Supergroot. Door Connor McCloud, in het Nederlands vertaald door WatjeKouw. Jess komt zijn supergrote bed bezorgen. Toen de vrachtwagen voor mijn huis stopte, liep ik naar de voordeur om te zwaaien, zodat ze wisten dat ze bij het juiste adres waren. Ik had het grote bed uit mijn slaapkamer gehaald in afwachting van het supergrote bed. De kamer was nu leeg, op wat meubels en een sofa in de hoek na. Mijn vrouw was naar haar werk en ik had besloten om een dag vrijaf te nemen om een paar klusjes in het huis op te knappen en te wachten op de levering. Toen de deurbel rinkelde liep ik naar de deur en gebaarde de bezorger om binnen te komen. De jongeman wandelde naar binnen, glimlachte en vroeg me waar het bed heen moest. Toen ik hem de slaapkamer had laten zien knikte hij en liep naar buiten. Ik liep met hem mee naar buiten en zag hoe hij terugliep naar de vrachtwagen en iemand riep. Een donkerharige vrouw stapte uit de bestuurderskant van de vrachtwagen en sprong de laadruimte in. Ik keek er een beetje van op om een vrouw op de vrachtwagen te zien werken, ik denk omdat ik er gewoon van uitging dat het meer mannenwerk was. Het was een warme dag, maar allebei de bezorgers hadden een groen uniform aan en leken zich op hun gemak te voelen. Toen het bed uit de laadruimte kwam, had de man een beetje moeite met het matras en zette hij het tegen de zijkant van de vrachtwagen. De vrouw sjouwde er een gedeelte van het onderstel uit, liep er het huis mee in en wierp me een brede glimlach toe. Toen ik haar aan zag komen was het me al meteen duidelijk dat ze heel sterk was: de mouwen van haar groene overhemd waren aardig gevuld. Ik glimlachte terug en liep met haar mee naar de slaapkamer. Ze begon snel het onderstel in elkaar te zetten en we begonnen wat te kletsen. Mooie dag... Prachtig... Niet te heet voor jullie?... Jezus ja... Een paar tellen later zat het onderstel in elkaar en stond het bed op zijn plaats. Ik was gefascineerd door deze vrouw, die me zo'n jaar of achtentwintig leek, en hoe ze schijnbaar zonder veel moeite het zware bed versjouwd had. Ze zag wel hoe ik naar haar keek, maar glimlachte alleen maar en ging gewoon door met haar werk. Toen ze klaar was, gaf ze me het ontvangstbewijs. Toen ik dat getekend had, bedankte ze me, draaide ze zich om en wandelde naar buiten. Nadat ze verdwenen was dacht ik nog even aan haar. Ik had nog nooit zo'n sterke vrouw meegemaakt. Ik had al moeite met het vorige matras, laat staan met dit supergrote. Toen ik een paar uur later terugkwam van een eindje joggen, sprintte ik naar binnen om de telefoon op te nemen. Het was de meubelzaak, om te zeggen dat mijn vrouw een stoel besteld had en dat ze vergeten hadden om die te bezorgen. Ik heb er een hekel aan als ze op zo'n manier meubels binnensmokkelt!!! Ze zeiden dat ze hem in voorraad hadden en dat ze hem binnen een uur zouden komen bezorgen. Toen ik even later de vrachtwagen hoorde keek ik naar buiten en zag ik dezelfde bezorgster een leren stoel naar mijn voordeur sjouwen. Ik rende naar beneden en deed de deur voor haar open. Toen ze de stoel wrikkend en draaiend binnenbracht, kon ik mijn ogen niet van haar afhouden. Haar uniform had plaatsgemaakt voor een strak geel topje en een zwart broekje, met gympies zonder sokken. Ze glimlachte weer toen ze me passeerde en sprak me aan. "Waar wilt u hem hebben?" vroeg ze vriendelijk. "Hm, ik weet het niet, ik wist niet eens dat we hem besteld hadden," stamelde ik. "Ik wil er wel de hele avond mee in mijn armen blijven staan, maar dat zal ik dan in rekening moeten brengen," glimlachte ze. "Sorry," bloosde ik," zet hem maar neer, ik zet hem later zelf wel op zijn plaats." Ze zette hem glimlachend neer en keek het huis in het rond. "Prachtig huis, die stoel zal hier goed uitkomen," glimlachte ze. "Dank je, mijn vrouw kiest dit allemaal uit, ik ben kleurenblind," antwoordde ik. "Een heleboel mannen zijn dat," zei ze, "ik zal de papieren even pakken." Toen ze langs me naar de vrachtwagen liep, kon ik haar alleen maar nastaren. Ze was van mijn lengte, zo'n 1.73, heel atletisch, lenig, stevig gespierd en prachtig gebruind. Ze zag eruit als een triatlete: een afgetraind lichaam, maar met meer spieren dan een hardloopster. Veel meer dan ik, dacht ik bij mezelf, vergeleken met haar ben ik maar een iel mannetje. Ze bewoog zich vloeiend en gracieus, maar tegelijkertijd bolden haar kuitspieren vervaarlijk op. Ze was opzienbarend. Ze kwam weer terug en gaf me het ontvangstbewijs. "Wilt u hier tekenen?" vroeg ze beleefd, en wees aan waar. "Umm, natuurlijk. Wil je misschien wat drinken, wat water of zoiets?" vroeg ik een beetje zenuwachtig, al wist ik niet waarom ik nerveus was. "Bedankt, dat lijkt me lekker," antwoordde ze. Ik griste een flesje water uit de koelkast en toen ik terugliep zag ik haar staan stretchen in mijn hal. "Bedankt," glimlachte ze toen ik het haar gaf. Ze draaide het flesje open, nam een slok en wilde naar buiten lopen. "En," stotterde ik, "hoe lang bezorg je al meubels?" Ze draaide zich om, glimlachte en deed een stap in mijn richting. "Alles bij elkaar zo'n drie jaar, meestal als ik geld nodig heb. Mijn vader is de eigenaar, die laat me werken wanneer ik dat wil," zei ze met een verbaasde blik op haar gezicht. "Werkelijk?" zei ik schaapachtig, "en doe je dit liever dan ander werk?" Ik klink als een idioot, dacht ik bij mezelf. "Absoluut," antwoordde ze, "ik beschouw het als een goede training en ik heb een hekel aan zittend werk. Je leek wel een beetje verrast toen je me daarstraks voor het eerst zag. Ik bedoel, toen je een vrouw met meubels zag sjouwen." Ik keek omhoog, naar beneden, om me heen, en toen naar haar. "Ik denk dat ik inderdaad een beetje verrast was, maar je ziet er ook geweldig uit, ik bedoel je ziet er zo sterk uit." Jezus, wat was ik mezelf belachelijk aan het maken. "Oh, bedankt, ik heet trouwens Jess," zei ze. Ze stapte op me af en gaf me een hand. "Aangenaam, Jess, ik heet Dave," antwoordde ik, "ik hoop dat ik je niet ophoud." "Niet echt, ik ga alleen nog de vrachtwagen terugbrengen, dan kap ik ermee voor vandaag," antwoordde ze en nam een slokje van haar water. "En, was je verrast toen je zag dat een vrouw je bestelling kwam bezorgen?" Deze vraag moest ik fatsoenlijk beantwoorden. Ik voelde me ontzettend tot haar aangetrokken, was volledig gefascineerd door haar gespierde lichaam en atletische verschijning. Ik wist niet wat ik wilde, maar wel dat ik wilde dat ze nog niet wegging. "Hm, ik geloof dat je dat wel kunt zeggen," zei ik. "Ik had nog nooit een vrouwelijke meubelbezorger gezien, het is wel een beetje uitzonderlijk." Dat klonk goed. "Ik denk dat je gelijk hebt," glimlachte Jess, "er zijn er niet zo veel, want de meeste vrouwen zijn niet zo sterk, en je hebt hier wel wat kracht voor nodig." "En die heb jij meer dan genoeg. Je traint zeker vaak?" vroeg ik. "Inderdaad, maar niet zo vaak als vroeger," antwoordde Jess. "Op school deed ik veel aan sport, vooral atletiek, maar ook allerlei andere sporten: voetbal, basketbal, ik hou gewoon van sporten." "Nou, ik ben behoorlijk onder de indruk van je. Ik bedoel, je ziet er ontzettend sterk uit, maar ik had niet gedacht dat je dat supergrote bed zo gemakkelijk naar binnen zou sjouwen. Ik weet niet of ik dat wel zou kunnen," zei ik. "Oh nee?" zei Jess, "je weet maar nooit. De meeste mannen kijken nogal op van mijn kracht, ze gedragen zich heel vreemd bij een sterke vrouw. Als mannen zien hoe sterk ik ben, dan beginnen ze vaak raar te doen. Soms worden ze boos, soms zijn ze geïntimideerd, soms willen ze bewijzen dat ze sterker zijn. Mannen hebben een hekel aan de gedachte dat er een vrouw is die sterker is dan zij." Ik zei eerst niets, ik keek alleen maar naar haar. Hoe voelde ik me? Duizenden gedachten dwaalden door mijn hoofd. Okay... kalm blijven nu. Jess, die nog steeds aan haar water stond te nippen, leunde tegen de muur aan en glimlachte naar me. "Vertel eens Dave, vraag je alle mensen die iets bij je komen bezorgen om een beetje met je te blijven kletsen?" vroeg ze met een schalkse glimlach. "Je lijkt wel een beetje nieuwsgierig naar me." Jezus... Nu moest ik snel iets bedenken. "Hm, ik eh, hm, geloof dat ik inderdaad een beetje nieuwsgierig ben," zei ik alsof ik een zwakzinnige was. "Dat geeft niet hoor Dave," glimlachte ze, "dat maak ik wel vaker mee, hoewel de meeste mannen te nerveus zijn om ook maar iets te zeggen, die kijken alleen maar. Ik vind het al knap van je dat je tenminste probeert te praten." Ik glimlachte en keek alle kanten op. "Kom op Dave, dit is je kans. Ik wil wel met je kletsen, maar dan moet het wel van twee kanten komen," zei Jess op een agressievere toon. "Het is of en ene of het andere: of je wilt zien hoe sterk ik ben, of je wilt zien of je even sterk bent als ik. Zit ik er ver naast?" "Hm, nee, je zit er niet ver naast," antwoordde ik. Jess lachte, liep naar me toe en pakte me bij mijn hand. Ze nam me mee de trap op, naar mijn slaapkamer, en naar mijn matras. "Til het eens op," beval ze. "Laat maar eens zien dat je dat kunt." Zou ik het op kunnen tillen? Ik wist het niet. Ik liep erheen, greep het matras beet en trok het uit alle macht van het bed. Ik probeerde het op te tillen en te verplaatsen, maar dat lukte me niet echt, ik versleepte het meer. Jess glimlachte om mijn geploeter, maar zei niets. Ik versleepte het een metertje, begon moe te worden en besefte dat ik het echt niet kon optillen. Toen greep Jess het matras beet, tilde het van de vloer, steeds hoger, en legde het op haar schouder. Ze liep er de kamer mee rond, smeet het daarna terug op het bed en legde het weer op zijn plaats. Ze ging op het bed zitten, glimlachte en gebaarde me om naast haar te komen zitten. Ik voelde me als een jongetje dat bij zijn moeder geroepen wordt. Als een brave jongen ging ik naast haar zitten, maar ik durfde haar niet aan te kijken. "En, is dit wat je wilde Dave? Wilde je dat ik je liet zien hoe sterk ik ben en hoe zwak jij bent?" vroeg Jess. "Ik weet niet wat ik moet zeggen," zei ik. "Ik kon het niet optillen en jij wel." "Dat komt omdat ik sterker ben dan jij Dave," zei ze met een glimlach. "Kun je daar mee leven?" Ik was sprakeloos. Ik voelde me als een jongetje dat een standje krijgt. Ik werd duizelig van alle gedachten die er door mijn hoofd spookten. Ik wist dat ze gelijk had, maar het drong niet tot me door. Gevaar, Dave... Hier dreigt gevaar!! "Is dat niet voldoende bewijs voor je? Kom hier," zei ze terwijl ze op de grond ging zitten. Ze ging op haar buik liggen en gebaarde me om dat ook te doen. Zonder iets te zeggen ging ik op mijn buik tegenover haar liggen. Ze zette haar arm overeind om armpje met me te drukken. "Okay Dave, laten we eens kijken of je me kunt verslaan, zet je arm overeind," zei Jess. Ik tilde mijn rechterhand op en we sloegen onze handen in elkaar. Ze had me meteen stevig beet. Haar gebruinde gezicht, dat nu maar een paar centimeter van me verwijderd was, zag er bij nadere bestudering nog mooier uit. Ze had Italiaanse trekken, maar het mooiste was haar brede, prachtige glimlach met haar perfecte tanden. Toen we onze handen in elkaar geslagen hadden, werd ik heel zenuwachtig. Als mijn vrouw zou weten dat ik dit aan het doen was, dan zou ze een hartaanval krijgen, maar ik kon er niets aan doen. Ik wilde wel eens weten hoe sterk ze was. "Klaar?" vroeg ze. "Klaar," antwoordde ik. Onmiddellijk voelde ik hoe sterk ze was. Als ik niet beter wist, dan zou ik zweren dat ik aan het armpje drukken was met een kerel van 110 kilo. Toen ze haar hand spande, dacht ik dat ze mijn vingers zou breken. Ik hield het een paar seconden vol, maar toen begon ze mijn arm langzaam naar beneden te drukken. Ik kon haar gewoonweg niet tegenhouden. Een paar tellen later was ik verslagen en hield ze mijn hand tegen de vloer gedrukt totdat ik haar aankeek. "Is dat voldoende bewijs?" vroeg Jess met een glimlach. "Ja, inderdaad," antwoordde ik zonder dat ik haar aan durfde blijven kijken. Ze kneep me in mijn hand. "Maak je niet druk Dave, dit is precies wat je wilde, je hoeft je niet te schamen. Ik ben sterker dan jij, het geeft niet." Ik begon nu toch wel een beetje opgewonden te worden. Jess bleef mijn hand vasthouden en glimlachte terwijl ik schaapachtig om me heen keek. Ik begon een stijve te krijgen. Dit samenzijn met haar had gevoelens bij me losgemaakt waarvan ik niet eens wist dat ik ze bezat. Ik was volledig opgewonden door haar aanwezigheid. Ik hou er blijkbaar van om het zwakke geslacht te zijn, ik was opgewonden door het feit dat Jess sterker was dan ik. Ze liet mijn hand los en stond op. Ik stond ook op, zodat we tegenover elkaar kwamen te staan. Ze glimlachte en nam me van top tot teen op. "Is dat het dus?" vroeg ze. "Is dit wat je wilde?" "Ik weet niet wat ik wil," zei ik, en dat was ook zo. "Wil je dat ik je neem? Is dat het Dave? Wil je dat ik je met geweld neem?" vroeg ze terwijl ze dichterbij me kwam staan. "Wat? Nee, nee, nee, dat is het helemaal niet, ik, hm," stamelde ik. "Wees eens eerlijk Dave," beval ze. HELP!!!!! "Nee, dat kan niet Jess, ik ben getrouwd, mijn vrouw kan zo thuiskomen, dat kan niet," zei ik zenuwachtig. "Dave, je snapt het nog steeds niet. Het gaat er niet om wat jij wilt, want jij kunt niet echt zeggen wat je wilt. Je kunt toch niet zeggen: Jess, ik wil dat je me met geweld neemt, ik wil dat je de baas over me speelt," zei Jess langzaam, en haar woorden deden de rillingen over mijn rug lopen. Toen Jess dichter naar me toe kwam, deed ik een stap naar achteren, zodat ik achterover op het bed viel. "Je moest maar eens gaan Jess, zo is het welletjes geweest," zei ik met enige boosheid in mijn stem. Ze ging nu te ver, en ik begon me ongemakkelijk te voelen. "Ik zal wel uitmaken wanneer het welletjes is geweest, Dave. Jij bent hier niet de baas, dat ben ik," zei ze koeltjes. Ik stond op en ging tegenover haar staan, maar toen duwde ze met brute kracht terug op het bed. Ik stond weer op, maar ze duwde me weer naar beneden. Ik stond voor de derde keer op en probeerde haar weg te duwen, maar ze duwde nog harder terug, zodat ik achterover op het bed viel. "Laten we wat plezier maken op dit supergrote bed Dave, we gaan het inwijden," zei ze met een totaal andere toon in haar stem. Ze duwde me verder het bed op. Ik probeerde van het bed af te kruipen, maar ze greep me bij mijn arm, trok me terug en smeet me op mijn rug. Ze klom op het bed en ging bovenop me liggen. "Ga van me af, Jess! Waar ben je in hemelsnaam mee bezig?" zei ik boos. "Ik ben me aan het vermaken. Je wilde toch dat ik even bleef, weet je nog wel? En je wilt dat ik de baas over je speel, dat weet ik zeker. Ik wil dat je tegenstribbelt Dave. Laten we eens kijken of je me van je af kunt krijgen," antwoordde ze. Ik probeerde op te staan, maar Jess hield me tegen. Het was onmiddellijk duidelijk wie er het sterkste was. Met haar sterke lichaam had ze me vanaf het begin in haar macht. Haar armen en benen hielden me als wurgslangen in bedwang. We rolden het bed rond, totdat ze me weer op mijn rug had. Jess sloeg haar benen om de mijne en klemde ze volledig af. Ik lag onder haar te spartelen en probeerde haar wanhopig van me af te duwen, maar toen greep ze me fluks bij mijn armen en drukte ze tegen het bed aan. Ik stribbelde hevig tegen, maar dat was zinloos. Jess hield me stevig tegen het bed gedrukt. Jess begon mijn benen met de hare uit elkaar te duwen, zo ver dat het pijn begon te doen, maar ik kon haar niet tegenhouden, ze was gewoon te sterk. Ik probeerde haar weg te duwen, opzij te rollen, van alles, maar ik bleef in haar macht, en was inmiddels te moe geworden om haar van haar plaats te krijgen. "Ben je wel eens eerder zo tegen de grond gedrukt gehouden, Dave?" vroeg ze. "Ga alsjeblieft van me af Jess, zo is het wel welletjes," antwoordde ik met boze stem. Jess deed mijn benen verder uit elkaar. Ik kreunde van de pijn en lag een beetje onder haar te spartelen. "Als je antwoord geeft op mijn vraag Dave, dan laat ik je los. Vertel eens, ben je wel eens eerder zo tegen de grond gedrukt gehouden?" vroeg Jess weer. "Ja, inderdaad, maar toen was ik nog heel jong, ik kan me er niet veel meer van herinneren," zei ik terwijl ik in mijn geheugen groef. "Vertel me eens wat er toen is gebeurd," beval Jess. Toen herinnerde ik het me weer. Ik was elf, we waren buiten aan het spelen en we waren met wormen naar een klein meisje aan het gooien. Ze was een beetje jonger dan ik, negen of tien. Ik keek op naar Jess, en toen begon het me weer te dagen. Het meisje werd boos en kwam me achterna, begon me te achtervolgen. Ik rende weg, meer om te zien of ze me te pakken kon krijgen, en tot mijn schrik kon ze dat. Ze was sneller dan ik, en tijdens de achtervolging riep ze plagend dat ik wel een slak leek. Het meisje werkte me tegen de grond en we begonnen te worstelen, bijna te vechten, en ze was ontzettend sterk, te sterk, onwijs sterk. Het meisje hield me tegen de grond gedrukt. "Misschien zal dit je geheugen een beetje opfrissen," zei Jess. Ze schoof een beetje naar voren, ging op mijn borst zitten en zette haar knieën op mijn armen. Het meisje hield me tegen de grond gedrukt en wilde me niet laten gaan. Ze noemde me plagend een slappeling. Haar donkere haar was lang en er zat wat modder in van de wormen die we naar haar hadden gegooid. Haar ogen waren donker en hielden de mijne in hun greep, zoals zij mij in haar greep hield. Ze vertelde me dat ze me pas zou loslaten als ik mijn excuses had aangeboden. Ik deed mijn uiterste best, maar ik kreeg geen beweging in haar, en toen begon ik te huilen. Ze lachte me uit, keek me alleen maar aan en hield me heel lang zo vast. Ik heb wel honderd keer gezegd dat het me speet. Ze liet me allerlei dingen zeggen, zoals 'genade' en dat ze sterker was dan ik. Toen ze me eindelijk liet opstaan, daagde ze me uit om met haar te vechten, maar toen heb ik eieren voor mijn geld gekozen en ben ik naar huis gerend. "Nu herinner je je het zeker wel weer, Dave. Ik was negen, jij was elf geloof ik. Ik was een lelijk kind, en jij hebt me toen zo gemeen gepest, dat wil zeggen totdat ik je in elkaar sloeg. Weet je nog dat ik je in elkaar heb geslagen?" vroeg Jess. "Ja," zei ik met de tranen in mijn ogen. "Nu wel. Oh Jezus, ben jij het?" Jess lachte. "Ja, ik ben het. Toen was ik al sterker dan jij. Kort daarna zijn mijn ouders verhuisd naar een paar dorpen verderop, en ik geloof niet dat ik je daarna ooit nog gezien heb. Ik wist dat jij het was, Dave Kelly. Ik wist het omdat jij mijn leven veranderd hebt. Jij hebt ervoor gezorgd dat ik me sterk en vol zelfvertrouwen ging voelen, en op dat moment wist ik dat ik eens een sterk persoon zou zijn. Op dat moment wist ik ook dat ik graag de touwtjes in handen heb, zoals nu, zo veel jaar later. Vind je dat niet grappig?" Ik wist niet wat ik moest zeggen. Hier lag ik dan, bijna twintig jaar later, weer aan haar overgeleverd. Ik was het allemaal vergeten, of had het verdrongen. Ik dacht niet graag terug aan die dag, en nu raasden die zelfde gevoelens door me heen. Ik begon een beetje te huilen, nou, meer te janken. Jess glimlachte naar me, hield me stevig beet en keek me alleen maar aan. "Ik vergeef het je Dave, je was jong en onbezonnen. je hebt minstens tien keer met wormen naar me gegooid. Totdat ik op een dag dacht: Basta! Zoals de meeste jongens voelde jij je sterk bij je vrienden, maar toen al zag ik hoe zwak je was. Je had er geen idee van dat het meisje dat je aan het pesten was je in elkaar zou kunnen slaan. Ik zal de blik op je gezicht nooit vergeten, je huilde en pruilde maar, smeekte me om je los te laten. Ik had je volledig in mijn macht, zoals nu. Tot op de dag van vandaag ben je nog steeds niet slim genoeg om te weten dat een vrouw je in elkaar kan slaan. Misschien zal dit je een lesje leren," zei Jess terwijl ze op mijn borst zat. "Weet je nog wel, de vorige keer dat ik je tegen de grond gedrukt hield, liet ik je toch 'genade' zeggen? Ik liet je trouwens allerlei andere dingen zeggen, en je huilde en pruilde maar. Toen ik je weer op liet staan, daagde ik je uit om met me te vechten en ben je naar huis gerend. Heel verstandig, want ik zou je in elkaar geslagen hebben, en terecht," zei Jess kalmpjes. Ik keek op naar Jess, die triomfantelijk op me zat. Ze had me te pakken, ik was volledig in haar macht. Ik wist dat ze sterker en taaier was dan ik, en dat ze dat altijd geweest was. Haar armspieren bolden op, vooral die van haar triceps. "Ga alsjeblieft van me af, Jess," zei ik op rustige toon. "Natuurlijk Dave, maar eerst een paar dingen. Ik ben niet boos om wat er gebeurd is toen we nog klein waren, ik ben er nu eigenlijk blij om. We zijn elkaar vandaag toevallig weer tegengekomen, maar volgens mij was het voorbestemd. Je bent kennelijk je lesje vergeten, dus ben ik blij dat ik je eraan kon herinneren wat er toen gebeurd is. Ik ga je zo meteen voor een keuze stellen Dave. Als ik je weer laat opstaan, dan kun je ervoor kiezen om met mij een eerlijk gevecht aan te gaan, één tegen één. Je kunt er ook voor kiezen dat ik je hier tegen de grond gedrukt houd totdat je vrouw thuiskomt, dan kunnen we haar het hele verhaal vertellen," zei Jess met een glimlach op haar gezicht. "Hou alsjeblieft op Jess, laat me nou los," jammerde ik. "Ik wil je wel loslaten, maar dan gaan we vechten en maken we af waar je jaren geleden voor bent weggelopen. Ik wil het afmaken. Maar als je liever laf bent, dan blijf ik je zo vasthouden. Aan jou de keuze, maar kies snel," zei ze terwijl ze met haar handen in mijn polsen kneep. Ik wist niet wat ik moest doen. Het minste van de twee kwaden leek me om met Jess te gaan vechten, want mijn vrouw zou deze situatie niet kunnen waarderen. Het probleem was dat ik bang van haar was, doodsbenauwd. Ze was duidelijk sterker dan ik en veel atletischer. Ik wist dat ze me zou verslaan, maar misschien moest ik het risico toch maar nemen. Wordt vervolgd...