we weer verder liepen.'

We spraken nu allebei tegelijkertijd. 'JIJ herinnert je het ook, maar...'

'Anders', zei Karen. 'Duidelijk anders.'

'En dat is voor jou net zo echt als het andere voor mij is', antwoordde ik.

'Dan is het misschien wel waar, dat wat je zegt. Op de een of andere manier 
klinkt het logisch, een beetje.' We liepen in stilte verder. 'Wat betekent dit 
allemaal?', vroeg Karen.

'Ik weet het niet. Ik weet niet wat Tara nog gaat doen. Ze zou nog meer 
veranderingen kunnen maken.'

'Zal ik het weten?'

'Misschien. Maar eigenlijk denk ik van niet. Ik denk dat ik de enige ben die het 
zal merken.'

We wandelden verder. 'Mark, ik ben blij dat je je hart tegen me gelucht hebt. Je 
was altijd zo gesloten. Ik hoop dat je - wat zij verder ook doet - ik hoop dat 
je altijd tegen me zult kunnen praten. Ik zal luisteren, net als vandaag. Dat 
beloof ik.'

Er stonden tranen in mijn ogen. 'Dank je wel, Karen. Dank je wel. Ik... Ik voel 
me tegenwoordig zo eenzaam... zo in de war. Ik...' Plotseling moest ik me 
voorover buigen. Mijn mond werd droog. 'O nee!'

'Wat is er aan de hand, Mark?' Ik keek omhoog. Karen strekte haar hand naar me 
uit om me overeind te helpen. Ik pakte het vast en ze trok me omhoog, heel 
gemakkelijk zo leek het. Mijn ogen gingen wijd open. We waren nu precies even 
groot en ze had bredere schouders dan ik.

'Ze... ze heeft het zojuist weer gedaan, Karen. Ze heeft je groter gemaakt.'

Karen keek me sceptisch aan. 'O, Mark! Dat kun je niet menen! Ik ben al jaren 
niet meer gegroeid!'

'Je herinnert je het niet, dat weet ik. Maar... Karen... je herinnert je toch 
nog wel het gesprek dat we zojuist hadden, of niet?'

'O ja, natuurlijk! En ik ben heel blij dat je vindt dat je het er met mij over 
kunt hebben.' Ze legde haar hand op mijn schouder en kneep er hartelijk in. 'Het 
is echt een gek verhaal. Het moet heel moeilijk voor je zijn om je zo misplaatst 
te voelen.' Ze hield haar hand verdacht lang op die plaats. 'Het is leuk om weer 
terug te denken aan toen we jonger waren, je weet wel, aan onze eerste zoen. Ik 
heb altijd gedacht dat je een beetje kwaad op me was omdat ik me zo aan je 
opgedrongen heb. Maar je was zo leuk, en ik wist dat jij mij ook leuk vond. Ik 
denk dat ik wel een beetje misbruik van de situatie heb gemaakt om voor te 
stellen dat we de "lange weg" naar huis zouden nemen omdat ik de maan wilde 
zien! Maar het werkte wel!' Ze lachte. 'Maar ik had je niet moeten tackelen toen 
je probeerde weg te rennen. Je hebt grote problemen gekregen omdat je zo onder 
de modder thuiskwam. Ik denk dat het niet eerlijk is dat wij meiden zoveel 
sneller opgroeien en een tijdlang zoveel groter en sterker zijn, maar aan het 
eind wordt het nog bijna helemaal rechtgetrokken, of niet soms?'

Ik was gefascineerd, en een beetje bang. Wat was er nog meer veranderd? 'O ja? 
Ik kan me dat niet herinneren.'

'Echt niet? Ik had gedacht dat je me dat nooit zou vergeven! Het was ook zo 
oneerlijk van me, om je zo te misbruiken. Jongens zijn op die leeftijd zoveel 
zwakker dan meisjes. Maar ik denk dat je altijd een beetje tenger bent geweest, 
en je was er waarschijnlijk aan gewend. Nou, ik ben blij dat je het zo goed 
opneemt en dat het nu allemaal achter ons ligt.' Ze legde haar hand op mijn rug 
en wreef erover. 'Je bent nog steeds heel leuk, weet je.'

'Ja, nou, het is... o nee, niet weer!' Ik voelde me duizelig en viel bijna om, 
maar Karen kon me opvangen. 'Dank je wel, ze blijft...' Ik moest naar haar 
opkijken. Ze was enkele centimeters langer dan ik. 'Ze heeft het weer gedaan!', 
schreeuwde ik.

Karen glimlachte, een beetje al te toegeeflijk. 'Nu zojuist? Zomaar?'

'Ja! Vijf minuten geleden was ik nog een paar centimeter langer dan jij. Nu ben 
je langer dan ik!'

Ze maakte een klakkend geluid met haar tong, legde haar hand op mijn rug en 
streelde me met haar vingers. 'Ik weet het niet, Mark. Ik ben altijd groter 
geweest dan jij. Niet meer zoveel als toen ik twaalf was, maar je hebt me nooit 
echt ingehaald. Maar het is niets om je zorgen over te maken. De meeste mannen 
zijn kleiner. Waarom zou je je daar druk over maken?'

'Nee! Dat is het niet! Het zijn die veranderingen!'

Ze draaide met haar ogen. 'Ja ja, je hebt me je verhaal verteld, en het is heel 
interessant, maar vind je niet dat je nu te ver gaat? Ik heb je altijd leuk 
gevonden, dat weet je. Je hebt echt veel fantasie. Ik wed dat je een goede 
schrijver zou kunnen worden. Sommige mannen zijn dat trouwens ook, weet je, 
wanneer de kinderen naar school zijn.' Ze bewoog haar hand omlaag langs mijn rug 
en likte even over haar lippen. 'Maar je kunt hier niet mee doorgaan. Mensen 
zouden dingen over je kunnen gaan zeggen.' Ik begon me weer duizelig te voelen, 
maar ik lag volledig in Karens armen en zij droeg mijn gewicht. Haar hand lag op 
de onderkant van mijn rug en ze trok me naar haar toe. 'Als je met iemand over 
deze dromen moet praten, Mark, praat dan met mij. Ik ben heel discreet. Maar 
laat me je een goede raad geven. Houd dit verder voor jezelf. En zeg vooral 
niets tegen Cheryl. Je weet dat dit niet het soort zaken zijn waar zij begrip 
voor heeft. Helemaal niet.' Er ging weer een gevoel van misselijkheid door me 
heen en toen ik bijkwam strekte Karen haar hand naar me uit en klopte me op mijn 
penis, die verontrustend stijf was, terwijl ze me met haar andere hand overeind 
hield. Ik keek omhoog hoe ze minstens twintig centimeter boven me uittorende, en 
keek toen naar beneden. Mijn penis paste nog maar nauwelijks in mijn broek die 
geheel afweek van de spijkerbroek die ik vanmorgen had aangetrokken en hij 
dreigde over mijn gordelband uit te steken die van elastiek was. Een gordelband! 
Wat was er aan de hand? En ik was nooit zo groot geschapen geweest! Karen zou er 
inmiddels wel helemaal niets meer van begrijpen. Dat was wel duidelijk. Ze bukte 
zich iets voorover en kuste me. Ik rilde van alweer een aanval van misselijkheid 
en toen ik bijkwam lagen mijn armen om haar heen, en ik voelde haar 
verbazingwekkend brede rug en stevige armen. Haar spierballen waren groter dan 
ik ooit van iemand had gezien en ik kon haar gespierde kracht door haar lichaam 
voelen stromen. Ik voelde me heel klein en hulpeloos, en het voelde goed om zo 
door haar vastgehouden te worden. 'Ach, dat is zo lief, Mark!', zei ze, terwijl 
ze me optilde zodat onze ogen recht in die van elkaar konden kijken. Ze hield me 
vast alsof ik niets woog. Ik begon te beseffen wat er te gebeuren stond.

'Eh, Karen', zei ik, 'misschien zouden we niet...'

Ze grinnikte, greep me bij mijn kont en tilde me nog hoger op. 'Wat is er aan de 
hand, is dit een morele kwestie of sta je toch niet op het punt te gaan 
spuiten?' Ze stopte haar ene grote hand onder mijn kont en reikte met haar 
andere naar mijn kruis om me een paar keer te strelen, wat me deed kreunen van 
genot, toen lachte ze en drukte ze tegen de onderkant van mijn lid. Ik voelde de 
opwinding nu snel minder worden. 'Je bent zo gevoelig, Mark, en zo gemakkelijk 
op te winden. Het is maar goed dat ik je zo eenvoudig kan laten stoppen, anders 
zou je nog veel meer schoonmaakrekeningen moeten betalen, als je begrijpt wat ik 
bedoel.' Ik knikte. 'Wat zijn jullie mannen toch rare wezens, helemaal niet in 
staat om jullie emoties te beheersen, of zelfs maar jullie lichaam! Gaat het nu 
weer wat beter met je? Kun je weer lopen? Ik kan je de hele dag wel dragen als 
het moet, maar ik dacht dat je hier was om jezelf een beetje te trainen.'

'Eh, ja, Karen. Het gaat nu wel weer.'

Ze zette me neer en nadat mijn erectie helemaal verdwenen was liepen we verder. 
Nu mijn beentjes zoveel kleiner waren dan de hare had ik de grootste moeite haar 
bij te houden. Ze ging telkens wat langzamer lopen om me bij te laten komen, 
maar het begon haar duidelijk te vervelen dat ik zo langzaam liep. 'H�, waarom 
laat je me je niet dragen, Mark? Dat is echt geen probleem.' Ze hees me op haar 
brede schouders en ging verder, mijn dunne beentjes bengelden over haar lijf, en 
botsten tegen haar borsten. Ze leek zich er helemaal niet bewust van te zijn. 
'Je moet je grenzen leren kennen, weet je. Je moet het langzaam opbouwen. 
Probeer de volgende keer eerst een wandeling van een kilometer, ok�? Ik weet 
zeker dat Freddy wel met je mee wil gaan. Met alle respect, Mark, maar je kunt 
mij gewoon niet bijhouden, en op deze manier krijg ik mijn training ook niet.'

'Ja natuurlijk, Karen. Dank je wel.'

'Geen dank.' Ze tilde me weer op en hield me nu voor haar uit, tegen haar grote 
borsten aan. Ze begon te lopen, maar de bewegingen waren bijna te heftig voor me 
en ik greep naar haar nek en schouders. Ze draaide met haar ogen en zei: 'Je 
bent nu toch niet verlegen voor mij geworden, Mark? Ik bedoel, na wat er zojuist 
gebeurd is!' Ze pakte mijn hand en schoof het onder haar shirt op haar borsten. 
'Zo is het beter. Ik weet dat dit je een veiliger gevoel geeft. Nu kunnen we 
echt opschieten.' Ze verhoogde haar tempo en liep met grote passen snel over het 
paadje langs de rivier. Ik stuiterde op en neer bij iedere pas, maar de 
bewegingen van haar borsten tegen mijn hand waren geruststellend en ik klemde me 
vast aan de warmte en het comfort van haar machtige lichaam. Ik raakte ook weer 
opgewonden en ze moest diverse malen haar hand uitsteken en tegen mijn penis 
drukken om te voorkomen dat ik klaarkwam, ze glimlachte iedere keer als ze dat 
deed. 'Ik wil die troep nu nog niet hebben, Mark!', zei ze dan vrolijk, waarbij 
ze haar pas nauwelijks inhield. Haar lange benen legden de afstand snel af, maar 
net voordat we bij de stad kwamen keek ze om zich heen en liep van het pad af 
tot achter de steile oever. Voordat ik wist wat er gebeurde was ze met haar rug 
op het gras gaan liggen en had ze haar rok opgetrokken, haar riem afgedaan en me 
in haar gestoken. Ik was te verbijsterd om iets te kunnen zeggen. Ik dacht dat 
ik meteen klaar zou komen, maar in plaats daarvan ontdekte ik dat de druk van 
haar vaginale spieren te groot was. Ik was zo hard als een ijzeren staaf en 
helemaal opgewonden, maar ik kon niets doen terwijl Karen maar bleef klaarkomen, 
iedere keer heftiger. Ten slotte deed ze het rustiger aan en keek naar me, 
schaapachtig grijnzend. 'Het spijt me dat ik zo ego�stisch ben, maar ik zit in 
mijn vruchtbare periode. Maar je houdt het van me tegoed. Echt waar.' Ze tikte 
me zachtjes aan. 'Wil je dat ik je aftrek of zoiets?', vroeg ze vervolgens toen 
ze haar kleren aantrok.

'Eh, nee. Het is wel goed zo.'

'Ja, dat is waarschijnlijk maar het beste. Je moet het voor Cheryl bewaren, h�?'

Ik knikte.

Karen stond alweer overeind en leek heel tevreden. 'Maria, vergeef het me 
alstublieft', zei ze monotoon, met haar ogen half gesloten en haar gezicht 
omhoog geheven. 'Mijn passies zijn sterk, maar mijn liefde voor U is groter. 
Houd me vast in Uw eeuwige omhelzing.'

Ik was geschrokken. Dit was vreemd! 'Bid je naar Maria? Ben je katholiek?', 
vroeg ik.

'Katholiek? Waar heb je het over?'

'Ik heb je nog nooit zo horen bidden.'

'Ik bid naar de enige ware Dochter van God. Naar wie zou ik anders moeten 
bidden? Haar zoon?', zei ze met een scheve glimlach.

'Ja, ik... o, het doet er ook niet toe.'

'Schiet nu maar op, het wordt al laat. Red je het om alleen thuis te komen? Het 
is nog licht.'

'Ja, ja. Dank je wel voor, eh, de lift.'

'Ach!', ze maakte een afwerend gebaar. 'Dat was niets. Het was leuk om je weer 
eens zo mee te maken. Om oude tijden te doen herleven.' We stopten voor het 
postkantoor. Dit was waar onze paden zich scheidden. 'Ik zie je morgen weer op 
het werk. Het zal een drukke dag worden, dus zorg dat je vannacht goed slaapt, 
ok�?'

Ik knikte, onzeker over wat me daar te wachten stond. Ik zag hoe ze naar huis 
liep, onderweg nog een keer naar me omkijkend. Ik keek op mijn horloge. 
Halfvier. Freds vlees! Ik liep naar een telefooncel om Fred te helpen 
herinneren, en sneed daarna af door het park op weg naar huis. Ik hoorde 
plotseling gelach, en daarna voetstappen naderbij komen. Mijn 
waarschuwingsantenne ging omhoog en ik greep naar mijn portemonnee. Een grote 
hand greep me bij mijn arm en draaide me om.

'Hai Mark!', dreunde een zware stem die daarna uitbarstte in gelach. Het was 
Tabitha. Ze torende boven me uit, ze was ruim een halve meter langer dan ik, 
haar kolossale boezem hing boven mijn hoofd in een nauwsluitende buis van 
elastische kleding. Haar schouders waren zo breed dat mijn hele lichaam er 
languit op zou passen. Ik keek omhoog naar haar jeugdige ietwat spottende 
gezicht, haar rode lippen gingen iets uit elkaar doordat haar tong onbewust naar 
buiten kwam toen ze me in zich opnam, me al bijna proevend. Haar handen lagen op 
mijn rug, ieder van hen omvatte de helft van mijn bovenlichaam, toen de ronde 
biceps van haar overontwikkelde armen zich iets spanden en veranderden in 
keiharde spierballen zo groot als meloenen. De frisse geur van haar lange haren 
vermengde zich met de reuk van haar geslacht toen ze haar lange benen optilde 
tot net onder mijn kin, en ik kon voelen hoe ik op haar aanwezigheid reageerde. 
'Oooh! Mijn lieve schat! Wat een verrassing dat ik jou hier tref! We hadden het 
net over je!'

'Tabitha!'

Ze antwoordde met een laag keelachtig gelach, waardoor haar boezem iets op en 
neer deinde, en ze trok me dichter naar haar toe, waardoor mijn gezicht tegen de 
zachte huid van haar buikspieren kwam te liggen, en ik kon het harde wasbord van 
spieren daaronder voelen. 'O jongen, je bent zo'n schatje!!!' Ze stopte haar 
handen onder mijn oksels en ik voelde hoe ik snel de lucht in werd gehesen, haar 
machtige spieren konden mijn kleine lichaam gemakkelijk optillen. Haar hongerige 
frisse tong vond de mijne, en ze perste me tegen haar lichaam, en dwong mijn 
lichaam tegen haar zachte borsten aan terwijl mijn groeiende erectie tegen haar 
harde buikspieren wreef. 'Mmmmm, Mark. Telkens wanneer je zegt dat je me niet 
wilt hebben terwijl je dat juist zo graag wel wilt doet me dat meer naar je 
verlangen. Ik kan er niets aan doen. Ik houd gewoon van dat gevoel dat je tegen 
me vecht, dat je tegen jezelf vecht, en VERLIEST!' Ze hield me steviger vast, en 
ik voelde haar grote harde armen in mijn rug terwijl mijn borst van voren tussen 
haar borsten werd gedrukt. Ik werd helemaal omgeven door haar vlees en mijn 
lichaam trilde van genot, op het punt om klaar te komen, toen ze weer moest 
lachen en me met ��n arm losliet, me nog hoger in de lucht tilde en me daarna 
zachtjes naar beneden liet glijden. 'Zo is het genoeg!', plaagde ze, kijkend 
naar mijn nog steeds schone broek en lichtjes mijn penis aanrakend, op magische 
wijze de prikkelingen stoppend. 'Zodra je kunt toegeven dat je me echt wilt, kom 
dan nog maar eens langs. Je zult er - deze keer - voor moeten vragen!' Ze legde 
haar hand weer op mijn penis en streelde het lichtjes, toen lachte ze weer en 
sprong op om zich weer bij haar giechelende vriendinnen te voegen. Ik bleef haar 
hijgend staan nakijken, en liep toen stijf als een plank weer naar huis. Daar 
stonden Amy en Ryan me buiten op te wachten, ze speelden rugby in de achtertuin. 
Amy was vier en Ryan zeven, maar hij had de grootste moeite om zijn steviger 
gebouwde zuster te tackelen. Ze gierde het uit, dolgelukkig met het partijtje, 
en gilde van het lachen toen ze naar de goal liep met hem hangend aan haar 
middel. Ik zuchtte en ging naar binnen om het eten klaar te maken. Cheryl was 
weg met een paar vriendinnen en zou pas laat thuiskomen.

Ik kwam die maandag weer op kantoor, en raakte onmiddellijk in de war door de 
opstelling van de bureaus. Gelukkig had Karen meteen iets voor me te doen, en ik 
volgde haar naar mijn kantoor, een klein hoekje aan het einde van de gang, waar 
ze me wat papieren gaf. Het was een ongelooflijk drukke dag, met binnenkomende 
omzetverslagen van bijna de helft van de bedrijven die we begeleidden. Ik wist 
niet helemaal zeker wat ik moest doen. Het rapport leek bijna af, en ik dacht 
dat ik verondersteld werd het door te lezen en de foutjes eruit te halen en het 
met wat aantekeningen aan Karen terug te geven, die zij dan bekeek en 
goedkeurde. Ik ging weer naar mijn hoekje terug en las mijn e-mail door, het 
ging vooral over administratieve zaken. Het was in ieder geval duidelijk dat ik 
in de kantoorhi�rarchie nog verder was teruggevallen.

Ik bleef zitten tijdens de lunchtijd, vooral om mijn e-mail door te nemen en een 
betere voorstelling van mijn werk te krijgen. Het kantoor was bijna leeg en ik 
hoorde de deur opengaan en keek op, een beetje zenuwachtig. 'Wie is daar?', 
vroeg ik luid.

'Ik ben het maar, Mark. Tara. Ik weet dat je hier bent, alleen.'

Ze slenterde naar de achterkant van het kantoor. 'Heb je zondag plezier gehad 
met Karen en Tabitha?'

Ik keek haar aan. Ze droeg nog zo'n prachtige zwarte jurk, met juwelen versierd, 
zonder mouwen of schouderbandjes, de uitpuilende spieren van haar bruine armen 
waren duidelijk zichtbaar zelfs toen ze daar stil voor me stond. 'Wat weet jij 
daar vanaf?'

'Ik weet veel dingen die ik niet zou moeten weten. Jouw openhartige gesprekje 
met Karen was leuk, maar ik denk niet dat je het nu nog met haar zou kunnen 
hebben. En die Tabitha, dat is pas een stoot, of niet? Was het niet fantastisch 
te zien waar die genen van haar al toe in staat zijn?', giechelde ze. 'En ze is 
nog maar vijftien! Stel je eens voor hoe sterk ze over een paar jaar wel niet 
zal zijn!' Ze keek naar mijn kruis, waar alweer iets begon te kloppen. 'Ach 
Mark. Waarschijnlijk kun je niet eens zolang wachten om daar achter te komen.'

'Hou op, Tara!'

'Val ik je lastig met mijn gesprekje? Misschien is wat minder gepraat en wat 
meer actie beter voor je.'

Ik keek haar onverstoorbaar aan. 'Waarom laat je me niet gewoon mijn werk 
afmaken zodat ik daarna naar huis kan? Jij hebt vast ook wel wat beters te doen, 
of niet soms?'

'Ik wilde je iets laten zien. Mijn laatste uitvinding.' Ze haalde een plat 
scherm tevoorschijn. Er stond een foto op van Tabitha en mij van gisteren, 
gedigitaliseerd op de computer. Tabitha was bezig me in de lucht te tillen, haar 
heldere ogen keken in de mijne, haar vijftig centimeter dikke biceps was 
opgepompt omdat ze me vasthield, met mijn voeten hangend tussen haar benen, 
centimeters boven de grond. Tara duwde een paar toetsen in op een toetsenbord 
onderaan het scherm, en onze kleren verdwenen onmiddellijk, en mijn harde 
erectie werd zichtbaar tegen haar strakke buikspieren, mijn borstkas drukte 
tegen haar borsten. 'Zo, nu kunnen we alles zien!'

'Wat is dit, spionageapparatuur?'

'O nee! Het is een uitbreiding van de droommachine, maar in plaats van 
wiskundige algoritmes werkt het nu ook met foto's. Het is zo veel leuker 
geworden.' Ze draaide aan een knop, en ik voelde me weer even heel iets 
misselijk worden, maar daarna meteen weer beter. 'Zo, nu is het klaar. Ik 
gebruik jullie twee alleen maar als voorbeeld. Tabitha steekt natuurlijk ver 
boven de middelmaat uit, en jij bent maar heel gemiddeld, maar dat doet er nu 
niet toe. Kom, laten we eens kijken.' Ze trok een lijn om Tabitha's figuur en 
begon die daarna uit te rekken, ze vergrootte haar lengte, maakte haar schouders 
en heupen breder, en terwijl ze dit deed kwamen mijn voeten op de foto steeds 
verder van de grond. Daarna drukte ze op een andere knop en Tabitha's lichaam 
begon opeens helder te schijnen. 'Let nu goed op, Mark.' Haar lichaam werd 
dikker, haar biceps werd langzaam groter, haar dijen en kuiten puilden daarna 
nog meer uit terwijl haar biceps op hetzelfde niveau bleef, en de spieren op 
haar buik werden dikker. Tara glimlachte. 'Het lijkt net of het allemaal naar 
haar benen gaat, h�, maar dat komt omdat jij nu te licht bent geworden om haar 
armspieren nog te testen.'

'Je hebt haar gigantisch gemaakt', zei ik rustig.

'Ze is nu ongeveer 2,20 meter, en met die extra spieren weegt ze ongeveer 220 
kilo. Vind je haar nog steeds aantrekkelijk? Laten we eens kijken.' Ze drukte 
weer op een toets, en het lichaam hield op met schijnen. Mijn lichaam was nog 
steeds om het hare gewikkeld, mijn erectie was nog steeds hard tegen haar buik. 
'Het ziet er naar uit dat je haar nog steeds aantrekkelijk vindt, Mark.'

'Dit is zo belachelijk. Het is maar een plaatje. Zo ziet ze er helemaal niet 
uit!'

Ze schudde haar hoofd. 'Je hebt het weer niet goed begrepen, Mark.' Ze drukte op 
een knop en ik voelde een golf van intense misselijkheid opkomen en viel op de 
grond. 'Zo ziet ze er w�l uit!'

Ik rilde, het ongemak verdween, en keek omhoog naar Tara, en keek toen nog eens. 
Tara was nu nog groter gegroeid en was zelfs nog gespierder geworden! Haar benen 
puilden uit van de spieren; haar armen waren dikker dan mijn benen. Ze hielp me 
overeind en mijn hoofd kwam maar nauwelijks tot aan haar borsten. 'Hoe vind je 
me nu?' Haar jurk was met haar lichaam meegegroeid en werd nu niet alleen door 
haar borsten omhoog gehouden maar ook door haar enorme borstspieren. Ze spande 
haar arm voor me en een kolossale biceps schoot omhoog.

'Nee, nee!', schreeuwde ik, achteruitkrabbelend. 'Dit kun je niet maken! Dit is 
obsceen!'

Ze glimlachte. 'Obsceen! Klinkt sexy. Het is leuk dat je dat zegt. Nou, ik kan 
het w�l maken, en nog veel meer ook! Ik ben nog lang niet klaar met je!' Ze boog 
zich voorover over haar toetsenbord en begon als een bezetene op de knopjes te 
drukken. Ik dacht er even over na om iets te doen om haar te stoppen, maar ze 
was nu al zoveel malen sterker dan ik dat ik in plaats daarvan achterwaarts het 
kantoor uitliep en hard begon weg te rennen door de hal.

'Toe maar, ren maar weg, maar je kunt je nergens voor me verstoppen, Mark!', 
schreeuwde ze me na. 'Ik zie je later wel terug!'

Ik voelde weer een enorme golf van misselijkheid, kotste mijn lunch uit en viel 
op de vloer. Dit was de ergste aanval tot nu toe. Alles tolde om me heen, en 
daarna hield het op. Ik voelde me zwak van misselijkheid, maar nu verdween dat 
gevoel niet meer. Ik slikte en deed mijn ogen open. Het was de misselijkheid 
niet. Ik w�s gewoon zwak! Mijn lichaam leek wel op een plank, mijn armen waren 
dun en zacht, mijn borst was zo klein als van een tienjarig kind. Ik keek op en 
zag mijn naamplaatje op het bureau van de secretaresse staan. 'Mark Newton.' Ik 
trok mezelf langzaam omhoog en ging zitten, snakkend naar adem. Ik keek om me 
heen naar de namen op de kantoordeuren: Karen Shaw, Marnie Jacobs, Bernice 
Holmes, Carol van Hoch. Allemaal vrouwen. Op dat moment kwam Karen met grote 
passen door de hal lopen.

Haar stem dreunde van gezag. 'Mark! Is dat typewerk al klaar?'

Ik keek haar aan, verward. 'Ik ben er net mee bezig', hoorde ik mezelf zeggen.

'Nou, maak het dan meteen af. Ik moet morgen een presentatie houden voor het 
hoofd van het Amana pensioenfonds en Minneapolis wil het vanavond nog lezen.'

Ik knikte en maakte het typewerk snel af, liep toen haar kantoor in en liet het 
papier in haar bakje glijden. Ze leunde achterover in haar stoel, ze had haar 
boord losgeknoopt terwijl ze door de telefoon zat te praten. Ze keek omhoog en 
hief haar hand voor me op om me te laten wachten totdat zij was uitgepraat.

'...Dus we lagen daar aan het strand toen die knaap langs kwam lopen met ��n van 
de grootste lullen die ik ooit heb gezien. En hij droeg het in een piepklein 
zwart zeemleren broekje of iets dergelijks, hij deed net alsof hij het niet wou 
laten zien. Hoe verleidelijk! Ik weet niet hoe het erin bleef zitten, en hij 
bleef maar doen alsof er niets aan de hand was. Maar ik wist dat hij wanhopig 
moest zijn en ik heb er even over nagedacht, maar hij was z� lelijk dat ik 
alleen de gedachte al niet kon verdragen. Marcia en ik hebben hem van top tot 
teen bekeken... en afgekeurd!!! Hahaha! Ja, maar het zou een geweldige ervaring 
zijn geweest, dat kan ik je verzekeren! Nou, goed, ik moet ophangen. D��g!'

Ze keek op. 'Ben jij een getrouwd man? Nee? O ja, je bent Tara's jongen.' Ze 
keek opzij. 'Zeg, ik heb je toch niet in verlegenheid gebracht, of zo?' Ze 
glimlachte toen ik niets terugzei. 'Ik haat het wanneer mannen emotioneel 
worden. Eens kijken. Ok�, fax dit maar naar juffrouw Wright op het hoofdkantoor. 
En denk eraan om mijn kleren morgen op te halen bij de stomerij. Ik reken echt 
op je. Je bent een goede secretaris - als je je tenminste weet te concentreren.'

Ze stond op en ik keek toe hoe haar lichaam zich hoger en hoger verhief. Haar 
grote borsten waren twintig centimeter boven het topje van mijn hoofd en haar 
brede schouders en dikke armen vulden de hele ruimte voor me. Ik keek naar mijn 
eigen magere zachte armen, mijn dunne lichaam. Tara had me zelfs nog zwakker 
gemaakt - grotere en sterkere vrouwen all��n waren nog niet eens goed genoeg 
voor haar!

'Is er iets mis, Mark? Je gaat toch niet flauwvallen?'

Mijn stem klonk zacht en piepend. 'Nee, juffrouw Shaw. Het is gewoon laat. Ik 
zal overal voor zorgen.'

'Mooi, goed zo. En als je morgenvroeg iets later komt is dat ook goed. Ik zal er 
toch niet zijn. Maar maak er geen misbruik van!'

'Dank u wel, Karen... ik bedoel, juffrouw Shaw. U bent altijd heel vriendelijk 
voor mij geweest. Ik bedoel, herinnert u zich nog dat wij...' Ik wist niet zeker 
wat ik moest zeggen.

Ze keek me ongeduldig aan. 'Ja? Wat is er, Mark? Ik moet nu echt gaan.'

Ik zocht in haar ogen naar iets dat op een relatie kon wijzen. Er was niets. 
'Het spijt me, juffrouw Shaw.'

Ze keek me even scherp aan en gromde, toen trok ze haar jas aan en liep naar 
buiten. Ik ging terug naar mijn bureau en zette de fax klaar, en probeerde maar 
niet te denken aan wat er was gebeurd. De telefoon ging.

'Hallo, Mark. Weet je wie ik ben?'

De stem klonk bekend, maar was zwaarder dan ik me kon herinneren. Ik wilde Tara 
zeggen, maar... ja toch. 'Tara?'

'Heel goed! Het begint moeilijker voor je te worden, h�? Maak je werk af. Ik 
haal je over een half uur beneden op.'

Ik zette mijn PC aan om de fax te verzenden en trok mijn jas aan. Ik droeg een 
rok! Ik haatte het hoe het door de stof van mijn jas omhoog werd getrokken. Dit 
was zo erg!

Toen de liftdeur openging stond er een grote donkerharige vrouw te wachten. Ze 
draaide zich om. Het was Tara, maar nu was ze meer dan een halve meter groter 
dan ik. Ze ging nu gekleed in een dure bontmantel.

'Zo, hallo Mark! Leuk om je weer eens te zien. Hoe voel je je vanavond?', zei ze 
een beetje spottend. Haar stem was rijk en melodieus.

Ik keek op naar haar glanzende haar, haar strakke houding, haar perfecte 
gezicht. Ze glimlachte naar me en legde haar hand op mijn rug om me mee te 
loodsen, nee, voort te stuwen, naar de deur en naar de gereedstaande limousine. 
Het gebeurde te snel om te kunnen protesteren. De achterkant van de auto was zo 
groot als een slaapkamer. Ze leunde achterover in een grote stoel en wenkte me 
om naast haar te gaan zitten. Ik schoof iets dichterbij, maar bleef afstand 
houden.

'Wat is er nu weer aan de hand, Tara?'

'Hoe bedoel je? Het is een hele gewone werkdag. Vertel me eens, is het moeilijk 
secretaris te zijn? Ik bespaar je nu vanavond ten minste je buskaartje, en die 
lelijke buurt waar je nu in woont is ook niet erg veilig voor jongens. Jammer 
dat je je geen auto kunt veroorloven. Weet je dat jij nu bijna precies hetzelfde 
kleine appartementje hebt dat ik had toen ik voor jou werkte? Ik kan haast niet 
wachten om te zien wat je ervan vindt. Nou, deze keer hoeven we in ieder geval 
niet bang te zijn voor je vrouw. Je bent niet getrouwd.'

Ik dacht hierover na. Ik had geen nieuwe herinneringen aan Cheryl. En ook geen 
herinneringen meer aan mijn studietijd.

'Wat wil je van me, Tara? Zoek je nog steeds wraak?'

Ze glimlachte. 'Het is leuk om zo over je te heersen. Ik heb dit universum 
gemaakt. Hier heb ik alle macht in handen, fysiek, economisch, sociaal, en jij 
hebt niks. Ha, kijk maar eens goed hoe fraai ik het vrouwelijk lichaam 
herschapen heb!'

Ze gleed uit haar jas en legde het naast haar neer, toen verwijderde ze haar 
colbertje en haar overhemd en trok haar broek uit. 'Ik ben nog steeds klein voor 
een vrouw, maar zelfs een kleine vrouw is tegenwoordig meer dan twee meter lang, 
vergelijk dat maar eens met jouw zielige 1,53 meter!' Haar lichaam was ��n bonk 
spieren, haar ronde biceps staken zelfs in ontspannen toestand ver uit haar 
armen naar buiten. Ik kon meteen zien dat ze geregeld trainde. 'Weet je, het is 
fantastisch hoe gemakkelijk een vrouw spiermassa kan opbouwen! E�n of twee 
trainingen per maand zijn al genoeg om mezelf hard en sterk te houden. De 
dagelijkse trainingen in mijn priv�-fitnesscentrum laten me maar groeien en 
groeien. Mijn armen hebben nu al bijna een omtrek van 65 centimeter bereikt! 
Schitterend! Ondertussen hebben jullie mannen nauwelijks nog enige spieren over 
en ook nauwelijks mogelijkheden om jullie minieme kracht nog te vergroten. 
Jullie lichamen zijn nog maar voor ��n doel ontworpen - om ons genot te geven, 
en jullie bloedsomloop, jullie hormoonspiegel, zelfs jullie hersenen hebben maar 
weinig ruimte om nog buiten deze beperkte functie te opereren. Je zult het wel 
merken.'

'Laat me je nog een beetje beter op de hoogte brengen, Mark. Je bent nooit naar 
de universiteit geweest; mannen hebben daar gewoon de lichamelijke en 
geestelijke capaciteiten niet meer voor. Je moest gaan werken, dus ben je naar 
de secretarisschool gegaan en bent daar als ��n van de besten afgestudeerd. Je 
hebt het goed gedaan op je eerste baan, maar na tien jaar ging het bedrijf 
failliet. Omdat het met de economie zo slecht ging was het moeilijk voor je om 
werk te vinden. Ondanks dat je zo goed was in je werk wilden ze jongere mannen 
hebben, omdat jullie mannen zo zwak zijn en zo vroeg sterven, tenminste 
vergeleken met ons. Ik vond je nog steeds leuk ondanks dat je al zo oud was, 
voor een man tenminste, dus heb ik je aangenomen om voor mijn makelaarskantoor 
te gaan werken waar je secretaris bent geworden van enkele managers op 
middelbaar niveau. Het is maar een klein onderdeeltje van mijn zakenimperium, 
weet je. Financi�le dienstverlening, technologie, farmaceutica, 
computersoftware. Allemaal van de N.V. Beaumont. Beaumont beheerst bijna een 
kwart van de gehele Amerikaanse economie - Microsoft, GE, Citigroup, Merck, 
Intel en IBM allemaal in ��n bedrijf - en ik bezit er tweederde deel van. Kun je 
je voorstellen hoe rijk ik ben?'

'Leuk van je om ons hier op het platteland te komen opzoeken', merkte ik ietwat 
spottend op.

'Ik vind het hier leuk. Trouwens, dit is d� plek waar de zaken gedaan worden. 
Omaha is de grootste stad van de Verenigde Staten. New York is maar een klein 
oud havenstadje. Maar waarom al dat gepraat over zaken? Je zit zover weg, Mark. 
Waarom kom je niet een beetje dichterbij?' Ze stak haar lange arm naar me uit en 
trok me naderbij. Ik duwde tegen haar arm, maar ze negeerde me gewoon en tilde 
me met ��n hand op zodat ik bovenop haar kwam te liggen, mijn zielige spiertjes 
probeerden hopeloos haar te weerstaan. Ze legde een grote hand op mijn heup om 
me in bedwang te houden en gleed met haar andere onder mijn rok, en begon over 
mijn been te aaien, langzaam maar zeker steeds verder omhoog. Ik trilde van 
opwinding en probeerde de gevoelens die zij opriep te weerstaan, maar ik kon het 
onvermijdelijke aanzwellen van mijn lid al voelen.

'Volgens mij moeten er wetten zijn die dit verbieden!'

'Die zijn er niet. Mannen hebben geen stemrecht. Ze zijn te gemakkelijk te 
be�nvloeden, weet je. Trouwens, wat zouden wetten nu tegen mij kunnen 
uitrichten, Mark? Ik heb de overheid in mijn zak, en niet te vergeten de 
droommachine.'

'Wat wil je?'

Ze aaide me. Ik was nu al gegroeid tot twintig centimeter en mijn lid begon 
onderaan mijn rok zichtbaar te worden. 

'Ik wil je alleen maar laten zien hoe het hier gedaan wordt. Je moet toegeven 
dat dit een slimme zet van mij is geweest. Toen ik de vrouwen groter maakte 
moest ik natuurlijk ook jullie penissen groter maken zodat ze ons nog konden 
bevredigen. Het is daarom ook heel logisch dat mannen rokken dragen zodat jullie 
niet zo strak ingepakt komen te zitten wanneer jullie stijf worden. Anders zou 
het erg pijnlijk worden, zo opgesloten in jullie broeken.' Ze aaide me meer en 
ik groeide nog steeds. Ik werd duizelig in mijn hoofd en begon te transpireren. 
'Het krijgen van een erectie vergt een groot deel van jullie energie. De toevoer 
van bloed naar jullie geslachtsorganen maakt het moeilijker voor jullie om nog 
te denken. Het maakt jullie armen en benen nog zwakker zodat jullie niet meer 
kunnen weglopen. Het maakt jullie echt volkomen ongeschikt om nog door te gaan 
met werken, vooral in die perioden van de maand wanneer jullie het gemakkelijkst 
stijf te krijgen zijn. We hoeven maar weinig te doen om jullie helemaal 
bewusteloos te maken. Ik heb gehoord dat het lichte gevoel in je hoofd heel 
plezierig is voor jullie mannen, hoewel het natuurlijk lang niet zo'n intens 
gevoel van genot geeft als ons orgasme. Maar goed, zoveel opwinding zouden 
jullie waarschijnlijk niet eens overleven. O ja, nog een belangrijk ding - 
wanneer je eenmaal stijf bent kun je er zelf helemaal niets meer aan doen. 
Zonder de combinatie van sterke druk, warmte en vochtigheid die de vagina biedt 
kan niets jullie tot bevrediging brengen. Dus je ziet wel, zelfs als jullie niet 
zo zwak waren vergeleken met vrouwen zouden jullie nog volledig afhankelijk van 
ons zijn. Gedurende de hele loop van de geschiedenis hebben mannen geprobeerd 
een kunstmatige vagina te bouwen, maar jullie zijn er nooit in geslaagd.' Ze 
gleed met haar vinger op en neer langs mijn paal, die nu bijna veertig 
centimeter lang was. Ik had de grootste moeite me op haar woorden te 
concentreren, laat staan dat ik zelf nog iets kon zeggen. Ik was verloren in een 
wirwar van emoties en gevoelens. Ze wikkelde haar hand om me heen en begon me 
ruw af te trekken, op en neer, zonder op te houden. Het voelde hemels, maar het 
diende alleen maar om me nog harder te maken en mijn rok werd omhooggetrokken 
tot aan mijn middel toen mijn penis rechtop in de lucht ging staan. Ik klauwde 
naar haar, ik had haar zo nodig, ik snakte naar bevrediging. Ze hield me stevig 
vast en trok me bij haar naar binnen, ze werkte mijn lid helemaal bij haar naar 
binnen met haar machtige vaginale spieren die tegen mijn paal drukten. Heel vaag 
kon ik haar lichaam tegen mijn veel kleinere lijf voelen beuken als in een serie 
van krachtige aardbevingen. Toen ze bevredigd was veranderde ze de beweging en 
begon me te knijpen, steeds strakker en strakker. Ik voelde hoe haar temperatuur 
steeg terwijl ik het toppunt van gelukzaligheid voelde naderen. Ten slotte viel 
ik uitgeput en dankbaar in haar armen.

Ik werd wakker op een klein uitklapbed, in wat mijn appartement moest zijn. De 
telefoon ging.

'Hallo?'

'Mark. Dit is Freddy. Kom je vandaag niet?'

'Hoe laat is het?'

'Het is halfelf. Zeg, ik kan het vandaag wel van je overnemen en dan kun je de 
rest van het weekend uitrusten. Ik hoor het al aan je stem. Wie was het 
vannacht?'

'Huh? Het was Tara.'

'Hmpf. Geluksvogel. Ik begrijp niet wat ze in je ziet, maar je kunt er maar 
beter voor zorgen dat je fit blijft zodat ze het in je blijft zien. Maar goed, 
ik denk dat je baantje zo in ieder geval wel veilig is. Ik zie je wel weer op de 
club zondag, als je hersteld bent. Doe het rustig aan. Moest je vandaag nog iets 
bijzonders doen?'

'Eh, even nadenken. Kleren. Kar... Juffrouw Shaw wil dat ik haar kleren ophaal.'

'Goed. Ok�, ik zal ervoor zorgen. H�, slaap maar lekker uit. Ik kom later wel 
kijken hoe het met je gaat.'

'Dank je wel, Freddy. En bel me, ok�?'

'Natuurlijk. Wij mannen moeten voor elkaar zorgen, h�? Nou, d��g!'

Ik probeerde rechtop te gaan zitten maar ik voelde me totaal uitgeput en viel 
weer achterover in slaap. Ten slotte stond ik om twee uur op en liep strompelend 
naar de keuken. Ik at wat salade met yoghurt en voelde me een heel klein beetje 
beter. Ik keek wat rond in mijn kleine appartement. Er lagen alleen wat 
schoonheidsmagazines en liefdesromannetjes. Er stond een weegschaal - ik woog 
nog maar 42 kilo! Ik zette de televisie aan. Alles was anders. ESPN liet alleen 
maar vrouwensporten zien. Ik zag een bokswedstrijd tussen twee vrouwelijke 
titanen van 2,30 meter dat eindigde in een gelijkspel, elk van hun klappen had 
meer dan genoeg kracht om Mike Tyson de ring uit te laten vliegen, maar deze 
twee vrouwen weerstonden die mokerslagen en sloegen terug. Ik keek een tijdje 
naar het beursnieuws, maar ik was te moe om me op de discussie over de economie 
te kunnen concentreren. Ik probeerde enkele van de amusementsprogramma's. Het 
was bizar. Praktisch elk programma ging over vrouwen, in de sport, in de oorlog, 
op het werk. Er waren geen gezinskomedies. Af en toe verscheen er eens een man 
in beeld, meestal om net zo verkracht te worden als met mij gisteravond was 
gebeurd om dan vervolgens in de steek gelaten te worden. Waren we nu zo 
onzichtbaar geworden dat we zelfs niet meer goed genoeg waren om nog op 
televisie te verschijnen?

Ik keek uit het venster naar het saaie industri�le landschap buiten mijn raam. 
Daar was de Salem advertentie weer. Er stond een grote vrouw op met haar 
linkerarm iets gebogen en een magere man zat op haar onderarm en keek haar aan 
met een verliefde blik in zijn ogen. In haar rechterhand hield ze een half 
opgerookte sigaret waar ze naar keek, de man negerend. Het onderschrift: 'Ervoor 
of erna, er is altijd tijd voor Salem.'

Ik huiverde en besloot een wandelingetje te gaan maken. Een langslopende vrouw 
keek me vreemd aan, maar hield de deur voor me open. Het zou voor mij ook te 
zwaar zijn geweest. Ik begon door de straat te lopen, zwetend van inspanning en 
ik besefte dat ik de energie er niet voor had. Ik keerde om en zakte ten slotte 
op mijn bed in elkaar en bracht het grootste deel van de volgende twee dagen 
slapend door.

Op zondag belde 'Freddy' me weer om me aan onze afspraak te herinneren. Ik 
vertelde hem dat ik me nog steeds ziek voelde maar dat ik hem op de club graag 
wilde zien. Ik vond het adres op een lidmaatschapskaart en ging op weg.

Op een paar straten van mijn appartement zag ik een groepje meiden mijn kant op 
komen. Uit hun gezichten kon ik opmaken dat ze ongeveer vijftien waren, maar ze 
waren allemaal gigantisch. Ze begonnen naar me te wijzen en ik begon nerveus te 
worden. Ik dacht erover om de straat over te steken en aan de andere kant verder 
te lopen, maar voordat ik iets kon doen hadden ze me al omsingeld.

'Moet je die knaap eens zien!'

'Hij heeft een leuke paal!'

'Tabitha! Niet zo grof!'

Ze lachten allemaal. Ik draaide me om naar degene die de opmerking had gemaakt. 
Het was Tabitha, de babysitter, maar deze Tabitha was een monster, 2,36 meter 
lang en minstens 250 kilo zwaar. Haar reusachtige borsten staken recht vooruit 
vanaf indrukwekkende borstspieren en ook haar stevige buik was overdekt met 
spieren. Haar schouders leken wel een kilometer breed. En haar armen! Ze was nog 
maar vijftien, maar ze waren stuk voor stuk dikker dan mijn beide benen bij 
elkaar en ze leken keihard te zijn.

'Oooh, Tabitha, hij vindt je leuk!'

'Ze vinden Tabitha altijd leuk!'

Grijnzend strekte ze haar hand naar me uit en hees me moeiteloos omhoog met die 
boomstam van een arm.

'Je zou voorzichtiger moeten zijn, ouwe. Weet je wel zeker dat je nog genoeg 
energie over hebt om met een jonge meid als ik te spelen?'

'Tabitha. Ik...'

'O, je kent mijn naam! Een geheime aanbidder? Ik vind het leuk te horen dat je 
mijn naam uitspreekt!' Ze stak haar hand onder mijn rok en begon me te masseren.

'Nee, alsjeblieft!' Maar het was te laat, ik kon voelen hoe ik begon te groeien 
en mijn beheersing begon te verliezen. Tegen mijn wil schoten mijn armen omhoog 
naar haar reusachtige lijf, en ik begroef mijn gezicht in haar kolossale boezem.

'Hij lijkt verliefd. Meiden, ik zie jullie later wel weer. Ik wil niet dat deze 
arme jongen met een stijve blijft zitten. Ik hoop maar dat ik hem niet 
vermoord!'

Door de mist kon ik nog zien dat ��n van hen mijn hoofd naar haar omdraaide en 
me in mijn ogen keek. 'Nou, Tabs, volgens mij is hij al een heel eind op weg. 
Zorg er ten minste voor dat hij gelukkig sterft.'

Toen lachten ze allemaal weer en ik kon voelen hoe ik een heel eind werd 
meegedragen. Ik drukte me tegen haar aan, ik had haar warmte nodig, haar kracht. 
Ze legde me neer op het gras in een afgelegen deel van het park en trok mijn rok 
naar beneden. Mijn mond ging open van verbazing toen ik de afmetingen van haar 
benen zag. Enorme bergen van spieren, maar ik had niet eens genoeg energie meer 
om mijn handen uit te strekken en ernaar te tasten. Ze tilde me weer op en duwde 
me naar binnen en ik voelde hoe haar machtige spieren me pakten. Ze kwam keer op 
keer klaar, en ik werd steeds zwakker. De avond viel en het werd nacht en nog 
steeds hield dit monster me vast. Ten slotte kreeg ze toch medelijden met me en 
ik voelde hoe de vochtige hitte van haar tunnel me omringde en me naar mijn 
hoogtepunt voerde. Daarna: volledige duisternis.

Het volgende wat ik hoorde was de diepe stem van Tara.

'Zo, Mark. Dus je hebt het eindelijk gedaan met je babysitter.'

'Tara', zei ik schor.

'Sssst, Mark. Niet praten. Je bent uitgeput. Je had moeten weten dat mannen niet 
vaker dan ��n keer per week seks kunnen hebben, zeker niet op jouw leeftijd, en 
al helemaal niet met een jonge gezonde meid als Tabitha. Maar ik denk dat het 
mijn fout was om je in deze situatie te brengen zonder je beter te hebben 
voorgelicht. Luister nu goed. Alles komt in orde. Ik wil niet dat je sterft. Ik 
heb besloten terug te gaan naar een wereld die je nog zult herkennen.'

Ik keek haar dankbaar aan.

'Och, dat is lief van je, Mark. Maar bedank me niet te vroeg. De dingen zullen 
natuurlijk niet precies hetzelfde zijn als vroeger, maar je zult ten minste 
leven.'

Ze verliet de kamer. Ik kon mijn energie langzaam voelen wegsijpelen. Mijn ogen 
sloten zich. Toen voelde ik opeens een stevige ruk en ik keek op. Ik was weer 
terug op mijn oude kantoor. Mijn oorspronkelijke kantoor. Geen degradatie! Ik 
keek om de deur. Geen Tara! Er zat een secretaresse die ik niet kende.

'Ja, meneer Newton? Hebt u me nodig?'

'Nee, Linda. Dank je wel.' Linda. Ik kende haar naam. Ze werkte al vijf jaar 
voor me. De beste secretaresse die iemand maar kon hebben. Ongehuwd, niet erg 
knap. Slim, maar niet overambitieus. 'Ik denk eraan om er voor vandaag maar een 
punt achter te zetten, Linda. Waarom ga jij ook niet naar huis?'

'O, dank u wel, meneer Newton, maar ik moet dit nog afmaken. Voelt u zich wel 
goed? U komt morgen toch wel?'

'Jawel hoor. Ik moet alleen wat boodschappen doen.'

Ze glimlachte. 'Dus dit jaar hebt u aan Cheryls verjaardag gedacht. Ik wilde u 
er net aan helpen herinneren. Heel goed. Goedenavond, meneer.'

Ik glimlachte even en ging weg door de achterdeur. Ik liep door het gebouw. Er 
was een klein kantoortje voor de OGD: Tara Beaumont, Directeur. Het zat op slot.

Mijn auto was weer dezelfde als vroeger. Ik kocht bloemen en reed naar huis. 
Daar waren mijn lieve Cheryl en onze kinderen. Ik omhelsde ze allemaal en Cheryl 
drukte me strak tegen haar aan, blij verrast met het cadeautje. Ze belde direct 
Tabitha of ze kon komen babysitten zodat wij naar een restaurant konden gaan en 
ze vroeg me om haar op te halen terwijl zij zich omkleedde.

Toen ik wegreed voelde ik me een heel klein beetje misselijk worden in mijn 
maag, maar het ging snel weer over. Ik keek om me heen, bang dat Tara weer aan 
het werk was geweest, maar alles zag er nog precies zo uit als voorheen, precies 
zoals het geweest was, precies zoals het moest zijn. Ik zuchtte van opluchting 
toen ik de oprijlaan opreed. Daar stond Tabitha, net zo verleidelijk als altijd, 
met een laag uitgesneden topje en een korte broek. Haar borsten leken groter dan 
ik me kon herinneren, maar dat was niet iets om over te klagen.

'Meneer Newton. Nou, wat vindt u van mijn nieuwe topje?'

'Eh, het lijkt wat strak, Tabitha. Weet je zeker dat je niet iets anders aan 
wilt trekken?'

Ze schudde haar hoofd en rende om de auto heen naar het portier om in te stappen 
en naast me te gaan zitten, haar borsten schudden hevig op en neer.

'Vindt u niet dat ik er zo meer volwassen uitzie, meneer Newton?'

'Absoluut, Tabitha. Ik ben er zeker van dat je een jongeman heel gelukkig zult 
maken.'

'Ik wed dat ik zelfs een oudere man heel gelukkig kan maken. Valt u op grote 
borsten, meneer Newton?'

Ik trapte vol op het rempedaal en de remmen piepten. 'Tabitha! Ik kan niet 
geloven dat je zo tegen me praat! Ik ben een getrouwde man, oud genoeg om je 
vader te zijn, bijna tenminste, en jij bent nog steeds een jong meisje. Houd 
ermee op of ik breng je weer naar huis!'

Ze bleef de rest van de weg zitten pruilen. Toen we aankwamen keek Cheryl haar 
scherp aan, en daarna mij, maar ze leek zichzelf te overtuigen dat alles goed 
was. Ze pakte mijn arm en we gingen samen weg.

Het werd een prachtige avond. We aten en dronken en dansten en lachten. Cheryl 
en ik hadden in jaren niet meer zo goed met elkaar overweg gekund. Ik dacht dat 
ik zo opgelucht was weer in de normale wereld te zijn en dat ik mijn echte vrouw 
zo hard had gemist dat mijn vreugde ook haar aangestoken moest hebben. We kwamen 
laat thuis. Tabitha lag te slapen op de bank. Cheryl maakte haar wakker en ik 
keek naar de kinderen, daarna maakte ik me op om haar naar huis te brengen, maar 
Cheryl stond erop haar zelf te rijden. Ik herinnerde me wat er eerder die avond 
was gebeurd en ik was niet van plan om erover te twisten.

De volgende dag op het werk was een beetje vreemd. Veel van de secretaresses en 
andere vrouwen meldden zich ziek. Linda was er natuurlijk wel, die ouwe trouwe 
Linda, maar ze zag er op de een of andere manier gezonder uit, jonger misschien. 
Ik gaf haar een complimentje en ze glimlachte en stak een beschuldigend 
vingertje omhoog op een goedbedoelde manier. De ochtend verliep gladjes en ik 
ging naar buiten om te lunchen, ik besloot sandwiches te halen en ze in het park 
op te eten. Ik klom omhoog naar een afgelegen plekje dat ik kende, een rots 
achter een paar bomen, en ging zitten met mijn lunch, mijn cola en mijn Wall 
Street Journal. Halverwege mijn sandwich hoorde ik wat ritselen. Het was 
Tabitha!

'Tabitha! Wat doe jij hier?'

'Dit is een vrij land', antwoordde ze vinnig. Toen, rustiger: 'Mag ik u iets 
vragen, meneer Newton?'

'Natuurlijk, Tabitha. Zit je in problemen? Zou je niet op school moeten zitten?'

'Ja, eigenlijk wel, maar ik ben niet echt in problemen, behalve op school 
misschien. Wat ik graag wil weten is, eh, wat vindt u opwindend aan een meisje?'

'Tabitha! Daar denk ik helemaal niet aan! Ik bedoel, het is niet dat ik er door 
geschokt ben of zo, maar dit is wel een hele directe vraag. En helemaal niet 
eentje die je mij zou moeten stellen. Je weet dat ik getrouwd ben, en een gezin 
heb.'

Ze scheen er helemaal niet door afgeschrokken te zijn. Alsof ze me niet gehoord 
had ging ze verder. 'Ik heb ontdekt dat u van grote borsten houdt, maar daarna 
kon ik zien dat ze u nogal nerveus maakten. Toen besefte ik dat Cheryl geen 
grote borsten heeft. Ze is nogal sportief en zo. En ik begon me af te vragen of 
u meer in me ge�nteresseerd zou zijn als u me met wat meer spieren zag. Weet u 
dat ik echt heel atletisch ben? U zou me eens moeten zien turnen.' Daarna boog 
ze zich voorover en maakte een handstand op de rots. Ik sprong op, bang dat ze 
zou vallen op de harde ondergrond, maar ik zag al snel dat ze alles onder 
controle had, haar armen konden haar gewicht makkelijk dragen terwijl ze op haar 
handen over de rots liep. Ik was verbaasd, alhoewel nu ik haar wat beter bekeek 
ze gespierdere armen leek te hebben dan ik me kon herinneren van voordat Tara 
alles was begonnen te veranderen. Ze merkte mijn blik op en sprong overeind, 
maakte een salto in de lucht, spreidde haar armen en maakte een kleine buiging.

Ik glimlachte en klapte beleefd. 'Dat was heel goed, Tabitha, maar ik heb liever 
niet dat je die kunsten voor mij vertoont.'

Ik zag onmiddellijk de tranen in haar ogen verschijnen. 'Maar waarom niet?', 
huilde ze, haar stem verheffend. 'Waarom wijs je me toch voortdurend af? Waarom 
kan ik je niet krijgen?' Ze leek diep getroffen, haar vuisten waren gebald, de 
knokkels wit van de spanning. Ze keerde zich van me af en ik dacht dat ze 
wegging, maar met een langzame, gekwelde stem verklaarde ze: 'Ik wil u hebben, 
meneer Newton, Mark bedoel ik. Ik weet nu waar u van houdt, en ik zal u 
krijgen!'

Ik begreep niet wat er aan de hand was. Tabitha gedroeg zich erg vreemd. Ze keek 
me aan om er zeker van te zijn dat ze mijn aandacht had en scheen zich toen te 
concentreren. Ik was verbijsterd toen haar lichaam plotseling omhoog leek te 
schieten in een explosie van spieren. Midden voor mijn ogen groeide ze vijftien 
centimeter totdat ze net zo groot was als ik en haar armen waren onmogelijk dik 
geworden met stevige harde spieren. Haar schouders werden breder en haar boezem 
dieper, haar brutale borsten stonden recht op haar grote borstspieren. Eigenlijk 
was ze maar een iets kleinere versie van het monster Tabitha dat me minder dan 
een dag geleden had 'vermoord'.

Bijna gilde ik, maar ze stormde op me af en legde haar hand op mijn mond; ik 
worstelde om los te komen, maar haar kracht was overweldigend. Ze sloeg haar 
andere arm om mijn rug en drukte me dichter tegen haar aan. Ondanks mijn goede 
bedoelingen voelde ik mezelf reageren op haar nabijheid en werd weer stijf tegen 
haar harde gespierde been. Ik kon haar diep van binnen horen spinnen als een 
kat, en ze begon me in mijn nek te likken, haar tong vloog over mijn blote huid.

'O ja, dit is wat ik wilde. En geef het maar toe Mark, dit is ook wat jij wilde, 
h�?' Ze trok haar hand weg en verving het meteen door haar mond, haar machtige 
lippen omsloten de mijne. Ik voelde hoe het verlangen in me groeide en ik gaf me 
eraan over en verbond me met haar in een hartstochtelijke zoen. Ik voelde hoe 
haar lichaam onmiddellijk reageerde en ze zei trillend: 'Nu houd je echt van me. 
Zal ik nog groter worden?' Voordat ik antwoord kon geven voelde ik hoe ik van de 
grond werd getild toen ze nog dertig centimeter langer werd. Haar romp werd ook 
breder, zodat mijn armen nog maar nauwelijks langs haar zijden haar rug konden 
bereiken. 'Ja, ja. Het is fantastisch om zoveel kracht te hebben en zo begeerd 
te worden. Vertel me je wildste fantasie�n en ik zal ze allemaal uit laten 
komen, maar kus me, kus me nog eens!!!' Mijn handen vlogen over haar onmogelijk 
kolossale spieren en zij reageerde door ze zelfs nog groter te laten groeien, 
totdat mijn hand eruitzag alsof het van een baby was in vergelijking met haar 
armen. Ik voelde hoe ze me nogmaals in haar armen nam om me nog een keer te 
knuffelen, gelukkig heel zachtjes vanwege haar enorme kracht, en daarna liet ze 
me op mijn voeten neerkomen. Ik keek naar haar op, verbijsterd nu ik het 
volledige resultaat van haar groei zag. Geen wonder, ik reikte nauwelijks nog 
tot aan haar navel (en dat terwijl ik mijn oorspronkelijke lengte van 1,80 meter 
weer had.)

Ze zuchtte en giechelde en op het volgende moment stond ze weer naast me als een 
normaal tienermeisje van 1,63 meter.

Ik keek haar verwonderd aan. 'Tabitha! Wat is er zojuist gebeurd?'

Ze knipoogde naar me. 'Als je me vlug genoeg kunt volgen, zal ik het je 
vertellen', en ze verdween in de bosjes. Ik greep mijn colbert en rende achter 
haar aan, luisterend naar haar geschreeuw voor me. Ik bereikte de open weide en 
raakte volledig van mijn stuk doordat de plek vol was met honderden prachtige 
vrouwen. Sommigen waren groot, anderen onmogelijk sexy, allemaal waren ze jong 
en begeerlijk. Tabitha hield de handen vast van drie anderen en ik keek toe hoe 
ze zichzelf veranderden in identieke evenbeelden van Tabitha en toen renden ze 
vier verschillende kanten op, ��n van hen in mijn richting. Ik pakte haar hand 
stevig vast.

'Tabitha! Hoe doe je dit?' Ze keek me aan, glimlachte en veranderde toen 
plotseling weer van vorm. Het was Tara!

'Hallo, schat. Dus wat denk je ervan? Vind je mijn kameleonvrouwen leuk?'

'Hoe kan ik nou weten met wie ik praat?'

'Dat weet je niet. Alleen wij weten dat.' Ze sloot haar ogen en plotseling was 
ze weer de reusachtige amazone Tara en ze nam me in haar armen, een halve meter 
boven de grond. 'Kom nou, klein mannetje. Laat me je lichaam eens tegen me 
aanhouden. Wat is er aan de hand? Maak ik je bang? Of ben je gewoon jaloers?'

'Dit kan niet! Hoe kan ik nu leven als de dingen voortdurend veranderen?'

'Maar ik heb je verteld dat je leven in een hel zou veranderen toen je me 
afwees. Ik houd me alleen maar aan mijn belofte.'

'Het is niet alleen ik! Het is iedereen! Je vernietigt de hele wereld!'

'O, dus nu maak je je zorgen over de anderen? Jij denkt dat de dingen voor hen 
te snel veranderen? Het is duidelijk dat je nog niet begrijpt hoe het werkt, 
maar ik kan het me nu veroorloven om je je zin te geven en je wens uit te laten 
komen, schat. Voor de laatste keer! Au revoir!'

Ze gooide me dertig meter de lucht in. Ik raakte in paniek en daarna voelde ik 
dat ontwrichtende misselijkmakende gevoel weer en ik schoot overeind, wakker 
geschrokken en gillend, in mijn eigen bed. Cheryl lag naast me.

'Wat is er, schat? Heb je weer slecht gedroomd?'

Ik keek haar aan en liet me voorzichtig weer onder de lakens zakken, daarna 
bewoog ik zenuwachtig in haar richting en toen ik haar stevige maar kleinere 
lichaam naast me voelde, omvatte ik haar in een dankbare omhelzing.

'Nou! Dit heb je al heel lang niet meer gedaan om drie uur 's nachts! Misschien 
moet je vaker nachtmerries hebben!'

'Cheryl! Ik houd van je. Onthoud dat alsjeblieft altijd, wat er ook gebeurt!'

'Mark! Is er iets dat je me moet vertellen?'

Ik keek haar recht in de ogen. 'Alleen dat ik van je zal houden, en je voor de 
rest van mijn leven trouw zal blijven. Dat beloof ik!'

Ze keek vreemd maar glimlachte toch. 'Ik weet zeker dat hier een verhaal achter 
zit, maar ik aanvaard je belofte. Je kunt me er morgenvroeg meer over 
vertellen.'

Ik ging weer naast haar liggen en we ontspanden ons en vielen allebei weer in 
slaap. Ik zou haar nooit het hele verhaal kunnen vertellen, maar ik wist nu 
tenminste wat ik had, en ik zou het met al mijn kracht proberen vast te houden.

Alsof dat iets uitmaakte.

De volgende dag op mijn werk leek alles verdacht normaal. Linda was weer mijn 
secretaresse. Ze was weer haar bekwame, ietwat slecht geklede zelf, en de rest 
van mijn personeel werkte weer op de ouderwetse manier. Ik zat wanhopig op de 
lunchpauze te wachten, toen vloog ik het kantoor uit en zocht in het hele gebouw 
naar de OGD. Het bestond niet. Ik zocht in het telefoonboek naar Tara, onder de 
naam Donatelli, daarna onder Beaumont. Niets! Ze was verdwenen, zo compleet als 
alleen de heerseres over het universum het kon.

Dagenlang bekeek ik elke gebeurtenis met ongezonde intensiteit, ik verwachtte 
ieder moment dat de wereld zou veranderen op een of andere afschuwelijke manier. 
Maar er gebeurde niets. Mijn kinderen gingen elke dag naar school. Cheryl maakte 
haar gebruikelijke rondjes. Op kantoor liep alles goed. En ik zat elke dag in 
spanning, wachtend op dat telefoontje van Tara, of dat misselijke gevoel weer 
dat een nieuwe verandering aangaf. Linda vroeg of ik wel gezond was. Mijn 
personeel begon te beseffen dat het zinloos was om van mij goedkeuring voor hun 
projecten te verwachten. Cheryl wilde dat ik naar een dokter ging, en wist me 
ten slotte in ieder geval te overreden mijn temperatuur op te nemen. Zonder 
resultaat.

Ik zocht in het geboorteregister van Tara's geboorteplaats om te zien of ze 
eigenlijk nog wel bestond. Jazeker, ze was ook daaruit verdwenen, maar toen 
besefte ik dat de Tara Donatelli die in St. Paul in Minnesota was opgegroeid 
vele veranderingen geleden al in Tara Beaumont was veranderd, die waarschijnlijk 
afkomstig was uit Beverly Hills, Far Hills, Shaker Heights, Park Avenue, 
Greenwich, Connecticut of iets dergelijks. Ik zou haar nooit kunnen opsporen.

Langzaam liet ik het leven weer normaal worden. Toen, drie maanden later, sloeg 
het noodlot toe. Cheryl en ik hadden drie keer per week psychotherapie voor onze 
huwelijksproblemen. Gelukkig hadden we een goede therapeut gevonden, en ik dacht 
dat we datgene dat ons huwelijk in de eerste jaren zo spannend had gemaakt aan 
het herontdekken waren. We verlieten het gebouw en staken de straat over op weg 
naar onze auto. Plotseling, vanuit het niets, kwam er een auto op ons af. Ik 
weet niet meer hoe ik nog uit de weg heb kunnen springen, maar hij raakte Cheryl 
frontaal en ze vloog drie meter door de lucht. Ik zag door het raam een kleine 
hand naar me zwaaien waarna die afschuwelijke chauffeur de straat uitreed. Ik 
huiverde toen ik de kentekenplaat zag: 'OGD-2007'. Het moest Tara zijn 
geweest!!!

Ik rende naar Cheryl. Ze was dood, en gezien de manier waarop die auto haar 
geraakt had was dat maar goed ook. Ik voelde me verdoofd toen ik op de politie 
wachtte om haar lijk op te halen. Arme Cheryl. Arme ik. Arme kinderen. Hoe moest 
ik nu voor hen zorgen?

Mijn gedachten gingen weer naar Tara. Kon ik me die kentekenplaat nog 
herinneren? Ik gaf de informatie aan de politie, maar ze vertelden me dat er in 
Iowa geen enkele auto onder dat nummer geregistreerd stond, en maar eentje in 
het hele land, in New Mexico. Maar ik wist natuurlijk dat door Tara's controle 
over de droommachine die informatie geen enkele betekenis had. Tenzij het een 
soort boodschap voor mij was geweest. Was 2007 een adres? Een datum? Een soort 
woord?

De volgende jaren vlogen voorbij, zoals iedere alleenstaande ouder met kleine 
kinderen zal weten. Het duurde maanden voordat Ryan kon gaan slapen zonder eerst 
een uur gehuild te hebben, en Amy weigerde me 's ochtends alleen te laten om 
naar school te gaan. Mijn carri�re ging opeens een hele andere kant op. Mijn 
familie kon me niet helpen met de kinderen en ik wilde ze niet naar het 
dagverblijf brengen; gelukkig vond mijn baas een uitweg door me thuis op 
flexibele tijden als onafhankelijk freelancer voor hen te laten werken, ik moest 
interactieve verkoopmethoden voor het bedrijf ontwikkelen op het internet. Ik 
kon in mijn huis blijven wonen, maar mijn inkomen kelderde. Eigenlijk deed ik 
vijf jaar lang niets anders dan Amy en Ryan opvoeden en mijn vrije momenten 
gebruiken om een parttime adviesbureau op te zetten. Met Cheryl thuis en de 
gebruikelijke kantoorwerkzaamheden was ik een nieuwsjunk geweest, ik las drie 
kranten per dag, plus het internet. Nu had ik nog niet eens tijd voor ��n krant.

Ik hoorde nooit meer iets van Tara, en naarmate de tijd verstreek hield ik op 
met over haar te denken en het hele bizarre avontuur dat aan Cheryls dood vooraf 
was gegaan.

Maar naarmate het derde millennium dichterbij kwam waren er een aantal 
gebeurtenissen die mijn aandacht weer trokken. Het begon toen ik werkte aan een 
communicatieverbinding voor Nike voor een draagbare websurfer, van het type dat 
iedereen nu droeg in plaats van ouderwetse polshorloges. Het was ontworpen voor 
lopers die hun medische gegevens naar de Nike-internetpagina wilden verzenden 
zoals hartslag, zuurstofgehalte van het bloed, temperatuur en longinhoud, 
terwijl ze aan het rennen waren. De internetpagina van Nike bewaarde die 
informatie voor hun leden en mat hun fitheid, zowel voor hen solo als in 
vergelijking met andere lopers uit de database en sloeg zelfs alarm als bepaalde 
waarden werden overschreden of als de loper een hartaanval kreeg. Ik was bezig 
de verbinding met de eerste database te testen toen ik iets vreemds ontdekte in 
de prestatietabellen. Er was maar een heel klein verschil in de tabellen tussen 
mannen en vrouwen! Ik herinnerde me gehoord te hebben over de regelmatige 
verbeteringen van records bij vrouwelijke marathonlopers, die nu het 
herenwereldrecord van 2 uur en 5 minuten uit 1996 benaderden, maar ik had weinig 
tijd voor het nieuws gehad en had gewoon maar aangenomen dat dit het resultaat 
van verbeterde trainingsmethoden was en van het bijzondere talent van de beste 
vrouwelijke lopers. Maar deze database vermeldde de gezamenlijke prestaties van 
de totale bevolking!

Ik klikte naar een ander deel van de Nike-pagina en ontdekte dat de vrouwelijke 
wereldrecords veel sneller verbeterd werden dan de records die door mannen 
werden neergezet. Ik ontdekte zelfs dat het 'Ironman' triatlonrecord al sinds 
1998 in handen was van een vrouw. Nike liet een artikel uit Sports Illustrated 
zien dat hier veel ophef over maakte en dat theoretiseerde dat met de groeiende 
gelijkheid van de atletiekprogramma's en de betere trainingsmethoden ook andere 
records die afhankelijk waren van uithoudingsvermogen en kracht binnenkort in 
handen zouden zijn van vrouwen, vooral bij het langeafstandswemmen en in de 
baanatletiek. Maar ik dacht ergens anders aan: Had Tara hier iets mee te maken?

Nu moet je begrijpen dat ik, afgezien van de werkprojecten die ik deed en mijn 
kinderen uiteraard, helemaal afgesloten was van de wereld buiten mijn kleine 
kantoortje. Het grootste deel van mijn werk had te maken met financi�le 
dienstverlening, dus ik had het nieuws over de sportieve ontwikkelingen volledig 
gemist. Nu dacht ik aan mijn kinderen. Amy was nu tien jaar oud. Hoewel ze af en 
toe een beetje een wilde meid was, was ze ook een schat die me veel hielp in het 
huishouden. Ik vroeg me plotseling af waarom ik Amy nooit hoefde te beschermen 
tegen haar broer. Natuurlijk, toen zij vier was en hij zeven plaagde hij haar 
voortdurend en ik had hem altijd moeten straffen wanneer hij haar aan het huilen 
bracht, maar dat was enkele jaren geleden gestopt. Een jongen van dertien jaar 
was normaal gesproken heel goed in staat om het leven van zijn tien jaar oude 
zuster tot een hel te maken, en Ryan was geen zwakkeling en zeker geen engel. 
Toch keek hij uit met haar in de buurt. Ze gingen als de beste vrienden met 
elkaar om. Het had niets te maken met mijn kwaliteiten als ouder, dat was een 
ding dat zeker was.

Amy was het afgelopen jaar heel bescheiden geworden en ik kon me niet herinneren 
dat ze bijzonder gespierd was, maar toen ik dacht aan de zware meubels in de 
woonkamer en het grondige schoonmaakwerk dat ze altijd deed, besefte ik dat voor 
het verplaatsen van die stoelen en de bank heel wat kracht nodig was, meer dan 
ik van een jong meisje zou mogen verwachten. Dus die middag deed ik eens wat 
anders en in plaats van de kinderen van school naar huis te brengen pakte ik hun 
zwemkleren in en nam ze mee voor een verrassingsuitje naar het zwembad. Ze waren 
geschokt dat ik de tijd nam om met hen te spelen, omdat ik altijd aan het werk 
was, en ze gingen graag mee. We speelden wat samen; toen stelde ik voor om 
vangbal te spelen met Ryan als bal. Ik tilde hem op en gooide hem in het water 
naast Amy. Hij barstte in lachen uit. Toen tilde Amy hem op. Ze hield hem 
gemakkelijk vast in het water terwijl hij zat te lachen, en toen tilde ze hem 
uit het water tot boven haar hoofd, zijn hele veertig kilo, en gooide hem naar 
me terug.

We speelden zo nog vijf minuten verder, en gooiden Ryan heen en weer. Het gaf me 
ruim voldoende tijd om de spieren in haar armen te zien zonder er specifiek naar 
te staren. Dit waren niet de armen van een tienjarig meisje zoals ik me van 
vroeger kon herinneren. Ze hadden meer op hun plaats geleken bij een jongen van 
vijftien. Ik hielp mezelf herinneren dat meisjes eerder volwassen werden dan 
jongens, maar toch, zelfs volwassen vrouwen waren meestal niet zo gespierd.

Ik be�indigde het spel, ik deed net of ik moe was, en liep terug naar de rand 
van het bad. Nu keek ik om me heen en lette wat beter op de andere vrouwen in 
het zwembad. Het was lang geleden dat ik vrouwen had gezien met zo weinig kleren 
aan, en ik moest mijn best doen om niet te staren. Cheryl was natuurlijk 
atletisch gebouwd geweest, dus ik was gewend om iets van spieren op een vrouw te 
zien, en ik had kunnen verwachten dat de groep vrouwen die van het zwembad 
gebruikmaakte sportief was, maar ik begreep al snel dat het normale lichaam van 
een vrouw was veranderd. Elke vrouw in het zwembad had een duidelijk 
waarneembare biceps die tevoorschijn kwam en naar buiten stulpte zodra zij hun 
armen bogen en begonnen te zwemmen. Hun schouders waren breder en hun dijen 
dikker dan van enige vrouw die ik gekend had, behalve die uit Tara's werelden.

Mijn hart sloeg op hol; ik voelde me slap en leunde tegen de rand van het 
zwembad. Tara moest aan het werk zijn. Wanneer had ze dit gedaan, en wat zou er 
vervolgens gebeuren? Ik wilde geen sc�ne maken en vocht om mijn kalmte terug te 
winnen voordat iemand het in de gaten kreeg. Amy zwom naar me toe.

'Papa, voel je je wel goed?'

'Natuurlijk, Amy, schat. Je kunt het geloven of niet, maar dit was de meeste 
inspanning die ik in jaren heb gehad. Ik ga er wel uit en kleed me aan. Jullie 
kunnen nog wel even doorspelen.'

'Nee, het is wel goed zo. Laten we maar naar huis gaan.' Ze zag er bezorgd uit. 
Dat was goed. Ze had geen idee wat me echt dwars zat.

Ik reed de kinderen naar huis en Amy kookte het eten terwijl ik werkte. Daarna, 
toen zij hun computers hadden aangezet en met hun huiswerk en hun spelletjes 
waren begonnen, begon ik echt onderzoek te doen.

De groei van het menselijke spierstelsel bij vrouwen was niet onopgemerkt 
gebleven, behalve door mij. Sinds 1996 hadden wetenschappers het fenomeen 
bestudeerd, maar ze waren niet in staat het te verklaren. Velen dachten dat de 
opeenhoping van pesticiden en andere gifstoffen ervoor verantwoordelijk was, 
maar ze konden het mechanisme niet vinden dat de versterkte spiergroei 
veroorzaakte en de reden waarom alleen vrouwen be�nvloed werden. Ze onderzochten 
de voor de hand liggende mogelijke oplossingen, zoals een toename van mannelijke 
hormonen of veranderingen in sociale gewoontes die grotere lichamelijke 
inspanningen voor vrouwen vergden dan vroeger het geval was geweest, maar er was 
geen bewijs voor de eerste verklaring, en het wereldwijd voorkomen van het 
fenomeen maakte de tweede verklaring zwak, ondanks de theorie�n van 
sportjournalisten. Er waren zelfs feitelijke bewijzen dat mannelijke en 
vrouwelijke baby's die in 1999 waren geboren geen verschillen meer vertoonden in 
spiermassa. Het was duidelijk dat training er niets mee te maken had.

Ik hield mijn verdenkingen over Tara voor mezelf. Wie zou me trouwens geloofd 
hebben?

Er gingen nog drie jaar voorbij. Nu waren de ontwikkelingen niet meer te 
overzien. Vrouwen waren nu het sterkere geslacht geworden, in alle opzichten. 
Mijn dertien jaar oude dochter was acht centimeter langer dan ik en was meer dan 
dertig kilo zwaarder, allemaal grote en stevige spieren. Ze behandelde Ryan met 
genegenheid en zorg, en hij keek tegen haar op als tegen een superieur wezen. Ze 
was per slot van rekening meer dan twee keer zo sterk als hij. Waarschijnlijk 
sterker dan wij twee�n bij elkaar - niet dat we dat ooit onderzocht hebben. Daar 
was ze veel te lief voor.

Mannen verdwenen snel van het toneel bij contactsporten als American football, 
ijshockey en basketbal, en wanneer vrouwen de vaardigheden wisten aan te leren 
die door jaren van oefening voor het honkbal vereist waren zouden hun superieure 
kracht en snelheid ervoor zorgen dat binnenkort mannen ook in die sport voorgoed 
verdwenen. Alleen atletiek, tennis en golf, met hun gescheiden wedstrijden voor 
mannen en vrouwen, behielden een volledig deelnemersveld van mannelijke spelers, 
hoewel in het tennis de vrouwelijke opslagen van 300 kilometer per uur en hun 
bliksemsnelle volleys een extra kwaliteitsimpuls aan het spel gaven die al snel 
veel publiek weghaalden bij de mannenwedstrijden. En bij het golf moesten er 
steeds langere banen gebouwd worden om de 400 meter lange slagen van de beste 
vrouwelijke speelsters te kunnen verwerken, en de mannentoernooien werden al 
snel oninteressant. Er bleef echter een grote vraag bestaan naar mannelijke 
jockeys voor de paardenraces.

De omvang van de veranderingen werd me pas goed duidelijk toen ik met Amy op een 
dag de zolder opruimde en een stapel van mijn Playboys vond uit de jaren 
tachtig. Ze jouwde de magere vrouwen uit die naakt op de centerfolds stonden.

'Waren vrouwen echt zo zwak, papa?' Ze stak haar arm uit en spande haar vijftig 
centimeter dikke biceps met veel voldoening. 'Het moet afschuwelijk voor hen 
zijn geweest. Geen wonder dat er voortdurend misbruik van hen werd gemaakt.'

'Nou, Amy, zo is het duizenden jaren geweest. Respect voor vrouwen was altijd 
heel belangrijk, ook al waren ze zwakker dan mannen.'

'Ik vind het beter zoals het nu is. Vrouwen worden elk jaar nog sterker. En we 
zijn veel aardiger voor mannen dan dat zij voor ons waren toen zij sterker 
waren. Je hoort nooit iets over vrouwen die mannen verkrachten, of wel soms?'

'Nee, ik geloof van niet. Vrouwen bevredigen zich op een andere manier en hebben 
andere methodes om te krijgen wat ze hebben willen. Maar ik maak me wel zorgen 
over hoeveel langer dit nog doorgaat.'

'Dat begrijp ik. Ik denk dat alle mannen dat doen. Niemand kan erachter komen 
wat de oorzaak is. Maar weet je wat ik vind? Ik ben blij dat het gebeurt terwijl 
ik leef.' Ze bestudeerde een van de foto's nauwkeuriger. 'Ik vind dit type vrouw 
niet eens knap, en ik kan echt niet snappen waarom mannen dat vroeger wel 
vonden. Ik bedoel, ze bestaat alleen maar uit wat huid en bobbels vet. Ik vind 
spiermassa belangrijk om er goed uit te zien, zelfs dat kleine beetje dat mannen 
hebben. O, sorry papa.' Ze strekte haar arm naar me uit en omhelsde me, ze duwde 
mijn gezicht in haar nek. Ze was een lieve meid.

Eindelijk, in het jaar 2005, kwam er een eind aan de transformatie van het 
menselijke ras, maar niet voordat mijn zestien jaar oude dochter gegroeid was 
tot een lengte van meer dan 2,50 meter en een gewicht van meer dan 300 kilo, 
hoofdzakelijk dikke uitpuilende spieren. Ze had de kracht om Ryan recht voor 
haar uit te houden met ��n reusachtige hand om zijn borst en hem zo een heel uur 
vast te houden, al spartelend, zonder zichzelf in te hoeven spannen. Mijn hoofd 
reikte nog maar net tot aan haar grote borsten, die net zo waren gegroeid als de 
rest van haar lichaam, en hoewel ze me nog steeds respecteerde als haar vader en 
mijn pogingen accepteerde om me als zodanig te gedragen, was het idee om enige 
vorm van autoriteit uit te oefenen op een kind wiens biceps dikker was dan mijn 
buik (nota bene het enige deel van m�jn lichaam dat was gegroeid!) absurd.

Trouwens, wat kon ik haar leren over hoe ze moest leven in deze wereld? Vrouwen 
hadden hele andere behoeftes dan mannen. Ondanks hun enorme afmetingen hadden 
ze, afgezien van hun vitaminepreparaten, maar heel weinig voedsel nodig omdat ze 
nu blijkbaar de mogelijkheid hadden om het grootste deel van hun aanzienlijke 
prote�ne- en energiebehoefte direct uit het zuurstof en de koolstofdioxide in de 
lucht te halen. (Ik vond dat een aardig ideetje van Tara, omdat de 
voedselbehoefte van vier miljard vrouwen die twee keer zo groot waren als een 
volwassen gorilla tot een wereldwijde hongersnood zou hebben geleid. Het deed 
ook wonderen om het broeikaseffect te verminderen en de opwarming van de aarde 
tegen te gaan.) En tienermeisjes hoefden zich natuurlijk helemaal geen zorgen 
meer te maken over mannen die misbruik van hen wilden maken. Ik probeerde haar 
respect voor anderen bij te brengen, maar er waren zich hele nieuwe 
omgangsvormen aan het ontwikkelen, en Amy trok meestal haar wenkbrauwen op bij 
mijn mislukte pogingen om haar voor te lichten.

'Och papa, jongens willen niet dat we respect voor hen hebben. Ze willen je 
gewoon aanraken. En ze zijn zo gemakkelijk blij te maken, waarom zou ik het niet 
doen? Het is niet zo dat ze ons zwanger kunnen maken. Weet je, vrouwen hebben 
alleen nog een eisprong als ze dat zelf willen. Papa, je weet echt niets meer 
van vrouwen. Je zou eens moeten proberen weer eens met iemand uit te gaan; je 
zou er veel gelukkiger van worden, echt waar.' Ze keek me onderzoekend aan. 'Je 
bent toch niet een van die mannen die het alleen met kleinere meisjes kan?'

Ze verwees naar een groep mannen die verklaard had seks te weigeren met een 
meisje dat groter was dan zijzelf. Omdat vrouwen tegenwoordig al een lengte van 
1,85 meter bereikten als ze elf waren, getuigde deze houding van een hoogst 
twijfelachtige moraal.

'Natuurlijk niet, Amy. Maar ik hoef over dat soort zaken toch niet met mijn 
dochter te praten?'

'Wees niet boos op me, papa. Maar met wie moet je anders praten? Met Ryan? Kom 
nou, papa. Geef het toch toe. Ik ben zestien, maar ben ik echt nog niet 
volwassen genoeg om met je over dit soort dingen te praten?'

Ik wilde het niet toegeven, maar het was een feit dat naast haar grotere omvang 
ze ook een hoop gezond verstand scheen te hebben meegekregen. Ik ging in steeds 
meer opzichten op haar oordeel vertrouwen, en ik vroeg me af welke andere 
veranderingen, in hersenomvang of zoiets, Tara had gemaakt die onzichtbaar 
bleven voor het blote oog. Ik strekte mijn hand uit naar haar schouder, en zij 
boog zich om me haar te laten kussen.

'Je bent een fantastische dochter, Amy. Ik had me geen betere kunnen wensen. Ik 
beloof je dat ik erover zal nadenken.'

Maar ik deed niets. Tara moest ergens zijn. Ik had nog iets met haar te regelen, 
en ik wilde niet dat iemand anders erbij betrokken zou raken. Dus nam Amy de 
zaken in eigen hand en een paar maanden later vertelde ze me dat ze het te druk 
kreeg om me nog te kunnen helpen bij mijn zaken en dat ze een assistente voor me 
had ingehuurd.

'Een assistente? Ik wil helemaal geen vreemde in dienst nemen!'

'Rustig, papa. Ze is heel betrouwbaar en je kent haar. Ik kan me herinneren dat 
je ons als kinderen aan haar toevertrouwde.'

'Toch niet Tabitha!'

Ze glimlachte. 'Goed geraden. Ze begint vandaag. Eigenlijk moet ze over een paar 
minuten al hier zijn. Ik wilde je geen tijd geven om nee te zeggen. Probeer het 
nu maar, en dan praten we er vanavond wel over. Dag, pappie!' Ze bukte zich om 
me te kussen en schoot weg door de deur. Ze noemde me altijd 'pappie' als ze 
iets van me gedaan wilde krijgen en meestal lukte dat.

Ik had nauwelijks tijd gehad om na te denken over wat ik nu moest doen toen 
Tabitha al aan de deur klopte. Ik deed de deur open en stond op het punt te gaan 
zeggen: 'Ik heb je hulp niet nodig', toen ik haar zag en met stomheid geslagen 
werd.

Ik had natuurlijk al vele versies van Tabitha in mijn leven gezien. Ik 
herinnerde ze allemaal, maar ik had nog nooit zo'n verschijning van pure 
voluptueusheid, zo'n overvloed van vlees, botten, spieren en haren gezien, 
allemaal bij elkaar gehouden met een schoonheid en een charme die gewoon onaards 
waren. Ik kon alleen maar naar haar staren.

'Amy zegt dat u de laatste jaren niet veel meer buiten komt, meneer Newton... U 
ziet er bijna uit alsof u nog nooit een vrouw hebt gezien, in ieder geval niet 
een van dit soort.' Ze glimlachte en liep soepel naar binnen, ze tilde me 
eenvoudig uit de weg, net zo makkelijk als ik de gordijnen opengetrokken zou 
hebben om wat meer licht naar binnen te laten. 'Of mag ik je nu Mark noemen? 
Weet je, ik ben geen klein vijftienjarig meisje meer.' Ze lachte zachtjes.

Ik hoorde haar praten, maar ik kon me nauwelijks op haar woorden concentreren 
terwijl ik haar verschijning verbijsterd zat aan te gapen. Ze droeg een absoluut 
minimum aan kleding, en overal waar ik keek barstte haar lichaam uit die kleren. 
Haar broekje kwam nauwelijks tot onder haar kruis, en liet me honderddertig 
centimeter dikke benen zien die ik met mijn verstand maar moest zien te 
verwerken. Wat een benen! Ze waren zo lang dat ze haast slank leken, maar toch 
zo dik dat de bobbels van spieren die uitzetten en samentrokken terwijl ze liep 
trilden alsof ze een eigen leven bezaten. Haar mouwloze T-shirt stopte net onder 
haar borsten, die ik alleen maar kon zien door mijn hoofd in mijn nek te leggen. 
Ze zaten onder de dunne stof van haar T-shirt, en hingen net boven mijn hoofd. 
Zo groot, zo dichtbij, en toch buiten bereik van mijn lippen. Mijn lippen! Waar 
zat ik aan te denken?! Ze was nog maar vijf minuten in mijn huis en nu al 
beeldde ik me in hoe mijn mond aan haar tepel zat.

Ze had mijn belangstelling meteen in de gaten. Ze glimlachte toen ze neerkeek op 
mijn gezicht. 'Weet je Mark, toen ik je babysitter was vond ik je altijd erg 
leuk. Ik denk dat jij me toen ook al leuk vond. Je probeerde trouw te blijven 
aan je vrouw, en ik heb je daarvoor toen bewonderd, een beetje. Maar ik was echt 
boos dat ik je niet kon verleiden. Ik ben blij dat je nog steeds in me 
ge�nteresseerd bent.' Ze strekte haar hand uit en beurde me op alsof ik een baby 
was met haar grote hand onder mijn kont. 'Je bent door de jaren heen iets 
zwaarder geworden, niet dat dat voor mij iets uitmaakt.' Het gevoel om zo 
moeiteloos door Tabitha vastgehouden te worden was ongelooflijk erotisch. Ik kon 
de gigantisch stevige spieren van haar arm tegen mijn schouder voelen en peinsde 
over de hoeveelheid kracht die ze moest hebben om mijn 85 kilo zware lichaam op 
te tillen zonder een spiertje aan te hoeven spannen. Bijna automatisch liet ik 
mijn hoofd op haar schouder rusten en ze legde mijn hand op de zwelling van haar 
borst.

'Kom Mark, laten we naar bed gaan. Ik wil je een paar dingen laten zien.'

Ik stotterde, hielp haar herinneren dat ze hier was om te werken, maar ze wuifde 
met haar hand en zei: 'Daar is later tijd genoeg voor.' Ze droeg me naar 
achteren naar de slaapkamer en ging liggen, ze hield me met ��n hand omhoog 
terwijl ze haar broekje en T-shirt uittrok. Mijn mond hing open en mijn ogen 
verslonden haar lichaam. Ze glimlachte, tevreden over mijn reactie. Ik had nog 
nooit zoveel rondingen gezien, allemaal gegoten op een perfect vrouwelijk 
lichaam, afgezien van de ontstellend harde spieren die als een tweede huid op 
haar lijf zaten.

Ik zal je de details besparen van wat we die middag allemaal gedaan hebben. Het 
was wel duidelijk dat alles wat ik wist over seks na tien jaar niet meer 
relevant was. Mannen waren niet eens meer in staat om vrouwen te penetreren, 
behalve na een buitengewoon lange voorbereiding van de vrouw, dus de meeste 
seksuele verrichtingen werden met de tong gedaan. En zelfs op dat gebied leek 
het erop dat mannen overbodig waren geworden. Vrouwentongen waren veel groter en 
sterker, en ze konden elkaar genot geven op een manier waartoe mannen helemaal 
niet in staat waren. Ik kan daar nu uit de eerste hand over meepraten, want de 
verrichtingen van Tabitha's tong met mijn lid waren gewoon onbeschrijflijk. Toch 
scheen ze te genieten van die middag met mij, en ik vond het de beste 
herintroductie in de wereld van de seks die ik me maar kon voorstellen.

Tabitha werkte twee jaar voor me, en in die tijd hadden we enkele keren per 
maand seks. Het was geen emotionele relatie, dat was duidelijk, maar het haalde 
me uit mijn isolement en ik ging langzaam weer normaal deel uitmaken van de 
nieuwe maatschappij.

Maar toen we het begin van het jaar 2007 naderden begon ik de belangstelling te 
verliezen. Ik was nooit die kentekenplaat vergeten op de auto die Cheryl 
vermoordde, en ik was er nu zeker van dat ik Tara, op de een of andere manier, 
binnenkort weer zou ontmoeten.

En jazeker, aan het begin van dat jaar ontving ik een cybergolfbericht op mijn 
telefoon aangekondigd door het bekende 'nieuw bericht'-geurtje dat ik had 
uitgekozen (gebakken uien). De afbeelding liet een angstaanjagend bekende 
handgeschreven uitnodiging zien voor de opening, diezelfde avond, van de 
Onderzoeksgroep naar Dromen. Ik had er net zo ��n twaalf jaar en vele werelden 
geleden ontvangen.

Ik had jarenlang nagedacht over wat ik zou doen wanneer ik Tara weer zou 
tegenkomen en toen ik de dertig minuten lange wandeling maakte van mijn huis 
naar de openingsparty dacht ik lang en hard na of ik echt genoeg wilskracht had 
om haar te vermoorden. Ik wist dat ze de kracht en de snelheid had om me 
onmiddellijk te overmeesteren, maar ik zou al gelukkig zijn als ik zou sterven 
bij de poging. Wat had ik of iemand anders per slot van rekening nog over zijn 
leven te vertellen zolang zij leefde en de droommachine in haar macht had?

Ik ging voorzichtig maar vastbesloten het gebouw binnen met mijn hand op mijn 
energiewapen. Het bord gaf aan dat het kantoor van de OGD op de derde verdieping 
was, net als vroeger. Het hele gebouw was in wezen een exacte kopie van het 
kantoorgebouw waarin ik vroeger had gewerkt. De gelijkenis deed me huiveren, en 
ik trok mijn jas strakker om me heen ook al was ik nu binnen. Ik klopte aan en 
hoorde haar naderbij komen. Ik voelde mijn hand in mijn zak, stevig vastgeklemd 
om het wapen. De deur ging open en ik trok het wapen tevoorschijn en richtte het 
hoog waar haar hart zou moeten zijn. De straal schoot door lege lucht en 
ontlaadde zich met een knal tegen de muur.

'Mark, je moet veel lager richten als je mij wilt raken.' Ze keek me glimlachend 
aan met haar gezicht vijfentwintig centimeter beneden het mijne. Het was Tara 
zoals ze lang geleden was geweest, onveranderd na twaalf jaar, net zo mooi en 
aantrekkelijk zoals ze was toen ik haar voor het eerst ontmoette. Ze strekte 
zich uit om mijn vrije hand te pakken om me met charme, en niet met kracht, door 
de gang naar binnen te trekken. 'Zou je me op zijn minst niet even kunnen 
vasthouden voordat je me vermoordt?' Ze wikkelde haar kleine armen om me heen 
maar reikte nauwelijks tot aan mijn rug vanwege mijn uitgezette taille, en 
streelde me zachtjes met haar fijn gevormde handen. Ik staarde haar aan, 
verbaasd om haar zo klein en kwetsbaar te zien. Haar ogen zochten de mijne en ik 
voelde me door haar warm worden. Bijna onbewust boog ik me voorover om haar 
lippen te kussen en ik voelde dezelfde schok die ik jaren geleden had gevoeld. 
Daarna, plotseling, herinnerde ik me wat ik hier kwam doen, en ik verbrak de 
zoen en voelde het wapen weer in mijn hand. Het voelde koud en wreed aan. Ik 
keek in haar ogen; die wilde zucht naar wraak, die boze wanhopige passie, was 
verdwenen. Ik hield het pistool in mijn hand en gooide het op een stoel. Ze 
glimlachte naar me en leidde me naar een bank, zachtjes trekkend aan mijn riem.

'Maak je geen zorgen, Mark. Er zullen op deze opening ook geen andere gasten 
komen, net zomin als op de eerste.'

Het zien van haar subtiele charmante bewegingen liet mijn huid jeuken van 
erotisch verlangen, en ik ontkleedde haar terwijl zij mijn broek uittrok en mijn 
overhemd losknoopte. Ze floot naar mijn uitstekende buik en klakte een paar keer 
met haar tong. 'Je kunt mij maar beter boven laten liggen, grote jongen.' Het 
kon me niets schelen; dat zachte fijne gevoel van haar lichaam wond me zo 
verschrikkelijk op en we begonnen al snel aan een nacht vol seks die zo intens 
was dat ik betwijfelde of ik er toe in staat was geweest toen ik twintig jaar 
oud was, laat staan nu, op de leeftijd van eenenvijftig. Ten slotte viel ik 
uitgeput neer en sliep in.

Toen ik wakker werd zat Tara aan de overkant van de kamer een sinaasappel af te 
pellen. Ze bood me een stuk aan en ik schoof dichterbij met een domme grijns op 
mijn gezicht. 'Waar lach je om, Mark?'

'Ik kan gewoon niet geloven wat voor een nacht we samen hebben gehad. Ik denk 
dat ik je echt gemist heb.'

Ze knikte. 'Het waren twaalf lange jaren voor jou, maar slechts een paar 
ogenblikken voor mij. Ik wist niet zeker hoe je zou reageren als je me zag.'

'Hoe bedoel je?'

'Nou', grinnikte ze, 'vanuit mijn gezichtspunt toen ik je gisteravond zag had ik 
net tien minuutjes geleden Cheryl overreden om daarna hier, twaalf jaar later, 
weer te verschijnen. Ik ben blij dat je beter met je wrok kunt omgaan dan ik. Ik 
heb je echt door de wringer gehaald, h�?'

Mijn mond vloog open. 'Dus je geeft het toe!'

'Natuurlijk! Heb je me niet zien zwaaien? Ik dacht dat je het misschien gemist 
had. Je leek erg afgeleid.' Ze tikte me op mijn buik. 'Je bent zwaarder geworden 
dan ik had gedacht. Nou, daar kunnen we wel voor zorgen. Het zit in de weg.'

Ik begon te stotteren, ik wist niet wat ik moest doen.

'Zeg, maak je niet druk, domoor. Ik ga je niet op dieet zetten!' Ze haalde een 
klein apparaatje tevoorschijn en ging met haar vingers over de knoppen. Ik 
voelde een golf van misselijkheid en duizeligheid, en op het volgend moment was 
mijn buik zo plat als een wasbord. 'Alsjeblieft, zo goed als nieuw! En ook weer 
twintig jaar jonger. Voel je je nu niet beter?'

'Ja, ik, maar...'

'O, Mark, voel je je niet opgewonden dat wij weer bij elkaar zijn? Niemand die 
ons nog in de weg zit! En je hebt zo'n honger naar me dat ik het haast kan 
voelen. Ik heb altijd geweten dat je die gevoelens voor me had, en het lijkt 
erop dat de laatste twaalf jaar van je leven het alleen maar sterker heeft 
gemaakt.'

'Eh, nou kijk, Tara. Ik weet het echt niet. En, hoe leuk ik dit lichaam ook 
vind, het is niet het mijne. Kun je me niet terug veranderen?'

'Absoluut niet! Waarom zou ik moeten lijden onder het feit dat jij twaalf jaar 
nodig hebt gehad om zover te komen?'

'Wat bedoel je? Waar te komen?'

Ze zuchtte. 'Moet ik het je woord voor woord uitleggen? Ik wil je. Ik weet dat 
jij me wilt. Nu zijn we bij elkaar. Gesnopen?'

Ze staarde me aan en toen ik in haar ogen keek kon ik zien dat hoewel ze 
eruitzag en praatte als de Tara die voor mij als secretaresse had gewerkt ik 
hier te maken had met een veel meer te duchten iemand. Ik wou ineens dat ik het 
pistool weer in mijn handen had.

Alsof ze de gedachten kon waarnemen die me nu langzaam door het hoofd schoten, 
verhoogde ze het tempo. 'Een van de dingen die ik zo interessant aan je vind, 
Mark, is de disharmonie tussen je gevoel en je verstand. Je wilt me, je reageert 
op me op een elementair niveau, maar je weerstaat me ook, uit een of ander 
plichtsgevoel over goed en kwaad. Je bent te zeer verknocht aan de normen en 
waarden van de buitenwereld. Je moet leren begrijpen dat alleen onze dromen er 
nog toe doen. Er is geen buitenwereld, geen normen en waarden, geen goed of 
kwaad. Er is alleen de wereld die wij zelf maken. Niets anders is echt.'

Ik glimlachte, blij om deze discussie naar een veiliger, intellectueel niveau te 
kunnen brengen. 'Misschien is dat waar voor jou, Tara. Jij hebt altijd volgens 
je eigen regels geleefd. En ja, dat windt me op in jou. Maar als puntje bij 
paaltje komt staan mijn voeten stevig op de grond. Ik weet wat echt is en wat 
niet. En nadat ik in de afgelopen twaalf jaar mijn kinderen in mijn eentje heb 
moeten opvoeden en in deze wereld heb moeten overleven, ben ik me daar beter van 
bewust dan ooit tevoren. Jij mag je dromen hebben. Ik heb m�jn leven. En 
uiteindelijk zal ik dat leven kiezen, met Amy, Ryan, zelfs met Tabitha, zoals ik 
het heb gemaakt, telkens weer, boven die vlucht uit de realiteit die jij me 
geeft, hoe aantrekkelijk het ook lijkt.'

'Mark. Mark. Dat leven waar je over praat. Het is niets echter dan wat ik je 
bied. Per slot van rekening heb ik die wereld ook gemaakt.'

'O, ik weet dat dat waar is, tot op zekere hoogte. Ik weet dat je de realiteit 
met jouw droommachine hebt veranderd. Maar dat wil niet zeggen dat je alles 
controleert. Ik heb keuzes gemaakt. Ik heb mijn kinderen opgevoed, goede 
kinderen ook, met midwesterse normen en waarden. Helemaal alleen nadat jij mijn 
vrouw vermoordde, jij die beweert dat er geen goed of kwaad is!' Ik raakte 
ge�motioneerd.

'Je hoeft niet te schreeuwen, Mark. Je begrijpt het nog steeds niet. Ik zal het 
proberen uit te leggen in een taal die je begrijpen kunt. In de eerste plaats is 
er het simpele feit dat ik jou heb gekozen, en ik wil niemand anders! Nu, 
misschien zou dit voor de meeste vrouwen een tragische vergissing zijn, die me 
zou veroordelen tot een eenzaam leven, nutteloos wegkwijnend zonder mijn ware 
liefde. Maar het lot gaf me extreem goede kaarten en ik had de moed het spel te 
spelen. Natuurlijk heb ik er plezier bij gehad en ben ik voorbij de grenzen 
gegaan van de moraal waar jij je gewoonlijk aan houdt. Je weet wel: "vreemdgaan 
is ok� zolang je niet gepakt wordt", en: "we blijven bij elkaar in het belang 
van de kinderen". Maar ik ben meer ge�nteresseerd in de resultaten, en als ik 
Cheryl niet gedood had zou ze jou gedood hebben. Zo simpel is het. Ik heb het 
keer op keer zien gebeuren in elke simulatie die ik heb gedaan. Ze sloeg je dood 
toen vrouwen sterker waren. Ze schoot je neer toen vrouwen zwakker waren. Ze 
vergiftigde je toen er geen pistolen waren. En elke keer weer, uit loyaliteit en 
stommiteit en je beperkte begrip van goed en kwaad, bleef je bij haar tot de dag 
dat ze je vermoordde, zelfs terwijl je meer van mij hield en haar bedroog met 
andere vrouwen nadat de schuldgevoelens over je affaire waren wegge�bd. Je hebt 
jezelf altijd voor de gek gehouden, Mark. Ik wist precies wat er zou gebeuren 
deze laatste twaalf jaar. Ik heb alle mogelijkheden afgespeeld. Er was maar ��n 
manier om het goed te doen, en zo heb ik het gedaan. En nu ga ik de vruchten van 
mijn werk plukken. Je bent van mij!'

'Maar als dat waar is, waarom heb je me dan niet meteen genomen nadat je haar 
vermoord had?'

Ze haalde haar schouders op. 'Dat had ik kunnen doen. Maar ik was ook kwaad. Ik 
wilde je een lesje leren over macht, en ik heb altijd gedaan wat ik wilde. En je 
was niet verschrikkelijk ontvankelijk voor me toen. Nu weet je hoezeer je naar 
me verlangt. Het is gewoon een kwestie van tijd, maar je zult leren op je hart 
te vertrouwen. En we zullen bij elkaar zijn. Voor eeuwig.'

Ik staarde haar aan en er liep een koude rilling over mijn rug. Wat bedoelde ze? 
Ik sprong op en rende naar de deur. Ze bleef me met serene rust zitten 
aankijken.

'Nee, Tara. Ik doe niet mee aan dit spelletje. Ik weet niet wat je nog meer voor 
mij in petto hebt, maar jij bent niet de baas over mij. Mijn leven ligt ergens 
anders.'

Ik deed de deur open en ging naar buiten, maar de gang zag er anders uit. Ik 
wandelde naar het andere einde en plotseling bevond ik me weer in dezelfde 
kamer, recht tegenover Tara, en de deur waardoor ik zojuist was weggelopen was 
weer tien meter voor me!

'Toe maar, Mark. Doe het nog eens. Of draai je om en probeer het andersom. Het 
doet er niet toe. Alle wegen leiden naar mij terug. Volg gewoon je hart.'

Mijn hart! Ik liep nu met de snelheid van het licht. Ik rende weer naar de deur 
en sprintte de gang door en ik zou recht tegen Tara zijn aangebotst als ze nu 
niet op de bank was gaan zitten, wachtend op mij.

'Wat is er aan de hand? Hoe kom ik hieruit?'

'Er is geen uit, Mark. Tenminste nu nog niet. Er zijn andere zaken die we eerst 
moeten doen. Daarna kunnen we onze horizon verleggen en anderen weer in onze 
wereld toelaten. We kunnen elke wereld krijgen die we hebben willen. Maar eerst 
moeten we elkaar weer leren ontdekken.'

'Maar Amy! Ryan! Hoe zit het met hen? Ze hebben hun vader nodig. Hoe kun je hun 
dit aandoen?'

Ze keek nu iets verveeld. 'Ik heb het je al verteld, Mark. Er is geen 
buitenwereld. Er is geen Ryan, geen Amy, geen Tabitha. Alleen wij zijn er maar.' 
Ze haalde haar kleine apparaat tevoorschijn. 'Ik vind dat je wat tijd nodig hebt 
om tot jezelf te komen. Ik ga dit kantoortje iets groter maken, met een zwembad, 
een slaapkamer en een sauna. Die zijn voor mij. Is er iets dat jij wilt, schat? 
Je kunt er altijd later nog naar vragen. O, en ik zal iets doen aan die 
misselijkheid die je altijd voelt wanneer ik droom. Het was een goed signaal om 
te gebruiken, maar het is niet langer meer nodig nu we bij elkaar zijn. Ik zie 
je over een paar uur weer terug.'

Midden voor mijn ogen veranderden haar kleren in een badpak en ze draaide zich 
om om te gaan zwemmen. Toen ik haar zag weglopen kon ik een prikkeling voelen in 
mijn kruis. Was dit de normale reactie van mijn jongere lichaam? Of was ze zo 
mooi? En hield ik van haar?

Had ik daar eigenlijk nog wel iets over te zeggen?