Sterrenzaad
By Kurt Logan, translated in Dutch by Gjakkes
Door een meteorietinslag ontwikkelen sommige vrouwen superkrachten.


Waarschuwing: Bevat seks en geweld.

Sterrenzaad

I - Powerhouse

Militaire Basis Aurora. 05.00 uur.

De gewoonlijk zo rustige basis trilde nu van opwinding. Het personeel had te 
maken met ongebruikelijke omstandigheden. Het alarm ging al sinds de vorige 
avond laat af als een gek, en hield iedereen zo in een staat van verhoogde 
waakzaamheid.
'Luitenant!', blafte generaal Denning. 'Is die verdomde raket al in de buurt van 
het doelwit?'
'Verwachte tijd van inslag: 15 minuten en 8 seconden.'
'Mooi!', antwoordde de generaal op een ontevreden toon. Het was geen wonder dat 
hij zo gespannen was, het was al meer dan 48 uur geleden dat hij geslapen had, 
en de laatste paar dagen had hij doorgebracht van de ene stafvergadering in de 
andere. Het was een complete nachtmerrie geweest, het was nog erger geworden 
toen hij toestemming had gekregen om nucleaire raketten in te zetten om het 
bedreigende object uit te schakelen.
Het doelwit was niets minder dan een tamelijk grote asteroïde die recht op de 
aarde afkoerste. Hij was nog niet eerder waargenomen omdat hij er eerder nooit 
geweest was. Hij kwam uit de verst gelegen delen van de gordel van Kuyper en hij 
was op weg geweest in de richting van Mars, maar toen het Jupiter passeerde was 
het in botsing gekomen met één van de kleinere onderdelen van de ringen van die 
planeet, en de klap was sterk genoeg geweest om het van koers te doen 
veranderen. Noch de radar, noch de telescopen waren in staat geweest om het 
daarna waar te nemen omdat het al die tijd achter Mars verborgen bleef.
Nadat het weer zichtbaar was geworden werd de Hubble-telescoop onmiddellijk op 
Mars gericht om de inslag waar te nemen, maar tot verbazing van de astronomen 
bij de NASA zagen ze geen aanwijzingen voor een botsing. Enkele uren later 
kregen ze de asteroïde weer in het zicht nadat hij over de atmosfeer van Mars 
was gescheerd en met behulp van de gravitatiekracht van de planeet nu direct op 
ons afvloog met een zelfs nog hogere snelheid dan daarvoor.
'Fox 1 en Fox 7 in directe nabijheid van M 17', sprak een koude stem door de 
luidspreker.
'Inslag in dertig seconden.' De spanning in het hele kamp bouwde zich op toen 
het aftellen begon. '29 - 28 - 27'. Het koude angstzweet droop over Denning's 
voorhoofd en rug. '26 - 25 - 24 - 23'. Dit plan kon maar beter werken of het zou 
de Apocalyps betekenen voor de mensen in de noordelijke helft van Azië. Een 
asteroïde zoals M 17 was niet echt groot, maar met de snelheid waarmee het er nu 
aan kwam was het in staat een klein land weg te vagen (het kon letterlijk 
Engeland van de kaart vegen als het er precies in het midden op terecht zou 
komen.)
Het aftellen ging verder: '22 - 21', toen veranderde plotseling de koude stem 
van toon: 'WAARSCHUWING! Meerdere ongeïdentificeerde objecten naderen het 
doelwit.'
'WAT!', brulde de generaal. 'Wat is er verdomme daarboven aan de hand?'
Een man bij één van de computerschermen gaf het antwoord: 'Het ziet er naar uit, 
meneer, dat de Russen hun eigen raketten erheen gestuurd hebben om de asteroïde 
uit te schakelen.'
'Waarom verdomme hebben ze dat gedaan?', vroeg hij, maar zoals hij verwacht had 
gaf niemand hem nu antwoord. Plotseling begreep hij waarom. Het oppercommando 
had zijn plannen niet met de Russen willen delen omdat ze gedacht hadden dat zij 
alleen het probleem wel zouden kunnen oplossen. 'Die arrogante rotzakken hebben 
het dit keer echt voor elkaar', zei hij in zichzelf toen hij besefte welke domme 
fout het oppercommando gemaakt had om de Russen er niet bij te betrekken, vooral 
omdat die meteoor op of dichtbij Rusland in zou slaan.
Het aftellen was bijna afgelopen en op dat moment sloeg de angst toe. De 
Amerikaanse raketten waren bedoeld om het reusachtige stuk rots te verbrijzelen 
en het veilig uit zijn koers te stoten, maar met het tussen beiden komen van de 
andere raketten, zouden de stukken weer terug de andere kant op kunnen worden 
gestoten en overal op de wereld neerstorten, zelfs op de Verenigde Staten. '5 - 
4 - 3 - 2 - 1'. Toen het laatste nummer gezegd was begon de paniek, de pauze 
duurde eindeloos totdat... 
'Satellieten S1, S35 en S86 melden directe treffers.' Het team was in een staat 
van euforie, ze schreeuwden van vreugde en omhelsden elkaar. 'We vieren dit 
later wel, wat is de staat van de Russische raketten?' Het feestje werd door de 
generaal ruw afgebroken.
'De satellietverbindingen melden ook directe treffers van hun machines', 
antwoordde een technicus.
'Mijn God', siste de generaal. 'In welke staat verkeert de asteroïde?'
'Het is voor het grootste deel uit zijn koers geraakt, maar het heeft erg 
geleden door de ernstige fragmentatie.'
'En dat betekent?'
'Dat betekent, generaal, dat we er enige fall-out door kunnen krijgen, maar 
zoals de satellieten laten zien, zijn geen van de fragmenten groot genoeg om een 
serieuze bedreiging te vormen. In het slechtste geval zou een brokstuk een huis 
kunnen raken, misschien twee, maar dat is alles.'
'Wel heren', zei de generaal met een kleine grijns op zijn gezicht, 'ik geloof 
dat we nu een feestje kunnen gaan vieren.'
Hoe kon hij nu weten dat die asteroïde niets voorstelde vergeleken bij wat er nu 
ging gebeuren.

Later diezelfde dag.

Het Olympia Gymnasium, een tamelijke goede fitnessruimte buiten Dallas. Veel 
mensen trainen daar. Sommigen om gewicht te verliezen, anderen om het te 
krijgen. Het Olympia is de bekendste plek voor de meeste bodybuilders en 
fitnessatletes in de omtrek.
Jane Cortez en James Meyer waren er twee van. De twee waren al vanaf hun 
kindertijd vrienden. Ze waren als broer en zus, hoewel niet helemaal. Jane zag 
James als een broer maar James hield van haar als een vrouw. Hij wilde hun 
vriendschap echter niet kapot maken dus zei hij er nooit iets over.
Op dit moment waren ze beiden met gewichten bezig. Tegenover elkaar gezeten 
tilden ze de zware gewichten op om hun lichaamsbouw wat op te krikken. James was 
een betrekkelijk grote man met rood haar en behoorlijk gespierd. Hij was 1,78 
meter lang en woog 73 kg. Hij was duidelijk een heel gemiddeld uitziend persoon 
in de fitnessruimte, want overal waar je heenkeek zag je uitpuilende spieren en 
lichamen. Hij trainde om in vorm te blijven maar hij ging eigenlijk alleen maar 
naar de fitnessruimte om tijd door te brengen met zijn visioen van lieflijkheid 
en te staren naar haar voortreffelijke lichaam dat in staal leek te veranderen 
tijdens elke training. Jane had zich altijd aangetrokken gevoeld tot gewichten, 
en ze hield van het gevoel dat zij haar bezorgden. Ze was erg sterk, met 
behoorlijke spieren op haar armen, borst, buik en benen. Ze wou dat ze nog 
groter kon worden, maar haar baan als boekhouder gaf haar niet veel vrije tijd. 
Het verbaasde Jimmy te zien dat ze net zoveel gewichten kon tillen als hij, een 
feit dat hem alleen maar meer verliefd op haar maakte.
'Dus Jimmy, kom je naar mijn woning voor het diner van vanavond?', vroeg Jane 
aan haar metgezel, en ze keek hem recht in de ogen, alsof ze zijn ziel kon zien.
'Reken maar! Ik kan niet genoeg krijgen van jouw kookkunst.' Hij had altijd van 
een diner bij haar gehouden, vooral omdat zij zo'n verdomd goeie kokkin was. Het 
was iets dat ze al gedaan hadden toen ze nog jong waren. Ze hadden beiden een 
hekel aan alleen eten.
'Prachtig, ik probeer een nieuw recept uit, je zult...' Jane's aandacht 
verplaatste zich toen ze Jack naderbij zag komen. 'Ik ben zo terug.' Ze schoot 
op hem af, en liet de opgewonden Jimmy achter.
'M...m...maar Jane, och, het doet er niet toe!', siste hij toen Jane hem 
negeerde. 'Tjonge, wat haat ik die vent!', mompelde Jim en hij concentreerde 
zich weer op zijn gewichten. Het was al erg genoeg dat de vrouw waar hij zoveel 
van hield zich aangetrokken voelde tot Jack, maar het feit dat Jack gewoon geen 
aandacht voor haar had maakte hem razend. Hij wou op hem af gaan en hem verrot 
slaan maar hij kon zien aan Jack's lichaam dat in zo'n gevecht hij weinig kans 
zou maken tegen Jack's massieve lichaamsbouw.
Jane liep op hem af, en stopte vlak achter hem, ze nam de tijd om naar hem te 
kijken. De aanblik van zijn uitpuilende mannelijke spieren deed haar hele 
lichaam trillen van genot. Ze wilde hem betasten, die harde borstspieren 
vastgrijpen en er hard in bijten. Ze kwam altijd zo dichtbij maar ging nooit 
verder dan dit punt. Jane was te verlegen om een gesprek met hem te beginnen, 
vooral nadat ze de vrouw had gezien waar hij mee uitging. Zijn huidige vriendin 
was een amazone van 1,83 meter die meer spieren in één van haar armen had dan 
zij in haar hele lichaam. Hoe kon zij concurreren met zulke gespierde godinnen, 
terwijl ze zelf nauwelijks 1,70 meter mat?
Jane vond eindelijk de moed om met hem te praten. Ze liep om hem af, bibberend. 
Ze legde haar rechterhand op zijn rechterschouder net op het moment dat hij zijn 
gewicht omhoog hief. Ze voelde zijn sterke spieren en kwam bijna klaar van het 
genot. 'P...p...pardon', stotterde ze. Hij stopte zijn training en draaide zich 
langzaam naar haar om.
'Hai', antwoordde hij. Ze voelde hoe haar hart ophield met kloppen, eindelijk 
stond ze oog in oog met haar droomman. Ze wilde hem zoveel vertellen, zoveel met 
hem doen, maar ze kon de woorden niet vinden.
Verderop in het hoekje was Jimmy nog steeds aan het trainen, maar tegelijkertijd 
keek hij aandachtig naar de twee. Hij voelde zich misselijk, de vrouw waar hij 
zo van hield was aan het flirten met een andere kerel, en van wat hij er van 
hier af van kon zien leek het er op dat hij daadwerkelijk genoot van haar 
aanwezigheid. Maar plotseling zag hij hoe iemand snel op hen af liep. Het was 
Kristine, Jack's gespierde vriendin van deze week, dit kon alleen maar problemen 
betekenen. Hij legde het gewicht op de grond en kwam dichterbij.
'Hallo, ik ben Ja...' Voordat ze haar introductie aan Jack kon voltooien, werd 
Jane weggeduwd door Kristine, Jack's vriendin, die 'per ongeluk' tegen haar 
aanbotste. Jane verloor haar evenwicht, struikelde over een paar halters en viel 
op de grond.
'Oeps, sorry schat', lachte Kristine en ze pakte Jack bij zijn arm en leidde hem 
weg. Jane bleef achter op de harde betonnen vloer, haar gezicht was rood 
aangelopen van zowel schaamte als woede.
'Ben je okay, Jane?', vroeg Jim toen hij haar op de been hielp.
'Ik ben okay, Jimmy. Ik zweer je mijn vriend dat ik binnenkort die teef eens een 
lesje zal leren!' Voor de eerste keer in zijn leven kon James echte afkeer in 
Jane's ogen zien.
'Dat zou ik graag willen zien!', antwoordde hij grinnikend. 'Ik denk dat je haar 
aankan.'
'Dank je, maar ik zal nog heel wat moeten trainen als ik haar zelfs maar wil 
uitdagen.' Ze begon te lachen. 'Ik kan maar beter gaan. Denk aan vanavond.'
'O, ik zal er zijn', antwoordde Jimmy. 'Tot vanavond.'
Jane kleedde zich om en liep naar haar auto. Ze reed terug naar de voorstad, 
voor haar ogen speelde zich die schandelijke scène nog talloze malen af. Op dit 
moment kon ze alleen maar wensen dat ze veel sterker was zodat ze die 
onaangename Kristine alle hoeken van de kamer kon laten zien. Op dat ogenblik 
ontwaakte ze uit haar dagdroom en ze zag hoe een ziedende bal van vuur uit de 
hemel omlaag kwam vallen. Het was haar niet opgevallen dat alle andere auto's 
achter haar waren gestopt en dat zij de enige was die zich in de buurt van de 
vuurbal bevond. De dood dreigde.
De vrouw in de auto kon niets anders doen dan wachten op haar einde, maar toen 
de vuurbal de grond raakte gebeurde dat een paar meter voor haar auto. De inslag 
werd gevolgd door een helder rood licht, dat ze tot diep in haar botten kon 
voelen. Ze had het gevoel alsof ze in een magnetron zat. De andere mensen waren 
te ver weg om het licht te voelen of zelfs maar te zien, en alleen Jane werd er 
door beïnvloed.
Jane lag onderuitgezakt in haar voertuig, in een shocktoestand, en ze keek recht 
in de krater die het voorwerp had achtergelaten dat uit de lucht was komen 
vallen, haar net gemist had en op het wegdek was ingeslagen. Ze reageerde 
langzaam en toen er zich een menigte om haar auto begon te vormen kwam ze 
overeind en vervolgde haar rit naar huis. De rest van de weg reed ze in een 
toestand van verbijstering, ze dacht niet aan wat ze aan het doen was, ze deed 
alles instinctief, totdat ze bij haar huis aankwam.
Jane ging haar huis in, compleet gedesoriënteerd. Ze voelde zich duizelig, dus 
strompelde ze naar binnen naar haar woonkamer. Ze ging op haar bank zitten, deed 
de televisie aan en viel langzaam in slaap.
Drie uur later klopte James op haar deur. Hij was op tijd voor Jane's 
uitnodiging voor het diner. Hij wachtte maar zij deed de deur niet open. Hij 
klopte opnieuw, en net als daarvoor kwam er geen antwoord. Hij besloot de 
reservesleutel te gebruiken die zij hem gegeven had. Soms was ze in de keuken 
aan het koken en kon ze de deurbel niet horen, dus was het in orde, had ze hem 
verteld, als hij gewoon naar binnen ging wanneer ze hem verwachtte.
Hij ging haar woning in maar hij kon haar niet zien noch horen. Hij dacht dat ze 
misschien was weggegaan om op het laatste moment nog wat ingrediënten te kopen, 
dus besloot hij maar op haar te gaan wachten op haar bank. Toen hij bij de stoel 
kwam kon hij zijn vriendin zien, en hij liep op haar af om haar wakker te maken. 
Hij probeerde het, maar wat hij ook deed, hij kon haar niet doen ontwaken. Jim 
controleerde Jane's polsslag en hij kon zien dat ze nog ademhaalde. Hij ontdekte 
ook iets eigenaardigs aan haar. Ze gloeide. Dit joeg hem echt angst aan.
Jim dacht snel na en belde een persoonlijke vriend, dr. Gibson, die de hoofd 
natuurkundige was op de universiteit waar hij ook les gaf. Gibson had ook een 
doctoraal in medicijnen.
Gibson kwam een uur later in de woning van Jane en hij begon haar te 
onderzoeken. Hij controleerde haar hartslag, haar ademhaling, haar bloeddruk en 
haar temperatuur. Alles wees erop dat ze in orde was, maar hij nam een bloed- en 
een haarmonster om te kunnen bepalen wat het was dat haar deed gloeien. Volgens 
de dokter zou Jane ieder moment uit zichzelf wakker kunnen worden omdat al haar 
levenstekens sterk en stabiel waren.
Nadat de dokter was vertrokken nam James Jane in zijn armen en droeg haar naar 
haar bed. Hij had dit al veel vaker gedaan wanneer ze in slaap was gevallen als 
ze met hem naar een film had gekeken, maar hij had nu de indruk dat er iets 
anders was aan Jane, iets onzichtbaars. Jim pakte een stoel uit de woonkamer en 
zette het naast haar bed en ging er op zitten en probeerde te wachten totdat ze 
zou ontwaken. Hij viel in slaap.
De volgende morgen werd Jim wakker en zag Jane's mooie gezicht naar hem liggen 
staren. 'Hallo, knappe jongen! Wat doe jij hier?', vroeg ze verbaasd.
'Je hebt me uitgenodigd', antwoordde hij.
'Nee, ik bedoel, wat doe je in slaap op een stoel naast mijn bed?'
Op dat moment herinnerde hij zich alles weer en hij sprong op uit de stoel. 
'Mijn God, ben je okay?'
'Ja, waarom zou ik dat niet zijn?'
'Waarom? Omdat toen ik hier gisteravond kwam je bewusteloos was, ik heb Dr. 
Gibson laten komen en hij heeft naar je gekeken. Ik was doodsbenauwd om je!'
'Dat is zo lief!' Ze kuste hem op de wang. Toen ging Jane weer op haar bed 
zitten en begon het zich te herinneren. Ze draaide zich om naar Jim. 'Je zult 
niet geloven wat er gisteren met me gebeurd is!' Ze ging verder met hem te 
vertellen over het voorval met de vuurbal. Toen ze klaar was met haar verhaal 
begon ze te trillen toen het gevoel in haar onderbewustzijn begon door te 
dringen dat ze zo dicht bij haar dood was geweest.
Toen Jimmy naar Jane reikte om haar een stevige omhelzing te geven begon de 
mobiele telefoon die om zijn middel zat te zoemen.
'Meyer hier', antwoordde hij.
'Jim!', riep de stem van Dr. Gibson. 'Ik denk dat je beter meteen naar mijn 
kantoor kunt komen, en neem juffrouw Cortez met je mee.' De dokter pauzeerde een 
paar seconden en besloot toen met: 'Je zult dit niet geloven.'
Jimmy pakte Jane's hand, trok haar van haar bed af en hielp haar op de been. 'We 
moeten naar de universiteit naar de dokter, hij zegt dat er iets is dat we 
moeten zien.'
'Wat kan er nu zo belangrijk zijn?', vroeg Jane.
'Ik heb vergeten je nog één ding te zeggen.' Hij was even stil. 'De 
belangrijkste reden dat ik hem heb gebeld en niet een andere dokter was omdat er 
een vreemde gloed om je heen hing. Gibson heeft een bloedmonster genomen en hij 
zal het nu wel geanalyseerd hebben. Ik heb een vermoeden dat het hier iets mee 
te maken heeft.'
'Dan, waar wachten we nog op? Laten we gaan!' En daarmee stapten beiden in Jim's 
auto en ze reden naar de universiteit.
Het kantoor van dokter Gibson was in de linkervleugel van het belangrijkste 
universiteitsgebouw. Het was een grote ruimte, deels een normale kantoorruimte 
en deels een onderzoeksruimte voor een dokter met een scheikundelaboratorium. Je 
kreeg onmiddellijk het gevoel een proefkonijn te zijn zodra je binnen kwam. 
Gibson's brede glimlach verwarmde de kamer.
Toen Jim en Jane zijn kantoor betraden stond de oudere man op om hen te 
begroeten, hij vroeg zijn assistent om buiten te wachten en zijn 
telefoongesprekken en afspraken tegen te houden, ten slotte deed hij de deur 
achter zich op slot. 'Ik denk dat jullie een voorkeur zullen hebben voor 
volledig privacy over waar we nu over zullen gaan praten.' Het jonge paar bleef 
rustig staan en de dokter vroeg hen om te gaan zitten op de bank, die veel op 
een divan van een psychiater leek, maar veel minder intimiderend.
'Alsjeblieft, schat', begon hij met Jane te vragen, 'is er gisteren iets 
ongebruikelijks met je gebeurd?'
Jane was verrast omdat er inderdaad iets heel vreemds met haar gebeurd was. 
'Eigenlijk wel, ik was op weg naar huis van fitness toen...' Ze vertelde hem het 
hele verhaal zo goed als ze het zich herinneren kon.
'Vertel me eens, grofweg, hoe laat is dit allemaal gebeurd?' vervolgde hij zijn 
ondervraging.
'Zo rond zes uur 's avonds', antwoordde zij.
'Welke weg heb je genomen om thuis te komen?', vroeg hij, maar zijn 
gezichtsuitdrukking wekte de indruk dat hij het antwoord al wist.
'Ik reed op de 635.'
Hij glimlachte alsof hij juist zijn hypothese bevestigd zag. 'Ik denk dat ik je 
wel een verklaring kan geven', zei hij, en hij leunde achterover in zijn stoel 
en legde zijn notitieboekje opzij. 'Gistermorgen heel vroeg hebben de Verenigde 
Staten en Rusland een grote asteroïde opgeblazen die op het punt stond op de 
aarde in te slaan. Het grootste deel van de asteroïde boog af de ruimte in, maar 
een paar fragmenten landden op de planeet om zes uur 's avonds.'
'Ik wist niets van een asteroïde, hoe weet jij dit allemaal?', vroeg Jim.
'En belangrijker, wat heb ik er mee te maken?', vroeg een verwarde Jane.
'Ik hoorde het op dezelfde manier zoals de meeste mensen. Het was op het nieuws 
van negen uur', beantwoordde hij Jimmy's vraag op minzame toon. Toen wendde hij 
zich naar Jane en vervolgde: 'De journaalverslaggever zei dat er zeven inslagen 
zijn geweest in het Dallas/Fort Worth gebied. Eén van die inslagen vond precies 
plaats op de snelweg 635, en een ooggetuige bevestigde dat één auto bijna 
geraakt werd, maar nog weg kon komen. Dat was jij, Jane.'
De twee jonge mensen waren sprakeloos toen ze de omvang van het gebeuren 
begonnen te beseffen. Het was niet alleen Jane, vele mensen over de hele wereld 
waren gebombardeerd door vuurpijlen uit de ruimte.
'Dat is nog maar het topje van de ijsberg, jongens', zei de dokter en hij stond 
op en wandelde naar een tafel met enkele reageerbuisjes. 'Kom mee, dit is de 
reden waarom ik jullie hierheen heb geroepen.'
Het jonge stel kwam dichter bij hem staan toen hij enkele afdrukken uit de 
computer aan Jane overhandigde.
'Wat is dit?', vroeg de vrouw.
'Dit is de uitslag van de analyse die ik van jouw bloedproef heb gemaakt.' Hij 
zag dat de tekst van de afdrukken in het Oudgrieks was en hij legde haar uit: 
'Ik wilde weten wat het was dat jou die vreemde gloed had gegeven gisteravond, 
dus heb ik enkele spectroscopische tests gedaan met jouw bloed, en ik vond 
sporen van onbekende radioactieve isotopen.'
'Radioactief!?', gilde Jane.
'Ja, het is mijn gok dat het komt door de nucleaire explosies van de raketten in 
combinatie met enkele vreemde mineralen in de asteroïde. Toen de meteoor vlak 
voor je insloeg was het vreemde rode licht dat je zag een radioactieve ontlading 
die door je lichaam werd geabsorbeerd en in je bloedsomloop werd vastgehouden.'
Ze klemde zich strak tegen Jim aan. 'Is dat gevaarlijk voor haar?', vroeg James.
'Ik weet het echt niet, maar ik veronderstel van niet.' Hij pakte een 
reageerbuis met haar bloed en gaf het aan haar. 'Ik kan je wel zeggen dat jouw 
bloedcellen de isotopen daadwerkelijk absorberen en in zich opnemen zonder enige 
schadelijke effecten. Bovendien, toen ik gisteravond jouw bloedmonster 
onderzocht vond ik kleine sporen van een doodgewoon verkoudheidvirus, maar toen 
ik het vanochtend onderzocht ontdekte ik dat het verdwenen was, er zijn geen 
sporen meer van dat virus. Ik geloof dat jouw bloedcellen, en misschien jouw 
hele lichaam wel, gezonder worden.' Er verscheen een glimlach op het gezicht van 
Jane, ze begon te vermoeden dat het misschien toch niet zo erg was als het er 
eerst had uitgezien.
'Ik zou graag een tweede bloedmonster willen nemen om het met deze te 
vergelijken, als je het niet erg vindt.'
'Helemaal niet, dokter!', antwoordde ze en ze trok snel haar mouw omhoog tot aan 
haar schouder. Jim merkte op dat haar armen waren opgezwollen en er iets sterker 
uitzagen dan dat ze gisteren hadden gedaan tijdens de training. Ze ontspande 
haar arm toen de naald van de dokter dichterbij kwam. De dokter drukte het topje 
van de naald tegen haar zijdezachte huid maar hij kon er niet in prikken. 'Wat 
ver...!?', mompelde hij en hij probeerde de naald wat harder naar binnen te 
steken. Hij drukte zo hard dat de naald ten slotte omboog tegen de onmogelijke 
barrière.
Jimmy kon niet geloven wat hij zojuist gezien had, maar niemand was meer 
verbaasd dan Jane zelf, ze was hevig ontzet.
'Ik was al bang voor zoiets', zuchtte Gibson en hij ging zitten. 'Er waren 
eigenlijk drie verschillende isotopen in je bloed, ik zal naar ze verwijzen als 
alfa, bèta en gamma. Deze drie worden in een verschillend tempo door jouw 
lichaam geabsorbeerd. Ik had geschat dat de alfa isotopen nu wel opgenomen 
zouden zijn. Elk van deze isotopen schijnt bepaalde strengen van jouw DNA te 
veranderen. Het is niet te zeggen wat de veranderingen, als ze zich al voordoen, 
zullen zijn. Zoals we het nu kunnen zeggen gaf alfa jou een hele sterke huid en 
ik wil wedden dat je hele lichaam veel sterker is geworden.'
Haar ogen lichtten helder op van opwinding toen ze dacht aan het genoegen van 
onkwetsbaarheid. 'Bedoel je dat ik kogelvrij ben?'
'Wacht, ik ga niet zover te zeggen dat je bestand bent tegen kogels. Er is een 
verschil tussen het tegenhouden van een langzame naald en een razendsnelle 
kogel.'
'Daar heb je gelijk in.'
'Doe het rustig aan, je zult langzaam in staat zijn te ontdekken wat je kunt en, 
belangrijker, wat je niet kunt.' De dokter wierp een blik op zijn kaart. 'Ik 
schat dat bèta vanavond of misschien morgenvroeg geabsorbeerd zal zijn. Wees 
voorzichtig.' Hij stond op om de vrouw en haar metgezel weg te sturen, en toen 
hij haar hand schudde wierp hij een blik op haar onderarmen en toen op haar 
gezicht.
'Wacht', zei de dokter. 'Hoe lang ben je?'
'Ik ben 1,68 meter, hoezo?'
'Ja, dat is de lengte die ik me van jou van vroeger herinner, maar... 
alsjeblieft, ga daar eens staan.' Hij wees naar een meetlat aan de muur. 'Doe je 
schoenen uit.' Jane deed wat de dokter had gevraagd en trok haar schoenen uit en 
ging voor de lat staan.
'1,73 meter?', las Jimmy met ongeloof op de schaalverdeling.
'Jane, ik geloof dat je groeit. Jouw botten worden groter, en je spieren groeien 
zelfs nog meer ter compensatie.'
'Hoeveel zal ik groeien?', vroeg de duidelijk opgewonden Jane.
'Ik ben me niet zeker, maar uit het tempo van de groei tot nu toe denk ik dat je 
waarschijnlijk heel groot zult eindigen.'
Jane's ogen gingen verder open bij de gedachte hoe haar droom om groot en sterk 
te zijn vervuld werd door een geschenk uit de hemel. Jane draaide zich om om 
Jimmy aan te kijken. 'Als je het niet erg vindt, wil ik liever een tijdje alleen 
zijn. Ik loop zelf wel naar huis.'
'Wel, als dat is wat je wilt doen', zei Jimmy. 'Ik zal je later vanavond 
opbellen om te zien hoe het met je gaat.'
Jane nam afscheid van de dokter en van haar vriend en liep de campus uit op weg 
naar huis.
Jane's wandeling naar huis was tamelijk lang, het zou normaal ongeveer negentig 
minuten in beslag nemen om naar huis te lopen, maar deze keer zou het een tijdje 
langer duren. Toen ze een steegje passeerde kwam er een hand uit de duisternis 
die haar naar binnen trok. De vrouw draaide zich om om haar aanvaller te zien en 
ontdekte vier mannen met zakmessen die haar aanstaarden. Toen ze probeerde te 
vluchten, hielden de mannen haar bij de armen vast en trokken haar naar de 
grond. Ze probeerde zich wanhopig los te vechten, maar ze werd door de vandalen 
stevig vastgehouden.
Eén van de mannen, de leider van de troep, plaatste zichzelf voor haar benen. 
Hij gleed langzaam met zijn handen tussen haar dijen, en met één snelle ruk 
spreidde hij haar benen uit elkaar. Jane voelde afschuw toen ze zag hoe de man 
haar broek naar beneden deed en hoe hij zijn mes gebruikte om haar slipje open 
te snijden. Ze kon zich niets ergers voorstellen dan wat er nu gebeurde. Ze 
stond op het punt verkracht te worden door vier walgelijke griezels die haar 
waarschijnlijk na afloop zouden vermoorden. Jane worstelde, ze kon niet om hulp 
schreeuwen omdat de vierde man haar de mond had gesnoerd.
De man voor haar deed zijn broek naar beneden en haalde zijn gezwollen lul 
tevoorschijn. Ze voelde het toen het tegen de zijkant van haar gespierde been 
wreef en dichterbij haar ontblote poesje kwam. Ze begon in paniek te raken en in 
een laatste wanhopige beweging deed ze haar benen om het middel van de man. 
'Kijk jongens, ze geniet ervan!', zei de griezel die geloofde dat ze haar benen 
uit genot om hem heen gekronkeld had. Hij zou spijt krijgen van zijn fout want 
ze gebruikte al haar krachten om haar dijen vast te schroeven in een poging de 
man ertussen te verpletteren.
De griezel begon te gillen van de pijn door de druk die door Jane's versterkte 
gespierde dijen voortgebracht werd. Ze spande haar benen nog meer aan toen ze 
zag welk effect het had op die arme ziel. De medeplichtigen van de man keken 
gehypnotiseerd toe hoe de mooie benen van de vrouw het middel van de man 
begonnen te verpletteren. Uiteindelijk reageerden ze en probeerden haar te 
stoppen. De man die haar de mond had gesnoerd trok zijn mes en zette het tegen 
haar keel. Ze voelde, opnieuw in paniek, het koude metaal tegen haar zachte 
vlees. Plotseling voelde ze de snelle beweging van het lemmet over haar keel. De 
mannen konden niet geloven dat ze niet bloedde. De man probeerde haar opnieuw te 
snijden, zonder succes. Al haar aanranders probeerden haar te snijden en te 
steken maar hun messen bleken nutteloos.
Jane besefte dat de dokter gelijk had gehad, haar huid was nu onkwetsbaar voor 
iedere soort snee. Ze voelde zich nu veiliger, in de wetenschap dat ze niets 
konden doen dat haar echt pijn zou doen. De man tussen haar benen was nu 
bewusteloos. Ze zou hem kunnen laten gaan, maar op de een of andere manier kon 
ze zichzelf er niet toe brengen om te stoppen. De man had haar willen 
verkrachten, hij had het verdiend om verpletterd te worden tot hij dood was, en 
dus ging ze verder. De gevoelens van wanhoop die ze zonet nog gevoeld had waren 
veranderd in gevoelens van extase. Ze kon met haar benen zijn verzwakte hartslag 
voelen. Ze kon voelen dat hij was gestopt met ademhalen; ze zou nu kunnen 
stoppen, maar ze deed het niet.
De andere mannen probeerden wanhopig haar om te brengen, maar niets dat ze deden 
kon haar kwetsen, in plaats daarvan versterkte het alleen maar haar gevoelens 
van extase en brute macht. Uiteindelijk kreeg ze genoeg van de mannen die haar 
sloegen. Ze was nieuwsgierig, hoe sterk zouden haar armen nu zijn? Terwijl ze 
nog plat op haar rug lag reikte ze naar de griezels aan haar zijden, greep ze 
bij hun overhemd, en met supermenselijke kracht duwde ze hen naar buiten met 
haar beide armen, en ze smeet de mannen tegen de muren van het steegje. Beide 
mannen raakten de muren toen ze vier meter hoog in de lucht waren. Ze vielen en 
hun benen braken toen ze neerkwamen.
De man tussen haar benen was nauwelijks nog in leven, zijn middel bestond bijna 
niet meer, want Jane's dijen konden elkaar bijna raken. De laatste resten van 
zijn ruggengraat kraakten en er schoot een rivier van bloed uit zijn mond bij 
zijn laatste hartslag. Ten slotte deed ze haar benen uit elkaar en ze zag hoe 
het levenloze lichaam naar beneden gleed in een plas van bloed en darmen.
De laatste man die nog leefde was niet zo dom om te blijven hangen, en net toen 
ze naar hem reikte om hem vast te pakken, stond hij op en rende weg.
Jane kwam langzaam overeind, haar lichaam zat vol met adrenaline, maar haar 
verstand was in een shocktoestand. Ze deed haar broek omhoog en hervatte haar 
wandeling naar huis.
Toen ze bij haar woning aankwam begon Jane te ontwaken uit de trance waar ze het 
laatste half uur in gezeten had. Ze merkte op dat haar schoenen erg 
ongemakkelijk waren gaan zitten, en dat haar kleren veel kleiner aanvoelden. 
Nadat ze haar woning was ingegaan rende Jane snel naar haar slaapkamer en keek 
in de spiegel. Ze kon zichzelf nauwelijks herkennen. Ze was 1,83 meter lang, 
haar spieren waren niet alleen duidelijk zichtbaar, maar ronduit indrukwekkend. 
Haar dijen waren dikker dan haar middel vroeger geweest was. Ze werd verliefd op 
dat lichaam in de spiegel, de enige storende elementen waren die 
verschrikkelijke bloedvlekken op haar dijen, wat ze snel verhielp door een 
douche te nemen.
Toen Jane uit de douchecabine kwam begon ze na te denken over wat ze zou gaan 
doen met haar nieuwe lichaam. Ze had niet veel tijd nodig om het eerste ding te 
verzinnen dat ze wou gaan doen. Ze zou Jack afpakken van die afschuwelijke 
Kristine, bovendien zou ze Kristine de vernedering die ze gisteren ondergaan had 
terugbetalen.
Later diezelfde dag verscheen er een indrukwekkend figuur in de Olympia 
fitnessruimte. Een prachtige amazone, meer dan 1,85 meter lang, met zijdeachtig 
zwart haar, diepbruine ogen, een melkwitte huid, en enorme spieren. Ze droeg een 
zwarte elastische legging en een wit katoenen topje en een paar sportschoenen. 
Ze droeg duidelijk geen ondergoed. De mysterieuze vrouw liep naar het 
bankdrukken, passeerde Jack en Kristine, en ging zitten. Ze pakte een halter 
waar al negentig kilogram aanzat en verdubbelde het gewicht. Toen ging ze op 
haar rug liggen, tilde de halter op en begon te repeteren. Ze deed het vijftig 
keer, zonder pauzes. Bij elke herhaling zwollen haar toch al grote borstspieren 
op, waardoor haar monumentale boezem zich wel een decimeter verhief. Geen man in 
de zaal kon iets anders doen dan naar haar kijken en klaar komen in zijn broek. 
Zelfs de meeste vrouwen kwamen klaar toen ze naar haar voortreffelijke lichaam 
keken.
Nadat ze haar oefening beëindigd had legde ze de gewichten neer en stond op. 
Haar armspieren waren nu opgepompt, haar lichaam glinsterde van het zweet, wat 
haar vrouwelijke vormen benadrukte. Haar opvallende boezem was duidelijk te zien 
door haar natte T-shirt. Ze liep naar Jack en legde haar armen om zijn 
schouders. Ze kon de grote bobbel in zijn broekje duidelijk zien door de extreme 
erectie waaraan hij nu leed. Toen ze dichterbij kwam om hem te kussen, gilde 
Kristine: 'Hé, wat denk je dat je aan het doen b...' Ze kon haar zin niet 
afmaken want de vrouw gaf haar een reusachtige zet met haar heup, wat Kristine 
weg deed vliegen en tegen de achtermuur deed slaan, bewusteloos. De vrouw wendde 
zich weer tot Jack en zei: 'Ik geloof dat onze introductie de vorige keer werd 
afgekapt, ik ben Jane Cortez.' Zijn ogen puilden zowat uit zijn hoofd toen hij 
Jane van gisteren herkende. 'Deze keer kom je met mij mee', zei ze en ze pakte 
hem bij zijn arm en ze sleepte hem praktisch de fitnessruimte uit.
Ze stapten in zijn auto en reden naar zijn appartement. Ze hadden een fijne 
avond. Hij vroeg haar naar de oorzaak van haar groei en zij vertelde hem de 
gebeurtenissen van gistermiddag. Ze was erg opgewonden, ze was in het 
appartement van de man waar ze al heel lang verliefd op was geweest en hij 
scheen haar erg leuk te vinden.
Jack bood haar een drankje aan, dat ze aanvaardde. Hij liep naar de minibar en 
maakte twee Martini's klaar, maar in die van haar deed hij een paar druppels van 
een slaapmiddel. Ze proostten op elkaar, en twintig minuten later werd ze 
duizelig. Jack nam haar mee naar zijn kamer, en in een halfbewuste staat besefte 
ze wat er gebeurd was. Ze vond dat hij een idioot moest zijn om zoiets te 
proberen omdat ze zichzelf sowieso aan hem wou geven. Ze voelde hoe hij begon 
haar kleren uit te trekken en ze probeerde hem tegen te houden maar dat lukte 
niet door de zwaar versufte toestand waarin ze verkeerde. Het laatste wat ze 
zich kon herinneren voordat ze het bewustzijn verloor was het gevoel van zijn 
handen die over haar naakte lichaam gleden en zijn tong die het spleetje van 
haar vagina masseerde.
Jane viel in een diepe slaap waarin ze niets kon voelen. Jack, aan de andere 
kant, was klaarwakker en verkeerde in extase toen hij boven op Jane lag en zijn 
mond vol had met haar borsten. Hij begon met het likken over de onderkant van 
haar heerlijke tieten, en werkte zich omhoog naar het gebied van de tepels. Hij 
zoog hard op haar tepels totdat ze waren opgezwollen tot twee maal hun 
oorspronkelijke grootte. Toen trok hij zich terug en begon met haar dikke 
donkere bosje te spelen. Hij bracht uren door met het likken en masseren van 
haar lichaam. Uiteindelijk drong hij bij haar naar binnen, en toen hij dat 
gedaan had verstrakten haar schaamlippen zich om zijn lid en hielden hem stevig 
vast. Hij kwam snel in haar klaar, en schoot zijn zaad diep in haar binnenste.
Ze hield hem nog steeds vast met haar vagina waardoor hij niet bij haar weg kon 
komen. Hij leunde op haar, met zijn gezicht rustend op haar borsten, en viel 
langzaam in slaap.
Ze bleven samen vele uren slapen waarin zij bleef doorgroeien. Haar eens zo 
lenige armen waren nu gewapend met rollende spieren. Jane's buik was nu zo strak 
dat ze er een blikje op kon laten stuiteren of het tot stof laten verpulveren 
tussen de gespierde richels. Haar dijen waren reusachtige zuilen van spieren, 
veel dikker dan Jack's romp. Haar indrukwekkendste lichaamsdelen waren echter 
haar adembenemende borsten; een paar brutale tieten ter grootte van 
watermeloenen die op een massieve laag borstspieren lagen.
Jack's hoofd gleed weg uit zijn rustpositie op één van haar borsten en viel 
ertussenin. Hij had zijn armen om haar ribbenkast, tenminste bijna. Haar lichaam 
was zo breed dat hij er niet omheen kon reiken maar slechts tot aan de 
zijkanten. Zelfs in zijn slaap verkeerde hij nog in extase door het prachtige 
gevoel van Jane's lichaam dat onder hem door bleef groeien. Zijn gezicht was bij 
haar borsten, maar zijn voeten reikten maar tot halverwege haar enkels. Jack's 
slaap werd abrupt afgebroken toen het bed het begaf onder de druk van Jane's 
snel toenemende gewicht en de matras viel op de vloer. Jack werd wakker en 
ontdekte dat zijn lul bevrijd was uit zijn heerlijke gevangenis.
Net toen hij zich voorbereidde om op te staan draaide Jane, nog steeds in slaap, 
zich om op haar rechterzij en verpletterde zijn linkerarm onder haar. Jack gaf 
een harde gil van pure pijn, maar Jane was zo versuft dat ze niet wakker werd. 
Hij kon zijn arm niet meer voelen. Dat was niet zijn grootste probleem, zo 
besefte hij al gauw. Zijn hoofd zat nog steeds tussen haar groeiende borsten, 
maar nu lag het op haar rechterborst en werd het naar beneden gedrukt door haar 
linker. Hij begon in paniek te raken toen hij het steeds toenemende gewicht 
voelde op zijn hoofd. Hij kon de pijn in zijn arm niet meer voelen door de 
gigantische druk op de zijkanten van zijn hoofd. Hij probeerde haar borst op te 
tillen met zijn vrije hand, maar het was onmogelijk, het was gewoon te zwaar.
Ze bleef groeien, ze bereikte een lengte van 2,50 meter, en overtrof inmiddels 
de duizend kilo. Elk van haar nu veel grotere borsten woog meer dan 35 kilogram. 
Jack's hoofd begon naar binnen te bezwijken. Hij begon uit zijn neus en oren te 
bloeden en raakte toen bewusteloos. Een paar minuten later was haar lichaam 
zoveel gegroeid dat Jack's hoofd het gewicht van haar borst niet meer kon 
weerstaan en het begaf het. Het bloed en de hersenen bevochtigden en omgaven 
haar borst terwijl de botten tot stof werden verpulverd.
Uiteindelijk stopte ze met groeien om vijf uur in de ochtend, op dat moment had 
ze de ongelooflijke lengte van 2,90 meter bereikt, en een gewicht van meer dan 
2700 kilogram aan spieren.
Om ongeveer zes uur in de ochtend werd ze wakker met een splijtende koppijn, en 
ze vond zichzelf naakt op het bed van iemand anders. Ze bemerkte langzaam dat ze 
op de vloer lag, dat wil zeggen op een geplette matras op de vloer. Ze keek om 
zich heen op zoek naar haar kleding maar ze vond alleen Jack's onthoofde lichaam 
naast het hare. Jane sprong snel op de been maar ze sloeg met haar hoofd tegen 
het plafond. Ze kon geen pijn voelen toen haar hoofd dwars door het harde 
plafond heen ging, net zo makkelijk alsof het slechts papier was geweest. Haar 
hoofd was nu op de bovenverdieping van het appartement, en ze stond nog steeds 
niet helemaal overeind.
Ze bukte zich en stond voor de spiegel in Jack's slaapkamer. Ze zag een 
reusachtige vrouw met uitpuilende spieren en reusachtige tieten. Na de eerste 
schrik ontdekte ze de grote bloedvlek die Jack's geïmplodeerde hoofd de 
afgelopen nacht had gemaakt. Jane kreeg door hoe de vork in de steel zat en 
besefte dat ze op de een of andere manier Jack's hoofd had verpletterd terwijl 
ze had liggen slapen. Ze moest bijna ter plekke overgeven. Het hart van de vrouw 
vulde zich met gemengde gevoelens, want de man waar ze zolang verliefd op was 
geweest was nu dood en zij was de oorzaak. Ze begon bijna om hem te huilen maar 
toen begon ze zich de gebeurtenissen van gisteravond te herinneren en hoe hij 
haar verkracht had. Jane voelde zich onteerd, liefde veranderde in haat, 
verdriet in medelijden. Ze pakte de lakens van zijn bed en bedekte zijn lichaam. 
'Jammer, ik had hem graag voor gisteravond eerst nog een schop voor z'n kont 
willen geven.'
Jane liep onhandig naar de badkamer, ze maakte grote deuken in de betegelde 
vloer toen haar machtige voeten, die haar massieve lichaam droegen, het hout 
eronder plette bij elke stap die ze deed. Ze liep voorover in een poging haar 
hoofd niet aan het plafond te stoten. Nadat ze de badkamer in was gegaan stapte 
ze in de doucheruimte. Haar machtige voeten verpletterden de tegels alsof het 
biscuitjes waren, en veranderden ze in fijn zand. Ze knielde zodat de douchekop 
haar borsten en haar buik kon bereiken. Jane reikte naar de koudwaterknop maar 
toen ze het vastpakte ontdekte ze pas echt hoe sterk ze was geworden. Haar hand 
legde onbewust zo veel druk op de knop dat het onmiddellijk wegsmolt in haar 
handen. 'Shit! Hoe sterk ben ik nu?' Jane richtte haar aandacht op de andere 
knop. Jane reikte er langzaam naar, en ze concentreerde zich om zo weinig 
mogelijk kracht te gebruiken als ze kon, ze tikte tegen de zijkant om het te 
laten draaien. Het begon heel snel rond te tollen totdat het zijn grens had 
bereikt, maar de tik was zo sterk geweest dat het gewoon afbrak. Beide knoppen 
waren nu kapot, maar er kwam tenminste nu met volle kracht water uit de 
douchekop.
Jane begon het hete water over haar lichaam te wrijven, ze masseerde de met 
bloed bevlekte delen. Haar machtige handen wreven het water over haar buik, ze 
voelde de harde spieren onder haar onkwetsbare huid. Vervolgens schonk ze 
aandacht aan haar armen, twee machtige spiermassa's, die in grootte konden 
verdubbelen als ze ze iets aanspande. Jane probeerde haar rechterarm te buigen 
en ze zag hoe zich een berg van spieren verhief die bijna tot aan haar hand 
reikte. Ze begon met haar handen over haar ronde en gespierde dijen te wrijven. 
Jane's nieuwe benen waren nu groter dan haar hele lichaam vroeger geweest was. 
Toen ze naar beneden keek naar haar dijen, viel het haar op dat haar blik op 
haar heupen versperd werd door haar vooruitstekende boezem en haar 
verbazingwekkend stevige borsten. Jane's grote handen haalden haar nog grotere 
borsten naar zich toe en ze begon ze te wrijven en te masseren. 'En dan te 
denken', zei ze spottend tegen zichzelf, 'dat jullie twee die viezerik gedood 
hebben.' Alleen al dat beeld in haar gedachten maakte haar geil.
Jane ging door met het strelen van haar immense borsten en het knijpen in haar 
gezwollen tepels. De borsten van de reuzin waren zo reusachtig dat ze één van 
hen pakte, het naar haar gezicht drukte en het begon te likken. Ze legde haar 
mond op de harde tepel en begon er hard op te zuigen en in te bijten. Het deed 
er niet toe hoe hard ze zichzelf beet, ze kon slechts genot voelen, pijn was nu 
iets vreemds voor haar geworden. Haar handen lieten haar boezem los en gleden 
naar beneden naar haar kruis. Ze stopte haar handen tussen haar dijen en begon 
zichzelf daar te masseren. Haar opwinding nam met de minuut toe toen ze doorging 
met masturberen onder de douche, onder een sterke straal heel heet water. Na 
zich vijftig minuten lang onder de douche verwend te hebben, kwam Jane eindelijk 
klaar door haar eigen liefkozingen met een enorm harde kreun. Het geluid was zo 
sterk dat ieder stuk glas en kristal in het gebouw verbrijzeld werd en iedereen 
in de hele wijk werd onmiddellijk wakker.
Eenmaal klaar, beëindigde Jane haar douche. Er was een probleem, Jane had niets 
om het water te laten stoppen, en omdat Jane altijd erg tegen verspilling was 
geweest, kon ze het niet gewoon door laten lopen. Na een korte pauze reikte ze 
met haar hand naar de douchekop en pakte het met slechts twee vingers vast, de 
wijsvinger en de duim. 'Eens zien of dit werkt', dacht ze toen ze een heel klein 
beetje kracht gebruikte met haar vingers. Die kleine fractie van haar macht was 
genoeg om de metalen douchekop te doen buigen alsof het gekookte pasta was, het 
verstopte de pijp en de stroom water stopte. 'Ik denk dat ik het leuk ga vinden 
zo groot te zijn.'
Toen ze uit de douche kwam moest ze een ander probleem onder ogen zien, haar 
kleren waren nu veel te klein voor haar om aan te trekken. Ze probeerde haar 
legging, ze trok het langzaam omhoog totdat het haar heupen bereikt had. Het 
elastische materiaal weerstond heldhaftig de spanning van haar gigantische 
benen. De legging die eens helemaal tot aan haar enkels had gereikt reikte nu 
tot aan haar knieën. De stof zat zo strak dat elke ronding van haar lichaam te 
zien was, zelfs haar schaamlippen waren duidelijk zichtbaar. Haar topje was een 
heel ander verhaal, het was niet elastisch. Ze keek er naar en moest gewoon 
lachen toen ze het aan de kant wierp. Ze keek in Jack's kast om iets te vinden 
dat groot genoeg was. Alles wat ze kon vinden waren een paar overhemden en een 
trui. Ze probeerde een hemd aan te trekken, ze scheurde eerst de mouwen eraf, 
maar haar romp was gewoon veel te groot, het overhemd reikte tot net boven haar 
buik, en alleen de onderste twee knoopjes konden dicht, waardoor negentig 
procent van haar borsten zichtbaar bleef. 'Afgekeurd!', zei ze en ze scheurde 
het hemd van zich af. Jane probeerde vervolgens de trui, die maar net paste. Het 
reikte ook maar tot aan haar buik, maar omdat het was gemaakt om wat losser te 
zitten en het van voren dicht was, waren haar borsten bedekt. Haar schoenen 
waren nu minstens tien maten te klein, dus zou ze blootsvoets naar huis moeten 
gaan.
Jane stapte op de deur af. Ze reikte naar de deurknop maar ze deed dit iets te 
snel. Toen Jane's hand lichtjes tegen de klink tikte vloog de deur naar buiten 
en het landde midden op straat. 'Verdomme!', hijgde ze, 'ik moet hier op 
oefenen.'
Jane ging van de veranda af en stapte op het trottoir. Het leek heel smal 
vergeleken met haar lichaam. Toen ze naar huis liep, begon het haar op te vallen 
hoe alles er nu heel anders uitzag. Ze merkte ook op hoe iedereen in de omgeving 
naar haar keek en hoe mensen zich uit hun ramen staken om haar te kunnen zien. 
Jane kon het zich voorstellen dat de mensen niet elke dag een reuzin voorbij 
zagen lopen langs hun huizen, die dertig centimeter diepe voetafdrukken 
achterliet in het verbrijzelde beton. Jane werd afgeleid door de aanblik van de 
mensen die naar haar zaten te staren en ze had niet in de gaten dat ze een 
straat overstak terwijl het licht op rood stond.
Een man van middelbare leeftijd was op weg naar zijn werk in de stad in zijn 
Hyunday. Hij had genoeg van de muziek op het radiostation waar hij naar zat te 
luisteren. Hij deed zijn handschoenenvakje open en keek naar binnen, hij zocht 
naar een bandje. Op dat moment stapte een grote vrouw voor zijn auto om de 
straat over te steken waar hij overheen reed. Hij keek op en zag alleen het 
reusachtige been waar hij tegenaan botste. Hij had nog niet eens de tijd om zijn 
ogen dicht te doen. De auto botste tegen haar rechterbeen en frommelde in elkaar 
als een accordeon. Het versterkte staal van de carrosserie was geen partij voor 
de botten en de spieren van de grote amazone die het zojuist geraakt had. Jane 
was verrast toen ze de klap op haar been voelde en zag hoe de auto zich verboog 
en verdraaide terwijl zij compleet ongedeerd bleef.
Jane's verbazing veranderde in bezorgdheid toen ze dacht aan de chauffeur die 
waarschijnlijk gedood was door het ongeluk. Ze rende naar de zijkant van de 
auto, boog zich naar voren naar het raam en zag hoe het hoofd van de man tegen 
het stuurwiel rustte. Er was bloed op zijn gezicht. Ze maakte zich nog meer 
zorgen. Ze trok het portier van de auto en reikte naar binnen. Net toen ze op 
het punt stond de vent aan te raken stopte ze. 'Wacht!', vertelde ze zichzelf, 
'als ik niet voorzichtig genoeg ben zou ik hem kunnen doden.' Jane kwam dichter 
bij hem, krulde haar lippen en begon te blazen. Ze controleerde heel zorgvuldig 
de luchtstroom, en was zo in staat een lichte bries te veroorzaken.
'Oooo', kreunde de man.
'Prachtig! Hij leeft!' Jane kwam overeind. 'Ik zal het nu maar aan het 
ambulancepersoneel overlaten.'
Ze vervolgde haar weg naar huis, deze keer voorzichtiger om niemand onderweg 
letsel toe te brengen. Toen ze bij haar woning kwam, draaide Jane zich om en zag 
dat een hele menigte haar gevolgd was. Ze glimlachte en zei tegen zichzelf. 'Ik 
ga hier ECHT van houden.' Ze draaide zich om naar de deur, opende het zachtjes, 
bukte zich en ging naar binnen. 'Ik vraag me af wat ik vanavond zal gaan doen.' 
Met die gedachte sloot ze de deur achter haar.


II - Knock-out


Drie dagen later.
Het was een normale ochtend in het geologisch laboratorium van de plaatselijke 
universiteit, een paar mensen in witte jassen bestudeerden enkele stenen. Het 
lab werd geleid door Dr. Diana Rommanov uit Rusland. Ze was een vriendelijke 
vrouw met passie voor haar werk. Dr. Rommanov had de reputatie wat koud over te 
komen, maar diegenen die haar van dichtbij meemaakten dachten daar anders over. 
Eén van die mensen was haar studente en goede vriendin, de in Frankrijk geboren 
Rose Dumont, die vandaag toevallig laat was. Net toen Diana bezorgd begon te 
worden kwam Rose door de deur naar binnen.
'Rose! Ik maakte me zorgen dat er iets met je gebeurd was. Het is niets voor jou 
om twee uur te laat te komen, meid.'
'Het spijt me, Diana, het zal niet weer gebeuren. Ik beloof het', antwoordde 
Rose. Diana vond het moeilijk om langer dan enkele seconden boos op Rose te 
blijven. Rose had zo'n mooi en charmant gezicht dat ze het hart van iedereen kon 
doen smelten met één trieste blik.
Dit effect werkte krachtiger bij mannen, die ze graag op deze manier kwelde. 
Haar intens doordringende groene ogen staken scherp af tegen haar zijdeachtige 
donkere huid en haar zwarte korte sluike haren. Haar geringe lengte, haar 
onuitputtelijke energie en haar overvloedige schoonheid maakten haar waanzinnig 
schattig, een schattigheid die ze al lang geleden had geleerd te gebruiken. 'Ik 
wil je iets laten zien', zei Rose opgewonden.
'O?', zei Diana verrast.
'Weet je nog, vier dagen geleden, er was groot nieuws over een vreemde 
meteorenregen.'
'Ja, dat herinner ik me nog goed.'
'Nu, ik was getuige bij één van die inslagen.'
'Hoe? Wanneer? Waar?'
'Ik reed net weg uit het huis van een vriendin aan de rand van de stad; ik reed 
op de 635, toen ik een vuurbal recht op ons af zag komen. De meeste auto's 
hadden het in de gaten en stopten, maar eentje reed door.'
'Wat is er met hem gebeurd?', vroeg Dr. Rommanov.
'De persoon ontdekte de meteoor klaarblijkelijk op het laatste moment, toen ze 
stopte was het maar net op tijd om er niet door verpletterd te worden. De 
meteoriet sloeg een paar meter voor haar auto in de grond.'
'Heeft ze het overleefd?'
'Oui. Eerst bewoog ze zich niet, maar na een paar minuten kwam ze bij en reed 
gewoon weer verder.'
'Interessant.'
'Toen ze weg was, rende ik naar de plek van de inslag om te proberen enkele 
fragmenten te vinden...'
'Heb je wat gevonden?'
'Wel, geef je ogen maar de kost!' Rose opende haar rugzak en haalde er een steen 
uit die eruitzag als een robijn. De steen had een flauwe gloed op zijn 
kristallen oppervlak. Diana pakte het fragment en begon het te onderzoeken.
'Je wilt me dus vertellen dat je deze al vier dagen hebt.'
'Ja.'
'Waarom heb je het niet meteen hierheen gebracht zodat het fatsoenlijk 
bestudeerd kon worden?'
'Kom nu, Diana, ik breng het nu toch hier, maar ik wilde het eerst graag zelf 
onderzoeken', antwoordde Rose.
'Waarom laat je het niet een tijdje hier?', vroeg Diana aan haar vriendin.
'Houd het maar, ik schenk het aan het lab.'
'Dank je!'
De twee vrouwen gingen verder met hun ingeroosterde werkzaamheden, ze lieten het 
fragment liggen om later te bestuderen. Diana stopte het brokstuk in een kluisje 
op haar kantoor.
Twee uur later merkte Diana dat er iets mis was met Rose. 'Voel je je wel 
goed?', vroeg ze.
'Ik voel me een beetje duizelig', antwoordde Rose.
'Misschien kun je beter naar een dokter gaan.'
'Het is niet no...' Rose viel flauw.
De andere wetenschappers pakten haar op en brachten haar naar het plaatselijke 
ziekenhuis. Daar begonnen ze haar te onderzoeken, maar ze konden niets vinden. 
Ze was gewoon erg moe geweest en ze had rust nodig. De dokter vertelde Diana dat 
het het beste was voor Rose om de nacht in het ziekenhuis door te brengen totdat 
ze weer bij bewustzijn was. Ze stemde toe.
Rose was de hele dag buiten westen. Aan het einde van de avond draaide de 
verpleegster op Rose's kamer het licht uit en toen viel haar iets vreemds op. Ze 
rende naar de nachtdokter en vertelde hem wat er aan de hand was. Hij rende 
erheen om het zelf te zien en was verbijsterd toen hij zag dat het waar was. De 
patiënt gloeide! 'Als er iemand is die misschien zou kunnen weten wat dit is en 
wat we er aan kunnen doen, juffrouw Patterson', zei de dokter tegen de 
verpleegster, 'dan is het onze voorzitter van de medische wetenschappelijke 
afdeling, Dr. Gibson. Geef hem alstublieft een dringend bericht op zijn pieper. 
Vraag hem om zo snel mogelijk hierheen te komen.' 'Jawel, dokter', antwoordde de 
zuster en ze rende de kamer uit.
De volgende morgen. Een groep dokters had zich om Rose verzameld, allen 
probeerden een verklaring te vinden voor wat haar vreemde gloed zou kunnen 
veroorzaken, allen zonder succes. Ze werden gestoord door de komst van een heel 
bezorgde Dr. Rommanov. 'Wat is er hier aan de hand?', vroeg ze. 'Waarom zijn al 
deze mensen hier?' 'Eén van de dokters deed de rolgordijnen naar beneden en een 
ander deed het licht uit. 'O mijn...', was het enige dat uit haar mond kwam. Op 
dat moment kwam Dr. Gibson de kamer in en beval iedereen naar buiten. Diana 
bleef, evenals de dokter die op dat moment Rose behandelde.
'Waarom zijn jullie nog steeds hier?', vroeg de oude man aan hen beiden.
'Zij is mijn vriendin, ik heb haar hier gebracht', zei Diana.
'Ze is mijn patiënt en mijn verantwoordelijkheid', antwoordde de dokter.
'Goed, maar wat ik hier ga zeggen blijft binnenskamers, begrepen?'
'Okay', antwoordden ze.
De oude dokter begon uit te leggen dat hij dit al eerder gezien had, en vertelde 
hen over het geval Jane Cortez, zonder natuurlijk haar naam te noemen. 'Dit mag 
misschien als een vreemde vraag klinken, maar is ze de afgelopen week 
blootgesteld geweest aan meteorieten?'
'Tja, eigenlijk wel', antwoordde Diana. 'Ze vond er één een paar minuten nadat 
het was ingeslagen op een snelweg, de 635, dacht ik.' Dr. Gibson trok een 
wenkbrauw omhoog toen hij besefte dat het precies dezelfde plek was waar het met 
Jane gebeurd was. 'Ze heeft een brokstuk ervan vier dagen lang bij haar gedragen 
en daarna heeft ze het aan mij gegeven om te bestuderen, net twee uur voordat ze 
instortte.'
De oude dokter onderzocht haar lichaam grondig en trok toen de conclusie dat er 
nu niets was dat gedaan hoefde te worden. Net als bij zijn vorige patiënt, zou 
ze wakker worden en beginnen te groeien. Ze was niet ziek, haar lichaam was zich 
alleen aan het regenereren en bezig de straling te absorberen die zich in haar 
bloedsomloop had opgeslagen.
Drie uur later werd Rose wakker. Haar gloed was verdwenen en haar energie was 
volledig teruggekeerd. Dr. Gibson stelde zichzelf voor en legde alles aan haar 
uit. Eerst geloofde ze hem niet. Om haar te laten zien dat haar lichaam al 
veranderd was pakte hij een injectienaald met een eenvoudige zoutoplossing. Hij 
trachtte het in haar arm te injecteren maar de naald was niet in staat om door 
haar huid heen te dringen. Om zijn punt nog meer kracht bij te zetten, stootte 
hij de naald met al zijn kracht in haar arm, maar de naald boog om en knapte af. 
Na deze demonstratie had ze geen moeite meer om hem te geloven.
Nadat al het papierwerk in het ziekenhuis afgerond was, kreeg Rose haar eigen 
kleren mee en werd ze ontslagen. Dr. Gibson vertelde haar dat als ze enige 
problemen had ze naar hem moest gaan en hij gaf haar zijn visitekaartje. Rose en 
Diana namen afscheid en gingen weg. Toen ze eenmaal weg waren sprak Dr. Gibson 
met de dokter van Rose.
'Wel dokter, u begrijpt waarom deze informatie geheim moet blijven.'
'Ik ben me niet helemaal zeker. Als deze substantie mensen kan regenereren en 
hen sterk kan maken, zou het dan niet gebruikt kunnen worden bij terminaal zieke 
mensen of om...'
'Ja, dat zou kunnen, maar als dit ooit bekend gemaakt zou worden, stel je eens 
voor wat er zou kunnen gebeuren met de mensen die er mee in contact zijn 
geweest. Elke regering, inclusief de onze, zou jacht op hen gaan maken om met 
hen te experimenteren en ten slotte zouden ze ontleed worden en bestudeerd 
totdat ze er achter zijn hoe ze het effect kunnen dupliceren. Nee, dokter, dit 
moet volstrekt geheim blijven.'
'U hebt daar een sterk punt, meneer.'
'Maar u ook, mijn beste dokter, daarom moeten we proberen deze meteorieten zelf 
te bestuderen en een manier zien te vinden om het effect te dupliceren. Pas als 
dat eenmaal gebeurd is zullen de betrokken mensen echt veilig zijn.'
Buiten het ziekenhuis liepen de twee vrouwen terug naar het lab. Diana kon zien 
hoe verward en bezorgd haar vriendin was. 'Waarom neem je de rest van de week 
niet vrij?'
'Meen je dacht echt, Diana?'
'Ja, mijn vriendin, ga naar huis.'
'Merci, ik geloof dat ik dat maar doe. Au revoir.'
'Dos vidayna! En pas goed op jezelf.'
'Doe ik.'
Terwijl de twee vrouwen verschillende kanten opliepen, bleef één ervan denken 
aan de prachtige bijwerkingen van deze straling. Ze liep meteen naar het lab, 
naar het kluisje met het fragment van de meteoriet. 'Het deed er maar vier dagen 
over om Rose immuniteit te geven, ik zal dit net zo lang bij me dragen om het 
zelf te verwerven.' De Russische geleerde ontknoopte haar blouse en stak het 
brokstuk ter grootte van een citroen in haar boezem. Diana knoopte haar blouse 
weer dicht, ruimde een beetje op en ging toen naar huis.

Rose voelde zich nog niet zo stevig op haar benen toen ze naar haar woning liep. 
Ze had het gevoel dat ze veel rust nodig had, hoewel ze zich niet moe voelde. 
Toen ze langs een park liep, besloot ze er naar toe te gaan, om er te gaan 
zitten en wat frisse lucht te krijgen.
Ze hield van het park, altijd als er haar wat dwars zat ging ze onder een oude 
eikenboom zitten om zich te ontspannen, dingen te overdenken, en zelfs in slaap 
te vallen onder zijn lekkere schaduw. Ze genoot ervan om kleine kinderen in het 
park te zien spelen, en zoals altijd werden kleine kinderen door haar 
aangetrokken als bijen door de honing. Ze had een speciale uitstraling of aura 
waardoor iedereen haar aardig vond en haar onvoorwaardelijk vertrouwde. Ze had 
zich altijd gezegend en vervloekt gevoeld door haar uiterlijk. Ze vond het leuk 
dat iedereen haar aardig vond en dat ze overal waar ze heen ging vrienden kreeg, 
maar vaak wenste ze dat ze jongens zover kon krijgen dat ze haar op een andere 
manier aardig zouden vinden. Maar hoe hard ze het ook probeerde, ze was te leuk 
om sexy te zijn.
Ze speelde ongeveer veertig minuten met de kinderen. Toen ze stopte en om zich 
heen keek ontdekte ze twee jongens op een bank die haar in de gaten hielden. Ze 
was verrast, er waren andere vrouwen in het park en sommigen zagen er geweldig 
uit, waarom zouden ze naar haar zitten staren? Toen ze opstond voelde Rose dat 
haar kleren strak om haar lichaam zaten. Ze keek naar zichzelf en was 
verbijsterd.
Haar loszittende spijkerbroek zat nu heel strak, en het reikte maar tot 
halverwege haar kuit. Haar T-shirt zat strak gespannen om haar borst op een 
manier zoals het nog nooit gedaan had. Ze had haar hele leven kleine borsten 
gehad, maar nu leek ze opeens een royale boezem te bezitten. Het gebeurde met 
haar, ze groeide net zoals met de andere vrouw gebeurd was. Rose werd bang, hoe 
lang zou ze worden? Zou ze uit haar kleren groeien? Ze haastte zich terug naar 
haar woning omdat ze er de voorkeur aan gaf dat haar metamorfose plaats zou 
vinden in een meer discrete omgeving.
Haar wandeling naar huis werd met de minuut moeilijker, omdat haar 'krimpende' 
kleren het haar moeilijker maakten te bewegen. Ze moest heel voorzichtig zijn. 
Het laatste dat ze wilde was dat de naden uit haar spijkerbroek zouden scheuren 
en dat ze halverwege de weg naar huis spiernaakt op straat zou staan. Haar broek 
was niet het enige probleem want haar kleine T-shirt was al begonnen in te 
scheuren aan de zijkanten en de onderste helft van haar borsten was nu 
zichtbaar. Ze probeerde ze met haar armen te bedekken maar gezien het tempo 
waarin ze groeiden wist ze niet hoelang dit toereikend zou blijven.
Ten slotte, helemaal gek geworden en met haar gezicht nat van haar eigen tranen, 
bereikte ze haar flat, en toen ze de trap opklom naar de tweede verdieping 
eindigde de lange en heldhaftige strijd van haar spijkerbroek. Het viel op de 
grond, er bleven slechts kapot gescheurde stukken canvas over. Rose sprintte 
naar haar deur, met de sleutel in haar hand, en ging snel naar binnen voordat 
iemand haar kon zien.
Eenmaal binnen kon ze zich ontspannen, haar afschuwelijke vuurproef was voorbij. 
Het was bijna een nachtmerrie uit haar jeugd geweest: ver van huis naakt over 
straat lopen. Toen ze weer bij adem kwam, begon ze te merken hoe anders haar 
woning nu aanvoelde, alles leek veel kleiner dan vroeger. Ze draaide zich om en 
keek naar de deur en ze merkte op hoe haar hoofd dicht bij de top van de 
deurpost was. 'Ik moet nu haast wel twee meter lang zijn!'
Rose liep door haar slaapkamer naar haar spiegel. Ze liet de rest van de kleren 
op de vloer vallen. Nu, helemaal naakt, keek ze naar haar spiegelbeeld. Ze kon 
de vrouw voor haar niet herkennen. Haar gezicht was nog steeds hetzelfde, alleen 
leuker (als dat nog mogelijk was), maar haar lichaam was helemaal anders. Ze was 
niet langer de kleine meid van 1,63 meter, maar een vrouw van 2,10 meter met 
verbijsterende rondingen. Ze kon er zich niet van weerhouden naar haar grote 
borsten te staren. Ze had vroeger nooit een beha gedragen omdat haar borsten zo 
klein waren dat ze er geen nodig had. Nu waren haar borsten kolossaal, en ze 
stonden zo omhoog dat ze de zwaartekracht trotseerden, dus had ze er 
waarschijnlijk nog steeds geen nodig. Haar lichaam was perfect, geen ongewenst 
vet, geen onvolkomenheden aan haar huid, één egale huidskleur. Haar spieren 
waren beter ontwikkeld dan vroeger, sterker, vooral op haar benen die er nu erg 
machtig uitzagen. Ze zag er echter niet uit als een bodybuilder, ze leek meer op 
een combinatie van een goed getalenteerde fitnessatlete en de winnares van de 
Miss Amerika verkiezing. Toen Rose haar biceps aanspande zag ze hoe twee 
ongelooflijke bergen van spieren zich uit haar armen verhieven, maar toen ze ze 
ontspande verdwenen de spieren en haar armen kregen weer hun dunne en 
vrouwelijke aanblik.
Op de een of andere manier merkte Rose dat ze nog steeds groeide. Haar nu veel 
scherpere ogen en veel vluggere verstand konden de kleine toenames in de lengte 
waarnemen, te subtiel om door een normaal persoon gezien te worden. Ze bleef de 
volgende vier uur naar de spiegel blijven staren en ze zag zichzelf vijf 
centimeter langer worden terwijl haar borstomvang met achttien centimeter 
toenam.
'Als ik mijn leven opnieuw wil beginnen, heb ik hulp nodig.' Ze dacht 
onmiddellijk aan Mark, haar buurman aan de overkant van het portaal. Ze hadden 
vroeger als puber samen wat gehad en zij had besloten het te beëindigen, maar 
ondanks dat had ze altijd het gevoel gehouden dat ze hem overal in kon 
vertrouwen en bovendien had hij haar telkens weer laten zien dat hij bijna alles 
voor haar over had. Ze pakte de telefoon en draaide Mark's nummer. De telefoon 
ging een paar keer over en toen kwam het antwoord.
'Hallo.'
'Mark, hai, ik ben het.'
'Wel, hoi Rose, wat kan ik voor je doen?'
'Zou je hier kunnen komen, er... er is iets waar ik je hulp bij nodig heb.'
'Natuurlijk, Kleintje, ik kom er zo aan.'
'Okay, en breng één van die lange T-shirts van je mee.'
'Een T-shirt?'
'En je wielrenbroek.'
'Wil je dat ik mijn wielrenbroek aantrek?'
'Nee, je moet hem niet dragen, breng gewoon die kledingstukken naar mij, 
alsjeblieft.'
'Waarom kom je niet gewoon hierheen om ze te pakken?'
'Geef me nu mijn zin maar, okay?'
'Okay, ik zie je zo.'
'Prima, tot ziens.'
Meteen toen Rose de telefoon had neergelegd, rende ze naar de voordeur en haalde 
het van het slot af, toen rende ze met dezelfde verbazingwekkende snelheid en 
lenigheid terug naar haar slaapkamer en sloot de deur. Ze wachtte een paar 
minuten en toen ging de deurbel.
'Kom maar binnen, hij is open.' Mark deed wat hem verteld werd en ging de woning 
in, maar hij zag niemand om zich heen.
'Rose?'
'Ik ben in mijn kamer.' Hij liep naar de deur en klopte er tegen.
'Ik heb meegebracht wat je wilde hebben.'
De deur ging een klein eindje open. 'Geef het aan mij!' Mark, die besefte dat ze 
zich daar binnen aan het omkleden was, probeerde niet een blik naar binnen te 
werpen maar hij duwde gewoon zijn kleren door de nauwe deuropening. Na ongeveer 
twee minuten had ze de kleren aan.
'Herinner je je dat je gezegd hebt dat ik altijd op je kon rekenen als ik je 
nodig had?'
'Natuurlijk, Rose. Ik sta altijd voor je klaar.'
'Ik ben blij dat te horen want ik heb je nu meer nodig dan ooit tevoren.' Nadat 
ze dit gezegd had kwam Rose uit haar kamer, gekleed in de kleren die ze zojuist 
gekregen had.
'Rose?', vroeg Mark, erg verward. 'Ben jij dat?'
'Oui, ik ben veranderd.'
'Dat zie ik, maar hoe?'
'Het is een lang verhaal.' Ze liep op hem af, en ontdekte dat hij nu nog maar 
tot aan haar schouders kwam.
'Kijk eens hoeveel groter ik ben dan jij!' Hij kon zijn ogen niet van de grote 
bobbels afhouden die het T-shirt deden uitrekken en hem bijna in vervoering 
brachten. Ze draaide zich om en nu kon hij haar heerlijke achterste zien dat 
onder zijn wielerbroek zat. Het zat zo strak om haar overvloedige vlees dat het 
er wel op geverfd leek. Ze liet hem haar een tijdje bekijken en toen draaide ze 
zich om om hem in de ogen te zien.
'Nu zie je waarom ik je gebeld heb', zei ze, terwijl ze naar hem toe liep. 'Ik 
weet niet meer wat ik moet doen!'
'Ik weet niet zeker of ik je op dit gebied kan helpen', zei hij terwijl hij over 
zijn hoofd krabde.
'Maar ik zie niet in hoe DAT een probleem kan zijn', zei hij terwijl hij op haar 
lichaam wees.
'Ik voel alles nu zo anders, ik wilde beginnen met iets vertrouwds', zei ze en 
ze wees nu naar hem.
'Wel, je weet dat ik altijd voor je klaar zal staan, Kleintje.' Rose moest bijna 
lachen toen ze haar bijnaam hoorde.
'Weet je, ik heb ergens het gevoel dat die oude bijnaam, hoe leuk en aardig hij 
ook is, niet meer van toepassing is. Vind je ook niet?', zei ze terwijl ze zich 
voorover boog zodat hun gezichten dichtbij elkaar waren op dezelfde hoogte, wat 
haar lengtevoordeel benadrukte.
'Boodschap goed begrepen.' Hij deed een stap achteruit, krabde over zijn hoofd 
en vroeg: 'Dus... waar wil je beginnen?'
'Mmm... dat weet ik eigenlijk niet. Wat stel je voor?'
'Tja, ik denk dat we er gewoon achter moeten proberen te komen wat er wel en 
niet veranderd is en hoeveel.'
'Goed idee. Volg me.' Ze liep de deur uit, met hem achter haar aan. Hij was 
verrast dat ze blootsvoets uit wou gaan terwijl ze alleen een T-shirt en een 
weinig verhullend wielrenbroekje aan had. Ze was altijd aan de verlegen en 
conservatieve kant geweest, dus dit was beslist iets dat veranderd was. Ze had 
veel meer zelfvertrouwen dan vroeger.
Ze namen een taxi en gingen naar hun universiteit. Ze stapten de fitnessruimte 
binnen, en zagen dat het er propvol was. Ze had al heel snel de aandacht van 
alle klanten gevangen die er nu aan het trainen waren. Ze liepen naar één van de 
halters bij het bankdrukken. 'De dokter die me behandelde zei dat hij al een 
geval zoals ik was tegengekomen en hij waarschuwde me voor een mogelijke 
groeistuip', vertelde Rose aan haar metgezel. 'Ik dacht eigenlijk dat hij... nu 
ja... gek was! Tjonge, had ik het mis.'
'Okay, maar waarom zijn we hier?', vroeg hij.
'De oude man zei ook dat zijn andere patiënte enige spierontwikkeling en een 
ongelooflijke toename van haar kracht had meegemaakt. Nu, ze is nog veel meer 
gegroeid dan ik, dus ben ik gewoon nieuwsgierig om te zien of ik nu wel of niet 
sterk ben geworden.' Ze tilde haar arm op en stak het naar buiten. Mark had een 
helder uitzicht op haar arm. Haar spieren waren niet erg fors, in plaats daarvan 
zagen ze er fijn en vrouwelijk uit. Ze toonden stevigheid en een klein beetje 
massa, het leek veel op dat van een fitnessmodel en niet op dat van een 
bodybuilder. Maar toen spande ze haar arm aan en een machtige berg van spieren 
verhief zich uit haar daarvoor zo dunne arm. Mark keek verbijsterd toe hoe haar 
spiermassa zich bijna verdrievoudigde voor zijn ogen en de mouw van het shirt 
dat ze droeg kapot scheurde. 'Ik denk dat ik wel een beetje sterker ben 
geworden.'
'Ik ben sprakeloos!', stotterde hij. 'Hoe dan ook, het ziet er naar uit dat we 
een hele tijd zullen moeten wachten', zei hij terwijl hij op de kleine rij 
mensen wees die voor haar bij het bankdrukken stond te wachten.
'Laat dat maar aan mij over!', zei ze met een ondeugende glimlach om haar 
lippen. Ze wandelde langs alle zes mannen die in de rij stonden recht op de man 
af die nu aan het tillen was.
'Pardon, tijger', zei ze tegen de gespierde man van middelbare leeftijd. 'Zou je 
het erg vinden als ik het toestel nu gebruik?'
Zonder haar zelfs maar aan te kijken blafte hij: 'Nee, laat me...', toen zag hij 
haar. Hij werd stil. Hij liet het gewicht dat hij aan het heffen was bijna 
vallen. Toen legde hij de halter neer en ging overeind zitten op de bank. 
'Wel... er zijn veel mensen voor je, dus... wat krijgen wij er voor terug?'
'Je mag me assisteren!', zei ze terwijl ze haar borst naar hem uitstak en ze 
haar lippen liet tuiten. 'En als je een goeie kleine soldaat bent, mag je zelfs 
na afloop wat water voor me gaan halen.'
Hij sprong onmiddellijk van de bank en nam zijn positie achter haar in. Mark 
ging naast haar staan.
'Laat mij dit gewicht er eerst af halen', zei Mark, en hij pakte één van de 
gewichten van 35 kilogram die er op dat moment aan de halter zaten.
'Nee... laat maar. Ik wil het eerst zo eens proberen', zei ze, en ze pakte de 
halter stevig vast.
'Veel geluk, dame, ik had er daarnet eigenlijk iets te veel op gedaan. Je kan 
jezelf blesseren', waarschuwde haar assistent.
'Dat zullen we wel eens zien!', zei Rose en toen drukte ze met al haar kracht 
omhoog. Ze had er beter aan gedaan als ze haar kracht langzaam had laten 
toenemen en niet al haar kracht in één keer had gebruikt. De halter was heel 
snel omhoog gevlogen en had haar assistent bijna op zijn mond geraakt. 
'Wauw...', zuchtte ze. 'Het voelt zo licht als een veertje!'
'Meen je dat echt?', vroeg Mark, die op de grond was gevallen toen de halter ook 
hem bijna geraakt had. 'Er moet wel bijna 100 kilogram aan zitten!'
'Eigenlijk 140 kilogram!', zei de assistent, nog steeds in een shocktoestand 
nadat hij gezien had hoe een schijnbaar fijngebouwd meisje net zoveel gewicht 
als hij had getild, zonder enige inspanning!
'148,5 kilogram, om precies te zijn', zei Rose.
'Hoe kun je dat nu weten?', vroeg Mark.
'Dat weet ik niet, maar ik kan het voelen', zei ze, lichtelijk verward.
Rose liet het gewicht zakken en plaatste het op het rek. 'Meer gewicht', zei ze 
en beide mannen kwamen overeind en ze zetten aan beide kanten een nieuw gewicht 
van 35 kilogram. Toen duwde ze het opnieuw omhoog en het gewicht ging net zo 
snel en gemakkelijk omhoog als de eerste keer. Een reusachtige glimlach 
verscheen op het gezicht van Rose toen ze voelde hoe sterk ze wel niet was. Ze 
liet het gewicht zakken en de mannen gingen weer verder met het verhogen van het 
gewicht. Ze vroeg hun nu er alles aan te hangen wat er op kon en ze deden het 
schoorvoetend. De halter werd volgeladen met gewichten totdat er niet één meer 
op paste. Ze plaatste haar handen naast elkaar op de halter, haalde diep adem en 
drukte toen omhoog. Haar armspieren zetten zich uit toen ze de kracht verhoogde 
die door hen werd uitgeoefend. De halter, geladen met meer dan 425 kilogram, 
kwam omhoog met maar heel weinig inspanning van haar kant.
De mensen juichten want deze ongelooflijke vrouw had het record van iedereen 
aanwezig verbeterd. Ze staarden allemaal totaal gehypnotiseerd naar haar 
ongelooflijke lichaam. Het kwam niet iedere dag voor dat ze zo'n prachtig 
exemplaar van de vrouwelijke soort te zien kregen die zo'n ongelooflijke 
voorstelling van haar brute kracht tentoonspreidde.
Ze was echter nog niet tevreden. Ze pompte het gewicht een paar honderd keer op 
en neer, maar ze werd nog steeds niet moe. Ze liet één hand los en merkte hoe ze 
het nog steeds omhoog kon houden met een minimale inspanning. Ze stond op, met 
het gewicht nog steeds in haar hand en ze gebruikte het nu als een los gewicht. 
Ze deed bijna vijftig bicepstrainingen met elke hand totdat het haar begon te 
vervelen en ze het neerlegde.
Bij iedereen waren de monden wijd open gegaan. Ze liep weg van de bank, met Mark 
achter haar aan, naar de machine voor het beendrukken. Ze pakte het hele rek met 
schijven van 45 kilogram op en zette het op de machine. Ze ging op haar rug 
liggen, met haar voeten tegen het platform, klaar om het omhoog te drukken. 
'Hier komt het, 675 kilogram! Eén, twee...'
'Wacht, de veiligheidspal zit nog op de machine!', zei één van de kerels in de 
fitnessruimte, maar het was te laat. Ze had al tot drie geteld en duwde tegen de 
machine. Eerst was er verzet, want de veiligheidssloten vochten dapper om de 
machine tegen te houden, maar na een fractie van een seconde gaven ze het op. 
Het metaal verboog zich als klei onder de onophoudelijke druk die Rose's 
machtige superbenen uitoefenden en het hele apparaat met gewichten schoot met 
topsnelheid omhoog. In feite ging het te snel omhoog, en toen het de top van de 
machine bereikte trok het platform met alle gewichten gewoon de hengsels en de 
veiligheidsbouten kapot en het schoot naar buiten, het sloeg tegen de muur van 
de fitnessruimte aan, het knalde er zelfs dwars doorheen, en het vloog over de 
parkeerplaats en het kwam ten slotte terecht in een park in een wijk verderop. 
Gelukkig landde de erg zware machine boven op een lelijk standbeeld, dus werd er 
geen echte schade aangericht. (Eigenlijk moest iedereen in het park juichen, ze 
dachten dat het een gift uit de hemel was.)
Iedereen in de fitnessruimte was verbijsterd, hoe kon een mens zo sterk zijn? 
Niemand zei iets, zelfs Mark niet die het meest verbaasd was van allemaal. Hij 
kende haar al een hele tijd, en het was alsof ze nu een heel ander persoon was 
geworden.
Ze stond op en keek om zich heen. Iedereen had zijn ogen op haar gericht, en het 
was voor de eerste keer dat ze zich daarbij niet ongemakkelijk voelde. Ze zag 
het gat in de muur dat ze zojuist gemaakt had en ze verontschuldigde zich bij de 
eigenaar, die sprakeloos stond toe te kijken, alles wat hij kon doen was tegen 
haar staan kwijlen. Toen ze naar de uitgang liep, zag ze een aanplakbiljet op de 
muur dat haar aandacht trok. Het was een poster van Evander Holyfield met zijn 
bokshandschoenen aan. Ze bleef naar de poster staan kijken en er begon zich een 
nieuwe glimlach op haar gezicht te vormen.
Ze pakte Mark bij zijn hand en beiden liepen de fitnessruimte uit. Terwijl ze op 
een taxi wachtten, maakte ze een opmerking over haar wens om in een boksring te 
staan en tegen een echte bokskampioen te vechten.
'Ben je gek geworden!', vroeg Mark bezorgd. 'Die kerels kunnen je vermoorden!' 
Hij legde zijn handen op haar schouders en merkte onmiddellijk hoe hard deze 
geworden waren. 'DENK er zelfs niet eens aan!'
'Waarom niet?' Ze draaide haar rug naar hem toe. 'Je zag wat ik daar binnen heb 
gedaan, en de dokter zei dat mijn huid ondoordringbaar is geworden.'
'Ja! Je mag dan erg sterk zijn, maar die kerels hebben jarenlang getraind. Ze 
hebben de snelheid, de behendigheid, en het belangrijkste, de ervaring.' Toen 
met een rustiger stem: 'Het laatste dat je nu nodig hebt is neergeslagen te 
worden door een professionele bokser.'
'En wat ben ík dan, een watje?', vroeg ze boos.
'Kom nu, Kleintje, wanneer was het dat je voor het laatst hebt gebokst?'
'Ik heb je gezegd me niet meer zo te noemen!', riep ze. 'Ik denk dat ik je dan 
maar moet laten zien wat ik in huis heb.' Rose pakte met haar hand Mark's pols 
vast. 'Wat denk je van een klein sprintje naar huis?'
'Wacht, Rose...' Hij kreeg de kans niet zijn zin af te maken toen de machtige 
vrouw begon weg te rennen. De eerste paar meter kon hij haar nog bijhouden, maar 
toen zij zichzelf meer en meer opjoeg, werd haar snelheid hoger dan hij op kon 
brengen. Rose rende nu net zo snel als de auto's die door de straat reden.
Mark wapperde als een vlieger achter haar aan toen ze een snelheid van 160 
kilometer per uur bereikte. Ze had nog steeds het gevoel dat ze harder kon 
lopen, en toen ze zich nog meer inspande, werd een snelheid van 400 kilometer 
per uur bereikt.
Mark kon bij deze snelheid zelfs niets meer zien. De wind verhinderde hem zijn 
ogen open te houden. Zelfs ademhalen begon moeilijk te worden. Alles wat hij 
waarnam waren de geluiden van auto's en mensen die weer heel snel achter werden 
gelaten. Zijn kleren begonnen open te scheuren, hij verloor zijn schoenen en 
zijn sokken, en als hij zijn vrije hand niet had gebruikt om zijn broek vast te 
houden zou hij deze ook verloren hebben.
Rose bleef doorgaan met versnellen, het ging steeds gemakkelijker. Haar machtige 
voeten maakten grote gaten in het beton toen ze hard neerkwamen en haar sneller 
lieten gaan dan iets op de grond ooit eerder gedaan had. Ze was voorzichtig om 
niemand te raken. Verbazend, zelfs met de snelheid waarmee ze nu rende had ze 
nog voldoende tijd om mensen en andere hindernissen te ontwijken.
Voor de mensen om haar heen was ze niets meer dan een vage waas. Ze konden haar 
al van kilometers ver aan horen komen, want haar voeten maakten het geluid van 
een op hol geslagen groep olifanten. Wanneer ze gepasseerd was, was een spoor 
van verwoesting het enige teken dat er iets gebeurd was. Toen ze door de drukke 
straten rende veroorzaakte ze sterke winden die krachtig genoeg waren om 
brievenbussen om te laten vallen, alle bladeren van de bomen te laten vallen en 
mensen meters ver weg te blazen.
Een paar seconden later waren de twee al thuis. Mark verkeerde nog in een 
shocktoestand, maar Rose was nog gelukkiger dan daarvoor, en ze voelde zich erg 
trots op haarzelf. 'Wat vond je van ons kleine tochtje?', vroeg Rose spottend. 
Ze opende de deur van haar appartement en beiden gingen naar binnen.
Hij ging op de bank zitten, zijn hoofd tolde nog. 'Hoe... hoe... hoe deed je 
dat!' Hij keek haar aan, ze stond voor hem met haar handen in de zij en met een 
grote glimlach op haar gezicht. 'Waarom heb je dat gedaan?', vroeg hij haar 
opnieuw, maar alles wat hij van haar kreeg was een glimlach. 'Je had me wel 
kunnen vermoorden! Ik kon geen adem meer krijgen!', voegde hij eraan toe. De 
laatste opmerking veegde Rose's glimlach van haar gezicht toen ze besefte dat 
hij gelijk had. Wat als hij ergens tegenaan was gesmakt, met die snelheid zou 
hij in brokken meters ver uit elkaar gevlogen zijn. Vier woorden schoten 
onmiddellijk door haar hoofd: 'Wat heb ik gedaan?'
Ze ging zachtjes op zijn schoot zitten met haar armen om zijn nek geslagen. 'Het 
spijt me, het was niet mijn bedoeling je in enig gevaar te brengen.' Hij voelde 
haar 205 kilogram zware lichaam op het zijne, en hoewel het gewicht het voor hem 
ongemakkelijk maakte, wilde hij dat ze daar altijd zou blijven zitten. Hij legde 
zijn linkerhand op haar heel dunne taille en het voelde zo hard aan, het was 
alsof hij een marmeren standbeeld aanraakte. Ze was erg hard, vooral nu ze 
binnen een paar seconden vele kilometers had gerend. Hij voelde ook hoe haar 
verbazingwekkende boezem zwaar tegen zijn borst drukte. 'Ik wilde alleen maar 
een beetje de blits maken...', vervolgde ze en ze streelde zijn gezicht met haar 
vingers. 'Ik denk dat ik me een beetje te veel heb laten meeslepen.' Ze liet 
haar hoofd tegen het zijne rusten.
'Hoe wist je dat je dat kon doen?', vroeg hij terwijl hij langs haar zij 
streelde.
'Wel, toen ik ontdekte hoe sterk mijn benen waren probeerde ik te raden hoeveel 
kracht ze mogelijk op konden brengen. Kijkend naar het gemak van mijn ervaring 
bij het beendrukken berekende ik dat ik ongeveer 1978,0667 keer die hoeveelheid 
op kon brengen. Daarna kon ik, door mijn eigen gewicht in beschouwing te nemen 
en een logaritmische schaal te gebruiken, ook berekenen dat ik rennend Mach 
1,5675 kon halen binnen 10 seconden.'
'Pardon?'
'Ik weet het, ik was ook verrast dat ik het kon berekenen! Het moet een andere 
verandering zijn, ik heb ontdekt dat ik geen problemen heb dingen te herinneren 
uit mijn kindertijd, formules uit mijn hoofd uit te rekenen en dingen te meten 
door er gewoon naar te kijken.'
'Dat klinkt alsof je hersenfuncties ook zijn uitgebreid', zei Mark.
Rose keek Mark aan en ze merkte op in welke positie ze zich bevond. Ze was wel 
heel erg aardig voor hem, en hoewel ze goede vrienden waren, was ze nog nooit zo 
dichtbij hem geweest, tenminste niet nadat ze het met hem had uit gemaakt. Ze 
wist dat hij nog steeds van haar hield en hij probeerde nu, uit respect voor 
haar, zijn best te doen de verleiding te weerstaan om iets te proberen, maar zij 
maakte het wel moeilijk. In tegenstelling tot vroeger had ze nu een lichaam waar 
mannen eenvoudig een moord voor zouden doen en zij zat nu bij hem op schoot.
Ondertussen dacht Rose na over het verleden. Al die tijd dat ze gescheiden waren 
was Mark haar altijd in de gaten blijven houden. Haar machtige fotografische 
geheugen liet haar ieder ogenblik herinneren waarin hij bijna het onmogelijke 
voor haar deed, alleen maar voor een glimlach van haar als beloning. Ze 
herinnerde zich ook wat ze voor hem voelde voordat haar angst om een lange 
termijn relatie aan te gaan haar in de weg was gaan zitten. En het 
allerbelangrijkste, ze wist ook dat ze nooit was opgehouden van hem te houden. 
Op dat moment, in die fractie van een seconde waarin ze de laatste vier jaren 
van haar leven opnieuw beleefde, maakte ze een beslissing.
'Kun je me vergeven voor die laatste vier jaar?', vroeg ze en ze leunde voorover 
en omhelsde hem steviger.
'Wat bedoel...'
'Ik had het nooit met je uit moeten maken. Maar de dingen werden steeds 
serieuzer en ik werd bang. Jij was zo zeker over ons twee en ik niet, ik werd er 
gewoon gek van!'
'Waarom vertel je me deze dingen ineens zomaar?'
'Ik heb gelogen, niet alleen tegen jou, maar ook tegen mezelf. Ik...'
'Alsjeblieft, stop!' Hij viel haar in de rede.
Helemaal in de war stond ze op en ze deed een paar passen achteruit. 'Houd je me 
voor de gek?' Hij stond op maar hij werd door haar onderbroken, ze gaf hem geen 
kans om iets te zeggen. 'Je hebt bijna vijf jaar lang tegen me staan smeken om 
terug te komen en nu ik het je heel gemakkelijk wil maken zeg je me dat ik moet 
stoppen!?' Ze pauzeerde even, maar toen Mark probeerde er een zin tussen te 
stoppen wierp ze hem voor de voeten: 'Ben je gek geworden? Heeft onze kleine 
wandeling je hersens ook weggeblazen? Ik hoop echt dat je niet zo'n machostunt 
met me wilt uithalen, want vanaf nu ben ik de baas!'
'Wil je nu naar me luisteren of ben je van plan tot morgenvroeg door te praten?'
'Tenzij je me wilt zeggen dat je een totale vlaag van verstandsverbijstering 
had, wil ik het niet horen!'
'Nu schat, dat zul je wel', sprak hij, bijna met dreiging in zijn stem.
'Wat?', zei ze, helemaal verrast door zijn reactie.
'Wel, als je je als een kind wilt gedragen, zal ik je ook zo behandelen', zei 
hij, hopende dat zij hem hierdoor niet alle hoeken van de kamer zou laten zien. 
Ze deed haar armen over elkaar en keek van hem weg, bijna pruilend. Mark begon 
toen rustiger te praten. 'Vandaag was nogal een chaotische dag, en het is nog 
maar vijf uur. Ik dacht gewoon dat wat je nu voelt een bijwerking zou kunnen 
zijn van je metamorfose.' Ze draaide zich toen weer naar hem toe, maar ze bleef 
rustig. Mark ging verder. 'Ik dacht gewoon dat als je datgene had afgemaakt wat 
ik dacht dat je wou zeggen en we weer bij elkaar zouden komen, dat je dan morgen 
aan me zou vertellen dat het een vergissing was en dat je die gevoelens niet 
langer meer voor me hebt...' Ze keek hem in de ogen. Haar gelaatsuitdrukking 
onthulde dat ze het met zijn argument eens was en dat ze niet in staat was om 
bij zichzelf vast te stellen of haar gevoelens echt waren. 'Ik geloof niet dat 
ik dat nog eens aan zou kunnen.'
'Dus... om het risico te vermijden dat ik een vergissing maak waar ik later 
spijt van zou krijgen, waardoor ik het voor de tweede keer met je uit zou maken, 
wil je jezelf de krachtigste seksuele ervaring van je leven onthouden?', voegde 
ze eraan toe.
Na haar laatste opmerking ontdekte Mark dat zijn keel erg droog was geworden en 
dat hij bijna niet meer kon slikken. 'Wrijf het er alsjeblieft niet in!', zei 
hij, bijna huilend.
'Maar afgezien van het feit dat je jezelf beschermt, bescherm je mij ook om een 
grote vergissing te maken, een vergissing waarvoor ik mezelf een hele tijd zou 
haten, als ik eraan zou toegeven', zei ze en ze ging dichterbij hem staan.
'Ja, dat, plus het feit dat ik niet tweeën gehakt wil worden tussen jouw dijen.'
Net toen ze zo dichtbij was gekomen dat haar massieve borsten bijna zijn gezicht 
raakten (ze was zo groot dat hij nog niet eens tot aan haar schouders reikte), 
draaide ze zich om en stapte naar het raam.
Haar contouren waren scherp afgetekend door de zonnestralen. Het T-shirt dat ze 
droeg, nu klam van haar eigen transpiratie, kleefde strak om Rose's perfecte 
lichaam. Als haar T-shirt geen kleur had gehad, had het geleken of ze topless 
was, omdat zelfs haar tepels een schaduw wierpen. 'Hoe jammer ik het ook vind om 
te moeten zeggen, Rose. Je kunt niet voor de rest van je leven in een 
wielrenbroek en een T-shirt rond blijven lopen. Je moet nieuwe kleren voor 
jezelf kopen.'
'Okay, ik zal wat nieuwe spullen in mijn maat gaan kopen terwijl jij nadenkt hoe 
je mij in een boksring kunt krijgen.'
'Wil je dat nog steeds?'
'Kijk! Dit is iets dat ik wil doen. Als je me helpen wilt is dat prachtig, maar 
als je dat niet wilt moet je het gewoon zeggen en weggaan.'
'Okay! Jij wint. Ik zal zien wat ik doen kan.' Hij zei dit terwijl hij de kamer 
uitliep en de deur achter hem dichtdeed.
Rose bleef uit het raam staan kijken, ze dacht na over wat Mark gezegd had. 
Zouden haar gevoelens voor hem werkelijk een gevolg kunnen zijn van de euforie 
waarin ze nu verkeerde? Ze erkende dat het best waar kon zijn, maar ze kon ook 
niet ontkennen hoe sterk haar gevoelens voor Mark nu waren geworden. 'We zullen 
over enkele dagen zien of je gelijk hebt, Mark. Ik hoop oprecht van niet.' Ze 
besloot toen naar haar kamer te lopen om haar creditcard te pakken. 'Laten we 
gaan winkelen!', lachte ze en ze verliet haar woning op weg naar de 
dichtstbijzijnde kledingzaak voor dames.
De daaropvolgende maandagmorgen ging Rose terug naar de universiteit. Voordat ze 
naar haar college ging ging ze bij het lab langs om Diana hallo te zeggen. Toen 
ze door de deur liep merkte ze hoe de ogen van iedereen op haar gevestigd 
werden. 'Hallo iedereen! Hebben jullie me allemaal gemist?'
Diana's mond viel wijd open, net als de monden van iedereen in het laboratorium.
'Mijn vriendin, wat is er met je gebeurd?', vroeg ze, en ze stormde op haar 
vriendin af om haar van dichtbij te bekijken. 'Mijn God! Je bent reusachtig!'
'Herinner je je die oude dokter in het ziekenhuis nog? Het blijkt dat hij niet 
zo gek was als wij dachten.' Ze draaide zich een keer helemaal om, waardoor 
iedereen in staat was haar hele lichaam te zien.
'Goh, je ziet er verbijsterend uit, Rose!', zei Willie, één van de studenten die 
met Rose in het lab werkte.
'Dank je wel!', zei ze en ze glimlachte naar hem terug. 'Diana, we moeten 
praten', zei ze, en ze trok haar vriendin mee naar haar kantoor. 'Dat stuk 
meteoriet is veel te gevaarlijk voor ons om te bewaren.'
'Gevaarlijk!? Wat bedoel je? Kijk eens naar de wonderen die het voor jou gedaan 
heeft', zei Diana.
'Maar stel je eens voor wat er zou kunnen gebeuren als het in de verkeerde 
handen terechtkwam.' Rose deed een stap achteruit en pakte een ijzeren gewicht 
van Diana's bureau, bedoeld om een stapel papier mooi vlak te laten liggen. 'Ik 
heb niet alleen een mooier lichaam maar ik ben ook sterker dan dat ik zelfs maar 
voor mogelijk had gehouden.' Nadat ze dit gezegd had, verstevigde de vrouw de 
greep van haar hand op het metaal. Het ijzer vervormde luidruchtig onder de 
verschrikkelijke druk die door de hand van de supervrouw werd uitgeoefend totdat 
het smolt, door haar vingers heen sijpelde en op de vloer druppelde.
'Een indrukwekkende en zeer verhelderende demonstratie!', sprak een man achter 
de rug van de vrouw. Rose hoefde zich niet om te draaien om de stem van de oude 
dokter te herkennen die ze een paar dagen geleden had gezien.
'Dr. Gibson! Wat een onverwachte verrassing!', zei Diana.
'Inderdaad. Het is een verrassing, hoewel ik wel hoopte dat ik jullie beiden 
hier zou vinden, vooral jou, jongedame', zei de dokter tegen Rose. 'Ik zie dat 
je metamorfose is afgelopen, maar hoe graag ik hier ook wil gaan zitten en je 
duizenden vragen stellen, is de reden van mijn komst een andere.'
'En wat is dat dan, meneer?', vroeg Rose.
'Juffrouw Rommanov, ik heb van vele goede kennissen gehoord dat u een grote 
kennis bezit op het gebied van de geologie. Uw geloofsbrieven zijn zeer 
indrukwekkend.' De oude dokter ging achter Diana's bureau zitten. 'Dit is nu de 
situatie: Een kleine groep doctoren, inclusief mijzelf, heeft zich gestort op de 
studie van het meteorietgedaanteverwisselingseffect. Dat is hoe we datgene wat 
er met haar gebeurd is voorlopig noemen', hij wees naar Rose, 'en met twee 
andere vrouwen waar we nu vanaf weten.'
De dokter stond op en liep naar het raam. 'Mijn specialiteiten zijn 
microbiologie, menselijke fysiognomie en scheikunde. Een ander lid van ons team 
is Dr. Drake Palmer, de dokter die jou in het ziekenhuis behandelde. Hij is de 
beste dokter van de hele universiteit. Het nieuwste lid is een natuurkundige, 
gespecialiseerd in kernenergie, Jonah Hisemberg. Wij denken dat u de beste keuze 
bent om ons vierde en laatste lid te worden. Wat zegt u ervan, juffrouw 
Rommanov? Doet u met ons mee?'
'Reken maar, kameraad!'
'Perfect. Kom morgenmiddag, om zes uur, op mijn kantoor. Hier is mijn 
visitekaartje.'
'Ik zal er stipt op tijd zijn.'
'Prachtig. Nog één ding. Je zei eerder al dat Rose in contact was geweest met 
een fragment van een meteoriet. Waar is dat fragment nu?'
'Ik heb het hier in het laboratorium.'
'Zoals Rose al zei toen ik binnenkwam is dat fragment te gevaarlijk om hier te 
houden met zo weinig bewaking. Waarom breng je het morgen niet mee? Het 
onderzoek ervan zal het belangrijkste deel van onze studie worden.'
'O, dus alles wat u eigenlijk wilde was het fragment. U hebt me alleen gevraagd 
om me bij het team aan te sluiten zodat u mijn steen kunt krijgen!'
'Nee. Het fragment zal nog steeds van de afdeling Geologisch Onderzoek zijn en 
zoals ik al zei, het behoort niet tot ons vakgebied en we weten niet hoe we het 
zonder u zouden kunnen onderzoeken. We hebben u nodig, doctor.'
'U hebt gelijk. Het spijt me. Ik zal het morgen meenemen.'
'Denk er wel aan een doos te gebruiken die de straling tegenhoudt. We zouden 
niet willen dat u aan de straling zou worden blootgesteld.' De man stond op en 
liep naar de deur. 'Ik moet terug naar mijn kantoor. Juffrouw Dumont, zou u 
alstublieft morgenvroeg naar mijn kantoor kunnen komen? Ik zou graag nog wat 
vervolgonderzoek met u willen doen.'
'Natuurlijk, dokter. Ik zal er tegen het middaguur zijn.'
'Perfect. Dan zie ik jullie beiden morgen weer.'
De dokter verliet het kantoor. 'Dat is fantastisch! Je krijgt de baan die je 
altijd gewild hebt, echt onderzoek doen in plaats van rare Braziliaanse 
edelstenen catalogiseren', zei Rose tegen haar peinzende vriendin.
'Zal ik je een klein geheimpje vertellen?', vroeg de Russische doctor.
'Ja, zeker!'
'Het fragment dat je me gegeven hebt ligt niet langer meer op de plank.'
'Nee? Waar is het dan?'
Diana opende haar blouse en viste het uit haar grote boezem. 'Wat? Hoelang draag 
je het daar al?', vroeg Rose ontzet.
'Net zo lang als jij gedaan hebt, vier dagen.'
'Maar Diana, ik had het op mijn bureau liggen en in mijn rugzak. Soms nam ik het 
in mijn handen om het te onderzoeken maar ik heb het nooit voor zo'n lange tijd 
op mijn huid gehad.'
'Vertel me eens iets. Hoe voelde je je voordat je de steen aan mij gaf?'
'Ik voelde me goed.'
'Dus, precies tot op het moment dat je het aan mij gaf had je nog niets gevoeld, 
maar kort nadat je het aan mij had gegeven raakte je bewusteloos.'
'Precies. Ik zou denken dat onze lichamen zoveel als ze kunnen absorberen zolang 
ze zijn blootgesteld, en dat zodra de blootstelling is opgehouden de omzetting 
begint.'
'Ik zal het vanavond hier laten liggen en hopelijk zal ik morgen een nieuwe 
vrouw zijn!'
'Wacht even! Ik werd bewusteloos, herinner je je dat niet meer? Wat als dat zou 
gebeuren als jij op weg naar huis bent?'
'Er gebeurt niets, maak je maar geen zorgen.'
'Nonsens! Ik zal je vanavond na het werk naar huis brengen, okay?'
'Wel, als je erop staat...'
'Ik kom na het college terug en dan rijd ik je in je auto naar huis.'
'Dank je wel, schat. Ik kan dit zeer waarderen.'
'Bedank me nog niet. Wel, ik moet nu maar mijn klas. Ik zie je vanmiddag weer.'
'Okay. Dag.'
Rose verliet het laboratorium en ging op weg naar haar collegezaal. Overal waar 
ze heenkeek zag ze mensen naar haar zitten kijken. Sommige van haar vriendinnen 
herkenden haar maar waren toch verbijsterd door haar nieuwe grandioze uiterlijk.
De les was erg saai voor haar. Ze had het lesboek gisteravond gelezen en tot 
haar verrassing kon ze elk woord en elke afbeelding herinneren alsof ze het nu 
op dit moment zat te lezen. De enige reden waarom ze niet in slaap viel was dat 
ze plezier had om de mensen die haar aan zaten te staren. Zelfs de professor kon 
zijn ogen niet van haar afhouden en hij had duidelijk een grote erectie die hij 
zorgvuldig voor de hele klas verborgen probeerde te houden. Gelukkig voor hem 
zag niemand het omdat iedereen bezig was om naar Rose te kijken.
Tijdens de les begon ze enkele van haar nieuwe vaardigheden te ontdekken. Ze 
begon stemmen te horen. Eerst dacht ze dat ze gek werd maar toen besefte ze dat 
de stemmen niet uit haar hoofd kwamen maar overal vandaan. Ze probeerde enkele 
van de stemmen eruit te filteren en ze begon ze te herkennen en te verstaan. De 
meeste waren aan het praten, of eigenlijk meer aan het fluisteren, over haar. 
Het waren de mensen in de zaal, ze kon elk gesprekje horen dat binnen gevoerd 
werd. Toen besefte ze dat er meer stemmen waren dan dat er mensen in de zaal 
zaten, dus probeerde ze degene die ze kende af te sluiten en zich te 
concentreren op de andere. Ze deed er een poosje over om het door te krijgen 
maar ze slaagde erin de oorsprong van de meeste stemmen te bepalen. Ze luisterde 
naar de lessen die gegeven werden in alle omringende collegezalen.
Tot haar verbazing besefte Rose later dat ze niet alleen iedereen in een straal 
van meer dan dertig meter had gehoord, maar dat ze ook op de een of andere 
manier in staat was zich alles te herinneren dat elk van die stemmen gezegd had. 
Het was of ze op hetzelfde moment in zeven verschillende collegezalen tegelijk 
aanwezig was geweest, zij het onbewust.
Toen de les afgelopen was, bleef ze even hangen om met haar vrienden te praten, 
ze sprak over haar metamorfose en haar nieuwe vaardigheden, maar ze probeerde 
ook het onderwerp te vermijden hoe ze zo geworden was. Het was onvermijdelijk 
dat het haar gevraagd werd, maar ze slaagde erin hen ervan te overtuigen dat ze 
de oorzaak niet wist.
Rose bleef nog een paar uur bij haar vriendinnen hangen en toen keerde ze terug 
naar het lab. Ze vond Diana binnen, bezig met het beëindigen van haar dagelijkse 
werk.
'Ben je er klaar voor?', vroeg Rose.
'Ik ben over een minuut bij je.'
'Doe maar rustig aan!'
'Ik zal het fragment maar gewoon in de doos doen en dan gaan we weg.'
'Okay.'
Diana haalde het brokstuk uit haar boezem en stopte het in de loden doos. Ze 
pakte haar portemonnee en beide vrouwen marcheerden het laboratorium uit. Rose 
reed in Diana's auto terwijl zij zenuwachtig op het moment zat te wachten dat ze 
het bewustzijn zou verliezen. 'Ontspan je, Diana. Als je lichaam net zo reageert 
als het mijne heb je nog anderhalf uur voordat je het begint te voelen.' Ze 
reden heel snel over de snelweg. Rose hield er bijzonder veel van om in Diana's 
snelle sportwagen te rijden.
'Ik denk dat je gelijk hebt. O nee!'
'Wat?'
'Ik herinner me ineens iets.'
'Wat?'
'Wat moeten we nu doen?'
'WAT?'
'Ik heb vergeten vanmorgen te tanken. We rijden op het laatste restje.'
'Maar hier staat dat de tank nog halfvol zit.'
'Het is kapot, het geeft altijd halfvol aan.'
'Denk je dat we het zullen halen?'
Voordat Diana daar antwoord op kon geven liep de motor vast. De auto verminderde 
vaart en stopte midden op de snelweg.
'Verdomme! We hebben geen benzine meer en ik kan zo flauw vallen. Wat moeten we 
nu doen?'
'Rustig! Zoals je zelf binnenkort uit zult vinden, krijg je veel meer dan alleen 
een sterker lichaam. Kijk maar!' Rose zette de versnellingspook in de neutrale 
stand, opende haar portier, deed haar schoenen uit, en stak haar linkervoet naar 
buiten.
'Wat doe je nu, schat?'
'Eén woord, skateboarden!'
'Wat!?' Rose stond geknield met haar rechterknie op de zitting van de auto en 
begon zich achterwaarts met haar linkervoet af te zetten tegen de grond. De auto 
begon zich al snel voorwaarts te bewegen en het kreeg steeds meer snelheid bij 
elke afzet van Rose's machtige voet. Na enkele seconden al gaf de wijzer van de 
snelheidsmeter meer aan dan de schaal kon aangeven.
'Ga alsjeblieft wat langzamer, ik wil nog lang genoeg blijven leven om mijn 
metamorfose mee te maken!'
Binnen een paar minuten waren ze bij Diana's huis aangekomen. Rose hielp Diana 
zich uit te trekken en bracht haar naar bed.
'Je moet niet proberen morgen naar je werk te gaan. Blijf hier totdat het 
helemaal afgelopen is.'
'Ik heb daar al aan gedacht. Ik heb de sleutel aan Morris gegeven en hem verteld 
me morgenvroeg niet te verwachten.'
'Goed. Ga slapen, ik zal morgen kijken hoe het met je gaat.'
'Dag Rose.'
'Au revoir Diana.'
Rose verliet het huis van Diana en wandelde naar haar eigen woning. Toen ze door 
de straten liep begon ze zichzelf weer uit te testen. Ze rende met een 
ongelooflijk hoge snelheid en toen deed ze een sprong in de lucht. Hoe ze ook 
gehoopt had dat ze kon vliegen, daar bleek ze niet toe in staat. Ze was echter 
wel in staat heel hoog te springen en kilometers verderop weer veilig te landen. 
Ze had een paar pogingen nodig om er gewend aan te raken maar al heel snel was 
ze in staat een stuk land uit te zoeken voordat ze sprong en er daarna midden op 
terecht te komen. Ze mat haar grootste afstand en kwam uit op ongeveer twintig 
kilometer.
Die sprongen gingen niet vanzelf. Hoe verder ze sprong, des te meer kracht haar 
benen moesten opbrengen en Rose kon al snel berekenen hoeveel chaos dat kon 
veroorzaken. Op het moment dat ze sprong moest de grond onder haar voeten een 
ongelooflijke hoeveelheid druk verwerken. De kracht die op de grond werd 
uitgeoefend kon vergeleken worden met het totale gewicht van een hele berg 
geconcentreerd op één enkele punaise. De betonnen ondergrond scheurde en zonk 
weg toen grote brokken beton naar de zijkanten van haar voeten werden gedreven 
om daar helemaal opgefrommeld te worden. Nadat ze was gesprongen was het hele 
gebied waar ze gestaan had veranderd in een krater van drie meter diep en meer 
dan acht meter breed.
Haar landingen lieten een gelijksoortig beeld zien. Haar 205 kilogram zware 
lichaam sloeg in met de kracht van een sterke explosie. De grond schudde heftig 
(afhankelijk van de hoogte die ze tijdens de sprong had bereikt) en de 
landingsplek veranderde in een nieuwe krater. Ook veroorzaakte ze krachtige 
schokgolven die elk stuk glas of kristal in een straal van honderd meter deden 
breken en zelfs auto's die te dichtbij stonden over de kop lieten slaan.
Toen ze voldoende dichtbij de stad was gekomen besloot Rose naar huis te lopen, 
ze wilde niet per ongeluk een gebouw verwoesten of op iemand terechtkomen. Tegen 
acht uur 's avonds was Rose terug in haar woning. Net toen ze door de deur naar 
binnen ging kwam Mark uit zijn appartement en voegde zich bij haar.
'Ik heb goed nieuws', zei Mark.
'Waarover?'
'Jouw boksfantasie.'
'Weet je hoe ik tegen de kampioen kan vechten?'
'Wel... niet precies.'
'Dan...'
'Een vriend van me heeft me verteld over een gelegenheid waar ze wedstrijden 
houden.'
'Dus?'
'Ik denk dat het een goede kans voor je zou zijn om jezelf te testen tegen 
enkele tegenstanders. Zo krijg je misschien een goede oefening om eventueel 
tegen de kampioen te kunnen boksen.'
'Prachtig! Wanneer kunnen we gaan?'
'Dat is het hem nu juist. Het is maar één keer per maand en dat is toevallig 
vandaag.'
'Dan, waar wachten we nog op? Laten we gaan!'
Voordat ze het wisten waren ze al bij de boksring. Toen ze daar kwamen zagen ze 
een stel stevige kerels met elkaar bezig. Het was een erg ongelijke strijd omdat 
de grootste van de twee wel vijftig kilogram zwaarder was dan de kleinere. De 
kleine bokser hield het nog drie ronden vol maar liep ten slotte tegen een 
knock-out aan.
Ze waren klaarblijkelijk te laat gekomen, want dit was het laatste gevecht van 
de avond geweest. Rose was teleurgesteld want ze had graag een kans willen 
krijgen om in de ring te staan.
'Dames en heren!', riep de omroeper. 'De kampioen van vandaag: Zack "Godzilla" 
Mason!', zei hij terwijl hij de arm van de grote kerel omhoog stak. 'En zoals 
gebruikelijk: is er iemand in het publiek die de kampioen wil uitdagen?'
'Hé, hier is je kans, ga!', zei Mark.
Rose verspilde geen tijd en rende naar de ring. Ze moest honderd dollar betalen 
en klom in de ring. De hele menigte begon tegen de prachtige vrouw te joelen en 
te fluiten.
'Wil jij me uitdagen?', vroeg de verraste kampioen.
'Denk je dat ik je niet kan verslaan, kereltje?', schimpte ze. Hij was groot 
maar ze torende nog steeds boven hem uit.
'Kijk, juffrouw, ik vind het niet leuk om vrouwen te slaan.'
'Wat doet je denken dat je me zelfs maar zult raken?'
'Okay, je hebt er om gevraagd!'
'O, nu word ik bang!'
'Wees niet bezorgd, ik zal snel zijn zodat het niet veel pijn zal doen.'
'Wat een heer!'
De bel ging en beide boksers liepen naar het midden van de ring. Rose maakte 
zich diep van binnen zorgen toen ze zich afvroeg of het pijn zou doen door een 
bokser geraakt te worden. Ook wist ze dat ze hem met één harde stomp in een baan 
om de aarde kon slaan, dus was ze in staat zichzelf in het heetst van de strijd 
in te houden of zou het zo aflopen dat ze per ongeluk haar tegenstander zou 
vermoorden?
De man kon aan de armen en vooral aan de dijen van Rose zien dat ze een erg 
sterke vrouw was en het kon wel eens een slecht idee zijn om haar de eerste klap 
te laten uitdelen. Hij was van plan om het zo snel als hij kon af te maken, niet 
in haar belang, maar in het zijne.
Hij verspilde geen tijd, meteen toen hij binnen bereik was deed hij een stomp 
naar haar maag. Hij verraste haar, ze was niet op haar hoede en zijn vuist sloeg 
tegen haar onvoorbereide buik. Hij voelde zich bijna slecht om een vrouw op die 
manier te moeten raken.
Ze voelde... vooral verbazing. Ze voelde hoe zijn handschoen haar ontblote buik 
raakte en toen voelde ze hoe haar buik zich een beetje naar binnen boog en toen 
hoorde ze hoe zijn vingers kraakten.
Hij was verrast, erg verrast. Hij had het gevoel of hij tegen een zak zand had 
geslagen. Hoe kon dat? Zijn knokkels hadden zelfs gekraakt toen hij haar geraakt 
had. Hij kon zweren dat hij een blik van verbazing op haar gezicht zag. Ze zou 
haar lucht kwijt moeten zijn, en op de grond moeten liggen, maar dat deed ze 
niet. Ze stond daar nog steeds recht overeind en gezien de uitdrukking op haar 
gezicht was ze net zo verbaasd als hij.
Al snel werd haar verbaasde blik vervangen door een glimlach. Het deed helemaal 
geen pijn. Hij had bijna zijn hand geblesseerd en zij had nog niet eens klaar 
gestaan. Het was onmogelijk dat ze kon verliezen. Eén stomp zou er een eind aan 
maken. Zou ze het doen? Was het ethisch? De man had jarenlang getraind en zij 
had gewoon geluk gehad. Zou ze zijn bokscarrière kapot maken terwijl zij een 
oneerlijk voordeel had? Wel verdomme, ze zou het gewoon doen. Maar eerst wilde 
ze nog wat plezier met hem hebben.
Rose zag hoe hij een nieuwe zwaai naar haar maakte. Ze bewoog zich opnieuw niet, 
maar deze keer verstrakte ze haar buik om te zien wat er ging gebeuren. Ze deed 
haar ogen dicht en ze liet de machtige vuist tegen haar buikspieren slaan. Wat 
er gebeurde was precies datgene dat ze voorspeld had; zijn hand stuiterde gewoon 
van haar lichaam af zonder ook maar het kleinste deukje in haar buik te 
veroorzaken.
Nu was de man echt bang geworden. Het was alsof hij tegen een marmeren 
standbeeld stond te boksen. Als ze ergens anders waren geweest had hij haar 
gesmeekt om met hem uit te gaan. Ze was zo verschrikkelijk mooi, hij wou dat hij 
haar kon kussen in plaats van haar te proberen te slaan. Het probleem was dat 
wanneer hij haar in de ogen keek hij kon zien wat zij voor hem in petto had. Het 
was alsof hij een muis was en zij een reusachtige leeuwin die met haar prooi zat 
te spelen.
Mark zat net naast de ring naar de show te kijken. Als hij haar niet gezien had 
toen ze meer dan 400 kilogram omhoog trok in de fitnessruimte, of toen ze met 
meer dan 160 kilometer per uur rende met hem als een vlieger achter haar aan, 
zou hij net zo ademloos hebben toegekeken als de rest van het nu erg stil 
geworden publiek. Hij maakte zich echter grote zorgen over het psychologische 
welzijn van de vrouw waar hij zo van hield. Zo'n enorm gevoel van macht zou haar 
op de een of andere manier kunnen beschadigen. Hij moest maar hopen dat ze de 
kracht had om met haar nieuwe krachten om te gaan. Maar zijn grootste zorg was 
de lichamelijke gezondheid van de man die bij haar in de ring stond. Als ze zich 
zou laten meeslepen zou ze met het grootste gemak zijn hersens door de ring 
kunnen laten vliegen.
De man deed een uithaal naar haar kaak, maar ze zag het aankomen en om hem nog 
meer te plagen sprong ze omhoog. De vuist van de man sloeg precies tegen haar 
lycra topje, tegen haar rechterborst om precies te zijn. Haar zachte borst werd 
omhooggeduwd en gaf een beetje mee maar nadat het een paar centimeter was 
ingedeukt werd het net zo hard en meedogenloos als de rest van het lichaam van 
de supervrouw; zijn klap werd opnieuw tegengehouden alsof hij tegen een stenen 
muur had staan slaan.
Ze landde en begon zelfs nog harder te lachen. 'Voelde het voor jou ook zo 
goed?', vroeg Rose spottend. Het publiek ging uit zijn dak en het juichte de 
kolossale vrouw toe. Ze besefte hoeveel het publiek hiervan had genoten dus ze 
bleef dit gedurende het hele gevecht herhalen. Waar de man haar ook probeerde te 
raken, ze bewoog zich altijd zo dat hij altijd precies één van haar prominente 
borsten raakte.
De man voelde een combinatie van schaamte, angst en lust. Ze speelde met hem en 
hij wist het, maar hij was te trots en te opgewonden om weg te lopen. Hij bleef 
haar slaan, zo hard hij kon, niet langer om haar pijn te doen maar gewoon om die 
heerlijke borsten aan te mogen raken en ze op en neer te laten stuiteren.
Na een poosje ontdekte ze dat haar tegenstander meer geïnteresseerd was geraakt 
in het verkennen van haar lichaam dan dat hij nog probeerde haar te slaan. De 
opwinding die ze in het begin had gevoeld begon weg te zakken. Ze genoot niet 
meer zo veel van het gevecht en hoe leuk ze het ook vond om haar onkwetsbaarheid 
te laten zien was het idee dat haar tieten de boksbal van iemand geworden waren 
toch storend.
Rose had de tijd in haar hoofd bijgehouden en ze besefte dat ze nog maar enkele 
seconden verwijderd waren van het einde van de ronde. 'Eén ronde is genoeg!', 
dacht ze. Langzaam trok ze haar arm naar achteren, klaar voor haar eerste stomp.
De man zag hoe haar vuist klaar was om zijn gezicht te raken en hij deed het 
onmiddellijk in zijn broek. Rose's vuist schoot naar voren en het landde precies 
midden in zijn gezicht. De man vloog naar achteren tegen de touwen, die een heel 
eind uitrekten voordat ze hem weer naar voren lieten schieten, terug in de 
richting van Rose.
Rose was verbijsterd door de gevolgen van haar 'lichte tik' op zijn gezicht. Ze 
was verstijfd, ze keek hoe hij weg werd gekatapulteerd door haar machtige arm en 
toen zag ze hoe hij weer op volle snelheid op haar af vloog. De man sloeg met 
zijn lichaam tegen het hare. Zijn gezicht smakte precies tegen haar borst, net 
boven haar borsten en net onder haar kin. Rose werd natuurlijk nog niet eens 
gekieteld door de sterke klap maar ze kon voelen en horen hoe meerdere krakende 
en brekende geluiden uit de nu bewusteloze bokser kwamen.
De menigte werd opnieuw stil want de kelen van iedereen waren ineens helemaal 
droog geworden, nu inclusief Mark. Het bewusteloze lichaam gleed langs haar 
lichaam naar beneden maar zijn kaak kwam boven op haar borsten vast te zitten. 
De boezem van Rose was zo zwaar en stak zover naar voren dat men het letterlijk 
als een dienblad zou kunnen gebruiken en er wat glazen op zou kunnen zetten 
zonder dat ze eraf zouden vallen. Haar strak gespannen topje hielp om de kin van 
de bokser vast te houden en hem te verhinderen naar de grond te zakken. Zijn 
voeten bungelden enkele centimeters boven de mat.
Het complete publiek, dat zag hoe Rose de man in de lucht hield met haar grote 
tieten werd nog gekker dan daarvoor. De scheidsrechter die het hele gevecht had 
staan toekijken met zijn mond wijd open vertelde Rose dat ze hem los moest 
laten, en dat deed ze. Rose leunde voorover en liet de kin van de man over haar 
grote borsten glijden zodat hij ten slotte op de grond viel.
De scheidsrechter telde tot tien maar de man reageerde niet meer. Rose werd 
onmiddellijk tot de nieuwe kampioen van de avond verklaard. Hoewel ze blij was 
de wedstrijd gewonnen te hebben, was ze vooral bezorgd over de man die ze 
verslagen had. Rose deed haar handschoenen uit en knielde neer naast de man. Ze 
controleerde zijn pols en ze kon voelen dat zijn hartslag nog sterk en stabiel 
was. Ze gleed zachtjes met haar handen over zijn lichaam en ze kon de schade 
voelen die ze had aangericht. Een gebroken sleutelbeen en drie gebroken ribben 
door de klap van zijn lichaam tegen haar borsten. Een verpletterde neus en twee 
afgebroken tanden door haar woeste stomp. Tenslotte waren zijn beide zaadballen 
verbrijzeld toen ze tegen haar kruis en haar dijen waren geslagen. Ze riep om de 
dokters en de EHBO-ploeg legde de in elkaar geslagen man op een brancard en ze 
droegen hem de ring uit. Er flitsten voortdurend fotocamera's, met de lenzen 
gericht op haar en haar slachtoffer. Zij stond in het midden van de ring, met 
Mark aan haar rechterkant kijkend naar de arme man die weggedragen werd. Mark 
kon het verdriet en de spijt die ze voelde weerspiegeld zien op haar gezicht. 
Mark haalde haar nieuwe jas en legde het om haar schouders. 'Laten we naar huis 
gaan', zei Mark, en hij leidde de vrouw uit de ring.
Het was niet moeilijk om door de mensenmenigte te komen omdat ze allemaal opzij 
stapten toen zij er aan kwam. Ze wandelden naar de parkeerplaats en stapten in 
Mark's auto. De benen van Rose pasten nauwelijks in zijn kleine compacte 
autootje. De rit naar huis was rustig, waarbij Rose de hele tijd door de zijruit 
zat te staren. Een uur later waren ze bij hun flat en Mark bracht Rose naar haar 
woning. Ze gingen allebei naar binnen.
'Tja, ik denk dat ik beter...'
'Wat ben ik geworden?', viel de Franse schoonheid hem in de rede.
'Rose...'
'Ik heb een man verpletterd, hij was bijna dood! En waarvoor?'
'Het was een ongeluk, okay?'
'Ik weet het niet.' Rose keek naar beneden. Een traan liep over haar wang. 'Ik 
wilde hem neerslaan voordat de eerste ronde afgelopen was. Ik wilde hem met één 
klap verslaan. Ik wilde hem alleen maar knock-out slaan. Ik heb hem nooit letsel 
willen toebrengen.'
'Ik weet niet wat ik je nu moet zeggen.' Hij was even stil. 'Ik ben er zeker van 
dat hij weer op zal knappen.'
'Dank je.'
'Als je morgen naar het ziekenhuis gaat om hem op te zoeken, zul je je misschien 
veel beter voelen.'
'Dat zal ik doen.'
'Goed, ga nou maar slapen. 's Ochtends zien de dingen er altijd beter uit.'
'Dank je wel dat je er weer voor me bent', zei ze, bijna met een glimlach.
'Altijd, schat.' Mark stapte de deur uit en deed het achter hem dicht. Rose liep 
naar haar slaapkamer. Ze stond in het duister, naast haar bed. De vrouw deed 
haar kleren uit en liet ze op de vloer vallen. Ze pakte een lang T-shirt van 
onder haar kussen en trok het aan. Het extra grote T-shirt was nauwelijks in 
staat haar geslachtsdelen te bedekken.
Rose gleed in haar nu te kleine bed en sloot haar ogen. Ze herinnerde zich het 
gevecht, en vooral het deel waarin de man tegen haar borsten bleef staan boksen, 
nauwelijks in staat er een deuk in aan te brengen. Ze legde haar eigen handen op 
haar tieten en begon erin te knijpen. Ze moest grinniken toen ze besefte dat 
haar zachte borsten veel verder ingeknepen konden worden dan dat de bokser had 
gedaan maar zelfs de machtigste stoot van de sterkste bokser kon met geen 
mogelijkheid de kracht bezitten die er voor nodig was. De hoeveelheid kracht die 
haar tedere handen nu wel voorbrachten, met een belachelijk gemak.
Ze liet zichzelf los en ontspande zich. Ze moest gaan slapen, morgen was een 
belangrijke dag. De oude dokter had waarschijnlijk een hele reeks van tests die 
hij haar wou laten doen en het allerbelangrijkste, Diana zou morgen als een 
nieuwe vrouw wakker moeten worden. Rose omhelsde haar kussen en viel, langzaam, 
in slaap.


III


De voorzitter van de vergadering verbrak de stilte. Alle aandeelhouders van de 
vennootschap hadden zich verzameld, zoals ze op elke maandag deden. In 
tegenstelling tot alle andere vergaderingen, was er deze keer een vrouw getuige 
van het hele gesprek. De voorzitter besloot de vergadering en zond de overige 
aandeelhouders weg.
Toen hij alleen was drukte hij op een knopje op de tafel en achter zijn stoel 
ging een deur open. Uit de deuropening stapten twee ruige kerels. 'Wel jongens, 
jullie weten wat jullie moeten doen. Kom niet terug voordat Nakamura ergens in 
een rivier ronddrijft, met zijn hoofd naar beneden. Ik ben niet in de stemming 
voor dat vrije markt gedoe. Ik wil nul komma nul concurrentie!'
Toen kwam er een spottende vrouwelijke stem uit het ventilatierooster van de 
airconditioning. 'Grappig, hij heeft me ingehuurd om hetzelfde met jou te doen!' 
Toen werd het ventilatierooster weggetrapt en er kwam een mooi vrouwelijk figuur 
tevoorschijn. Ze kwam op de voorzitter terecht, raakte zijn hoofd met haar 
voeten en schopte hem bewusteloos. Ze stond op en wendde zich tot de twee 
kerels. De twee huurmoordenaars waren erg onder de indruk van wat ze zagen, een 
erg mooie brunette van midden twintig met blauwe ogen en een erg atletisch en 
voluptueus lichaam van 1,68 meter, gekleed in een zwart turnpakje.
Het feit dat ze onder de indruk waren verhinderde hen niet om hun vuurwapens te 
trekken, die ze achter hun kleding verborgen hadden gehouden. Net toen de 
pistolen op haar gericht werden, draaide de vrouw zich snel om en ze maakte een 
cirkelvormige trapbeweging naar hun handen, ze schopte beide pistolen uit hun 
handen. Ze ging verder met een tweede krachtige trap in de buik van één van de 
twee, wat hem naar lucht liet snakken, en maakte het af met een derde 
cirkelvormige trap naar zijn gezicht. De grote man werd naar de achterkant van 
de kamer geworpen door de kracht die achter de trappen van de vrouw had gezeten.
Snel draaide ze zich om naar de andere vent, net op tijd om een vuistslag te 
ontwijken. Ze bewoog zich met bedrevenheid uit de baan van de stomp en 
tegelijkertijd greep ze de arm van de man vast. Door gebruik te maken van de 
beweging van de grote kerel, kon de vrouw zich snel ronddraaien en ze wierp de 
man tegen de muur. Bijna meteen nadat de man de muur geraakt had, was de vrouw 
al weer bij hem. Ze dreef haar knie in zijn maag, en beroofde hem zo van al zijn 
adem. De man viel van de pijn op zijn knieën, en greep naar zijn lege longen. 
Hij keek op maar kon alleen nog zien hoe de knie van de vrouw op weg was naar 
zijn gezicht. Hij had nauwelijks nog enige tijd om terug te deinzen voordat de 
knie van de vrouw met al haar kracht tegen zijn gezicht aansloeg.
De man werd achteruit geworpen en stootte met zijn hoofd tegen de muur. Duizelig 
en met veel pijn kwam hij moeizaam overeind. Hij spuugde een handvol van zijn 
gebroken tanden naar het vage beeld van de vrouw voor hem. Ze grinnikte van 
trots toen ze de schade die ze veroorzaakt had in ogenschouw nam. Behalve zijn 
kapotte tanden, was ook de neus van de man gebroken. Zijn ogen zaten vol met 
tranen (door de gebroken neus) en dat maakte het moeilijk voor hem om iets te 
zien. Ondeugend wachtte ze totdat de man weer overeind was gekomen voordat ze 
hem opnieuw aanviel.
Ze maakte een sprong en trapte hem op de borst, enkele van zijn ribben braken en 
hij sloeg tegen de muur. Ze ging verder met een serie stompen op zijn borst, en 
bij elke klap voelde ze hoe zijn inmiddels verzwakte ribben onder haar vuisten 
braken. Het leven van de man werd uitgedoofd toen bij één van haar stompen een 
rib afbrak en in zijn hart schoot. Zelfs nadat de man voor de laatste keer adem 
had gehaald, bleef de vrouw meedogenloos op zijn lichaam in staan beuken en 
uiteindelijk sloot ze af met een combinatie van zes slagen in zijn gezicht.
Het levenloze lichaam van de man viel voor haar voeten op de vloer. De 
adrenaline in haar lichaam deed haar hart sneller kloppen en het hield haar 
zintuigen waakzaam. Zeker van haar zaak verlegde de adembenemende vrouw haar 
aandacht naar de tweede moordenaar. De man was al weer aan het bijkomen, nadat 
hij door haar enkele minuten daarvoor bewusteloos was geslagen.
Net toen de man was opgestaan wierp de vrouw zich op hem, ze raakte hem in zijn 
middel met haar elleboog. De man sloeg voorover maar werd achterover getikt door 
zijn belaagster, en hij kwam plat op zijn rug terecht. Ze sprong in de lucht en 
landde met haar beide voeten op zijn borst. Ze sprong opnieuw, deze keer richtte 
ze op zijn gezicht, maar op het laatste moment reageerde de man en rolde uit de 
weg. Duizelig en met veel pijn kwam de man op de been en hij bleef overeind 
staan.
De vrouw keek hem aan en lachte. Ze wees naar de bewusteloze zakenman en ze zei: 
'Voor hem word ik betaald, jullie twee doe ik gewoon voor de lol erbij.' De man 
liet zich niet uit de tent lokken en bleef staan waar hij stond. 'Heel goed, 
blijf maar verdedigen, op deze manier is het ook veel leuker.'
Ze sprong en trapte naar hem, maar hij stond klaar en kon haar ontwijken. Ze 
draaide zich snel om en begon aan een serie van stompen naar zijn gezicht. 
Hoewel hij de meeste kon afblokken, eisten de enkele die hem raakten een zware 
tol van hem. Ze schopte hem in zijn gezicht, wat hem achteruit wierp. Eenmaal 
liggend op de vloer ging ze schrijlings op zijn borst zitten, en ze drukte zijn 
handen vast op de grond met haar knieën. 'Spel eens voor me: morsdood!', plaagde 
ze.
Hij probeerde zijn handen te bevrijden, maar voordat hij vrij kon komen begon de 
vrouw hem in het gezicht te stompen. Ze behandelde zijn schedel als een boksbal. 
Ze sloeg hem tot een bloedige pulp, bij elke klap kraakte zijn schedel. Ze 
stopte niet voordat ze zag dat zijn hersens uit zijn oren naar buiten kwamen 
druipen.
Achter haar was de zakenman wakker geworden en hij kroop nu met één van de 
pistolen van de moordenaars in zijn hand op haar af. Als hij voldoende dichtbij 
haar kon komen zou het onmogelijk worden haar te missen. Hij deed een laatste 
stap en toen trok zijn vinger aan de trekker.
Net voordat hij schoot, sloeg een krachtige achterwaartse klap van de hand van 
de vrouw midden in zijn gezicht, waardoor hij over de vergadertafel heen sloeg. 
Ze stond op en sprong op de tafel en ging op de dikke zakenman zitten. Ze ging 
op zijn nek zitten en omhelsde het strak met haar dijen.
'Ter uwer kennisname, meneer Nakamura heeft me gestuurd om met u te spelen', 
plaagde ze, terwijl ze geleidelijk de verwurginggreep van haar sterke dijen 
verstevigde.
'Wat hij je ook geboden heeft, ik verdubbel het. Alsjeblieft... doe het niet', 
smeekte hij, nauwelijks in staat adem te halen.
'Het spijt me, klanten bedriegen is niet goed voor mijn zaak. Ik heb een 
reputatie hoog te houden.'
Plotseling ging de deur van de vergaderzaal open en de secretaresse kwam binnen.
'Meneer, ik hoorde wat lawaai, is alles...' De vrouw zag twee lijken op de vloer 
liggen en haar baas op zijn rug op de tafel met een meisje boven op hem, dat de 
lucht uit hem perste met haar grote dijspieren. De oude secretaresse gilde en 
riep om de bewaking.
'Shit! Sorry dikke jongen, ons spelletje kan niet veel langer meer duren, ik 
moet gaan. Droom lekker!' De atletische vrouw spande met al haar kracht haar 
dijen aan en brak zo de nek van de man.
Ze sprong van de tafel af, net toen drie bewapende wachters door de deur renden 
en begonnen te schieten. Ze rende naar de ventilatieschacht bij het plafond waar 
ze uit gekomen was en sprong erin, en ze verdween net zo snel als ze gekomen 
was.

Later die avond, in een café in het westen van de stad, kwam dezelfde vrouw naar 
binnen en ging op een barkruk zitten. Het aanwezige gezelschap begroette haar 
met gejuich. 'Wat heeft dit te betekenen?', vroeg ze. Een man uit de groep 
stapte op haar af en legde zijn arm om haar heen. 'Jij bent onze held, dat is 
wat er aan de hand is!' Een tweede man ging aan haar andere kant zitten en legde 
zijn handen om haar middel. 'Het is voortdurend op het nieuws, Cory. Je bent nu 
de absolute top in ons wereldje!'
'Waarom denk je dat ik het was?', vroeg ze, terwijl ze de groep die zich om haar 
heen verzamelde aankeek.
'Maak het nou, Cory. Een eenzame brunette vermoordt een vooraanstaand zakenman 
en zijn twee bewapende lijfwachten met haar blote handen. Dat kan jij alleen 
maar geweest zijn!'
De vrouw bloosde en giechelde. 'Jullie jongens kennen me te goed.' Iedereen 
juichte. Ze dronken en praatten, iedereen vertelde verhalen over vorige 'zaken'. 
De man aan haar rechterkant legde zijn glas neer, hij keek alsof hij zich 
plotseling weer iets herinnerde.
'Zeg, Cory. Door dit alles was ik het bijna vergeten. Het spijt me van Zack, hij 
komt er toch wel weer bovenop?' De kamer werd ineens heel stil. Cory liet van 
schrik bijna haar glas vallen.
'Zack!? Is er iets met Zack gebeurd?' Eén van haar vrienden legde zijn hand op 
haar schouder. 'Wist je het dan nog niet? Cory, je broer ligt in het 
ziekenhuis.'
'Het zie... ziekenhuis!? Is hij...?'
'Nee! Wees rustig; het gaat nu goed met hem. Hij heeft gisteravond een moeilijk 
gevecht gehad.'
'Ja, een genadeloze Amazone van een meid heeft hem half verrot geslagen', voegde 
één van haar vrienden er aan toe.
'Een vrouw?', vroeg Cory.
'Ik weet niet waar ze vandaan kwam, maar ze is een hele harde. Jouw broer sloeg 
haar met alles wat hij in zich had maar ze bleef daar maar gewoon staan. Ze 
probeerde niet eens hem af te stoppen. Ze maakte Zack met één klap bijna af.'
'Ze was prachtig!', voegde een andere vriend van Cory er aan toe. Cory draaide 
zich om en keek hem met woede in haar ogen aan. Ze strekte haar hand naar hem 
uit en pakte hem vast bij zijn kaak.
'Die teef heeft mijn broer in het ziekenhuis geslagen en jij hebt de 
vermetelheid te zeggen dat ze prachtig was!' De man begon verontschuldigingen te 
maken maar Cory luisterde niet naar hem en voordat de andere mensen tijd hadden 
om tussen beide te komen, tilde de sterke moordenares de man met één hand op en 
wierp hem over de tafel waarna hij plat op zijn rug tegen de grond sloeg.
Cory maakte aanstalten om op te staan en de idioot af te maken maar één van haar 
andere vrienden ging voor haar staan. 'Wauw, Cory. Rustig. Hij bedoelde er niets 
mee.'
Cory reikte naar hem en pakte de man bij zijn hand en kneep er hard in. Het 
gezicht van de man vertrok van de pijn. 'In welk ziekenhuis ligt hij?', vroeg 
Cory. Nauwelijks in staat antwoord te geven fluisterde de man: 'George 
Washington Hospital.' Ze liet hem los en zonder nog een woord tegen iemand te 
zeggen liep ze de deur uit.
'Wat denk je dat er nu gaat gebeuren?', vroeg de kerel op de vloer.
'Wat denk jij? Ze is op bloed uit. Als ze die vrouw ooit vindt... wel, ik zou 
niet graag in haar schoenen willen staan, wie ze ook moge zijn.'
'Denk je dat ze haar zal vinden?'
'Wanneer heeft ze ooit haar doel gemist?'
'Sinds ik haar ken, nog nooit.'
'En deze keer is het persoonlijk!'

Ze was altijd een verlegen meisje geweest. De vriendin van iedereen, maar 
tegelijkertijd ook erg afstandelijk bij iedereen. Het feit dat ze een slank 
lichaam had gehad met cupmaat A had haar zelfvertrouwen ook niet veel geholpen. 
Het was al heel lang geleden dat de in Frankrijk geboren Rose Dumont haar lot 
had geaccepteerd dat ze nooit iemand zou worden waar iedereen zijn hoofd naar 
zou omdraaien.
Dat was allemaal veranderd toen een paar dagen geleden een roekeloze 
'vergissing' haar kleine negentien jaar oude lichaam veranderd had in een 2,18 
meter lange, 205 kilogram zware Amazone met een ongelooflijke kracht en 
snelheid. Nu veroorzaakte slechts haar verschijning op straat grote 
kettingbotsingen en liet het afgeleide voetgangers tegen lantaarnpalen aanlopen 
of in greppels in de grond vallen.
Op dit moment echter liep ze niet over straat maar door het gangportaal van haar 
flat. Ze stopte voor de deur van haar buurman en beste vriend Mark. Ze haalde 
een sleutel uit het kleine zakje van haar hele strakke spijkerbroek, ze opende 
de deur en ging naar binnen.
Ze zag niemand in de woonkamer of in de keuken. Ze gluurde in Mark's slaapkamer 
en daar vond ze hem. Hij lag nog in bed, in diepe slaap.
Ze kwam dichterbij en ging zachtjes aan zijn kant van het bed zitten. Toen ze 
hem zo zag moest Rose zich herinneren aan wat ze vroeger samen gehad hadden, 
heel lang geleden voordat ze geworden was wat ze nu was. Zelfs na zo lange tijd, 
als ze hem zo zag liggen, vervloekte ze de dag dat ze bang was geworden en het 
uit had gemaakt, alleen omdat ze had gevonden dat ze 'te hecht' begonnen te 
worden.
Ze wist dat hij alles zou doen om haar terug te krijgen, vooral nu. Ze had 
altijd geweten dat hij geïnteresseerd was geweest in sterke vrouwen. Soms 
ontdekte ze hem in een kiosk als hij door de pagina's van een fitness magazine 
bladerde. Niemand van die vrouwen in die tijdschriften kon zich nu nog met haar 
vergelijken.
Rose legde zachtjes haar hand op de zijkant van zijn gezicht en streelde hem 
lichtjes, extra voorzichtig om hem niet wakker te maken. 'Je bent zo dichtbij en 
toch zover weg...', fluisterde ze. 'Je moet er haast wel gek van worden.' Ze 
legde haar andere hand op één van haar nu reusachtige borsten en wreef erover. 
'Je hebt geen idee hoe dichtbij je bent.'
Mark begon zich toen te bewegen en Rose liet zichzelf en hem snel los. 'Mark!', 
zei ze zachtjes maar hard genoeg om hem wakker te maken. De man opende zijn ogen 
en zag Rose, net zo mooi als altijd, naast hem zitten. Rose leunde voorover en 
kuste hem op de wang. 'Goedemorgen', zei ze.
'Goedemorgen!?', antwoordde hij. 'Rose, wat doe je hier om...', hij keek naar 
zijn wekker, 'tien voor halfzeven in de ochtend? Op zondag!'
'Ik ben er achter gekomen waar ze die vent die ik... die bokser van twee dagen 
geleden.'
'Het is tien voor halfzeven 's ochtends!', zei hij, en hij legde een kussen over 
zijn gezicht.
Ze legde het kussen weg en ging verder. 'Ik wil dat je met me mee komt om hem op 
te zoeken.'
'Ben je nu helemaal...'
'Alsjeblieft!!'
'Het is tien voor halfzeven in de morgen!'
'Alsjeblieft!!'
'OKAY, ik ga mee.'
'Prachtig, ik haal je straks om zeven uur op.' Rose sprong op van het bed en 
huppelde de slaapkamer van de man uit.
Hij keek omhoog naar het plafond en mompelde: 'Dat manipulerende kleine wicht!' 
Toen hoorde hij Rose vanuit haar appartement roepen. 'Dat heb ik gehoord!'

Later die dag vertoonden Rose en Mark zich bij het ziekenhuis. Ze vonden de zaal 
waar de bokser lag. Rose wandelde naar de verpleegstersbalie. 'Pardon, ik ben op 
zoek naar een vriend van me. Hij is hier drie dagen geleden binnengebracht met 
meerdere botbreuken.' De verpleegster had meteen door wie ze bedoelde. 'Ja, hij 
ligt op kamer 116. Arme vent, hij zag er verschrikkelijk uit toen ze hem hier 
brachten, hij zag eruit alsof hij door een vrachtwagen was overreden.' Rose kon 
niet voorkomen dat ze zich schuldig voelde.
Rose ging bij kamer 116 staan, bang om de deur open te maken. 'Mark...'
'Ja, Rose.'
'Ik... ik denk dat ik alleen naar binnen moet gaan. Vind je het erg?'
'Ik wacht hier wel bij de verpleegstersbalie.'
Ze wisselden een glimlach uit en toen draaide Mark zich om en ging in de 
wachtruimte zitten. Rose opende de deur van de kamer en ging naar binnen. Ze 
wandelde voorzichtig naar het bed en keek naar de persoon die er in lag. Ze 
herkende zijn gezicht onmiddellijk. Ze bekeek zijn hele lichaam en haar ogen 
vulden zich met tranen bij de aanblik van de vele slangetjes die aan zijn 
lichaam zaten.
Rose was afgeleid en had niet in de gaten dat Cory achter haar de kamer 
binnenkwam; nadat zij Rose had gezien stapte ze weg bij de deur. Cory bleef 
buiten het zicht en keek toe hoe de grote vrouw op haar broer afstapte. De 
donkere vrouw paste in de omschrijving van Zack's belager maar ze moest er zeker 
van zijn.
Rose kwam een beetje dichterbij. Ze stak haar hand uit naar zijn gezicht en 
plaatste zachtjes haar vingertoppen op zijn voorhoofd. Ze volgde de contouren 
van zijn gezicht met haar vingers. 'Het spijt me.' Ze zuchtte. 'Ik heb nog nooit 
eerder iemand pijn gedaan.'
Cory kon de woorden van Rose horen en ze stond op het punt op te springen en de 
vrouw dood te slaan. Ze besefte echter dat een gevecht hier het verzwakte 
lichaam van haar broer nog meer schade zou kunnen berokkenen.
De man opende zijn ogen en zag de grote vrouw die hem in dit bed had doen 
belanden. Hij schrok zich wild en probeerde weg te komen maar zijn gehavende 
lichaam deed te veel pijn om het te kunnen bewegen. Rose zag dat en trok 
onmiddellijk haar hand terug en ging een beetje achteruit. Ze kon de paniek in 
zijn ogen zien en ze voelde zich nog slechter dan daarvoor.
Zack probeerde wanhopig naar de bel te reiken maar door al zijn slangetjes kon 
hij er niet bij. 'Wacht, ik ben hier niet om je pijn te doen', zei ze, maar dat 
was op de een of andere manier toch niet voldoende om hem zich veiliger te laten 
voelen. 'Ik ben hier gekomen om me te verontschuldigen en om je om vergeving te 
vragen.' De man bleef lang stil. 'Waarom wil je dat ik je vergeef?'
'Laten we maar zeggen dat ik niet mezelf was in die ring', zei Rose terwijl ze 
naar de grond keek. 'Ik wilde mezelf bewijzen en ik heb geen seconde over de 
gevolgen van mijn acties nagedacht. Het was niet mijn bedoeling je pijn te doen 
maar ik ben toch hoe dan ook verantwoordelijk voor jouw verwondingen en de enige 
manier waarop ik weer respect voor mezelf kan krijgen is als jij het me 
vergeeft.'
'Wel, laten we dan maar zeggen dat het nu gelijk staat.'
'Gelijk?'
'Ik heb eigenlijk het gevoel dat het allemaal mijn fout was en dat ik jou een 
verontschuldiging schuldig ben.'
'Mag ik vragen waarom?'
'Simpel. Ik had nooit moeten proberen om een vrouw te slaan. Ik had me uit het 
gevecht moeten terugtrekken. Ik heb gekregen wat ik verdiende.'
Rose keek hem aan en glimlachte. 'Is er nog iets dat ik voor je kan doen?', 
vroeg ze.
'Kom gewoon terug en breng me nog eens een bezoek, okay?'
'Echt, ik had nooit gedacht dat je het leuk zou vinden me nog eens te zien!'
'Je bent hierheen gekomen om me op te zoeken, dat zegt al veel over je. 
Trouwens, welke vent zou het niet leuk vinden om zo'n prachtige vrouw als jij op 
bezoek te krijgen.'
'Merci.'
'Dus, kom je me opnieuw opzoeken?'
'Ik doe het, ik beloof het', zei Rose met een glimlach.
Zelfs met Rose's versterkte zintuigen had ze toch niet in de gaten dat Cory de 
kamer uit sloop. Toen Cory uit de kamer kwam, merkte ze op dat de kamer aan de 
overkant van de nauwe gang leeg was. Cory verborg zich in die kamer en ging 
geduldig zitten wachten.
Haar geduld betaalde zich uit toen ze zag dat de Amazonevrouw uit de kamer van 
haar broer kwam. Ze wachtte op de goede gelegenheid, op het moment dat de grote 
vrouw relatief dichtbij de donkere open deur kwam waarachter zij zich verborgen 
hield.
Rose's gehoor en haar reukzin waarschuwden haar dat er iemand aanwezig was, maar 
zij beschouwde het niet als een bedreiging, dus negeerde ze het. Toen schoot er 
plotseling een hand uit de kamer en die greep Rose bij haar arm. Voordat de 
grote Amazone kon reageren werd ze in de 'lege' ziekenhuiskamer getrokken, en de 
deur werd achter haar in het slot gegooid.
Rose draaide zich om en ze zag haar aanvalster. Het was een erg sterk uitziende 
vrouw, die echter nauwelijks tot aan haar borsten reikte.
'Wat wil je?', vroeg Rose aan de kleinere vrouw.
'Je hebt bijna mijn broer vermoord en jij durft te vragen wat ik wil', 
antwoordde Cory, met een duidelijke haat in haar stem en in haar ogen.
'Jouw broer!? O. Is Zack jouw broer?', vroeg Rose.
'Ik zal er echt van genieten als ik jou uit elkaar trek', schreeuwde Cory en ze 
sprong op de verraste Rose.
Cory gaf een stomp tegen Rose's buik, maar tot verrassing van Cory vertrok Rose 
zelfs geen spier. Cory bleef tegen de buik van Rose aanstompen, haar armen leken 
wel een snelvuurkanon.
Rose voelde natuurlijk helemaal geen pijn door Cory's aanvallen. Ze werd het moe 
om als boksbal gebruikt te worden. Om iets duidelijk te maken verstrakte de 
machtige Alfa haar buikspieren. De volgende stomp die Cory naar Rose deed raakte 
niet de zachte laag van ontspannen spieren die ze al die tijd had geraakt, in 
plaats daarvan raakte ze een superharde laag van compacte spieren. Rose's buik 
gaf nog niet een millimeter mee en het was Cory's vuist die de hele kracht van 
de klap voelde.
Cory voelde veel pijn in haar hand. Gelukkig voor haar had ze geen botten 
gebroken maar ze had het gevoeld alsof ze een marmeren standbeeld geraakt had.
'Doe een beetje rustig zeg. Ik heb je broer geen pijn willen doen en ik wil jou 
ook geen pijn doen!', riep Rose.
'Maak je niet ongerust, dat zal ook niet gebeuren!', antwoordde Cory, terwijl ze 
een hele snelle en lage beweging uitvoerde in de richting van Rose's voeten. De 
Franse Alfa verloor haar evenwicht en tot haar eigen verrassing werd ze door de 
handige vrouw op de grond gegooid.
Haar harde billen raakten de zachtere betonnen vloer van het ziekenhuis en 
veroorzaakten kostbare scheuren in de vloertegels. Voordat Rose kon reageren 
wierp haar opponente zich boven op haar en landde op Rose's borst. Cory zette de 
armen van Rose vast aan haar zijkant met al de kracht van haar gespierde dijen. 
Cory keek naar beneden en zag hoe ze met haar kont op het meest perfecte paar 
borsten zat dat ze ooit gezien had, en tot haar eigen verbazing werden ze bijna 
helemaal niet ingedrukt onder haar gewicht. Er schoot een elektrische prikkel 
door Cory's ruggengraat toen ze besefte dat Rose's grote borsten misschien wel 
sterker waren dan haar hele lichaam.
Cory concentreerde zich snel weer op de zaken waar ze mee bezig was en terwijl 
Rose nog steeds ontsteld op de grond bleef liggen ging ze verder met de mooie 
Franse maagd vol op haar gezicht te slaan. Na slechts een paar klappen waren de 
vuisten van Cory rood en opgezwollen. Ze negeerde de pijn en bleef op de vrouw 
onder haar liggen stompen, maar het deed er niet toe hoe hard ze haar raakte, 
haar prooi vertoonde geen tekenen van pijn of zelfs maar van enig ongemak. Cory 
voelde één van de botten in haar hand kraken en uiteindelijk stopte ze met het 
slaan van de grotere vrouw.
'Goed idee. Je wilt toch echt niet doorgaan met jezelf op deze manier pijn te 
doen', spotte Rose. 'En nu, GA VAN ME AF!', schreeuwde ze. Rose probeerde toen 
een trucje uit dat ze gisteravond in haar flat had uitgevonden. Door zich 
slechts te concentreren op haar borsten en de onderliggende spieren, kon ze ze 
daadwerkelijk onafhankelijk van elkaar laten bewegen en op en neer laten 
stuiteren. Deze keer spande ze haar borst heel snel aan met een behoorlijke 
hoeveelheid kracht, en ze gebruikte op deze manier haar verbijsterende decolleté 
als een werkende katapult. Cory werd de lucht in geschoten en landde met haar 
gezicht omlaag twee en een halve meter van Rose vandaan.
Rose stond toen op en trok haar kleren en haar haren weer recht. Toen liep ze 
naar de gekrenkte Cory en pakte haar vast bij haar hoofd. Rose tilde langzaam 
Cory bij haar hoofd van de grond totdat hun gezichten op dezelfde hoogte waren.
Cory deed haar ogen open en het eerste wat ze zag waren de diepe doordringende 
groene ogen van de Amazone die haar verslagen had. Rose wierp Cory dwars door de 
hele kamer heen. Cory sloeg tegen een muur aan en viel toen naar beneden en brak 
daarbij door een houten tafel.
Cory kwam pijnlijk en langzaam weer overeind, maar toen ze opkeek was haar 
tegenstandster verdwenen. Ze begon te huilen van verontwaardiging en onmacht. Ze 
was in haar hele leven nog nooit zo vernederd. Ze had met haar blote handen 
kerels van alle soorten en maten vermoord, maar deze vrouw, deze reuzin van een 
vrouw, had haar compleet verslagen zonder dat ze haar ook maar één enkele keer 
daadwerkelijk aangeraakt had.
De aangeslagen vrouw stapte de kamer uit en zag in de verte de Franse Amazone 
samen met een normaal uitziende man het ziekenhuis verlaten. Ze wilde ze volgen 
maar nadat ze één stap naar voren had gedaan zakte ze bewusteloos in elkaar.
Rose en Mark liepen het ziekenhuis uit in de richting van Mark's auto. 'Hoe is 
het gegaan?', vroeg Mark.
'Ik denk dat het wel goed ging', was het antwoord van de Franse maagd.
'Je hebt daarbinnen, hoop ik, toch geen problemen gehad.'
'Nee. Deze keer was ik voorzichtig.'
'Wat?'
'Maak je maar geen zorgen', zei ze met een glimlach. 'Alles is in orde.'
Ze bereikten de auto van Mark. Mark haalde het portier aan de passagierskant van 
het slot en hij opende het portier om Rose naar binnen te laten. Voordat ze in 
kon stappen moest Mark de stoel helemaal naar achteren zetten zodat haar 
heerlijk gevormde lange benen er in pasten. Ze zat een beetje vastgeklemd maar 
er was zo tenminste weinig kans dat ze per ongeluk met haar voeten door het 
dashboard heen zou breken.
Halverwege de rit terug naar hun flatgebouw herinnerde Rose zich plotseling 
iets. 'Mon Dieu!', riep ze uit.
'Wat is er?', vroeg een heel bezorgde Mark.
'Diana!'
'Wie, je baas?'
'Oui! Hoe kon ik haar nu vergeten!'
'Wat? Wat is er aan de hand met Diana?'
'Vlug, laten we naar haar huis gaan!'
'Wacht even. Even nadenken. Volgens mij heb ik je daar twee maanden geleden eens 
heen gebracht dus... natuurlijk, we zullen er binnen een kwartier zijn.'
'Nee, dat duurt te lang. Stop de auto.'
'Stop...?'
'Doe het, nu!'
'Okay, okay. Ik zet hem wel aan de kant van de weg.' De auto stopte en Rose 
opende het portier en stapte naar buiten. Ze boog zich voorover en keek door het 
raam in de auto.
'Kom daar bij me zo snel als je kan.'
'Wat bed...?' Hij had geen tijd om zijn zin af te maken omdat de brunette met de 
groene ogen er rennend over de weg vandoor ging. Het geluid dat werd 
voortgebracht door het onophoudelijke gebeuk van Rose's machtige voeten op het 
asfalt leek op dat van een op hol geslagen kudde olifanten. Het harde asfalt 
ontplofte onder haar voetzolen, en de machtige klappen stuwden Rose met een 
ongelooflijke snelheid vooruit. Ze rende vele auto's voorbij op de weg en de 
chauffeurs verloren daarbij plotseling de controle over hun voertuigen vanwege 
de sterke wind en de schokgolf die door de sprintende Alfa veroorzaakt werden.
Mark zette de versnellingshendel in zijn één en reed achter Rose aan. Ze was al 
ver buiten het gezichtsveld van Mark gekomen op het punt waar hij zich nu 
bevond.
Na slechts twaalf seconden kwam Rose bij Diana's huis aan. Ze stond bij de 
voordeur en belde aan, maar niemand deed open. Ze klopte herhaaldelijk op de 
deur maar er kwam opnieuw geen antwoord.
Ze keek naar de potplant die naast de deur stond en kroop er naast. 'Ik weet dat 
er onder jou een reservesleutel ligt', zei de mooie vrouw tegen de potplant. Ze 
tilde de pot op en vond de sleutel waar ze naar zocht. Ze pakte de sleutel en 
opende de deur.
Rose stapte Diana's huis in en begon binnen om zich heen te kijken. Ze ging op 
weg naar de slaapkamer en zoals ze had verwacht lag de mooie blonde vrouw uit 
Rusland diep in slaap op haar bed. Ze zag er precies zo uit zoals ze haar bijna 
drie dagen geleden had achtergelaten.
'Diana. Wakker worden, ma cherie', zei Rose, en ze schudde haar slapende 
vriendin zachtjes door elkaar. Na een paar seconden begon de blonde vrouw bij te 
komen.
'Mmmmm. Rose?', vroeg de slaperige vrouw.
'Oui. Hoe voel je je?'
Diana ging rechtop in bed zitten, en liet de dekens over haar nachtpon glijden. 
'Ik weet het niet.' Ze bewoog haar benen naar de rand van het bed en zette haar 
voeten op de grond. Toen stond ze op en liep naar haar spiegel. 'Ik ben nog 
steeds mezelf? Hoe teleurstellend.'
'Kijk...', zei Rose en ze legde haar hand op haar veel kortere vriendin. 'Ik 
weet dat je verwachtte om als een supermeid wakker te worden maar denk eraan dat 
ik ook niet veranderde tijdens mijn slaap maar pas een paar uur nadat ik het 
ziekenhuis had verlaten.'
'Misschien heb je gelijk.' Diana bekeek zichzelf van dichterbij in de spiegel. 
Ze gleed met haar hand over haar armen. 'Weet je, ik voel me eigenlijk toch een 
beetje anders.'
'Hoezo?'
'Ik kan het niet uitleggen. Het is alsof alles om me heen meer...'
'Echt aanvoelt.'
'Precies!'
'Ik voelde... ik voel hetzelfde. Al jouw zintuigen beginnen op een hoger niveau 
te functioneren dan vroeger. Dat is de reden waarom geluiden helderder klinken, 
voorwerpen er scherper uitzien, geuren sterker ruiken, voedsel beter smaakt, met 
meer aroma, bijna bedwelmend, en als je iets of iemand aanraakt of omgekeerd, 
voel je het ook meer.'
'Ik begrijp het.'
'Nu is het leuke eraan om alles opnieuw te beleven, en je zult het verschil 
voelen en de wereld in een nieuw licht zien.'
'Dat klinkt aardig!'
'Het is aardig. Bekijk het op deze manier. De eerste keer dat je iets deed was 
het alsof je naar een liedje op een oude middengolfzender op een heel zacht 
spelende radio luisterde. De volgende keer dat je het doet zal het zijn alsof je 
naar hetzelfde liedje luistert door een Dolby Surround CD-Stereo systeem met een 
quadrafonisch speakersysteem op volle sterkte. Het is niet te vergelijken, je 
zult er de tweede keer helemaal weg van zijn.'
'Dat is allemaal mooi, maar wat ik graag zou willen weten is...'
'Ja?'
'Wanneer krijg ik een lichaam zoals dat van jou? Ik houd van je kracht en van je 
afmetingen. Ik was altijd langer dan jou en nu reik ik nauwelijks tot halverwege 
je boezem.'
'Wel...' Rose werd onderbroken door een opgewonden Mark die de kamer in kwam 
rennen.
'Rose! Is alles o...' Mark stopte toen hij Rose voor de spiegel zag staan naast 
een vrouw in een erg doorzichtige nachtjapon. Diana gilde en bedekte haar 
enigszins zichtbare geslachtsdelen met haar armen.
'Wie ben je en wat doe je verdomme hier!', gilde Diana opnieuw.
'O jee, het spijt me. Het was niet mijn bedoeling...' Mark bedekte zijn ogen en 
begon de kamer uit te lopen.
'Eruit!', schreeuwde Diana opnieuw, gevolgd door enkele grove woorden in het 
Russisch.
'Alsjeblieft Mark, wacht op me in de woonkamer. Dank je.'
'Hoort hij bij je?'
'Oui, dat is mijn buurman Mark. Je kent hem, ik had hem meegenomen naar jouw 
verjaardagsfeestje twee maanden geleden.'
'En wat doet hij nu hier?'
'Hij is mijn chauffeur.'
'Wel, die stomme chauffeur van jou zag me half naakt! Wie denkt hij wel dat hij 
is om hier zo naar binnen te stormen!'
'Het is mijn fout. Ik was zo bezorgd om je dat ik praktisch uit zijn wagen 
gesprongen ben en de hele weg hierheen ben gerend. Ik vertelde hem dat hij me 
hierheen moest volgen en ik denk dat hij gedacht moet hebben dat je in de 
problemen zat en dat hij naar binnen is gestormd om je te helpen.'
'Nou, is dat niet prachtig!'
'Dit is geen reden voor sarcasme. Kijk, waarom kleed je je nu niet aan, dan 
wacht ik samen met Mark in jouw woonkamer.'
'Okay.'
Rose liep haar kamer uit en ging naar de woonkamer waar Mark zenuwachtig op de 
bank zat. Ze liep naar de bank en ging naast hem zitten. 'Ik schaam me zo!', zei 
hij.
'Maak je er maar geen zorgen over.' Ze legde haar arm over zijn schouders en 
omhelsde hem. 'Ze weet dat je het goed bedoelde.'
'Nou, ik geloof niet dat ik haar na dit voorval nog recht in de ogen kan kijken. 
Ik kan maar beter in de auto zitten wachten', zei hij, en hij maakte aanstalten 
om op te staan maar Rose trok hem weer naar beneden.
'Doe niet zo stom. Blijf gewoon hier bij me zitten.'
'Vertel me eerst eens, wat doen we hier? Wat was er zo belangrijk dat je zo 
wanhopig was om hier naar toe te gaan?'
Rose draaide zich om zodat ze hem recht aan kon kijken. 'Wel... maar je moet het 
tegen niemand zeggen.'
'Natuurlijk, er komt geen woord over mijn lippen.'
'Diana beleeft dezelfde metamorfose die ik vorige week gehad heb.'
'Meen je dat nou!'
'Oui, mon ami. Haar zintuigen zijn allemaal hypergevoelig, net zoals die van 
mij. Ik geloof dat over een paar uur haar lichaamsbouw zal verbeteren en dat ze 
afmetingen en krachten zal verwerven die vergelijkbaar zullen zijn met de 
mijne.'
'Dat is ongelooflijk. Je bedoelt dat die mooie vrouw net zo'n supermeid gaat 
worden als jij!'
'Oui. Ze zal er enkele uren voor nodig hebben om net zo te groeien als ik heb 
gedaan.'
'Zal ze net zoveel groeien als jij hebt gedaan?'
'Dat weet ik niet.'
De blonde vrouw kwam haar kamer uit en liep naar de twee vrienden. Mark kon haar 
niet in de ogen kijken en hield zijn blik op het tapijt gericht.
'Het spijt me van...', zei Mark, maar Diana viel hem in de rede.
'Laten we er maar niet over praten.'
'Okay.'
Rose kon een gegrinnik niet onderdrukken. 'Waarom gaan we niet met z'n allen 
ergens naar toe?'
'Waarheen?', vroeg de blondine die weldra in een Alfa zou veranderen.
'Dat doet er niet toe! Bij voorkeur het open land. Het zal veiliger zijn als je 
krachten zich in open ruimtes ontwikkelen.'
'Ik denk dat je wel gelijk zult hebben.'
Enkele momenten later zaten de drie in Mark's auto op de snelweg en verlieten ze 
de stad. Twee uur later kwamen ze aan in een mooie vallei. Ze stopten daar en 
begonnen wat het best omschreven kan worden als een doodgewone picknick.
Hoewel de drie probeerden plezier te maken, was het pijnlijk duidelijk dat Diana 
met haar gedachten ergens anders was. Ze bleef naar haar horloge zitten kijken 
en maakte zichzelf zenuwachtig met haar ongeduld.
Na zes folterende lange uren met slechte grappen en slappe verhaaltjes keek 
Diana opnieuw op haar horloge en ze stond op, met tranen in haar ogen.
'Ik ga een eindje wandelen.'
'Ik ga met je mee!'
'Njet. Ik ben zo weer terug.'
Diana liep naar een klein riviertje en ging op een rots aan de kant zitten.
'Arme Diana!', zei Rose, terwijl ze op Mark's schouder leunde.
'Waarom?'
'Het heeft al te lang geduurd. Op dit moment had ik dit lichaam al gekregen.'
'En ze is teleurgesteld.'
'Erg teleurgesteld. Ze wilde echt dezelfde krachten als ik hebben.'
'Maar ze heeft er toch wel een paar, of niet?'
'Jazeker wel. Tenminste dat denk ik. Ze is ergens veranderd. Haar huid ziet er 
veel schoner uit, veel gezonder. Haar blauwe ogen zijn veel helderder en veel 
doordringender...'
'Net zoals die van jou!'
'Haar goudblonde haar heeft een volume zoals ik het nog nooit gezien heb.'
'Behalve bij jou.'
'Dank je.'
'Ik kan me niet veel van haar herinneren, maar ik ben er honderd procent zeker 
van dat ze niet zo'n grote bos hout voor de deur had toen ik haar voor de eerste 
keer ontmoette.'
'En gisteren ook niet! Ze heeft altijd een stevige cup C gehad, maar haar boezem 
is nu bijna net zo groot als die van mij.'
'Het scheelt niet veel, maar jij bent nog steeds de koningin!'
'Mark!', zei Rose, en ze duwde hem weg. 'Hoe dan ook, ik wil wedden dat Diana al 
mijn passieve krachten heeft, maar ze mist gewoon mijn actieve krachten.'
Toen het daglicht begon af te nemen en de eerste ster van de nacht zichtbaar 
werd begonnen de drie aan hun reis terug naar de stad. Hoewel Rose wanhopig 
probeerde haar vriendin moed in te praten, bleef Diana stil.
Mark hield stil bij een tankstation om te tanken; ondertussen gingen Rose en 
Diana de winkel in. Rose ging naar het toilet om zich te wassen, terwijl Diana 
door wat tijdschriften zat te bladeren.
Terwijl Mark bezig was de benzine in zijn auto te pompen, hoorde hij een gil uit 
de winkel komen. Hij rende snel naar binnen en wat hij toen zag zou zijn leven 
voorgoed veranderen.
In de winkel zag hij Diana, met haar knieën en ellebogen op de vloer en haar 
naakte kont en rug stevig tegen het plafond gedrukt. Mark bekeek haar hele 
naakte lichaam en was ontzet toen hij zag dat de balie en de winkelbediende die 
daarachter had gestaan door de bips van de vrouw tegen de muur werden gedrukt.
'Laat iemand me hier uit halen!', schreeuwde de man achter wat vroeger de balie 
was geweest.
'Waar is Rose?', schreeuwde Mark tegen de nu gigantische vrouw.
'Ze was op het toilet!', zei Diana.
Mark keek achter Diana en zag dat de deur van het toilet door haar linkervoet 
naar binnen gedrukt was. 'O mijn God! Je hebt haar vermoord.'
'Nee!', schreeuwde Diana. 'Rose!'
'Rose!', schreeuwde hij ook.
'Wat is er?', zei een vertrouwde stem achter Mark. Hij moest zo schrikken dat 
hij in de lucht sprong. Ze keken beiden achterom en zagen een springlevende 
Rose, hoewel haar kleren wat gescheurd waren en smerig waren geworden.
Mark was zo blij haar in leven te zien dat hij op haar afrende en haar stevig 
omhelsde. Vanwege het drastische verschil in lengte tussen de twee eindigde 
Mark's hoofd stevig vastgedrukt in Rose's buitensporig grote boezem. Hij besefte 
dat hij in problemen zou kunnen komen want hij voelde zijn gezicht weg zinken 
toen haar reusachtige borsten uit elkaar gingen.
Rose vond dat hij wel erg brutaal was en dus drukte ze hem weg. 'Hé, wat is er 
met jou aan de hand!'
'Je bent gezond! Ik was bang dat mijn voet je verpletterd had.'
'Nee, ik werd alleen door de achteruitgang weggesmeten.'
'Heeft het toilet dan een achteruitgang?'
'Nu wel.'
'Wat moet ik nu doen! Ik wilde groter worden, maar niet zoveel!'
'Rustig Diana, we komen er wel uit.'
'Vertel eens wat er is gebeurd.'
'Nu, ik zat door enkele tijdschriften te bladeren. Ik zag er één die me 
interesseerde, maar hij lag op de bovenste plank. Ik probeerde er naar te reiken 
maar het was te hoog. Ik probeerde opnieuw zo hoog te reiken als ik kon en boem, 
toen stootte ik mijn hoofd aan het plafond. Ik stopte niet met groeien totdat ik 
deze afmetingen bereikt had.
'Dus dat is jouw kracht!', zei Rose.
'Haar kracht?'
'Oui. Verandering van grootte.'
'Maar nu ben ik een reuzin. Wat zal er met mijn leven gebeuren?'
'Als mijn theorie correct is, moet je ook je afmetingen kunnen reduceren. 
Probeer het eens!'
'Probeer wat?'
'Om weer klein te zijn.'
'Maar hoe?'
'Doe het gewoon. Concentreer je!'
Eerst gebeurde er niets, maar na een paar seconden begon de vrouw terug te 
krimpen naar een 'normale' afmeting. Hoewel, bijna. Diana stond rechtop en tot 
ieders verbazing bleef haar hoofd slechts een centimeter onder het plafond. Mark 
keek met zijn gezicht recht naar Diana's gouden bosje. Ze was veel groter dan 
Rose.
'Diana! Kon je niet verder krimpen?', vroeg Rose.
'Ik wilde niet meer verder krimpen!'
'Waarom?'
'Dat zul je zo wel zien.'
Diana draaide zich om en liep naar de winkelbediende die door haar rechterbil 
tegen de muur aangedrukt had gezeten. Hij keek naar haar naakte lichaam dat op 
hem af kwam met angst en een ongelooflijk ontzag.
'Vind je dat ik er leuk uitzie?', vroeg Diana aan de jonge Arabische man.
'Je bent een miljoen keer beter dan leuk!'
'Beschouw dit dan als mijn verontschuldiging voor de schade', zei ze, en ze 
tilde de man op en drukte zijn gezicht tegen het hare. Na een lange kus, die het 
hart van de man een ogenblik stil deed staan, liet ze hem zakken waarbij ze hem 
over haar lange voluptueuze lichaam liet glijden.
Toen draaide ze zich om en liep naar haar twee verbijsterde metgezellen. Terwijl 
ze naar hen toe liep concentreerde Diana zich weer op haar lengte en ze begon 
opnieuw te krimpen. Ze bleef voor Rose stilstaan en glimlachte toen ze zag dat 
ze beide even lang waren. Rose glimlachte terug naar Diana.
Mark besefte hoeveel geluk hij had. Het was al erg fantastisch dat zijn beste 
vriendin en oude vlam een grote voluptueuze godin was geworden, maar om vrienden 
te zijn van twee van deze supervrouwen, dat was helemaal ongelooflijk.
'Laten we naar huis gaan', zei Rose en ze wandelde de deur uit, gevolgd door een 
erg gelukkige Diana en een geile Mark.
Ze stapten in de auto en hervatten hun rit naar de stad.