De serveerster. Geschreven door Uplifted, in het Nederlands vertaald door WatjeKouw. Een man wordt gedomineerd en vernederd door een mooie serveerster. Afgelopen zomer ging ik op bezoek bij mijn zoon op zijn nieuwe standplaats in Leeuwarden in Friesland. We genoten ontzettend van de bezienswaardigheden van deze mooie provincie, en van het eten in de vele goede restaurants. Na vijf dagen en een overladen programma met uitstapjes en restaurantbezoekjes, waren we beland in een klein restaurant op het platteland, waar alles er heel gemoedelijk aan toe leek te gaan. De serveersters hadden allemaal erg korte rokjes aan, en ze hadden allemaal bijzonder mooie benen. We gaven onze ogen goed de kost, net als alle andere mannen daar. E‚n van de serveersters trok onze speciale aandacht. Haar benen waren niet alleen mooi, maar ze waren ook nog zwaar gespierd. We keken elkaar aan en schoten in de lach, omdat we van elkaar wisten wat we dachten. Mijn zoon en ik kunnen het namelijk heel goed met elkaar vinden, zoals je dat van een vader en zoon kunt verwachten. Daar komt nog bij dat we allebei een zwak hebben voor sterke vrouwen. Hij zei: "Pa, die is vast vaak in de sportschool te vinden." Ik zei: "Ongetwijfeld Wim." We lieten ons de maaltijd goed smaken en vertrokken. Toen Wim een paar dagen voor zijn werk weg moest, merkte ik dat het restaurant een enorme aantrekkingskracht op me uitoefende. Iedere avond ging ik daar heen om er te eten en mijn mooie serveerster observeren. Dit ging drie dagen zo, en op de vierde dag was ik er weer, zo rond half twaalf 's avonds. Er waren nog maar twee andere gasten aanwezig en die waren bijna klaar met eten. Toen die ook weg waren, kwam ze naar mijn tafel. Ze vroeg: "Wat wilt u gebruiken," en brutaalweg zei ik: "Jou, als dat mogelijk is." Ze verblikte of verbloosde niet en zei: "Denk je dat je zo'n stuk wel aankunt?" Ik antwoordde: "Misschien ligt het me wel zwaar op de maag, maar het lijkt me wel leuk om het te proberen." Ze ging bij me aan tafel zitten en vroeg of ik dat goed vond. Ze zei dat we alleen waren, en dat het haar verantwoordelijkheid was om te zaak af te sluiten, maar dat dat geen haast had. Stralend van geluk bekende ik haar dat ik had gehoopt op dit scenario. Ze zei dat ze me al drie dagen in de gaten had. Lachend zei ze dat ze gemerkt had dat ik naar haar benen gluurde. Snel probeerde ik haar ervan te overtuigen dat dat niet het geval was, maar ze legde haar hand op mijn arm, die op de tafel lag, en zei: "Het geeft niet, ik beschouw het als een compliment." De warmte van haar hand zorgde voor tintelingen van genot over mijn hele lichaam, en vooral tussen mijn benen. Ze vroeg wat me het meeste beviel aan haar benen. Ik was verrast door deze onbeschaamde vraag, en kraamde iets onzinnigs uit, zoals "dat alles aan haar mooi was." Ze bedankte me voor het compliment, maar zei: "Ik denk dat je precies weet wat ik bedoel." Ik ging op haar uitdaging in, haalde eens diep adem en zei: "Goed dan, ik vind de kracht die je gespierde benen uitstralen hoogst opwindend." "Bingo, de toverwoorden," zei ze. Ik keek haar aan en lachte verrukt. Ze kneep een beetje harder in mijn arm en vroeg me om verder te gaan. Ik vroeg haar wat ze nog meer van me wilde horen, en ze zei: "Wees eens creatief." Hierop pakte ze mijn arm zo stevig beet dat ik pijn begon te voelen. "Misschien moet ik je een beetje stimuleren", zei ze en de pijn werd nu ondragelijk. Ik moest me inhouden om het niet uit te schreeuwen van de pijn en probeerde mijn arm weg te trekken. Ze glimlachte en gaf me een klopje op mijn hoofd alsof ze wou zeggen: vergeet het maar jochie. Glimlachend zette ze haar andere elleboog op de tafel, en zei me dat ik haar mouw moest oprollen. Om er zeker van te zijn dat ik haar begreep, nam ze mijn arm weer te grazen, en dit keer kon ik mijn pijnkreet niet onderdrukken. Snel rolde ik haar mouw op. De tranen stonden nu in mijn ogen, en ik smeekte haar om me los te laten. Ze vroeg me wat mijn hobby was, en ik vertelde haar dat ik graag gedichten schreef. "Gedichten," herhaalde ze, "ik hou zo van creatieve mannen." Ze voerde de druk op mijn geteisterde arm nog eens op en zei: "Zeg eens een mooi gedichtje op voor Ankie. Misschien inspireert me dat wel om een beetje minder hard te knijpen." Met dat in gedachte zei ik: "Oh machtige meesteres van mij, Bij wie ik hier aan haar voeten lij, Heb genade met dit lijf, Zodat ik toch in leven blijf." Ze liet mijn arm een beetje losser en zei: "Het was geen Lucebert, maar gezien de omstandigheden niet slecht. Je bent erg leuk, we gaan ons vannacht uitstekend vermaken." Tien minuten eerder zou ik dolgelukkig zijn geweest met zo'n vooruitzicht, maar nadat ik nader met haar had kennisgemaakt, wilde ik eigenlijk alleen maar zo snel mogelijk wegwezen. Ik bedankte haar voor de uitnodiging en zei dat ik al een afspraak had. Ze vroeg me waarom ik dacht dat ze me uitgenodigd had. Ik vroeg haar wat ze bedoelde, en ze zei "dat het geen uitnodiging was maar een vaststelling van een feit, een bevel zo ik wilde." Nou, ik wilde niet en dat vertelde ik haar. Nu nam ze mijn geteisterde arm echt te grazen. Ik schreeuwde het uit van de pijn, en riep dat ze op moest houden. Ze ging nog harder knijpen, en toen schreeuwde ik wanhopig dat ik met haar mee naar haar huis zou gaan, als ze me alsjeblieft maar los liet. Ze liet me los en zei dat ik aan haar spierballen moest voelen. Ik raakte die lichtjes aan en ze zei: "Kom op flinke vent, knijp er maar zo hard in als je kan." Nou, na alle pijn die ze mij bezorgd had, wilde ik haar wel een koekje van eigen deeg te geven. Ik verzamelde al mijn kracht en kneep zo hard als ik kon. Het deed haar helemaal niks, dus probeerde ik het opnieuw, en opnieuw, totdat mijn gezicht rood aanliep. Ze moest lachen om mijn vertwijfelde pogingen, en zei dat ik het koddigste ding was dat ze ooit gezien had. Ik voelde me totaal vernederd, en boog vol schaamte mijn hoofd. Ze nam mijn gezicht in haar sterke hand en zei: "Trek het je niet aan schat, ik hou van zwakke, hulpeloze mannen." Ze stond op en zei dat ze de zaak ging afsluiten, en dat ik moest blijven waar ik was. Terwijl ze me betekenisvol aankeek, zei ze: "Ik verwacht je op exact deze plaats aan te treffen als ik terugkom." Ik zei "Ja Ankie, ik zal op je wachten." Iets anders durfde ik niet te zeggen. Ze ruimde nog wat spulletjes op en toen gingen alle lichten uit. Toen ze terugkwam bij mijn tafel, pakte ze me bij mijn hand en hielp me met opstaan. Toen ik was opgestaan bukte ze zich, legde haar armen onder mijn benen en rug, en tilde me in haar armen zoals je dat met een kind doet. Ik was stomverbaasd. Ze vroeg of alles goed met me was, en ik kon niet meer uitbrengen dan: "mm." Ze liep naar de deur met de sleutel in haar hand. Toen ik doorhad wat ze van plan was, smeekte ik: "Alsjeblieft Ankie, je gaat me toch niet over straat ronddragen hŠ?" Ze zei: "Maak je niet druk, het is bijna middernacht en er komt hier bijna nooit iemand. We zullen vast niemand op straat tegenkomen." Ik vroeg: "En als we dat wel doen?" Ze zei: "Dan zet ik je neer en laat ik je lopen, totdat we uit het zicht verdwenen zijn." Ik vroeg haar of het mogelijk was om me nu al te laten lopen, maar ze zei: "Geen sprake van, daar lig je veel te lekker voor in de hand. Ontspan je dus maar en geniet maar van de rit. En trouwens, je vindt het zelf toch ook lekker?" Nou, daar had ze gelijk in, en mijn pik was het met haar eens. Ze droeg me het restaurant uit, de drukkend hete straat op. Ze drukte me tegen haar borst aan, vertelde me steeds hoe leuk ik wel niet was, en sprak me toe alsof ik een baby was. Ik accepteerde deze vernedering maar gelaten, wat kon ik anders doen? Terwijl ze me zo droeg, merkte ik dat iemand onze richting op kwam, en smeekte ik haar om me snel neer te zetten en me te laten lopen. In plaats daarvan liep ze nog sneller op die man af. Ik probeerde me aan haar greep te ontworstelen, maar ze drukte me zo hard tegen haar borst aan, dat ik bijna geen adem meer kreeg. Ze waarschuwde me: "Hou je rustig, want anders..." en kneep me zo hard dat ik alle gevoel in mijn benen verloor en ik bang was dat ze mijn borst in zou drukken. Ik smeekte haar: "Alsjeblieft Ankie, je hebt het beloofd, zet me alsjeblieft niet zo voor schut." Ze deed alsof ze me niet hoorde, liep naar de man toe en sprak hem aan: "Meneer, weet u misschien hoe laat het is, ik kan niet op mijn horloge kijken want ik heb op het ogenblik mijn handen vol." Hij staarde haar aan met zijn mond wijd open, en keek toen naar mij, met mijn ogen van schaamte neergeslagen. Hij vertelde haar dat het middernacht was. Ze bedankte hem en wilde haar weg vervolgen. Plotseling riep hij, met hoop in zijn stem: "Alsjeblieft mevrouw, neem mij ook mee!" Ze draaide zich naar hem om en streelde hem glimlachend over zijn wang. "Jij bent ook leuk," zei ze, en toen stak ze plotseling haar hand tussen zijn benen, greep hem bij zijn kruis, tilde hem van de grond en hield hem met gestrekte arm voor zich. Ze had nu een man als een baby vast, terwijl ze een andere met gestrekte arm op de palm van haar hand hield. Het leek haar allemaal geen enkele moeite te kosten. Hij had een gelukzalige uitdrukking op zijn gezicht en ik dacht dat hij ieder moment ter plekke zou klaarkomen. Hij zei: "Oh alsjeblieft machtige vrouw, neem mij ook mee!" Ankie zei: "Een andere keer misschien, zoek me maar op in restaurant 'De Gouden Poort'." Toen zette ze hem neer, gaf hem een flinke pets op zijn achterste, en zei lachend: "Vooruit, kleine schavuit!" Toen ze wegliep, liet ze een zeer bedroefde man achter. Ze liep verder met mij in haar armen. Ik legde mijn hoofd op haar schouder en probeerde het mezelf zo gemakkelijk mogelijk te maken. Ik zei geen woord, en ze vroeg wat er met me aan de hand was. Met een van woede rood aangelopen gezicht keek ik haar aan en zei: "Je weet best wat er met me aan de hand is." Ze zei: "Het spijt me schat, maar ik kon het niet laten. Weet je, ik ben een beetje een exhibitioniste, en ik wil graag dat de mensen zien hoe sterk ik ben." Ik zei: "Ja Ankie, je bent inderdaad een exhibitioniste, maar daar laat je mij wel het slachtoffer van zijn." Ankie dacht even na, en zei met een lichte zucht: "Engel, je bent nu van mij en ik doe met je wat ik wil, is dat duidelijk?" Toen drukte ze mijn slappe lichaam zo hard tegen het hare dat ik bijna geen adem meer kreeg. In paniek piepte ik: "Ja, ja, ik begrijp je, ik zal niets meer zeggen, laat me alsjeblieft weer ademhalen." Ze zei: "Weer van die toverwoorden van mijn kleine Vondel. Oh, wat hoor ik je toch graag smeken. Daar word ik nat van. Zeg me eens snoepje, zul je nou braaf zijn, of moet mammie je straf geven?" Totaal vernederd zei ik dat ik haar geen last meer zou bezorgen, en toen kuste ze me hard op mijn lippen en duwde ze haar tong diep in mijn keel. Ze deed met mijn lichaam wat ze maar wilde, en ik had de kracht niet om haar daarvan te weerhouden. Om eerlijk te zijn werd ieder verzet onmiddellijk krachtig de kop ingedrukt, en op een gegeven moment had ik daar geen zin meer in. Ik hield mijn gemak terwijl ze me door de verlate straten droeg. Ankie zei: "Een dubbeltje voor je gedachten, schat." Ik vroeg haar hoe vaak ze argeloze mannen op straat aansprak en ze dan bij hun ballen optilde. Ze zei: "Je bent toch niet jaloers, schat? En trouwens, die arme, hulpeloze man leek niet echt ongelukkig met zijn lot, of vond je van wel?" Daar moesten we allebei om lachen, en toen drukte ze me dicht tegen haar mooie borst aan en kuste ze me lang en hard. Ongeveer tien minuten later kwamen we aan bij een bruinstenen gebouw, en Ankie droeg me naar binnen en het trappenhuis op. Haar appartement was groot en ruim, en rijkelijk gemeubileerd. Ze zette me in een stoel en zei dat ze een paar telefoontjes moest plegen en dat ze iets gemakkelijks ging aantrekken. Toen ze haar slaapkamer binnenging, riep ze naar me: "Kleed je helemaal uit." Ik zat daar en probeerde de zaken op een rijtje te zetten. Tijdens mijn overpeinzingen hoorde ik haar lachen, en ik nam aan dat ze een vriendin aan de lijn had. Na ongeveer dertig minuten kwam ze de kamer weer binnen. Ze zag er adembenemend uit; ze had alleen maar een lendendoek aan. Ze keek me vernietigend aan, omdat ik al mijn kleren nog aanhad. Dreigend zei ze: "Je speelt het spelletje niet mee, engeltje, misschien heb je een beetje meer aanmoediging nodig." Ze kwam op me af, en toen begon ik me zo snel uit te kleden als mijn verhitte lijf toestond. Ik wist niet dat ik zo snel kon zijn. Binnen vijf seconden was ik helemaal naakt. Bulderend van het lachen, zei Ankie: "Nou, dit is vast een record, misschien moet ik dit wel opgeven aan het Guinness Book of Records." Ik lachte en zei: "Jouw aanmoedigingen werken blijkbaar." Ze nam me in haar machtige armen, zette me met mijn achterste op de palm van haar hand en greep met haar andere hand mijn kroonjuwelen stevig beet. Toen sommeerde ze: "Kom op, dichtertje van me, laat me eens een sonnet horen." Ik zei: "Denk je soms dat ik die zo uit mijn mouw kan schudden?" Ze zei: "Een kleine aanmoediging lijkt heel goed te werken bij jou, dus..." en haalde haar hand onder mijn achterste weg, zodat ik alleen nog met mijn geslachtdelen aan haar hand bungelde. Ik schreeuwde het uit van de pijn: "Oh God Ankie, alsjeblieft niet!" Ze zei: "Dat is een leuk begin, -Oh God-, ga door." Ik schreeuwde: "Alsjeblieft Ankie, ik verga van de pijn." Spottend zei ze: "Ik vond -Oh God- leuker." Ik dacht: bedenk snel iets, eikel, voordat je pik en ballen eraf liggen. Ik zei: "Wat hebt Gij gewrocht, dat ik hang aan mijn roede, Ik hoop ende bid Uwen arme wordt moede." Ze sloeg haar armen om me heen en zei: "Mijn kleine Bredero, ik wist wel dat je het kon." Boos zei ik: "Weet je dat je een beul bent?" Daar leek ze een beetje van te schrikken, en ze vroeg me om me nader te verklaren. Ik zei: "Heb je wel eens naar kinderen op een schoolplein gekeken? Er is er altijd een bij die groter en sterker is dan de andere. Zonder uitzondering leeft die zich uit op het kleinste en meest hulpeloze kind. Jij, mijn lieve Ankie, bent dat grote kind, en ik ben dat hulpeloze kind." Ze dacht even na, en zei: "De vergelijking zou juist zijn als jij, het hulpeloze kind, niet wilde dat het gebeurde, maar... Toen barstte ze in lachen uit, keek naar mijn steigerende penis, en zei: "Moet ik nog meer zeggen?" Ik repliceerde: "Maar je hoeft er toch niet zo van te genieten om me aan mijn pik te laten hangen?" Ze antwoordde: "Het is inderdaad zo dat ik een vleugje sadisme in me heb, net als veel andere mensen. Maar schat, ik zou het nooit zo ver laten komen dat ik je blijvend letsel zou toebrengen, zoals Lana." Ik zei: "Wie is Lana nou weer?" Ankie zei dat het tijd was dat ze mij vertelde over haar clubje. Ze vervolgde: "Vele jaren geleden heb ik een vereniging van sterke vrouwen opgericht. We hebben vijfentwintig leden." Ik onderbrak haar: "Vijfentwintig vrouwen die net zo sterk zijn als jij?" vroeg ik. "Min of meer," zei ze, "en allemaal behandelen ze hun mannen vriendelijk, zoals ik." Ik zei: "Noem dat maar vriendelijk, of laten ze hun mannen soms uit vriendelijkheid aan hun pik bungelen?" Ze schoot in een lachbui die eeuwig leek te duren, en toen ze tenslotte haar tranen van het lachen gedroogd had, zei ze: "Jij bent me er eentje, zeg. Laat me altijd zo lachen, dan laat ik het in het vervolg misschien achterwege om je aan je jonge heer te laten bungelen." Ze vervolgde: "Maar nu even serieus, we doen dat alleen maar om onze mannen gehoorzaamheid bij te brengen. Maar Lana is een gemene sadiste, die haar minnaars kapot maakt. Ieder jaar wordt het erger met haar. Vorige maand heeft ze haar man bijna vermoord. Ik was onderweg naar haar om een mixer terug te brengen. Toen ik bijna bij haar huis was, hoorde ik een vreselijk hard gegil, alsof iemand in doodsnood verkeerde. Het klonk alsof er een vrouw een kind aan het baren was. Ik heb toen de voordeur ingetrapt en vond hem in haar armen: ze was bezig te proberen om zijn benen van zijn lijf te rukken. Ik schreeuwde haar toe dat ze arme man los moest laten. Lana zei dat hij van haar was en dat ik me met mijn eigen zaken moest bemoeien. Ik antwoordde dat ze geluk had dat ik op tijd was om te voorkomen dat ze hem vermoordde. De arme lieverd kwam dankbaar naar me toe, met tranen in zijn ogen. Voor het geval dat je dacht dat het ging om een zielig klein mannetje: het betrof hier een bekende rugbyspeler, die meer dan honderdvijftig kilo woog. Natuurlijk stelt dat voor een sterke vrouw niets voor, zeker niet voor Lana. Het einde van het verhaal is dat hij, dankzij die feeks, de rest van zijn leven in een rolstoel zal moeten doorbrengen." Dat was een huiveringwekkend verhaal, en ik zei dat ik hoopte dat ik Lana nooit tegen zou komen. Ankie keek me aan en zei: "Sorry, maar ze komt morgenavond op mijn feestje." Ik zei: "Godzijdank ben ik dan al lang en breed verdwenen." Ankie keek me vol medelijden aan en zei: "Mijn arme mannetje, je hebt het nog niet door hŠ? Jij gaat nergens heen, jij doet niets, zonder mijn toestemming." Ik zei: "Ben ik dan je slaaf?" Ze zei: "Noem het wat je wilt, je bent van mij totdat ik je beu ben." Ze vervolgde: "Trouwens, jij bent vanavond de eregast, schat, alle meiden zullen uit hun dak gaan van je." Ik vroeg of Lana ook uit haar dak zou gaan van me. Ankie zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken, dat zij de erkende leidster van de groep was, en dat Lana niets zou durven uitrichten. Ze zei: "Zeg schat, ik weet niet eens hoe je heet. Vertel het me alsjeblieft, zodat ik je netjes aan de groep kan voorstellen." Ik zei: "Voorstellen, bedoel je dat het een voorstelling wordt?" Ze lachte en zei: "Daar gaat je fantasie weer met je op de loop. Nee schat, maar misschien heb je me wel op een ideetje gebracht." Lachend vertelde ik haar dat ik Paul heette, en ze zei: "Nou Paultje van me, dit wordt een heuglijke avond." Ik zei haar dat ik hoopte dat ik me de avond niet alleen lang zou heugen, maar ook dat ik het er heelhuids zou afbrengen. Ze zei: "Tijd voor je bedje, welterusten mijn lieve Paultje, rust maar heel goed uit, want morgen zul je al je kracht nodig hebben." Veel te snel brak de volgende ochtend aan, en voordat ik het wist was het avond en tijd voor haar godvergeten feestje. Toen de gasten begonnen binnen te druppelen, moest ik van Ankie in haar slaapkamer blijven, want ze zei dat ze wilde dat ik een grootse binnenkomst maakte. Toen het eindelijk tien uur was geworden, zei ze me dat het zover was. Het klonk alsof mijn laatste uur had geslagen. Ze zei dat ik mee moest komen, en ik vroeg om mijn kleren, zodat ik haar vriendinnen naar behoren kon begroeten. Ze zei: "Sorry Paultje, maar wij sterke vrouwen staan niet toe dat onze mannen kleren dragen." Ik smeekte: "Alsjeblieft Ankie, ik schaam me dood, hoe kan ik me nou helemaal naakt tussen vijfentwintig vrouwen begeven?" "Wij zijn de club van sterke vrouwen, en dit is volslagen normaal voor ons," zei ze. Ik antwoordde: "Nou, voor mij is het niet volslagen normaal," en toen maakte ze een einde aan de discussie met de vraag: "Maakt dat wat uit dan?" Ik smeekte: "Alsjeblieft Ankie, doe me dit niet aan." "Kom op honnepon, doe niet zo stom, je zult het feestvarken zijn," en hierop nam ze me in haar armen en droeg me naar de keuken. Ze zette me op een groot dienblad, zo een waar heel veel borden op kunnen, en zei dat ik rechtop moest zitten met mijn handen aan de zijkanten, en mijn voeten voor me uit gestrekt. In paniek vroeg ik haar: "Ga je me als maaltijd opdienen?" Lachend zei ze: "Welnee engeltje, dit is gewoon de rituele wijze waarop wij, sterke vrouwen, al onze mannen voorstellen. We noemen het "serveren", en vandaag is het mijn beurt om voor serveerster te spelen, en jouw beurt om aan mijn vriendinnen geserveerd te worden. Maak je maar geen zorgen, ze zullen je op handen dragen." Hierop legde ze haar hand onder het dienblad en tilde dat met mij erop tot oorhoogte, alsof ze een grote maaltijd ging serveren. Ze trapte de deur voor haar open, droeg me de grote kamer binnen, en tilde me hoog boven haar hoofd met de woorden: "Opzij allemaal, hete schotel!" De kamer was gevuld met mooie, welgevormde vrouwen. Toen we binnenkwamen, begonnen ze te juichen en te klappen. Ankie keek naar mijn arme, hulpeloze lijf en zei: "Zie je nou wel Paultje, ze dragen je op handen." Met enige reserve zei ik: "Ja, hier heb ik mijn hele leven al naar verlangd." Ze zei: "Hou je taai honnepon, dit is nog maar het begin," en toen ging ze de tafeltjes langs om haar laatste aanwinst te laten zien. Ik werd geliefkoosd, geaaid, betast en geknepen. Nadat ze een paar tafels langsgegaan was, kwamen we aan bij een mooie roodharige. Die zei: "Oh Ankie, het is zo'n snoesje, mag ik hem even vasthouden?" Ankie zei: "Natuurlijk Rita, wat van mij is, is ook van jou." Ze was heel klein, zo'n 1.60, en zal niet veel meer gewogen hebben dan 55 kilo. Ze legde allebei haar handen om mijn middel en tilde me met adembenemend gemak boven haar hoofd. Als een schoolmeisje kirde ze: "Oh, hij is zo leuk," en terwijl ze naar Ankie keek vroeg ze smekend: "Oh Ankie, mag ik?" Ankie knikte instemmend, en toen begonnen de vrouwen te scanderen: "Hup Rita, hup Rita!" Terwijl ze me boven haar hoofd hield, liet ze mijn pik ik haar opengesperde mond zakken, en begon me te pijpen. Ik begon te kreunen toen ze me uit haar mond tilde en me er weer in liet zakken. De vrouwen begonnen te zingen: "Paultje kom klaar, Paultje kom klaar, Paultje, Paultje, Paultje kom klaar." Ik werd geplaagd door uiteenlopende gevoelens. Ten eerste: een bijzonder kleine vrouw hield me boven haar hoofd en behandelde me als een peuter. Ten tweede: dit gebeurde voor de ogen van een twintigtal sterke vrouwen. En ten derde: het maakte me bloedgeil, en toen ik klaarkwam schreeuwde ik het uit. Ze scandeerden: "Zuig hem leeg, zuig hem leeg," en toen ze dat ook probeerde, begon ik jammerlijk te kreunen. Ankie kwam me te hulp, en schreeuwde: "H‚, laat nog wat voor mij over!" Iedereen moest lachen toen Rita mijn sperma doorslikte, haar lippen aflikte en zei: "Tjonge, dat was lekker!" Ankie hield het dienblad op en Rita zette me er weer op, met de woorden: "Jezus, wat was dat snel voorbij." Ankie zei: "Rita, stel je niet aan," en toen moest iedereen lachen omdat ik de kamer rondgedragen werd. Toen we bij een bepaalde tafel aankwamen, hoorde ik gehijg. Ik keek op en keek in het gezicht van het meest angstaanjagende wezen dat ik ooit gezien had. Haar ogen blonken als gitzwarte kooltjes. In tegenstelling tot de andere vrouwen was ze buitengewoon zwaar gespierd. Ze staarde me aan met haar vreselijke gitzwarte ogen, glimlachte me gemeen toe, en maakte haar lippen nat alsof ze op het punt stond om een lekker hapje te verorberen. Dit moest Lana zijn, en in paniek keek ik waar Ankie was. Ik kon mezelf horen grienen. Ik dacht: Hoe kan ik mezelf zo te schande maken, maar beste lezer, als u haar zou hebben gezien, dan zou u ook hebben zitten trillen als een rietje. Ik weet zeker dat de maffia haar heel graag ingelijfd zou hebben als een van hun moordenaars. Lana strekte haar hand naar me uit, maar Ankie trok me snel naar zich toe met de woorden: "Die is niet voor jou, sloerie!" Lana keek haar heel onschuldig aan en zei: "Was het niet zo dat we alles met elkaar zouden delen, Ankie?" Ankie antwoordde: "Jij deelt niet sloerie, jij vernietigt." Op dat moment zei iemand tegen Ankie: "H‚ Ank, wat voor gastvrouw ben jij, er is niks meer te eten of te drinken." Ze zei: "Sorry, ik ga wel wat halen," en zette me bij Rita aan tafel. Ze zei: "Let op hem Rita," en keek waarschuwend naar Lana. Maar ik wilde niet bij Lana in de buurt zijn, zelfs niet met andere vrouwen om ons heen. Ik zei: "Ankie, laat me alsjeblieft niet bij haar achter." "Maak je maar geen zorgen schat," zei ze, "ze zal je niet eens aan durven raken. Ik ben zo terug." Ze liep weg, en toen ik naar de tafel van dat beest keek, kreeg ik bijna een hartverlamming: ze was daar niet. In paniek keek ik rond, toen ik plotseling van achteren werd vastgegrepen en van mijn dienblad werd getild. Ik keek op, en toen ik die zwarte ogen me aan zag staren, en die gigantische armen me vast voelde houden, begon ik te huilen als een kind en om mijn Ankie te roepen. De andere vrouwen schreeuwden dat ze me los moest laten en begonnen dreigend op haar af te komen. Voordat ze iets konden doen, glimlachte ze naar me en zei: "Maak je maar geen zorgen kleintje, Lana zal je geen haar krenken." Toen smeet ze me met ongelofelijke kracht tegen het plafond aan. Ik kwam er met mijn hoofd tegenaan, en raakte genadig buiten westen. Toen ik weer bijkwam, lag ik in de armen van iemand. Omdat ik nog niet helemaal bij kennis was, wist ik niet wie dat was. Ik bad maar dat het niet Lana was. Ik hoorde iemand uit volle borst schreeuwen: "Jij vuile sloerie, laat ik je even alleen, en kijk eens wat voor schade je aanricht!" Het was mijn Ankie, die als een leeuwin voor me vocht. Het waren haar beschermende armen waarin ik lag. Alle borden die ze had binnengebracht, lagen her en der verspreid over de vloer. Het was duidelijk dat ze de kamer was binnengekomen op het moment dat Lana me tegen het plafond had gesmeten. Ze had alles laten vallen, was naar voren gestormd en had me opgevangen. Ik klampte me aan haar vast en wendde me af van dat beest, dat mij nog steeds aanstaarde. Ankie hield me beschermend tegen haar borst aan. Ze zei: "Hij heeft genoeg gehad voor vanavond," en droeg me naar haar slaapkamer. Ze zei: "Dit keer is ze te ver gegaan, en daar gaat ze haar tol voor betalen." Toen ik haar vroeg wat er met Lana zou gaan gebeuren, zei ze: "Dat maakt niet uit. Dat is niet bestemd voor jouw gevoelige oortjes." Ik liet het daar maar bij, want ik was niet echt benieuwd naar de smerige details. Ik neem aan dat het feestje eerder was afgelopen dan normaal. Niet dat ik daar rouwig om was: ik was blij dat ik verlost was van al die priemende, knijpende, sterke vingers. Ik had me nog nooit zo kwetsbaar en hulpeloos gevoeld als temidden van deze indrukwekkende vrouwen. Ankie zei: "Het feest was een groot succes en de meiden vonden je ontzettend leuk, schat. Als Lana er niet was geweest, dan zou het de hele nacht geduurd hebben." Ik vroeg of ik ook de hele nacht in het middelpunt van de belangstelling zou hebben gestaan. Toen ze me zei dat dat de bedoeling was geweest, zei ik: "Dan heeft Lana me misschien toch een dienst bewezen door me tegen het plafond aan te smijten." Ze vroeg: "Was het echt zo erg Paul? Hier heb je toch altijd van gedroomd?" Ze ging verder: "Heb je er niet altijd van gedroomd dat zoiets je ooit zou overkomen?" Ik zei tegen haar: "Hoe kun je dat nou weten?" Ze vroeg: "Denk je dat je hierin de enige bent? Weet je dan niet hoeveel mannen er alles voor over zouden hebben om in jouw schoenen te staan? Ik weet dat je het fijn vindt als een sterke vrouw je vertelt wat je moet doen. Als ik je optil en je ronddraag, dan heb je je hormonen niet in bedwang. Denk je dat een vrouw als ik mannen zoals jij niet begrijpt? Je smacht er gewoon naar om me om genade te smeken, niet omdat je dat wilt, maar omdat het je opwindt om een vrouw te smeken die met gemak de baas over je kan spelen." Ze greep me met ‚‚n hand bij mijn kruis, tilde me boven haar hoofd en legde me over haar arm, zodat mijn hoofd en mijn voeten naar beneden hingen. Ze schreeuwde: "Als je hier een hekel aan hebt, vraag me dan om je neer te zetten. Smeek me om genade, jij kleine huichelaar. Zeg me dan dat je er een hekel aan hebt, klein onderkruipsel." Ik kon me niet meer inhouden en snikte: "Oh Ankie, ik aanbid je, ik vereer je, doe met me wat je wilt, maar laat me je niet in de steek laten. Ik ben een grote eikel." Ze zette me langzaam neer, met een kracht die niet bij haar formaat paste. Tergend langzaam draaide ze me ondersteboven en ramde mijn mond tegen haar spleet aan. Tegelijkertijd omsloot ze mijn ballen met haar mond. Zo deden we het bij elkaar, en het feit dat ik van de grond werd gehouden wond me alleen maar nog meer op. Ze drong met haar tong mijn achterste binnen, en toen kwam ik bijna ter plekke klaar. Maar ze wist precies dat ik op het punt stond om klaar te komen, en toen nam ze mijn pik in haar mond en klemde hem aan de onderkant af, zodat mijn orgasme wegebde. Ze zei: "Je komt pas klaar als en wanneer ik dan wil, is dat duidelijk, klein onderkruipsel?" "Jawel mijn majesteit," zei ik, "maar hoe dacht u dan dat ik mijn orgasme kon uitstellen?" Ze antwoordde: "Denk maar aan wat ik met je ga doen als je me niet gehoorzaamt." "Ga je me dan boven je hoofd tillen en me laten smeken om me neer te zetten?" vroeg ik. Ze zei: "Dat zou je wel willen hŠ, kleine geilaard." "Oh God," zei ik, "ik hoor je zo graag gore taal uitslaan." Ankie zei: "Ik ga nog wel meer uitslaan dan gore taal, lulletje rozenwater." Nu konden we allebei onze lach niet meer inhouden, en om die van haar te verbergen, trok ze me weer aan mijn pik omhoog en zei: "Gedicht, eikel!" Ik schreeuwde: "Nee, niet weer!" Uit puur zelfbehoud begon ik te declameren: "Oh machtige godin, zo sterk als een os, Hier hang ik dan, en je laat me niet los. Mijn pik in een bankschroef, mijn ballen in gevaar, Ik zweef in de lucht, en jij lacht alleen maar. Ik bid en ik smeek, uit het diepst van mijn hart, Met tranen van berouw, van pijn en van smart, Wees toch genadig voor deze nederige luis, En red toch mijn hachje en spaar toch mijn kruis." Ze begon te lachen en riep: "Godver, ik pis bijna in mijn broek." Terwijl we lagen te lachen van de pret, zei ik in alle ernst: "Ankie, je weet toch dat ik je aanbid?" "Natuurlijk," antwoordde ze, "dat kan toch niet anders?" "Schat van me," zei ik, "ik zal niet langer huichelen. Ik wil bij je blijven, welke rol je ook voor me in gedachten hebt," en zoals gewoonlijk kon ik het niet laten om een grap te maken in een uiterst precaire situatie. Als Swiebertje zong ik: "Want ik ben jouw mannentjen, en jij bent mijn vrouwentjen." Grinnikend zei ze: "Volgens mij zou je nog grappen maken als je vliegtuig neerstortte." "Is het niet beter om de dingen van de vrolijke kant te bekijken, dan somber en treurig te zijn in situaties die je toch niet in de hand hebt?" zei ik. "Je hebt gelijk," zei ze, "maar heb je dit ook in de hand?", en ze ramde mijn pik in haar vagina en begon heen en weer te bewegen. Ik schreeuwde: "Oh God," en zij riep: "hou nou eens op met dat ge-Oh- God, en hou je eens bezig met mijn tieten." Nou, daar had ik geen dreigbrief voor nodig. Terwijl ze mijn hulpeloze lichaam op en neer rammelde, beet, likte, en zoog ik aan haar borsten. Ze begon te kreunen: "Oh God," en ik zei: "hou nou eens op met dat ge- Oh-God, en concentreer je op de actualiteit." Ze haalde me uit haar liefdesdoos, tilde me naar haar opengesperde mond, en begon zachtjes in mijn hulpeloze penis te bijten. Ik schreeuwde: "Ik denk dat dit niet de laatste -Oh God- zal zijn." Toen ze me daar hulpeloos in haar machtige armen hield, met haar mond om mijn pik, voelde ik een trilling en wat gefriemel. Ik besefte dat ze me aan het afzuigen was, maar tegelijkertijd steeds moest lachen. Ik hield op met grappen maken, want dit was een ernstige zaak. God verhoede dat ze in haar enthousiasme de geest zou krijgen en per ongeluk mijn zakie af zou bijten. De gedachte hieraan deed mijn erectie verslappen, maar toen zei ze: "Oh nee jij kleine eikel, ik ben nog niet klaar met je." Ze zei: "Een klein experimentje", en tilde me boven haar hoofd, met mijn gezicht naar het plafond toe. Ze hield me met haar ene hand vast bij mijn nek, en met haar andere onder mijn achterste, terwijl mijn ballen naar beneden bungelden. Met haar vrije vingers bewerkte ze mijn testikels. Ankie riep me toe: "Vooruit eikel, ga jezelf aftrekken!" Als een idioot zei ik: "Watte?" Ze zei: "Heb je soms wat inspiratie nodig?" en begon me stevig in mijn ballen te knijpen. Ik riep terug: "Ik denk dat ik de toestand volledig in de hand heb, dank u wel." Nou, ik kan u verzekeren, beste lezer, ik stelde mezelf niet teleur. Toen ik klaargekomen was, riep ik naar haar: "Missie volbracht!" Ze liet me zakken, vleide me tegen haar borsten aan, en zei: "Er is nog nooit iemand in mijn leven geweest zoals jij, je maakt me aan het lachen, aan het huilen, en nat tussen mijn benen." Ze vervolgde: "Je raakt nooit van me af, hoe je ook bidt of smeekt, ik hou je bij me, is dat duidelijk?" Ik zei: "Hoor je me nu soms bidden of smeken?" Ze zei: "Nee liefje, ik hoor niks," en droeg mijn hulpeloze, maar oh zo willige lichaam naar bed.