De SuperFem-formule.
By Puppetman. Translated in Dutch bij Gjakkes.
Dankzij de nieuwe SuperFem-formule worden vrouwen enorm groot en geweldig sterk.


Mijn naam is Darrell. In Puppetman's verhaal 'Little Baby Daddy' heeft mijn 
schoonvader verteld hoe hij mijn schoonmoeder ontmoette, de 2,01 meter lange 
Mona, eigenares en manager van een fitnesscentrum voor vrouwen, hoe hij met haar 
trouwde en hoe ze hun dochter Amanda, die uiteindelijk mijn vrouw werd, samen 
opvoedden. Ook beschreef hij in het kort hoe Mona de exclusieve verkooprechten 
wist te verwerven van een formule voor vrouwen, die we sindsdien de SuperFem-
formule noemen, en die, als het oraal door hen wordt ingenomen en gecombineerd 
wordt met zware lichamelijke oefeningen, na verloop van tijd de afmetingen, de 
stevigheid en de kracht van de beenderen, de spieren en de organen van hun 
lichamen beduidend vergroot zonder hun schoonheid of hun vrouwelijkheid ook maar 
enigszins aan te tasten.

Enkele jaren nadat ze waren begonnen de SuperFem via hun fitnesscentra te 
verkopen, en meer en meer vrouwen de voordelen ontdekten van het fysiek 
gelijkwaardig of sterker zijn dan mannen, ging het ons financieel beter dan we 
ooit hadden durven dromen en begon de formule zelfs een duidelijk effect op de 
sociale structuur van de maatschappij te krijgen. Ik heb daarom besloten, met 
toestemming van mijn vrouw en schoonmoeder, een kroniek te beginnen waarin ik zo 
nauwkeurig mogelijk de gebeurtenissen beschrijf die ik gezien heb of die mij 
door anderen zijn doorverteld.

In het begin was er natuurlijk verzet, niet alleen van mannen, maar ook van 
bepaalde groepen vrouwen die inzagen dat SuperFem langzaam de traditionele 
begrippen van mannelijkheid en vrouwelijkheid veranderde en die vochten om de 
oude situatie in stand te houden. Er werden juridische aanklachten opgesteld, 
gebaseerd op elke denkbare theorie, om de productie en de verkoop ervan te 
onderdrukken, en we kregen zelfs te maken met de narcoticabrigade. Maar alle 
aanklachten werden afgewezen, want SuperFem was geen medicijn, waarvan de 
verkoop verboden of gecontroleerd kon worden, en er waren geen aanwijsbare 
ongunstige bijverschijnselen die gebruikt konden worden om het als een 
daadwerkelijk gevaarlijke substantie te bestempelen. Integendeel, alle vrouwen 
die SuperFem gebruikten verkeerden in een blakende gezondheid.

De publiciteit die met deze aanklachten gepaard ging viel voor ons echter 
grotendeels negatief uit. Er verschenen in het hele land artikelen in kranten en 
tijdschriften die ons ervan beschuldigden dat we probeerden vrouwen in 
karikaturen van mannen te veranderen, vaak gingen ze vergezeld van tekeningen of 
foto's van vrouwen met een belachelijk vergroot spierstelsel en andere totaal 
foute informatie over SuperFem en het effect ervan op het lichaam. Op dat moment 
besloten Mona en Amanda dat ze geen andere keus hadden dan een tegenaanval te 
beginnen met een eigen publiciteitscampagne en ze huurden een geheel vrouwelijk 
reclamebureau in, waarvan de meeste leidinggevenden fanatieke voorstanders van 
SuperFem waren, om een reclamecampagne op te zetten.

In de belangrijkste kranten en tijdschriften uit de hele wereld werden 
paginagrote advertenties gezet, met als kop: 'WAARVOOR ZIJN MANNEN BANG?', en 
daaronder grote kleurenfoto's van Mona en Amanda in bikini om iedereen te laten 
zien dat uitzonderlijk grote, krachtig gespierde vrouwen ook mooi, goedgevormd 
en vrouwelijk kunnen zijn. De advertenties waren kort en zakelijk, en 
benadrukten de voordelen van SuperFem en ze besloten met een aanbieding om 
persoonlijk voor een groep vrouwen te verschijnen in elke stad waar ��n van 
Mona's fitnesscentra was gevestigd, om daar uit te komen leggen hoe de formule 
werkt en om vragen te beantwoorden.

De resultaten overtroffen onze stoutste verwachtingen. We werden letterlijk 
overstroomd met verzoeken vanuit de hele wereld, en het ging zelfs zover dat 
mijn schoonvader en ik gedwongen waren een standaardbrief op te stellen waarin 
we vertelden dat het grote aantal aanvragen dat we ontvangen hadden vereiste dat 
we een kerngroep van meer dan honderd vrouwen moesten samenstellen om aan al 
deze verzoeken tegemoet te kunnen komen, en dat we weer contact zouden opnemen 
met de briefschrijver om een datum te bepalen zodra dit was gebeurd. We waren 
dagenlang bezig met tekstverwerkers om deze formulieren te drukken en ze te 
verzenden. In diezelfde tijd stuurden Mona en Amanda aan alle fitnesscentra de 
ontvangen brieven door uit hun eigen streek, kozen bij elk fitnesscentrum 
vertegenwoordigers uit om de voorlichtingen te gaan doen, en gaven elke 
vertegenwoordiger een zorgvuldig opgestelde brochure mee. Mona en Amanda 
behandelden ieder apart de verzoeken uit onze eigen stad en ze besloten dat mijn 
schoonvader en ik hen zouden vergezellen in de hoop dat onze aanwezigheid de 
eventuele mannen in het publiek zou overtuigen dat getrouwd zijn met een veel 
grotere en sterkere vrouw niet het einde van de wereld voor hen zou betekenen. 
Ook werd besloten dat Amanda en ik de eerste voorlichtingsbijeenkomst zouden 
doen.

Ondertussen was in de afgelopen jaren het onderzoek naar SuperFem doorgegaan, 
want we werden steeds weer geconfronteerd met een vrij grote groep vrouwen die 
het wel wilden gebruiken, maar die al zo groot waren als ze graag wilden zijn of 
nog hooguit enkele centimeters langer wilden worden, maar wel meer spiermassa 
wilden krijgen dan bij het gebruik van een sterk verminderde dosering. We hadden 
het geluk dat net enkele maanden voordat onze bijeenkomsten zouden beginnen er 
een variant op de formule was voltooid die precies dat effect had.

Hoewel Amanda, die van nature al 2,27 meter lang was en een bijna 
bovenmenselijke kracht bezat, het niet nodig had gevonden zelf SuperFem uit te 
proberen, besloot ze nu dat het verstandig was om op zijn minst enkele keren een 
verlaagde dosering van de nieuwe variant in te nemen zodat ze uit persoonlijke 
ervaring over het gebruik ervan kon spreken in de bijeenkomsten die ze zou 
houden. Het effect was spectaculair; hoewel ze slechts ��n centimeter in lengte 
toenam, voegden zelfs die paar verlaagde doseringen nog vijftien kilogram 
stevige, goedgevormde, schitterende spieren toe aan haar toch al kolossale lijf, 
en, op het moment dat ze haar eerste bijeenkomst hield, was haar fysieke kracht 
met meer dan een derde toegenomen!

Die eerste ontmoeting met een groep vrouwen werd inderdaad een gedenkwaardige. 
Zij werd gehouden in de aula van een plaatselijke instelling, waarvan de 
echtgenote van de voorzitter ��n van Mona's klanten was die haar man ervan had 
'overtuigd' om de ruimte aan ons beschikbaar te stellen. We werden achter een 
tafel op een enorm podium gezet samen met de vrouwelijke voorzitter van een van 
de vele plaatselijke vrouwenverenigingen die de bijeenkomst ondersteunden. Er 
waren ongeveer vierhonderd vrouwen aanwezig, velen van hen met hun mannelijke 
levensgezel, maar het leek erop dat slechts een enkeling van hen ook SuperFem 
gebruikte.

Nadat ze was voorgesteld verhief Amanda zich tot haar volle lengte van meer dan 
2,40 meter op haar vijftien centimeter hoge hakken en ze stelde meteen mij voor 
als haar echtgenoot. Toen ik opstond ging er een gemompel door het publiek, want 
Amanda torende bijna negentig centimeter boven mij uit; het topje van mijn hoofd 
reikte nauwelijks tot aan de brede gordel van haar strakke, goed passende maar 
weinig verhullende katoenen jurkje!

'Dames en heren', begon ze, 'eerst wil ik graag mevrouw Carstairs en haar 
vrouwenvereniging bedanken dat zij mij hier hebben uitgenodigd om met u over 
SuperFem te spreken. Zoals ze u heeft verteld is mijn naam Amanda Fuller, en u 
hebt mijn echtgenoot, Darrell, reeds ontmoet. Mijn moeder, Mona Fuller, en ik 
leiden de 'Physical Woman' keten van fitnesscentra van waaruit SuperFem wordt 
verkocht. Ik wil meteen benadrukken dat ik hier NIET ben om SuperFem te verkopen 
of andere diensten van onze fitnesscentra aan te prijzen, maar alleen om te 
proberen de foutieve informatie te corrigeren die over ons product en het effect 
ervan op vrouwen de ronde doet. De beslissing van elke vrouw om met bodybuilding 
en het opbouwen van haar spieren te beginnen, of het nu met of zonder SuperFem 
is, is een strikt persoonlijke, en ��n die veel inspanning, opoffering en 
discipline vergt. Met SuperFem zal die beslissing ook een diepgaand effect 
hebben op haar leven en haar relaties met anderen, in het bijzonder met mannen. 
Of die verandering een verbetering of een verslechtering is kan alleen zij 
weten, want dat hangt af van wat zij wil in het leven - en in haar relaties met 
mannen.'

'Nu, om deze voorlichtingsbijeenkomst ordelijk te houden en om tijd te besparen, 
wil ik u nu graag alles vertellen wat ik weet over ons product, wat het kan en 
wat het niet kan. Daarna sta ik open voor al uw vragen. Daarom wil ik u 
vriendelijk verzoeken of u wacht met vragenstellen tot aan het einde van mijn 
voordracht.'

'Ok�, met dat als inleiding: wat is SuperFem? Ten eerste, het is GEEN doping; 
mijn moeder en ik hebben scheppen met geld uit moeten geven in rechtszaken om 
dat te bewijzen! Ook is het niet slechts een supervitamine. Het is een 
combinatie van bestanddelen, allemaal uit de natuur, die, wanneer ze in 
vloeibare vorm oraal worden toegediend, een wisselwerking aangaan met de 
oestrogenen in het vrouwelijk lichaam en drie nieuwe hormonen produceren: in de 
eerste plaats een groeihormoon, lijkend op de groeihormonen die door de hypofyse 
worden geproduceerd tijdens en na de puberteit, die werkt op het bot-, spier- en 
organenstelsel van het lichaam, de groei stimuleert en de afmetingen, dikte en 
kracht van elk bot, elke spier en elk orgaan in het lichaam vergroot; in de 
tweede plaats een vrouwelijke versie van testosteron, die ook zorgt voor een 
toename in de grootte, maar ook - en vooral - de stevigheid, en daardoor de 
kracht, van de spiervezels in zowel het boven- als het onderlichaam, maar zonder 
de typisch mannelijke bijverschijnselen zoals lichaamsbeharing, een lage stem, 
enzovoort; en, in de laatste plaats een hormoon dat, op een manier die we nog 
niet hebben kunnen bepalen, het beenderstelsel van het lichaam verder versterkt 
en verhard zodat het kan omgaan met de enorm toegenomen spierkracht zonder te 
breken - volgens onze tests zijn de botten van een SuperFem-vrouw bijna net zo 
sterk als staal! Het resultaat kan een vrouw zijn die beduidend groter is en, 
als ze zich aan de oefeningen en het dieet houdt die wij verschaffen, 
buitengewoon gespierd; vele malen sterker en sneller en met een veel groter 
uithoudingsvermogen dan voorheen, maar toch net zo goedgevormd en vrouwelijk als 
elke vrouw maar zou willen zijn.'

'Hoe groot? Hoe gespierd? Hoe sterk? Dat hangt bijna geheel van haar af, hoelang 
ze de formule blijft innemen en hoe energiek ze haar oefeningen doet in de 
periode waarin ze het inneemt. De meerderheid van de vrouwen die ons programma 
hebben gevolgd hebben lengtes bereikt tussen de 2 meter en 2,15 meter en hebben 
vier tot vijf keer de fysieke kracht van de sterkste mannen en meer dan tien 
keer dat van de gemiddelde man verkregen!'

Een verbaasd gemompel ging door het publiek. Amanda glimlachte. 'Dat is 
correct', ging ze verder. 'Ik overdrijf niet. Voor diegenen onder u die op de 
hoogte zijn van de gewichthefrecords, het is niet ongebruikelijk voor vrouwen 
die het SuperFem-programma hebben afgerond om te repeteren met 900 kilogram bij 
het bankdrukken, om 650 kilogram te drukken en om 750 kilogram boven haar hoofd 
uit te stoten! En dit gaat over vrouwen die, voordat ze met het programma 
begonnen, qua afmetingen en kracht duidelijk beneden het gemiddelde zaten van 
vrouwen die nog geen SuperFem hadden gebruikt!'

'Uiteraard moet er ergens een punt zijn waarop geen verbetering meer mogelijk 
is, maar eerlijk gezegd weten wij nog niet waar dat ligt. Wat we echter wel 
weten is dat als we de grootte van de dosering en de lengte van de kuur 
zorgvuldig reguleren we het niveau van de lichamelijke ontwikkeling van elke 
vrouw binnen tamelijk nauwkeurige grenzen kunnen controleren, dus u kunt ervan 
verzekerd zijn dat we niet bezig zijn om 'Queen Kongs' te maken die 
wolkenkrabbers beklimmen! Ik denk persoonlijk dat de grens ergens bij een lengte 
van 2,75 meter en een gewicht van misschien 300 kilogram ligt - bedenk wel dat 
de spieren die door SuperFem opgebouwd worden veel steviger en zwaarder zijn dan 
normaal spierweefsel. Bij zulke afmetingen zou ��n vrouw waarschijnlijk net zo 
sterk zijn als twintig of dertig mannen.'

Er ging opnieuw een gemompel door de hal, maar Amanda negeerde het en ging 
verder. 'Trouwens, we hebben tot nu toe nog geen vrouwen gevonden die zo groot 
willen worden, dus hebben we mijn theorie nog niet kunnen testen. En om eerlijk 
te zijn kijken we daar ook niet naar uit; als we ooit zo'n vrouw vinden zullen 
we beslist onze uiterste best doen om haar om te praten naar een wat beperkter 
niveau van ontwikkeling, waarvan we de ervaring hebben dat ze er beslist mee zal 
kunnen leven en tevreden zal zijn met het resultaat.'

'Voordat ik verderga, wil ik nog ��n belangrijk punt noemen. Zoals ik zei werkt 
SuperFem alleen op de oestrogenen, wat inhoudt dat het niet werkt bij mannen. 
Ook werkt het niet bij vrouwen voor de puberteit en na de menopauze. Omdat de 
mensen die SuperFem hebben ontwikkeld vooral mannen waren, waren ze natuurlijk 
bezorgd. Ze hebben heel hard gewerkt om een middel te vinden dat een soortgelijk 
effect heeft op mannen. Ze hebben het nog niet gevonden en we beginnen eraan te 
twijfelen of het wel bestaat. Maar mochten ze het vinden dan kunt u ervan 
verzekerd zijn dat we het op dezelfde manier beschikbaar zullen stellen zoals we 
met SuperFem hebben gedaan.'

'Laten we het dan nu hebben over de negatieve bijverschijnselen. Kort gezegd, we 
hebben er geen kunnen waarnemen ALS - en dit is een belangrijke "als" - de 
oefeningen en het dieet die wij verschaffen worden nagevolgd. Als dat niet 
gebeurd dan, tja, SuperFem-spieren blijven spieren. Je moet ze voortdurend 
blijven trainen om ze op te bouwen en in stand te houden. Als je de dagelijkse 
routine loslaat veranderen ze in vet - veel vet! Dan zul je opnieuw een streng 
dieet moeten volgen om het vet kwijt te raken, en ten slotte heb je dan een veel 
langere, maar veel minder gespierde vrouw met hooguit nog een kwart of een derde 
deel van de lichaamskracht die ze eerder bezat, maar dat is toch waarschijnlijk 
nog het dubbele van dat van een gemiddelde man, omdat de overgebleven spieren 
nog steeds SuperFem-spieren zijn: iets groter, en met zwaardere en stevigere 
vezels dan gewone spieren.'

'Wat zijn de gevolgen voor het voortplantingsproces? Wel, de meeste vrouwelijke 
bodybuilders die in training zijn hebben sowieso geen regelmatige menstruatie, 
en SuperFem lijkt hier op geen enkele manier enige invloed te hebben. We hebben 
een aantal vrouwen met SuperFem gehad die hun dagelijkse oefeningen net lang 
genoeg onderbraken om zwanger te kunnen worden, en dat lukte. Natuurlijk maakte 
hun zwangerschap het hervatten en het in stand houden van de dagelijkse 
oefeningen wat moeilijker, maar de toegenomen sterkte van het lichaamsweefsel 
zorgde klaarblijkelijk voor voldoende compensatie, en, op een enkele 
uitzondering na die de dokters niet konden toeschrijven aan SuperFem - niet dat 
ze dat niet geprobeerd hebben! - hadden alle vrouwen een normale bevalling. We 
zien hier dan ook geen enkel probleem.'

'Trouwens, iets dat we wel ontdekt hebben is dat SuperFem bij bijna alle vrouwen 
die het ingenomen hebben duidelijk sterkere en agressievere seksuele verlangens 
veroorzaakt. Bovendien werden een aantal vrouwen die bekend stonden als lesbisch 
plotseling hetero of, in sommige gevallen, biseksueel. We weten niet waarom. Het 
is wel duidelijk dat we deze bijverschijnselen niet als nadelig beschouwen!'

Er klonk gegiechel in het publiek maar Amanda negeerde het. 'Hoe dan ook, we 
gaan SuperFem zeker niet aanprijzen als een geneesmiddel tegen homoseksualiteit, 
en iedere vrouw die deze levensstijl erop nahoudt en er gelukkig mee is moet 
even nadenken voordat ze het gaat gebruiken.'

'Ten slotte wil ik mij graag richten op diegenen onder u die overwegen met 
SuperFem te beginnen, maar die al zo groot zijn, of misschien zelfs wel groter, 
als ze willen zijn. We hebben kortgeleden een vari�teit van de formule 
ge�ntroduceerd die dat probleem oplost doordat het een variant van het 
groeihormoon produceert dat de beenderen, de spieren en de organen net zo 
versterkt als de originele versie, maar ze niet groter of langer maakt. Daarom 
is er geen, of hooguit een minimale toename van de lengte, terwijl de overige 
voordelen blijven bestaan; de andere twee hormonen die bij de wisselwerking met 
de oestrogenen ontstaan blijven op precies dezelfde manier werkzaam. We hebben 
deze nieuwe variant voldoende getest om te weten dat het werkt, maar we zijn 
bezorgd over een mogelijk probleem: dat het plaatsen van al die SuperFem-spieren 
op een relatief kleiner lichaam zou kunnen resulteren in een reusachtig 
gedrongen vierkant lijf dat helemaal niet meer vrouwelijk is, precies dat 
waarvan wij beschuldigd werden in veel artikelen die u waarschijnlijk gelezen 
hebt. Daarom stellen wij de nieuwe formule niet beschikbaar aan vrouwen die 
kleiner zijn dan 1,78 meter, en afhankelijk van de resultaten die we gaan zien, 
zullen we die grens in de toekomst misschien nog moeten verhogen. We geloven 
echter ook dat als we de twee formules gecombineerd gebruiken we in staat zullen 
zijn om de groei ten opzichte van de spiergrootte en de kracht te controleren en 
zo een vrouw in staat te stellen precies dat type lichaam te verwerven dat ze 
graag wil hebben, in veel sterkere mate dan nu mogelijk is met de originele 
formule, omdat met alleen het origineel geldt: hoe sterker je wilt zijn, des te 
groter je ook zult worden.'

'Nog een laatste opmerking, en dan zal ik uw vragen gaan beantwoorden. Het is 
duidelijk dat SuperFem een grote invloed op de maatschappij zal gaan krijgen als 
voldoende vrouwen besluiten het te gaan gebruiken, en gezien de vraag naar 
SuperFem zoals wij die nu waarnemen is dat bij steeds meer vrouwen het geval. En 
als steeds meer vrouwen het gaan gebruiken, zullen andere vrouwen die het niet 
wilden gebruiken haast wel gedwongen worden, denk ik, om ook mee te gaan doen. 
Het is niet onmogelijk dat over een paar jaar de gemiddelde vrouw groter, en 
v��l en v��l sterker zal zijn dan zelfs de allersterkste mannen. We zullen veel 
sneller kunnen lopen, veel hoger en veel verder kunnen springen, en vele keren 
meer gewicht kunnen tillen dan welke man ook. Mannen zullen niet slechts het 
zwakkere geslacht worden, ze zullen het v��l zwakkere geslacht worden, en 
vergeleken met ons zullen het lichamelijk net kinderen zijn, totaal niet in 
staat om op een fysiek niveau de strijd met ons aan te gaan. De vraag zal dan 
zijn: wat zullen we doen met onze nieuwverworven macht? Zullen we worden zoals 
enkele van die radicale feministes die mannen willen verlagen tot slaven? Ik 
hoop van niet, en dat is zeker niet onze bedoeling met het op de markt brengen 
van SuperFem. SuperFem zal ons groter en sterker maken, maar het zal ons niet 
verstandiger maken dan mannen, en als vrouwen zullen proberen hun lichamelijke 
superioriteit te gebruiken om een positie van volkomen overheersing van het 
mannelijk geslacht te bereiken, zouden de gevolgen tragisch kunnen zijn - niet 
alleen voor mannen, maar ook voor veel vrouwen. Er zou onrust kunnen ontstaan, 
zelfs een oorlog tussen de seksen, en dames, SuperFem mag je dan wel groter en 
sterker maken, je blijft kwetsbaar voor wapens! Al onze fitnesscentra hebben een 
psycholoog in dienst die opgeroepen kan worden om vrouwen die met ons programma 
beginnen te behandelen en te proberen hen de noodzaak van deze zorg in te laten 
zien, maar er zijn natuurlijk grenzen aan wat we kunnen doen. 
Vrouwenverenigingen uit de hele wereld zouden ons enorm kunnen helpen door met 
hun leden scholen en universiteiten af te gaan en zo te proberen te verzekeren 
dat de overgang zo vreedzaam mogelijk verloopt. En, dames, we kunnen dat alleen 
doen als we zeker zijn dat we niet de fouten uit het verleden gaan herhalen, dat 
we mannen niet datgene zullen aandoen wat mannen ons in het verleden hebben 
aangedaan.'

'Dames en heren, hiermee eindigt mijn voordracht. Vanaf nu ben ik bereid al uw 
vragen te beantwoorden.'

Op de eerste rij stond een kleine wat oudere vrouw op en zij kreeg meteen het 
woord. 'Mevrouw Fuller', begon ze, 'dat was een uitstekende toespraak van u, 
heel informatief en heel objectief. Toch blijf ik vinden dat wat u doet 
onnatuurlijk is, en onze vrouwelijkheid vernietigt. Ik vind, en ik denk dat een 
ruime meerderheid van de vrouwen het met me eens is, dat reusachtige spieren op 
een vrouw lelijk en niet vrouwelijk zijn. We willen dat onze mannen groter en 
sterker worden, beter in staat om ons te beschermen en ons lief te hebben, niet 
andersom.'

Amanda glimlachte. 'Ik hoop dat u niet vindt dat ik niet vrouwelijk ben', 
antwoordde ze, 'maar laten we niet persoonlijk worden. Als datgene wat u zegt 
waar is, zou SuperFem op de markt een mislukking moeten zijn. Het zou slechts 
een kleine minderheid van vrouwen moeten aantrekken die als freaks beschouwd 
zouden worden, en daarna zou het afgelopen zijn. Maar dat is niet wat er 
gebeurt. De vraag naar SuperFem is ongelooflijk en neemt elke dag nog toe. En 
wat betreft het onnatuurlijk zijn wil ik u eraan herinneren dat SuperFem een 
volledig natuurlijk product is dat de natuurlijke hormonen van het lichaam 
gebruikt voor zijn werking. Dat het vrouwen groter en sterker maakt dan mannen 
mag dan een omdraaiing van de traditie en van de geschiedenis zijn, maar ik denk 
niet dat u kunt zeggen dat het onnatuurlijk is. En ten slotte zou ik u willen 
aanraden een kliniek met slachtoffers van een verkrachting of een 'Blijf-van-
mijn-lijf'-huis met mishandelde vrouwen te bezoeken en die vrouwen eens te 
vragen of zij er echt de voorkeur aan geven dat mannen het sterkere geslacht 
blijven. Ik denk dat de antwoorden u wel eens zouden kunnen verrassen.'

Er stond een andere vrouw op. 'Heeft u het middel ook gebruikt?', vroeg ze.

'Aanvankelijk niet. Ik ben van nature al extreem groot - ik was 2,27 meter toen 
ik eindelijk stopte met groeien - met misschien drie � vier keer de fysieke 
kracht van een gemiddelde man. Ik had niet het idee dat ik het nodig had. Ik heb 
echter, als voorbereiding op deze voorlichtingsbijeenkomsten, enkele verlaagde 
doseringen van de nieuwe variant ingenomen om het effect ervan te testen. Ik 
werd er slechts ��n centimeter langer van, maar ik verwierf vijftien kilo aan 
nieuwe harde spieren en mijn lichamelijke kracht is met ongeveer een derde 
toegenomen. Ik bezit nu meer dan vijf keer, misschien zelfs wel zes tot zeven 
keer de lichamelijke kracht van de meeste mannen. Maar als steeds meer vrouwen 
het gaan gebruiken moet ik het misschien nog wel eens gebruiken om bij te 
blijven!'

'Hoelang duurt het voordat het begint te werken?', vroeg een derde vrouw.

'Dat hangt er vanaf hoe groot en sterk u wilt worden', antwoordde Amanda, 'en 
hoe snel u zich wilt ontwikkelen. Toen de formule nog maar net ontwikkeld was 
hielden we de doseringen laag en dienden we het over een langere periode toe, en 
het nam meestal ongeveer twee jaar in beslag voordat een vrouw ongeveer dertig 
centimeter was gegroeid en haar kracht verviervoudigd was tot twee � drie keer 
dat van een gemiddelde man. We ontdekten echter al vroeg dat we veel betere 
resultaten konden behalen met grotere doseringen in minder dan de helft van de 
tijd zonder kwalijke bijverschijnselen, behalve een duidelijke toename van de 
eetlust, wat begrijpelijk is gezien het enorme tempo van de groei. Vanwege deze 
toegenomen eetlust staan we het onze klanten niet toe om zich nog sneller te 
ontwikkelen. Er kunnen echter binnen een paar maanden al bescheiden resultaten 
geboekt worden.'

Dezelfde vrouw stak haar hand weer op. 'Hoelang moet je doorgaan met innemen? 
Altijd?'

'Nee, helemaal niet. U neemt het alleen in gedurende de periode waarin u zich 
ontwikkelt, daarna stopt u. De lichamelijke ontwikkeling gaat dan nog enkele 
dagen door, in sommige gevallen wel twee weken, en na die tijd nog in een lager 
tempo, totdat alle SuperFem is opgebruikt of door het lichaam is afgescheiden. 
Vanaf dat moment is het effect permanent - zolang u doorgaat met uw dagelijkse 
lichamelijke oefeningen. Natuurlijk kunt u later besluiten dat u uw niveau van 
ontwikkeling verder wilt verhogen, en u kunt dan op ieder moment weer met het 
programma beginnen.'

De vrouw bleef doorgaan. 'Maar hoeveel tijd heb je dagelijks nodig om te oefenen 
in de fitnessruimte?'

Amanda glimlachte. 'Er liggen brochures op de tafel die precies aangeven welke 
lichamelijke oefeningen noodzakelijk zijn en die u allen mee kunt nemen als de 
bijeenkomst is afgelopen. Maar om uw vraag te beantwoorden, ook dat hangt af van 
het niveau van lichamelijke ontwikkeling dat u verlangt en de tijd waarin u uw 
doel wilt bereiken. Drie keer per week minstens twee uur oefenen zou voor de 
meeste vrouwen voldoende moeten zijn. Trouwens, wij zorgen voor vrouwelijke 
trainers, waarvan de meeste SuperFem hebben gebruikt, om u te helpen.'

Er stond een vierde vrouw op. 'Mevrouw Fuller, de cijfers die u eerder noemde 
over de grootte van de lichamelijke kracht die met uw programma bereikt wordt 
zijn verbijsterend! Hoe kan iemand in hemelsnaam leren om met zoveel kracht om 
te gaan? Mijn God, als ik zo sterk was zou ik niet eens mijn man durven te 
omhelzen uit angst dat ik hem per ongeluk zou verpletteren!'

Dat was duidelijk een vraag die meer vrouwen in gedachten hadden gehad, want er 
was een goedkeurend gemompel en velen keken naar elkaar en knikten. Amanda moest 
opnieuw glimlachen. 'We zijn ons heel erg bewust van dat probleem', antwoordde 
ze. 'Dat is ook een reden waarom we proberen de verbeteringen geleidelijk te 
laten gaan, om de vrouwen een kans te geven zich aan hun nieuwe lichamelijke 
krachten aan te passen. We houden elke deelneemster ook erg zorgvuldig in de 
gaten. Als we zien dat een vrouw problemen heeft haar kracht te controleren, 
verlagen of stoppen we zelfs de doseringen van de formule totdat we er weer van 
overtuigd zijn dat ze zichzelf goed in bedwang kan houden.'

Amanda aarzelde even, en ging toen verder. 'Daarmee kom ik op een punt dat ik al 
eerder even heb aangeroerd, maar waarover ik nu verder zal uitweiden. We 
erkennen dat SuperFem niet voor iedere vrouw geschikt is. Sommige vrouwen - 
gelukkig tot nu toe heel weinig - zijn gewoon psychisch niet in staat om met die 
mate van fysieke kracht om te gaan dat ons programma ze kan verschaffen. Daarom 
maken we, voordat we een vrouw tot ons programma toelaten, een volledig 
psychologisch profiel van haar om eventuele verborgen neigingen te ontdekken, 
bijvoorbeeld een neiging naar geweld, wat de kandidate een gevaar voor anderen 
zou maken, vooral voor mannen, die volledig machteloos zouden staan tegenover 
haar reusachtige superieure kracht. Als wij vinden dat een vrouw een ongeschikte 
kandidate is wordt ze niet tot het programma toegelaten. Die beslissing is dan 
definitief en we hebben voldoende maatregelen genomen om er zeker van te zijn 
dat geen van onze centra een vrouw zal accepteren die eerder door een ander 
centrum is afgewezen.'

Een jong meisje van een jaar of veertien stond op en kreeg het woord. 'Hoe oud 
moet je zijn voordat je het mag gaan gebruiken?', vroeg ze. 'Ik heb gehoord dat 
u geen tieners toelaat. Is dat waar? En zo ja, waarom niet?'

'Dat is waar', gaf Amanda toe. 'Hoewel SuperFem bij elk meisje zal werken zodra 
ze de puberteit heeft bereikt en oestrogenen is gaan produceren, zijn wij bang 
dat jonge nog naar school gaande meisjes emotioneel nog niet rijp zijn om tot 
een goed gefundeerd besluit te komen om het wel of niet te gebruiken en, als ze 
het zouden doen, goed met de nieuw verworven fysieke krachten om te gaan die ze 
dan zullen krijgen. Zoals ik al eerder heb gezegd zal het besluit om met het 
SuperFem-programma te beginnen altijd een grote invloed hebben op het leven van 
een vrouw en op haar relaties met anderen, en we willen er graag zeker van zijn 
dat ze haar verworven krachten niet zal misbruiken. Om deze redenen hebben we 
het standpunt ingenomen dat we geen vrouwen beneden de leeftijd van 
twee�ntwintig jaar toe zullen laten tot ons programma.'

'Is er een kans op dat dat gaat veranderen?', vroeg het meisje.

Amanda haalde haar schouders op. 'Niet in de nabije toekomst, maar op lange 
termijn is alles mogelijk. Ik kan je wel vertellen dat we merken dat er enige 
druk op ons wordt uitgeoefend om dit standpunt iets te versoepelen, maar wij 
blijven vinden dat we juist handelen. Als - misschien kan ik beter zeggen: 
wanneer - SuperFem-vrouwen in de meerderheid komen, moeten we er misschien nog 
eens naar kijken, maar ik kan je wel dit vertellen: onder geen enkele 
omstandigheid zullen we een minderjarige tot het programma toelaten zolang haar 
moeder het nog niet afgesloten heeft, en we zullen haar ontwikkeling binnen de 
perken houden om er zeker van te zijn dat haar lichamelijke kracht beduidend 
lager zal blijven dan dat van haar moeder.'

Een andere vrouw stak haar hand op. 'Waarom verschaffen jullie dit product 
alleen via jullie fitnesscentra? Waarom maken jullie het niet algemeen 
verkrijgbaar via apothekers en drogisterijen? Proberen jullie te dwingen vrouwen 
zo van jullie fitnesscentra gebruik te laten maken? Als dat zo is, kan ik u 
vertellen dat ik juriste ben, en dat dit absoluut in strijd is met de landelijke 
antitrustwetgeving.'

'In het begin maakten we ons hier zorgen over', antwoordde Amanda. 'Omdat het 
bedrijf dat SuperFem ontwikkeld heeft er een patent op heeft en omdat wij de 
exclusieve distributierechten hebben wilden wij niets doen dat het patent 
ongeldig zou kunnen maken, dus hebben wij het onze juristen laten uitzoeken. Het 
probleem is, zoals ik al eerder heb gezegd, dat de dosering zorgvuldig 
gereguleerd moet worden en gecombineerd met een strak oefenprogramma om de 
gewenste resultaten te bereiken. Als we dit product algemeen verkrijgbaar zouden 
maken zonder controlemogelijkheden, of zelfs maar zouden toestaan dat het buiten 
onze fitnesscentra zou worden verkocht, zouden er, zelfs met alle mogelijke 
voorstelbare waarschuwingsstickers, toch vrouwen zijn die het zouden misbruiken 
en er ten slotte als freaks uit zouden gaan zien. Niet alleen zouden wij en het 
bedrijf dat het produceert aansprakelijk kunnen worden gesteld voor de schade, 
maar het product zelf zou ook als blijkbaar schadelijk beschouwd kunnen gaan 
worden en van de markt worden gehaald. Daarom vonden wij dat wij het zelf 
moesten verhandelen, het alleen in onze fitnesscentra verstrekken en de 
voorraden van het product veilig achter slot en grendel bewaren - in een kluis, 
om precies te zijn - en hebben we een interne controledienst opgericht die 
streng controleert hoe de fitnesscentra hun programma's uitvoeren. We hebben al 
enkele gevallen van misbruik ontdekt, gelukkig voordat er bij iemand 
onomkeerbare schade was aangericht, en hebben onmiddellijk de verantwoordelijke 
leiding van de betrokken fitnesscentra vervangen. Om die reden laten wij anderen 
ook niet onder onze naam opereren - we bezitten en controleren al onze 
fitnesscentra zelf. Onze juristen hebben ons gezegd dat er een logische 
zakelijke reden is voor ons beleid en dat het daarom niet illegaal is.'

Op dat moment stond achter in de aula een man op.

'Ja meneer, u heeft een vraag?', vroeg Amanda.

'Ik heb jou niks te vragen, jongedame!', snauwde de man. 'Maar als jij denkt dat 
wij alles wat jij doet met onze ogen dicht rustig over ons heen zullen laten 
gaan, dan heb je het goed mis! Jij en jouw soort proberen de hele wereld op zijn 
kop te zetten, maar wij zullen jullie stoppen, op welke manier ook!'

'Ik hoop niet dat u bedoelt dat u uw toevlucht gaat nemen tot geweld', 
antwoordde Amanda koeltjes, 'omdat op een andere manier u er niets aan zult 
kunnen doen.'

'Let dan maar eens op!', gromde hij. 'Nu, jongens!'

Er ging een kreet van ontzetting door het publiek en mijn maag draaide zich om 
toen vijf grote stevige kerels van achter de gordijnen aan beide kanten van het 
podium tevoorschijn kwamen. Ze waren allemaal bijna twee meter lang, zelfs de 
kleinste van hen moet zeker 120 kilogram hebben gewogen, en zo te zien waren het 
vooral spieren. Het waren volgens mij geen bodybuilders, maar eerder mannen die 
zich als professioneel worstelaar of door zware lichamelijke arbeid fysiek 
hadden ontwikkeld.

Terwijl er vanuit de aula heftig geprotesteerd werd moest Amanda slechts 
grijnzen en ze ging enkele passen van de tafel af staan met haar gezicht naar 
het publiek, haar benen gespreid en haar handen in haar zij. De vijf mannen 
leken wel dwergen vergeleken met haar op haar hoge hakken en op haar gezicht was 
geen spoortje angst te bekennen. Maar toch, zij waren met z'n vijven, en het 
waren enorme kerels. Ik wist dat ik niets kon doen om haar te helpen en ik 
maakte me grote zorgen.

Amanda zei rustig, nog steeds met haar gezicht naar het publiek: 'Heren, dit is 
geen goed idee. Ik wil echt niemand van jullie pijn doen, maar jullie laten me 
misschien wel geen keus.'

'Dan heb ik nieuws voor je, teef!', zei een van de mannen knarsetandend. 'Jij 
bent degene die pijn gaat voelen!'

Toen vielen ze aan, van beide kanten met twee man tegelijk, twee grepen haar bij 
de polsen, de andere twee bij haar massieve biceps, en ze probeerden haar armen 
zo op haar rug te dwingen, terwijl de vijfde zijn armen om haar kuiten sloeg en 
probeerde haar benen onder haar vandaan te trekken. Ik zag hoe haar biceps zich 
spande, maar verder bleef ze net zo bewegingloos staan als een standbeeld, met 
haar handen op haar heupen, terwijl haar vijf belagers steunden en kreunden 
tijdens hun blijkbaar nutteloze pogingen om haar om te laten vallen. Het werd 
ineens doodstil in de aula toen zowel de mannen als de vrouwen in het publiek 
met open mond van verbazing toekeken naar deze ongelooflijke demonstratie van 
lichamelijke kracht.

'Willen enkelen van u in het publiek ervoor zorgen dat die meneer achterin de 
zaal niet weggaat?', vroeg ze met luide stem die geen enkele inspanning verried. 
'Ik wil dat hij dit ook kan zien.'

'Jezus, Pete!', riep een van de mannen die aan haar arm hing te sjorren met 
verstikte stem. 'Doe iets, alsjeblieft! We krijgen die teef niet om!'

De man aan haar benen liet los, rende om haar heen totdat hij voor haar stond, 
leunde naar achteren en stootte met zijn grote vuist in haar middel met alle 
kracht en snelheid die hij kon verzamelen. Zijn vuist stuiterde letterlijk van 
haar keiharde buikspieren af; hij jankte van de pijn en greep naar zijn gewonde 
hand terwijl zij rustig op hem neerkeek.

'Is dat alles wat je kunt?', vroeg ze fijntjes.

Toen bewoog ze zich. Ze bevrijdde haar polsen uit de greep van de twee mannen 
die haar vasthielden, greep ze bij de keel en tilde ze helemaal van de vloer. 
Terwijl de andere twee mannen aan haar biceps ook in de lucht hingen, liet ze de 
twee die ze met haar handen omhoog hield met een bijna achteloos uitgevoerde 
polsbeweging omhoog vliegen naar het gordijn aan de achterkant van het podium, 
waardoor dat losscheurde en boven op hen terechtkwam. Ze keek met een glimlach 
op haar gezicht neer op de twee overgebleven mannen en vroeg: 'Willen jullie 
twee ook zoiets meemaken?'

Dat wilden ze niet. Ze lieten haar armen los en renden voor hun leven.

De man die haar geslagen had zat nog steeds te kreunen en hield zijn gewonde 
hand vast, zijn ogen wijd opengesperd van ontzag en angst voor haar. Ze stak 
haar arm uit, greep hem met ��n hand bij zijn riem en tilde hem compleet van de 
vloer totdat ze hem op armlengte voor haar uit hield met niet meer moeite dan 
als ze een zak wasgoed had vastgehouden. Hij begon opnieuw te gillen en 
schommelde hulpeloos heen en weer in haar greep.

'Nu', vertelde ze hem streng, met een stem die luid genoeg was om in de hele 
aula gehoord te worden, 'moet je een keuze maken. Je kunt kiezen om hier op 
eigen kracht naar buiten te gaan, in welk geval ik je zachtjes zal neerzetten. 
Of ik kan kijken hoe ver ik je met ��n arm weg kan gooien. Ik wil met je wedden 
dat als ik er echt wat kracht achterzet ik je vriend achter in de aula kan 
raken. Wil je dat ik dat eens probeer?'

De doodsbange man schudde krachtig met zijn hoofd en piepte: 'N...nee! Nee! Ik 
ga rustig weg!'

Amanda knikte goedkeurend. 'Een goede beslissing', zei ze, en zette hem op zijn 
benen. Hij verspilde geen tijd en rende meteen achter zijn maten aan.

Op dat moment waren de overgebleven twee vanonder het gevallen gordijn vandaan 
gekropen. Amanda draaide zich om om ze onder handen te nemen, trok haar 
schouders omhoog, spande haar hele lichaam aan tot een enorme massa bewegende 
spieren en, met een dreigende blik op haar lieftallige gezicht, brulde ze: 
'BOE!!!' Ze renden meteen hard weg.

Toen ze zich omdraaide naar het publiek stond iedereen op en de aula galmde 
plotseling van toejuichingen en applaus. Amanda stak haar hand omhoog om ze tot 
rust te brengen en zocht met haar ogen door het publiek naar de man die het 
allemaal begonnen was. Hij stond in het gangpad, omringd door zes van de 
grootste vrouwen uit het publiek.

'Bent u nu tevreden, meneer?', vroeg ze hem.

'We zijn nog niet klaar met jullie!', schreeuwde hij terug. 'Dit is nog niet het 
einde!'

Amanda zuchtte. 'Dat dacht ik al wel', antwoordde ze. 'Mag ik de dames 
voorstellen om deze heer naar de dichtstbijzijnde uitgang te begeleiden en er 
voor te zorgen dat hij absoluut niet terugkomt?'

Ze draaide zich om naar de tafel, waar de voorzitter die haar voorgesteld had 
haar nu stond op te wachten, haar gezicht rood van schaamte. 'Mevrouw Fuller!', 
snikte ze bijna. 'Ik kan u niet zeggen hoezeer het mij spijt! We hadden nooit 
gedacht...'

'Weet ik', antwoordde Amanda. 'Ik had dit misschien moeten voorzien. Laten we 
maar dankbaar zijn dat geen van die mannen bewapend was. Maar de volgende keer 
ben ik bang dat ze dat wel zullen zijn en dan zullen ze zich niet meer zo in 
alle openheid laten zien. We zullen dan gewoon goed voorbereid moeten zijn.' Ze 
draaide zich weer om naar het publiek. 'Heeft iemand nog vragen? Nee? Dan heb ik 
nog iets dat ik graag als slotwoord zou willen zeggen. Wat u hier heeft gezien 
was een actie van een paar radicale mannen en het zou heel goed enkelen van u 
kunnen be�nvloeden om met SuperFem te beginnen. Ik wil niet proberen iemand van 
u te zeggen wat zij wel of niet moet doen, maar ik denk dat dit de verkeerde 
reden voor uw beslissing zou zijn. Het hoofddoel van SuperFem is niet om vrouwen 
fysiek superieur aan mannen te maken, hoewel het dat zeker doet, of ons in staat 
te stellen over mannen te domineren en ze tot slaaf te maken, maar vooral om ons 
te helpen onze maximale mogelijkheden als vrouwen te benutten, niet alleen 
fysiek, maar ook emotioneel, professioneel en sociaal. Ieder van u, voordat u 
besluit wel of niet SuperFem te proberen, moet duidelijk begrijpen hoe het uw 
leven zal veranderen, hoe het uw relaties met mannen zal be�nvloeden, vooral die 
met uw echtgenoten en levenspartners. Met andere woorden, de echte vraag die u 
uzelf moet stellen is: wil ik echt sterker dan mannen worden? Kan ik van een man 
houden die maar een minuscule fractie van mijn eigen lichamelijke kracht bezit? 
En zo ja, kan de man waarvan ik houd dan nog wel van mij houden?'

'Als SuperFem-vrouwen gewoon gaan worden, en ik ben ervan overtuigd dat dat zal 
gebeuren, zullen deze vragen misschien gemakkelijker voor u te beantwoorden 
zijn. Maar totdat het zover is moet u begrijpen dat u, als SuperFem-vrouw, zult 
opvallen en misschien door sommige mensen als een freak beschouwd zult worden, 
zoals met veel van zwaarder gespierde vrouwelijke bodybuilders altijd is 
gebeurd. En u zult er op zijn minst voor een bepaalde tijd op voorbereid moeten 
zijn dat te accepteren.'

'Dank u voor uw tijd. Zoals ik al eerder aan die mevrouw daar heb verteld, 
hebben we hier enkele honderden brochures klaarliggen op tafel, met een 
beschrijving van het dieet en het oefenprogramma dat bij het gebruik van 
SuperFem hoort, samen met een internationale lijst van onze fitnesscentra en een 
prijslijst. Neem gerust enkele exemplaren mee voor uzelf of enkele van uw 
vriendinnen.'

* * * * * *

Weer terug in onze villa vertelde Amanda aan haar vader en moeder wat er op de 
bijeenkomst was gebeurd. Mona schudde bedroefd haar hoofd. 'Ik was hier al bang 
voor', mopperde ze.

'Ik vind dat we al onze toekomstige bijeenkomsten in onze eigen fitnesscentra 
moeten houden', zei Amanda. 'Deze mannen zijn nu gaan beseffen dat ze 
lichamelijk niets tegen ons in te brengen hebben. De volgende keer nemen ze een 
pistool mee. We kunnen metaaldetectors bij de ingangen zetten om er zeker van te 
zijn dat ze het niet mee naar binnen kunnen nemen en ons personeel kan het 
publiek in de gaten houden op zoek naar relschoppers.'

Mona was het met haar eens. 'We zullen ook beveiliging moeten inhuren voor onze 
fitnesscentra zelf', voegde ze eraan toe. 'Ik ben zelfs bang dat een paar van 
die gekken in staat zullen zijn een bomaanslag te plegen. God zij dank dat ik 
het inzicht heb gehad om de meeste van onze centra in de buitenwijken te bouwen 
waar ze goed bewaakt kunnen worden, maar er zijn er zeker nog een stuk of zes 
die in zakenwijken in de binnenstad liggen. Die zullen zo spoedig mogelijk 
verplaatst moeten worden.'

Mijn schoonvader schudde vermoeid het hoofd. 'Maar Mona', zei hij, 'als je dat 
allemaal wilt doen gaat ons dat een fortuin kosten! We hebben hiermee tot nu toe 
een hoop geld verdiend, maar het is bijna allemaal weer ge�nvesteerd in nieuwe 
fitnesscentra. Ik weet niet of we genoeg geld hebben om deze extra uitgaven te 
kunnen financieren, vooral omdat we er nooit voor de volle honderd procent zeker 
van kunnen zijn dat SuperFem het grote succes gaat worden dat wij denken dat het 
zal worden.'

Mona lachte, leunde voorover en kuste hem op de wang. 'Daar is mijn kleine 
boekhouder weer! Wij zitten hier op een goudmijn en hij maakt zich zorgen over 
de uitgaven!'

Hij bloosde. 'Mona, alsjeblieft, ik heb het niet alleen over de uitgaven! Ik 
maak me ook zorgen over het risico! Kijk, jij en Amanda zijn altijd al zoveel 
groter en sterker geweest dan de meeste mannen dat jullie van nature tegen ons 
aankijken als het zwakkere geslacht en vergeleken met jullie twee zijn we dat 
ook! Maar we praten niet alleen over jullie twee, of zelfs over de vrouwen die 
al begonnen zijn het te gebruiken. Zeker, de vraag naar SuperFem is veel groter 
geworden dan ik persoonlijk had gedacht, maar we kunnen er niet zeker van zijn 
hoelang die trend zich zal voortzetten, vooral niet met het type gewelddadig 
verzet waarmee we nu geconfronteerd worden. Ik ben er niet zeker van of jullie 
twee wel voldoende inzien hoezeer dit spul de wereld op zijn kop zet! Ik bedoel, 
jullie hebben het over het cre�ren van een wereld vol met supervrouwen, de 
meeste van hen groter en breder en allemaal wel vijf, zes, zeven of tien keer zo 
sterk dan welke man ook! Alleen God weet wat voor soort reacties en 
omwentelingen we zullen zien wanneer dat gebeurt en in wat voor soort wereld we 
zullen leven wanneer het afgelopen is! En zijn jullie er echt zeker van dat er 
genoeg vrouwen in de wereld zijn die bereid zijn de verbintenis aan te gaan en 
de tijd, het geld en de opofferingen te maken om zichzelf in supervrouwen te 
veranderen zodat we het risico kunnen nemen ons in de schulden te steken met de 
investeringen en uitgaven waar jij het nu over hebt?'

Ik aarzelde maar ik besloot toen dat ik iets moest zeggen. 'Pa, met alle 
respect, ik ben het niet met je eens', zei ik. 'Ik heb vandaag naar Amanda's 
presentatie geluisterd en ik vind dat zij en Mona volledig begrijpen wat 
SuperFem met de wereld doet. En ik vind dat zij gelijk heeft wanneer zij zegt 
dat wanneer steeds meer vrouwen besluiten het te gebruiken de rest mee zal 
moeten doen, als een vorm van zelfbescherming, als er geen andere redenen zijn. 
Ik denk dat er geen enkele twijfel meer is dat in de komende tien � vijftien 
jaar we een wereld zullen zien ontstaan waarin vrouwen niet alleen het sterkere 
geslacht zijn, maar zelfs ��n waarin de mannen in vergelijking met hen 
letterlijk maar slappe watjes zullen blijken. Hoewel ik niet wil voordoen te 
weten in wat voor soort wereld we dan zullen leven vind ik wel dat we gebonden 
zijn om door te gaan met dit product en dat we dat zullen moeten doen op een 
manier waarbij onze fitnesscentra en ons personeel beschermd zijn, ongeacht de 
kosten. De enige andere mogelijkheid die ik zie is dat we zullen toegeven aan 
het verzet en SuperFem van de markt halen, en kun jij je de reacties voorstellen 
als we dat zouden doen?'

'Dat is geen optie', zei Mona kortaf. 'We zouden binnen een dag failliet zijn.'

'Natuurlijk', zei ik. 'Ik heb er ook geen seconde serieus over nagedacht.'

Mijn schoonvader zuchtte. 'Ok�, maar laat ik jullie wel vertellen dat ik me 
grote zorgen maak over waar dit naartoe gaat. Laat me op zijn minst wat 
kostenramingen maken en een begroting opstellen om te zien hoe het financi�le 
plaatje eruitziet.'

Mona lachte. 'Natuurlijk, schat', vertelde ze hem. 'Ik had al wel gedacht dat je 
dat zou willen doen. Amanda zal ervoor zorgen dat onze fitnesscentra offertes 
aanvragen bij lokale beveiligingsbedrijven en dat er schattingen gemaakt worden 
van de kosten van de verhuizingen van onze locaties in de binnensteden. Ze zal 
je de gegevens toesturen. Baseer je begroting op de inkomsten en uitgaven die we 
de laatste vijf jaar gemaakt hebben sinds we met SuperFem begonnen - ik denk dat 
we mogen aannemen dat de huidige trend zich nog wel minstens zolang zal 
voortzetten. Dat zou ons een redelijk goed overzicht moeten geven.'

De begroting liet zien dat we de extra uitgaven makkelijk konden maken, maar 
bleek feitelijk nog veel te voorzichtig. In de volgende twee jaar, waarin steeds 
meer voorlichtingsbijeenkomsten werden georganiseerd in onze fitnesscentra, 
knalde ons bedrijf bijna letterlijk uit zijn jas, waardoor Mona werd gedwongen 
om de bestaande fitnesscentra uit te breiden en er nieuwe bij te bouwen. 
Natuurlijk bleef er verzet. We kregen veel negatieve post van mannenverenigingen 
en bij onze fitnesscentra stonden vaak boze mannen en soms zelfs vrouwen te 
demonstreren, maar de gebouwen werden beschermd door onze goed bewapende 
bewakers (na verloop van tijd steeds vaker SuperFem-vrouwen). De betogers werden 
nooit zo dichtbij gelaten dat ze de fitnesscentra of de bezoekende vrouwen kwaad 
konden doen, en onze klanten kregen het simpele advies om hun gescheld en 
gefluit te negeren en dat deden ze ook. In de eerste paar maanden was er een 
aantal pogingen om onze voorlichtingsbijeenkomsten te verstoren, maar we hadden 
er goed voor gezorgd dat er geen wapens in onze fitnesscentra gesmokkeld konden 
worden en dat de bijeenkomsten werden begeleid door ons SuperFem-personeel en 
opgenomen werden op videoband. We lieten de media beelden zien van worstelende 
en gillende mannen die, veilig weggestopt onder de machtige gespierde armen van 
een grote beeldschone Amazone, zonder pardon uit onze fitnesscentra werden 
gedragen, en geleidelijk hielden de verstoringen op. Inderdaad, dankzij deze 
publiciteit gingen onze zaken zelfs nog beter lopen.

Toen begonnen we verzoeken te krijgen van 'Blijf-van-mijn-lijf'-huizen en van 
klinieken met slachtoffers van verkrachtingen om het SuperFem-programma op basis 
van liefdadigheid beschikbaar te stellen aan vrouwen die aan het programma mee 
wilden doen voor hun eigen bescherming maar de kosten ervan niet konden betalen. 
Eerst verzetten mijn schoonvader en ik ons tegen deze voorstellen, maar zowel 
Mona als Amanda stonden er vanzelfsprekend sympathiek tegenover. Er werd 
besloten om SuperFem, samen met de benodigde fitnessapparatuur, halters en 
gewichten, en ons eigen SuperFem-personeel (op deeltijdbasis), kosteloos aan de 
klinieken en 'Blijf-van-mijn-lijf'-huizen aan te bieden die er voldoende ruimte 
voor hadden. We eisten echter dat deze voorzieningen voor alle vrouwen 
beschikbaar kwamen, niet alleen voor de slachtoffers van verkrachtingen of 
mishandelingen, waarvan met zekerheid vaststond dat ze de normale kosten van het 
programma niet konden betalen.

En heel langzaam begon de wereld te veranderen.

Weer twee jaar later waren er alleen in de Verenigde Staten al meer dan drie 
miljoen vrouwen die het SuperFem-programma volgden of al afgesloten hadden, en 
dat was te merken. Uitzonderlijk grote, goedgevormde, krachtig gespierde vrouwen 
werden een relatief normaal beeld op straat, doelbewust met grote passen op hun 
hoge hakken rondlopend, de bewonderende blikken van sommige mannen en de boze 
blikken van andere negerend. In restaurants zagen we steeds meer vrouwen die 
hoog boven hun kleinere mannen uittorenden en zich zelfs beschermend ten 
opzichte van hen gedroegen, vaak tot ergernis van hen! Maar zelfs dit 
veranderde. Vaak wees Mona of Amanda ons lachend op een grote, knappe, 
goedgebouwde man die zich slechts met de grootst mogelijke moeite kon vasthouden 
aan een prachtige, machtig gespierde Superamazone die hoog boven hem uittorende 
terwijl ze hem naar hun tafel loodste. Toch bleef de ruime meerderheid van deze 
vrouwen heerlijk vrouwelijk in zowel uiterlijk als gedrag, mannelijke 
aanstellerij en machogedrag werden door hen veracht als eigenschappen die net 
als vroeger voorbehouden bleven aan de sekse die razendsnel veranderde in 'het 
zwakkere geslacht'.

Het was verrassend dat de meerderheid van de mannen hun geleidelijk ontstane 
nieuwe positie in de maatschappij schoorvoetend leek te aanvaarden, of op zijn 
minst erkende dat er niets was dat ze konden doen om het tegen te gaan. Er bleef 
echter verzet bestaan van bepaalde radicale groeperingen, hoewel het langzaam 
steeds minder werd. We bleven nare brieven ontvangen, nu vooral gericht tegen 
mijn schoonvader en mijzelf. We ontvingen zelfs een paar telefonische 
bedreigingen van mannen die op de een of andere manier achter onze geheime 
nummers waren gekomen, maar omdat alle inkomende telefoontjes automatisch werden 
geregistreerd en op band gezet konden alle bellers snel worden opgepakt en 
berecht, en uiteindelijk hielden de telefoontjes op. En natuurlijk bleef je bij 
onze fitnesscentra de altijd aanwezige groep mannelijke betogers houden die, 
hoewel het er in aantal steeds minder waren, steeds dreigender en luidruchtiger 
werd. Gedurende korte tijd ontvingen we vanuit de hele wereld letterlijk 
honderden berichten over incidenten waarbij met keien en straatstenen werd 
gegooid, maar de daders werden door onze SuperFem-bewakingsdienst of door onze 
klanten altijd onmiddellijk bij de kraag gevat, aan de politie overgedragen en 
berecht, en langzaam werden ook deze betogingen vreedzamer van karakter.

Maar toch, vanwege het voortdurende verzet van deze radicale mannen en de 
potenti�le dreiging van gewapend geweld jegens ons, waren er steeds bepaalde 
voorzorgsmaatregelen nodig wanneer we ons in het openbaar vertoonden, zelfs voor 
een eenvoudig diner in een restaurant. We werden vervoerd in bepantserde 
limousines en altijd begeleid door een heel leger van bewapende SuperFem-
lijfwachten.

Omdat Mona en Amanda zoveel groter en sterker waren dan wij was dansen een vorm 
van amusement geweest waaraan we nooit meededen, hoewel we af en toe dineerden 
in gelegenheden met een vloer waar gedanst kon worden. Met het verstrijken van 
de jaren zagen we echter een groeiend aantal groepen op de dansvloer waarbij 
grote sterke SuperFem-vrouwen hun kleinere mannelijke partners leidden! Eerst 
werden ze natuurlijk aangegaapt en uitgelachen, maar deze groepen bleven bijeen 
en leken, toen ze in aantal toenamen, langzamerhand steeds meer geaccepteerd te 
worden.

Bij een van deze gelegenheden herkenden de vrouwen van een groepje van vier van 
zulke paren Mona en Amanda en we werden uitgenodigd om met ze mee te doen. Alle 
vrouwen waren dik over de 1,90 meter, vaak decimeters langer en veel zwaarder 
dan hun mannelijke partners. Twee paren bleken getrouwd. Toen we werden 
voorgesteld merkte ik tot groot vermaak op dat de vrouwen, en all��n de vrouwen, 
voor ons opstonden en bleven staan totdat wij waren gaan zitten. Terwijl de 
anderen met elkaar zaten te keuvelen leunde de echtgenoot van een van de 
vrouwen, die naast me zat, naar me over en vroeg zachtjes: 'Is jouw vrouw niet 
degene die met dat hele SuperFem-gedoe is begonnen?'

'Eigenlijk was het mijn schoonmoeder', antwoordde ik, 'hoewel mijn vrouw wel 
betrokken is geweest bij de totstandkoming ervan.'

Hij schudde zijn hoofd. 'Ik... Ik wil je niet beledigen of zoiets, maar heb je 
daar geen raar gevoel bij? Bijna alsof je de verrader bent van je eigen 
geslacht?'

Ik moest toegeven dat ik me niet op mijn gemak voelde bij die gedachte, maar zei 
ook: 'Er is eigenlijk niets dat ik eraan kan doen. Voor het geval je het nog 
niet had geraden, noch mijn schoonvader noch ikzelf hebben veel te zeggen over 
wat zij doen.'

Hij glimlachte zwakjes. 'Ja, dat zal wel niet. Ik neem aan dat het allebei 
SuperFem-vrouwen zijn?'

'Amanda heeft enkele jaren geleden een paar kleine doseringen gehad van het 
nieuwe spul om het te testen, maar eigenlijk had ze het helemaal niet nodig. Zij 
en haar moeder doen al jaren aan bodybuilding. Ze zijn van nature al extreem 
lang en veel sterker dan enige man die ik ooit ben tegengekomen.' Ik keek hem 
nieuwsgierig aan. 'Begrijp ik hier nu goed dat jij niet al te gelukkig bent met 
wat SuperFem voor vrouwen doet?'

Hij schudde zijn hoofd. 'Ik weet het niet', gaf hij toe. 'Ik ben stapelgek op 
Carrie, en ik wil niets liever dan haar gelukkig zien, maar dit... Ik weet het 
gewoon niet. Toen we vijf jaar geleden trouwden was ze 1,63 meter - ik ben 1,73 
meter - en het ging fantastisch! Later begonnen enkele van haar vriendinnen met 
het spul, en ze werd een beetje nieuwsgierig - ze is altijd heel sportief 
aangelegd geweest - maar ik kon het idee nog uit haar hoofd praten. Toen kwam er 
op een middag op een tuinfeestje van een vriendin van ons deze grote, dikke 1,85 
meter lange dronkelap op haar af, die geen nee van haar wilde accepteren. Ik 
probeerde haar te helpen maar hij sloeg me van zich af alsof ik niks woog. Het 
volgende wat er gebeurde: ik sta op en er komt een reusachtige vrouw vanuit het 
niets tevoorschijn - ze moet minstens twee meter lang zijn geweest - die de 
dronkelap met ��n hand optilt, hem over haar schouder gooit, naar een auto loopt 
en hem erin smijt; daarna komt ze terug en verontschuldigt zich bij Carrie, mij 
en onze gastvrouw, loopt weer naar de auto en rijdt weg, met hem erin. Blijkt 
dat zij de vrouw van die kerel was, al een jaar lang op SuperFem. Nou, dat was 
de druppel. Carrie zegt tegen me dat als ik haar niet kan beschermen zij 
zichzelf wel zal beschermen en ze meldt zich aan voor het programma. Een jaar 
later is ze dertig centimeter langer dan ze vroeger was, en met hakken aan ook 
dertig centimeter langer dan ik ben, met spieren over haar hele lichaam en kan 
ze me alle kanten opgooien alsof ik een kind ben! Verdomme, ik heb allebei mijn 
handen nodig om alleen haar pink een heel klein eindje om te kunnen buigen!'

Ik fronste mijn wenkbrauwen. 'Ze slaat je toch niet, hoop ik?'

'God zij dank niet, nee! Ze zou me kunnen vermoorden als ze dat deed. Nee, ze 
heeft tegen me gezegd dat ze haar bij het fitnesscentrum behoorlijk grondig 
onderzocht hebben, dat ze een psychologische karakterschets van haar gemaakt 
hebben, gesprekstherapie�n, kortom alles om er maar zeker van te zijn dat ze 
haar nieuwe krachten niet zou misbruiken. Ik denk dat ze niet graag supervrouwen 
hebben rondlopen die de wet overtreden - of hun mannen tot moes slaan! Trouwens, 
ik ben er ook niet zeker van of de cellen tegenwoordig nog wel sterk genoeg zijn 
om ze vast te kunnen houden. Nee, het is gewoon zo dat - wel, het is gewoon heel 
moeilijk te accepteren dat je plotseling een vrouw hebt die zoveel groter en 
sterker is dan jij. Weet je, ik sta daar te worstelen om een jampot open te 
krijgen, dan komt zij binnen en zegt: "Zeg schat, span je toch niet zo in, laat 
mij dat maar voor je doen", en floept het open alsof het niets is. Maar ik denk 
dat jij wel niet zult weten hoe zoiets voelt, of wel? Ik bedoel, omdat het bij 
jullie altijd al zo geweest is.'

Ik moest toegeven dat hij gelijk had. Ik wilde dat net zeggen toen ik een 
reusachtige hand op mijn schouder voelde en toen ik opkeek zag ik Amanda over me 
heen staan. 'Kom mee, schat', grijnsde ze. 'Ik ga met je dansen!'

Ik trok de stoute schoenen aan. 'O, en hoe wil mevrouw dat gaan doen?', vroeg 
ik.

'Net zoals ma. Kijk maar.'

Dat deed ik. Mona hield mijn schoonvader bijna een meter van de vloer met ��n 
arm onder aan zijn rug waarbij haar hand zijn billen ondersteunde en ze gleed 
met hem over de dansvloer op het langzame, rustige ritme van de muziek. Hij keek 
niet erg gelukkig, maar zijn arm lag om haar nek geslagen en zijn gezicht was 
verborgen in haar schouder, en het leek er niet op dat hij zich tegen haar 
probeerde te verzetten. Toen viel het mij op dat de helft van de danseressen op 
de vloer SuperFem-vrouwen waren die hun mannen leidden, en dat in veel gevallen 
de voeten van die mannen maar nauwelijks de grond raakten.

Ik zuchtte en zei tegen de man waarmee ik had zitten praten: 'Zoals ik je al heb 
gezegd, ik heb echt niet veel te zeggen over wat zij doen', en ik werd opgetild 
in Amanda's machtige armen.

* * * * * *

We zagen ook op andere gebieden veranderingen. Hoewel mannen, althans voor de 
buitenwereld, de overheidsorganen en het bedrijfsleven nog bleven beheersen, 
waren de zaken aan het veranderen. Het 'glazen plafond', als dat tenminste al 
ooit echt bestaan heeft, begon te verdwijnen, en vrouwen drongen in groten 
getale door tot traditioneel mannelijke beroepen waarin je ze vroeger maar 
hoogstzelden zag. Vooral politiekorpsen gingen actief op zoek om SuperFem-
vrouwen aan hun dienstrooster toe te voegen, uit angst dat hun mannen niet 
langer in staat zouden zijn vrouwelijke criminelen aan te houden en in bedwang 
te houden zonder meteen gebruik te moeten maken van hun wapens, en zelfs het 
leger overwoog om grote aantallen vrouwen te gaan werven voor hun 
gevechtstrainingen.

In de amusementsindustrie en op de professionele sportvelden begon men ook het 
effect van SuperFem te merken. We begonnen televisieseries te zien en zelfs 
enkele avondvullende speelfilms, allemaal op onafhankelijke basis geproduceerd 
door SuperFem-vrouwen die in de bedrijfstak waren doorgedrongen, waarin hele 
grote, knappe, machtig gespierde heldinnen schitterden in actiekomedies of in 
meer romantische rollen,  naast kleinere, duidelijk ondergeschikte mannelijke 
acteurs.

In de sportwereld zag je de eerste SuperFem-vrouwen in de NBA. V��r het 
SuperFem-tijdperk hadden vrouwelijke basketbalspeelsters, die wel net zoveel 
talent, maar niet de lengte en de kracht hadden van hun mannelijke collega's, 
hun sportieve carri�res zien eindigen bij het einde van hun studie, hoewel een 
paar van hen nog hadden geprobeerd bij een Europees profteam hun geluk te 
zoeken. Juist deze vrouwen werden later enkele van onze eerste en fanatiekste 
klanten, en nadat ze lichamen hadden bereikt die qua lengte, gespierdheid en 
pure lichamelijke kracht vergelijkbaar waren met die van Mona en Amanda, gingen 
ze onmiddellijk try-outs bezoeken van professionele teams. Ondanks het feit dat 
deze vrouwen veel sterker waren, veel hoger konden springen, veel harder konden 
lopen - ook met de bal - en zelfs veel beter konden schieten dan de allerbeste 
mannelijke atleten, werden ze allemaal "ten behoeve van de sport" afgewezen, en 
er waren twee lange jaren van procederen en een beslissing van de Hoge Raad van 
de V.S. voor nodig, die zei dat hun afwijzing een inbreuk was op de landelijke 
wetten tegen discriminatie op basis van geslacht, om de teams te dwingen hen aan 
te nemen.

De invloed van deze beslissing op de sport was onmiddellijk merkbaar en 
dramatisch. Van de ene op de andere dag gingen de teams, die beseften dat een 
volledig mannelijk team geen schijn van kans zou maken tegen een team met zelfs 
maar ��n SuperFem-vrouw in de basis, uit een heel ander vaatje tappen en ze 
gingen op zoek naar de grootste en beste vrouwelijke atletes. Toen waren er al 
meer dan genoeg te vinden, en basketbal werd plotseling een geheel vrouwelijke 
sport waarbij de vroegere sterren de bank mochten warm houden of simpelweg 
werden ontslagen, terwijl de vrouwen de scores lieten oplopen tot 200 of 250 
punten. Uiteindelijk moest de bond de hoogte van de baskets met bijna een meter 
verhogen om de grotere en sterkere vrouwelijke speelsters nog iets van een 
uitdaging te bieden, waardoor het spel volledig ongeschikt werd voor de enkele 
overgebleven mannen, die daarna ook ontslagen werden. En verbazend genoeg nam de 
populariteit van de sport verder toe, omdat de kracht en de behendigheid van 
deze torenhoge nieuwe vrouwelijke sterren een wonder was om te mogen 
aanschouwen.

Maar zoals bij elke sociale revolutie gingen ook deze gebeurtenissen niet zonder 
tragedies gepaard. In Chicago werd de beroemde vrouwelijke center van de Chicago 
Bulls doodgeschoten door een radeloze mannelijke ex-speler die door haar 
vervangen was en in andere steden begonnen we gewapende aanvallen op SuperFem-
vrouwen te zien, sommige met fatale afloop, toen het de radicalen duidelijk 
begon te worden dat ze ons niet konden stoppen en dat ons nieuwe ras van vrouwen 
langzaam geaccepteerd begon te worden in de maatschappij. Hoe dan ook, de 
revolutie ging door en werd zelfs nog sterker toen steeds meer vrouwen aan het 
programma begonnen om nog groter en sterker te worden dan hun voorgangsters, en 
onze fitnesscentra zorgden er goed voor dat allen die aan het programma begonnen 
voorzien werden van wapens om zichzelf te beschermen.

Honkbal was de volgende sport, maar de overgang duurde hier langer omdat er 
nooit competities voor vrouwen waren geweest, en de meeste universiteitsteams 
alleen softbal speelden, waardoor er tijd nodig was voor de vrouwen om de 
techniek aan te leren die voor de wat kleinere ballen bij het honkbal 
noodzakelijk was. Bovendien moest ofwel het materiaal aangepast worden of de 
stadions moesten vier keer zo groot worden om de ongelooflijke kracht van de 
vrouwelijke atletes te kunnen verwerken, en natuurlijk kozen de honkbalbonden 
voor de eerste optie. Er werden nieuwe ballen en knuppels ontwikkeld die vijf 
keer zo zwaar waren als vroeger en veel te zwaar voor mannen om nog mee om te 
gaan, tegelijk met dikkere maskers en handschoenen en nadat een poging om een 
aparte competitie voor vrouwen op te zetten was mislukt werd honkbal, net als 
basketbal, een geheel vrouwelijke sport.

Bij andere professionele sporten zoals voetbal, ijshockey en American football 
duurde de overgang nog langer, maar de teerling was geworpen, en ten slotte 
moesten ook deze sporten kleur bekennen. Individuele sporten zoals boksen, 
worstelen en karate, waarop de landelijke antidiscriminatiewetten niet van 
toepassing waren, konden de vrouwen ervan weerhouden mee te doen en bleven 
daarom geheel mannelijk. Het werd echter voor iedereen steeds duidelijker dat de 
bij deze sporten uitgeroepen zogenaamde 'wereldkampioenen' niets voorstelden, en 
dat elke vrouw die ook maar het simpelste SuperFem-programma had gevolgd de 
grootste en de beste van deze mannelijke 'kampioenen' met groot gemak zou kunnen 
verslaan.

Zelfs de Olympische Spelen werden be�nvloed. Behalve in die sporten, zoals 
turnen of schoonzwemmen, waarin de deelneemsters allemaal van een leeftijd waren 
waarop ze nog op school zaten of studeerden, werden er bij de vrouwenonderdelen 
records neergezet die die van de mannen volledig overschaduwden, en er werden 
pogingen in het werk gesteld om het vrouwenprogramma uit te breiden en gelijk te 
maken aan dat van de mannen, inclusief worstelen en boksen.

Maar nergens waren de veranderingen verbazingwekkender dan bij het heren- en 
damesbodybuilding. Hoewel er nog steeds wedstrijden voor beide seksen 
georganiseerd werden gingen de vrouwen, waarvan steeds grotere aantallen de 
sport opnamen om hun lichamen maximaal te ontwikkelen, de mannen volledig in de 
schaduw stellen, qua afmetingen, gespierdheid, definitie, proportie; letterlijk 
in alle onderdelen van de sport. Bovendien werd het voor iedereen steeds 
duidelijker dat zelfs de grootste en zwaarst gebouwde mannelijke 
bodybuildingkampioenen in wezen niet meer dan slappelingen waren in vergelijking 
met iedere willekeurige SuperFem-vrouw, waardoor de mannentoernooien veranderden 
in een onderwerp van spot en ze steeds minder op televisie te zien waren.

We waren daarom allemaal verbaasd dat ESPN minder dan een maand na hun 
uitgebreide rechtstreekse verslagen van het Miss Olympia toernooi aankondigde 
dat het de Mr. Universe verkiezing ook zou uitzenden. Uit nieuwsgierigheid 
besloten wij te kijken. Al na een paar minuten werd het duidelijk dat de zender 
van plan was er maar kort iets van te laten zien. Na te zijn begonnen met vijf 
seconden durende sc�nes van de tien poserende mannelijke finalisten verscheen 
Sally McHenry, ESPN's belangrijkste sportverslaggeefster, op het scherm in 
slechts een kort broekje en een haltertop, pronkend met spieren op haar 1,91 
meter lange, 111 kilo zware lichaam die alle mannelijke finalisten er als 
beginnelingen uit lieten zien. Na een korte introductie bracht ze vervolgens 
haar gastpresentatrice Marisa Pawleck in beeld, vers van haar overwinning in de 
Miss Olympia, een gigantische, 2,19 meter lange, 148 kilo zware verschijning met 
prachtige, massieve, golvende en goed gevormde spieren, nog steeds in een 
keiharde wedstrijdvorm en met niets meer aan dan haar Miss Olympia-pakje waarin 
ze haar reusachtige uitstekende biceps van 72 centimeter liet zien!

'Wat vind jij van de deelnemers van dit jaar, Marisa?', vroeg McHenry nadat 
Pawleck was gestopt met poseren.

Pawleck schonk haar een minzame glimlach. 'Nou, Sally', antwoordde ze met die 
lage, zwoele stem waarmee ze beroemd was geworden, 'ik kan niet anders dan 
bewondering hebben voor hun harde werk en inzet bij de training. Het is per slot 
van rekening VEEL moeilijker voor een man om zijn lichaam te ontwikkelen tot op 
het punt dat zij bereikt hebben dan het voor jou of mij is. Maar toch denk ik 
dat de tijd van uitpuilende spieren op een mannenlichaam voorbij is, en om heel 
eerlijk te zijn, vind ik het helemaal niet mooi meer. Naar mijn mening - en ik 
denk dat de meeste vrouwen het tegenwoordig met me eens zijn - is een strak, 
goedgevormd, slank lichaam een veel aantrekkelijker uiterlijk voor een man, en 
VEEL, VEEL verleidelijker!'

'Wil je daarmee zeggen dat deze jongens er als vrouwen proberen uit te zien?', 
ging McHenry verder, in het duidelijk van tevoren afgesproken gesprek.

'O, absoluut!', lachte Pawleck. 'En natuurlijk proberen sommigen van hen de 
typisch mannelijke stereotypen van voor het SuperFem-tijdperk te handhaven, maar 
tegenwoordig is dat eigenlijk idioot. Ik bedoel, is er nog iemand in de wereld 
die nog echt gelooft dat je mannelijke spieren ook maar enigszins zou kunnen 
vergelijken met die van een vrouw qua grootte of kracht?'

'Vind je dat bodybuildingwedstrijden voor mannen afgeschaft zouden moeten 
worden?'

'Niet per se afgeschaft, maar wel anders. Ik denk dat zoiets als 
fitnesswedstrijden tegenwoordig meer geschikt voor mannen zouden zijn. Weet je, 
wedstrijden die dat strakke, goedgevormde slanke uiterlijk zouden benadrukken 
waarover ik het zojuist had.'

Vanaf dat moment ging het alleen maar bergafwaarts. Zelfs Mona en Amanda hadden 
spijt met de deelnemers. En het werd de laatste bodybuildingwedstrijd voor 
mannen die nog op de televisie te zien was.

Tijdens het vijfde jaar van het programma hield de regering van de Verenigde 
Staten zijn gebruikelijke volkstelling en dit keer bevatte het statistieken over 
lengte, gewicht en recreatieve voorkeuren, alsook een verklaring, bij de 
vrouwen, of ze bezig waren met het SuperFem-programma, het al hadden afgesloten 
of van plan waren ermee te beginnen. Het was duidelijk dat enkele bureaucraten 
klaarblijkelijk belangstelling hadden gekregen. De resultaten die anderhalf jaar 
later gepubliceerd werden verbijsterden iedereen. De gemiddelde lengte en het 
gemiddelde gewicht van mannen waren respectievelijk 1,77 meter en 77 kilogram, 
nauwelijks hoger dan bij vorige onderzoeken, terwijl de gemiddelde lengte en het 
gemiddelde gewicht van vrouwen nu respectievelijk 1,86 meter en 99 kilogram was. 
Twee�nveertig procent van de volwassen vrouwen die hadden geantwoord verklaarden 
dat ze een SuperFem-programma hadden gevolgd, en nog eens zevenenveertig procent 
gaf aan dat ze met het programma begonnen waren of van plan waren ermee te 
beginnen.

Gedurende diezelfde periode, deels als gevolg van de veranderingen in de 
profsport, werden wij onder toenemende druk gezet om het programma beschikbaar 
te stellen aan meisjes van middelbareschoolleeftijd en ouder, zowel vanuit de 
Verenigde Staten als uit het buitenland. Ik kon wel begrijpen waarom. Sport op 
middelbare scholen en universiteiten bleef gedomineerd worden door jongens, maar 
de belangstelling van de betere atleten was afgenomen, omdat er voor hen later 
geen profcarri�res meer mogelijk waren. Bovendien bespeurden leraren en 
begeleiders in het hele land een toenemende rancune onder steeds meer jongens 
ten opzichte van meisjes die, zoals zij wisten, uiteindelijk deel zouden 
uitmaken van het 'sterkere geslacht', een rancune die zich liet zien in een 
toenemende mate van verbaal en soms zelfs fysiek geweld waartegen de meeste 
meisjes zich natuurlijk niet lichamelijk konden verdedigen. Het werd een serieus 
en wijdverbreid ordeprobleem, waartegen alle mogelijke therapie�n en gesprekken 
met ouders en kinderen geen enkele verlichting leken te geven, en er ontstond 
een gerechtvaardigde overheersende bezorgdheid dat we bezig waren een generatie 
van mannelijke vrouwenhaters op te voeden.

We hadden het allemaal erg moeilijk met deze ontwikkelingen, want de enige 
duidelijke oplossing was om het SuperFem-programma beschikbaar te stellen aan 
jonge meisjes die misschien nog niet klaar waren om de verantwoordelijkheid die 
de SuperFem-krachten met zich meebrachten op zich te nemen, en de wereld zou ten 
slotte geconfronteerd kunnen worden met een probleem dat nog groter was dan het 
huidige. Natuurlijk ontvingen we adviezen, meer dan we nodig hadden - of wilden 
hebben - die het probleem van alle kanten omvatten, zowel uit de hoek van de 
overheid als van daarbuiten, maar we wisten dat het onze beslissing zou zijn en 
die van ons alleen. We hebben er wekenlang over gepraat, maar aan het eind, 
nadat we gehoord hadden dat toenemende aantallen jonge meisjes op een 
afschuwelijke manier werden verkracht, waren Mona en Amanda ervan overtuigd dat 
de meisjes simpelweg in staat moesten worden gesteld om zichzelf te beschermen.

Zowel mijn schoonvader als ik maakten krachtig bezwaar. 'Mona', beweerde hij, 
'ik denk dat we meer onderzoek moeten doen naar de effecten die het spul kan 
hebben op tienermeisjes voordat we het aan hen beschikbaar stellen. We weten 
gewoon nog niet voldoende over hoe het meisjes op die leeftijd be�nvloedt. Je 
vergeet alle problemen die we gehad hebben bij de opvoeding van Amanda. Als je 
het spul aan die kinderen geeft ben ik doodsbenauwd dat we over de hele wereld 
plunderende bendes van tieneramazones te zien zullen krijgen! Natuurlijk zul je 
enkele meisjes redden van mishandeling of verkrachting, maar alleen God weet 
waar je de mannen in de wereld mee opzadelt! Op die leeftijd kunnen we gewoon 
niet zeker weten of de meisjes in staat zijn met de krachten om te gaan die jij 
ze wilt geven!'

Mona moest zuchten. 'Ik begrijp het risico, schat, maar ik denk dat we het tot 
een minimum kunnen beperken. Kijk, we hebben allemaal al vanaf het begin herkend 
dat het zover zou kunnen komen, en ik dacht dat we het er toen over eens waren 
hoe we het zouden gaan aanpakken: laat alleen dochters van SuperFem-vrouwen tot 
het programma toe en beperk hun dosering en oefeningen zodat ze niet te groot of 
te sterk worden.'

'En op hun moeders vertrouwen om ze in bedwang te houden? Mona, kijk toch eens 
naar wat er gebeurt. De dingen zijn veranderd. Deze vrouwen dringen van alle 
kanten tegelijk de arbeidsmarkt binnen, en ze laten hun echtgenoten thuisblijven 
om voor de kinderen te zorgen, net zoals jij met mij hebt gedaan. Kon jij Amanda 
volledig in bedwang houden toen je hele dagen en soms tot diep in de nacht op je 
fitnesscentrum aan het werk was? Of toen je eens een week weg was op zakenreis? 
En hoe groot en hoe sterk sta je toe dat deze meisjes zullen worden om er zeker 
van te zijn dat geen jongen, hoe groot of sterk hij ook is, ze kan mishandelen? 
1,85 meter lang, of misschien 2 meter? Honderdtwintig kilo zwaar, 
honderdveertig? Mijn hemel, zelfs op dat niveau zullen ze nog steeds twee tot 
drie keer zo sterk zijn als de meeste mannen, en sommige van hen misschien nog 
wel sterker! En het zullen nog steeds maar kinderen zijn!' Hij schudde krachtig 
met zijn hoofd. 'Het staat me niet aan, Mona. Het staat me absoluut niet aan!'

Mona verhief haar handen in een voor haar vreemd hulpeloos gebaar. 'Als jij of 
Darrell een beter idee hebben, schat', zei ze rustig, 'ben ik bereid te 
luisteren.'

'Dat is het nu juist, dat heb ik niet', antwoordde hij. 'Ik denk dat de enige 
veilige weg de weg is waarop we nu zitten. Laat het bedrijf meer onderzoek doen 
naar de effecten van dit spul op het lichaam. Ondertussen trainen de moeders in 
hun vrije tijd nog steeds in onze fitnesscentra, en we kunnen onze mensen met ze 
laten praten, ze laten proberen hun zonen zover te krijgen dat ze gaan 
accepteren hoe de dingen er voor hen in de toekomst bij zullen staan en ze 
bestraffen als ze de wet overtreden hebben. Misschien moeten we meer 
bijeenkomsten organiseren met moeders en hun zonen om meer medewerking van hen 
te krijgen. Verdomme, ik weet het ook niet meer. Wat ik wel weet is dat als deze 
moeders nu hun zonen niet in bedwang kunnen houden, ze absoluut niet in staat 
zullen zijn hun dochters te controleren wanneer die eenmaal van SuperFem hebben 
geproefd! En het kan me niet schelen welk psychologisch programma je ze wilt 
laten doorlopen, wij zullen daar ook niet toe in staat zijn!'

Mona was enkele minuten stil. Ze keek naar Amanda en trok een wenkbrauw op in 
een onuitgesproken vraag.

Amanda aarzelde even, toen zei ze: 'Pa heeft een sterk verhaal, en ik ben het 
tot op zekere hoogte met hem eens. Er is absoluut een risico dat we niet kunnen 
controleren, en we kunnen er niet zeker van zijn dat de moeders het zullen 
kunnen. Maar we weten ook dat te veel tienermeisjes tegenwoordig ernstige 
problemen hebben met jongens, en zelfs door hen in gevaar verkeren, en we moeten 
dat afwegen tegen hetgeen Pa denkt dat ze in de toekomst kunnen gaan doen. We 
weten niet of extra onderzoek ons meer informatie zal geven dan we nu al hebben. 
Hoeveel langer kunnen we dit uitstellen in afwachting van de resultaten? Nee, ik 
vind dat we geen andere keus hebben dan het programma open te stellen voor alle 
meisjes zodra ze de puberteit bereikt hebben.'

'Hoe moet het dan met studerende meisjes?', vroeg Mona. 'Moeten we hun programma 
net zo begrenzen als dat van de jongere meisjes, en twee�ntwintig jaar handhaven 
als de leeftijd waarop de voordelen van het volledige programma voor hen 
beschikbaar worden?'

Amanda dacht een minuut na. 'Twee�ntwintig is misschien wat al te behoudend', 
antwoordde ze ten slotte. 'Ik zou erover denken het naar twintig terug te 
brengen, misschien zelfs naar achttien of negentien. Ik denk dat de meeste 
meisjes van die leeftijd volwassen genoeg zijn om het volledige programma aan te 
kunnen. Ik weet dat ik het kon.'

Mona keek me aan. Ik haalde mijn schouders op. Ze wist dat ik achter mijn 
schoonvader stond, en er was niets dat ik nog kon toevoegen aan wat hij had 
gezegd.

Trouwens, ik had wel door dat de beslissing allang gemaakt was.

En ik wist dat het er een was waar we allemaal spijt van zouden krijgen.

* * * * * *

In het daaropvolgende jaar schoot de vraag naar het SuperFem-programma de hemel 
in. Ik vroeg me af of er nog ergens in de wereld een moeder was die haar 
dochters niet op het programma had gezet. We zagen zelfs meisjes die zich 
inschreven voor het beperkte programma toen ze achttien of negentien waren die 
zich onmiddellijk opnieuw lieten inschrijven voor het volledige programma toen 
ze twintig werden. Onze fitnesscentra werkten op de grens, en in sommige 
gevallen zelfs �ver de grens, van wat ze nog aankonden, maar mijn schoonvader en 
ik bepleitten dat dit maar een tijdelijke golf was die zich na verloop van tijd 
zou afvlakken en in een van de hoogst zeldzame gevallen die ik me voor de geest 
kan halen luisterden Mona en Amanda naar ons en breidden ze niet verder uit. Het 
was verrassend dat de meeste jonge meisjes die zich voor het programma 
inschreven niets moesten hebben van de nieuwe variant van SuperFem; ze wilden 
zowel groter als sterker worden, en het duurde niet lang voordat middelbare 
scholen en universiteiten over de hele wereld werden overspoeld met torenhoge 
jonge Amazones met stalen spieren die al snel alle sportieve programma's op de 
scholen overnamen en gingen beheersen. En zoals we hadden verwacht werden ze 
door de jongens met rust gelaten.

Maar zij lieten de jongens niet met rust...

In het begin waren er berichten over harde afranselingen, vermoedelijk als 
vergelding voor mishandelingen uit het verleden door de betrokken jongens, maar 
deze hielden na enkele maanden op, en gelukkig werd geen van de slachtoffers 
ernstig of dodelijk gewond. Zelfs mijn schoonvader en ik vonden dat de meeste 
van hen waarschijnlijk datgene hadden gekregen dat ze hadden verdiend.

Waar we ons meer zorgen over maakten waren enkele andere dingen die we hoorden, 
vooral afkomstig van de middelbare scholen: twee meter lange meisjes die zich 
met grote passen een weg baanden door de gangen, de straten en de winkelcentra, 
waar ze hun grote machtige biceps lieten zien en kleinere hulpeloze jongens 
gingen pesten, knijpen, kietelen of op een andere manier in het openbaar lastig 
vallen, of ge�mproviseerde klassikale sportwedstrijden hielden met onwillige 
jongens als 'prijzen' voor de winnaressen, en zelfs klassen verstoorden en 
daarna hun mannelijke leraren gingen zitten uitdagen om te proberen hen te 
stoppen! In de daaropvolgende jaren werd het ene na het andere schoolbestuur 
gedwongen de mannelijke schoolleiding en leraren te vervangen door SuperFem-
vrouwen die nog enige mate van orde en discipline konden afdwingen. De enige 
plekken waar mannelijke leraren nog werk konden vinden waren op de lagere 
scholen en op kleuterscholen, waar de meisjes de puberteit nog niet bereikt 
hadden en zich nog niet konden aanmelden voor ons programma.

Helaas werd zelfs ik eens ongewild getuige van zo'n incident. Het was half 
december, drie jaar nadat we het programma hadden vrijgegeven aan scholieren en 
studentes en ik was, geflankeerd door mijn twee altijd aanwezige SuperFem-
lijfwachten Tanya en Belinda, bezig kerstinkopen te doen in een van de 
plaatselijke winkelcentra. We stonden op een balkon, drie etages boven de begane 
grond, en we waren op weg naar Nordstrom, toen we drie tienermeisjes zagen, 
ieder van hen meer dan 1,80 meter lang, die zes doodsbange schooljongens 
vastgezet hadden in een hoekje naast de ingang van deze winkel. De meisjes zaten 
te lachen en te giechelen terwijl ze hun machtige lichamen tegen de kleinere 
jongens aanduwden, porden, wreven en aaiden. Het was tamelijk druk, er waren 
vooral veel vrouwen die vluchtig een blik wierpen op het tafereel, sommige met 
afschuw, anderen vonden het juist humoristisch, maar niemand kwam tussenbeide. 
De paar mannen die in de buurt waren keken de andere kant op en maakten dat ze 
wegkwamen.

'Jullie watjes krijgen je verdiende loon om zomaar in het openbaar uit te gaan 
zonder bescherming!', zei een van de meisjes, een grote brunette, hardop. 'Maar 
wij zullen jullie wel beschermen, of niet meiden?'

'Natuurlijk, Steph!', antwoordde een andere. 'Welke twee wil jij hebben?'

Steph deed een pas naar achteren en zette haar hand op haar kin terwijl ze van 
de ene trillende jongen naar de andere keek. 'Jeetje', zei ze ten slotte, 
'kweeniet. Welk watje heeft de grootste lul?'

'Laten we hun broek laten zakken om er achter te komen!', zei het derde meisje 
vrolijk.

Ik keek omhoog naar mijn twee indrukwekkende lijfwachten, die met hun 2,10 meter 
aan beide kanten hoog boven mij uittorenden. 'We moeten hier een eind aan 
maken', zei ik.

Tanya schudde met haar hoofd. 'Sorry, meneer Fuller, dat kunnen we niet. Onze 
bevelen zijn om u te beschermen. We hebben het strikte bevel om ons niet met dit 
soort zaken te bemoeien.'

'Wie heeft jullie dat verteld? Ik was het zeker niet!'

'Zowel uw vrouw als uw schoonmoeder, meneer Fuller. Het spijt me echt heel erg.'

Plotseling voelde ik woede in mij opborrelen. 'Dan, verdomme, zal ik er een eind 
aan proberen te maken!', flapte ik eruit. 'Dan moeten jullie twee me verdomme 
wel beschermen!'

Ieder van hen zou me onder een arm hebben kunnen stoppen en me weggedragen 
hebben zonder dat ze mijn gewicht zelfs maar zou voelen en toen Belinda een 
grote hand op mijn schouder legde dacht ik even dat ze dat ook zou gaan doen. In 
plaats daarvan zei ze: 'Wacht even, meneer Fuller. Kijk eens.'

Dat deed ik. Twee zware mannelijke, 1,85 meter lange bewakers waren uit de 
winkel gekomen en waren achter de drie meisjes gaan staan. Geen van hen had een 
vuurwapen, maar ze hadden allebei hun handen op een gummiknuppel gelegd die ze 
in een holster aan hun riem droegen. 'Kom nou, meisjes', zei een van de mannen, 
'laat de jongens met rust. We willen hier geen problemen hebben.'

Ik bewonderde hun moed, maar niet hun intelligentie.

Steph draaide zich langzaam om om de twee mannen aan te kijken, en er verscheen 
een brede grijns op haar gezicht. 'Kunnen jullie dit geloven?', grinnikte ze. 
'Twee kereltjes - moet je nagaan, KERELTJES - willen ons vertellen wat we moeten 
doen!'

Haar beide handen schoten uit als ratelslangen, en haar machtige vingers 
wikkelden zich om de handen met gummiknuppels van de beide mannen en ze begon te 
knijpen. Beide mannen gilden het uit van de pijn, en ze tilde de knuppels uit 
hun holsters en liet ze onbeschadigd op de grond vallen. Toen draaide ze de 
mannen om, pakte de achterkant van hun riemen beet, tilde ze moeiteloos allebei 
van de grond, en droeg ze op armlengte voor haar uit, met hun gezicht naar 
beneden terwijl ze furieus bleven trappen en worstelen, naar de rand van het 
balkon waar ze hen over de reling tilde.

'Het is drie verdiepingen naar beneden, klootzakken', lachte ze toen ze 
ophielden met worstelen en haar aanstaarden, sprakeloos van angst. 'Jullie 
kunnen me maar beter heel vriendelijk vragen jullie weer naar binnen te halen 
voordat mijn armen moe worden en ik jullie moet laten vallen!'

Ik keek weer omhoog naar Tanya en Belinda. 'Willen jullie NU wat doen?', snauwde 
ik.

Ze keken elkaar aan, knikten, haalden hun automatische pistolen van onder hun 
jas tevoorschijn en gaven ze aan mij. 'Houd deze vast', vertelde Tanya me. 'Wij 
zullen ze niet nodig hebben, u misschien wel.' Ik liet ze vlug onder mijn gordel 
glijden, onzichtbaar onder mijn eigen jas, in de hoop dat er geen politie stond 
toe te kijken, omdat ik geen vergunning had om vuurwapens te dragen. 'Ik pak die 
ene bij de reling, jij zorgt voor die andere twee', vertelde ze Belinda.

Tanya ging stilletjes achter Steph staan, ze torende nog bijna dertig centimeter 
boven de tiener uit, en voordat het meisje besefte wat er gebeurde, had ze haar 
armen om haar heen gestrekt en haar handen naast die van Steph onder de riemen 
van de bewakers gestoken en ze trok zowel haar als de beide mannen weg van de 
reling naar de veiligheid van het balkon, terwijl ze op hetzelfde moment Stephs 
armen naar achteren trok. Toen nam ze Stephs polsen in een verpletterende greep, 
waardoor er een kreet van pijn over haar lippen kwam en ze gedwongen was de 
mannen op de vloer te laten vallen.

Ik keek naar Belinda. Ze had de andere twee meisjes op de vloer liggen, 
kronkelend van pijn, met hun armen gedraaid en iets naar achteren gebogen tegen 
de knie�n van de lijfwacht. Ik had niet gezien hoe ze het gedaan had, maar ze 
had de beide meisjes duidelijk onder controle. De zes jongens zaten nog steeds 
bij elkaar op een hoopje in de hoek en staarden met verbijstering naar wat ze 
zagen.

Steph lag te vloeken tegen Tanya en worstelde hulpeloos in de greep van de 
grotere vrouw. 'Rustig aan, klein meisje', zei Tanya kalm. 'Daar heb je de 
spieren nog niet voor. Als je je gedraagt laat ik je los. Anders breek ik je 
SuperFem-polsen, en geloof me, ik ben daar meer dan sterk genoeg voor!'

De twee mannen waren weer op de been gekrabbeld en hadden hun gummiknuppels 
opgeraapt. E�n liep in de richting van Tanya en Steph, maar Tanya stopte hem 
door een keer achterom te kijken. 'Niet doen', zei ze kort. 'Wij nemen het vanaf 
hier wel over.'

Hij keek even onzeker om zich heen, toen mompelde hij: 'Ja, dat zal wel.' Hij 
maakte een gebaar naar zijn collega en de twee mannen gingen weg.

Ondertussen had Steph gezien dat haar twee vriendinnen haar niet konden helpen. 
Ze stopte met tegenspartelen en keek omhoog naar haar overwinnaar die achter 
haar hoog boven haar uittorende, en haar bravoure smolt weg. 'Wat gaan jullie 
met ons doen?', vroeg ze, en er klonk een lichte trilling in haar stem.

'Dat heb ik je gezegd. Als je je gedraagt laten we jullie gaan.'

'Okay.' Haar stem klonk nog nors, maar ze was volkomen terneergeslagen. Tanya 
liet haar los en deed een stap achteruit, en knikte naar Belinda om hetzelfde te 
doen. De drie meisjes stonden rustig op en wreven over hun armen, hun hoofden 
gebogen.

'Laat jullie identiteitspapieren eens zien', zei Tanya. 'Nu!' Er kwamen 
portefeuilles tevoorschijn die werden afgegeven en, na een snelle blik op de 
fitnessabonnementen die erin zaten, weer teruggegeven. 'Ik zal jullie namen 
doorgeven aan het fitnesscentrum. Onze mensen zullen hierover een gesprekje met 
jullie en jullie moeders willen hebben.'

'Jullie - jullie werken voor het fitnesscentrum?'

'Voor de eigenares, mevrouw Fuller. Maak nu maar dat je wegkomt. Ga naar huis.'

De drie meisjes wisselden bezorgde blikken uit en vluchtten toen weg. Opgelucht 
gaf ik de pistolen terug en wij drie�n brachten de jongens naar hun auto om er 
zeker van te zijn dat ze niet weer in problemen kwamen. Toen ze ten slotte 
wegreden schudde ik bedroefd met mijn hoofd. 'Ik heb geen zin meer in winkelen. 
Breng me maar naar huis alsjeblieft.'

'Voelt u zich wel goed?', vroeg Belinda.

'Ik denk dat ik nu weet hoe doctor Frankenstein zich gevoeld moet hebben nadat 
hij het monster had geschapen. Het enige verschil is dat ik bang ben dat wij een 
wereld vol monsters hebben geschapen, en dat het te laat is om er nog iets aan 
te doen.'

Toen ik thuiskwam waren Mona en Amanda in de woonkamer met elkaar aan het 
praten. Ik vertelde hun wat er gebeurd was. 'Waren de jongens gewond?', vroeg 
Mona.

'Nee, alleen vernederd', zei ik. 'Maar ik denk dat ze het zouden zijn geweest 
als wij niet tussenbeide waren gekomen. Wat ik niet begrijp is dat er tientallen 
vrouwen in de buurt waren die het hadden kunnen stoppen. Maar niemand maakte 
zich zelfs maar druk om het te proberen.'

Mona haalde haar schouders op. 'Ik denk dat ze er niet bij betrokken wilden 
raken', zei ze. 'Of misschien dachten ze dat de jongens waren begonnen en bezig 
waren hun verdiende loon te krijgen. En in zijn algemeenheid kunnen we gerust 
zeggen dat dat ook zo is, anders hadden we het programma nooit hoeven vrijgeven 
aan tieners.'

'Mijn God, Mona!', viel ik uit. 'Ze wilden die jongens midden op straat naakt 
uitkleden! We hebben tonnen met geld uitgegeven om te proberen deze kinderen te 
leren hun krachten niet te misbruiken en hun moeders te leren hen onder controle 
te houden! Uit alles wat we hebben gehoord en van wat ik vandaag heb gezien 
lijkt het erop dat het allemaal weggegooid geld is!'

'Alles wat jij hebt gezien was ��n enkel alleenstaand incident, Darrell', zei 
Amanda rustig, maar ik kon aan haar gezicht zien dat ze niet overtuigd was.

'Jij weet wel beter', antwoordde ik zuur. 'Wij weten allemaal wel beter. Wij 
zijn dit programma voor tienermeisjes om twee redenen begonnen. We maakten ons 
zorgen om het welzijn van de meisjes, en we waren bang dat we een wereld maakten 
vol met mannelijke vrouwenhaters. Wel, het ziet er volgens mij naar uit dat we 
beide problemen een stuk erger hebben gemaakt! De meisjes zijn van slachtoffers 
in daders veranderd, en de jongens moeten ze nu nog veel meer zijn gaan haten!'

'Je ziet nog steeds veel meisjes en jongens samen uitgaan', zei Mona ter 
verdediging.

'Omdat de jongens ertoe gedwongen worden, daarom! Jij weet dat net zo goed als 
ik. Mijn God, Mona, deze meisjes komen bijeen en verdelen de jongens onder 
elkaar alsof ze oorlogsbuit zijn! De jongens hebben helemaal niets te zeggen 
over met wie ze gedwongen worden uit te gaan, en de moeders doen er helemaal 
niets aan! Ze zijn verdomme veel te druk bezig om de macht in de wereld over te 
nemen!'

Mona keek me een tijdje aan. Ik kon zien dat zowel zij als Amanda het er 
moeilijk mee hadden. Uiteindelijk schudde ze haar hoofd. 'Het spijt me, Darrell. 
Misschien heb je gelijk gehad en hadden we het programma niet moeten vrijgeven, 
maar we hebben het gedaan, en het kan niet meer ongedaan gemaakt worden. We 
hebben alles gedaan dat we kunnen doen om de jongens te beschermen. Er is niets 
dat we nog meer kunnen doen.'

'Nee, Mona, je hebt het mis. We moeten. We moeten iets doen.'

Het was mijn schoonvader die dit zei. Hij stond in de deuropening met een groot, 
plat pakketje in zijn handen, en er stonden tranen in zijn ogen.

'Schat! Wat is er aan de hand? Ik dacht dat je bij de club was?' Mona was 
opgestaan en liep met grote passen op hem af. Maar hij stak zijn hand op en ze 
stopte.

'Daar was ik ook', zei hij. Zijn stem trilde. 'Op weg naar huis hield een man de 
auto aan en hij gaf me dit en smeekte me om het te lezen. Het is - het is een 
soort manuscript, handgeschreven. Ik liet Bridget de auto aan de kant zetten en 
wachten tot ik klaar was met lezen. Ik denk dat jullie dat ook moeten doen.' Hij 
legde het pakketje op tafel en draaide zich om. 'Ik - ik voel me niet zo goed', 
fluisterde hij. 'Ik denk dat ik... beter naar boven kan gaan om eventjes rustig 
te gaan liggen.'

Wij drie�n keken minutenlang naar het pakketje nadat hij was vertrokken. Ten 
slotte zei Mona, met een bezorgde uitdrukking op haar gezicht: 'Ik kan beter 
even naar hem toegaan.'

'Ik ga met je mee', zei Amanda.

Ze gingen weg. Ik bleef nog enkele minuten naar het pakketje zitten staren. Toen 
maakte ik het open, ging zitten en begon te lezen.

 * * * * * *

HET VERHAAL VAN MICHAEL.

Mijn naam is Michael Curtis. We zitten hier met zijn twaalven, we zijn allemaal 
zo'n beetje zestien jaar oud en al sinds de lagere school goeie vrienden van 
elkaar. Ze hebben mij gevraagd om dit op te schrijven voor we bij elkaar kwamen 
omdat, ofschoon we op onze school allemaal problemen met de meisjes hebben 
gehad, we het er allemaal over eens waren dat die van mij, vooral in de 
beginfase, het moeilijkste waren en het langste hebben geduurd. Bovendien vinden 
de meeste jongens dat ik het beste schrijven kan - maar zelf ben ik daar niet zo 
van overtuigd.

Dit is vooral mijn verhaal, maar in zekere zin is het een verhaal over ons 
allemaal. En misschien zelfs een verhaal dat op alle schooljongens in de wereld 
betrekking heeft.

Wat kunnen drie jaar een verschil maken in het leven van een man! Toen we met 
ons allen begonnen op Harrison High in Orange County, Californi�, was het leven 
nog redelijk normaal - tenminste voor die dagen. Al onze moeders gebruikten 
natuurlijk SuperFem, en we wisten allemaal dat wanneer we van school zouden gaan 
onze zusters en vriendinnen het waarschijnlijk ook zouden gebruiken, en dat ons 
leven zou veranderen. Niemand van ons vond het een leuke gedachte dat we op een 
dag het zwakkere geslacht zouden zijn, maar net zoals voor onze vaders had 
gegolden was er niet veel dat we eraan konden doen, en bovendien was het leven 
thuis zo slecht nog niet, hoewel we ons allemaal nog konden herinneren hoe onze 
families waren voordat SuperFem op de markt kwam.

Mijn eigen familie was denk ik een typisch voorbeeld. Pa was een grote stevige 
vent, 1,78 meter lang en 89 kilo zwaar, een ex-worstelaar van onze school, en 
ongeveer net zo'n goede vader als je je maar wensen kan. Ma was ook prima, 
hoewel ze een beetje verlegen was, 1,63 meter en erg slank - ze wou ons nooit 
haar gewicht vertellen - ondanks dat ze twee kinderen had gekregen, mij en mijn 
jongere zusje Susie ongeveer anderhalf jaar later. Toen begonnen veel van haar 
vriendinnen SuperFem te gebruiken en Ma onder druk te zetten ook mee te doen. Ik 
dacht dat ze altijd wel mee wou doen, maar Pa maakte er zo'n heisa over dat ze 
ervan afzag. Toen, op een avond toen ze uit waren begon zo'n SuperFem-meid Pa 
lastig te vallen, en noch zij noch Pa konden er iets aan doen; twee van Ma's 
vriendinnen moesten er aan te pas komen om Pa te redden. Dat heeft haar 
overtuigd; Ma besloot dat ze in staat moest zijn om Pa te beschermen en begon 
met het programma, en iets meer dan een jaar later was ze 1,96 meter lang en 
woog ze 127 kilo massieve gezonde SuperFem-spieren.

Pa wilde er nooit met me over praten, op ��n keer na, toen ik eindelijk de moed 
had hem te vragen hoe een man zoals hij ermee kon leven een vrouw te hebben die 
zoveel groter en sterker was dan hij. Ik zal zijn antwoord nooit vergeten. 
'Mike', vertelde hij me, 'Ik zal je niet voor de gek houden door te zeggen dat 
ik het leuk vind, ik vind het niet leuk. Maar toen ik met je moeder trouwde heb 
ik gezworen dat het in voor- en tegenspoed zou zijn, en ik meende het. Ik hield 
van haar toen, en ik houd nog steeds van haar. Bedenk wel, ze mag dan nu veel 
groter en sterker zijn geworden, en absoluut niet verlegen meer, maar ze is nog 
steeds net zo lieftallig, vriendelijk en zachtaardig als vroeger, en dat is waar 
het om gaat.' Toen legde hij zijn handen op mijn schouders, keek me recht in de 
ogen en zei: 'Mike, de wereld verandert. Wanneer jij van school komt zullen de 
meeste vrouwen in de wereld waarschijnlijk net zo zijn als je moeder en haar 
vriendinnen, en wij mannen moeten dat maar gewoon accepteren, omdat er geen 
manier is om het te stoppen zonder bloedvergieten, en er is geen fatsoenlijk 
mens die dat wil. Maar tot die tijd, totdat ze met SuperFem beginnen, zullen 
jonge meisjes net zo zijn als de vrouwen van vroeger; ze zullen naar je 
opkijken, je kracht bewonderen, op je vertrouwen, en ik hoop dat je ze zult 
respecteren en beschermen, omdat er een dag zal komen dat je op hen zult moeten 
vertrouwen om jou te beschermen.'

Dus, zoals ik al zei, het was geen leuk vooruitzicht om het zwakkere geslacht te 
worden, maar zo heel slecht was het nou ook weer niet, het was meer iets waar je 
aan moest wennen. Trouwens, de meeste meisjes op school waren heel normaal en 
aardig, en sommige waren heel leuk om mee uit te gaan. En ik herinnerde me wat 
mijn vader me gezegd had en vertelde het door aan mijn vrienden, en we 
probeerden ze altijd netjes en met respect te behandelen.

Maar veel jongens op school dachten er anders over. Ze waren echt kwaad op de 
meisjes omdat ze wisten wat ze zouden worden, en ik denk dat ze het hun betaald 
wilden zetten nu het nog kon. We vonden allemaal dat het dom was, zelfs 
gekkenwerk. Denk maar na, waarom zou je vijanden willen worden met een meisje 
waarvan je weet dat ze over tien jaar gehakt kan maken van elke vent op deze 
aardbol? Ik moest zelfs enkele keren vechten met jongens die te ver waren gegaan 
tegen de meisjes, maar omdat ik toen al bijna net zo groot was als ik nu ben - 
1,75 meter en 75 kilogram - en al zeker was deel uit te gaan maken van het 
worstelteam van de school in mijn gewichtsklasse in dat jaar, waren een paar 
gevechten al genoeg om de meeste jongens terug te laten deinzen als ik in de 
buurt was. Ik dacht dat de meeste meisjes op school daar echt waardering voor 
hadden, net zoals voor de manier waarop wij over hen dachten en zich tegenover 
hen gedroegen. Ik denk dat velen van hen echt op ons gesteld waren.

Dat veranderde allemaal toen Marcie Wentworth enkele maanden later bij ons op 
school kwam. Ze was nog net geen vijftien, ongeveer van mijn leeftijd en zag er 
echt heel knap uit, maar ze was al 1,91 meter en het leek of ze wel 85 kilo 
woog, allemaal spieren. De grootste spieren die ik ooit op een meisje van die 
leeftijd heb gezien, en ze leek zo stevig als een rots. Je hoefde maar een blik 
op haar te werpen om te weten dat ze stiekem SuperFem gebruikte, helemaal nadat 
ze enkele van de grootste jongens van de school in elkaar mepte die enkele van 
de kleinere meisjes hadden geslagen - en in ��n geval zelfs verkracht. Ze sloeg 
hen letterlijk het ziekenhuis in! Wij vonden het niet erg. We vonden dat ze het 
verdiend hadden. En we waren blij toen ze bekend maakte dat iedere andere jongen 
die ook maar een vinger uitstak tegen een meisje vanaf nu van haar dezelfde 
behandeling zou krijgen. Daarna hielden de aanvallen op de meisjes op.

Op een dag na schooltijd, aan het begin van het worstelseizoen, verscheen zij op 
een kwalificatietraining van ons worstelteam - nota bene voor de 
zwaargewichtklasse! - in een strakke broek dat elke spier van haar grote 
goedgevormde machtige lichaam liet zien. De trainer vond het geen goed idee, 
maar ook onze school moest zich aan de uitspraak van de Hoge Raad houden, en hij 
had geen keus. Toen ze bij de weging 112 kilo bleek te wegen wisten we allemaal 
dat ze SuperFem moest gebruiken, we wisten alleen niet precies hoeveel. De 
trainer besloot haar te laten worstelen met de grote Paul Gilliam, een 
ouderejaars leerling en de zwaargewichtkampioen in onze staat. Met een lengte 
van 1,96 meter en een gewicht van precies 136 kilo, voor een groot deel spieren, 
was hij zo sterk als een beer en we dachten dat hij de beste kans had om haar 
aan te kunnen.

Wat hadden we het mis! Het was vanaf het begin een volkomen ongelijke strijd. Ze 
gingen tegenover elkaar staan, toen veranderde zij letterlijk in een 
bliksemschicht. Voordat Paul of iemand anders wist wat er gebeurd was, was zij 
onder hem door gegleden, had zijn voeten onder hem uitgetrokken en hem op zijn 
rug gedraaid, toen was ze bovenop hem en drukte ze zijn schouders tegen de mat 
en hield ze daar vast met alleen haar twee wijsvingers! Ik kon niet geloven wat 
ik zojuist gezien had! Ook Paul niet. Hij zweette, hij zwoegde en hij vloekte, 
maar hij kon zijn schouders niet van de mat krijgen. Om het nog erger te maken 
hield ze hem daar nog zeker tien seconden in bedwang, toen gaf ze hem een klein 
tikje op de wang en sprong overeind.

Toch liet de trainer ze nog een ronde worstelen, maar nu vanuit de 
scheidsrechterspositie, met Marcie op haar handen en knie�n en Paul bovenop haar 
met een hand op haar arm en zijn andere arm om haar middel. Toen het fluitje 
klonk probeerde hij haar arm omhoog te trekken en haar om te rollen, maar hij 
kon haar geen millimeter verroeren. Ze leek wel van steen, maar je kon ook zien 
dat haar spieren niet eens gespannen waren! Ze liet hem enkele minuten hijgen en 
uitrazen, toen rolde ze zich plotseling om in de omgekeerde richting, waarbij ze 
hem met haar rechterarm en -been volledig van de vloer tilde, waarna ze hem hard 
op zijn rug liet vallen en hem weer tien seconden vasthield, en deze keer had ze 
slechts haar beide pinken nodig om hem te pinnen!

Paul was razend, en het was voor iedereen duidelijk dat hij zijn zelfbeheersing 
aan het verliezen was. Zijn gezicht was zo rood als een biet en hij zweette als 
een rund. Het was heel duidelijk dat dit de eerste keer in zijn leven was dat 
hij zo volledig overklast werd op de worstelvloer - of waar dan ook, overigens - 
en dat nog wel door een meisje! Het deed er niet toe dat zij een 1,91 meter 
grote, 112 kilo zware Amazone met SuperFem was, hij was volkomen vernederd. Toen 
ze zich bukte om zijn hand te pakken en hem overeind te helpen, sprong hij 
plotseling op haar af en beukte met zijn reusachtige dikke vuist precies in haar 
middel met alle kracht en snelheid die zijn 136 kilo konden verzamelen. Er kan 
wel 400 kilo aan energie achter die stomp hebben gezeten, maar zij ging geen 
millimeter achteruit, ze gedroeg zich zelfs niet eens alsof ze iets gevoeld had. 
Zijn vuist stuiterde letterlijk terug van haar keiharde buikspieren, en hij 
brulde van de pijn en greep met zijn andere hand naar zijn gewonde vuist.

Marcie keek hem eventjes ernstig aan, met samengeperste lippen. Ten slotte zei 
ze: 'Dat was niet erg slim, jochie. Ik denk dat ik je eens een lesje moet 
leren.' Met die woorden pakte ze zijn beide polsen beet, drukte ze tegen elkaar 
en hield ze met ��n hand vast, toen trok ze zijn armen naar achteren over zijn 
hoofd en terwijl hij achterover werd gedwongen bukte ze zich om haar andere hand 
onder zijn rug door te laten glijden. Toen kwam ze overeind waarbij ze zijn 136 
kilo zware lichaam volledig van de mat tilde en hem hoog boven haar hoofd  in 
bedwang hield met haar ene arm volledig uitgestrekt en zijn beide polsen 
gevangen in haar andere hand voor het evenwicht. Hij was te geschrokken en te 
verbijsterd om zelfs maar te proberen tegen te spartelen en, terwijl de rest van 
ons met open mond van verbazing stond toe te kijken, pompte ze hem nonchalant 
een paar keer op en neer om te laten zien met hoeveel gemak ze zijn gewicht 
aankon. 'Weet je wat, jochie?', vroeg ze, zonder enige spoor van inspanning in 
haar stem. 'Ik wil met je wedden dat ik je vanaf hier minstens twaalf meter ver 
weg kan gooien. Wil je dat ik het eens probeer?'

'Zet hem neer, Wentworth!', riep de trainer. 'Nu!'

'Jawel, trainer', antwoordde Marcie met een grijns op haar gezicht, 'zodra hij 
zich verontschuldigd heeft voor die stomp die hij mij heeft gegeven. Per slot 
van rekening word ik op mijn leeftijd nog geacht een lid van het zwakkere 
geslacht te zijn, of niet soms?'

'Ok�! Ok�! Het spijt me! Zet me alsjeblieft neer!', piepte Paul, nu doodsbenauwd 
dat ze haar dreigement ten uitvoer zou brengen. Marcie glimlachte en bedankte 
hem, en liet hem toen zachtjes weer op zijn voeten zakken waarna ze rustig de 
mat afliep in de richting van de trainer. We konden toen allemaal zien dat er 
nog geen zweetdruppeltje op haar gezicht te bekennen was.

'Nou, trainer?', vroeg ze zoetjes. 'Zit ik in het team?'

Hij stond te trillen op zijn benen. Hij dacht waarschijnlijk van wel, maar hij 
moest eerst nakijken of het wel was toegestaan, en hij schrapte voor die dag de 
rest van de kwalificatietrainingen. Toen ik terugkeerde naar de kleedkamer 
voelde ik een grote welgevormde hand op mijn schouder vallen en toen ik me 
omdraaide en omhoogkeek zag ik Marcie over me heen torenen.

'Ik heb jou nog niet eerder gezien', mompelde ze. 'Wat is je naam?'

'Eh... Mike, Mike Curtis', stotterde ik.

Ze drukte mijn hoofd achterover met haar wijsvinger onder mijn kin en keek 
eventjes op me neer. Toen, zonder waarschuwing en voor de ogen van het hele 
team, bukte ze zich en zette haar beide handen stevig in mijn middel, tilde me 
van mijn voeten en terwijl ze me op armlengte voor haar uit iets boven haar 
hoofd vasthield kantelde ze me iets naar voren zodat het grootste deel van mijn 
gewicht op de palmen van haar handen rustte. Toch kon ik nauwelijks ademhalen en 
ik trapte en worstelde en rukte aan haar stalen vingers in een nutteloze poging 
haar greep wat losser te maken terwijl zij me nonchalant van top tot teen 
bekeek.

'Je bent leuk, Mikey', vertelde ze me. 'Ben je bezet?'

Ik was te verbijsterd en beschaamd om te begrijpen wat ze precies bedoelde, maar 
met een verstikte stem wist ik nog net uit te brengen: 'N...Nee!'

'O, maar vanaf nu ben je het wel', lachte ze en ze kantelde me nog wat naar 
beneden om me een klein kusje op mijn neus te geven, en toen liet ze me zachtjes 
naar de vloer zakken. 'Als je eerder klaar bent met omkleden dan ik, wacht dan 
op me', vertelde ze me terwijl ze wegslenterde. 'Jij en ik gaan ons een stuk 
beter leren kennen.'

'Jezus', mompelde iemand in mijn oor - ik weet niet wie het was en het kan me 
niet schelen ook, 'ik zou voor geen goud in je schoenen willen staan!'

Ik kon niet antwoorden, ik was volledig vernederd. Ik had het waarschijnlijk 
niet hoeven zijn na wat ze met Paul gedaan had, maar ik kon er niets aan doen. 
Mijn gezicht gloeide, en ik wist dat het vuurrood moest zijn. Het enige dat ik 
nog wilde was zo snel mogelijk hier weg zijn. Er reed een speciale bus voor ons, 
maar ik wist dat zij erin zou zitten. Ik rende zowat naar de kleedkamer, schoot 
mijn kleren aan, sloop weg door de achterdeur en rende bijna de hele vijftien 
kilometer lange weg naar huis.

Maar zelfs daar kon ik er niet aan ontsnappen. Iedereen was net begonnen met het 
avondeten. Toen ik ging zitten, nog steeds aan het nahijgen, en Pa me vroeg 
waarom ik zo laat was, moest mijn zusje Susie giechelen en zei: 'Ik weet wel 
waarom! Ik heb gehoord dat je een nieuw meisje hebt, MIKEY!'

Ik kon voelen dat mijn gezicht weer rood werd, maar ik probeerde me nonchalant 
te gedragen. 'O? Waar heb je dat gehoord?'

'De hele school heeft het erover', giechelde ze weer. 'Heather Mulrooney heeft 
me opgebeld en me het hele verhaal verteld.' Het gegiechel veranderde in een 
gegrinnik. 'Arme Heather! Ze was verpletterd! Bijna net zo erg als jij, MIKEY!'

Heather Mulrooney was een meisje uit mijn klas die, hoewel ze kilometers ver van 
ons af woonde, vriendschap had aangeknoopt met Susie toen ze nog op de lagere 
school zaten. Het was een klein, mager meisje en Susie, die ook niet veel groter 
was dan 1,55 meter en 50 kilo, hield me al tijden voor de gek door te zeggen hoe 
ontzettend verliefd ze wel niet op me was, maar ik geloofde haar nooit. 
Bovendien was ik niet ge�nteresseerd. Ik beet op mijn lip en probeerde een slim 
bijdehand antwoord te verzinnen, toen Pa tussenbeide kwam. 'Noem je broer niet 
zo, Susie. Mike, wie is dat meisje? Kennen we haar?'

Susie probeerde ge�rgerd te kijken. 'Waarom mag ik hem niet "Mikey" noemen, 
Pa?', vroeg ze ondeugend. 'Big Marcie doet het ook!'

Ma kreeg plotseling belangstelling. Ze leunde voorover en liet haar zware 
gespierde onderarmen op de tafel rusten. 'Big Marcie? Je bedoelt toch niet dat 
nieuwe meisje, Marcia Wentworth?'

'Precies!' Susie moest weer giechelen.

'Mike?' Ma keek me gespannen aan.

'Vraag het Susie', mompelde ik. 'Zij schijnt alles al te weten.'

'Susie?'

Susie grijnsde breeduit en was zich helemaal niet bewust van Ma's duidelijke 
bezorgdheid. 'Ze verscheen vanavond bij de kwalificatietrainingen voor het 
worstelteam', zei ze opgewekt. 'Ze versloeg die enorme grote beer van een Paul 
Gilliam twee keer zonder het echt te proberen, toen tilde ze hem met ��n hand 
hoog boven haar hoofd toen hij kwaad werd en probeerde haar te slaan. Daarna 
ging ze achter mijn grote broer hier aan. Ik denk dat je daarom niet met de bus 
naar huis bent gegaan, h� broertje?'

'Jezus!', Pa, die bijna nooit vloekte, duwde zijn stoel weg van de tafel. 'Paul 
Gilliam moet wel 130 kilo wegen! En je zegt dat ze achter Mike aanging?'

'Ach, ze heeft hem niet gekwetst, behalve misschien in zijn mannelijke trots.' 
Susie onderdrukte met moeite een nieuwe giechel. 'Er wordt verteld dat ze echt 
verliefd op je is, Mike. Ik heb gehoord dat ze tegen enkele van haar vriendinnen 
heeft gezegd dat ze niet kan wachten om met je alleen te zijn! Ze zegt dat ze 
het weer goed wil maken zodat je niet opnieuw voor haar zult wegrennen!'

'Susie, dit is niet grappig, helemaal niet grappig! Evelyn, weet jij hier iets 
vanaf?' Pa keek recht over de tafel naar Ma, en zijn gezicht stond streng.

Ma knikte langzaam. Ze leek niet erg gelukkig. 'Niet van dat van vandaag. Maar 
het is vrij algemeen bekend in de stad dat Marcia enkele schooljongens flink 
hard in elkaar geslagen heeft, precies die jongens die enkele meisjes lastig 
hadden gevallen, dus zijn enkele van ons ongeveer twee weken geleden naar haar 
moeder gegaan om te praten. We waren nieuwsgierig omdat haar moeder geen lid is 
van een 'Physical Woman' fitnesscentrum in de omgeving. Bleek dat ze het 
programma al in Long Beach heeft afgesloten, lang voordat ze hierheen verhuisde, 
en ze hebben een compleet fitnesscentrum in hun kelder ingericht, met alles erop 
en eraan. Ze heeft ons verteld dat Marcia twee jaar geleden het slachtoffer was 
van een groepsverkrachting door vijf footballspelers uit Long Beach. Ze is 
blijkbaar altijd een grote sterke meid geweest die er veel ouder uitzag dan ze 
werkelijk was, maar ze was geen partij voor die vijf jongens. Als gevolg hiervan 
heeft haar moeder een vals geboortecertificaat voor haar geregeld en haar in het 
SuperFem-programma van haar fitnesscentrum in Long Beach gekregen, ze kreeg haar 
zelfs door de psychologische test heen. Omdat ze al zo groot was heeft ze de 
nieuwe formule gebruikt, die de groei beperkt. Toen het fitnesscentrum achter 
haar echte leeftijd kwam was het al te laat; ze had het programma al afgesloten. 
Natuurlijk werden ze allebei uit het fitnesscentrum gezet, maar dat was alles 
wat ze konden doen. Ze bezitten allebei de volledige literatuur over het 
programma, en ze zijn blijkbaar in staat om op eigen kosten in vorm te blijven.'

'Mijn God!' Pa schudde ongelovig zijn hoofd. 'Een oversekste SuperFem-tiener! 
Dat is alles wat we nog nodig hadden! Wat gaan we eraan doen? Is er iets dat we 
KUNNEN doen?'

'Ik zal weer met haar moeder gaan praten', zei Ma.

Pa leunde over de tafel en keek Ma strak aan. 'Evelyn', zei hij, 'ik kan dit 
niet hard genoeg benadrukken. Die meid moet van Mike worden weggehouden. Als het 
niet anders kan gaan we naar de politie! Het enige dat jullie vrouwen ons nog 
niet afgenomen hebben is het recht om als normale tieners op te groeien. Ik wil 
dat Mike dat krijgt.' Zijn stem was kalm, maar heel ernstig, en we begrepen 
allemaal dat hij elk woord meende. Zelfs Susie hield op met grijnzen.

Ma wilde iets gaan zeggen maar veranderde plotseling van gedachten. Ze zag er 
bezorgd uit. We eindigden het diner in stilte.

De volgende dag was het vrijdag. Zoals Susie al had gezegd had iedereen het over 
wat er de vorige avond bij de oefentraining was gebeurd, en veel meisjes keken 
me aan en giechelden, om vervolgens strak de andere kant op te kijken als ik 
langsliep. Enkele van mijn makkers hielden me aan op de gang en vroegen me of 
het waar was wat ze hadden gehoord, en toen ik hun dat vertelde, boden ze me 
alle troost en ondersteuning die ze me konden geven, maar het hielp niet veel. 
Gelukkig had ik die dag Marcie niet in een van mijn klassen zitten, en kon ik de 
dag alleen doorbrengen. Na mijn laatste klas bekeek ik het mededelingenbord en 
ik zag dat de kwalificatietrainingen voor het worstelteam tot volgende week 
waren uitgesteld, waarschijnlijk om de trainer de tijd te geven uit te zoeken 
wat hij moest doen. Ik ging naar mijn kluisje om mijn boeken op te bergen en 
wilde naar huis gaan. Tot mijn ontzetting stond Marcie me daar op te wachten.

'Jij', zei ze nadrukkelijk, terwijl ze een lange wijsvinger tegen mijn borst 
drukte, 'hebt gisteravond niet op mij gewacht.'

Ik dacht snel na en vroeg me af of ik zou proberen tegen haar te liegen en haar 
te vertellen dat ik een lift naar huis had gekregen, maar ik vond dat maar niks. 
Het was beter, dacht ik, om eerlijk tegen haar te zijn en haar precies te zeggen 
hoe ik erover dacht. Dat zou ze niet verwachten, en het zou haar misschien 
kunnen stoppen.

'Nee', zei ik koeltjes. 'Dat heb ik niet', en ik gleed langs haar heen om mijn 
kluisje open te maken.

'Je zat niet in de bus. Hoe ben je thuis gekomen?'

'Ik heb gelopen', zei ik. 'Gerend eigenlijk.'

'Jezus', lachte ze, 'ik moet je gisteravond echt de stuipen op het lijf hebben 
gejaagd. Dat was niet mijn bedoeling, echt niet!'

Ik draaide me om en keek naar haar omhoog en staarde haar zo strak aan als ik 
kon en antwoordde rustig: 'Nee, je hebt me niet bang gemaakt. Je hebt me voor 
schut gezet, me vernederd voor de ogen van het hele team, net zoals je met Paul 
hebt gedaan, maar je hebt me niet bang gemaakt. Zo groot en sterk als je bent 
zou je dat waarschijnlijk wel kunnen als je het zou willen, net zoals je bij 
Paul hebt gedaan, maar je deed het niet. Ik wilde gewoon zo snel mogelijk van je 
weg komen. Dat is alles. En nu weer!'

Ik probeerde een stap opzij te doen om weg te lopen, maar zij versperde me de 
weg met haar grote machtige lichaam. Toch had ze een bijna verdedigende blik op 
haar gezicht, wat mij vertelde dat mijn woorden waren aangekomen. Ik keek weer 
naar haar op en zei zo koel als ik maar kon: 'Ga je me verhinderen weg te lopen? 
Ik moet een bus halen, weet je.'

Dat deed het hem. Haar gezicht werd leeg, en ze deed een pas opzij. Ik maakte 
dat ik wegkwam, en probeerde zo goed als ik kon mijn opluchting te verbergen.

Ik had moeten weten dat het te mooi was om lang te duren. Maar ik voelde me 
uitgelaten. Ik had de grote Marcie Wentworth weer met beide voeten op de grond 
gezet en het haar laten weten ook. Dus maakte ik een grote fout; ik ging met 
enkele van mijn vrienden diezelfde dag nog naar de 'Vrijdagavondmix', een 
maandelijks dansfestijn dat die avond in de sportzaal van onze school werd 
gehouden.

Zoals altijd waren er meer meisjes dan jongens, en ik heb met verschillende 
gedanst. De muziek was hard en snel en maakte een gesprek onmogelijk, dus kwam 
het onderwerp Marcie niet aan de orde totdat Becky Malone me erover vroeg, met 
wie ik toen een langzame dans deed.

'Och, dat was al voorbij voordat het goed en wel begonnen was', beweerde ik. 'Ik 
heb het vanmiddag uitgemaakt.'

'Heb je dat echt gedaan?', mompelde Becky. 'Dan vraag ik me af waarom ze nu deze 
kant op komt...'

Voordat zij haar zin af kon maken of ik kon reageren, voelde ik die bekende 
grote hand mijn schouder vastgrijpen.

'Het spijt me, Becky.' Marcies stem kwam van boven en van vlak achter me. 'Ik 
neem hem van je over.'

Ik keek achterom en zag haar over me heen torenen, gekleed in een strak truitje, 
een rok en schoenen met platte zolen. Toen ik begon te protesteren werd ik snel 
omgedraaid, weg van Becky en recht in Marcies gespierde rechterarm die mijn 
middel omsloot, me tot mijn tenen toe optilde en me strak tegen haar grote harde 
goedgevormde lichaam aantrok. Haar linkerhand pakte mijn rechter en ze sleepte 
me over de dansvloer, waarbij mijn voeten nauwelijks de grond raakten, op het 
ritme van de muziek en min of meer in de richting van de achteruitgang.

'Verdomme, Marcie!', sprak ik met verstikte stem. 'Laat me los! Ik dacht dat we 
dit vanmiddag hadden uitgepraat!' Ik duwde zo hard als ik kon met mijn vrije 
hand tegen haar schouder, maar ik had net zo goed kunnen proberen het hele 
gebouw omver te duwen.

Ze keek grijnzend op me neer. 'Ik WEET wat JIJ dacht. En ik moet toegeven dat je 
me daar even te pakken had. Ik heb nog nooit een jongen gehad die zo brutaal 
tegen me durfde te zijn zoals jij, tenminste niet meer nadat ik het SuperFem-
programma had afgesloten. Het maakt me nog geiler voor dat kleine lekkere lijf 
van je. En voor het geval je het nog niet wist, lekker stuk: als Marcie iets wil 
hebben, dan pakt ze het, en op dit moment wil Marcie jou hebben!'

'Maar ik wil jou niet, verdomme!'

'Nog beter!', mompelde ze. 'Alleen maar meer plezier voor mij om je van 
gedachten te doen veranderen!'

We hadden de achteruitgang bereikt, en plotseling draaide Marcie de bar in, 
duwde tegen de deur, en sleepte me mee naar buiten in het trappenhuis dat naar 
de verlaten parkeerplaats leidde. 'Kom nou, schat', fluisterde ze, 'laten we 
eens een lekkere romantische wandeling in het maanlicht gaan maken.'

'Ik ga nergens met je naar toe!'

'Dat is wat jij denkt!', lachte ze. 'Ok�, dan doen we het op de leuke manier!' 
Ze boog zich voorover en gleed haar rechterarm volledig om mijn middel en kwam 
weer overeind, waarbij ze me van de trap tilde en me stevig met mijn gezicht 
naar beneden onder haar oksel stopte. Ik begon om hulp te schreeuwen, maar haar 
grote linkerhand klampte zich om mijn mond en smoorde mijn geschreeuw en, 
terwijl ik trapte en worstelde en hulpeloos aan de massief gespierde armen trok 
die me gevangen hielden, droeg ze me rustig de trap af en de parkeerplaats over 
naar een van de auto's, een cabriolet met de kap omlaag, die daar geparkeerd 
stond.

'Zo, lekker ding, nu mag je kiezen', zei ze simpeltjes tegen mij. 'Als je je 
weet te gedragen en niets stoms doet zoals om hulp roepen mag je met me 
meerijden op de voorbank. Anders moet ik je bewusteloos slaan en je in de 
achterbak stoppen. Wat gaat het worden? Tik ��n keer op mijn linkerhand als je 
belooft je beter te gedragen.'

Ik had dus helemaal geen keus. Ik tikte ��n keer op de hand die mijn mond 
bedekte, en ze haalde hem weg, tilde me over de zijkant van de wagen en 
deponeerde me in de passagiersstoel.

'W... Waar breng je me naar toe?', vroeg ik bevend.

'Naar huis', antwoordde ze pienter. 'Mama is dit weekend buiten de stad voor een 
conventie, maar Papa is thuis, en je kunt hem ontmoeten. Daarna, zoals ik je 
gisteravond al heb verteld, gaan jij en ik ons eens wat beter leren kennen!'

'Maar... Je bent nog niet oud genoeg om te rijden!', protesteerde ik.

Ze moest erom lachen. 'Misschien niet oud genoeg, maar ik ben zeker groot genoeg 
en bovendien zie ik er oud genoeg uit! Maak je geen zorgen, ik weet hoe ik moet 
rijden, en ik zal me aan de regels houden.'

'Je zult je aan de regels houden?', sputterde ik tegen. 'Wat denk je dan dat 
ontvoering is?'

Ze bewoog haar arm naar beneden en tikte me op mijn wang. 'Nou, nou', suste ze, 
'denk eraan, je hebt beloofd je te gedragen. Laat me niet van gedachten 
veranderen en je in de achterbak stoppen!' Met die woorden sprong ze over me 
heen en gleed achter het stuur, haalde een sleutel uit de zak van haar rok, 
startte de motor en reed weg.

Ik bad dat we een politieman zouden tegenkomen, maar dat gebeurde natuurlijk 
niet. Een kwartier later draaiden we de oprijlaan van huize Wentworth op, een 
grote oude boerderij in een behoorlijk rijke buurt. 'Blijf zitten', beval 
Marcie, en ze stapte uit de auto en liep eromheen naar de passagierskant, bukte 
zich om haar grote handen onder mijn oksels te laten glijden en tilde me 
compleet van mijn stoel. Ze hield me tegen haar aan, bewoog me naar ��n kant, 
gleed een enkele arm onder mijn billen en om mijn dijen en begon me het huis in 
te dragen.

'Weet je, ik KAN lopen', beet ik haar toe. 'Ik ga al helemaal alleen naar de wc 
en zo!'

'Je bent z� leuk', giechelde ze. 'Ik zie nu al dat ik vreselijk veel plezier zal 
hebben als ik je ga temmen!'

Ik werd stil en zij opende de deur met haar vrije hand en droeg me door de 
keuken en de eetkamer naar de woonkamer aan de voorzijde van het huis, waar een 
kleine magere man een boek zat te lezen.

'Hai, Papa!', zei Marcia opgewekt. 'Kijk eens wat ik heb! Ik wil dat je 
kennismaakt met mijn nieuwe vriendje, Mike Curtis!'

Meneer Wentworth keek op, keek nog eens, huiverde en stond langzaam op. Ik was 
verbaasd hoe klein hij was, nauwelijks 1,65 meter en hij woog waarschijnlijk 
niet meer dan 60 kilo. Ik begon me af te vragen hoe zijn vrouw er had uitgezien 
voor SuperFem.

Hij keek naar me omhoog, omdat ik nog steeds boven de vloer hing en me meer dan 
een beetje belachelijk voelde in de bocht van Marcies machtige gespierde arm, 
maar hij wilde duidelijk geen handen met me schudden. 'Hallo, Mike', zei hij met 
een gekke berustende toon in zijn stem. 'Marcie heeft me verteld dat je ook in 
het worstelteam van school zit.'

'Eh, wel, tja, ik hoop van wel', stotterde ik, en ik voelde me nog belachelijker 
bij die gedachte - een worstelaar die hulpeloos rondgedragen wordt in een arm 
van een reusachtige tieneramazone!

Toen deed Marcie iets dat me verbijsterde. Ze strekte haar vrije arm uit, 
wikkelde het om haar vaders dijen en tilde hem ook van de vloer om ons zo recht 
tegenover elkaar vast te houden in de bocht van iedere arm, met evenveel moeite 
als iemand anders twee baby's zou hebben vastgehouden! Het gezicht van haar 
vader werd rood, en hij wriemelde even in een nutteloze poging om zich uit de 
greep van zijn dochter te bevrijden, toen werd zijn lichaam slap en hij keek 
naar de vloer, mijn ogen vermijdend.

'Nu houd ik mijn twee meest favoriete mannen vast!' dweepte Marcie. 'Mijn 
lieflijke kleine Pappie en mijn splinternieuwe vriendje!'

Ik vroeg me af wat er nu nog meer zou kunnen gebeuren. Ik hoefde niet lang te 
wachten. Marcie liet mij op de vloer zakken, legde haar handen om het slanke 
middel van haar vader en, terwijl ze hem moeiteloos op armlengte voor haar uit 
hield, tilde ze hem op totdat zijn hoofd tegen de onderkant van het plafond 
streek. 'Maar nu', ging ze verder, 'is het tijd voor Pappie om naar zijn bedje 
te gaan zodat ik alleen kan zijn met mijn kleine Mikey!'

'Marcie, alsjeblieft!' Hij was zo vernederd dat ik het moeilijk vond om hem aan 
te kijken. 'Doe me dit niet aan, alsjeblieft!'

Ze lachte. 'Je wat aan doen? Dit? Of dat ik je naar bed stuur?' Ze grijnsde en 
schudde hem een beetje heen en weer.

'Maar, in hemelsnaam, het is nog maar halftien!'

Ze tilde hem voorwaarts zodat hij bijna horizontaal boven haar hoofd kwam te 
liggen. 'Kom nou, Papa', antwoordde ze berispend, 'weet je nog wat er de vorige 
keer met je gebeurd is toen ik je naar bed moest brengen?' Hij moest weer 
huiveren, sloot zijn ogen en knikte, en Marcie zette hem neer en draaide hem om. 
'Nu, ren maar hard weg zoals het een goede kleine Pappie betaamt', vertelde ze 
hem, en met een klein tikje op zijn rug stuurde ze hem op weg.

Ik begon me hierbij een beetje misselijk te voelen, maar ik kon de neiging niet 
weerstaan te vragen: 'Dus, wat is er met hem gebeurd toen je hem in bed moest 
stoppen?'

Ze lachte. 'Ik heb hem over de knie gelegd en hem geslagen', antwoordde ze. 
'Niet hard genoeg om hem te verwonden, maar precies hard genoeg om hem te laten 
weten wie er de baas is in dit huis!'

Ik schudde mijn hoofd vol ongeloof. Ik moest er niet aan denken dat mijn vader 
aan zoiets onderworpen zou worden. Ondanks het feit dat Ma veel groter en 
misschien wel tien keer sterker was dan Pa had ik haar nooit haar kracht zien 
gebruiken om hem te vernederen of te domineren en ik betwijfelde of ze dat ooit 
had gedaan of nog zou doen. Maar ik was niet zo zeker van mijn zuster Susie en, 
als Marcie als voorbeeld kon dienen, rilde ik bij de gedachte hoe de wereld 
eruit zou zien als veel meer tienermeisjes hun handen op SuperFem konden leggen.

Ik denk dat ik me maar beter niet zoveel zorgen over onze vaders had kunnen 
maken, want mijn eigen marteling stond op het punt van beginnen. Haar vader had 
nog maar nauwelijks de kamer verlaten of Marcie propte haar armen om mijn borst 
en dijen, nam me hoog in haar armen, droeg me naar een sofa, ging erop zitten en 
plofte me neer op haar schoot. 'Nu, kleine jongen', mompelde ze, 'is het tijd 
dat jij en ik ons eens wat beter leren kennen!'

Ik denk dat het instinct moet zijn geweest. Ik wist dat ik geen partij was voor 
haar spieren, maar ik hijgde: 'Nee!', en ik worstelde, kronkelde, trapte en 
vocht me alle kanten uit om maar weg te komen. Ze liet zelfs mijn armen los, ik 
vermoed omdat ze wist dat ik toch niet sterk genoeg was om haar pijn te kunnen 
doen. Ik duwde met al mijn kracht tegen haar brede schouders, maar mijn 
rechterarm begaf het toen ze me tegen haar aantrok en mijn rechterschouder onder 
haar oksel stopte en haar lange machtige gespierde arm om mijn nek en schouders 
sloeg om mijn hoofd hard tegen haar schouder aan te drukken. Op dat moment kon 
ik alleen nog maar zo hard als ik kon met mijn vuisten op haar rug en schouder 
slaan, maar zij lachte alleen maar.

'Volhouden, schat', fluisterde ze schor in mijn oor. 'Ik vind het heerlijk als 
een jongen tegen me probeert te vechten. Jouw kleine liefdestikjes maken me zo 
verschrikkelijk opgewonden!'

Toen dwong ze met haar wijsvinger mijn hoofd naar achteren en ze liet haar open 
mond zakken om de mijne gevangen te nemen in een verpletterend wrede tongzoen 
die me letterlijk al mijn adem benam. Ik kon mezelf uit protest horen janken 
toen haar tong de binnenkant van mijn mond teisterde, en ik verdubbelde mijn 
pogingen om te ontsnappen. Maar het was hopeloos. Ik was erin geslaagd om mijn 
heupen gedeeltelijk uit haar schoot te laten glijden toen ik tot mijn afgrijzen 
voelde hoe haar vrije hand zich een weg tussen mijn dijen baande en stevig mijn 
kruis vastpakte, en ze me zachtjes intiem begon te betasten toen ze me weer 
tegen haar aantrok.

Op dat moment wist ik dat ze in staat was om me te verkrachten, en dat er 
helemaal niets was wat ik kon doen om haar ervan te weerhouden! Omdat, heel 
langzaam, hoe hard ik ook worstelde om het te voorkomen, ze bezig was mij hard 
te maken!

Hoelang ze is doorgegaan met het zoenen van mijn mond kan ik me niet herinneren, 
maar het leek wel een eeuwigheid. Toen ze eindelijk haar mond van de mijne 
afhaalde bloosde haar gezicht en was haar stem een beetje hees. 'Dit gaat te 
snel', raspte ze. 'Als ik dit tempo volhoud heb ik je al uitgeput voordat de 
avond half voorbij is.' Ze haalde diep adem en dacht een minuut na. 'Ik weet 
wat', zei ze plotseling. 'Ik neem je mee naar beneden om je te laten zien waar 
je precies mee te maken hebt. Als ik je de dingen laat zien die ik kan doe je 
het misschien wel in je broek van angst en blijf ik bovendien lekker geil!'

Ze verplaatste haar linkerarm van mijn nek en schouders naar mijn middel, stond 
op, liet me naar beneden kantelen zodat ik weer veilig met mijn gezicht naar 
beneden onder haar oksel zat en ze droeg me de woonkamer uit naar een deur die 
naar beneden naar de kelder leidde. Op dat moment, toen ik omhoog keek naar haar 
nog steeds blozende, grijnzende gezicht, wist ik dat het zinloos was om door te 
gaan met spartelen, dus liet ik mezelf slap worden. Er verscheen een flikkering 
van teleurstelling op haar prachtige gezicht, en ze zei: 'Och, ga je niet meer 
met me vechten, lekker ding? Jezus, misschien zou ik je moeten kietelen om je 
harder te laten worstelen. Ben je kittelig aangelegd, schat?'

Dat ben ik. Ik kan er niets aan doen. Mijn lichaam verstijfde bij het 
vooruitzicht dat mijn gevoelige plekjes betast zouden worden door die 
onweerstaanbaar krachtige vingers, maar in plaats daarvan begon zij verheugd te 
lachen. 'Prachtig! Nu kan ik je met me laten vechten of je het wilt of niet!'

Ma had ons verteld dat ze een volledige fitnessuitrusting in hun kelder hadden 
staan, maar de grootsheid van die uitrusting was verbazingwekkend. Ze hadden 
alles! Banken, opstellingen voor bicepsoefeningen, een volledige set 
buitengewoon groot uitgevoerde machines, vrije gewichten op rekken en op de 
vloer; kortom een compleet fitnesscentrum, allemaal op een dikke mat die bijna 
de hele kelder in beslag nam! En de gewichten, zelfs die op de machines, waren 
reusachtig, groter en zwaarder dan ik ze ooit eerder gezien had. Dit moest 
allemaal speciaal gemaakt zijn voor SuperFem-vrouwen.

Marcie zette me op mijn voeten tegen een muur en hield me, terwijl ze over me 
heen torende, daar vast met een wijsvinger tegen mijn borst. 'Nu, mijn kleine 
boterbloempje', vertelde ze me grijnzend, 'moet je daar blijven staan en gewoon 
toekijken hoe Marcie het doet, en doe niet iets stoms zoals proberen weg te 
lopen. Ik heb je al te pakken voordat je halverwege de trap bent en dan sleep ik 
je weer naar beneden en dan moet ik je aan ��n van die haken daar boven je hoofd 
ophangen om er zeker van te zijn dat je het niet nog eens zult proberen. Ik denk 
dat je dat niet erg comfortabel zult vinden, en ik zal behoorlijk boos op je 
zijn omdat je mijn kleine demonstratie onderbroken hebt. En het enige dat je 
absoluut niet wilt doen, schattebout, is mij boos op je laten worden. Begrepen?'

Ze had daar een sterk punt. Ik kon alleen maar zwijgend jaknikken.

'Ben je wel eens in een Physical Woman fitnesscentrum geweest en gezien hoe de 
vrouwen daar trainden?', vroeg ze.

'N...Nee', antwoordde ik, en dat was de waarheid. Hoewel ik er veel over gehoord 
had, ik woonde in hetzelfde huis als Ma en ik zag andere SuperFem-vrouwen op 
straat en in de winkels, was de enige echte demonstratie van SuperFem-kracht die 
ik ooit gezien had van Marcie geweest toen ze gisteravond Paul Gilliam 
verpletterde in de oefentrainingen voor het worstelseizoen.

'Geweldig! Nou, jij krijgt wat te zien! Blijf kijken!'

Ze deed een pas achteruit en trok haar truitje over haar hoofd, liet haar rok 
zakken en trapte haar schoenen en sokken uit, en toonde haar reusachtig 
gespierde goedgevormde lichaam dat alleen nog 'verborgen' werd door een kleine 
beha en een slipje. Ik had haar de vorige dag in een strak gymbroekje gezien en 
me toen al verwonderd over de grootte en de hardheid van haar spieren, maar nu 
ze bijna naakt was was de uitwerking nog verbijsterender. Haar hele lichaam was 
een grote massa van reusachtige golvende spieren, er was nergens een zacht 
plekje te bekennen. Zelfs haar borsten, maar nauwelijks verborgen door haar 
beha, leken wel spieren, klein, vooruitstekend en ongelooflijk stevig. Bovendien 
wist ik dat die reusachtige spieren van haar enorm versterkt waren met SuperFem 
en veel steviger, harder en sterker waren dan een man ooit zou kunnen hebben.

Ze bewoog zich vloeiend naar de bank voor bicepstrainingen, waar een korte erg 
dikke halter met aan beide kanten ��n kleine en twee grote gewichten eraan op 
een klein rekje lag waar een beklede armsteun aan vast zat. Ik kon de getallen 
maar net lezen: de grotere gewichten waren 50 kilo per stuk en de kleinere 25 
kilo, in totaal dus 250 kilogram. Ze ging met haar kolossale dijen wijdbeens op 
de bank zitten, legde haar rechterarm op de armsteun, pakte de halter met haar 
rechterhand vast en, terwijl de reusachtige spieren onder de gladde huid van 
haar machtige arm letterlijk leken te exploderen, hees ze de 250 kilo zware 
halter van het rekje en herhaalde dit nog drie keer voordat ze het zachtjes weer 
op het rekje teruglegde! Daarna deed ze hetzelfde nog eens met haar linkerarm.

Hoewel ik gisteravond had gezien wat ze met Paul had gedaan was ik verbijsterd. 
Ik wist dat er nergens op de wereld een man te vinden was die dit met beide 
handen met de helft van het gewicht zou kunnen! Toch had haar gezicht niet de 
geringste inspanning vertoond! Toen ze van het bankje opstond grijnsde ze tegen 
mij en zei: 'Ik had nog zwaarder gekund, maar ik wilde geen tijd verspillen om 
er nog meer gewichten aan te hangen. Begin je het nu een beetje te begrijpen, 
liefje?' Toen ze mijn open mond zag voegde ze eraan toe: 'Ik zie dat je dat 
doet. Maar dat was nog niets. Kijk hier maar eens naar.'

Ze wandelde naar een kolossale halter die op de mat lag met aan beide kanten 
drie gewichten die stuk voor stuk ongeveer twee keer zo groot waren als de 
grootste op de eerste halter. De halter lag precies voor me en ik kon de 
getallen niet zien, maar de halter zelf was nog wezenlijk dikker dan die op het 
rekje, en ik wist dat deze halter in de buurt van de 600 kilo moest wegen.

Ze bevestigde mijn schatting. 'Exact zeshonderd kilogram, lekker ding van me', 
giechelde ze, toen bukte ze zich, pakte de halter met beide handen vast en tilde 
het met een enkele vloeiende beweging van de mat omhoog om het met haar armen 
volledig gestrekt hoog boven haar hoofd in bedwang te houden. 'Dit noemen ze 
trekken', vertelde ze me nonchalant, met maar een heel klein beetje inspanning 
hoorbaar in haar stem. 'Wil je me ook nog zien stoten?'

Dit is het einde, dacht ik, terwijl ik haar als aan de grond genageld met open 
mond van verbazing zat aan te staren. Ik kon niet geloven wat ik hier zag! Voor 
de eerste keer drong het volledig tot me door waar SuperFem toe in staat was, 
het maakte vrouwen niet alleen veel sterker dan mannen, maar het veranderde ze 
in echte supervrouwen! En Marcie was nog maar vijftien jaar oud! De gedachte aan 
waar ze toe in staat zou zijn wanneer ze volledig volgroeid was was 
verbijsterend! En angstaanjagend!

Ze liet de halter met zo'n klap op de mat vallen dat het hele huis stond te 
schudden op zijn grondvesten en ze grijnsde naar me: 'Ik kan al 750 kilo trekken 
en 900 kilo stoten', deelde ze me terloops mee, alsof ze mijn gedachten kon 
lezen, 'en ik word elke dag nog sterker. Maar ik denk dat je het nu wel snapt. 
Heb je nog meer demonstraties nodig?'

'N...n...nee!', schreeuwde ik uit. Ik beefde oncontroleerbaar over mijn hele 
lichaam. Ik was doodsbenauwd!

'Goed zo! Want dat gegooi met die gewichten terwijl jij daar trillend op je 
benen stond toe te kijken heeft me nog geiler gemaakt voor dat lekkere kleine 
lijf van je!'

Voordat ik me kon bewegen was zij met grote passen de kamer doorgelopen en had 
ze een machtige arm naar me uitgestrekt en hem net boven mijn riem om mijn 
middel geslagen, me van de vloer gehesen en me met het gezicht naar beneden weer 
onder haar arm gestopt, maar deze keer met mijn hoofd naar achteren. Toen greep 
ze eerst mijn ene enkel en daarna de andere en begon ze mijn schoenen en sokken 
uit te trekken. Ik was zo verbaasd en ontsteld dat ik niet eens probeerde me te 
verzetten. Maar toen ik haar met haar vrije hand onder mijn lichaam voelde 
bewegen en ze mijn riem begon los te maken kraste ik: 'Wat...Wat ben je verdomme 
aan het doen?'

'Wat denk jij dat ik aan het doen ben?', antwoordde ze vinnig. 'Ik trek je 
helemaal uit zodat je naakt bent en ik een beetje plezier met je kan maken, dat 
is wat ik aan het doen ben! En waarom probeer je niet tegen me te vechten? Ben 
je te bang voor me geworden? Moet ik je gaan kietelen om je te laten proberen te 
ontsnappen?'

Ze wachtte niet op antwoord. Ik voelde hoe ze haar greep om mijn middel 
veranderde, en toen hoe de topjes van haar ijzeren vingers naar de gevoelige 
plekjes in mijn zij zochten, ze vonden en er in begonnen te porren. Ik kan me 
herinneren dat ik moest gillen en lag te stuiptrekken van het lachen toen mijn 
wereld uiteenviel in een heel scala van onverdraaglijke, maar ook wilderotische 
gevoelens, en dat ik trapte en kronkelde in een nutteloze poging om deze 
heerlijke foltering te stoppen die zij mijn hulpeloze lichaam bezorgde. Pas toen 
zij stopte en me op de vloer neerzette besefte ik dat ze, ondanks al mijn 
worstelingen, mijn broek en slipje had verwijderd en op de vloer had laten 
vallen, waardoor ik vanaf mijn middel naakt was en zo goed als uitgeput door 
mijn inspanningen.

'Dat was dolle pret, lieverd!', grinnikte ze. 'Je voerde een heerlijk klein 
gevechtje op! Als je dat nu maar uit jezelf zou doen zou ik je niet meer hoeven 
kietelen om het je te laten doen!'

Het was het enige dat ik nog kon doen om me te verzetten; ik probeerde mezelf 
met beide handen te bedekken en achteruit te krabbelen. Ze lachte, reikte naar 
beneden en wikkelde een grote wijsvinger om elk van mijn polsen, en stopte mijn 
vlucht. Ik probeerde mezelf te bevrijden maar haar vingers lagen als stalen 
handboeien om mijn polsen. Ik kon ze niet bewegen. Toen haalde ze zonder ook 
maar enig vertoon van inspanning en met alleen die twee vingers mijn handen 
langzaam van mijn lichaam weg en trok me naar haar toe.

'Zie je?', mompelde ze terwijl ze grijnzend op me neerkeek. 'Ik heb meer kracht 
in deze twee vingers dan jij in dat hele, belachelijk zwakke kleine lichaam van 
je en met uitzondering van die dikzak Paul Gilliam ben jij een van de sterkste 
jongens waar ik ooit mee heb gespeeld!' Ze aarzelde en keek even onzeker. 
'Tenminste, dat denk ik. Vergeleken met mij zijn jullie jongens allemaal zo 
verschrikkelijk slap dat het moeilijk voor me is om het exact te kunnen zeggen. 
Hoe dan ook, laten we je eerst eens ontdoen van dat overhemd...'

'Marcie, alsjeblieft!', smeekte ik. 'Doe me dit alsjeblieft niet aan!'

Ze klakte vrolijk met haar tong. 'Waarom, schattebout', lachte ze, 'je wat 
aandoen? Ik heb nog helemaal niets met je gedaan, behalve dat ik misschien met 
je gespeeld heb en je een beetje gekieteld heb en je heb laten zien hoeveel 
sterker ik ben dan jij. Maak je nu maar geen zorgen in dat knappe kleine koppie 
van je want ik zal je geen pijn doen. Ze hebben ons op het fitnesscentrum 
geleerd hoe we onze kracht moeten controleren. Zie je? Ik heb je nu volledig 
onder controle, maar ik doe je helemaal geen pijn, of wel soms?'

Ik moest toegeven dat ze dat niet deed zolang ik me niet te hard verzette tegen 
de druk van haar twee vingers. Terwijl ze grijnzend op me bleef neerkijken dwong 
ze langzaam mijn handen omhoog boven mijn hoofd naar elkaar toe, waar ze mijn 
beide polsen vasthield in de greep van ��n hand, toen knoopte ze nonchalant 
zowel mijn mouwen als de voorkant van mijn overhemd los en liet het met mijn 
onderhemd over mijn hoofd en armen glijden, waarbij ze haar greep op mijn polsen 
naar haar andere hand verplaatste zodat ze de kleren weg kon trekken en op de 
vloer laten vallen. Nu stond ik helemaal naakt voor haar! 'Mmmmmm!', hijgde ze, 
en ze tilde mijn armen nog hoger op zodat mijn tenen nog nauwelijks de grond 
raakten terwijl zij mijn naakte lichaam onderzocht en haar vrije hand op en neer 
over mijn borst, buik, rug, heupen en billen liet gaan, al strelend en porrend; 
daarna begon ze me intiem te liefkozen terwijl ik daar bleef hangen, met een 
rood gezicht, volledig vernederd en hulpeloos, in de greep van haar ene hand.

Toen, voordat ik begreep wat er gebeurde, had ze haar vrije hand tussen mijn 
dijen gepropt en mijn hele, nu volledig naakte kruis in haar handpalm gestopt en 
me volledig van de vloer getild, waarbij ze op hetzelfde moment mijn polsen 
losliet en haar andere hand snel naar de achterkant van mijn nek bewoog. Ik werd 
omgedraaid totdat ik bijna horizontaal naast haar lag en achterover gekanteld in 
een hoek over haar massieve, V-vormige lichaam en haar open mond daalde neer om 
de mijne te vangen in een nieuwe verpletterende tongzoen terwijl haar duim en 
haar vingers zachtjes over mijn penis, testikels en billen streelden.

Ik kan het gevoel van volkomen machteloosheid niet eens beginnen te beschrijven 
toen ik daar hing, hulpeloos, midden in de lucht, terwijl zij met haar tong door 
mijn mond schoot en tegelijkertijd met haar hand mijn penis zich tot zijn volle 
lengte liet verheffen. Binnen een paar seconden had ze me stijf en keihard 
gemaakt, en mijn lichaam was vol met erotisch verlangen, maar er was geen genot, 
want ik wist dat ik genomen werd tegen mijn wil, en elke vezel van mijn wezen 
verzette zich tegen die gedachte. En dus, hoewel ik wist dat alle verzet zinloos 
was en dat ze zelfs van mijn worstelingen genoot, kon ik er niets aan doen; ik 
vocht tegen haar op alle mogelijke manieren. Ik gilde en trapte en kronkelde en 
beukte tegen haar keiharde borst, schouders en nek met al mijn kracht, maar het 
was alsof ik hard rubber raakte, en ik weet niet zeker of ze mijn klappen wel 
gevoeld heeft. Ik heb zelfs geprobeerd haar borsten te raken en erin te knijpen; 
ze gaven iets mee, maar niet veel, en ik vermoed dat ik er alleen maar in 
slaagde haar nog meer op te winden.

Toch bleef ik doorgaan met mijn nutteloze gespartel terwijl zij me, zonder mijn 
mond los te laten en me nog steeds vasthoudend bij mijn kruis en bij mijn nek, 
moeiteloos twee trappen omhoog droeg naar haar slaapkamer en me daar op mijn rug 
op haar bed neerlegde. Ik kroop snel tegen het hoofdeinde en bedekte mijn 
kloppende geslachtsdeel, waarbij ik haar in paniek aankeek, te bang om te 
protesteren. Haar gezicht was rood en ze hijgde hard, maar ik wist dat het niet 
van de inspanning was. Ze verslond me letterlijk met haar ogen toen ze over haar 
schouders naar achteren reikte om haar beha uit te doen en het op de grond liet 
vallen, toen gleed ze uit haar slipje en kroop ze op het bed naar me toe.

Eindelijk vond ik mijn stem terug. 'Marcie!', kraste ik. 'Doe het niet! 
Alsjeblieft!'

Ze lachte hardvochtig. 'Wat is er aan de hand, schat? Ben je nog steeds bang dat 
ik je pijn zal doen? Of voel je je niet aangetrokken door naakte gespierde 
meiden? Nee, dat ben je wel, dat kan ik zien, en dat is alles wat ik hoef te 
weten!'

'Maar verdomme, ik wil geen seks met je hebben!', krijste ik bijna.

'Alleen maar beter!', raspte ze. 'Ik houd ervan een jongen op te winden om hem 
dan tegen zijn wil te neuken!'

Ze strekte haar armen en propte hen tussen mijn armen en mijn romp, tilde me 
volledig van het bed en sleepte me naar beneden zodat ik onder haar kwam te 
liggen. Het volgende dat ik me kan herinneren is dat mijn handen van mijn kruis 
werden weggetrokken en ik begraven werd onder 112 kilo vrouwelijke spieren toen 
zij met haar handen stevig om mijn middel geslagen op me ging zitten en me van 
top tot teen begon te kussen en te liefkozen.

De rest van de nacht kan ik me maar vaag herinneren. Ik kan me herinneren dat 
mijn armen vrij waren en dat mijn harde penis tegen haar keiharde buikspieren 
drukte, en dat ik lag te worstelen en zo hard als ik kon op haar rug sloeg. Ik 
kan me herinneren dat ze verscheidene keren woest in mijn oor fluisterde: 'Zo 
gaat ie goed, schat! Blijf tegen me vechten!' En ik kan me heftige gevoelens 
herinneren, maar geen genot, toen ze me naar binnen liet glijden en me naar mijn 
hoogtepunt voerde terwijl ik mijn nutteloze pogingen tot verzet maar bleef 
volhouden. En dat ik uitgeput in de bocht van haar machtige arm lag, met tranen 
in mijn ogen en me gebruikt en vernederd voelend, terwijl zij me streelde en me 
vertelde dat ik nu van haar was, en van haar alleen, en dat zij me hard kon 
maken wanneer ze maar wou en alles met me kon doen wat zij wilde, en dat als ze 
me zou betrappen als ik ook maar even naar een ander meisje keek, ze me over de 
knie zou leggen en me verrot zou slaan zodat ik het zou uitschreeuwen van de 
pijn.

Ik heb werkelijk geen idee hoe vaak ze mijn lichaam die nacht genomen heeft. 
Alles wat ik nog weet is dat aan het eind van de nacht al mijn vechtlust was 
verdwenen en ik nog slechts stil kon liggen terwijl zij me voor haar eigen genot 
gebruikte. Maar er was geen genot voor mij, alleen maar gevoelens van 
machteloosheid en vernedering als ze me w��r eens hard maakte en mij en vooral 
zichzelf het ene na het andere orgasme bezorgde. En toen het eindelijk voorbij 
was en ik, nauwelijks nog bij bewustzijn, in haar machtige armen tegen haar 
aangenesteld lag en ze zachtjes in mijn oor fluisterde hoe goed ik was geweest, 
werden mijn gevoelens van vernedering alleen maar groter.

Maar toen zei ze iets waar ik helemaal koud van werd, hoewel het eerst nog niet 
helemaal goed tot me doordrong. 'Ik weet dat het voor jou niet echt fantastisch 
was, schat', vertelde ze me, 'maar ik beloof dat het in de toekomst beter voor 
je zal worden. En het zal niet meer lang duren totdat je blij zult zijn dat je 
me hebt, omdat je me nodig zult hebben om je te beschermen.'

Ik kan me vaag herinneren dat ze me in haar armen weer naar beneden droeg naar 
de fitnessruimte om me aan te kleden, en daarna naar buiten naar de auto en dat 
ze me naar huis reed. Ik heb geen idee hoe laat het was, maar het huis was 
donker; iedereen lag in bed. Bij de voordeur tilde ze me op en kuste me nog een 
keer, heel lang en hard, en daarna zette ze me neer, en ik strompelde naar 
binnen en naar boven naar mijn kamer. En toen deed ik iets wat ik geen jaren had 
gedaan: ik viel huilend in slaap.

Ik bleef bijna tot aan de middag doorslapen en toen ik wakker werd had ik 
honger. Toen ik beneden kwam, was Pa bij de ontbijttafel bezig een nieuwe 
distributieriem in de stofzuiger te zetten. 'Dat moet me gisteravond het avondje 
wel geweest zijn, Mike', merkte hij grijnzend op.

'Ja. Een heet avondje', mompelde ik en ik schepte voor mezelf een groot bord pap 
op. Ik kon Susie in de andere kamer horen babbelen door de telefoon, maar 
behalve af en toe de uitroep: 'Je meent het!', kon ik niet verstaan wat ze zei. 
Ik vermoedde dat Ma in het fitnesscentrum was, waar ze elke zaterdagochtend 
doorbracht, maar ik wist dat ze spoedig thuis zou komen en ik wilde alleen zijn 
met haar en Pa om te praten. Elke keer als ik dacht aan wat Marcie tegen me 
gezegd had, over dat ik haar nodig zou hebben om me te beschermen, kreeg ik een 
hol gevoel in mijn maag. Ik stond niet te juichen om ze te laten weten dat ik de 
nacht met Marcie had doorgebracht, maar ik begreep dat er genoeg mensen waren 
die mij en Marcie stiekem van de dansvloer hadden zien verdwijnen zodat ze het 
vroeg of laat toch te weten zouden komen.

Vroeg of laat bleek onmiddellijk te zijn. Susie kwam de ontbijtkamer 
binnenstuiven, zag me staan en giechelde: 'Zo, slaapkop, hoe laat ben jij 
gisteravond thuisgekomen?'

'Dat gaat je niks aan', snauwde ik.

'Hebben jij en Marcie het samen gezellig gehad?'

Ik sloot onthutst mijn ogen. Die verdraaide roddellijntjes ook van haar! Toen ik 
weer opkeek zag ik dat Pa me van over de tafel bewegingloos zat aan te staren.

'Was je gisteravond bij Marcia Wentworth?'

Ik knikte, terwijl ik strak naar mijn half opgegeten pap bleef kijken. 'Ja', zei 
ik, 'echter niet uit vrije wil.'

'Wil je me vertellen wat er gebeurd is?'

'Dat kan ik je wel vertellen, Pa!', zei Susie opgewonden. 'Marcie pakte hem 
gisteravond op de dansvloer van Becky Malone af en nam hem meteen mee door de 
achterdeur! Dat was het laatste dat iemand van hem gezien heeft!'

Ik huiverde en sloot opnieuw mijn ogen.

'Susie', zei Pa, 'ga iets doen.'

'Huh?'

'Ga iets doen', zei Pa nog een keer. 'Ik wil met Mike alleen praten.'

'O.' Susie trok een gezicht tegen me en ging boos weg.

'Okay', zei Pa rustig toen we alleen waren, 'vertel het me nu maar.' Deze keer 
was het geen vraag.

Ik hield mijn ogen op mijn bord pap gericht. 'Er is niets te zeggen', mompelde 
ik. 'We zijn gewoon ergens heen gegaan en hebben wat gepraat, dat is alles.'

'Heeft ze je op enigerlei wijze lastiggevallen?'

'Pa! Kom nou!' Ik kon het niet opbrengen hem de waarheid te vertellen, maar ik 
wilde ook niet liegen.

'Nou, gezien de manier waarop je je ontbijt naar binnen schrokt...'

In een wanhopige poging het onderwerp te veranderen merkte ik op: 'Maar ze heeft 
wel iets gezegd waar ik me zorgen over maak.'

'Wat was dat?'

'Ze zei zoiets dat ik over een tijdje verdomd blij zou zijn dat ik haar als 
vriendin had. Dat ik haar nodig zou hebben om me te beschermen.' Ik keek hem van 
over de tafel aan. 'Jezus, Pa, denk je dat ze dat SuperFem-spul ook aan meisjes 
op de middelbare school gaan geven?'

Pa's gezicht werd grimmig, en hij was even stil. Toen zei hij: 'Dat weet ik 
niet, zoon, maar ik zal zeker proberen er achter te komen!'

We bleven in stilte voor ons uit kijken tot Ma enkele minuten later binnenkwam, 
vrolijk uitroepend: 'Fantastisch getraind vanmorgen! Ik voel me super!' Toen zag 
ze ons zitten, en haar gezichtsuitdrukking veranderde. 'H�, waarom zo somber, 
jongens?'

'Marcia Wentworth heeft gisteravond op het dansfeest Mike weer te pakken 
genomen', antwoordde Pa. 'Joost mag weten wat ze met hem gedaan heeft of hoe 
laat hij is thuisgekomen. Vertel je moeder wat je tegen mij gezegd hebt, Mike.'

Ik knarste met mijn tanden. 'Ze heeft me verteld dat ik haar al heel gauw nodig 
zou hebben als vriendin om... om me te beschermen. Ik weet het niet zeker, maar 
ik denk dat ze bedoelde tegen andere meisjes.'

Ma werd onmiddellijk heel ernstig en ging naast Pa zitten. We konden zien dat ze 
ergens mee zat. Pa keek haar aan, en zijn gezicht stond keihard. 'Evelyn, weet 
jij hier iets vanaf? Gaan de fitnesscentra SuperFem beschikbaar stellen aan 
meisjes op de middelbare school?'

Ma beet op haar lip en gaf niet meteen antwoord. Ten slotte zei ze kalm: 'Ja. 
Over ongeveer een maand.'

'Jezus Christus!' Pa schoot uit zijn slof. 'Zijn ze nou helemaal gek geworden? 
Kun je je voorstellen hoe het leven eruit zal zien als er in elke stad honderden 
Marcia Wentworths vrij rondlopen? Hoelang weet je dit al?'

'Ongeveer een week', zei Ma. 'Ik... ik wilde er nog niet met je over praten 
zolang het nog niet echt nodig was.' Ze legde een grote hand op Pa's arm. 'Dan, 
ik ben het met je eens, het is een afschuwelijk idee. Zelfs de bedrijfsleidster 
van ons fitnesscentrum denkt er zo over, en velen van ons hebben krachtig 
geprotesteerd bij de eigenaressen. Maar je moet begrijpen waarom ze dit doen. Je 
hebt zelf gezien wat er met de meisjes gebeurde voordat Marcia Wentworth er een 
eind aan maakte. Hetzelfde gebeurt overal in de hele wereld, en daar zijn geen 
andere Marcia's om het te stoppen. Ze hadden het gevoel dat ze iets moesten 
doen.'

'Kan er iets gedaan worden om ze te stoppen, om ze van gedachten te doen 
veranderen?'

'Nee, er is me verteld dat het besluit definitief is. Ze hebben al een herziene 
uitgave van het psychologisch inspectiehandboek verspreid, speciaal voor 
tieners. Elk meisje dat de puberteit heeft bereikt wordt het toegestaan zich in 
te schrijven, mits haar moeder het programma ook heeft gevolgd.'

'Jezus! Susie ook?'

'Ik denk dat we geen andere keus hebben, Dan', glimlachte Ma flauwtjes. 'Voor 
wat het waard is, ze beperken de dosering van de hoeveelheid SuperFem die de 
meisjes mogen innemen, zodat ze niet te groot of te sterk zullen worden. Ik denk 
dat Marcia dat waarschijnlijk bedoeld heeft, Mike. Zij heeft bijna het volledige 
programma voor volwassenen gevolgd, dus ze zal nog steeds veel sterker blijven 
dan alle andere meisjes.'

Pa schudde vermoeid zijn hoofd. 'Dus hoe sterk laten ze die kinderen worden?', 
vroeg hij.

Ma haalde haar schouders op en keek niet erg blij. 'Het is moeilijk om dat 
precies te bepalen, Dan, maar ik heb begrepen dat het de bedoeling is om ze 
ongeveer half zo sterk als de meeste volwassen vrouwen te maken.'

'Mijn God, Evelyn! Dat is nog altijd vier tot vijf keer sterker dan de 
gemiddelde man! Ze zijn niet goed wijs!' Pa leek ineens slap op zijn stoel te 
worden. 'Ik neem aan dat ze ook allemaal twee meter lang zullen willen worden', 
mopperde hij in stilte.

'Ik ben bang dat dat de algemene gedachte is, dat de meeste meisjes de oude 
formule zullen willen om hun lengte ook te vergroten.' Ma richtte zich op mij. 
'Ik vind het vreselijk om dit te moeten zeggen, Mike, maar ik denk dat Marcia 
misschien wel gelijk heeft. Wanneer de school in de herfst weer begint zullen de 
meeste meisjes zo groot en sterk zijn geworden dat alle knappe en populaire 
jongens vogelvrij zullen zijn. Ik weet zeker dat de meeste ouders alles zullen 
doen wat ze kunnen - en dat geldt zeker voor ons - maar je weet net zo goed als 
ik dat we niet altijd alles in de gaten kunnen houden wat onze kinderen doen als 
ze niet thuis zijn. Als Marcia van je houdt, en van wat ik heb gehoord is ze gek 
op je, zul je haar bescherming heel goed kunnen gebruiken.'

Pa bleef enkele minuten zitten met zijn hoofd in zijn handen. Om de een of 
andere reden zag hij er nu kleiner uit dan daarvoor. Toen keek hij mij aan, en 
ik kon de pijn op zijn gezicht lezen. 'Het... het spijt me, Mike', was alles wat 
hij zei, toen stond hij op, en we konden horen hoe hij de trap naar zijn 
slaapkamer beklom.

Het speet hem nog niet half zo erg als ik. Zijn wereld was al veranderd. De 
mijne ging veranderen. En ik wist niet zeker of het wel het soort wereld zou 
worden waar ik in wilde leven.

Toen Ma opstond om Pa te volgen naar boven stopte ze lang genoeg om mij te laten 
zweren het nieuws geheim te houden totdat het publiekelijk bekend was gemaakt. 
Dat had ze niet gehoeven. Het laatste dat ik wilde was dat een van de meisjes - 
vooral Susie - er eerder achter zou komen dan voor haar nodig was.

De volgende maandag had ik min of meer verwacht te zien dat Marcie me bij mijn 
kluisje zou opwachten, maar in plaats daarvan was het Heather Mulrooney, nog net 
zo klein als altijd. Ze was geen lelijk meisje, maar ze stond te dicht bij 
Susie, en ik had trouwens geen interesse in haar.

'Hai, Mike', groette ze. 'Voel je je goed?'

'Natuurlijk, Heather, waarom zou ik me niet goed voelen?', gromde ik.

'Ik... ik heb me zorgen om je gemaakt. Ik was vrijdagavond niet op het 
dansfestijn, maar ik heb gehoord wat er is gebeurd. Die afschuwelijke Marcie 
Wentworth! Ze... ze heeft je toch niets gedaan, hoop ik?'

Er klonk oprechte bezorgdheid in haar stem, en ik moest me iets anders 
opstellen. 'Nee, Heather, ze heeft me niets gedaan', antwoordde ik vriendelijk. 
'Maar toch bedankt. Het was aardig van je om het te vragen.'

'Ze is verschrikkelijk, en de manier waarop ze zich gedraagt!', barstte Heather 
los. 'Zo groot en zo sterk, en dan al die lelijke spieren! Ik zou er nooit zo 
uit willen zien!'

Ik moest glimlachen. 'Ik hoop dat je er nog zo over denkt als jij aan de beurt 
bent', zei ik, 'wanneer dat SuperFem-spul ook voor jou beschikbaar komt, bedoel 
ik.'

'Ik zou het niet nemen als jij het niet zou willen, Mike', zei ze, en ik kon 
zien dat ze het echt meende. Ik bedankte haar nogmaals en ging naar mijn klas, 
hopend en biddend dat Marcie ons niet samen had gezien.

De volgende dag waren de kwalificatietrainingen voor het worstelteam. Marcie 
kreeg natuurlijk de superzwaargewichtklasse toegewezen - Paul Gilliam kwam niet 
eens opdagen - en ik won mijn klasse vrij gemakkelijk, dankzij Pa's training, en 
was de enige eerstejaars die dat lukte. Onze eerste wedstrijd was pas twee weken 
later, dus we trainden allemaal hard om er klaar voor te zijn, dat wil zeggen: 
allemaal behalve Marcie. Geen van de grotere jongens wilde tegen haar op de mat 
staan, en de trainer zette er geen druk achter. Marcie scheen het niet erg te 
vinden, ze maakte zelfs grapjes door aan te bieden dat ze als oefening wel tegen 
het hele team tegelijk wilde worstelen, maar niemand nam haar aanbod aan.

Gedurende die periode op school was Marcie mijn vaste gezellin, en ze maakte 
geen geheim van het feit dat ik haar priv�-eigendom was. Omdat we nooit in 
dezelfde klas zaten stond ze erop mij in de pauzes tussen de klassen te 
ontmoeten en tijdens het lunchuurtje in de kantine waarbij ze me voortdurend in 
het openbaar zat te omhelzen en te knuffelen totdat het zover kwam dat zelfs 
mijn beste vrienden, jongens die ik al kende sinds de vroegste klassen van de 
lagere school, me gingen mijden. Het was pijnlijk en vernederend, maar er was 
niets dat ik eraan kon doen, dus hield ik het maar uit zo goed en zo kwaad als 
ik kon. Tegen die tijd hadden onze moeders samen een gesprek gehad en er was 
afgesproken dat Marcie welkom was in ons huis en dat ze me zelfs op mocht halen 
en met me uit mocht gaan in de familieauto van de Wentworths, hoewel ze 
eigenlijk nog steeds te jong was om te mogen rijden, zolang ze me maar niet 
seksueel lastig zou vallen. Marcie hield zich natuurlijk niet altijd aan die 
regel, maar het was tenminste zo dat de keren dat ze me nam, meestal wanneer we 
ergens op een afgelegen plekje geparkeerd stonden, minder frequent en een beetje 
beter te verdragen werden. Er was echter voor mij nooit enig genot bij.

Toen onze eerste wedstrijd kwam waren er geruchten over haar en wat ze met Paul 
had gedaan de ronde gaan doen, waardoor de trainer van de tegenstander haar 
gewichtklasse zonder te worstelen simpelweg opgaf. Ik kon mijn partij met moeite 
winnen, maar de rest van ons team had niet zoveel geluk, en we werden met groot 
verschil verslagen.

Na de wedstrijd stond Marcie me buiten op te wachten, legde haar arm om mijn 
schouders en begeleidde me naar de bus. Ze boog zich voorover en fluisterde in 
mijn oor: 'Je zag er daar z� schattig uit toen je over de mat lag te rollebollen 
met dat watje, ik was er bijna op af gegaan om hem de tribune in te smijten om 
je daar ter plekke bewusteloos te neuken!'

Onze eerstvolgende wedstrijden lieten ook terugtrekkingen voor Marcies 
gewichtklasse zien, omdat geen enkele trainer in onze competitie zijn 
worstelaars in het openbaar op de mat door haar vernederd wilde zien worden, en 
de jongens stonden er trouwens zelf ook niet om te springen.

Toen, ongeveer een maand later, sloeg het nieuws over het nieuwe SuperFem-
programma voor tieners in als een bom. In de hele school zaten meisjes te 
roezemoezen, de meesten klaagden dat ze niet konden wachten om er mee te 
beginnen, anderen stelden slim dat ze bang waren om net zoals Marcie te worden 
maar dat ze wel inzagen dat ze weinig keus hadden als ze in deze nieuwe situatie 
nog mee wilden komen. Zoals te voorspellen waren de jongens doodsbang, vooral 
diegenen die schuldig waren geweest aan de mishandeling van enkele meisjes 
voordat Marcie er een eind aan had gemaakt; ik vermoed dat ze begrepen dat ze 
nog eens zo'n aframmeling te wachten stond, maar deze keer toegebracht door hun 
vroegere slachtoffers zelf! De sfeer op school werd plotseling gewoon eng. Bijna 
alle jongens bleven bij elkaar en vermeden de meisjes, en een aantal vaste 
paartjes ging zelfs uit elkaar. En, nog voordat ze met het programma begonnen 
waren gingen veel meisjes de jongens al zitten plagen en treiteren, ze lachten 
hen uit en lieten hen weten welke dingen anders zouden worden wanneer zij 
eenmaal het sterkere geslacht waren geworden!

Ook de schoolleiding maakte zich zorgen of de mannelijke leraren en het 
schoolpersoneel nog wel in staat zouden zijn de orde te handhaven op een school 
met tieneramazones die groter en sterker waren dan welke man ook! Er werden 
diverse ouderavonden met de moeders gehouden, waarin een plan werd ontwikkeld om 
een wisselend rooster samen te stellen van moeders die de klassen in de gaten 
zouden houden die niet geleid werden door SuperFem-vrouwen en om de 
schoolleiding te helpen de discipline te handhaven. Omdat de eerste gevolgen van 
het programma binnen een paar weken zichtbaar zouden worden, nog ruim voor het 
einde van het schooljaar, werd het plan zo snel mogelijk in werking gesteld.

Thuis was Susie door het dolle heen. 'Moet je nagaan, Mike!', zeurde ze tegen 
me. 'Wanneer ik volgend jaar op de middelbare school kom zullen we het 
footballteam hebben overgenomen, en het basketbalteam, en het worstelteam, 
alles! Alhoewel, misschien laten we jullie jongens nog in de lagere 
gewichtklassen worstelen, zoals de jouwe, maar jullie zullen niet eens in staat 
blijken om met ons te k�nnen vechten! Is het niet fantastisch? Misschien trekken 
we jullie jongens wel rokjes aan en maken we cheerleaders van jullie!'

En ik zei zoiets als: 'Ja, ik weet zeker dat jij dat fantastisch zult vinden.' 
Maar omdat ik Susie kende maakte ik me grote zorgen over hoe het leven thuis zou 
worden. Gelukkig voor mij was Susie erg laat met de puberteit en Ma had me 
verteld dat ze haar waarschijnlijk niet eerder met het programma zouden laten 
beginnen dan aan het einde van het huidige schooljaar. Ik kreeg tenminste nog 
tot die tijd rust...

Er zat, van mijn standpunt uit gezien, maar ��n positief punt aan deze hele 
situatie. Mijn naaste vrienden met wie ik onafscheidelijk was geweest voordat 
Marcie kwam - we noemden ons sinds de lagere school 'De Twaalf Gezworenen' - 
kwamen weer bij me terug en begonnen weer met me te praten. Zoals wij allemaal 
waren zij bang voor de toekomst en ik denk dat ze dachten dat mijn ervaring met 
Marcie ze enig inzicht kon geven over wat hen te wachten stond. Maar wanneer 
Marcie in de buurt was bleven ze op afstand.

Naarmate de tijd verstreek begonnen we opmerkelijke veranderingen te zien bij de 
meeste meisjes. Ze werden groter, breder, gespierder en agressiever, zowel in 
seksueel opzicht als in hun algemene manieren. Wat nog erger was, velen van hen 
waren al beduidend groter en sterker dan de wat kleinere jongens. Het werd een 
steeds normaler gezicht om een grote meid te zien die een kleinere jongen in een 
hoek had vastgezet in een poging hem aan de haak te slaan, maar ik hoorde niets 
over incidenten waarbij jongens daadwerkelijk door hen mishandeld werden - 
behalve dat Marcie natuurlijk mijn lichaam bleef gebruiken wanneer ze de kans 
kreeg. Een paar meisjes die altijd al langer waren geweest dan gemiddeld, en die 
nu al bijna 1,90 meter waren, probeerden iets met mij te beginnen, maar Marcie 
kwam daar al snel achter en hielp ze vlug uit de droom om nog iets in die 
richting te proberen. Vanaf dat moment werd ik redelijk met rust gelaten. Op het 
moment dat de zomer begon denk ik niet dat er nog een meisje op onze school was 
dat niet op zijn minst lichamelijk gelijkwaardig was aan de jongens in haar 
klas.

Behalve Heather Mulrooney. Om onduidelijke redenen heb ik haar na de SuperFem-
bekendmaking niet meer gezien. Ze was er wel ergens, want zij en Susie kletsten 
regelmatig door de telefoon, maar ik kwam haar nergens tegen en ik vroeg me af 
of ze nog steeds zo fel tegen SuperFem was als ze me had laten geloven die dag 
bij mijn kluisje.

Aan het begin van de vakantie dacht ik even dat ik, omdat ik een uitstekend 
zwemmer was, voor mijn eerste vakantiebaantje reddingszwemmer aan het strand zou 
kunnen worden, maar een bord bij het aanmeldingskantoor maakte duidelijk dat 
alleen de grootste en sterkste SuperFem-vrouwen in aanmerking kwamen en gezien 
de rij die voor het kantoortje stond waren er ruim voldoende vrouwelijke 
sollicitanten die aan deze eis voldeden. Ik denk dat het wel logisch was; toen 
ik er beter over nadacht kon ik me niet voorstellen dat er veel mannen waren die 
in staat zouden zijn een bonk vrouwelijke spieren van 2,15 meter en 150 kilo uit 
de branding te sleuren! Trouwens, ik ontdekte dat een belangrijk onderdeel van 
het werk als reddingszwemmer het beschermen van de mannelijke badgasten en het 
strandpersoneel tegen vrouwen was, en het was zo helder als glas dat er geen 
enkele man was die tegen die taak was opgewassen. Maar ik kon samen met de 
andere mannelijke sollicitanten wel een baantje bij de schoonmaakploeg krijgen. 
We liepen dagelijks over het strand om de rommel op te ruimen die door de 
zonnebaders en zwemmers was achtergelaten en probeerden altijd binnen het 
gezichtsveld van de vrouwelijke reddingszwemmers te blijven voor het geval een 
SuperFem-Amazone ons plotseling aantrekkelijk zou gaan vinden. En, van wat wij 
zagen en hoorden, gebeurde het meerdere keren per week dat een uit haar krachten 
gegroeide vrouwelijke spierbundel haar weg versperd zag door een paar 
vrouwelijke reddingszwemmers wanneer ze probeerde het strand te verlaten met 
onder iedere arm een wild worstelende jongeman!

Maar waar ik echt kippenvel van kreeg was de zogenaamde 'Muscle Beach'-zone, een 
stuk van het strand dat vaak bezocht werd door mannelijke bodybuilders, de paar 
die er nog over waren. Er lagen daar geen gewichten of zo, het was slechts een 
gebied waar de jongens zich konden opdrukken, handstands maken en meer van dat 
soort oefeningen, en ze konden hun machtige spieren aanspannen en aan elkaar 
laten zien terwijl de vrouwen, die allemaal v��l groter en gespierder waren, hen 
zaten uit te lachen.

Het waren vooral twee van zulke jongens die op een dag mijn aandacht trokken. Ze 
waren allebei bijna twee meter lang en ze zagen eruit alsof ze minstens 125 kilo 
wogen, allemaal enorme dikke spieren. Een jong maar gespierd meisje, een van de 
kleinste die ik daar zag, nauwelijks 1,85 meter groot, stond hen achter hun rug 
uit te lachen en noemde ze 'uit hun krachten gegroeide watjes met spierpijn die 
er als vrouwen proberen uit te zien'. De twee mannen maakten de fout boos te 
worden. Ze kwamen van twee kanten op haar af, en ��n van hen snauwde: 'Maak dat 
je hier wegkomt, teef!', en ze legden allebei hun handen op haar schouders en 
probeerden haar weg te duwen, maar ze gaf geen krimp en bleef hun gewoon staan 
uitlachen. De frustratie maakte hen zelfs nog bozer. Ze keken elkaar aan en 
stompten toen zo hard als ze konden tegelijk met hun vuisten in haar buik. Hun 
vuisten stuiterden gewoon terug van haar keiharde buikspieren! Nog steeds 
lachend strekte ze haar armen uit tot achter hun hoofden en trok beide mannen 
omlaag naar haar toe, deed zelf een stap naar voren, wikkelde een arm om het 
middel van beide mannen, tilde ze allebei op van de betonnen stoep en begon hen 
met hun konten tegen elkaar te slaan.

Alle mannen die dit zagen, inclusief ikzelf, bleven staan om te kijken. Elk van 
deze mannen moet wel dertig kilo zwaarder zijn geweest dan het meisje, zelfs met 
haar door SuperFem versterkte botten en spieren, en hun dikke reusachtige 
spieren waren op zijn minst nog dertig procent groter dan die van haar, toch 
ging ze zonder enige zichtbare inspanning met hen om alsof het kinderen waren! 
Ze worstelden, trapten en sloegen haar met hun grote vuisten op haar rug, en ze 
leek het niet eens te voelen!

Toen zei ze: 'Ik denk dat ik jullie jongens eens een lesje moet leren dat jullie 
geen streken meer moeten uithalen met het sterkere geslacht!' Ze liet ��n man 
vallen en bracht op hetzelfde moment haar knie omhoog in zijn maag, wat hem van 
zijn adem beroofde, en terwijl hij met zijn gezicht naar beneden op het trottoir 
viel, draaide ze zich snel om en ging op zijn rug zitten en sloeg de andere man 
met zijn gezicht naar beneden tegen de kont van de man die op het beton lag. 
Toen trok ze de broek naar beneden van de man bovenop en begon hem keihard op 
zijn blote billen te slaan! Met haar door SuperFem versterkte spieren achter 
elke klap moet het afschuwelijk veel pijn hebben gedaan! Het knallende geluid 
van haar open hand op zijn blote vlees weerkaatste als pistoolschoten over het 
strand, en hij gilde en brulde het uit, en probeerde te ontsnappen aan de wrede 
afstraffing die zij hem gaf, maar zij hield hem rustig in bedwang met haar 
andere hand op het midden van zijn rug en bleef doorgaan met slaan totdat hij 
zat te snikken als een kind en haar smeekte op te houden.

Eindelijk deed ze dat en ze vertelde hem: 'Zo, nu krijgt je vriendje hetzelfde 
lesje!' Ze pakte hem van achteren bij zijn nek en zijn broek, die om zijn dijen 
was gaan hangen, tilde hem van de andere man af en sloeg hem met het gezicht 
naar beneden hard op de betonnen vloer, waar hij bleef liggen huilen terwijl zij 
zich omdraaide om nu op zijn rug te gaan zitten. Voordat de andere man zich had 
kunnen bewegen had ze haar armen al naar hem uitgestrekt, hem op dezelfde manier 
opgetild als ze bij de eerste had gedaan en hem niet erg zachtzinnig tegen de 
kont aangesmeten van degene waar ze nu op zat, en ze trok zijn broek naar 
beneden en sloeg hem net zo hard als de eerste totdat ze allebei onbeheersbaar 
lagen te janken.

Pas na lange tijd stopte ze en stond op, ze pakte beide mannen in hun nekvel en 
tilde ze van het trottoir om ze aan beide kanten van haar omhoog te houden, hun 
tenen raakten het cement nog maar nauwelijks. Het was een ongelooflijk gezicht! 
Beide mannen waren minstens vijftien centimeter groter dan het meisje, en 
zwaarder gebouwd, en toch stond zij daar de twee snikkende reuzen vast te houden 
op armlengte voor haar uit, nu helemaal bloot met hun broek om hun enkels 
terwijl hun tranen bleven stromen, en haar armen waren maar nauwelijks 
gespannen! 'Nou', vroeg ze streng, 'gaan jullie twee uit de kluiten gegroeide 
blagen jullie je een beetje beter gedragen, of moet ik jullie allebei nog een 
pak slaag geven?'

Tussen de snikken door stemden ze gelijk in. Ze liet hen gaan met een harde tik 
tegen hun blote billen en al struikelend liepen ze, nog steeds huilend, weg over 
het zand, waarbij ze als een razende hun broek optrokken om zichzelf weer te 
bedekken.

Dat was de laatste keer dat we mannelijke bodybuilders zagen op 'Muscle Beach'.

Marcie hoefde die zomer niet te werken, maar bracht veel tijd door op het strand 
en bleef natuurlijk doorgaan me 's avonds mee uit te nemen als ik de volgende 
dag niet hoefde te werken. Ook zij veranderde. Zowel zij als haar moeder waren 
weer toegelaten tot het plaatselijke Physical Woman fitnesscentrum, en na een 
tijdje gaf ze eindelijk toe dat ze het SuperFem-programma had hervat om nog 
groter en sterker te worden. Tegen het eind van de zomer was ze nog tien 
centimeter langer geworden, en torende op haar blote voeten bijna dertig 
centimeter boven me uit, en bezat 25 kilo extra goedgevormde, massieve, stevige 
SuperFem-spieren. Ik moet voor haar in die tijd niet veel meer dan een stuk 
speelgoed zijn geweest. Ik heb haar nooit meer gevraagd hoeveel gewicht ze kon 
tillen, en ze heeft het me nooit meer laten zien. Eigenlijk was haar hele 
houding ten opzichte van mij ook aan het veranderen. Ze nam me steeds minder 
vaak en met duidelijk minder passie, en ik begon me af te vragen hoeveel langer 
onze relatie nog zou duren. Die ontwikkeling was voor mij een bron van zowel 
opluchting als bezorgdheid.

De zomer ging voorbij en de school begon weer, maar wat hadden die drie maanden 
een verschil gemaakt!

Al een maand voordat de school openging waren de footballtrainingen weer 
begonnen. Football was niet mijn sport, en dus was ik er niet bij, maar het 
nieuws verspreidde zich als een lopend vuurtje. Er waren vijfenzeventig meiden 
op komen dagen, allemaal zo'n 1,90 meter lang en tussen de 90 en 120 kilo zwaar. 
De trainers hadden het verwacht en stonden met diverse materialen voor hen klaar 
- trainingspakken, schouder-, heup- en dijbeschermers - maar ze konden hun geen 
borstbeschermers geven, omdat hun borsten telkens tussen de randen van hun 
schouder- en borstbescherming vast kwamen te zitten, maar het bleek dat ze die 
ook helemaal niet nodig hadden. De meisjes traden eerst tegen elkaar aan, en 
toen selecteerden de trainers de besten onder hen om tegen de eerste lijn van 
het jongensteam aan te treden. Dat werd nooit een echte wedstrijd. De meisjes 
aten ze op, met huid en haar, en scoorden onmiddellijk zodra ze de bal kregen; 
zelfs wanneer de jongens een groepstackle inzetten konden ze hen nog niet tot 
staan brengen, en het was een normaal gezicht als een meisje met de bal over de 
achterlijn liep terwijl ze een groot aantal jongens met zich meedroeg of achter 
haar aan sleepte. De jongens daarentegen slaagden er geen moment in de voor dit 
spel vereiste tien meter terreinwinst te boeken, of daar zelfs maar bij in de 
buurt te komen, en ze werden zo hard getackeld dat de trainers de meisjes 
moesten bevelen het rustiger met hen aan te doen om ernstige blessures te 
voorkomen. Toen we hoorden dat alle scholen uit onze competitie hetzelfde 
meemaakten werden alle jongens gewoon uit de selectie geschrapt en werd football 
een volledige meisjessport.

Mijn eerste dag op school kon je absoluut luguber noemen. Overal stonden 
reusachtige goedgebouwde krachtig gespierde Amazones te lachen en grappen te 
maken over hoe klein en zwak wij nu wel niet waren vergeleken met hen. Maar het 
was voor ons helemaal niet grappig. Ondanks de ervaringen van de afgelopen zomer 
was onze wereld plotseling volledig op zijn kop gezet! We waren niet gewoon het 
zwakkere geslacht geworden: zelfs de kleinste van de eerstejaars meisjes die het 
programma hadden gevolgd - en er was er niet ��n die kleiner was dan 1,85 meter 
en 90 kilo - kon met groot gemak tegelijkertijd vier of vijf van de grootste en 
sterkste jongens uit de examenklassen aan en ze gebruikten elke kans die zich 
voordeed om hun nieuwverworven macht over ons te demonstreren! Van het ene op 
het andere moment kon je ruw aan de kant worden geduwd, werd er in je rug of in 
je kont geknepen, of werd je volledig van de vloer getild en onder een massieve 
arm van de een of andere supergespierde vrouwelijke Goliath gestopt. Als gevolg 
hiervan bleven we bij elkaar zolang als zij het toelieten. Hoewel er een paar 
eerstejaars meisjes waren die pas met het programma waren begonnen, zoals Susie, 
ontwikkelden zij zich zo snel dat we ook hen meden.

Thuis was Susie begin augustus met het programma begonnen, en tegen het eind van 
september waren er al aanwijzingen te zien van wat zij zou gaan worden. Ze was 
al acht centimeter gegroeid en had 20 kilo sterke spieren gekweekt, was bijna 
net zo sterk als ik en daagde me bijna dagelijks uit voor een of andere 
krachtproef. Zelfs Pa kon haar er niet mee laten stoppen en er waren enkele 
stevige standjes van Ma voor nodig, inclusief een verborgen dreigement om haar 
uit het programma terug te trekken (wat niemand van ons overigens wilde 
geloven), om haar er eindelijk mee op te laten houden.

Ik zag Marcie niet veel die eerste week op school, omdat ze vaak weg was met het 
footballteam waar ze een basisplaats had verworven als running back - ze had 
graag de quarterbackpositie gewild, maar ze was zoveel groter en sterker dan 
alle andere meisjes dat de trainers vonden dat haar talent op die plaats 
verspild zou worden. Ik kon tegen haar klagen over de behandeling die ik en de 
andere jongens op school van de meeste meisjes kregen, dus liet ze weten dat ik 
nog steeds haar eigendom was, en vanaf dat moment lieten de andere meisjes me 
min of meer met rust. Ik was daarom verrast dat ik op een morgen bij mijn 
kluisje iemand achter me voelde opdoemen en een stem die bekend klonk, maar toch 
iets dieper en agressiever was dan dat ik me kon herinneren, zei: 'Hai, Mike! 
Hoe is het met jou gegaan?'

Ik draaide me om en keek recht op een paar ongelooflijk brede schouders boven 
die kenmerkende brede V-vormige borst met kleine stevige borsten die uit een 
strak truitje staken. Ik deed een stap naar achteren en rekte mijn nek uit om 
het lieftallige gezicht van een reusachtige, 1,88 meter grote Amazone aan te 
staren die grijnzend op me zat neer te kijken. Ik moest twee keer kijken voordat 
ik besefte dat het echt Heather Mulrooney was!

'H...Heather?', hijgde ik.

'Inderdaad!' Ze maakte een elegante pirouette voor me en bewoog zich toen naar 
voren tegen me aan, waarbij ze me met haar grote machtige lichaam tegen mijn 
kluisje drukte. Net als alle anderen voelde ze keihard aan en mijn ogen reikten 
maar net tot aan haar schouders. 'Wat vind je van mijn nieuwe lijf?', vroeg ze 
vrolijk.

Ik was verbijsterd. 'Eh, tja, Heather, ik... eh, dacht dat je gezegd had dat je 
niet..., nou ja, groter wilde worden en net zulke reusachtige spieren hebben 
als... eh, Marcie...'

Ze lachte. 'Eerst niet', antwoordde ze, 'maar omdat alle andere meisjes het 
deden had ik eigenlijk geen keus. Nu vind ik het gewoon fantastisch! Ik heb me 
nog nooit eerder in mijn leven zo groot, gezond en machtig gevoeld! Zie je? Kijk 
eens wat ik kan doen!' En voordat ik kon reageren gleed ze met haar handen, die 
nu veel groter waren dan de mijne, onder mijn oksels en tilde me moeiteloos van 
de vloer om me hoog in de lucht boven haar hoofd vast te houden.

Het was druk op de gang en er bleef een grote groep reusachtige, machtig 
uitziende meiden staan om te kijken en giechelend naar mij te wijzen, waardoor 
mijn schaamtegevoelens alleen maar groter werden, zeker toen ik twee van mijn 
vrienden weg zag sluipen, hun uiterste best doend om maar niet op te vallen. Een 
van de meiden, een zwaargebouwde roodharige Amazone, riep: 'Zet hem op, Heather! 
Laat dat watje maar eens voelen wie er de baas is!'

'Heather, alsjeblieft!', zei ik met verstikte stem. 'Zet me alsjeblieft neer!'

'O, ok�!' Met een grijns liet ze me langzaam en sensueel naar de vloer zakken, 
waarbij ze mijn daling net lang genoeg onderbrak om me een klein kusje op mijn 
lippen te geven. 'Bovendien', zei ze ondeugend, 'heb ik met mijn nieuwe lichaam 
misschien wel een kans om jou voor me te winnen!'

'Eh, tja, ik denk dat Marcie daar... eh, ook iets over te zeggen heeft...', 
stotterde ik, nog steeds met een rood hoofd.

Ze moest weer lachen. 'Maar, van wat ik heb gehoord, misschien niet lang meer', 
riep ze vrolijk uit, waarna ze me een tikje op mijn wang gaf en met grote passen 
wegliep. Ik keerde me om naar mijn kluisje om mijn boeken voor de volgende les 
te pakken, waarbij ik mijn uiterste best deed om de Amazones om me heen te 
negeren die me nog steeds stonden uit te lachen.

Zelfs onze klassen waren anders. Vele van de beste mannelijke leraren hadden de 
school verlaten en gaven nu les op de lagere school, waar ze niet op vrouwen 
hoefden te vertrouwen om de orde te handhaven. Zelfs sommige meisjes zeiden dat 
ze hen zouden missen, vooral toen we ontdekten dat hun vervangers jonge 
SuperFem-vrouwen waren die zo van de academie kwamen en nog lang niet zo goed 
waren als hun voorgangers. En een paar weken later begonnen we geruchten te 
horen dat het schoolbestuur overwoog om de rector en de conrector ook door 
vrouwen te vervangen. Al met al leek het er voor velen van ons op dat het met de 
school razendsnel bergafwaarts ging, en dat allemaal vanwege dat verdomde 
SuperFem!

Onze eerste offici�le footballwedstrijd van het seizoen was tegen Valley High, 
de kleinste school uit onze competitie. De avond voor de wedstrijd hield de 
school een open dag op het sportveld en Marcie had me verteld om de schoolbus te 
nemen en haar daar te ontmoeten, in plaats van dat ze me zoals gebruikelijk 
thuis zou ophalen. Ik had eigenlijk niet veel zin om te gaan, maar ik wist wat 
er zou gebeuren als ik haar niet zou gehoorzamen, dus ging ik. Er was daar 
behoorlijk wat publiek, vooral meisjes, sommige met een jongen op sleeptouw, en 
natuurlijk was er ook het volledige footballteam, gekleed in hun wedstrijdshirt, 
maar ik kon Marcie niet meteen ontdekken. Het meisje dat quarterback speelde 
stond op een tijdelijk podium dat er voor de open dag was neergezet door een 
megafoon te schreeuwen toen ik aankwam en ik kon nog net haar laatste woorden 
opvangen.

'...En raad eens wat, meiden! Valley heeft niet eens voldoende meisjes voor een 
volledig team! Ik heb gehoord dat drie spelers uit hun eerste lijn en hun 
volledige tweede en derde lijn - kunnen jullie het geloven? - jongens zijn! 
Jongens! Is dat een giller of niet? Jongens die tegen ons moeten spelen? We 
maken ze morgen helemaal in, echt helemaal in!'

Ik liep achter het publiek langs op zoek naar Marcie toen ik Freddie Sorenson 
zag, een van mijn 'Twaalf Gezworenen', die haastig naar een van de 
buitentoiletten liep. Ik hield hem aan en vroeg hem of hij Marcie ergens gezien 
had. Hij trok een raar, nogal ongeduldig gezicht en vertelde me dat zij aan de 
andere kant van het podium stond met Heather Mulrooney en Dave Carlin, een 
jongen die vorig jaar wide receiver was geweest in de eerste lijn, voordat de 
meisjes het hadden overgenomen.

'Ze zoekt je', zei hij vlug. 'Nu moet ik gaan. Sandy kan zich gaan afvragen waar 
ik blijf als ik niet meteen terugkom.'

'Sandy Petronis? Wat heb jij met haar? Ga je met haar of zoiets?' Sandy was een 
meisje uit onze klas dat niet erg knap was en bijna nooit uitging, en SuperFem 
had aan haar uiterlijk niet veel verbeterd, behalve dat ze ongeveer dertig 
centimeter langer en zeventig kilo zwaarder was geworden.

Freddie keek me even aan. 'Bedoel je dat je het nog niet hebt gehoord?'

'Wat gehoord?'

'Drie dagen geleden zijn bijna alle meisjes uit onze klas bij elkaar gekomen en 
hebben namen uit een hoge hoed getrokken om te bepalen welke jongen ze zouden 
krijgen. Sandy heeft mij getrokken. Alle twaalf van ons behalve Tommy McLean 
zijn nu bezet, en niemand van ons heeft er ook maar iets over te zeggen gehad! 
Jij bent er buiten gelaten omdat Marcie je al heeft - op dit moment nog, 
tenminste. Maar enkele minuten geleden leek het heel dik aan met die jongen van 
Carlin. En hij leek er ook niet erg blij mee te zijn.'

Ik sloot mijn ogen. 'Jezus!', hijgde ik. 'Wat krijgen we nu nog meer?'

'Daar wil ik niet eens meer over nadenken! Kijk, ik moet nu rennen of anders 
word ik door Sandy levend gevild. Ik zie je straks wel.' En hij verdween in het 
toilet.

Ik vond Marcie en Heather op de plek waar Freddie had gezegd dat ze zouden zijn. 
Ik kreeg een zwaar gevoel in mijn maag toen ik ze daar zag staan. Marcie had 
haar arm om Dave Carlins schouders geslagen, alsof ze hem wilde beschermen of 
zoiets, en hij keek verdraaid ongelukkig. Carlin was 1,84 meter lang en woog een 
stevige 82 kilo. Hij was vorig jaar een fantastische wide receiver geweest die 
kon springen alsof hij vleugels had, maar hij was dit jaar natuurlijk geen 
partij voor een van de meisjes en ook hij was uit het team gezet. Naast Marcies 
overweldigende, 2,01 meter lange, 135 kilo zware lijf, leek hij maar klein en 
nietig.

Heather was om zich heen aan het kijken en had niet veel aandacht voor wat er op 
het podium gebeurde. Ze leek opgewonden. Eindelijk ontdekte ze mij en wenkte me 
met haar arm. 'Daar ben je!', riep ze. 'We waren al naar je op zoek!'

Ik liep ietwat aarzelend op hen af. Marcie groette me hartelijk en stelde me 
voor aan Carlin, die ik al kende, en toen riep Heather opgewonden uit: 'Raad 
eens, Mike? Marcie geeft jou aan mij!'

Mijn wenkbrauwen schoten omhoog tot op mijn achterhoofd. Ik zei niets, maar keek 
omhoog naar Marcie en wachtte af.

'Dat is zo, Mike', zei Marcie bijna verontschuldigend. 'Ik ben zo hard gegroeid 
sinds ik weer met het programma ben begonnen dat je me gewoon niet veel meer 
doet, en ik weet dat Heather al heel lang verliefd op je is. Davey hier is nog 
groot genoeg om me gelukkig te maken, of niet, schatje?' Ze omhelsde hem even, 
hard genoeg om hem te laten kreunen en rood te laten worden, maar hij gaf geen 
antwoord. 'Hoe dan ook, liefje, ik vind dat ik je wat schuldig ben voor wat we 
samen hebben gehad', ging ze verder, 'dus, hoewel Heather waarschijnlijk groot 
en sterk genoeg is om je tegen de meeste andere meisjes te beschermen, zal ik 
bekendmaken dat je vanaf nu van haar bent, en dat elk meisje dat probeert jou 
van haar af te pakken het ook met mij aan de stok krijgt. Is dat goed?'

Het was helemaal niet goed! Maar net als mijn vrienden en vrijwel alle andere 
jongens op school wist ik dat ik er niets aan kon doen behalve mijn schouders 
ophalen en proberen het uit te houden. Ik wist alleen niet zeker hoelang ik dat 
nog kon...

We bleven bij elkaar tot aan het einde van de open dag, en gingen toen uit 
elkaar. Ik wou teruglopen naar de bus, maar Heather greep me bij mijn arm en 
trok me weg. 'Ik heb een auto, Mike', vertelde ze me. 'Ik breng je wel naar 
huis.'

Ik keek verrast naar haar op. 'Ben je oud genoeg om te rijden?'

'Jazeker. Ik ben vorige maand zestien geworden en heb verleden week mijn 
rijbewijs behaald.' Ze grijnsde. 'Je wist niet dat ik ouder was dan jij, of 
wel?'

'Nee, dat wist ik niet.'

'Ik ben heel erg ziek geweest toen ik zeven was, en ik heb de tweede klas over 
moeten doen.'

Ze begeleidde me naar een donkerblauwe sedan, deed de deur voor me open en ik 
stapte in. Toen zij achter het stuur ging zitten, zei ik rustig: 'We GAAN toch 
wel naar huis, of niet?'

Ze keek me even aan en beet toen op haar lip. 'Mike', zei ze ernstig, 'ik ben 
niet zoals Marcie. Ik ben gek op je, en ik wil je zo graag dat ik al nat word 
als ik aan je denk, maar ik beloof je dat ik je niet zal verkrachten of zoiets. 
Alles wat ik van je wil is dat je me een kans geeft, dat je me iets tegemoet 
komt, begrijp je me? Als je dat doet weet ik zeker dat ik je net zoveel van mij 
kan laten houden als ik van jou.'

Ik keek haar aan. In het maanlicht kon ik haar ogen zien glinsteren, en ik wist 
dat ze meende wat ze zei. Even was ik geneigd om mee te spelen en haar aan een 
touwtje te houden. Zij en Marcie zouden me beschermen, terwijl ik zou proberen 
haar gevoelens voor mij te gebruiken om haar op afstand te houden. Maar meteen 
toen dat idee bij me opkwam wist ik dat ik het niet kon doen. Het zou niet juist 
zijn geweest. Wat je ook van haar kon zeggen, ze was eerlijk tegen me, en ik 
moest ook eerlijk tegen haar zijn.

'Ik zou bijna willen dat ik dat kon doen, Heather', zei ik.

'Waarom niet, Mike?' Haar stem klonk nu bijna klagend. 'Was Marcie zo... zo 
slecht voor je? Of ben ik zo... slecht?'

Ik zuchtte en schudde mijn hoofd. 'Heather, Marcie is maar een deel van het 
probleem. Kijk toch eens naar wat er allemaal gebeurt dit jaar. Ik heb gehoord 
dat jullie meiden bij elkaar zijn gekomen en ons verdeeld hebben alsof we jullie 
persoonlijk bezit zijn. Ik kwam Freddie Sorenson vanavond tegen, en hij is aan 
Sandy Petronis "gegeven", net zoals Marcie mij aan jou "gaf", en hij is zo bang 
als de dood dat hij haar kwaad maakt! Freddie, een van de liefste jongens ter 
wereld, hij zou nog geen vlieg kwaad doen, laat staan dat hij een meisje tegen 
haar wil zou aanraken, en nu lijkt hij verdomme wel een slaaf! Sinds jullie met 
z'n allen met dat SuperFem-spul begonnen zijn lopen jullie overal met jullie 
spieren te pronken en de baas over ons te spelen, jullie behandelen ons alsof we 
jullie speelgoed zijn! En nu verwacht je van ons dat wij dat leuk vinden? Wat 
hebben we verdorie gedaan om zo'n behandeling van jullie te krijgen?'

Ze vertrok haar gezicht. 'Ik was niet op die bijeenkomst, Mike', zei ze. 'Ik heb 
het je al verteld, zo ben ik niet.'

'O, echt niet?' Ik was bezig mezelf letterlijk kwaad te maken en plotseling, 
hoewel ik wist dat het verkeerd was, was ik bereid alles te zeggen om haar maar 
te kwetsen met mijn sarcasme. 'Daar had het feit dat je een klein afspraakje met 
Marcie had gemaakt zeker niets mee te maken, of wel? En wie was het dan die ik 
laatst bij mijn kluisje tegenkwam en me optilde alsof ik een stuk speelgoed was 
voor de ogen van de hele school?'

Die was raak. Ze huilde nog net niet, maar haar ogen waren nat. 'Je hebt gelijk, 
Mike', zei ze met gedempte stem. 'Ik had dat niet moeten doen. Het... Het spijt 
me. Ik zal het nooit meer doen, dat beloof ik.'

Ze startte de motor en we reden in stilte naar huis. Tegen de tijd dat we bij 
onze oprijlaan kwamen was ik afgekoeld en ik besefte dat ik me bij haar moest 
verontschuldigen. Ze zette de motor af en toen ze met me naar de voordeur liep 
zei ik: 'Kijk, Heather, ik had niet zo tegen je moeten uitvallen zoals ik heb 
gedaan. Ik begrijp dat je aardig probeert te zijn, en dat waardeer ik ook, maar, 
nu ja, je moet gewoon begrijpen hoe ik erover denk, hoe wij allemaal denken over 
hoe de dingen er nu voorstaan.'

'Ik begrijp het', antwoordde ze rustig. 'Het moet moeilijk zijn voor jullie 
jongens, en velen van ons maken het er voor jullie niet gemakkelijker op. Ik 
wilde je... Ik wil je alleen maar laten weten dat ik je niets zal laten doen dat 
je niet wilt doen, dat is alles.'

We hadden de deur bereikt, en ik draaide me om en keek haar ernstig aan. 'Maar 
zie je dat dan niet, Heather? Dat is precies wat jullie doen! Jij en Marcie 
dwingen me om verkering met jou te hebben of ik het wil of niet!'

Ze aarzelde, maar reikte toen naar beneden en greep me bij mijn schouders. 'Ik 
laat je niet gaan,
Mike', zei ze streng. 'Daarvoor houd ik te veel van je. Als ik dat zou doen zou 
je loslopend wild worden voor elk meisje op school dat met je naar bed wil! Ik 
zou dat niet kunnen verdragen! Het was al erg genoeg te weten wat Marcie met je 
deed, en ik kon er helemaal niets aan doen! Jij hebt mijn bescherming nodig, en 
ik wil je beschermen, en met Marcie achter me kan ik dat nu. Ik hoop dat je dat 
op een dag zult begrijpen.'

Ik begreep het maar al te goed. En ik wist dat ik waarschijnlijk dankbaar had 
moeten zijn voor de manier waarop zij over me dacht en voor de bescherming die 
ze me wilde verschaffen, vooral nadat ik zo tegen haar was uitgevallen, maar ik 
kon dat allemaal niet meer bevatten. Ik kon alleen maar denken dat ik een 
menselijk wezen was, dat wij jongens allemaal menselijke wezens waren, en dat 
die verdomde SuperFem-Amazones ons zaten door te geven alsof we hebbedingetjes 
waren, die ze konden gebruiken voor hun eigen genot om ze vervolgens weer aan de 
kant te schuiven als ze er genoeg van hadden.

'Ik denk dat je wel niet zult toelaten dat ik je een nachtzoen geef', zei 
Heather zachtjes.

'Toelaten? Je bent zo groot en sterk, hoe zou ik je ooit tegen kunnen houden?'

'Je zou nee kunnen zeggen', antwoordde ze.

Ik keek naar haar op en ik zag dat ze het meende, en mijn boosheid smolt weg. 
Dat was misschien voor de eerste keer dat het volledig tot me doordrong dat zij 
anders was dan andere meisjes, op zijn minst wat betreft haar gevoelens voor 
mij. Ze zou me natuurlijk domineren; ze was fysiek zoveel sterker dan ik, 
lichamelijk zo verschrikkelijk superieur, dat ze gewoon niet anders kon. Maar 
misschien, heel misschien, zou het een lieve, zorgzame vorm van dominantie 
worden die misschien, heel misschien, draaglijk zou zijn...

'Ik zeg geen nee, Heather', zei ik.

Ze nam me in haar armen, boog me toen achterover en drukte mijn lichaam tegen 
het hare in een stevige maar ook voorzichtige omhelzing, en haar lippen kwamen 
naar beneden om de mijne te bedekken in een lange, tedere, liefdeskus. Mijn 
tenen raakten nog maar nauwelijks de grond, maar ik wist dat dat door haar 
omhelzing kwam, en dat ze bewust probeerde te vermijden me op te tillen of te 
bezwijken aan de verleiding om met haar tong door mijn mond te razen zoals 
Marcie had gedaan. En ik moest wel reageren op haar tederheid. Bijna onbewust 
gingen mijn armen omhoog om zich om haar massieve nek en haar brede, machtig 
gespierde rug te wikkelen... Toen ze me eindelijk losliet drukte ze mijn hoofd 
tegen haar schouder, kantelde mijn gezicht naar het hare en kuste me zachtjes op 
mijn ogen, mijn neus en weer op mijn lippen.

'Ik houd van je, Mike', fluisterde ze. En toen was ik alleen en zag ik haar auto 
wegrijden.

Het gepoch van de quarterback die avond bleek juist te zijn. Valley had vijf 
grote jongens in de aanval staan en drie in de verdediging. De meisjes deden hun 
best tegen ons, maar de jongens waren te veel een blok aan hun been; ze waren 
gewoon geen partij voor onze meisjes, vooral niet voor Marcie, die zelfs door de 
meisjes niet gestuit kon worden. We slachtten ze af, leidden al met 56-0 bij de 
rust en speelden de rest van de wedstrijd uit met meisjes uit de tweede en derde 
lijn. Met Marcie als onze sterspeler op de running back positie wisten we bijna 
zeker dat we de competitie zouden winnen en misschien ook wel het kampioenschap 
van de staat. Uiteindelijk gebeurde dat ook.

Terwijl mijn relatie met Heather veel prettiger bleek te verlopen dan die ik met 
Marcie had gehad, gingen de zaken thuis steeds slechter. Aan het einde van het 
footballseizoen was Susie al net zo groot als ik en minstens twee keer zo sterk, 
en ondanks alles wat Ma en Pa deden om het tegen te gaan was ze er dol op om 
over haar 'grote broer' de baas te spelen bij elke kans die ze kreeg. Ze zat me 
voortdurend uit te dagen mijn krachten met haar te meten, en ik wist nooit 
wanneer ze weer eens stiekem achter mijn rug was gekropen om haar inmiddels 
machtig gespierde armen om me heen te slaan waardoor mijn armen muurvast kwamen 
te zitten in mijn zij, en me vervolgens volledig van de vloer te tillen, lachend 
om hoe makkelijk ze de mannelijke worstelkampioen van de school kon 
overmeesteren! Een paar keer greep ze me zelfs achter in mijn nekvel en bij mijn 
billen vast om me helemaal boven haar hoofd te beuren, maar ze had problemen om 
het evenwicht te houden en moest me op mijn bed laten vallen, waarbij beide 
keren de lattenbodem brak. Ten slotte moest Ma haar vertellen dat als ze er 
lucht van zou krijgen dat ze haar krachten opnieuw tegen mij misbruikte, Ma haar 
mee naar buiten zou nemen om haar een pak rammel te geven dat ze haar leven lang 
niet zou vergeten - iets wat ik haar nog nooit, in al die tijd dat ze een 
SuperFem-vrouw was, tegen iemand heb horen zeggen. Maar toch, bij elke 
gelegenheid die zich voordeed, bleef Susie me helpen herinneren hoe klein en 
zwak ik vergeleken bij haar zou zijn wanneer ze eenmaal het hele programma had 
doorlopen. Toen de lente kwam was het zover en had ze een lengte van 1,93 meter 
en een gewicht van 116 kilo bereikt, allemaal stevige en goedgevormde SuperFem-
spieren. En ze moest nog vijftien worden!

Ze was natuurlijk ontroerd toen ze hoorde dat ik nu 'van Heather was' en heel 
lang stond ze erop mijn kleren voor me uit te zoeken wanneer Heather naar ons 
huis kwam om me op te halen voor een avondje uit. Toen ik me tegen Heather over 
haar beklaagde moest zelfs Heather toegeven dat ze lastig begon te worden en ze 
was bereid om met haar te gaan praten. Dat deed ze en vanaf die tijd liet Susie 
me in ieder geval weer zelf beslissen welke kleren ik mocht dragen wanneer 
Heather en ik uitgingen.

Toen het footballseizoen eindelijk afgelopen was en de basketbaltrainingen 
begonnen was het een uitgemaakte zaak dat de meisjes ook dit zouden overnemen. 
Natuurlijk kwam Marcie in het team als center, en er waren verscheidene andere 
meisjes die bijna net zo lang waren als zij, hoewel nog niet zo sterk. Maar alle 
meisjes die zich aanmeldden waren zoveel groter en sterker, konden zoveel hoger 
en verder springen, en konden na een paar trainingen al zoveel beter dribbelen 
en schieten dan de terugkerende jongens uit de eerste lijn van het vorige 
seizoen, dat er nooit echt sprake was van een concurrentiestrijd. Net zoals in 
het football verdwenen de jongens gewoon van het veld. Er werd nog even gepraat 
door de schoolbesturen om een aparte afgescheiden competitie voor jongens op te 
richten, maar dat zou voor ons alleen maar een grotere vernedering hebben 
betekend, en het plan stierf uiteindelijk een stille dood. Hoewel Marcies 
afmetingen en kracht op het basketbalveld van minder betekenis waren dan ze op 
het footballveld waren geweest, deed het meisjesteam het goed en bereikte de 
kwartfinales om het kampioenschap van de staat waarin ze maar nipt werden 
verslagen.

Sinds de open dag van het footballteam had ik niet meer veel van de 'Twaalf 
Gezworenen' gehoord. Mijn vrije tijd werd vrijwel volledig in beslag genomen 
door Heather, en op de kleine Tommy McLean na, die met zijn 1,57 meter en maar 
net 50 kilo als te klein en te teer voor een SuperFem-Amazone werd beschouwd, 
was elk van ons jongens nu het 'persoonlijke bezit' van een van de meiden uit 
onze klas. Tommy klaagde niet, maar alle andere jongens zagen er zeer 
terneergeslagen uit, en in de zeldzame gevallen dat ik een van die jongens 
tegenkwam scheen hij nerveus, en keek hij voortdurend schichtig om zich heen om 
te zien of er toevallig iemand zat toe te kijken, om zich vervolgens zo snel als 
hij kon weer uit de voeten te maken. Ik kon niet anders dan met ze meevoelen; in 
tegenstelling tot mijn relatie met Heather hadden zij hun leven niet meer in 
eigen hand! En ik begon me in alle eerlijkheid af te vragen hoeveel langer ze 
dit nog konden volhouden...

Eindelijk was het weer tijd voor de kwalificatietrainingen voor het worstelen, 
de enige overgebleven sport in het schoolprogramma waar jongens zoals ik nog een 
kans zouden krijgen om mee te doen in de lagere gewichtklassen omdat er geen 
meisje op onze school - en trouwens niet in onze hele competitie - meer te 
vinden was dat minder woog dan 90 kilogram. De echte vraag die ons parten 
speelde was of de meisjes zouden proberen ons op enigerlei wijze te vernederen 
zodat we gedwongen zouden worden ons ook uit deze sport terug te trekken. Dat 
deden ze niet, tenminste eerst niet, hoewel er zoveel meisjes in de 
zwaargewichtklasse uitkwamen dat de bond aparte gewichtklassen voor hen moest 
instellen die helemaal doorliepen tot 130 kilo. De bondsbestuurders stelden ook 
de regel op dat het geen enkele jongen was toegestaan om tegen een meisje aan te 
treden, wat waarschijnlijk helemaal niet nodig was geweest omdat er geen enkele 
jongen was die ook maar in de buurt wilde komen van een gewichtklasse waarin ook 
meisjes konden worstelen. Bij de kwalificaties waren er ongeveer vijf keer 
zoveel meisjes als jongens aanwezig, maar wij bleven bij elkaar, en er deden 
zich geen bijzondere incidenten voor.

Marcie won natuurlijk haar gewichtklasse, en ik won de mijne.

Toen, bij onze eerste wedstrijd thuis, kregen we een idee van wat ons de rest 
van het seizoen te wachten stond. De zaal zat helemaal vol met meisjes van beide 
scholen, waarvan maar een paar hun vriendjes hadden meegenomen. Alle vrouwelijke 
worstelaars werden hartstochtelijk aangemoedigd toen ze de mat betraden, terwijl 
ik en de rest van de jongens begroet werden met hoongelach, gefluit en een 
'Voorzichtig, watjes!', 'Doe jezelf geen pijn!', en 'Ooooh! Sexy! Draai zo nog 
eens met dat kontje!' Alle jongens, ook onze tegenstanders, werden tot op het 
bot vernederd, en ik wist dat het onze prestaties op de mat zou be�nvloeden. Het 
beste dat ik nog kon bereiken was een gelijkspel met mijn tegenstander, en we 
verloren de wedstrijd met een klein verschil, hoewel Marcie haar wedstrijd 
gemakkelijk had gewonnen en de overige meisjes, die allemaal voor het eerst een 
wedstrijd worstelden, ons een kleine voorsprong hadden gegeven.

De maandag daarop hield de nieuwe rectrix door de intercom een stevige toespraak 
voor de meisjes, en ze wees erop dat hun schandalige gedrag bij de wedstrijd 
waarschijnlijk de uitslag had be�nvloed. Het hielp niet veel. De volgende editie 
van de schoolkrant, die nu volledig door meisjes werd gecontroleerd, bevatte een 
opiniepeiling onder meisjes over de vraag of jongens nog wel mochten worstelen. 
De conclusie: 'Het is stom om twee jongens wat met elkaar te zien wriemelen op 
een worstelmat terwijl iedereen weet dat elk meisje uit de brugklas ieder moment 
tussenbeide kan komen om ze op haar dooie gemak allebei tegelijk te pinnen, 
zelfs met ��n hand vastgebonden op haar rug! We moeten de lagere gewichtklassen 
van de jongens afschaffen en van worstelen een echte meisjessport maken, net 
zoals met alle andere sporten is gebeurd.'

Zelfs Susie, die inmiddels het programma had afgesloten en haar volle postuur 
had bereikt, was het met hen eens en ze liet geen gelegenheid voorbij gaan om me 
thuis belachelijk te maken door me haar 'kleine slappe worstelende broertje' te 
noemen en, wanneer we alleen thuis waren, haar mening kracht bij te zetten door 
me op te tillen en me op mijn rug op de vloer te smijten om me daarna met ��n 
hand te pinnen, terwijl ze met de andere hand een geeuw onderdrukte.

Toch hielden we het uit, we weerstonden het hoongelach en het gefluit van het 
publiek, en hadden tijdens de rest van het seizoen het gevoel dat we ons van 
onze beste kant lieten zien. Toch waren we opgelucht toen het schooljaar was 
afgelopen en de zomervakantie begon.

Ik kreeg mijn oude baantje op het strand weer terug en was al ongeveer een week 
aan het werk toen ik een onverwacht telefoontje kreeg van Tommy McLean, die me 
vertelde dat de 'Twaalf Gezworenen' die zondagmiddag bij elkaar zouden komen in 
het huis van Freddie Sorenson. Freddies ouders zouden dat weekeinde buiten de 
stad zijn en omdat hij, in tegenstelling tot de meeste van ons, enig kind was, 
hadden we het hele huis voor ons alleen. 'Deze hele toestand begint ondraaglijk 
te worden, Mike', vertelde hij me. 'We moeten erover praten en proberen te 
bedenken wat we eraan moeten doen.'

Ik vertelde hem dat ik dacht dat er niets was dat we konden doen, maar dat ik, 
omdat ik die dag niet stond ingeroosterd er zou zijn om, bij gebrek aan een 
betere reden, tenminste weer eens contact te hebben met mijn oude bendeleden. 
Hij vertelde me dat ik mijn zwembroek moest meebrengen.

Ik kwam er om ongeveer twee uur 's middags aan na een lange fietstocht. Freddie 
woonde op een grote afgelegen boerderij op het platteland met een groot erf en 
een zwembad. Iedereen was er, en we verzamelden ons in de achtertuin naast het 
zwembad met zes kratjes bier en betuigenden elkaar medeleven om de slechte 
behandeling die we allen kregen van onze vrouwelijke 'eigenaars'. Allen behalve 
ik natuurlijk, want ik had weinig te klagen over Heather, en zij en Marcie 
hadden er goed voor gezorgd dat de andere meisjes me geen grote problemen hadden 
gegeven.

'Je weet niet half hoeveel geluk je hebt met Heather, Mike!' viel Benny Majors 
uit. Die verdraaide Janice Riley waar ik mee ben opgescheept zit constant aan 
me! Ze wil me de hele tijd laten zien hoeveel sterker ze is dan ik! En de manier 
waarop ze me behandelt, elke avond moet ik met haar uitgaan, en daarna ben ik 
vaak zo moe dat ik nog slechts naar mijn bed kan kruipen!'

'Je woont tenminste niet met haar in hetzelfde huis', merkte ik op. 'Bedenk wel 
dat ik thuis tegen Susie moet vechten.'

'Slaat ze je hard, Mike?', vroeg Tommy.

'Nee, maar wat ze wel doet is bijna net zo erg.' Ik ging verder met uitleggen 
hoe ze me behandelde wanneer we alleen thuis waren. 'Ma heeft geprobeerd haar te 
stoppen, maar er zijn grenzen aan wat ze kan doen, en Pa kan helemaal niets meer 
doen, hij probeert het niet eens. Hij is een gebroken man. Ik voel echt 
medelijden voor hem, bijna net zoveel als voor mezelf.'

'Verdomme, wat moeten we doen?', mompelde Carl Ferone. 'Ik kan het niet meer 
aan! Linda McCallister is bijna net zo erg voor mij als die heks van Riley voor 
Benny, in bepaalde opzichten misschien wel erger. Ik lijk verdomme wel haar 
slaaf! Ik kan zo gewoon niet langer meer leven!'

Ik kreeg plotseling een hol gevoel onderin mijn buik. 'Wat bedoel je, Carl?', 
vroeg ik, maar ik wist niet zeker of ik het antwoord wel wilde horen. Ik zag dat 
de anderen hem ook strak zaten aan te kijken.

Carl gaf geen antwoord, hij schudde slechts somber zijn hoofd.

'Kijk', zei ik, 'we hebben allemaal gezien hoe onze moeders met dat spul 
begonnen. Is er hier iemand aanwezig die kan zeggen dat zijn vader op dezelfde 
manier mishandeld werd als nu met ons gebeurt?' Ze schudden allemaal hun hoofd. 
'Ok�', ik ging verder, 'dan is het dus alleen een kwestie van opgroeiende 
meisjes die nog moeten leren hoe ze met hun kracht moeten omgaan. Misschien dat 
over twee of drie jaar de zaken er voor ons beter uitzien. We zullen er dan 
anders tegenaan kijken.'

'Nonsens!', snauwde Carl. 'Mijn oudere broer zit op de universiteit, en hij 
vertelt me dat de studentes daar net zo erg zijn - nog erger zelfs, omdat zij 
daar het volledige programma kunnen volgen. Christus, zij zijn nog twee, drie of 
vier keer groter en sterker dan de meiden die wij kennen - ze zijn net zoals die 
vreselijke Marcie Wentworth! We hebben het niet over twee of drie jaar, maar 
eerder over zes tot acht! Ik weet niet hoe jullie erover denken, maar ik kan 
daar niet mee doorgaan!'

'Dus wat ga jij doen, Carl?', vroeg Tommy stilletjes.

Carl keek hem recht in de ogen. 'Tommy', zei hij, en zijn stem trilde, 'ik wil 
gewoon zo niet meer verder leven.'

Ik keek met verbijstering om me heen. Iedereen keek somber, maar niemand bracht 
er iets tegenin. Sommigen knikten zelfs. 'Be...Beseffen jullie wel wat je 
zegt?', hijgde ik.

Als iemand die vraag ooit had willen beantwoorden kreeg hij daar de kans niet 
voor. We werden volledig verrast door een dreunende vrouwenstem achter ons.

'Zo, zo! Wat hebben we hier? Een troep kleine jongetjes die een feestje bouwen, 
en ze hebben ons niet eens uitgenodigd!'

Ze waren met z'n vieren, twee blondines, een brunette en eentje met donkerrood 
haar, allemaal gekleed in een strak broekje en een haltertop en ze stonden aan 
de zijkant van het huis op een wolfachtige manier naar ons te grijnzen. Ze waren 
groot, ik had ze nog nooit zo groot gezien, de twee blondines waren minstens 
twee meter lang, de roodharige zeker 2,10 meter, en de brunette kan wel 2,30 
meter hebben gemeten, en ze moeten allemaal 130 kilo of meer hebben gewogen, 
allemaal zware en goed gevormde spieren. Het waren stuk voor stuk volledig 
volgroeide SuperFem-vrouwen. Het waren zeker geen meisjes meer van de middelbare 
school, maar ze zagen er nog jong genoeg uit om eerste- of tweedejaars studentes 
te zijn. Het deed er ook niet toe. We kenden hen niet, en we wilden hen ook niet 
leren kennen.

Freddie stond op uit zijn stoel en liep op hen af, hij probeerde nog iets van 
bravoure te tonen. 'Meiden, dit is mijn huis, en jullie hebben geen recht om 
hier te zijn. Ga alsjeblieft weg!'

Ze zaten met zijn vieren te brullen van het lachen. 'En wat ga jij daaraan doen, 
schattebout', vroeg ��n van de blondines, 'ga je ons eruit gooien? Of denk je 
misschien dat we je de politie laten bellen, h�?'

De gigantische 2,30 meter lange brunette had Tommy in de gaten gekregen die 
bezig was langzaam naar een mobieltje te sluipen dat op een tafel lag. 'H�, 
meiden', jouwde ze, 'ik wil die hebben!' Voordat iemand besefte wat er gebeurde 
had ze de afstand tussen haar en Tommy met tien reusachtige passen afgelegd en 
hem met ��n hand volledig van zijn benen getild; haar lange kolossale vingers 
omspanden bijna zijn hele middel en hielden hem zo stevig vast dat hij 
nauwelijks kon ademhalen. 'Jezus', riep ze verwonderd uit, en ze bekeek hem van 
top tot teen terwijl hij hulpeloos lag te draaien en kronkelen in haar ijzeren 
greep en met zijn mond onhoorbare protesten probeerde te maken, 'hebben jullie 
ooit zo'n kleine gezien? Als hij nog kleiner was zou ik hem bijna als dildo 
kunnen gebruiken!'

De rest van ons was gedwongen te reageren. We stormden met zijn allen op haar 
af. Aan de voorkant tackelden Carl en ik ��n van haar benen en Steve Craft en 
Johnny Bullock haar andere, twee van ons boven de knie�n en twee beneden. Op 
hetzelfde moment grepen Benny, Jimmy Greer en Scott Fairless de enorme arm die 
Tommy vasthield, terwijl Bobby Cain, Sammy Doyle en Billy Sommerville haar 
andere arm pakten en vergeefs probeerden haar naar achteren te trekken, en 
Freddie sprong op haar rug en wikkelde zijn beide armen om haar nek, hij hoopte 
blijkbaar dat zijn gewicht hierbij kon helpen. Tegen haar benen aanlopen voelde 
aan als tegen een betonnen muur aanlopen! Ze gaf geen millimeter toe, en we 
stuiterden gewoon van haar af. Toen we weer overeind krabbelden konden we haar 
nog net in een glimp zien lachen toen ze haar vrije hand optilde, en daarbij 
moeiteloos Bobby, Sammy en Billy meenam die zich nog steeds aan haar arm 
vastklampten, om Freddie van haar rug te plukken en hem in de uitgestoken armen 
van een van de blonde Amazones te gooien. Toen voelde ik hoe een kolossale arm 
mijn eigen middel en armen omsloot, me tegen Carl aansmeet, en dat we toen 
allebei van onze benen werden geplukt en tegen elkaar aan geperst, met onze 
armen vast in onze zij, onder ��n enkele lange machtig gespierde arm van de 
lange roodharige van 2,10 meter. En toen ik mijn hoofd draaide zag ik dat Steve 
en Johnny op dezelfde hulpeloze manier onder haar andere arm werden 
vastgehouden!

'Rustig aan, watjes', zei de roodharige grinnikend tegen ons vieren. 'Jullie 
gaan nergens naar toe.'

Zowel Carl als ik moesten worstelen om nog te kunnen ademhalen, en Carl lag al 
vloekend naar adem te happen, maar ik kon me alleen maar zorgen maken over wat 
er met de andere jongens gebeurde. De brunette had Bobby, Sammy en Billy van 
zich afgeschud, en de blondine die Freddie had gevangen had Sammy en Billy met 
hun gezicht naar beneden voor haar op de grond liggen en ging schrijlings met 
haar dijen op hun rug zitten, en terwijl zij hulpeloos lagen te kronkelen onder 
haar gewicht hield ze Freddie met ��n hand kruiselings over hun schouders vast. 
Bobby bungelde aan zijn broekriem die door de andere blondine met ��n hand hoog 
in de lucht werd gehouden terwijl ze op haar dooie gemak Benny van de andere arm 
van de donkerharige reuzin haalde, die zij inmiddels had opgetild en daarmee 
niet alleen Tommy hoog in de lucht hield, maar ook de drie jongens die er zich 
nog steeds wanhopig aan vastklampten. Nadat ze Benny tussen haar benen had 
geschoven plukte de blondine vervolgens Scott van de arm van de brunette door 
hem bij zijn riem te pakken, en de brunette besloot het proces door hetzelfde te 
doen met Jimmy, waarna ze hem en Tommy op armlengte voor haar uit hield met niet 
meer moeite dan als ze twee kussens zou hebben vastgehouden.

'Kom nou, Steph', klaagde de brunette, 'pak deze nou ook. Ik wil met Klein 
Duimpje hier spelen!'

Steph schudde grijnzend haar hoofd. 'Margo, je gaat te ver!', antwoordde ze 
vinnig. 'Je verwacht van ons drie�n dat we de rest van deze watjes in bedwang 
houden terwijl jij plezier zit te maken met maar ��n van hen? Wanneer komen wij 
eens aan de beurt?'

De reuzin die Margo werd genoemd moest lachen, waardoor haar grote donkere 
haarbos begon te schudden. 'Och, maak je niet druk', antwoordde ze. 'Er zijn er 
drie voor ieder van ons, en ik wil alleen maar even kijken of Klein Duimpje iets 
tussen zijn benen heeft.'

De andere blondine die Sammy, Billy en Freddie tegen de grond gedrukt hield 
snoof spottend. 'Ha, Margo, hij heeft een derde been nodig om jou te kunnen 
bevredigen!'

'Dat geldt waarschijnlijk voor ons allemaal!' Margo lachte weer. 'Hier, Steph, 
vangen!' Een rukje met haar pols was voldoende om Jimmy door de lucht te laten 
vliegen waar hij vakkundig door Steph werd opgevangen, nadat ze Benny en Bobby 
op de grond had laten vallen met Scott er bovenop. Ze smeet Jimmy onmiddellijk 
naar beneden op de andere drie en ze ging vervolgens wijdbeens op de vier 
jongens zitten om ze met haar gigantische dijen in bedwang te houden. Het leek 
erop dat ze zo verbijsterd waren door wat er met hen gebeurde dat ze niet eens 
probeerden tegen te spartelen.

Ondertussen zat de roodharige grijnzend naar mij te kijken. 'Ik weet niet wat 
jullie doen', vertelde ze haar metgezellinnen, 'maar ik denk dat ik deze leuke 
met die knappe kleine spiertjes maar voor mezelf houd! En die daar bij hem zit 
is trouwens ook niet lelijk. En', voegde ze er grinnikend aan toe, 'het ziet er 
naar uit dat ze elkaar zo heel goed leren kennen!'

Ze had gelijk. Ze had Carl en mij zo strak tegen elkaar aangeperst dat we alleen 
nog ons hoofd en onze benen konden bewegen en we konden nauwelijks lucht 
krijgen, maar ik kon nog steeds zien wat er met die arme Tommy gebeurde. Hij was 
bijna bewusteloos en hing slap in de greep van Margo's ene hand terwijl zij 
nonchalant de kleren van zijn hulpeloze lijf zat te scheuren alsof het wc-papier 
was. Toen hij helemaal naakt was brulde ze weer van het lachen toen ze zijn 
kleine geslachtsdeel met haar lange machtige dikke vingers onderzocht. Gelukkig 
leek het erop dat hij zich niet bewust was wat er met hem gebeurde.

'Jezus!', riep Margo uit. 'Moeten jullie eens naar dat kleine dingetje van hem 
kijken! Hij zou nog moeite hebben om een pekinees te bevredigen!'

'Dus wat ga je nu met hem doen?', bulderde de roodharige. 'Kom nou, Margo! De 
rest van ons wil ook een beetje plezier hebben, en we blijven hier niet de hele 
dag staan wachten om de andere watjes vast te houden! Laten we ze gaan verdelen 
en schiet een beetje op! Ik ben al zo geil als een bok!'

'Houd je broek nog even aan, Sheila', was het venijnige antwoord van Margo. 'Ik 
denk dat ik Klein Duimpje toch maar houd, puur voor de lol. Waarom zetten jullie 
de rest van hen niet op een rij zodat we kunnen beslissen wie wie krijgt?'

'Niet deze twee', grinnikte Sheila, terwijl ze met haar hoofd naar Carl en mij 
wees. 'Deze twee zijn voor mij! Maar goed, meiden, zet de rest maar op een rij!' 
Ze droeg ons vieren naar de plek waar de twee blondines de overige jongens 
gevangen hielden en zette Steve en Johnny weer op hun benen terwijl Steph en 
haar vriendin opstonden en hun slachtoffers bijeendreven in een rij met hun rug 
naar het zwembad. Ik kon zien dat enkele jongens om zich heen keken op zoek naar 
vluchtwegen, ze dachten waarschijnlijk dat als ze met hun negenen allemaal een 
andere kant op zouden rennen enkele van hen een kans zouden hebben om weg te 
komen en hulp te halen, maar iedere hoop in die richting vervloog toen de vier 
reusachtige vrouwen in een halve cirkel om hen heen gingen staan en ze insloten 
tegen de rand van het zwembad. Tommy's lichaam hing nog steeds slap aan Margo's 
ene hand die losjes aan haar zij hing en om zijn middel was gewikkeld, maar toch 
waren zijn handen en voeten nog minstens een halve meter van de grond.

'Ok� dan, watjes!', gromde Margo. 'Uitkleden! Nu! Totdat jullie helemaal naakt 
zijn!'

'Maar...', zei Freddie trillend, 'wat... wat gaan jullie met ons doen?'

Margo keek hem woedend aan. 'Ik ga in ieder geval niet jullie stomme vragen 
beantwoorden, dat is een ding dat zeker is!', snauwde ze. 'Nou, schiet op! Ik 
wil negen blote konten zien EN WEL NU!'

Met een rood hoofd en volledig ge�ntimideerd haastten de jongens zich nu om te 
gehoorzamen.

Toen Margo ze van dichtbij opnam was het duidelijk dat zij, als grootste en 
sterkste van de vier meisjes, de eerste keus zou hebben. 'Ik neem deze twee', 
zei ze, en ze zwaaide de arm waarmee ze Tommy al vasthield om zowel Steve als 
Benny heen, perste ze tegen elkaar aan en beurde ze omhoog van de grond om ze 
onder haar arm te stoppen boven Tommy's scheefhangende lichaam dat nog steeds, 
nu met zijn gezicht omhoog, aan haar hand hing. Zelfs nadat ik gezien had waar 
Marcie toe in staat was - en dat was voordat ze opnieuw met het SuperFem-
programma begon - en nadat ik had gezien hoe gemakkelijk Margo de gezamenlijke 
aanval van elf man tegelijk had weten af te slaan, kon ik mijn ogen nauwelijks 
geloven. Deze drie jongens moesten samen waarschijnlijk meer dan 200 kilo hebben 
gewogen, maar deze 2,30 meter lange reuzin droeg ze naar het gazon naast het 
huis en hield hun gezamenlijke gewicht met ��n arm in bedwang en wel met zoveel 
gemak dat het wel leek alsof ze helemaal niets wogen!

Sheila was de volgende en zij plukte Freddie onder haar andere arm terwijl ze 
Carl en mij op de grond liet zakken met onze rug naar het zwembad. 'Ok�, 
jongens', zei ze streng, 'jullie beurt. Uitkleden!'

Dat deden we.

Terwijl de twee blondines onze overgebleven zes maten onder zich verdeelden 
voerde Sheila Carl en mij, nu net zoals de overige jongens helemaal naakt, met 
Freddie nog steeds stevig weggestopt onder haar arm, weg van het zwembad naar de 
plek waar Margo bezig was haar slachtoffers met hun rug op het gras te leggen. 
De twee blondines volgden op korte afstand, ieder van hen droeg haar prooi met 
zich mee, twee jongens onder ��n arm, ��n onder de andere. Niemand van ons zei 
iets - we waren te bang en maakten ons oprecht zorgen of we het eind van de dag 
wel zouden halen! Toen snauwde Sheila: 'Ok�, jullie gaan nu op je rug naast 
elkaar liggen!' Nadat we hadden gehoorzaamd legde ze Freddie met zijn gezicht 
omhoog boven op ons, en daarna, nadat ze zichzelf snel had bevrijd van haar 
haltertop en haar broekje, ging ze wijdbeens op ons drie�n zitten met haar 
reusachtige dijen om ons heen en ze leunde voorover naar de doodsbange Freddie, 
waarbij haar enorme gewicht ons bijna verpletterde. 'Nu', gromde ze, 'zullen we 
zien of jullie drie�n me enige bevrediging kunnen geven!'

De rest was ��n grote nachtmerrie! Ik kon niet zien wat er bij de andere meisjes 
gebeurde en om eerlijk te zijn kon het me op dat moment ook niets schelen. Alles 
wat ik kon voelen waren mijn eigen gevoelens van schande en vernedering, waarvan 
ik wist dat die gedeeld werden door Carl en Freddie, toen het besef doordrong 
dat we alledrie waarschijnlijk verkracht zouden worden door ��n enkele 
reusachtige vrouw en over de gruwelijke dingen die er konden gebeuren als we 
haar lusten niet konden bevredigen! En onder deze omstandigheden was ik er zelfs 
niet zeker van of iemand van ons wel een erectie kon krijgen!

God zij dank lukte het Freddie; het duurde eventjes, maar ik denk dat hij ten 
slotte gewoon te bang was het niet te krijgen! Ik kon het natuurlijk niet zien 
maar ik kon aan het gegrom van Sheila horen en aan de manier waarop ze op ons 
drie�n zat te beuken dat ze hem op de een of andere manier in haar lichaam had 
gekregen. Ik probeerde afstand te scheppen tussen mij en wat er gebeurde door te 
proberen erotische gedachten op te roepen voor wanneer, zoals ik wist, ik aan de 
beurt zou komen, maar het hielp niets. Het gezamenlijke gewicht van Freddie en 
Sheila dat op ons drukte was gewoon te groot. Bovendien wilde ik huilen! Toen 
voelde ik Freddie stijf worden en ik hoorde Sheila met iets dat het midden hield 
tussen een gil en een kreun, en ik wist dat in ieder geval Freddie enige mate 
van succes had bereikt. Het volgende dat ik me herinner is dat Sheila zich net 
genoeg verhief om Freddie tussen Carl en mij in te proppen en dat ze daarna Carl 
boven op ons trok. Ik zag in een glimp hoe ze wolfachtig naar me zat te grijnzen 
en zei: 'Ik bewaar jou als toetje, schat!'

Freddie zat te snikken als een baby, de tranen stroomden over zijn wangen en op 
de achtergrond kon ik de andere jongens horen huilen, sommigen duidelijk van 
pijn, anderen gewoon van vernedering dat hun lichamen zo bruut gepakt en 
misbruikt werden door deze vreselijke Amazones. Toen begon Carl ook te huilen 
omdat Sheila, zoals ik uit haar gemompeld gevloek kon opmaken, duidelijk 
problemen had om hem tot een erectie te brengen. Ik probeerde aanmoedigingen in 
zijn oor te fluisteren, maar met al dat gewicht op mijn borst en mijn buik kon 
ik maar nauwelijks ademhalen, laat staan spreken. Eindelijk hoorde ik Sheila 
mopperen: 'Dat werd ook wel eens tijd!', en het gebeuk begon weer. En ik begon 
mezelf af te vragen hoeveel bevrediging een meisje kon krijgen door een huilende 
jongen te verkrachten...

Toen zij klaar was met Carl en ik mezelf opgetild en boven op de hoop gelegd 
voelde worden was ik nog maar nauwelijks bij bewustzijn. Misschien was dat maar 
goed ook, want ik kan me nog maar vaag iets van mijn eigen martelgang 
herinneren, behalve dat het kort leek te duren. Misschien dat een jaar van 
klaarkomen op commando tijdens Marcies liefdesspel me had getraind om sneller te 
reageren, ik weet het niet. Mijn ogen waren gesloten en alles dat ik me echt 
herinner is het overweldigende gewicht van haar op mijn lichaam, en het 
genadeloze gebeuk op de lichamen van Carl en Freddie, en aan het einde het 
orgasme zonder dat er sprake was van ook maar enig gevoel van genot. Toen het 
gelukkig eindelijk voorbij was moet ze bevredigd zijn geweest want ze stond op 
en liet ons op een hoop naakt op de grond liggen.

De hele tijd was ik me vaag bewust geweest van de geluiden om me heen, mijn 
huilende vrienden en de meiden die ze aanspoorden om door te gaan, maar nu 
hoorde ik nog slechts wat onduidelijk gekreun en gesnik en toen begonnen de 
meiden, die nu plotseling allemaal bij elkaar stonden, onstuimig te lachen. Ik 
slaagde erin om mezelf van Carl en Freddie, die zich nog maar nauwelijks 
bewogen, weg te duwen en keek in de richting van het gelach, om vervolgens terug 
te deinzen van afschuw. Margo lag op haar rug met de arme Tommy gevangen tussen 
haar benen, zijn kleine lichaam leek wel zowat een stuk speelgoed tussen haar 
kolossale dijen, zijn gezicht was helemaal begraven in haar spleetje, en ze zat 
woest zijn gezicht te neuken terwijl ze in haar beide armen Steve en Benny 
gevangen hield, ze drukte ze tegen haar blote borsten aan en dwong ze erop te 
zuigen! Ze lag te kronkelen van genot terwijl de drie andere meiden om haar heen 
stonden en haar aanmoedigden door te gaan.

'Zet hem op, Margo!', kon ik Sheila horen bulderen. 'Als die kleine bastaard je 
niet met zijn lul kan bevredigen, laat het hem dan maar met zijn neus doen!'

Ik kon het niet meer aanzien. Ik kon me nauwelijks bewegen, maar ik slaagde erin 
weg te rollen, weg van dit afschuwelijke tafereel, en mijn ogen en oren te 
bedekken met mijn arm. Het was te veel. Net zoals de anderen begon ik te huilen.

Eindelijk, niemand weet hoelang het geduurd heeft, waren ze met ons klaar. Ik 
hoorde hen om ons heen lopen, nog steeds lachend terwijl ze hun kleren weer 
aantrokken en met hun tenen in onze zij porden. En toen ze op hun gemak weer 
naar hun auto liepen riep Margo ons nog toe: 'Denk eraan, de volgende keer dat 
jullie een feestje hebben moeten jullie niet vergeten ons uit te nodigen!'

Toen waren ze weg.

Ik weet niet hoeveel langer we daar nog gelegen hebben, snikkend van pijn en 
vernedering. Toen we ons eindelijk weer voldoende konden bewegen om ons aan te 
kleden durfden we elkaar niet recht in de ogen te kijken. Tommy's kleren waren 
aan flarden, en Freddie moest ten slotte het huis ingaan om voor hem een T-shirt 
en een korte broek te vinden die hij op weg naar huis kon dragen. Daarna zaten 
we een hele tijd bij elkaar in stilte naar de grond te staren.

Toen zei Carl, met een stem die zo erg trilde dat hij bijna brak: 'Ik kan hier 
niet langer meer mee leven...'

Niemand van ons gaf antwoord. Niemand van ons kon antwoord geven. Maar ik denk 
dat we toen allemaal wisten wat ze zouden gaan doen.

Er is nu anderhalve maand verstreken sinds die afschuwelijke dag. We hadden, 
denk ik, zoveel tijd nodig om de moed te verzamelen om het te doen. En, zoals ik 
in het begin al zei, wilden ze allemaal dat ik een verslag zou maken waarin 
stond waarom we het nodig vonden het te doen. Het heeft me een paar weken gekost 
om dit te schrijven, en alle jongens hebben verzegelde briefjes geschreven aan 
hun ouders die ook in de envelop gaan met het verhaal dat ik geschreven heb.

Pa, Ma, dit stuk is voor jullie. Het spijt me. Echt. Maar net zoals de rest van 
de jongens kan ik het niet meer aan. Misschien als ik het zou kunnen, als we het 
allemaal zouden kunnen, zou over een paar jaar het leven voor ons wat beter 
zijn, ik weet het niet. Maar we kunnen daar gewoon niet meer op wachten. We 
kunnen niet leven met de schande van wat we nu zijn geworden. Susie, blijf me 
herinneren en probeer te begrijpen waarom ik dit doe - misschien zal je dan 
beter kunnen omgaan met je nieuwe lichaam.

Heather, voel je alsjeblieft niet schuldig. Als alle meisjes waren zoals jij, 
zou niemand van ons dit hoeven doen.

Alle jongens zullen dit ondertekenen, en Steve zal het naar de brievenbus 
brengen om het naar mijn huis te sturen. Wanneer hij terugkomt zullen we 
allemaal naar Freddies garage gaan en alle deuren dichtdoen. Zijn ouders zijn 
vanmiddag niet thuis, maar ��n van hun auto's staat nog hier en Freddie heeft 
een sleutel. Hij zal de motor aanzetten en we zullen allemaal gaan zitten en 
wachten op het einde. Wanneer zijn ouders thuiskomen zal het allemaal voorbij 
zijn, God zij dank...

* * * * * *

Er stonden twaalf handtekeningen onder het document. Hij was gedateerd op vorige 
maand.

Ik bleef enkele minuten naar de handtekeningen zitten staren. Geen van de namen 
kwam me bekend voor; er was nergens in de media een bericht geweest over een 
massale zelfmoord onder tieners, maar uit de beschrijving van mijn schoonvader 
over het gedrag van de man die hem dit pakje had gegeven kon ik opmaken dat het 
echt gebeurd moest zijn. En ik wist ook dat wij - wij allemaal, Mona, Amanda, 
mijn schoonvader en ik - net zo verantwoordelijk waren voor deze tragische 
sterfgevallen dan als we er zelf bij waren geweest om de motor te starten.

Mona en Amanda kwamen uit mijn schoonvaders slaapkamer en liepen de trap af. 
Beiden zagen er bezorgd uit.

'Hoe gaat het met hem?', vroeg ik.

'Hij slaapt, eindelijk. Ik heb hem nog nooit zo meegemaakt', mompelde Mona. 'Wat 
zat er in dat pakje?'

Ik gaf haar het manuscript. 'Lees het', zei ik. 'Ik denk dat je het dan wel zult 
begrijpen.' Ik begon de kamer uit te lopen.

'Waar ga je naar toe?', vroeg Amanda.

'Ik moet wat dingen doen. Wanneer je het gelezen hebt, zul je het wel 
begrijpen.'

Ik ging naar de studeerkamer en pakte het telefoonboek van Orange County. Er 
stonden zeventien Daniel Curtissen in het boek. Ik begon te bellen, en vroeg 
ieder van hen of zij de ouders van de gestorven Michael Curtis waren. Ten slotte 
antwoordde een vrouw lusteloos: 'Met wie spreek ik?' Ik vertelde haar wie ik was 
en vroeg haar of zij Evelyn Curtis was. Ze zei dat ze zo heette.

'Mevrouw Curtis', zei ik, 'uw man heeft mijn schoonvader het manuscript gegeven 
dat uw zoon schreef voordat hij stierf. Ik heb het net gelezen. Ik... Ik kan u 
niet zeggen hoeveel het mij spijt. Maar ik kan u wel beloven, en ik vraag u dat 
u dit ook aan de ouders van de andere jongens vertelt, dat ik me 
verantwoordelijk voel voor hun dood, en ik ga er iets aan doen. Ik zal zorgen 
dat hun dood niet voor niets zal zijn geweest.'

'Wat zou u nu nog kunnen doen? Het is te laat. Jullie zouden in de eerste plaats 
nooit het programma aan jongeren beschikbaar hebben moeten stellen!'

'Dat weet ik. Het was een afschuwelijke fout, goedbedoeld, maar toch een fout. 
Ik weet dat ik de schade niet meer kan herstellen die al is aangericht, maar 
misschien kan ik helpen voorkomen dat er nog meer van dit soort tragedies 
gebeuren.' Er begon zich een begin van een idee in mijn hoofd te vormen. Ik ging 
verder: 'Maar eerst wil ik dat u een vraag beantwoordt. Waarom is dit nooit op 
televisie geweest en heeft het nooit in de krant gestaan? Heeft u of een van de 
andere ouders gevraagd dat het niet door de media bekend zou worden gemaakt?'

'Natuurlijk niet! Het schoolbestuur, de schoolleiding, de politie, de pers en de 
TV hebben deze beslissing gezamenlijk genomen. Wij hebben er niets over te 
zeggen gehad. Het is natuurlijk algemeen bekend in onze regio, maar het is nooit 
officieel gerapporteerd.'

Dat klonk logisch. Ik wist dat SuperFem-vrouwen inmiddels zowat alles in Orange 
County controleerden. Ze zouden niet willen dat zo'n soort verhaal naar buiten 
kwam. 'Zou u of een van de andere ouders voor zover u weet bezwaar hebben tegen 
enige vorm van publiciteit op dit moment?', vroeg ik.

Het was even stil aan de andere kant van de lijn. Toen zei ze: 'Nee, ik denk 
niet dat ons gezin dat zou hebben. Ik kan niet voor de andere families spreken. 
Waarom? Wat wilt u doen?'

Ik haalde diep adem. 'Ik denk', zei ik langzaam, 'dat als er een speelfilm 
gemaakt zou worden gebaseerd op Michaels verhaal, en als we echte namen zouden 
gebruiken, alles zouden laten zien, niets weg zouden laten, en als het gratis 
verspreid zou worden over alle middelbare scholen, universiteiten, alle 
organisaties waar we maar aan kunnen denken, misschien zelfs met gratis 
voorstellingen in de bioscopen, dat dan sommige - misschien zelfs wel de meeste 
- van deze meisjes zullen stoppen en nadenken over wat ze aan het doen zijn. Het 
zou een goede invloed op hen kunnen hebben.'

'Zou... Zou u dat kunnen doen? Het zou een fortuin kosten!'

Ik beet op mijn lip. 'Ik vind dat we u dat op zijn minst schuldig zijn, mevrouw 
Curtis, u en de andere families, en nog vele anderen. Wilt u het hier met de 
anderen over hebben en weer contact met mij opnemen? Ik kan niets doen als u 
niet allemaal akkoord gaat.'

'Dat zal ik natuurlijk doen.' Het was weer even stil. 'Meneer Fuller, ik begrijp 
dat mevrouw Fuller en haar dochter de leiding hebben over de fitnesscentra. Zijn 
zij het hiermee eens?'

Ik glimlachte wrang. 'Om eerlijk tegen u te zijn', zei ik, 'Ik heb het er nog 
niet met hen over gehad, maar ik garandeer u dat als u allemaal akkoord gaat, 
zij dat ook zullen doen.'

Ik gaf haar ons telefoonnummer, hing op en belde ons fitnesscentrum in Beverly 
Hills en vroeg of ik de bedrijfsleidster mocht spreken. Toen zij aan de lijn 
kwam vertelde ik haar wie ik was en ik vroeg haar een lijst van topproducenten 
uit Hollywood die zelf, of wiens vrouwen, lid waren van het fitnesscentrum. Het 
kostte haar een paar minuten, maar ze kwam terug aan de telefoon met een heel 
stel namen met priv� en zakelijke telefoonnummers. Drie van hen herkende ik 
onmiddellijk als mannen die zich in het openbaar kritisch hadden uitgelaten over 
onze beslissing om SuperFem beschikbaar te stellen aan tieners. Het was al laat 
in de middag, maar ik belde toch nog even met het kantoor van ��n van hen en 
kreeg zijn secretaresse aan de lijn. Nadat ik mezelf had voorgesteld vroeg ik om 
een afspraak voor de financiering van een speelfilm en ik kreeg er gelijk een 
voor de volgende dag.

Ik ging terug naar de woonkamer. Mona en Amanda waren net aan het einde van het 
manuscript aanbeland. Er stond bij beiden afschuw op hun gezicht te lezen, en er 
stonden tranen in hun ogen. 'Mijn God!', fluisterde Amanda. 'Geen wonder dat Pa 
zo van streek was! Ik had nooit gedacht dat het zover zou komen. Hebben ze het 
echt gedaan? Ik heb er in het nieuws niets over gehoord.'

'Ik heb net met Michaels moeder gesproken', antwoordde ik kort. 'Ze hebben het 
gedaan. Jullie dierbare SuperFem-vrouwen van het schoolbestuur, het politiekorps 
en de media hebben het uit het nieuws gehouden. Ik denk dat ze bang waren dat ze 
andere jongens op idee�n zouden brengen.'

Mona schudde haar hoofd. 'Het is zo triest! Die arme jongens! Je had gelijk, 
Darrell. We hadden het programma nooit uit moeten breiden voor tieners zoals wij 
hebben gedaan.'

'Er is niets dat we daar nu nog aan kunnen doen', zei ik. 'We hebben het gedaan, 
en ik ben net zo verantwoordelijk voor wat er daardoor gebeurd is als jullie. Ik 
heb jullie beslissing niet zo hard aangevochten als ik had kunnen doen, als ik 
had moeten doen, en ten slotte deed ik met jullie mee. Weliswaar met tegenzin, 
maar ik deed toch mee. We kunnen het verleden niet meer veranderen, maar ik denk 
dat er wel iets is dat we kunnen proberen om de toekomst te verbeteren.'

'En wat is dat?'

Ik vertelde ze over mijn idee en wat ik al had gedaan om het uitgevoerd te 
krijgen. 'Ik denk dat we het beste nodig zullen hebben wat we in Hollywood 
kunnen krijgen om er zeker van te zijn dat het goed gebeurt', zei ik. 'Ik wil 
een film hebben die zo'n geweldige emotionele impact op die meisjes heeft dat ze 
nooit meer zoiets zullen willen doen! Maar om zoiets los te maken kost veel 
geld, en we zullen er geen stuiver aan verdienen. Maar we hebben een fortuin 
verdiend met dit programma, en het geld rolt nog steeds sneller binnen dan dat 
we het kunnen tellen. Ik denk dat we het de wereld schuldig zijn alles te doen 
wat we kunnen om deze vloedgolf die we zelf veroorzaakt hebben te stoppen!'

Amanda fronste haar wenkbrauwen. 'Denk je echt dat dat zal helpen?', vroeg ze.

'Ik denk van wel. Maar, belangrijker, ik vind dat we het moeten proberen. Voor 
onze eigen gemoedsrust, als er geen betere redenen zijn.' Ik dacht een minuut 
na. 'Er is nog iets dat me al maandenlang dwars zit, iets waar we naar hadden 
moeten kijken voordat we het programma openstelden voor tieners. Ik heb er toen 
niet aan gedacht, ik denk dat niemand van ons dat heeft gedaan, en dat we dat 
hadden moeten doen.' Ze keken me nieuwsgierig aan, maar zeiden niets, en ik ging 
verder. 'Kijk, we hebben altijd al geweten dat een bijverschijnsel van SuperFem 
bij volwassen vrouwen een verhoogde, agressievere seksuele drift was, hoewel we 
er nooit een zuivere wetenschappelijke verklaring voor hebben kunnen vinden. Ik 
denk dat we allemaal gewoon hebben aangenomen dat het een natuurlijk gevolg was 
van de geweldige toename in grootte en kracht. Maar stel je nu eens voor dat het 
iets anders is, dat SuperFem een of andere chemische reactie in het lichaam 
veroorzaakt dat dit effect heeft. Is het dan niet begrijpelijk, zelfs 
waarschijnlijk, dat dit effect vele keren versterkt wordt in een jong meisje dat 
net uit haar puberteit komt, wanneer haar seksuele driften het sterkst zijn? Dat 
zou veel verklaren van wat deze meisjes doen! En als dat waar is, is het dan 
niet mogelijk dat de mensen die dit spul hebben ontwikkeld in staat zijn om een 
tegenmiddel te vinden, iets dat de werking teniet zou doen, om hun seksuele 
driften weer op een voor hun leeftijd normaal niveau te brengen?'

'Mijn God!', hijgde Mona. 'Denk je echt dat...'

'H�, ik weet het ook niet. Ik ben geen wetenschapper. Maar ik vind dat we het de 
wereld schuldig zijn - en ook onszelf - om alles te doen wat we kunnen om er 
achter te komen.'

De twee vrouwen keken elkaar aan zonder een woord te zeggen, maar ik kon zien 
wat er door hun hoofd speelde. Als mijn hypothese juist was waren we schuldig 
geweest aan het loslaten van het equivalent van honderd miljoen monsters van 
Frankenstein in de wereld!

'Ik zal onmiddellijk contact opnemen met het bedrijf', zei Mona.

'Hoe zit het met de film?', vroeg ik. 'Ik heb morgen een afspraak met een 
producent om erover te praten. Als Evelyn Curtis me groen licht geeft wil ik er 
zo snel mogelijk mee beginnen.'

'Heb je enig idee hoeveel het gaat kosten?'

'Slechts in grote lijnen, maar we zouden het aan moeten kunnen. Misschien moeten 
we onze broekriem een tijdlang wat strakker aanhalen, maar ik denk dat we er dan 
nog goed vanaf komen. Hoe dan ook, ik weet dat ik er morgen meer kijk op zal 
hebben.'

Mona en Amanda keken elkaar weer aan en knikten. 'Doen!', zei Mona.

* * * * * *

Binnen een week kregen we de goedkeuring voor de film van de nabestaanden van de 
jongens en we begonnen onmiddellijk met het werk. De productie verliep veel 
sneller dan ik had verwacht, vooral omdat alle betrokkenen laaiend enthousiast 
waren over het project. We kregen de toptalenten van Hollywood tot onze 
beschikking, en het resultaat was een twee uur durend juweel van een film dat 
het verhaal van de jongens strikt vanuit hun perspectief vertelde. Er werd niets 
weggelaten en het was binnen zes maanden klaar. Zoals ik had verwacht 
veroorzaakte de financiering een grote deuk in ons vermogen, maar het was het 
waard, en we konden het verlies verwerken. We maakten honderdduizenden kopie�n 
in tientallen verschillende talen om het over de hele wereld te verspreiden. En 
de producent vertelde me na de eerste proefvoorstelling: 'Wanneer dit overal 
vertoond wordt kunnen we beter een ark bouwen, want ik denk dat er een nieuwe 
zondvloed komt - deze keer ��n van SuperFem-tranen!'

Aan het andere front bleken de wetenschappers die de formule ontwikkeld hadden, 
zonder dat we het hadden geweten, ons al ver vooruit te zijn; ze hadden gezien 
wat er gebeurde en waren tot dezelfde conclusie gekomen als ik en waren al bijna 
een jaar met het probleem bezig toen Mona hen belde. Ze hadden al een onbekend 
hormoon ge�soleerd waarvan ze vermoedden dat het de boosdoener was die ze 
vroeger over het hoofd hadden gezien en die in bijna microscopische hoeveelheden 
werd aangemaakt door de reactie tussen de formule en ��n van de oestrogenen. Een 
paar maanden later hadden ze een pil ontwikkeld en getest die de aanmaak van het 
hormoon onderdrukte zonder ook maar op enige wijze afbreuk te doen aan de 
overige effecten van de formule. We stuurden het onmiddellijk naar al onze 
fitnesscentra met de instructies om er voor te zorgen dat het regelmatig werd 
ingenomen door alle SuperFem-vrouwen jonger dan twee�ntwintig jaar die bezig 
waren met het programma of het hadden afgesloten. Tegen de tijd dat de film werd 
uitgebracht zagen we al de eerste aanwijzingen dat de pil werkte zoals hij was 
bedoeld.

De combinatie van de film en de pil had een overweldigende impact op meisjes van 
middelbareschoolleeftijd over de hele wereld. Ze verlieten bijna zonder 
uitzondering de film in tranen en van de ene op de andere dag zagen we de 
houding ten opzichte van mannen, die nu duidelijk algemeen erkend werden als het 
zwakkere geslacht, veranderen van een van minzaamheid, verachting en seksuele 
overweldiging  in een van genegenheid en bescherming die haast moederlijk van 
aard was. Veel meisjes waren met afschuw vervuld over sommige dingen die ze 
hadden gedaan, en we zorgden ervoor dat onze fitnesscentra voorzien werden van 
elke vorm van psychologische hulp die nodig was om hen ervan te overtuigen dat 
hun daden niet helemaal hun eigen fout waren, maar eerder een natuurlijk gevolg 
van wat er in hun lichaam gebeurde. En natuurlijk waren er de onvermijdelijke 
aanklachten tegen ons door de families van de slachtoffers, die we allemaal 
buiten de rechtszaal wisten op te lossen. Maar de families van Michael Curtis en 
zijn vrienden, de 'Twaalf Gezworenen', weigerden ons een proces aan te doen, 
hoewel wij vonden dat zij waarschijnlijk het meeste recht van allemaal hadden om 
het te doen. In plaats daarvan werden het zelfs goede vrienden van ons.

In het volgende jaar werden aan Mona talloze prijzen aangeboden door priv�- en 
overheidsinstellingen voor haar daden om de problemen op te lossen die het 
gevolg waren van de vrijgave van het SuperFem-programma aan tieners. Eerst 
weigerde ze de prijzen te aanvaarden op basis van het feit dat ze die problemen 
in de eerste plaats zelf had veroorzaakt, maar ze liet zich ten slotte vermurwen 
op voorwaarde dat de prijs aan de Physical Woman organisatie werd gegeven, en 
niet aan haar persoonlijk. Ik zal nooit haar eenvoudige dankwoord bij de eerste 
prijsuitreiking vergeten:

'Ik accepteer deze prijs alleen in mijn hoedanigheid als hoofddirectrice van ons 
bedrijf', zei ze kalm, 'namens al onze medewerkers die zo hard gewerkt hebben om 
de problemen op te lossen die we zelf veroorzaakt hebben door ons besluit 
SuperFem beschikbaar te stellen aan meisjes van middelbareschoolleeftijd en 
ouder. En vooral namens mijn echtgenoot en schoonzoon, die zich zo sterk tegen 
dit besluit hebben verzet voordat er meer onderzoek naar was gedaan en die aan 
het eind gelijk bleken te hebben. Maar ik moet u zeggen dat als er ��n persoon 
of een groep personen was die deze prijs in ontvangst zou mogen nemen, het mijn 
schoonzoon Darrell zou zijn en de wetenschappers die de formule destijds 
ontwikkelden. Terwijl Amanda en ik met onze handen in het haar zaten en ons 
afvroegen wat we moesten doen, was het Darrell die met het idee van de film kwam 
en het liet maken, en het waren de wetenschappers die de formule ontwikkelden, 
net als Darrell allemaal mannen, die als eerste begrepen dat SuperFem een 
hormonaal probleem veroorzaakte dat de oorzaak voor het gedrag van deze 
tienermeisjes was, en het waren deze wetenschappers die de oplossing vonden. Het 
is aan deze mannen, en niet aan mij, dat u allen - en ikzelf - onze dank 
verschuldigd zijn.'

Natuurlijk bleven deze zelfde wetenschappers zich inspannen om een formule te 
ontdekken die hetzelfde effect op mannen zou hebben als SuperFem op vrouwen.

Maar ze vonden die nooit.