Sterrenzaad - Alfa Task Force.
By Kurt Logan; translated in Dutch by gjakkes.
Een nieuwe FBI-afdeling probeert wanhopig 2 supervrouwen te stoppen.


I


LOCATIE: Goederenpakhuis, Washington D.C.

Een compleet arrestatieteam samengesteld uit vijfentwintig politieagenten, 
geleid door twee FBI-agenten, was bezig het goederenpakhuis te omsingelen. Ze 
hadden het spoor van de gebroeders Verducci gevolgd, een machtig drugskartel dat 
vanuit Washington opereerde, en aansprakelijk was voor vijfentwintig procent van 
de cocaïnedistributie in het land. De FBI was al vele jaren bezig om ze te 
pakken te krijgen, maar ze waren er telkens weer in geslaagd te ontsnappen.
'Zijn ze daar binnen, Sparks?', vroeg de agent die de leiding had over de 
operatie.
'Zeker, Pops. De twee broers bevinden zich in het hoofdkantoor en er zijn maar 
twee uilskuikens die binnen de wacht houden', antwoordde de jongere agent.
'Hoe zit het met de kelder?'
'Sorry, de infraroodscanner kan daar niet in doordringen.'
'Maak je maar geen zorgen. Waarschijnlijk ligt daar alleen maar meer van het 
spul.' De leider van het team gaf zijn groep het teken om de posities in te 
nemen. 'Denk eraan mensen. Ik wil het schoon houden. De Rode en de Blauwe groep 
zoeken de bewakers en schakelen ze uit. De gouden groep moet het kantoor onder 
controle zien te krijgen.'
Het team ging razendsnel het gebouw in. Binnen tien seconden waren de beide 
bewakers gedood en het kantoor met de beide gebroeders Verducci in hun macht. 
Beide FBI-agenten gingen met de gouden groep mee en namen zelf de dealers 
gevangen. De twee werden in de boeien geslagen en naar de uitgang geleid toen de 
kelderdeur openging en er twee grote vrouwen naar boven kwamen. Eén had een 
oosters uiterlijk, was ongeveer 2,36 meter lang en ze had een zeer voluptueus 
gewelfd en gespierd lichaam. De tweede vrouw was een zwarte Amerikaanse, 
ongeveer 2,49 meter lang en met ongeveer tien keer zoveel spiermassa. Beide 
hadden hele smalle tailles, brede heupen, enorme borsten en hele mooie 
gezichten. Ze droegen de kleinst mogelijke bikini's en liepen op blote voeten.
'Dit gaat mooi niet door!', zei de oosterse vrouw terwijl ze haar machtige arm 
boog waardoor ze haar toch al grote spieren verschrikkelijk liet uitpuilen.
'Verrassing!', zei de oudste van de gebroeders Verducci.
'Verdomme! Alfa's', zei één van de agenten.
'Shit, Pops, dit avontuurtje is ineens een heel stuk moeilijker geworden.'
'Sparks, je hebt een gave om dingen zwak uit te drukken.'
'Mag ik u voorstellen aan Dee-Dee en Stacy. Onze nieuwe kleine lijfwachtjes', 
zei de jongste crimineel tegen de agenten. 'Nu, mijn schatteboutjes, ik denk dat 
we behoefte hebben aan een beetje ongediertebestrijding. Zouden jullie...?'
'Het is ons een genot, baas', zei de zwarte vrouw en ze begonnen beide naar de 
agenten toe te lopen.
'Gouden groep! Haal de Verducci's hier weg', schreeuwde de oudste FBI-agent. 'De 
blauwe en de rode groep nemen posities in op de flank en vallen aan!'
De rode groep, geleid door Sparks, viel de oosterse vrouw aan, terwijl de blauwe 
groep geleid door de oudere agent de grotere Alfa voor zijn rekening nam. De 
twee vrouwen bleven gewoon staan terwijl ze een regen van kogels en 
geweerpatronen over zich heen kregen. De projectielen botsten slechts van de 
lichamen van de vrouwen af zonder ze enige pijn te doen. Ondertussen nam de 
gouden groep de twee criminelen mee naar de arrestatiewagen.
'Deze zijn voor jou, Dee-Dee. Dan bevrijd ik de bazen', zei de oosterse vrouw, 
en ze liep weg. 'Maar doe er niet te lang over!'
'Okay. Ik ben hier zo klaar', zei de zwarte vrouw terwijl ze zich op de 
ordehandhavers wierp. Ze maakte ze af, stuk voor stuk. Bij de eerste die ze 
tegenkwam draaide ze het hoofd eraf. Toen gaf ze een stomp in het gezicht van 
een tweede agent met zoveel kracht dat het hele hoofd gewoon explodeerde op het 
moment dat het in contact kwam met de machtige zwarte vuist van Dee-Dee. Toen 
greep ze het lichaam van haar slachtoffer, scheurde het bij de taille in twee 
stukken en ze wierp de romp naar de leider van de groep en het onderlichaam naar 
een andere agent. De teamleider, een man van middelbare leeftijd, zag het 
gebeuren en kon zich bukken en het projectiel vermijden dat met hoge snelheid op 
hem af was geworpen, maar helaas sloeg de romp in op een stapel kratten achter 
hem. De klap was zo hard dat de romp en één krat helemaal vernietigd werden met 
als resultaat dat de hele stapel kratten naar beneden kwam vallen over de FBI-
agent heen, en hij werd plat op de grond gedrukt. Het onderlichaam dat de vrouw 
naar de politieagent geworpen had raakte hem precies in het midden waardoor 
beide lichamen op de muur aan de overkant van de hal uiteenspatten.
Ze sprong naar voren, en sloeg hard met haar tenen tegen het voorhoofd van een 
andere agent. Haar grote teen groef zich door het voorhoofd van de man, en sneed 
de helft van zijn hoofd eraf. Haar sprong deed haar door het pakhuis vliegen, 
naar de plaats waar de meeste agenten zich teruggetrokken hadden. Ze landde met 
één voet op het gezicht van een politieagent en met de andere op de schouder van 
een vrouwelijke agente. Het 1650 kilogram zware gewicht van de Alfa was veel te 
veel voor hun normale menselijke lichamen om te verdragen en beiden werden 
compleet verpletterd onder haar voeten (maatje 58.)
Vlak achter haar was een andere politieagent er nog net in geslaagd te stoppen 
voordat hij door haar verpletterd zou worden. Hoewel hij probeerde weg te rennen 
naar een veilige plek, gaf Dee-Dee hem geen tijd om te reageren. Ze deed een 
klein hupje achterwaarts, en sloeg met haar perfecte ronde kont tegen het middel 
van de man, waardoor hij wegvloog naar de achterkant van het gebouw. Hij was op 
slag dood want de machtige klap van die twee ronde met supermenselijke kracht 
geladen spiermassa's op zijn buik verpulverde elke afzonderlijke wervel in zijn 
lichaam en liet elk afzonderlijk intern orgaan barsten. Van zijn lichaam bleef 
een vormeloze zak van darmen en stukjes bot over, dat eindigde toen het tegen de 
achtermuur uiteenspatte.
Ze ging achter een groep van drie agenten aan die wanhopig naar de uitgang rende 
en ze haalde ze vrijwel meteen in. Terwijl ze doorrenden, tilde ze haar 
linkervoet op en ze was in staat om met één grote stap het tegen de rug van de 
middelste agent te plaatsen. Ze duwde slechts met een fractie van haar kracht 
naar voren en de man werd weggeschoten alsof hij een kruisraket was, hij vloog 
het pakhuis uit en sloeg hard tegen één van de politiewagens aan die aan de 
voorkant geparkeerd stonden. De inslag deed de auto op zijn zij kantelen en 
daarna op zijn dak, en het verpletterde het weinige dat er nog van de man na die 
klap was overgebleven.
Dee-Dee spreidde toen haar armen uit en greep de andere twee vast. Ze hield 
degene aan haar linkerkant in een houdgreep, ze hield zijn hoofd gevangen tussen 
haar machtige onderarm en haar gigantische biceps. Tegelijkertijd hield ze met 
haar rechterhand de derde agente stevig bij haar kraag vast. Toen begon de 
machtige zwarte vrouw, terwijl de vrouw van rechts toekeek en het in haar broek 
deed van angst, de spieren in haar linkerarm aan te spannen, waardoor elke 
superharde spiervezel groeide, en haar biceps zich tot een nog grotere omvang 
uitzette. Langzaam begon het hoofd van de man toe te geven en zijn schedel begon 
luid te kraken. Ze verlaagde de druk, om hem daarna weer te verhogen. Ze schold 
de man vele keren uit, terwijl zijn schedel bleef kraken. Toen de schedel van de 
man gebroken was had hij geen nut meer voor haar en ze ging verder met het tot 
de maximale omvang aanspannen van haar biceps. Het hoofd van de man werd tot 
moes geplet tussen haar biceps van 76 centimeter en haar onderarm van 64 
centimeter.
Ze liet het lijk van de man op de grond vallen. Toen trok Dee-Dee met haar 
rechterhand de andere agente onder haar zodat zij moest knielen tussen de dijen 
van Dee-Dee, haar gezicht werd tussen de grote billen van de Alfa gestopt totdat 
haar neus het minuscule broekje van haar bikini raakte. Toen ze haar had 
vastgezet sloot ze haar ogen en ze liet zichzelf het nutteloze gewriemel van de 
vrouw voelen. De politieagente deed alles wat ze kon om te ontsnappen, maar haar 
hoofd zat stevig vast tussen de machtige billen van de supervrouw in een niet te 
breken bankschroefachtige houdgreep. Hoewel ze niets kon zien, wist de 
politieagente haar pistool tussen zichzelf en de machtige zwarte vrouw te 
brengen en ze richtte het op haar kruis. Ze vuurde herhaaldelijk met haar wapen 
totdat het magazijn leeg was maar tot haar verdriet bleef haar doelwit overeind 
staan en het hield haar nog steeds stevig vast met haar achterste.
Dee-Dee begon hysterisch te lachen. Ze had wel genoten van het wapenvuur van 
dichtbij direct op haar kut. Ze scheurde haar broekje kapot en bracht haar grote 
hand tussen haar benen. Dee-Dee greep de hand van de vrouw en wreef het over 
haar natte spleetje. De gevangen vrouw voelde de onwerkelijke zachtheid en 
tederheid van Dee-Dee's geslachtsorgaan. Het was moeilijk te geloven dat het 
enkele seconden eerder een regen van kogels uit haar wapen had weerstaan. De 
zwarte supervrouw ging zichzelf harder wrijven, en vervulde de kleinere vrouw 
met pijn. Toen de hand van de agente harder en sneller tegen de schaamlippen van 
Dee-Dee werd gewreven, begon haar schaamhaar het vlees van de vrouw weg te 
schaven. Al snel had Dee-Dee's kut  van de hand van de vrouw gehakt gemaakt, net 
als van haar pistool.
Dee-Dee, nog steeds als een waanzinnige aan het lachen, verplaatste haar gewicht 
naar haar linkerbeen en begon toen langzaam haar rechterbeen aan te sluiten. Net 
als een notenkraker begonnen haar 130 centimeter dikke dijen gestaag de druk op 
te voeren. Dee-Dee voelde hoe eerst het sleutelbeen van de vrouw knapte, hoe 
vervolgens de schouders tegen haar meegevende ribbenkast werden gedrukt, hoe 
daarna de schedel als een walnoot openbrak, gevolgd door de ribbenkast, die het 
nu ook begaf. De implosie van haar longen stuurde een windvlaag naar haar kont, 
waardoor haar toch al grote opwinding verder toenam. Ten slotte, toen haar benen 
uiteindelijk bij elkaar kwamen, waren spieren, botten, vlees en darmen 
vermorzeld tot een onherkenbare drab.
Kort daarna dreef Dee-Dee een andere agent tegen de muur. Ze greep hem bij de 
schouder en trok hem naar haar toe. Ze omhelsde de agent, drukte zijn lichaam 
strak tegen het hare en hield zijn borstbeen vast tegen haar onderbuik. Zijn 
gezicht werd verstikt tegen één van haar adembenemende borsten, waardoor zijn 
nek achterwaarts boog. Door alleen gebruik te maken van de grote controle en 
handigheid van haar borstspieren, tilde Dee-Dee haar gigantische tieten een 
decimeter, waarna ze hen door de zwaartekracht naar beneden liet trekken. Haar 
grote bollen stuiterden een paar keer voordat ze tot stilstand kwamen. Bij de 
eerste stuit, drukte het zachtste vlees dat de zwarte vrouw had het hoofd van de 
man naar beneden waardoor zijn nek brak, en zijn hoofd bijna geheel van zijn 
schouders getrokken werd.
De lijfwacht ging door met het één voor één verminken van de overgebleven 
agenten. Ze negeerde de andere agenten compleet die onophoudelijk uit alle 
hoeken op haar bleven schieten, ze slaagden er alleen in haar bikinitopje aan 
flarden te schieten, waardoor zij nu compleet naakt was.

In de tussentijd had Stacy de gouden groep gevolgd buiten het pakhuis en ze was 
op weg om ze te onderscheppen. Ze hadden de gebroeders Verducci in een zwaar 
gepantserd arrestatievoertuig gestopt, terwijl twee andere agenten in een 
standaard politieauto stapten. Ze zagen hoe zij op hen af kwam rennen en ze 
gingen er vandoor. De gepantserde auto ging eerst en de patrouillewagen reed 
erachteraan. Omdat de vrouw op hen begon in te lopen maakte de patrouillewagen 
een bocht van 180 graden en reed nu met volle snelheid op haar af.
De agenten hadden hun autogordels omgedaan en ze waren voorbereid om haar te 
rammen om zo de gepantserde auto te kunnen laten ontsnappen. Ze wisten dat een 
eenvoudige botsing met een auto een Alfa nooit letsel zou kunnen bezorgen, 
vooral niet bij één die er zo machtig uitzag als deze, maar ze zouden misschien 
in staat zijn haar af te remmen. Ze wisten dat het gevaarlijk was, maar ze 
wisten ook dat politieauto's waren uitgerust met een extra sterke titanium 
carrosserie speciaal bedoeld voor dit soort acties, en met een speciale 
turbomotor, waardoor de auto in staat was om met gemak door een bakstenen muur 
te rijden.
Stacy was verrast dat de auto zich keerde. Ze had niet gedacht dat die smerissen 
zo stom zouden zijn. Ze stopte en bereidde zich uitdagend voor op de klap, ze 
deed haar handen in haar zij bij haar middel en ze deed haar benen iets uit 
elkaar, ze stak haar borst naar voren en deed haar kin omhoog. Ze wilde dat ze 
haar in een majestueuze houding zouden zien voordat ze gingen sterven.
De mannen hielden zich vast aan de beugels op hun stoelen. Eén seconde voor de 
botsing, activeerde de chauffeur het passagiersbeschermingssysteem (PPS), 
waardoor de autogordels zich strak om hen heen trokken, en hen onbeweeglijk 
vastzette. De stoelen werden muurvast in positie gehouden door een hydraulisch 
vergrendelingssysteem. De carrosserie werd extra versterkt door een paar 
hydraulische zuigers om de integriteit van de auto te waarborgen. En 
tegelijkertijd werden er een paar airbags opgeblazen, die alle ruimte in de 
cabine opvulde, en de inzittenden op hun stoelen vastdrukte. Al deze systemen 
werden meer dan een jaar geleden in alle politievoertuigen geïnstalleerd om hun 
overleven te verzekeren in geval van een ontmoeting met een Alfa.
De auto klapte tegen de oosterse vrouw met een geweldige snelheid van 560 
kilometer per uur. Stacy voelde een beetje pijn door de verschrikkelijke klap, 
maar niet veel. Het was te vergelijken met een tikje tegen het oor bij een 
normaal persoon. Het was eerder vervelend dan dat het pijn deed. Haar lichaam 
weerstond de klap, maar hoewel ze 650 kilogram woog, was dat niet genoeg om haar 
aan de grond vastgelijmd te houden. Ze werd zo'n tien meter weggeduwd en 
meegesleept voordat de auto stopte. Haar voeten groeven greppels toen haar tenen 
zich in het asfalt boorden in een wanhopige poging om te blijven staan. Ze werd 
tegen een muur geworpen en ze sloeg er dwars doorheen.
De PPS werd uitgeschakeld en beide agenten werden vrijgelaten. Ze waren nog 
steeds duizelig en verdoofd door de klap en de plotselinge negatieve 
versnelling. De patrouillewagen was zwaar beschadigd; de hele voorkant was als 
een accordeon in elkaar geschoven.
Stacy had maar ongeveer twee seconden nodig om te herstellen. Ze stapte uit het 
gat dat ze in de muur had gemaakt en ze zag de auto op een paar meter afstand 
stilstaan met de twee smerissen erin die langzaam aan het bijkomen waren. Ze 
liep naar de auto om met haar belagers af te rekenen. De chauffeur zag haar en 
draaide aan de contactsleutel maar de beschadigde motor wilde niet starten.
Toen ze het gejengel van de startmotor van de auto hoorde sprong Stacy naar de 
auto en ze landde op de resten van de motorkap. Haar verbazingwekkende gewicht, 
een gevolg van haar zware spiermassa, werd versterkt door haar sprong en het 
plette de hele voorkant van de wagen, waardoor de passagiers binnen enorm door 
elkaar werden geschud. Ze zag hoe ze probeerden de deuren te openen dus huppelde 
ze snel vooruit en ging op het dak van de auto zitten. Ze hield haar benen 
gespreid om de zijkanten van de auto, en gebruikte elk been om de deuren 
gesloten te houden. Haar gewicht veroorzaakte dat alle ramen die nog niet 
gebroken waren alsnog braken, en het hele dak deukte in.
De politieagenten zaten in de auto gevangen door Stacy's machtige benen. 'Eens 
zien hoe sterk zo'n nieuwe veewagen nu eigenlijk is', zei ze, en daarna begon ze 
haar benen naar elkaar toe te trekken. Haar dijen klampten zich om het dak van 
de auto en bogen het naar onderen. Tegelijkertijd drukten haar kuiten de deuren 
naar binnen en haar enkels deden het hele chassis naar binnen buigen. Ze bleef 
doorgaan met het sluiten van haar benen, heel langzaam, om te voelen hoe het 
metaal verboog door de meedogenloze kracht van haar spieren. Toen de wanden zich 
om de mannen begonnen te sluiten, begonnen ze te gillen en te schreeuwen en te 
smeken om genade. Ze kon ze goed horen maar ze negeerde hun akelige toestand en 
ze ging door met het samenpersen van de auto tussen haar benen. Het geschreeuw 
van de mannen stopte en werd vervangen door rochelende geluiden, daarna gevolgd 
door de misselijk makende geluiden van brekende ruggengraten, botten die 
verbrijzeld werden en barstende schedels. Ze bleef doorgaan met persen totdat ze 
enige weerstand voelde, maar toen ze naar beneden keek ontdekte ze dat de 
weerstand eigenlijk veroorzaakt was door haar benen die elkaar nu raakten. De 
hele auto was in tweeën gebroken tussen haar granieten dijen.
Toen realiseerde Stacy zich dat deze twee agenten de anderen in staat hadden 
gesteld om weg te komen. Ze verspilde geen tijd meer en sprong naar de top van 
het tien verdiepingen hoge gebouw achter haar. Daar maakte ze gebruik van haar 
Alfa gezichtsvermogen om 35 kilometer ver om zich heen te kijken. Hoewel ze niet 
door vaste voorwerpen heen kon kijken, stond ze hoog genoeg om vrijwel elke 
straat en snelweg te zien. Toen kreeg ze hen in de gaten, bijna buiten het 
bereik van haar gezichtsveld, ze reden in noordelijke richting op een snelweg.
Het dichtstbijzijnde gebouw in die richting was een oud zes verdiepingen hoog 
pakhuis ongeveer acht kilometer verderop. Ze had nog nooit eerder zo ver 
gesprongen en ze wist niet of ze de afstand aankon, maar het was de enige manier 
om het voertuig nog in te halen. Ze rende zo snel als ze kon naar de rand van 
het dak en toen gebruikte ze al de kracht die haar benen op konden brengen. Haar 
lichaam sprong vooruit met de elegantie van een adelaar en de snelheid van een 
intercitytrein. Haar benen oefenden zoveel kracht op de rand van het dak uit dat 
het hele gebouw het begaf en naar de grond stortte, zodat er slechts een hoop 
puin overbleef. Bovendien sprong elk raam in een straal van anderhalve kilometer 
door de kleine geluidsgolf, die veroorzaakt werd toen haar lichaam eventjes na 
de sprong door de geluidsbarrière brak.
Ze was zo hard gesprongen dat ze inderdaad het pakhuis bereikte en er nog ruim 
drie kilometer overheen vloog. Ze landde uiteindelijk op de snelweg, maar niet 
voordat ze door een flatgebouw was gevlogen, ze brak door de zuidelijke muur op 
de zesde verdieping naar binnen en verliet het gebouw door de noordelijke muur 
op de derde verdieping. Ze ging te snel om mee te krijgen dat veel mensen geplet 
werden toen ze dwars door hen heen schoot maar ze ontdekte wel een hoofd van één 
of andere vrouw dat gevangen zat tussen haar grote borsten. Ze trok het eruit en 
gooide het aan de kant en ging toen verder met de achtervolging van de 
pantserwagen.
De auto was nog steeds te ver weg om erachteraan te rennen, dus nam ze opnieuw 
een aanloopje en sprong de lucht in. Net als de vorige keer legde ze ruim elf 
kilometer af en ze landde op het dak van een Volkswagen. Het hele dak zakte 
onder haar voeten in elkaar, ze verpletterde de chauffeur in zijn stoel, zakte 
door het chassis van de auto tot op het asfalt van de snelweg. De auto had 110 
kilometer per uur gereden maar werd nu plotseling gestopt doordat Stacy's blote 
voeten zich in de grond boorden, en een kleine greppel achter zich groeven.
Het gepantserde voertuig was nu veel dichterbij, zo dichtbij dat het niet meer 
nodig was om weer te gaan 'vliegen', maar ze moest nog wel een heel stuk 
dichterbij komen. Ze sprong opnieuw, maar deze keer op een meer gecontroleerde 
manier, slechts ongeveer vijftig meter, en ze landde op het dak van een Mercedes 
Benz. Opnieuw deukte het dak in door de klap en de chauffeur werd platgedrukt, 
maar deze keer zakte ze niet door de carrosserie. Toen sprong ze opnieuw net 
voordat de Mercedes begon te zigzaggen en tegen de auto op de andere rijbaan 
botste, om vervolgens van achteren geraakt te worden door een Pontiac. Deze keer 
landde Stacy op de motorkap van een Ford Mustang, waardoor de achterkant met 
geweld omhoog schoot, en voordat de auto over de kop was geslagen was ze weer de 
lucht in gevlogen.
Ze bleef over auto's heen huppelen totdat ze zo dichtbij de gepantserde wagen 
was dat ze er veilig op kon springen. Net toen ze op het punt stond te springen 
realiseerde ze zich dat ze bij de landing per ongeluk één of beide Verducci's 
zou kunnen verpletteren. Ze sprong op uit de overblijfselen van de auto waar ze 
het laatst op geland was. De passagiers van die laatste auto waren er niet beter 
aan toe dan de anderen in de 57 andere auto's waar ze op gesprongen was om bij 
deze te komen. Ze landde een paar meter achter de pantserwagen en rende 
erachteraan. Ze had een compleet slagveld achtergelaten, want elke auto die ze 
als stoeptegel had gebruikt had vervolgens een botsing veroorzaakt, waardoor de 
hele snelweg veranderd leek in een plek waar een kettingbotsing met honderden 
auto's had plaatsgevonden.
Hoewel de auto zo'n 250 kilometer per uur reed, was Stacy in staat het binnen 
enkele seconden in te halen. Ze kon nog veel harder lopen dan die snelheid, maar 
niet lang, dus moest ze het voertuig snel tot stilstand brengen. Ze reikte naar 
de achterklep en trok het eraf. Ze kon beide broers geboeid zien zitten, maar 
voordat ze verder kon gaan werd ze begroet door twee politieagenten die met 
geweren zwaaiden en onmiddellijk het vuur openden. Ze werd van dichtbij in het 
gezicht getroffen. Ze bleven schieten maar de enige schade die ze slaagden toe 
te brengen was aan haar bikinitopje, het beetje dat er nog van over was werd aan 
flarden geschoten.
Ze negeerde de schutters en huppelde naar binnen en landde vlak voor de agenten. 
Ze pakte ze met haar handen vast bij het achterhoofd en sloeg toen hun gezichten 
op haar naakte tieten. Haar zachte vlees gaf iets toe onder de druk, maar toen 
werden beide borsten net zo hard en meedogenloos als de rest van haar lichaam. 
Hun hoofden kwamen vast te zitten tussen haar handen en haar buitengewone 
borsten, en werden uiteindelijk door haar tot moes gedrukt.
Ze liep op haar werkgevers af en brak zachtjes hun handboeien open. Toen draaide 
ze zich om naar de cabine om met de chauffeur af te rekenen, maar ze ontdekten 
dat hij het voertuig al gestopt had en hard was weggerend.
'Hij ontsnapt!', zei Leo, de jongste Verducci.
'Vergeet hem', snauwde zijn oudere broer hem toe. 'Laten we teruggaan naar Dee-
Dee en het pakhuis opruimen voordat er nog meer FBI opduikt.'
De drie klommen uit de achterklep en Victor en Leo gingen naar de voorkant van 
de wagen. 'Stacy, waar ga je naar toe, je moet achterin gaan zitten', zei Leo.
'Weet ik, maar ik houd er niet van om dingen niet af te maken', zei ze terwijl 
ze naar de laatste politieagent keek, die nog steeds wegrende.
'Ik zeg dat we geen tijd meer voor hem hebben', zei Victor.
'Dan zal ik het snel doen', zei ze, en daarmee ging ze bij de middelste rijbaan 
staan en meteen toen de eerste auto langsreed stak ze haar arm uit en ze stootte 
haar vingers door de metalen zijkant van de auto en met heel weinig moeite van 
haar kant slaagde ze erin het voertuig te stoppen. Toen tilde ze de auto met 
diezelfde hand op en wierp het naar de wegrennende smeris. Beide Verducci's 
keken ademloos toe hoe de auto door de lucht zweefde, maar ze waren wat 
teleurgesteld toen het niet boven op hem landde maar enkele meters verder. Net 
toen Leo op punt stond een plagende opmerking tegen zijn lijfwacht te maken, 
explodeerde de auto, en de ineenkrimpende politieman werd verzwolgen door een 
vuurzee. 'Was dat snel genoeg?', vroeg ze.
'Ja, laten we wegwezen!', beval Victor. Beide broers stapten voor in de wagen en 
Stacy ging in de grotere ruimte in de achterkant zitten en ze reden terug naar 
het pakhuis.

Ondertussen, in het pakhuis:

'Pops, hoe gaat het met je?'
'Sparks, ik...ik kan me niet bewegen. Haal die kratten van me af!'
'Het is al praktisch gebeurd!' De FBI-agent duwde met al zijn kracht en begon de 
kratten van de rug van zijn partner af te halen.
'Sparks, is de Alfa...?'
'Dood? Absoluut niet. Collins en Kramer houden haar bezig. Ze geven me tijd om 
je hier uit te halen.'
'En zij dan?'
'Maak je geen zorgen. Ze doen goed werk en ze houden een veilige afstand.' Hij 
beëindigde de bevrijding van zijn partner en trok hem toen op de been.
'Wat is er mis?'
'Mijn been, ik denk dat het gebroken is.'
'Kop op, Pops, leun maar op mij. Ik help je wel naar buiten. Laten we hopen dat 
die jongens haar nog een beetje langer bezig kunnen houden.' Op dat moment, net 
toen Sparks klaar was met het uitspreken van die woorden, kwam er een 
afschuwelijke gil van de andere kant van het pakhuis, gevolgd door het misselijk 
makende geluid van vlees dat met botten en al verscheurd werd.
'Sparks?'
'Nog een klein beetje verder man, we zijn bijna bij de uitgang.' Toen hoorden ze 
een andere gil van een ander persoon uit dezelfde richting. Ze begonnen zich 
sneller naar de uitgang te bewegen totdat ze de mooie stem van de ongelooflijke 
zwarte amazone hoorden van niet al te ver weg.
'Twintig gehad. Nog één te doen!'
'Nieuw plan, Pops. Jij moet naar de uitgang blijven lopen. Ik zal haar nu 
afleiden.'
'Wat? Ben je gek geworden? Je moet maken dat je wegkomt!'
'Ik laat je hier niet achter, partner.'
'Ik laat je niet...'
'Kom nou, man, ik ga hier niet sterven. Ik heb de golfoorlog niet overleefd om 
gedood te worden door zo'n overontwikkelde teef. Zodra ik zie dat jij weg bent 
maak ik dat ik hier weg kom.'
'Okay.'
'Bedenk wel, als je de auto niet kunt halen spring dan gewoon de rivier in. Deze 
vrouwen zijn zo zwaar dat ze niet kunnen zwemmen.'
'Okay, het beste, mijn vriend. O, hier. Neem mijn pistool.'
Sparks stond op en rende naar het midden van de ruimte. 'Kom tevoorschijn, jij 
hersenloze teef!', pochte hij. 'Kom hier en kijk me in de ogen als je durft.'
'Hele dappere woorden, komende van iemand die dadelijk alleen nog maar wat vuil 
tussen mijn dijen zal zijn!', antwoordde Dee-Dee, en ze liep ook naar het 
midden.
'Je bent heel aardig tegen jonkies. Laten we nu eens zien hoe goed je het doet 
tegen een ervaren veteraan.'
'Laat me niet lachen, ik heb meer kracht in één van mijn schaamharen dan jij in 
je hele lichaam.'
'Laten we dan de tango dansen!' Hij begon zijwaarts te rennen en haar met beide 
pistolen te beschieten (dat van zijn partner en dat van hemzelf.) Zij wierp 
zichzelf op hem maar hij was in staat haar te ontwijken en toch door te gaan met 
op haar te schieten. Terwijl zij vochten bereikte de gewonde agent de uitgang, 
maar niet voordat de vrouw hem gezien had.
'Nu begrijp ik waarom je me zo tegemoet bent getreden. Je hebt je vriend in 
staat gesteld te ontsnappen. Het spijt me, maar jullie zullen dadelijk allebei 
heel erg dood zijn.' De vrouwelijke zwarte hulk richtte haar aandacht op de 
gewonde man en negeerde zijn partner die op haar bleef schieten.
'POPS! Rennen!'
De oudere agent probeerde zo snel als hij kon weg te lopen, maar de vrouw was nu 
al bijna bij hem. Sparks ontdekte hoe een stel kratten hingen te bengelen aan 
een kraan bij het plafond. Hij richtte zijn pistolen op de kettingen en begon te 
schieten. Na een paar missers slaagde hij erin enkele van de kratten te laten 
vallen en twee ervan landden op de vrouw. De grote kratten waren gevuld met 
duizend kilo cocaïne.
Sparks rende langs de gevallen kratten naar zijn partner, maar voordat hij hem 
kon bereiken had Dee-Dee zich al bevrijd. Ze was niet verslagen, alleen iets 
meer dan twee seconden vertraagd. Ze was zo boos dat ze één stap naar buiten 
deed en toen haar blote voet keihard op de grond deed neerkomen. Het hele 
cementen trottoir brak in een miljoen stukjes, die alle kanten op vlogen. Er 
liepen meterslange scheuren over de grond, met als oorsprong Dee-Dee's prachtig 
gevormde overgrote voet. Ook kwam er van onder haar voet een machtige schokgolf 
die een gebied met een straal van honderd meter teisterde, met inbegrip van het 
pakhuis, dat in elkaar stortte.
De schokgolf raakte de beide agenten tijdens het rennen. Ze werden in de lucht 
geworpen maar omdat Sparks iets dichterbij was werd hij het hardste geraakt. Hij 
werd niet gedood door de explosie, maar hij raakte zwaar gewond en hij kwam hard 
neer vlakbij de rivierkade. Zijn gewonde partner, op zijn beurt, was al 
dichterbij het water en toen hij werd weggeworpen viel hij in de rivier.
De man deed zijn best om zijn hoofd boven water te houden. De stroming trok hem 
langzaam weg van de kade. 'Sparks! Sparks!' Hij kreeg geen antwoord. 'In 
hemelsnaam, Jeffrey! Geef antwoord!' Toen zag hij het hoofd van zijn partner aan 
de rand van de kade te voorschijn komen. Hij kroop naar de rivier. Zijn gezicht 
zat onder het bloed en zijn lichaam was flink toegetakeld.
'H... He... Help m... me!', wist de jongere agent nog uit te brengen. Toen zag 
de man de donkere schaduw van de amazone die achter zijn gevallen kameraad 
stond.
'Sparks! Achter je!'
Dee-Dee bukte zich, pakte de man vast bij de achterkant van zijn nek en trok hem 
omhoog. Ze hield hem in de lucht omhoog alsof hij een pop gemaakt van oude 
vodden was. 'We zullen elkaar nog eens ontmoeten!', zei de vrouw tegen de man in 
het water. 'En als dat gebeurt doe ik dit met je!' Toen liet ze het hoofd van 
Sparks tussen haar borsten glijden. Zijn lichaam hing bijna helemaal slap naar 
beneden aan zijn hoofd dat gevangen zat tussen haar oneindig machtige tieten. 
Zijn voeten, die nog een decimeter boven de grond hingen, probeerden nog te 
schoppen en zijn armen probeerden ook nog te vechten, maar de worsteling zou 
spoedig voorbij zijn.
'Alsjeblieft, ik smeek het je. Doe het niet!'
'Waarom niet?'
'Hij heeft een vrouw en twee kinderen. In Godsnaam, heb genade.'
'Wel, laat me er eens over nadenken...' Ze had de woorden nog niet uitgesproken 
toen haar grote borsten, bijna alsof ze een eigen wil hadden, tegen elkaar 
klapten, en het hoofd van de man werd vermorzeld, met genoeg kracht om steenkool 
in diamant te veranderen. Een geiser van bloed en hersenen spoot vooruit, en 
kleurde het water rood.
'NEEEEEEE!', schreeuwde de laatst overgebleven agent. Hij was getuige hoe zijn 
partner en beste vriend op beestachtige wijze afgeslacht werd door een vrouw die 
net met haar blote handen twintig andere zwaarbewapende mensen in minder dan 
vijf minuten tijd had omgebracht. Hij kon duidelijk zien, bijna in slowmotion, 
hoe het hoofd indeukte en het gezicht ontplofte. Hij kon zelfs zien hoe beide 
ogen naar buiten schoten en het water raakten, niet ver van de plek waar hij 
was. Toen viel het onthoofde lichaam plotseling op de grond. Het laatste beeld 
dat hij zag voordat alles donker werd was de rug van de Alfa toen ze zich 
verwijderde en hij hoorde de zoete maar misselijke makende lach van het zwarte 
monster. Zelfs toen bij hem de lichten uitgingen, kon hij haar lach nog horen. 
Dat was een geluid dat hij de rest van zijn leven, zolang het nog zou duren, 
niet meer zou vergeten.


LOCATIE: Kamer 217, Intensive Care afdeling, George Washington General 
Ziekenhuis, Washington D.C.

'John, John, kun je me horen?'
'W...wa....?'
'John! We hebben even gedacht dat we je kwijt waren.'
'R... Ronald?'
'Ja, ik ben het, oude makker. Hoe voel je je?'
'Ik voel me beroerd!'
'Je hebt geluk gehad dat die kinderen daar waren en je gevonden hebben.'
'Welke kinderen? Mij gevonden?'
'Ja! Twee kinderen waren op een klein bootje aan het vissen en ze vonden jouw 
lichaam bewusteloos ronddrijvend. Ze zagen dat je nog leefde en ze trokken je 
uit het water en belden 112. Zo ben je hier gekomen!'
'O. Herinner me eraan dat ik ze later moet bedanken.'
'Dat zal ik doen. Hé, John. Hoeveel kun je je herinneren?'
'Alles, helaas.'
'We waren vijftien minuten later ter plekke. Toen waren ze allemaal al weg. We 
vonden alleen 21 lijken, allemaal op een andere manier verminkt.'
'Sparks.'
'We vonden Jensen's lichaam bij de rand van de pier. Zijn hoofd was...'
'Ik weet het, ik heb het zien gebeuren. Arme Sparks.'
'Het spijt me.'
'Wanneer is de begrafenis?'
'Het spijt me, John, het was vier dagen geleden.'
'Hoelang was ik van de wereld?'
'Zeven dagen.'
'Zeven dagen!'
'Je had een stel kneuzingen, en toen je werd binnengebracht leed je aan 
onderkoeling. Je moet meer dan een uur in het ijskoude water hebben 
rondgedreven.'
'Dus ik heb geluk gehad dat ik hier nog ben.'
'Nog meer dan je denkt. De eerste twee dagen heb je drie keer een hartstilstand 
gehad.'
'Mijn God!'
'Maar de dokters zeggen nu dat je hier in een mum van tijd weg zult zijn.'
'Prachtig. Ik kan niet wachten om weer aan het werk te gaan.'
'Eigenlijk sta je op het punt te worden overgeplaatst naar een nieuwe afdeling. 
Dat wil zeggen als je deze "promotie" wilt aanvaarden.'
'Kom nu, Ronald! Stop me nu niet weg achter een bureau! Ik ben een veldagent, 
geen potloodslijper.'
'Luister eerst. Het Witte Huis heeft een nieuwe divisie van de FBI opgericht, 
genaamd de Alfa Task Force. Ik denk dat jij de beste kandidaat bent om er 
leiding aan te geven. Er zullen wel wat "potloden geslepen moeten worden", maar 
omdat jij de leiding hebt, kun je bij alle operaties in het veld aanwezig zijn, 
als je dat wilt.'
'Klinkt interessant. Dus wat worden we verondersteld te zijn, Alfa jagers?'
'Niet precies. De afdeling zal twee hoofddoelen hebben. Ten eerste, het 
reguleren en bestraffen van enigerlei illegale en/of destructieve activiteiten 
door vrouwen van het type Alfa. Ten tweede, het geven van hulp, richting en 
steun aan alle Alfa's die hun krachten niet misbruiken en ze gebruiken voor het 
goede in de maatschappij.'
'Je houdt me voor de gek!'
'Ik ben heel serieus.'
'Kijk, Ron, een goeie Alfa is een dooie Alfa. Vraag het Sparks maar!'
'Ik weet dat het pijn doet, maar je moet begrijpen dat de meeste Alfa's 
onopzettelijk zo zijn geworden. Sommigen waren en zijn nog steeds nette meisjes 
die een normaal leven proberen te leiden. Ze moeten net zoveel beschermd worden 
als iedere andere burger. Dat is niet alleen staatsbeleid, maar ook het beleid 
van de FBI, begrepen?'
'Jawel, baas!'
'Gedraag je. Ik geef je tot het eind van de week om erover na te denken.'
'Dat is niet nodig. Ik doe mee. Het is mijn beste kans om de gebroeders Verducci 
en hun verdomde lijfwachten achter slot en grendel te krijgen.'
'Officieel moet ik je meedelen dat ik je moet waarschuwen dat de middelen van de 
afdeling niet gebruikt mogen worden voor jouw persoonlijke queeste om Jensen's 
dood te wreken, noch om op grote schaal een heksenjacht te beginnen.'
'Ja, meneer!'
'Dan, dit gezegd hebbende, weet ik persoonlijk dat je achter de Verducci's aan 
zult gaan, dus alles wat ik kan doen is je mijn "onofficiële" zegen hiervoor 
geven.'
'Dank je wel, Ronald. En ik zweer het je, ik zal niet rusten voordat die vier 
opgesloten zitten, of twee meter onder de grond liggen.'
'Dat weet ik, ouwe makker.'
'Ik zweer het je!'


II


LOCATIE: Goederenpakhuis in Manhattan, New York.

Leo Verducci stapte het kantoor in waar zijn broer en topcrimineel Victor wat 
papieren zat door te nemen.
'Hallo, broer. De jongens zijn gereed met het naar binnen brengen van alles wat 
ze nog konden bergen uit dat andere pakhuis', zei de jongere broer terwijl hij 
op een stoel voor het bureau van zijn broer ging zitten.
'Goed. Hoeveel hebben ze kunnen terugvinden? Vijftig procent van de voorraad?'
'Zoveel geluk hebben we niet gehad. De FBI had de plek al schoongemaakt. We 
hebben meegebracht wat zij niet hebben kunnen vinden.'
'Maar hoeveel is dat?'
'Iets minder dan vijf procent.'
'Verdomme!', schreeuwde Victor terwijl hij met zijn vuist op zijn bureau ramde. 
'Ik vertel het je, soms denk ik dat je van die twee Alfa's meer last hebt dan 
dat ze waard zijn!'
'Hoe kun je dat nou zeggen!', snauwde Leo terug. 'Zonder hen zouden we nu allang 
in de gevangenis zitten!'
'Misschien, maar dankzij Dee-Dee's onvoorzichtigheid hebben we voor 25 miljoen 
dollar aan koopwaar verloren. Nu zal onze leverancier achter ons aan komen.'
'Nee, we moeten gewoon een oplossing zien te vinden, dat is alles.'
Hun gesprek werd plotseling onderbroken. De grond begon te schudden in een serie 
van aardschokken. Boem... Boem... Boem. De lichte trillingen in de grond werden 
steeds sterker. Er konden twee typen schokken worden onderscheiden, een serie 
lichte, samen met een veel zwaardere serie. Slechts enkele seconden nadat de 
trillingen begonnen waren, stopten ze, en voor Leo en Victor stonden twee van de 
mooiste en machtigste vrouwen ter wereld.
Stacy en Dee-Dee waren naar binnen gelopen. De twee vrouwen stonden voor de twee 
broers als twee gehoorzame soldaten die klaar stonden om verslag uit te brengen. 
Beide mannen staarden naar de twee prachtige vrouwen. Hoewel ze hen al meer dan 
twee maanden kenden, konden ze nog steeds niet anders dan ademloos toekijken, 
elke keer als ze de kamer binnenkwamen.
Stacy was een grote oosterse vrouw van 2,36 meter met een zeer atletisch 
lichaam. Ze had de bouw van een middengewicht bodybuilder, met een hele slanke 
taille, een zeer groot stel borsten, een hele strakke ronde kont, en hele dikke 
en machtige benen. Haar spieren waren opvallend, maar met een elegante 
vrouwelijkheid. Ze had de meest doordringende ogen, in staat om diep in iemands 
brein door te dringen en het uit te schakelen. Ze bezat een ondeugende 
bloedstollende glimlach, die op zich al genoeg was om mannen in bibberende 
omaatjes te doen veranderen.
Dee-Dee was met haar 2,49 meter veel groter en haar lichaam was veel zwaarder 
gespierd. De zwarte vrouw was gebouwd als een zwaargewicht bodybuilder van 
absolute wereldklasse. Enorme dikke lagen spieren bedekten haar hele lichaam. 
Haar borst was zo gigantisch dat haar borstspieren zestig centimeter vanaf haar 
ribben uitstaken (nog zonder haar buitensporige boezem mee te rekenen), en meer 
dan 120 centimeter als ze ze aanspande. Dee-Dee had ook een hele slanke taille, 
extreem brede schouders, reusachtige perfect ronde en onmogelijk massieve 
billen, immense dijen en kolossaal gespierde armen.
Ze droegen beiden hetzelfde uniform. Ieder had een piepklein zwart bikinibroekje 
en een topje. Het topje kwam maar tot halverwege hun borst, en bedekte alleen de 
bovenste helft van hun borsten, tot net over de tepels. Omdat beide vrouwen zo 
zwaar gespierd waren, hadden ze beiden een naar verhouding groot gewicht. Stacy, 
de 'tengere' van de twee, woog 650 kilogram, terwijl Dee-Dee volgens de laatste 
weging maar liefst 1650 kilogram woog. Als gevolg hiervan liepen de vrouwen 
altijd op blote voeten.
Ze hadden allebei vroeger geprobeerd allerlei soorten schoeisel te dragen, maar 
er was maar weinig in hun maat. Los daarvan kon geen enkele schoen de grote druk 
weerstaan die door hun voeten werd uitgeoefend. Als de schoenen niet bij de 
eerste stap geplet zouden worden, dan zouden ze wel aan flarden worden gescheurd 
als ze eventjes met hun machtige tenen gingen wiebelen. In feite kon Dee-Dee 
nauwelijks lopen zonder scheuren te veroorzaken in de vloer waarover ze liep. 
Haar machtige voeten hadden al gebarsten voetafdrukken achtergelaten in de 
cementen vloer van het pakhuis.
'Ik heb een oplossing voor jullie probleem', zei Stacy. 'Laat ons dat geld voor 
jullie gaan halen.'
De broers voelden een brok in hun keel toen ze beseften dat de twee vrouwen hun 
hele gesprek hadden gehoord. Victor was de eerste van de broers die zijn spraak 
terugvond. 'En hoe gaan jullie meiden aan die 25 miljoen dollar komen?'
'Laat dat maar aan ons over, baas', zei Dee-Dee toen zij en Stacy het kantoor 
uitliepen. Bij Leo brak het koude angstzweet uit toen Stacy naar hem knipoogde 
toen ze wegliep. Toen de twee vrouwen uit het pakhuis gelopen waren begon Leo 
door te draaien.
'Shit! Ik denk dat ze het hele gesprek gehoord hebben!', zei Leo.
'Echt waar! Denk je dat?', vroeg Victor sarcastisch.
'Jawel, broer. Dat denk ik!'
'Natuurlijk deden ze dat, jij idioot!', zei Victor geërgerd. 'We moeten heel 
voorzichtig zijn met die twee in de buurt of ze keren zich nog tegen ons.'
'Precies. Hé, waar denk je dat zij het geld vandaan gaan halen?'
'Ik weet het niet. Ik hoop niet dat ze zo dom zijn een bank te gaan beroven.'

LOCATIE: First Federal National Bank, Manhattan, New York, 12.10 uur.

Het was een drukke dag bij de First Federal National Bank, er waren op elk 
moment gemiddeld zo'n dertig klanten aanwezig, dus hadden de bankbedienden hun 
handen vol. Ondanks dat was er vandaag nog niets bijzonders gebeurd, tot op dit 
moment. Dee-Dee en Stacy liepen door de voordeur naar binnen en onmiddellijk 
werd iedereen heel stil en men draaide zich naar hen om om hen te zien. Hoewel 
het bestaan van Alfa's algemeen bekend was, hadden nog maar heel weinig mensen 
de kans gehad er één in levenden lijve te aanschouwen.
Dee-Dee ging op de bankbediende af terwijl Stacy bij de deur bleef staan. Een 
jongeman was op weg naar de uitgang, maar hij werd tegengehouden door Stacy. 
'Alstublieft, mevrouw, mag ik er langs?', vroeg hij.
Stacy glimlachte tegen de veel kleinere man. 'Eens zien wat juffrouw tepel 
daarvan zegt', zei ze en ze tilde haar topje op en ontblootte haar rechterborst. 
Haar heerlijke grote en perfect ronde borst veroorzaakte pijnlijke erecties 
onder alle mannelijke toeschouwers en sommigen kwamen zelfs klaar in hun 
onderbroek door er alleen maar naar te staan kijken.
Ze legde haar hand op zijn schouder en leunde voorover, en ze raakte zijn 
bovenlip met haar harde tepel. 'Zegt ze ja?', spotte ze terwijl ze haar borst op 
en neer liet bewegen en haar tepel op en neer over zijn gezicht liet glijden; ze 
wreef haar vochtige en zachte vlees over zijn blozende wangen. 'Of zegt ze nee?' 
Toen schudde ze haar borst langzaam heen en weer waardoor haar vochtige tepel 
van links naar rechts over zijn gezicht ging, en af en toe over zijn droge 
lippen gleed.
Hij had nog nooit in zijn leven zo'n prachtig gevoel meegemaakt. De man werd 
bijna gehypnotiseerd door haar zachte liefkozingen en haar adembenemende 
lichaam. Nog nooit had hij zo'n mooie vrouw gezien, en zelfs in zijn dromen had 
hij nooit gedacht dat iemand een lichaam kon bezitten dat zo ongelooflijk was 
als van deze prachtige godin voor hem. Hij wou zijn hele 1,70 meter lange 
lichaam wel om deze oosterse 2,36 meter lange amazone wikkelen maar hij kon het 
niet. Hij stond als versteend en alles wat hij kon doen was voelen en genieten 
van haar schoonheid.
Stacy ging verder met het herhalen van 'Ja en Nee' en terwijl ze dat deed 
wisselde ze tussen verticale en horizontale bewegingen. Haar stem, gevuld met 
een overvloedige seksualiteit hypnotiseerde het hele publiek. Zelfs de 
beveiligingsbeambte was zo verblind door haar majesteit en schoonheid dat hij 
compleet nutteloos geworden was. Stacy's tepel had zich verhard sinds ze 
begonnen was en haar tieten waren gaan opzwellen toen haar opwinding toenam, 
waardoor ze tijdens het proces kneuzingen begon toe te brengen aan het gezicht 
van de man, maar hij was zo weg van de wereld dat de pijn verdween in het 
oerwoud van sensaties dat hij voelde. Haar vochtige tepels hadden het gezicht 
van de man al kletsnat gemaakt maar ze bleef met haar tepels over hem heen 
strijken.
De man raakte seksueel zo opgewonden dat hij in zijn broek klaar kwam. Het 
plotselinge loslaten van zijn seksuele spanning deed hem in de realiteit 
terugkeren en toen pas ontdekte hij dat hij in gevaar verkeerde. Zijn verstand 
nam weer bezit van hem, maar net toen er angst begon door te sijpelen werd hij 
weer teruggezogen in zijn lustgevoelens. Zijn droge mond had naar het vocht op 
zijn lippen getast, en toen hij over zijn bovenlip likte proefde de man Stacy's 
borstmelk. Omdat het een krachtig seksueel opwindend middel is, zoals alle 
afscheidingen van Alfa's dat zijn, was slechts een druppeltje van Stacy's 
liefdesdrank voldoende om het verstand van de man te doen afzinken in een staat 
van lust, overgave en volledige seksuele onderwerping.
Ze moet het ongeveer drie minuten hebben volgehouden. Toen ze er zeker van was 
dat ze de aandacht van iedereen in het gebouw had gevangen, kwam haar ondeugende 
glimlach tevoorschijn. 'Ik denk dat ze zegt:... NEE!' Stacy leunde maar iets 
verder voorover, en ze liet haar naar buiten zwaaiende tiet, met de toegevoegde 
kracht van haar supermachtige borstspieren, tegen de zijkant van zijn gezicht 
rammen. Door de enorme massa van haar borst en de hoge snelheid van de klap, 
ploegde het zich finaal door het hoofd van de man heen, waardoor het verpulverd 
werd en er een plens bloed met kleine stukjes vlees tegen de zijmuur werd 
aangekwakt. De vloeibare resten van het uiteengespatte hoofd van de man regenden 
neer op de veiligheidsbeambte en nog een paar andere mensen.
De veiligheidsbeambte maakte snel zijn wapen los uit zijn holster en begon op 
Stacy te schieten. De kogels werden door haar lichaam geplet of weggekaatst toen 
het lood overklast werd door de huid van de oosterse vrouw. Hij bleef zijn 
pistool onophoudelijk op de vrouw afvuren maar Stacy kon er zich maar een beetje 
mee amuseren. De vrouw reikte haar hand uit en pakte zijn zwaaiende hand met het 
pistool vast. Ze liet haar vingers maar een heel klein beetje druk uitoefenen 
maar zowel zijn hand als zijn pistool werden samengeperst en verbrijzeld. 'Heeft 
jouw mama jou nooit verteld dat het niet beleefd is om op mensen te schieten?', 
plaagde ze toen ze de laatste resten van zijn druipende hand tot stof 
verpulverde.
In een daad van totale wanhoop, plaatste de wacht een linkse directe recht in 
Stacy's buik. Het geluid van zijn brekende botten werd door iedereen in de zaal 
gehoord, net als zijn luide kreten van pijn, omdat zijn hand de onmenselijke 
hardheid van Stacy's lichaam niet kon weerstaan. Stacy begon onbedaarlijk te 
lachen, toen ze naar de gebroken hand van de bewaker keek en wist dat hij het 
zichzelf had aangedaan toen hij geprobeerd had haar pijn te doen. 'O, je houdt 
van stompen. Dan zal ik je iets laten zien waar je weg van zult zijn. 
Letterlijk.'
Stacy dwong de man op zijn knieën en ging toen met haar rug tegenover hem staan, 
terwijl ze nog steeds zijn rechterarm vasthield. Ze greep toen zijn linkerhand 
en trok hem naar haar toe. Ze propte zijn gezicht tegen haar billen, en begroef 
zijn neus er diep tussen. 'Kijk, dit is een stomp!', zei ze toen ze plotseling 
haar rechterbil aanspande, waardoor het aanzienlijk in omvang toenam en het 
duizenden keren harder werd dan diamant; in minder dan een honderdste van een 
seconde. Haar bil klapte harder tegen de rechterkant van zijn gezicht dan enige 
stomp die hij ooit gevoeld had, sommige botten in zijn gezicht braken, net zoals 
bijna al zijn tanden. Zijn hoofd werd achterover geslagen en de druk op zijn nek 
bereikte bijna de kritieke grens, en toen klapte het weer als een zweep naar 
voren in de richting van haar nu ontspannen kont om weer een andere stomp in 
ontvangst te nemen, maar nu van haar linkerbil.
Ze bleef ongeveer een minuut met haar kont op hem in beuken, in het begin met 
een tempo van twee stompen per seconde, en vervolgens steeds sneller. Elke klap 
werd gevolgd door de misselijke geluiden van brekende botten, scheurende spieren 
en plenzen bloed die alle kanten opspatten. Ze kreunde met haar ogen dicht om 
maximaal het bedwelmende gevoel te ervaren van de grote sensationele sexy macht, 
dat het totaal vernietigen van een persoon met slechts de buitensporige macht 
van haar billen haar schonk.
Na dertig seconden was er van het hoofd van de man niets meer over dan een 
vormeloze zak van vlees en botresten dat heen en weer werd geschoten tussen haar 
kontspieren in een tempo dat met het blote oog niet meer kon worden bijgehouden. 
Op het moment dat ze ophield met het bewegen van haar kont, was het hoofd van de 
man finaal weggeslagen.
Stacy liet het lijk op de grond vallen en ze keek de zaal rond. Er waren daar 
vele met afschuw vervulde mensen, die haar met angst aankeken. Tussen hen in 
ontdekte ze een interessant iemand. Ze zag een man, midden twintig, heel erg 
opgewonden maar ook doodsbang. Stacy keek hem recht in de ogen en kon levendig 
een 'Ik wil je hebben' in hem voelen. Ze bekeek hem van top tot teen en ze zag 
een leuk gezicht met een aardig lichaam dat een dieper verlangen in haar deed 
ontwaken.
'Jij!', zei ze, terwijl ze de jongeman aanwees. 'Kom hier!', beval ze. De angst 
van de man was bij hem nog het overheersende gevoel, dus weigerde hij zijn dood 
tegemoet te treden en bleef hij staan waar hij stond. 'Ik zal je niets doen', 
zei ze, maar hij trapte er niet in. Toen verwijderde Stacy haar topje helemaal 
en ze begon haar zeer indrukwekkende tieten te masseren. 'Ik weet dat je me 
wilt. Onthoud jezelf toch niet van het genot om me aan te mogen raken.' Bij de 
man brak het koude zweet uit, en zijn instinct tot zelfbehoud werd overweldigd 
door zijn lustgevoelens.
Stacy verwijderde haar minibroekje, en ze liet hem haar dichtbegroeide harige 
poesje zien en haar vooruitstekende schaamlippen. Ze wenkte hem erotisch door 
met haar hele lichaam ritmisch heen en weer te zwaaien. De man kon er ten slotte 
niet meer tegen en begon op haar af te lopen. 'Doe het niet!', werd er door een 
vrouw in de menigte geschreeuwd en de man stopte. Stacy keek de vrouw aan en met 
veel minachting en verontwaardiging spuugde ze naar haar. Voordat de vrouw in de 
gaten had dat ze in moeilijkheden zat, had Stacy's spuug haar bereikt en haar in 
het hoofd geraakt waar het als een kogel dwars doorheen vloog en haar hersenen 
over de hele muur liet spetteren. Het bolletje spuug ging met hoge snelheid 
dwars door haar heen, door de betonnen muur van het gebouw en het begroef zich 
ten slotte vijftig meter diep in de grond voordat het zijn energie kwijt was 
geraakt.
'Kom hier of je ondergaat hetzelfde lot!', beval Stacy. Hij rende nu praktisch 
op de amazone af en stopte vlak voor haar. Stacy stak haar hand uit en hij pakte 
het. Hij voelde de zachtste huid die hij ooit in zijn leven had aangeraakt, en 
terwijl hij haar grotere hand streelde, voelde hij hoe fijngevoelig het was en 
zoveel krachtiger dan dat hij het zich voorgesteld had. Stacy pakte hem bij zijn 
kont en trok hem omhoog in een strakke omhelzing gevolgd door een lange en 
hartstochtelijke kus.

Ondertussen was Dee-Dee naar de bankbediende gelopen. Bij elke stap die ze deed 
schudde de grond onder haar, omdat de vrouw ervan hield haar voeten hard te 
laten neerkomen om haar 'prooi' zo nog meer te intimideren. De dure versierde 
marmeren vloer werd pijnlijk verpletterd onder de mooie zwarte voeten van de 
Alfa. De bediende begon wanhopig op de stil-alarmknop te drukken maar het 
supergehoor van de Afro-Amerikaanse Alfa hoorde het geklik en kon eruit afleiden 
wat hij had gedaan. Ze greep de man van middelbare leeftijd bij de strot en 
tilde hem finaal van de vloer, gemakkelijker dan een normale vrouw een veertje 
opgetild zou hebben. 'Dat was niet erg slim, jij stomme idioot!', siste ze. Dee-
Dee nam haar andere hand en plaatste het onder de kont van de bediende en 
duidelijk zichtbaar voor iedereen begon de ongelooflijke zwarte vrouw langzaam 
haar handen bij elkaar te brengen.
Het was afschuwelijk. Het lichaam van de bankbediende begon samengeperst te 
worden tussen Dee-Dee's ultramachtige handen. De man begon te stuiptrekken toen 
zijn interne organen tegen elkaar verpletterd werden. Zijn sleutelbeen brak 
evenals zijn ribben, die zijn longen doorboorden en zijn hart doorstaken. De 
vrouw bleef het inmiddels levenloze lichaam samenpersen, en ze voelde hoe zijn 
overige wervels knapten, kraakten en luid uit elkaar sprongen. Zijn armen en 
benen vielen op de grond, net als zijn hoofd. Zijn hele romp was tot pulp 
gedrukt en het droop naar de grond in een kleverige poel van botstukjes en 
vleesresten.
Dee-Dee liep dwars door de balie, en verbrokkelde het houten meubelstuk tot 
splinters met haar granieten dijen. Eenmaal aan de andere kant van de balie keek 
Dee-Dee naar beneden en zag een andere bediende, die op de vloer lag in een 
poging zich voor haar te verbergen. Ze bleek zich op het pad tussen Dee-Dee en 
de kluis te bevinden en dat was de enige verontschuldiging die de Alfa nodig had 
om nog iemand op haar lange lijst met slachtoffers te zetten. De zwarte amazone 
schonk geen aandacht aan de smekende vrouw op de vloer en liep recht op de 
versterkte stalen kluis af. Dee-Dee deed net alsof ze de smekende bankbediende 
niet had gezien, en ze zette langzaam haar blote voet op de veel kleinere voet 
van de vrouw. De vrouw voelde hoe Dee-Dee's grote blote voet haar eigen, met een 
panty bedekte voet raakte, en bijna streelde. De laatste samenhangende gedachte 
die de vrouw had was hoe ongelooflijk glad Dee-Dee's zijdezachte huid aanvoelde, 
ondanks het feit dat diezelfde voetzool cement en marmer had verbrijzeld alsof 
het sorbetkoekjes waren geweest.
Toen deed Dee-Dee een stap naar voren, en legde haar hele 1650 kilogram op de 
tengere voet van de vrouw. De gillen van de vrouw konden in de hele wijk gehoord 
worden. In één ogenblik waren haar hele voet en enkel finaal geplet. Vlees, 
botten en andere lichaamsstoffen werden verbrijzeld en vermorzeld samen met de 
marmeren tegel die eronder lag. Dee-Dee's voet vernietigde niet alleen de voet 
van de vrouw maar nam ook de helft van haar onderbeen mee. De vrouw gilde en 
smeekte om hulp maar niemand in het gebouw was zo stom om één van deze vrouwen 
het hoofd te willen bieden in een nutteloze poging om haar te redden. Dee-Dee 
deed nog een stap, deze keer vermorzelde haar linkervoet de rechterdij en -heup 
van de vrouw. Voordat de vrouw de kans kreeg het bewustzijn te verliezen, deed 
Dee-Dee haar derde en voor de bankbediende laatste stap. Deze keer kwam haar 
rechtervoet neer op de borst en de linkerschouder van de vrouw, en liet haar 
achter in een snelle maar pijnlijke dood.
Op het moment dat de vorige bankbediende op het stille alarm had gedrukt, was er 
een hele reeks anti-Alfa beveiligingssystemen ingeschakeld. Dee-Dee wist dit 
maar ze wist niet precies met welk soort valstrikken de kluis beveiligd was. Ze 
voelde zich een beetje nieuwsgierig en de reusachtige zwarte vrouw draaide zich 
om naar haar vriendin en schreeuwde: 'Gooi er eens één deze kant op, wil je!'
Stacy hield nog steeds de man die ze aan het kussen was met één hand vast en 
zonder die lange hartstochtelijke zoen te beëindigen liep ze naar de andere 
gijzelaars en ze greep er snel één vast, voordat hij zou kunnen ontsnappen. Ze 
tilde de man in de lucht en door een eenvoudig rukje met haar pols wierp Stacy 
de volwassen man naar Dee-Dee.
De grotere Alfa maakte er zich niet druk om om de man uit de lucht op te vangen 
en hij sloeg daarom simpelweg met vijftig kilometer per uur tegen Dee-Dee's 
indrukwekkende borst. Zijn rug klapte tegen haar zachte borsten en ze gaven toe, 
tot een bepaald punt, waar ze harder werden dan steen. Zijn rug werd vooruit 
gedrukt en de rest van zijn lichaam achteruit, waardoor zijn ruggengraat 
doorboog en vervolgens brak. De man viel op de vloer. Zijn lichaam was verlamd 
vanaf zijn middel maar helaas bleef hij nog voldoende bij bewustzijn om te zien 
hoe de reusachtige vrouw zich voorover boog en hem aan zijn been omhoogtilde.
'Laten we dit beveiligingssysteem eens testen!', zei de reusachtige zwarte 
vrouw, met een gemene grijns op haar gezicht.
'Alsjeblieft... nee. NEE!', gilde de verlamde man toen Dee-Dee hem naar de dikke 
metalen kluisdeur gooide en ze keek met verbazing toe (terwijl de gijzelaars in 
afschuw toekeken) hoe het lichaam van de man werd geteisterd door miljoenen Volt 
aan elektriciteit, waardoor hij onmiddellijk verkoold werd. 'Cool!', zei ze 
terwijl ze uitdagend naar de kluisdeur liep.
Ze stond voor de reusachtige, negentig centimeter dikke titanium deur. Het was 
verzegeld in de muur met dertig versterkte scharnieren en vijftig stalen 
grendels. De deur zelf woog zeven ton. Er was een hydraulisch systeem 
noodzakelijk om het massieve ding te openen en te sluiten, maar omdat de bank 
zich in een alarmtoestand bevond was het hydraulische systeem ingeschakeld om de 
deur gesloten te houden.
Dee-Dee plaatste haar fijngebouwde grote rechterhand tegen de deur. Meteen toen 
ze het aanraakte, deed er zich een ontlading voor van negen miljoen Volt in haar 
lichaam. De kluis was inderdaad beschermd, dacht Dee-Dee. De deur zag er op zich 
stevig genoeg uit om een mindere Alfa tegen te houden, misschien iemand met maar 
duizend keer de kracht van een normaal mens, maar zij was nóg vijfduizend keer 
sterker, oftewel ze had vijf miljoen keer de kracht van een normaal persoon. De 
elektriciteit voelde prikkelend aan, en als ze niet zo verdomd zwaar was 
geweest, zou die schok haar het bewustzijn hebben kunnen doen verliezen. Deze 
bank was inderdaad Alfabestendig!
Zelfs met de negen miljoen Volt aan elektrische stroom die door haar lichaam 
stroomde, had Dee-Dee slechts een geamuseerd gevoel. De sterke elektrische 
stroom kietelde haar meer dan dat het haar serieus enige pijn deed. Haar 1650 
kilogram zware lichaam ervoer slechts een héél licht verdovend gevoel.
De overige bankbedienden waren uit veiligheidsoverwegingen weggerend naar de 
plek waar de klanten stonden. Zij wisten van het verdedigingssysteem af en ze 
waren totaal verbijsterd door de manier waarop deze vrouw het weerstond.
Dee-Dee sloot haar hand en groef met haar vingers in de titanium kluis, waarbij 
ze luid het sterke metaal om haar machtige vingers draaide. Ze voelde hoe haar 
kleine bikinitopje en -broekje door de elektriciteit begonnen te branden, maar 
ze schonk er geen aandacht aan. Na een paar seconden waren al haar kleren (het 
weinige dat ze aan had gehad) in as veranderd en op de grond gevallen. Dee-Dee 
bleef met alleen haar rechterhand in de titaniumdeur staan draaien, om zo 
iedereen een indruk van de grootte van haar brute kracht te geven.
De mensen die toekeken waren al perplex. Hoe kon er iemand bestaan die zo 
verdraaid sterk was, dachten ze. Ze bleven naar de zwarte supervrouw staan 
staren, sommigen met de grootste erecties die ze ooit hadden gehad, anderen 
hadden hun broekjes nat gemaakt met gevoelens van lust en opwinding, terwijl een 
andere groep het van angst in hun broek had gedaan.
De vrouw stond daar in een imposante houding. Ze deed haar benen iets uit elkaar 
en legde haar vrije hand in haar zij, terwijl ze met haar andere hand nog steeds 
in de één meter dikke titanium kluisdeur draaide en frommelde. Ze liet de mensen 
haar daar zo ongeveer nog een seconde aanschouwen en toen trok ze nonchalant 
haar rechterhand naar buiten, waarmee ze de dertig scharnieren lostrok en de 
vijftig grendels vernietigde. Ze hield met één hand de zeven ton zware deur 
boven haar hoofd, samen met verscheidene brokken van de muur die zelfs nog 
meegekomen waren. 'Hé, Stacy! Vangen!', schreeuwde de ondeugende Dee-Dee, meteen 
nadat ze de deur naar haar oosters uitziende partner had gegooid.
In de tussentijd had Stacy aan het gezicht van de man staan zuigen die ze enkele 
minuten geleden had 'verleid'. 'Hij is best wel goed, en nog leuk ook', dacht ze 
terwijl ze met haar tong door zijn nauwere keel schoot. 'Er is geen betere 
manier om de tijd te doden terwijl Dee-Dee haar werk doet.' Ze voelde hoe de 
borst van de man strak tegen dat van haar werd aangeknepen omdat haar machtige 
armen hem in een bankschroefachtige omhelzing vasthielden. Ze kon voelen hoe 
zijn ribben doorbogen onder de druk die haar grote borsten veroorzaakten bij 
elke ademhaling die ze deed. Ze hield ervan hoe zijn handen haar heupen 
verkenden en haar kont vastpakten. Hij slaagde er maar net in het te bereiken en 
hij deed zijn uiterste best om in haar billen te knijpen. Jammer, wanneer ze 
rechtop stond zoals nu, waarbij ze haar hele 650 kilogram zware lichaam met haar 
benen moest dragen, kon niemand anders dan een Alfa deukjes in haar granieten 
bips veroorzaken. De gedachte 'misschien laat ik deze leven' ging door haar 
heen.
Stacy hoorde hoe haar partner haar iets toeriep, maar toen ze haar ogen opendeed 
zag ze een reusachtige metalen plaat minder dan dertig centimeter van haar 
vandaan met hoge snelheid recht op haar af komen. Zelfs met haar ongelooflijke 
snelheid en superieure reflexen, had de Alfa nauwelijks de tijd om haar ogen 
weer dicht te doen. De zeven ton zware titanium deur sloeg plat tegen haar 
lichaam, en wikkelde zich om haar heen alsof een blaadje aluminiumfolie was. Het 
metaal vormde zich om haar lichaam en alle gijzelaars konden haar prachtige 
silhouet zien onder de metalen wikkel.
Het is niet nodig om te zeggen dat de kerel die Stacy een paar seconden geleden 
in haar armen gehouden had aan gruzelementen gedrukt werd toen zijn lichaam werd 
platgewalst tussen de zeven ton zware deur en de nog vele male hardere Stacy. 
Stacy van haar kant verwerkte de klap alsof het een licht tikje op haar arm was 
geweest. Haar lichaam was niet in de geringste mate aan het wankelen gebracht 
door de klap.
Na een seconde of twee, spreidde Stacy haar armen uit, en ze verscheurde haar 
metalen sluier aan stukken. 'Jij teef!', vloekte ze tegen de lachende Dee-Dee. 
'Kon je me niet een beetje plezier laten maken?' Dee-Dee negeerde die laatste 
snauw en ging de kluis in. Een paar seconden later kwam ze naar buiten met haar 
handen vol geldzakken.
'Kom, pak ook wat en dan gaan we er vandoor', zei de zwarte Alfa tegen haar 
partner. Stacy liep de kluis in en pakte zoveel geldzakken als ze kon dragen.
'Ik ben zover', zei Stacy tegen de afgeleide Dee-Dee.
'Kijk, kijk, hoor eens wie er aankomen om ook aan ons feestje mee te gaan 
doen!', zei Dee-Dee met een vreugdevolle flikkering in haar ogen.
'Politiesirenes! Het geluid van mannen die hun ondergang tegemoet gaan.'
'Wel, laten we ze niet teleurstellen.'
'Ga maar, ik maak het hier wel af.'
Enkele ogenblikken later omsingelde een heel contingent aan politieauto's het 
gebouw. Tientallen mannen hadden hun geweren gericht op de ramen en deuren van 
het gebouw. De pers liet zich ook zien, zij stelden hun camera's achter de 
agenten op.
Dee-Dee kwam naar buiten en liep tot halverwege de agenten. 'Halt! Blijf precies 
daar staan!', schreeuwde een stem door een luidspreker. Dee-Dee stopte, ze had 
nog steeds twee armen vol met geldzakken. 'Dit gaat te gemakkelijk', dacht de 
agent. 'Ben je alleen?', vroeg hij.
'Nee!', antwoordde Dee-Dee. 'Mijn partner is binnen nog aan het opruimen. Ze zal 
zo wel naar buiten komen, ze wil dit graag zien!' Net toen de gespierde Alfa 
deze woorden had uitgesproken deed er zich een zware explosie voor in het 
gebouw, waardoor de halve gevel van het gebouw werd weggeblazen.  De explosie 
werd vergezeld van een verschrikkelijke hittegolf, die het hout deed ontbranden 
en het metaal deed smelten dat zich dichtbij het gebouw bevond. De agenten die 
het dichtst bij het gebouw hadden gestaan kregen eerste- en tweedegraads 
brandwonden in hun gezicht, terwijl degenen die verderop stonden alleen wat rood 
kleurden.
Toen de stof was neergeslagen zagen de agenten een grote groep verbrande lijken 
verspreid liggen op de grond naast het gebouw. Het was duidelijk dat die 
lichamen van binnen waren gekomen. De lijken waren zo zwaar verbrand dat ze 
totaal onherkenbaar waren geworden. Het gekste van de explosie, dacht de agent 
die de leiding had, was het ontbreken van vuur en de smerige geur die erna in de 
lucht was blijven hangen. De agent had een idee wat het geweest zou kunnen zijn, 
maar de gedachte eraan was verontrustend. Nee, hij moest het mis hebben, dacht 
hij. Niemand zou daartoe in staat zijn. Tot zijn schrik werd zijn vrees al kort 
daarna bevestigd.
Stacy stapte het gebouw uit met haar geldzakken. 'Sorry van daarnet, mensen, ik 
voelde me een beetje WINDERIG.' Alle agenten stonden met de mond open toen ze de 
tweede naakte reusachtige supermeid zagen en ze beseften wat de explosie die ze 
gezien hadden eigenlijk geweest was. Toen de mensen van de media begrepen dat de 
vrouwen Alfa's waren, schakelden ze hun camera's om op afstandsbediening en 
reden ze zo ver weg als ze konden.
In de tussentijd waren de ogen van Dee-Dee van opwinding gaan glinsteren dankzij 
al deze kneusjes (zoals zij ze graag noemde) die klaar stonden om tot gehakt 
gestompt te worden.

LOCATIE: Kamer 345, George Washington General Hospital, Washington D.C.

FBI-agent John Newman zat naar het nieuws te kijken op de televisie in zijn 
kamer. De rechtstreekse uitzending van de bankoverval deed pijnlijke 
herinneringen door zijn hoofd gaan. Want hij zag het onmiskenbare beeld van de 
zwarte lijfwacht van de gebroeders Verducci, die bezig was een heel contingent 
politieagenten neer te maaien.
Dee-Dee's gezicht stond in zijn geheugen gegrift, want hij zou haar en die 
laatste seconden voordat hij het bewustzijn verloor nooit meer kunnen vergeten. 
Zij daar, alleen, die zijn jarenlange partner vasthield bij het hoofd, 
vastgeklemd tussen haar gigantische borsten, en die toen, zonder ook maar het 
kleinste teken van mededogen, zijn hoofd ertussen vermorzelde. Hij deed zijn 
ogen weer open en bekeek de nieuwsuitzending. Sommigen agenten waren er in 
geslaagd van het toneel weg te rijden, maar de meerderheid die overbleef was 
voorgoed verloren.
Hij voelde woede en onmacht. Hij zou een manier hebben moeten vinden om ze op te 
sluiten toen hij met hen geconfronteerd werd, maar hij had het verknald en zijn 
hele team had de prijs moeten betalen. Tenminste zo dacht hij erover. Hij voelde 
dat hij dáár zou moeten zijn, bij de jongens, om het gevecht te leiden in plaats 
van het hier op een veilige afstand te aanschouwen.
Er werd op de deur geklopt, waardoor hij terugkeerde in de realiteit. 'Kom 
binnen', antwoordde hij. Er kwam een jonge agent binnen met een dokter achter 
hem aan.
'Meneer, uw transport is gearriveerd. Bent u zover?', vroeg de jongeman.
'Jazeker, zodra die ouwe pillendraaiers hier me gezond verklaren.'
'Het gaat nu goed met u, meneer Newman, maar bedenkt u zich wel dat u hier 
twaalf dagen gelegen hebt. Uw toestand was zeer kritiek!'
'Ik voel me nu prima.'
'U moet uzelf een aantal weken in de gaten houden. Probeer inspannende 
activiteiten te mijden.'
'Zeker, ik zal het kalm aan doen.' Hij schudde de hand van de oude dokter en 
draaide zich toen om naar de agent. 'Okay, jongen. Als je mijn spullen wilt 
pakken. Ik mag voorlopig nog niets tillen.'
De twee mannen verlieten het ziekenhuis en stapten in een auto op de 
parkeerplaats.
'Zal ik u naar huis brengen?'
'Ben je gek? Ik heb al genoeg tijd in een bed doorgebracht. Nee, breng me naar 
mijn kantoor. Het is tijd dat ik het commando van mijn nieuwe eenheid op me 
neem.'
'Jawel meneer!'

LOCATIE: Centrale controlekamer, Alfa Task Force Hoofdkwartier, Washington D.C.; 
8 meter beneden zeeniveau.

John Newman werd de Centrale controlekamer binnengeleid waar hij verwelkomd werd 
door zijn oude vriend en baas Ronald Gallagher.
'Welkom, John, wat vind je van jouw nieuwe operatiebasis?'
'Heel aardig, ouwe makker. Verwacht je hier veel nucleaire explosies te doen 
afgaan?'
'Waarom vraag je dat?'
'Deze plek is gebouwd als een fort, maar voor zover ik het kan zien, is het meer 
van binnen dan van buiten versterkt.'
'Ah, ik begrijp het. Maak je daar nu nog maar geen zorgen over. Het zal dadelijk 
wel allemaal duidelijk worden. Kom met me mee naar de Gevechtskamer, daar zul je 
je team ontmoeten.'
'Ik kan niet wachten. Ik wou alleen dat ik hun persoonlijke dossiers had kunnen 
bekijken voordat ik ze persoonlijk zou ontmoeten.'
'Ja, maar hun dossiers werden als ZEER GEHEIM beoordeeld, daarom mochten ze niet 
uit dit gebouw verwijderd worden.'
Ze liepen door een aantal ruime gangportalen totdat ze een grote deur bereikten 
met daarop het bordje 'Gevechtskamer'. Eenmaal binnen ontmoetten ze twee mannen 
die om een grote metalen ronde tafel zaten.
'Wolf?', vroeg agent Newman, toen hij een oude vriend in één van die stoelen 
herkende.
'Ik denk dat je agent Wolf Westcott al wel kent, onze hardwarespecialist.' Een 
zware man, al een eind in de vijftig, stond op en wandelde naar de twee agenten. 
Hij had een rossige baard van gemiddelde lengte, een bierbuik en een tatoeage op 
zijn rechter onderarm.
'Hem kennen? We gingen samen naar school. Hoe gaat het met je, ouwe rukker?'
'Het is goed om je weer te zien, oude man. Toen ik hoorde dat jij was gekozen om 
het team I te gaan leiden, heb ik meteen getekend. Het spijt me van Sparks. Het 
heeft ons echt hard getroffen dat we hem verloren hebben.'
'Dank je. Ja, dat denk ik ook, je kende hem immers nog langer dan ik.'
'Laat me je voorstellen aan één van de knapste jonge honden die de FBI ooit 
gehad heeft. Jeremy Anderson is de nieuwe tovenaar van de Task Force als het om 
computers en elektronica gaat.'
'Het is me een genoegen u te ontmoeten, meneer Newman. Ik heb veel over u 
gehoord', zei de enthousiaste jonge agent toen hij de hand van de oudere agent 
schudde.
'Deze knaap kan in enkele minuten tijd in elk gegevensbestand of 
satellietnetwerk komen', voegde Ronald er nog aan toe.
'Heel indrukwekkend, hè', zei Wolf.
'Inderdaad! Maar er is nog één klein detail', antwoordde John.
'En wat mag dat dan wel zijn?', vroeg Ronald.
'Drie mensen zijn nog niet precies een Task Force.'
'Waar. De andere helft van het team kan nu ieder moment hier zijn.'
Alsof het afgesproken was begon de grond te beven in een gelijkmatig luid gebonk 
dat dichterbij kwam. Toen ging de deur open en drie grote vrouwen van het type 
Alfa kwamen de Gevechtskamer binnen achter de vier mannen. John Newman draaide 
zich om, zag de drie Alfa's, en moest onmiddellijk terugdenken aan zijn laatste 
ontmoeting met twee van hun soort. Instinctief ging hij voor Ronald staan om hem 
te beschermen en hij trok zijn pistool en richtte het op het hoofd van de 
grootste. Hij was verrast dat geen van hen enige agressieve beweging maakte. In 
feite hielden de drie hun handen in de lucht!
De drie vrouwen waren heel duidelijk Alfa's. Ze hadden allemaal de kenmerken van 
een Alfa. Voluptueuze lichamen, een perfecte huid, een grote meisjesachtige 
schoonheid, de grote lengte en de zware lichaamsbouw.
Degene aan de linkerkant had een donkerbruine huid, prachtige groene ogen, kort 
zwart haar en een redelijk zwaargebouwd spierstelsel. Ze was 2,18 meter lang en 
erg jong, waarschijnlijk 24 jaar oud. Degene aan de rechterkant was een 
verrukkelijke blonde vrouw met blauwe ogen en een slank en hard lichaam. Zij mat 
2,49 meter in de lengte en ze was zelfs nog jonger dan de eerste, misschien 21 
of 22 jaar oud. De derde was een zeer lange brunette met bruine ogen en een zeer 
massief gespierde lichaamsbouw. Ze mat een ongelooflijke 2,90 meter. Zij was de 
oudste van het trio, waarschijnlijk midden dertig.
'John, wat ben je aan het doen?', vroeg Wolf.
'Rustig, John, zij staan aan onze kant!', zei Ronald toen hij John's wapen liet 
zakken.
'Aan onze kant? Dat kun je niet m...'
'Maar ik meen het. Het zijn burgervrijwilligers.'
'Vrijwilligers?'
'Ja, en ze zijn een enorme aanwinst voor het team.'
'Maar het zijn verdomme Alfa's!'
'Kom John, nu ben je niet eerlijk.'
'Je kunt me wat!' John stormde de deur uit en liep richting de uitgang.
'Bel me wanneer je die monsters gedumpt hebt en serieus bent geworden over deze 
grap van een Task Force!'
'John, wacht!', schreeuwde Wolf, maar zonder resultaat. John bereikte de 
vrachtlift en drukte op het knopje. Terwijl hij stond te wachten tot de lift 
naar beneden kwam, hoorde hij een paar zware voetstappen achter zich en hij zag 
hoe een grote schaduw de zijne op de liftdeur overdekte. Hij draaide zijn hoofd 
om en zag de blonde Alfa achter zich staan. 'En wat moet jij hier?', zei hij, 
terwijl hij zijn rechterhand op zijn pistool legde en de veiligheidspal eraf 
haalde.
'Dat heb je niet nodig. Ik ben alleen maar hier om te praten', zei de mooie 
jonge vrouw.
'Je kunt praten. Het is nog steeds een vrij land. Het betekent echter niet dat 
ik zal luisteren.'
'God! Ik wist dat je koppig was, maar ik heb nooit geweten dat je zo'n zeikerd 
was!'
'Je bent gek. Wij hebben elkaar nog nooit eerder ontmoet!'
'Tjonge, wat ben jij blind. Kijk naar me! Kijk naar mijn gezicht.' Hij wierp een 
vluchtige blik op haar en draaide toen weer zijn rug naar haar toe.
'Sorry meid. Ik kan je niet herkennen.'
'Ik ben het, Laura, Laura Jensen!' De liftdeur ging open, maar John stapte niet 
naar binnen. In plaats daarvan draaide hij zich langzaam om en hij keek de vrouw 
wat beter en langer aan.
'Laura... Jensen? Van...'
'Ja, oom John. Ik ben het nichtje van Jeff Jensen.'
'Dat is onmogelijk! Laura Jensen is nog maar een kind!'
'De laatste keer dat je me zag was drie jaar geleden! Ik was toen al negentien.'
'Ik trap er niet in.'
'Eens nadenken. De laatste keer dat we elkaar zagen, was toen jij op bezoek kwam 
en dineerde met mijn oom en mij. Ik zou de volgende dag weggaan om te gaan 
studeren en jij kwam afscheid nemen. Je gaf me zelfs deze gouden armband als 
afscheidscadeau.' Ze liet hem haar arm zien met daaraan de armband die om haar 
pols gewikkeld zat. 'Nu past hij nog maar net, maar ik draag hem nog steeds.'
John keek naar de armband en was geschokt toen hij besefte dat één van de 
vrouwen die hij enkele momenten geleden monsters had genoemd, niemand anders was 
dan het nichtje dat zijn gestorven partner had opgevoed sinds haar ouders 
vijftien jaar geleden waren overleden. Hij had haar als kind en als puber 
gekend. Hij was zo trots op haar geweest toen zij een afscheidsrede mocht houden 
bij de diploma-uitreiking van haar klas en hij was erg bedroefd geweest toen zij 
verhuisde om te gaan studeren.
'Hoe... Wanneer... Waar...', was alles wat hij wist te zeggen, en zijn keel 
voelde droog aan. Hij voelde een mengsel van blijdschap, bedroefdheid en 
verwarring.
'Tja, het is een lang verhaal. Drie weken nadat ik in Denver was aangekomen, 
kocht ik een halssnoer van een vent van buiten de campus. De ketting had een gek 
uitziende steen die gloeide in het donker. Ik heb het zes dagen gedragen en toen 
ik een keer dronken was werd het halssnoer gestolen. Die nacht verloor ik het 
bewustzijn. Twee dagen later was ik de vrouw die je nu voor je ziet.'
John stond stil, verzonken in zijn gedachten. Ronald, die zich afzijdig had 
gehouden gedurende het gesprek, kwam op hen af. 'Laten we maar teruggaan naar de 
Gevechtskamer!' Ronald ging voorop en John en Laura volgden hem.
'Dus... Wat doe je hier? Waarom ben je niet meer op de universiteit?', vroeg 
John toen de twee door de lange gang liepen.
'Ik ben hier om dezelfde reden als jij. Om de moord op mijn oom te wreken!'
De drie kwamen terug in de Gevechtskamer, waar de andere vier leden van het team 
zaten te wachten. Ronald ging verder met het onderling aan elkaar voorstellen. 
'Wel John, je kent juffrouw Jensen al, dus zal ik je alleen vertellen wat je nog 
niet weet.' Hij stond naast de torenhoge juffrouw Jensen, het topje van zijn 
hoofd reikte maar net zo hoog als halverwege haar zeer vooruitstekende boezem. 
'Zoals je weet, gaat ze nog maar iets langer dan drie jaar naar de universiteit, 
maar ze heeft al een doctoraat in elektronica, telecommunicatie en medicijnen. 
Zoals je eerder al hebt aangeduid is ze een Alfa en als zodanig heeft ze een 
ongelooflijke kracht en uithoudingsvermogen, maar ze heeft ook een 
verbazingwekkende lenigheid en lichaamscoördinatie ontwikkeld.'
Hij wandelde vervolgens naar de lange gebruinde brunette. Hoewel zij de kleinste 
van de drie was torende ze nog steeds boven Ronald uit. Hij reikte nog niet eens 
helemaal tot aan haar schouders. 'John, deze zeer mooie jonge dame is juffrouw 
Rose DuMont. Zij heeft een doctoraat in geologie, natuurkunde, scheikunde en 
biologie. Zij is niet alleen, samen met Laura, één van de slimste vrouwen ter 
wereld, maar voor zover wij het konden bepalen, behoort ze ook tot de snelste.'
Ten slotte liep Ronald naar de grootste van de drie vrouwen. Hoewel Ronald een 
lange man was, kwam hij niet verder dan tot ongeveer een centimeter onder de 
gigantische boezem van deze vrouw. 'Je kunt je misschien deze prachtige vrouw 
nog herinneren. Zij was de allereerste Alfa die werd ontdekt. Haar naam is Jane 
Cortez. Zij is het type persoon dat je in een oorlog aan jouw kant wilt hebben. 
Voor zover wij het kunnen nagaan, lijken er geen grenzen aan haar kracht.'
'Ik moet al hun dossiers inzien. Het wordt tijd dat ik de leiding van dit 
groepje overneem.'
'Dat is de John Newman die ik me herinner!', schreeuwde Wolf. 'Het zal weer net 
zo zijn als vroeger!'
'Niet echt', zei John. 'Nu, Ronald, laten we naar mijn kantoor gaan en 
beginnen.'
De twee mannen gingen weg zonder nog een woord te zeggen en lieten de andere 
vijf leden van het team in de Gevechtskamer achter meer dan een beetje bezorgd 
over hun nieuwe commandant.
'Zo, wat is er met hem aan de hand?', vroeg Jane.
'Jullie hebben allemaal het rapport over Jensen's dood gelezen', zei Wolf.
'We moeten hem gewoon wat tijd geven', voegde Laura eraan toe. 'Hij zal wel 
bijdraaien.'
'Wel, laten we het hopen!', zei Jeremy.
'Kalm maar, Anderson, we zullen het wel redden', vulde Jane aan.
'Ja, junior, en als ik me het goed herinner wilde jij ons een tijdje geleden ook 
niet hebben', zei Rose.
'Misschien niet, maar dat is veranderd', zei Anderson, terwijl hij aan de tafel 
rechts naast Rose ging zitten.
'O ja? En wat heeft dat wonder veroorzaakt?', plaagde Rose.
'Ik denk dat ik de BETERE dingen van het leven beter ben gaan waarderen', zei 
hij, met een knipoog naar Rose.
Rose draaide met haar ogen en liep toen de Gevechtskamer uit. Ze werd gevolgd 
door Jane en Laura. Wolf legde een hand op Jeremy's schouder. 'Het zal nooit 
gebeuren, mijn vriend. Laat het maar rusten.' De dikke oudere man liep ook naar 
buiten.
'Moeilijk publiek', zuchtte Anderson en ook hij verliet de kamer.
Ondertussen werden in het kantoor van John Newman de dossiers van de leden van 
zijn team aan hem verstrekt. Hij bladerde snel door de pagina's. 'Mijn God!', 
riep hij uit toen hij de gegevens van Jane's dossier las. 'Is deze informatie 
nauwkeurig?'
'Ze is indrukwekkend, of niet?', zei Ronald.
'Dat zou ik zeggen. Jane Elisabeth Cortez, codenaam: Powerhouse, leeftijd: 36; 
lengte: 2,90 meter; gewicht: 2735 kilogram. Kracht: Niet beschikbaar - Boven de 
meetbare grens', las John. 'Hoe is dat zelfs maar mogelijk? Ik wist dat Alfa's 
sterk waren, maar toch binnen redelijke perken.'
'De meeste wel. We waren wel in staat de kracht van Laura en Rose te meten, maar 
voor Jane is het een heel ander verhaal.'
'Ja, ik zie het hier. Rose DuMont - Kracht: Circa 13.000 x N.M.N. (Normaal 
Menselijk Niveau). Laura Marie Jensen - Kracht: Circa 945.000 x N.M.N.'
'Dat klopt.'
'Hoe kwam het dat je Jane niet kon meten?'
'We hebben het geprobeerd, geloof me, maar het maakte niks uit met welke test we 
aan kwamen zetten, ze wist ze altijd te verslaan.'
'Maar je kwam toch wel in de buurt van haar grenzen, of niet?'
'Dat kunnen we niet zeggen.'
'Huh?'
'Het was al moeilijk genoeg om bij Laura's grenzen te komen, maar we hebben het 
bij haar gered. We namen diezelfde test en versterkten de weerstand nog eens 
honderd maal. Laura kon het niet eens bewegen, Rose ook niet. Zelfs hun 
gezamenlijke kracht was niet voldoende om het platform van die reusachtige 
hydraulische gewichtmachine op te tillen, die we in elkaar hadden gezet.'
'En Jane?'
'Ik denk dat ze een beetje op wilde scheppen want ze tilde het helemaal op, en 
hield het met haar pink in bedwang. Ze zei eerlijk dat ze bijna geen weerstand 
kon voelen.'
'Mijn God!'
'Inderdaad John. Ze is waarschijnlijk het sterkste wezen dat ooit op deze 
planeet geleefd heeft.'
'Dan is ze dus te gevaarlijk om...'
'Nonsens! Zoals je eerder zult gaan ontdekken dan je denkt, is mevrouw Cortez 
één van de warmste, aardigste en zorgzaamste vrouwen die je ooit hebt ontmoet. 
Ze heeft een hart van goud. Denk daaraan. Als ze gewild had een stoute meid te 
zijn, dan zou er absoluut niets zijn wat iemand kon doen om haar tegen te 
houden. We zijn heel erg gelukkig dat ze bij óns team zit.'
'Ik ben blij dat ze niet mijn vijand is. Ik heb al twee wilde Alfa's om me 
zorgen over te maken.'
'Nu je het erover hebt... Je hebt vast het nieuws eerder op de dag al gezien.'
'Ja. Wat was de totale schade?'
De teruggevonden beveiligingscamera liet zien dat er 32 mensen in de bank gedood 
werden. Buiten hebben we meer dan 46 mensen verloren, inclusief politiemannen, 
verslaggevers en toeschouwers.'
'Hoeveel hebben ze meegenomen?'
'Er was bijna tien miljoen weg uit de kluis.'
'Er is hier iets dat me dwars zit.'
'Zou je het erg vinden mij te zeggen wat dat is?'
'Die twee teven werken voor de gebroeders Verducci, maar zij zijn drugsdealers 
en geen ordinaire bankrovers. Tenzij... Vertel me eens, hoeveel werd er in 
beslag genomen op de plek waar Sparks gedood werd?'
'We hebben voor 25 miljoen dollar aan topkwaliteit cocaïne teruggevonden. 
Waarom?'
'Dat moet het zijn. Ze hebben bij die overval zoveel verloren, dat ze niet 
genoeg meer hebben om hun leveranciers te betalen. Nu proberen ze wanhopig hun 
geld terug te krijgen.'
'Je hebt daar misschien een punt. Maar als ze alleen maar tien miljoen 
hebben...'
'Ze moeten nog een slag slaan om de rest te krijgen.'
'John liep om zijn bureau heen naar de intercom. Hij drukte een knop in en begon 
door de microfoon te spreken. 'Hé Wolf!'
'Ja John', antwoordde de stem van de man door de geluidsbox.
'Houd alle politiefrequenties in de gaten. Let op een bankalarm. En houd het 
team gevechtsklaar.'
'Doe ik. Wolf uit.'
'Alles wat we nu moeten doen is wachten', zei John.
'Het kan echter wel eventjes duren', vulde Ronald aan.
Plotseling onderbrak de intercom de stilte. 'Attentie! De First Redwood Bank and 
Trust wordt aangevallen door twee Alfa's!', schreeuwde Wolf.
'Maar misschien ook niet!'
'Wolf, zorg dat iedereen klaar staat. We vertrekken onmiddellijk.'
'Begrepen!'
'Het is tijd om te zien of deze groep net zo goed is als jij zegt', zei John 
terwijl hij zijn kantoor uitrende.
'Ik hoop het. Een goede jacht, mijn vriend', zei de oudere agent, en hij bleef 
achter.
Agent Newman rende door de gang en laadde zijn pistool. Hij kwam bij de centrale 
lift en vond daar zijn hele team dat op hem stond te wachten. Hij zag hoe de 
drie machtige vrouwen van zijn team wachtten op zijn bevelen en hij voelde toen, 
voor de eerste keer in lange tijd, dat ze misschien een kansje hadden om te 
winnen.
De deuren van de lift gingen open en de zes stapten naar binnen. John stond 
vooraan met de rug naar hen toe naar de deur te kijken. 'Okay, mensen, laten we 
erop af gaan en eens tegen die vieze Alfakonten aantrappen!'
'Jawel, meneer!', schreeuwden ze allemaal.
'Anderson...', zei John.
'Ja, meneer?'
'Schreeuw nooit meer zo in mijn oor.'
'Ja, meneer', zei hij nu zachtjes. De rest grinnikte.
De deuren van de lift sloten zich en de klim door de schacht begon, en het 
nieuwe beginnende heldenteam ging op weg naar zijn eerste slag.



III


LOCATIE: Het kruispunt van Broadway en Second Avenue. New York City.

Er liepen twee grote vrouwelijke gestalten over de Broadway Avenue, ze trapten 
op alles en iedereen die zo stom was om hun pad te kruisen. De twee waren hele 
machtige Alfa's, in toegewijde dienstbetrekking bij Leo en Victor Verducci.
Degene die voorop liep was Stacy. Zij was een 25-jarige oosterse vrouw met 
bruine haren en bruine ogen en een perfect gebruind lichaam. Ze was een zeer 
grote en machtige vrouw, ze was 2,36 meter lang en woog ongeveer 650 kilogram. 
Ze had een zeer gespierd lichaam, als een Miss Olympia kampioene, waardoor het 
duidelijk was dat ze erg sterk was, en om indruk te maken op iedereen die haar 
kon zien droeg ze een grote gepantserde wagen boven haar hoofd en ze hield het 
met één hand vast.
Achter Stacy liep haar partner in de misdaad Dee-Dee. Zij was nog veel groter en 
indrukwekkender dan Stacy, de 30 jaar oude Afro-Amerikaanse vrouw bereikte een 
lengte van 2,49 meter en haar gewicht was een ongelooflijke 1650 kilogram. Haar 
spierstelsel was overontwikkeld, bijna tien keer zo zwaar als Stacy's  prachtige 
bouw. Dee-Dee was niet tevreden geweest met het wegnemen van het geld uit de 
bank, en ze had daarom de hele kluis maar meegenomen. Ze had de hele 100 ton 
zware kluis uit het bankgebouw gescheurd en hield het nu boven haar hoofd vast 
met haar beide handen. Ze hield het gewicht eigenlijk met één hand in bedwang en 
ze gebruikte de andere alleen om het in balans te houden.
De twee supervrouwen droegen hun gebruikelijke 'uniformen', piepkleine zwarte 
bikinibroekjes en zwarte topjes. De topjes reikten maar tot halverwege hun 
prachtige boezem, waardoor de zware en sappige onderzijden ervan duidelijk 
zichtbaar waren. Beide vrouwen liepen blootsvoets, omdat geen schoen in staat 
was de ongeëvenaarde krachten die door hun grote maar vrouwelijke voeten werden 
uitgeoefend te verdragen.
Hun uitdossing was een idee geweest van de jongere Verducci, Leo. Hij hield 
ervan om hen zo rond te zien lopen en omdat Victor er geen bezwaar tegen had, 
was het hun uniform geworden.
De politie had al lang geleden elke hoop opgegeven om deze twee te stoppen. Ze 
beperkten zich slechts tot het op een veilige afstand houden van de mensen (en 
van zichzelf.)
'Het lijkt erop dat de uniformen verstandiger zijn geworden en hebben geleerd om 
bij ons weg te blijven', grinnikte Stacy.
'Jammer, het maakt deze opdracht wel een beetje saai!', antwoordde Dee-Dee.
'Ha! Tja, die sukkels in de bank hebben ons tenminste nog vermaakt.'
'Ook maar net.'
'Weet je wat jouw probleem is, Dee?'
'Wat zou dat nu kunnen zijn?'
'Je neemt de tijd niet om jezelf te amuseren. Dwars door mensen heen stompen is 
leuk maar het gaat veel te snel. Je moet jezelf de tijd geven en van elk 
"speeltje" genieten.'
Plotseling werden ze afgeleid door het geluid van een laag overvliegende 
helikopter, die de aandacht van de twee supervrouwen wist te trekken. Ze keken 
omhoog en zagen een zwaar bewapende militaire gevechtshelikopter. Een zijdeur 
gleed open en liet vijf mensen zien.
De twee vrouwen waren erg verrast om twee mannen te zien samen met drie Alfa's. 
'Zo, dit wordt dus toch niet zo saai!', zei Dee-Dee en beide vrouwen hielden 
halt.
De gevechtshelikopter begon zijn grootste kanon op de twee vrouwen af te vuren. 
Dit was anders dan wat ze eerder hadden gevoeld, dit waren geen simpele pistool- 
of geweerschoten, maar antitankgranaten die op hun bijna naakte lichamen 
insloegen als een dodelijke munitieregen. Stacy was niet op haar hoede en hoewel 
het wapenvuur haar niet verwondde, wierp het haar wel omver, en ze moest de 
pantserwagen die ze had vastgehouden laten vallen. Dee-Dee bleek echter nog 
steeds te groot en de inslagen hadden op haar geen enkele invloed.
Ondertussen waren de twee mannen en de kleinste van de vrouwen uit de 
stilhangende helikopter gesprongen, ze hingen aan twee veiligheidslijnen, die 
hen binnen enkele seconden naar de grond brachten. De twee andere grotere 
vrouwen sprongen zo naar buiten en vielen in vrije val naar de grond. Er 
ontstonden kraters in de grond waar ze met hun voeten insloegen, vooral bij de 
grootste Alfa die zelfs een kleine aardschok veroorzaakte.
De helikopter trok zich toen terug en bleef achter zijn bemanning zweven, die nu 
op de grond was. Er was slechts één man in de gevechtsmachine achtergebleven om 
voor dekking vanuit de lucht te zorgen. Toen het stof en de rook waren 
opgetrokken zagen de twee bankrovers vijf mensen voor zich staan.
In het midden van de groep stond een man van middelbare leeftijd die een sigaar 
rookte, gekleed in een zwarte broek, een wit overhemd en een bruine regenjas met 
hoed. Rechts achter hem was een veel jongere man, die een zwart pak droeg, en 
een heel groot geweer vasthield. Aan zijn andere kant stond een mooie 
diepgebruinde vrouw, met kort zwart haar en doordringende groene ogen. Haar 
lichaam was erg atletisch gebouwd, met sterke armen en machtig uitziende benen. 
Zij was de kleinste van de drie vrouwen, ze mat 'slechts' 2,18 meter. Naast haar 
stond de op één na grootste vrouw van de groep, een mooie 2,49 meter lange 
blondine met blauwe ogen. Tenslotte, aan de andere kant bij de jongeman stond 
het grootste vrouwelijke teamlid. Ze liet zijn 1,83 meter er nietig uitzien, de 
brunette mat een ongelooflijke 2,90 meter in de lengte. Het lichaam van de vrouw 
had het zwaarste spierstelsel dat maar mogelijk was, nog vele keren zwaarder dan 
de adembenemende bouw van Dee-Dee. De vijf hadden niet de tijd gehad om van 
kleding te veranderen dus droegen ze wat ze op de basis aan hadden gehad, en de 
drie vrouwen waren in de fitnessruimte aan het trainen geweest en dus droegen ze 
nu hun elastische gympakjes.
De agent die de leiding had herkende onmiddellijk de zwarte vrouw die zeven 
meter voor hem stond. Zij was degene die zijn partner voor zijn ogen had 
vermoord, en hem in een coma naar het ziekenhuis had gestuurd. Hoe meer hij naar 
haar keek, des te meer de beelden van de moord op Sparks zich voor zijn 
geestesoog herhaalden, en hem martelden. Toen keek hij naar de blonde superstoot 
die het verst rechts van hem stond. Hij wist dat zij zich nu beroerd moest 
voelen. Jeffrey 'Sparks' Jensen was zijn partner geweest maar hij was ook de oom 
van Laura geweest.
De oudste man deed een stap naar voren en zwaaide met zijn pasje heen en weer. 
'FBI, jullie teven staan onder arrest.'
Stacy kwam weer overeind. 'Kijk nu, de cavalerie is hier!'
Dee-Dee glimlachte. 'Ja, laten we ze een warm welkom geven!'
'Alfa Aanvalsgroep - Neem ze te grazen!', schreeuwde de leider van de groep, en 
hij trok zijn semi-automatische pistolen. Toen hij begon aan te vallen, hield 
een hand op zijn schouder hem plotseling tegen. Hij draaide zich om en zag hoe 
de Franse maagd met de groene ogen hem terugtrok.
'Laat ons dit afhandelen, John', zei de vrouw met de donkere huid.
'Wat?'
'Rose heeft gelijk', zei Laura. 'Het is te gevaarlijk voor jou en Anderson.'
'Kijk uit!', schreeuwde de grootste vrouw. De vier keken op en zagen hoe de 
pantserauto en de kluis recht op hen af kwamen vliegen.
Jane deed een stap naar voren, stak haar armen omhoog en ving de grote 100 ton 
zware bankkluis. De metalen kluis kwam zo snel naar beneden, dat de gespierde 
supervrouw eronder verdween toen het op de grond stortte.
John en Rose wisten instinctief uit de weg te springen, maar Anderson's minder 
ervaren reacties verraadden hem en de auto kwam recht op hem af. Gelukkig waren 
Laura's reflexen veel beter en ze was in staat zichzelf op de man te werpen en 
hem naar de grond te duwen. Ze lag boven op hem maar hield haar 700 kg van hem 
af door op haar armen te steunen. Een halve microseconde later klapte de 
gepantserde wagen met zoveel kracht op de rug van Laura, dat het zowaar van haar 
weg stuiterde en de straat doorvloog in de richting van de menigte.
'Rose! De auto!', schreeuwde John. De jonge Franse vrouw sprong op en racete het 
vliegende voertuig achterna. Haar sterke voeten deden het asfalt onder haar 
exploderen want ze rende met een snelheid die de geluidsbarrière benaderde. Ze 
kon gemakkelijk met Mach-10 rennen maar ze wilde de verwoestende geluidsknal 
vermijden die ze dan zou veroorzaken. Rose bereikte de door de politie afgezette 
lijn en stopte er net voor, en ze zag de auto op haar af vliegen. Ze zette zich 
schrap en ving de voorkant van het voertuig op. Ze hield het voertuig tegen, 
maar niet voordat haar voeten ongeveer twintig meter naar achteren waren 
gesleept en de wagen zijn beweging had verloren. Gelukkig hadden de mensen 
genoeg tijd gehad om zich uit de voeten te maken. De wagen verdraaide zichzelf 
en het boog als een accordeon toen het tegen het sterke lichaam van Rose werd 
gedrukt. Ze zette het wrak zachtjes op de grond. Ze keek om zich heen of 
iedereen veilig was en ze zag hoe de menigte zich om haar heen begon te 
verzamelen. Veel mannen en vrouwen begroetten haar, ze klapten en juichten haar 
toe. Ze genoot van de aandacht en ze glimlachte naar haar fans.

Ondertussen lag Laura nog steeds boven op Anderson. 'Jeremy, is alles okay?' De 
jonge agent had de grote adembenemende boezem van de enorme Alfa op zijn gezicht 
en het drukte zwaar op hem. Hij probeerde iets te zeggen maar hij kon alleen 
maar onsamenhangende gedempte geluiden voortbrengen. Ze ging zitten en keek 
omlaag naar haar strijdmakker. Hij had het erg warm gekregen onder zijn last, 
zijn voorhoofd glinsterde van het zweet. Het was niet duidelijk of het kwam door 
zijn nipte ontsnapping aan de dood of gewoon omdat hij een vrouw als Laura boven 
op hem had gehad. 'Ik ben okay. Dank je wel, ik sta bij je in de schuld!', zei 
de agent, en hij ging zitten. 'Ach, vergeet het', zei ze, toen ze opstond. 
'Probeer alleen de volgende keer het gevaar te mijden.' Toen draaide de blonde 
vrouw zich om en ze stormde op Dee-Dee af. 'Ik heb nu nog wat dingen recht te 
zetten.'
Dee-Dee keek naar de vrouw die op haar af kwam en glimlachte. 'Ik neem haar wel 
onder handen, Stacy. Ga jij maar met die andere spelen', zei de reusachtige 
zwarte vrouw tegen haar kleinere oosterse partner. Stacy knikte en sprong de 
lucht in in de richting van Rose.

John was overeind gekomen en hij rende naar de bankkluis. 'Jane!', schreeuwde 
hij.
'Ja?', was het antwoord van een vrouwelijke stem van binnen in de kluis.
'Ben je okay?', vroeg de agent.
'O ja, sorry... Ik kom er zo uit!'
'Er zo uit? Hoe ben je er in hemelsnaam IN gekomen?' Toen begon precies voor hem 
de dikke metalen muur naar buiten te buigen en er barstten vier vingers met 
lange nagels uit de kluis. Een andere groep van vier vingers kwam naar buiten 
net boven de eerste groep, maar ze wezen de andere kant op. De twee groepen 
vingers bewogen zich toen van elkaar weg en scheurden de één meter dikke 
titanium muur doormidden alsof het nat toiletpapier was. De grote vrouwelijke 
vorm stapte toen naar buiten en keek neer op een zeer ontzette teamleider. 
'Sorry dat ik er zo lang over heb gedaan, baas. Ik werd... daarbinnen wat 
afgeleid.'

Laura had Dee-Dee bereikt en ze viel haar woedend aan. Laura deed een harde 
zwaai naar de kaak van de zwarte vrouw. Het geluid van de inslag werd in de hele 
stad gehoord als een blikseminslag. Zeer tot verrassing van Laura, stond haar 
tegenstandster daar echter nog steeds, en ze glimlachte zelfs. Hoewel Dee-Dee 
net zo groot was als Laura, was het lichaam van de zwarte vrouw meer dan twee 
keer zo zwaar en drie keer zo sterk. 'Nu is het mijn beurt', zei Dee-Dee. Laura 
had geen tijd om te reageren. Dee-Dee's verwoestende stomp landde precies op 
Laura's gezicht.
De plotselinge klap veroorzaakte een machtige schokgolf. Het geluid van de klap 
deed elk raam springen binnen een straal van twee kilometer.
De blonde Alfa werd de lucht in geworpen door de inslag van de machtige vuist 
van haar tegenstandster, en ze landde boven op een tien verdiepingen hoog gebouw 
en ze stortte er in het midden dwars doorheen tot op de begane grond. Het hele 
gebouw begaf het toen en stortte in op de vrouw, en het begroef haar onder 
duizenden kilo's beton. Dee-Dee draaide zich om en zag Jane op haar af komen en 
ze heette haar nieuwe uitdaagster welkom.

In de tussentijd was Rose afgeleid doordat ze zich liet overstelpen met 
complimenten die bereidwillig werden weggegeven door politieagenten en burgers. 
Ze had daarom Stacy niet in de gaten totdat zij op de schouders van de 
politieagente landde die rechts naast haar stond. De arme vrouw werd vermorzeld 
door de kracht van de klap en gedegradeerd tot vuil op de stoep aan de voeten 
van Stacy. Rose deed van afschuw een stap achteruit. Ze probeerde een stomp te 
geven aan de iets grotere oosterse vrouw, maar Stacy pakte Rose's arm en trok 
haar dichterbij. 'Omdat je het zo leuk vindt om dichtbij deze mensen te zijn, 
zal ik je daarrbij helpen.' Nadat ze dit gezegd had, zwaaide Stacy met Rose in 
het rond en ze wierp haar naar de menigte.
De arme Rose kon niet verhinderen hoe haar eigen lichaam zich door een zee van 
mensen ploegde. Ze sloot haar ogen, maar ze kon nog steeds horen en voelen hoe 
botten braken toen mannen en vrouwen tegen haar sterke rug en benen geplet 
werden. Ze was dankbaar toen ze voelde hoe haar lichaam de grond raakte en 
eindelijk stopte.
Rose slaagde erin weer op de been te komen en deed haar ogen open. Ze zag de 
verminkte resten van minstens zeven mensen die zich op haar pad bevonden hadden. 
Uit een ooghoek zag Rose toen enige beweging komen. Toen ze haar starende blik 
wegtrok om te zien wat het was, had ze alleen genoeg tijd om te zien dat het een 
jongeman was die op haar af vloog voordat hij op haar sterke lichaam klapte. De 
arme man sloeg zo hard op Rose's bovenlichaam, dat hij na de botsing in stukken 
uit elkaar vloog.
'Aarghh!', Rose werd misselijk door wat ze ongewild veroorzaakt had. Slechts één 
seconde nadat de man tegen haar aan geklapt was, spatte een tweede persoon tegen 
haar uiteen. Rose zag dat het Stacy was die de mensen naar haar toewierp. De 
vrouw had meer dan tien mensen gevangen genomen en ze raapte ze één voor één op 
uit de stapel die ze tussen haar benen in bedwang hield.
Stacy pakte een derde persoon uit de menselijke stapel, nog maar een 
tienermeisje, en wierp haar naar Rose. Rose was nu voorbereid en stapte uit de 
weg en wikkelde haar armen om het lichaam van het meisje en ze draaide met haar 
mee in de rondte, en daarna verminderde ze zachtjes vaart om te stoppen. Ze liet 
het meisje vrij. 'Vlug, ren snel naar huis!' Het meisje hoefde het niet twee 
keer verteld te worden en ze rende weg zo snel als ze kon.
'Ach, kom op! Waarom deed je dat? We hadden net zo'n plezier. Nu heb je het hele 
spel kapot gemaakt', zei Stacy, teleurgesteld. 'Ik denk dat we deze dan ook niet 
meer nodig hebben', zei ze, terwijl ze neerkeek op de stapel kronkelende mensen 
die onder haar lag. Ze tilde haar rechtervoet op en zette het op de onderrug van 
de persoon die bovenop de stapel lag.
'Sorry, het spelletje is afgelopen', zei de oosterse vrouw en ze duwde haar 
rechtervoet naar beneden. De 2,36 meter lange, 650 kg zware gespierde oosterse 
vrouw stapte zonder moeite dwars door de stapel heen. Haar blote voet drukte en 
brak dwars door een dozijn mensen.
'Ze kneuzen wel heel makkelijk, hè?', vroeg Stacy toen ze naar de stuiptrekkende 
lichamen bij haar blote voet keek. Ze keek op om de reactie van Rose te zien 
maar de Franse vrouw was nergens meer te bekennen. 'Waar ben je naar toe gerend? 
Lafaard!', schimpte Stacy.
Stacy was net gestopt met schreeuwen toen ze iets boven haar 'voelde'. Ze keek 
omhoog en ze zag alleen hoe Rose op haar gezicht landde. Rose's  tennisschoenen 
sloegen tegen het mooie oosterse gezicht van de vrouw. De naden van de schoenen 
barstten door de klap open.
Stacy viel op haar rug, met Rose nog steeds op haar gezicht, en smakte met haar 
hoofd tegen het trottoir. Rose wikkelde toen haar benen om Stacy's sterke 
lichaam, en zette haar armen vast aan de zijkanten. Rose liet haar woede gaan en 
ze begon Stacy herhaaldelijk in haar gezicht te stompen.

Een paar huizenblokken verderop was een wanhopige John Newman bezig zich een weg 
door een ingestort gebouw te graven, op zoek naar één van zijn gevallen 
kameraden. 'Laura!', brulde hij, terwijl hij wanhopig probeerde de brokstukken 
met zijn blote handen weg te halen. Anderson was bij hem, en hielp hem.
'Anderson, ga kijken hoe het met... wat is haar naam... Rose, ja Rose; ga kijken 
hoe het met Rose gaat.'
'Ja, baas', zei de jonge agent, en hij trok zijn wapens.
'Anderson!'
'Ja, meneer?'
'Kijk alleen hoe het met haar gaat en breng me dan rapport uit. Raak niet in 
gevecht met haar tegenstandster, ongeacht de situatie. Begrepen?'
'Roger!'
'Het is John.'
'Pardon?'
'Doet er niet toe, ga nu maar!'

Minder dan een huizenblok verderop stonden twee van de machtigste vrouwen aller 
tijden tegenover elkaar, klaar om het uit te vechten.
Hoewel Jane ruim veertig centimeter groter was en duidelijk zwaarder gebouwd dan 
Dee-Dee, was de zwarte vrouw niet onder de indruk. 'Voordat ik je een schop 
onder je kont geef, geef ik je de kans om je over te geven', zei Jane in haar 
eigen Spaanse accent.
'Hier is mijn overgave!', schreeuwde Dee-Dee toen ze haar vuist in het gezicht 
van Jane dreef. Er verscheen een helder licht, net alsof er een nucleaire 
explosie was afgegaan in Jane's gezicht, en een machtige schokgolf teisterde de 
hele wijk. Gelukkig voor Newman gaven de brokstukken van het gebouw waarin hij 
zat te graven hem genoeg dekking. Toch voelde hij de explosie en hij werd tegen 
de stenen aangesmeten, maar afgezien van enkele kneuzingen bleef hij ongedeerd.
Jeremy werd tegen de grond geworpen. Hij was twee huizenblokken van de klap 
verwijderd geweest, maar toch werd hij er nog zwaar door gegrepen. 'Jeremy!', 
schreeuwde Rose, opkijkend naar haar gevallen partner, net toen de schok ook 
haar raakte en haar omver wierp.
Dee-Dee's glimlach verdween snel van haar gezicht toen ze Jane nog steeds voor 
haar zag staan. Dee-Dee deed een stap achteruit, maar de machtige Jane pakte 
haar bij haar schouder vast. 'Zeg niet dat ik je niet gewaarschuwd heb!', zei de 
grotere vrouw toen ze moeiteloos de schouders van haar tegenstandster naar 
beneden drukte. Dee-Dee werd de grond in gedrukt, als een paal in rul zand. Dee-
Dee's hele lichaam werd begraven van haar nek tot haar tenen. Alleen haar hoofd 
stak nog boven de grond uit.
'Zo gemakkelijk ben ik niet te verslaan', zei Dee-Dee minachtend, en toen 
kraakte haar betonnen gevangenis en vervolgens explodeerde het om haar heen. 
Dee-Dee was in de lucht gesprongen en ze landde achter Jane. Ze gaf een harde 
trap tegen Jane's rug. Jane was niet op haar hoede en strompelde voorwaarts.
De verraste Jane draaide zich om en vond een heel zelfverzekerde Dee-Dee die 
haar opnieuw een stomp gaf. Jane reageerde echter snel genoeg en ving Dee-Dee's 
rechterhand op slechts centimeters van haar gezicht. De grote brunette kneep in 
de hand van haar tegenstandster. Opnieuw veranderde de glimlach van Dee-Dee in 
een uitdrukking van verrassing. Voor de eerste keer in vier jaar ervoer ze weer 
de sensatie van lichamelijke pijn.
Uit wanhoop zwaaide Dee-Dee met haar andere vuist naar Jane, maar het werd door 
Jane's andere hand gevangen. Dee-Dee's gezicht begon van pijn te vertrekken. De 
zwarte Amazone trapte Jane tussen haar benen, maar de grotere vrouw deinsde niet 
terug. 'Je snapt het nog niet, hè?', spotte Jane. De sterkste vrouw ter wereld 
begon haar armen te spreiden, en spreidde daarmee ook Dee-Dee's armen ver uit 
elkaar. Jane's armen waren langer dan die van Dee-Dee, en de armen van de zwarte 
vrouw werden zo ver uit elkaar getrokken als maar kon, terwijl Jane nog steeds 
enige speling over had.
Toen Jane harder aan Dee-Dee's armen trok, begon ze het lichaam van de 1650 kg 
zware vrouw van de grond te tillen. Jane bleef moeiteloos doorgaan met het 
trekken aan Dee-Dee's armen. De zwarte vrouw kon de pijn niet langer verdragen 
en liet een pijnlijke kreet gaan. Haar kreten konden in de hele stad gehoord 
worden, toen ze voelde hoe haar opponente probeerde haar in tweeën te scheuren. 
Hoe 'onkwetsbaar' ze ook was, Dee-Dee was er niet zeker van of haar lichaam nog 
meer van deze spanning kon verdragen.

Enkele huizenblokken verderop kwam een flink toegetakelde Stacy overeind, 
bevrijd uit de beknelling van Rose's sterke dijen. De twee vrouwen stonden 
tegenover elkaar en ze begonnen weer te vechten. Deze keer nam Stacy het 
initiatief, en met een zwaai maakte ze een trappende beweging naar het gezicht 
van Rose. De Franse maagd dook onder de trap door en greep Stacy bij haar voet. 
De oosterse vrouw viel op haar kont, wat het asfalt eronder deed barsten en er 
bleef een permanente kontafdruk achter in het asfalt.
Rose sprong op Stacy om het af te maken, maar Stacy stond klaar voor haar en ze 
ontving haar met een trap naar Rose's kaak. Stacy sprong overeind en bereidde 
zich voor om haar tegenstandster nogmaals aan te vallen toen ze Dee-Dee's 
kwellende gegil hoorde. Ze keek om naar waar haar partner was en zag in welke 
grote problemen zij zat.
Stacy wilde niet meer tijd met Rose verspillen, dus sprong ze vooruit en greep 
de donkere vrouw bij de keel en wierp haar twee huizenblokken weg. Rose landde 
op het trottoir precies voor een vijftig verdiepingen hoog gebouw. Ze kwam 
langzaam overeind toen ze Stacy's stem hoorde die haar riep. Rose keek op en zag 
hoe Stacy een groot rotsblok omhoog hield, een afgebroken stuk van het trottoir. 
'Denk snel!', zei Stacy toen ze het grote betonnen rotsblok naar Rose smeet.
Rose bukte zich instinctief en het blok vloog over haar heen. Het rotsblok 
raakte de rechterhoek van het druk bezette gebouw, en brak er een stuk vanaf. 
Met een grote deuk aan één kant begon het gebouw voorover te hellen. De mensen 
binnen begonnen te gillen toen het gebouw scheef ging hangen en het dreigde tot 
de grond toe in te storten, waardoor met zekerheid iedereen die binnen was 
gedood zou worden.
Rose haastte zich naar het gebouw en zette zichzelf in het gat in het gebouw en 
plaatste haar handen onder een zuil en duwde het omhoog. Rose slaagde erin, door 
al haar krachten te gebruiken, het gebouw recht overeind te houden, maar ze 
moest het nu zelf wel steeds vast blijven houden anders zou het alsnog naar 
beneden komen.
Stacy begon hysterisch te lachen. 'Je maakt dit zo gemakkelijk!', zei de 
sadistische vrouw toen ze naar de hulpeloze Rose wandelde. 'Eens zien hoelang je 
dit ding omhoog kunt houden.' Rose gaf geen antwoord. Ze moest zich concentreren 
om het gebouw recht te houden.
Stacy stootte Rose in haar buik. Haar lucht werd uit haar longen gedrukt. Op de 
een of andere manier wist ze de klap te weerstaan en ze hield het gebouw recht. 
Stacy bleef inslaan op Rose, en de Franse vrouw voelde hoe haar armspieren 
begonnen te verzwakken. Stacy trok haar vuist naar achteren, en mikte op Rose's 
gezicht. 'Dit zal jou veel meer pijn doen dan ik!', spotte de oosterse vrouw. 
Plotseling sprong Anderson bij Stacy op haar rug. 'Laat haar met rust!', 
schreeuwde hij toen hij zijn revolver bij Stacy's oor bracht en begon te 
schieten.
Stacy struikelde door de verandering in haar evenwicht, maar herstelde zich 
snel. 'O, alsjeblieft!', zuchtte Stacy, en ze trok haar arm naar achteren en 
greep Anderson bij zijn rug. Alsof ze een veertje opraapte trok Stacy Anderson 
van haar rug en ze hield hem voor haar uit. 'Je hebt gezien wat ik allemaal kan 
doen en jij denkt dat je me kunt stoppen met een GEWEER! Als ik niet zo kwaad 
was zou ik beledigd moeten zijn!'
'Jeremy... NEE!', zei Rose, kijkend naar haar hulpeloze kameraad maar niet in 
staat om hem te helpen. Kon ze de honderden mensen in het gebouw opofferen voor 
haar vriend? Stacy begon speels de jonge agent wat te slaan. 'Schreeuw! Ik wil 
dat je vriendin hier je ziet smeken voor je leven voordat ik je vermoord.' 
Jeremy had het gevoel alsof zijn gezicht op het punt stond te ontploffen. 
Stacy's klappen voelden alsof hij met zijn gezicht vooruit tegen een stenen muur 
aansloeg. Hij had nog genoeg kracht om zijn hoofd op te tillen en Stacy in het 
gezicht te spugen. 'Loop naar de maan!', was zijn dappere antwoord.
Stacy veegde haar gezicht af. 'Jij bent zo verschrikkelijk dood!', schreeuwde 
Stacy terwijl ze een vuist maakte en klaar stond om hem neer te maaien. Net op 
dat moment kwam Wolf's gevechtshelikopter achter Stacy tevoorschijn en het 
vuurde met zijn centrale Vulcankanon. Stacy werd precies in haar rug geraakt en 
werd voorover geworpen door de onverwachte klap. Anderson werd bevrijd door een 
beweging van haar arm, hoewel hij vijftien meter werd weggeworpen.
Wolf verspilde geen tijd en trok snel op om buiten haar reikwijdte te komen. 
Stacy stond op, en stofte zichzelf af. 'Verdomde helikopter!' Stacy hoorde toen 
nogmaals het gegil van haar grotere partner.
'Shit! Ik had niet gedacht dat iemand D. zoiets aan zou kunnen doen.' Stacy 
rende weg om haar vriendin bij te staan.

Vlakbij het slagveld probeerde John Newman nog steeds Laura te vinden. 
Plotseling voelde hij hoe de hele grond onder hem begon te schudden. 'Laura!', 
schreeuwde hij.
'John? Ben jij dat?', zei een stem van diep onder het puin.
'Jazeker ben ik dat! Maak je geen zorgen, ik kom je halen!'
'Nee! Neem afstand.'
'Wat?'
'Maak dat je wegkomt. Ik kom eruit!'
John kroop uit het gat dat hij aan het maken was en verwijderde zich van het 
ingestorte gebouw. Zijn mond viel open toen hij zag hoe de hele berg puin zich 
verhief, en de mooie vormen van de prachtige Laura Jensen onthulde die het van 
onderen optilde. Ze wierp het hele gebouw aan de kant en liep naar de plek waar 
John stond. Hun hereniging werd afgebroken toen John zag hoe Stacy langs hen 
heen stormde op weg naar Jane. 'Laura...', schreeuwde John, maar Laura was al op 
weg. 'Ik ga er op af!', antwoordde zij.
Laura was snel, maar Stacy was sneller. De enige die Stacy voorbij had kunnen 
rennen was Rose, maar zij had het op dat moment druk met andere zaken. Stacy 
sloeg met haar schouder tegen de rug van Jane. Het 'Powerhouse' was er niet op 
voorbereid en de klap deed haar voorwaarts struikelen. In een reflex liet Jane 
Dee-Dee vallen, die zich bij haar armen vasthield toen ze de grond raakte.
Jane draaide zich om en gaf Stacy een klap met de rug van haar hand op het 
gezicht, waardoor zij wegvloog en tegen Laura aansloeg die achter haar aan was 
gekomen. Dee-Dee maakte gebruik van de afleiding en sprong om Jane's middel. De 
aanvalster wikkelde haar armen om Jane's middel en zwaaide zichzelf naar Jane's 
rug. Eenmaal in die positie en voordat Jane tijd had om te reageren, tilde Dee-
Dee de 2735 kg zware spieren van haar tegenstandster op en ze liet Jane achter 
haar rug op haar hoofd vallen.
Bliksemsnel greep Dee-Dee toen Jane's linkervoet beet. Dee-Dee trok aan Jane's 
voet en zwaaide haar boven haar hoofd rond en sloeg haar toen met haar gezicht 
naar beneden tegen de grond. Ze tilde haar opnieuw op en zwaaide haar nu de 
andere kant op en sloeg haar tegen een ijzeren paal, die helemaal werd 
platgewalst. Dee-Dee bleef doorgaan met Jane heen en weer zwaaien en ze gaf haar 
geen tijd om de controle te hervinden.
'Hier, ga maar wat zwemmen!', schreeuwde Dee-Dee. Toen zwaaide ze met al haar 
kracht met Jane's voet en wierp haar omhoog de lucht in. Jane verdween snel uit 
het zicht. De vrouw vloog over de Hudson rivier en begon er middenin te vallen. 
Jane zag een middelgrote vissersboot onder haar. 'Uit de weg!', schreeuwde ze, 
maar de mensen op de boot zagen haar niet eens totdat het te laat was. Ze zakte 
dwars door de boot heen en veranderde het in splinters ter grootte van 
tandenstokers.
Het was niet de eerste keer dat ze onder water was sinds haar metamorfose, en ze 
wist dat het meer kwaad dan goed zou doen als ze zou proberen terug te zwemmen. 
Haar lichaam was te zwaar om te drijven en ze zonk rechtstreeks naar de bodem. 
Ze wist dat ze meer dan zes uur zonder zuurstof kon overleven (ze was nog nooit 
langer dan zes uur onder water geweest, dus wist ze eigenlijk niet hoelang ze 
haar adem in kon houden), haar beste keus was om naar de kade te lopen en dan 
naar de oppervlakte te klimmen.

Terug op het strijdtoneel waren Laura en Stacy elkaar klappen aan het uitdelen, 
ze rolden over de grond en verpletterden alles op hun pad, zoals brievenbussen 
en lantaarnpalen. Het gevecht ging heel gelijk op totdat Dee-Dee zich er mee 
bemoeide.
Dee-Dee pakte Laura van achteren vast, ze greep haar bij haar armen. Stacy liep 
naar voren en stond recht tegenover Laura. 'Kijk eens wat we hier hebben, Stacy, 
een porseleinen pop', spotte Dee-Dee. 'Eens zien hoe dit cadeautje er uitziet 
als het uitgepakt is!', spotte Stacy. 'Nee!', schreeuwde Laura. Stacy scheurde 
Laura's trui kapot, net als haar elastische broekje. Laura had alleen nog een 
sportbeha aan en een wit kanten onderbroekje, die Stacy ook kapot trok.
Stacy nam Laura's grote borsten in haar handen en begon ze te liefkozen. 'Hé D., 
deze zijn zelfs nog groter dan die van jou!' Ze sloeg Laura op haar gezicht. 
'Hier volgt een levensles. Het is niet voldoende om je tegenstanders te 
verslaan, je moet ze op elke mogelijke manier vernietigen!' Toen ze dit gezegd 
had, greep Stacy Laura bij haar harige kruis en schoof haar vingers in haar 
nauwe kut. Laura schreeuwde en schudde, maar hoe ze het ook probeerde ze was 
niet in staat zich uit de klauwen van deze twee te bevrijden.
John probeerde haar te helpen, en schoot met zijn beide vuurwapens op Stacy. Ze 
stopte een ogenblik, maar Dee-Dee wist haar ervan te overtuigen hem te negeren. 
Newman gebruikte al zijn magazijnen met munitie maar zonder enig succes. Hij 
werd gedwongen om toe te zien hoe zijn jonge vriendin werd aangerand.
Dee-Dee hielp Stacy ook nog, ze hield de beide handen van Laura vast met één van 
de hare, en ze bewoog haar vrije hand naar Laura's romp. Ze stak haar lange 
zwarte vingers tussen Laura's gebruinde billen. Ze stopte haar vingers in haar 
kont en probeerde haar zo samen met Stacy op te winden.
Laura bood weerstand, maar uiteindelijk begon de stimulatie van haar 
genotsplekjes een groeiende sensatie en een seksuele extase te veroorzaken. In 
minder dan tien minuten begonnen er sappen uit Laura's kut te stromen, die 
Stacy's arm kletsnat maakten. Laura's borsten vulden zich en er druppelde melk 
uit haar grote uitstekende tepels. Weer tien minuten later kwam Laura klaar, en 
haar hete vloeistoffen plensden over haar gijzelnemers heen.
John kon het niet helpen dat hij zich geil voelde na zo'n fenomenale vertoning 
van vrouwelijke seksuele kracht. Laura werd slap en Dee-Dee liet haar los.
Nu, twee tegen één, begonnen Stacy en Dee-Dee Laura in de grond te stampen. Dee-
Dee ging toen op Laura's middel zitten, en kneep met haar gigantische dijen om 
haar taille. Tegelijkertijd zat Stacy op Laura's grote borsten en ze hamerde met 
haar vuisten herhaaldelijk in op haar gezicht.
Het duurde niet langer dan vijf minuten totdat Laura het bewustzijn verloor. 
Dee-Dee en Stacy kwamen toen langzaam overeind. Hun enige tegenstander was nu 
nog Newman. John probeerde weg te rennen maar hij sloeg tegen Stacy aan die 
ineens voor hem verscheen. Zijn gezicht sloeg tegen haar grote opverende borsten 
en hij viel achterover op zijn achterste.
Dee-Dee kwam van achteren en tilde John boven haar hoofd. Ze keek hem aan en 
toen herkende ze hem. 'Hé, ik kan me jou herinneren!', zei de grote vrouw, en ze 
trok zijn gezicht dichter bij het hare. 'Ik had je nog verteld dat we elkaar 
weer terug zouden zien.'
John's geest werd overvoerd met herinneringen aan hun eerdere ontmoeting. Zijn 
lichaam begon te beven zoals het nog nooit eerder in zijn leven gedaan had. Hij 
had de dood al eerder in zijn leven onder ogen gezien maar op de één of andere 
manier joeg Dee-Dee's gezicht hem diep in het hart nog meer angst aan.
Dee-Dee tilde haar topje op en onthulde haar adembenemende donkere borsten. Ze 
zei iets en trok zijn gezicht dichter naar haar borsten. Ze duwde zijn gezicht 
in haar diepe boezem, en verstikte hem met haar zware vlees. Langzaam gingen 
haar kolossale tieten uit elkaar, en stonden het John's gezicht toe om in haar 
boezem door te dringen. Ze zette hem vast totdat zijn hele hoofd omgeven was met 
tietvlees.
De man was gevangen, zijn lichaam hing boven de grond. Voor John leken de 
seconden wel decaden te duren, hij moest wachten op het onverbiddelijke moment 
dat zij de ruimte tussen haar tieten zou sluiten en zijn schedel als een ballon 
uit elkaar zou springen. Hij kon Dee-Dee's sterke hartslag horen en hij voelde 
pijn iedere keer als ze ademhaalde en haar borsten wat strakker tegen hem aan 
knepen. Hij hield haar bij de heupen vast en hij haatte het dat hij moest 
toegeven dat hij hield van het gevoel van haar zachte huid onder zijn 
vingertoppen. Ook vond hij de geur van het lichaam van de vrouw bedwelmend.
Hij wachtte een eeuwigheid en toen voelde hij hoe haar borsten begonnen te 
bewegen. Hij sloot zijn ogen en verwachtte het einde van zijn bestaan en toen 
viel hij plotseling op de grond.
Hij opende zijn ogen en zag beide vrouwen weglopen. Dee-Dee raapte de kluis op 
die ze meegenomen had en Stacy haalde de resten op van de bepantserde geldwagen. 
Toen ze langs Newman liepen keek Dee-Dee hem aan en ze knipoogde. 'Ik ben nog 
niet klaar met jou. Later zullen we verder spelen!' De beide vrouwen vervolgden 
hun weg en verdwenen in de verte.
John slaagde erin te stoppen met beven en hij stond op. Hij keek om zich heen en 
zag de tol van het gevecht. Ontelbaar veel dode mensen, Anderson en Jensen 
bewusteloos en Cortez vermist. Wat had er nog meer mis kunnen gaan? Toen kwam er 
een bekende stem van onder een licht hellend gebouw vandaan. 'Kan iemand me hier 
misschien helpen?' John keek naar Rose, die wanhopig probeerde een gebouw vol 
met mensen niet te laten instorten.
'Perfect! Precies wat ik nodig had, een troep beginnelingen.'