De Reuzinnen

deel 2

Door Noroltix

Ze noemden haar "Het Monster van de Rug". Dit was ‘kort’ voor "Monster van de Utrechtse Heuvelrug", een bijnaam die ze al vanaf haar 12e jaar droeg, maar iets met "berg" was beter geweest. Irma was immers een gigantische meid. 25 jaar oud nu en onwaarschijnlijk lang. Ze was in geen jaren een vrouw tegen gekomen die langer was dan zijzelf en twijfelde er dan ook eigenlijk niet aan of zij de langste vrouw van Nederland zou zijn.

Ze was trots op haar lengte. Altijd al geweest. Toen ze in groep 7 zat (vroeger zouden ze ‘klas 5' gezegd hebben) was ze de jongste van de klas, maar toch waren er maar weinigen langer dan zij.

De twee langsten van de klas waren ook de oudsten. Zij stonden regelmatig met de ruggen tegen elkaar om te kijken wie er 'nou eigenlijk' langer was. Ietseke de Wildt won dit 'spel' altijd. Zij was al jaren onbetwist de allerlangste van de klas. Irma had die gebeurtenissen altijd met buitengewone belangstelling bekeken. Zelf was ze nog een kop kleiner dan de kleinsten van die twee, maar toch vroeg ze wel eens of ze ook tegen ze aan mocht staan. Er werd dan hard gelachen en het gebeurde dan ook nooit.

Halverwege klas 6, zo vlak voor de kerstvakantie begon de 11 jarige Irma echter aan een onwaarschijnlijke groeispurt, die 3 jaar zou duren en haar voorbij alles en iedereen zou doen schieten.

Na de voorjaarsvakantie stonden de twee langste meiden van de klas weer eens rug tegen rug in de pauze en het was nog steeds Ietseke die de langste bleek te zijn. Ze was nu zelfs een beetje uitgelopen op haar eeuwige tegenstandster. Irma had het ondertussen wel afgeleerd om te vragen of ze zich ook met een van hen mocht meten, maar tot haar grote verbazing hoorde ze nu een ongen uit haar klas tegen Ietseke zeggen: "Maar ga nou eens naast Irma staan". Er werd dit keer niet gelachen. Het was iedereen opgevallen hoe lang Irma aan het worden was. Ietseke keek naar Irma, maar hoefde verder niets te vragen. Irma kwam direct op haar afgelopen. Eindelijk kon ze een keer meedoen met dit "spel". Eerst ging ze tegen Lierdewij aan staan, de kleinste van de twee. Ietseke keek en zag direct dat Irma langer was. Lierdewij wilde het niet geloven en voelde wel drie keer met haar hand over haar hoofd. Ze was echter echt iets kleiner.

Irma en Ietseke gingen nu rug tegen rug en Irma sloot haar ogen. Vervolgens liet ze haar hand over haar hoofd glijden. Ze voelde het hoofd van Ietseke. Ze verloor van Ietseke en die slaakte dan ook -hoorbaar- een zucht van verlichting. Zij nam dit spel ook heel serieus.

Ietseke voelde echter ook dat Irma bijna in staat was om haar kontje op die van haarzelf te leggen. De beenlengte van Irma was enorm!!

Toen Irma later aan een van haar vriendinnen vroeg of het veel gescheeld had, had ze slechts een paar centimeter aangegeven. Het scheelde niets.

Irma bleef in een moordend tempo doorgroeien, enkele centimeters per maand kwamen er bij. Ietseke was zelf ook in de groei, maar leek toch steeds minder lang te zijn naast Irma. In juni van datzelfde jaar, de laatste dag voor de grote vakantie vroeg Irma aan Ietseke om een tweede meting. Ietseke had Irma de laatste weken genegeerd, maar ze kon het niet weigeren. Er waren te veel kinderen die grijnzend stonden toe te kijken. Iedereen kon zien wie dit keer ging winnen, daarvoor hoefden de meiden eigenlijk niet eens rug tegen rug te gaan staan. Irma wilde het echter heel graag en dus gingen ze tegen elkaar aanstaan.

Weer ging de hand van Irma over haar hoofd en ze voelde dat ze langer was. Ietseke verloor van Irma, terwijl die toch een jaar jonger was.

"Hoe lang ben je ?" had Ietseke gestameld, terwijl ze zich weer omdraaide. Irma had haar schouders opgehaald. Dat wist ze ook niet precies. Een jaar eerder, bij de schooldokter, was ze 1.51 geweest, maar ze moest ondertussen al veel langer zijn. Ietseke vertelde dat ze zelf 1m83 was en vroeg Irma of ze die middag mee wilde komen naar haar huis. Daar had haar vader een officiële centimeter hangen zodat ze Irma kon meten.

Irma wist dat vader van Ietseke arts was en dat het gezin De Wildt in een groot huis aan de rand van Utrecht woonde. Ze was er nog nooit geweest, maar had heet tijdens Zondagse fietstochten met haar moeder wel vaak zien liggen. Ze besloot om mee te gaan en die middag werd ze dan ook voor het eerst in een jaar opgemeten. Ietseke gaf een gilletje van opwinding toen ze zag hoe lang Irma precies was: ‘1m89'!! "Wow" was het enige dat Irma zelf kon uitbrengen. De meiden lachten wat en Ietseke mat nu ook de beenlengte van de kleine reuzin. "Ongelooflijk, je benen zijn 1m21 lang". Ietseke’s benen bleken ‘slechts’ 1m15 lang te zijn.

De rest van de middag speelden de meiden wat in de enorme tuin van het huis en vlak voordat Irma weer naar huis ging mat ook de heer De Wildt haar nog eens precies op.

Afgesproken werd dat hij Irma regelmatig zou opmeten. Dat vond ze zelf ook heel interessant, maar er kwam gedurende de zomervakantie niets van.

De zomer ging snel voorbij en aan de groeispurt van Irma was nog geen eind gekomen. Na de zomervakantie wachtte een nieuwe school. De enige van haar oude klas die naar die zelfde school zou gaan was Ietseke. Ze had het meisje de hele zomer niet gezien en de verbazing was dan ook groot toen ze haar na de zomervakantie weer zag. Ietseke had zelf ook een hevige groeisput gehad en was weer iets langer dan Irma. De twee meiden waren veruit de langste brugklassers. Na de eerste dag ging Irma weer met Ietseke mee naar huis om zich te laten meten. Irma (nu net 12 jaar oud) was nu 1m93, Ietseke (bijna 14) was 1m94,5, maar nog steeds waren Irma’s benen langer.

Van spelen in de tuin kwam nu niets meer.. Er werd naar muziek geluisterd op de kamer van Ietseke en er werd voor het eerst gesproken over jongens in de nieuwe klas. Het waren allemaal opdondertjes. Halverwege de week zouden de overige klassen aan hun schooljaar beginnen. Wellicht dat er in die hogere klassen leukere jongens zouden zitten. De twee jonge meiden gingen naast elkaar voor de spiegel staan en Ietseke lachte omdat ze weer de langste was. Irma wees haar er echter op dat haar eigen heup heel wat hoger zat dan die van Ietseke. De twee meiden wisselden van spijkerbroek. Ietseke's heupen waren te breed voor de broek van Irma en Irma's benen waren veelste lang voor de broek van Ietseke. Gierend stonden ze voor de spiegel. Irma kon zich niet herinneren dat ze ooit zoveel lol gehad had.

Weer gingen de meiden rug tegen rug staan, nu voor de spiegel zodat ze het goed konden zien Ze wisselden nu ook van bovenkleding.

Er werd schaapachtig gegiecheld en plagerig duwde Ietseke met haar grote handen tegen Irma's smalle schouders aan. Ietseke was veel breder dan Irma en volgens haar vader erg sterk voor een meisje. Ze had haar krachten echter nog nooit gemeten met een ander meisje en Irma leek geen lastige tegenstandster. Er ontstond een stoeipartijtje, het was er echter een van hele korte duur. Irma greep Ietseke's linkerarm beet en Ietseke gaf direct een gil van pijn en schrik. Irma's greep was onwaarschijnlijk krachtig en deed echt pijn.

Irma schrok er zelf ook van! Ze kende haar eigen krachten duidelijk nog niet. Ietseke’s vader kwam de kamer in om te kijken wat er aan de hand was en constateerde direct een botbreuk bij zijn (toch vrij fors gebouwde) dochter. Hij kon niet geloven dat Irma daar verantwoordelijk voor was en dus ontstond er een ruzie in het kamertje tussen vader en dochter en voelde Irma zich nog ongelukkiger dan ze al was. Huilend en met Ietsekes spijkerbroek nog aan rende ze langs vader en dochter en ging naar huis.

De volgende dag kwam Ietseke met haar arm in het verband op school en ze ontweek Irma vanaf dat moment. Ze bedankte niet eens toen Irma de spijkerbroek teruggaf en ze had zelf de broek van Irma ook niet bij zich.

De jonge vriendschap was al weer voorbij. Dit tot groot verdriet van Irma die door de andere kinderen in de klas niet werd geaccepteerd. Ze werd een eenling, het 'pispaaltje' van de klas.

Ze had de anderen makkelijk een lesje kunnen leren, want ze wist nu dat ze heel sterk was. De gedachte dat ze iemand heel veel pijn kon doen deed haar echter berusten in haar lot. Ze zag het zelf als een soort straf voor de botbreuk.

Maanden gingen voorbij en de winter brak aan. Irma kon ondertussen al op Ietseke neer kijken. Ze was de allerlangste meid op school. Alleen in de hoogste klas zat nog een jongen die langer was dan zijzelf. Hij keek wel eens met een rare blik naar haar, alsof hij het vreselijk vond dat ze bijna even lang was als hij. Na de kerstvakantie had ze ook hem ingehaald. Zijn vrienden lachten hem uit toen hij voor haar stond bij het koffieapparaat. Irma dacht echter dat ze haar uitlachten en ging snel weg. Ze kwam vanaf dat moment niet graag meer in de kantine.

Het viel Irma op dat Ietseke nu veel kleiner was dan zijzelf . Irma wilde zich eigenlijk wel weer eens laten meten. Ze had thuis een eenvoudig centimetertje van 1m50 lang. Zo’n oprolbaar ding, maar ze wilde eigenlijk wel weer eens echt gemeten worden en bovendien de vriendschap met Ietseke weer nieuw leven in blazen. Ze besloot dan ook na schooltijd even op Ietseke te wachten. Misschien konden ze eens praten en het weer goed maken. Dan zouden de andere kinderen haar wellicht ook aardig gaan vinden. Ietseke was immers heel populair.

Bij het weerklinken van de schoolbel was Ietseke echter net iets eerder weg en wilde de leraar Engels ook nog iets van Irma weten. Ze gaf hem kortaf antwoord en snelde toen naar buiten. Ze kon Ietseke nog net de hoek om zien gaan. Irma begon te rennen en toen ze zelf de hoek passeerde zag ze dat Ietseke met vier hele lange meiden stond te praten. Irma dacht dat dat nieuwe vriendinnen waren en wilde zich weer omdraaien. Ze zou de volgende dag wel proberen om Ietseke te spreken te krijgen.

Het waren echter geen vriendinnen van Ietseke, want ze grepen haar hardhandig vast en een van hen gooide de boekentas leeg. Ietseke probeerde los te komen, maar dat lukte niet.

Irma bedacht zich geen moment en liep op het groepje af.

Nu liet een van de vier Ietseke los en keerde zich tegen Irma. Hoewel ook deze meid, de kleinste van de vier, groot had geleken naast Ietseke, was ze een stuk kleiner dan Irma.

Ze keek omhoog naar de jonge griet en beval haar op te hoepelen. Irma antwoordde niet maar smeet de meid tegen de grond. Nu lieten de andere drie Ietseke los en ze kwamen op Irma af.

De meiden waren stuk voor stuk ongeveer 2 meter lang en breed geschouderd. Het waren duidelijk krachtpatsers. Meiden die getraind hadden en waar zelfs volwassen kerels bang voor zouden zijn geweest. Irma was echter niet bang. Ze was woest. Het was haar niet ontgaan dat Ietseke bloedend op de grond was gevallen. De drie berinnen gingen kwaad tussen hun gevallen vriendin en Irma in staan. Handen in de zij, kwade grimas op het gezicht. Irma wachtte niet af wat ze zouden gaan doen in al haar woede sloeg ze haar lange dunne armen om de drie heen. Hun eerste reactie was lachen. Heel hard lachen. Eerder van verbazing dan van plezier en de verbazing werd nog groter toen ze voelden dat die twee lange armen kracht bezaten, heel veel kracht.

Ietseke keek toe en zag hoe de drie berinnen begonnen te kronkelen van de pijn. Ze schreeuwden, gilden, brulden van de pijn terwijl Irma ze tussen armen en lichaam begon fijn te persen. De drie hadden het gevoel alsof ze in een autokraakpers terecht gekomen waren en hoe ze ook vochten om los te komen het had geen zin. Ze hadden armen als boomstronken, benen als pilaren en schouders die imponerend waren, maar ze waren geen partij voor Irma. Een voor een verloren ze het bewustzijn. Ietseke keek verbijsterd toe. Vanzelfsprekend was ze vanaf dat moment weer goed bevriend met Irma en ze bracht de volgende dag ook de spijkerbroek weer mee. Deze was nu te klein voor de 12 jarige. Haar benen waren nog langer geworden.

Vanaf die dag had Irma op school ook de bijnaam "monster van de Utrechtse HeuvelRug". Een bijnaam waarvan ze zelf zei dat ze er niet trots op was, maar die ze volgens hardnekkige geruchten wel zelf zou hebben verzonnen!

Irma heeft de middelbare school nooit afgemaakt. Nog voordat ze 13 was, woonde ze samen met Ietseke in een Amsterdams kraakpand.

De twee reuzinnen wisten de 21 krakers die er al woonden binnen een week uit het pand te werken (iets wat de politie nog nooit gelukt was) en werden ook zeer berucht in het Hoofdstedelijke uitgaanswereldje. Zelfs de grootste portiers deden een oogje dicht wanneer de twee pubers naar binnen wilden.

De feesten in het kraakpand waren ook altijd zeer spraakmakend. De meiden waren binnen een maaand 'maagd-af' en hadden allebei al heel snel hun eerste abortus achter de rug.

Irma verdiende vanaf de eerste dag de kost door -met overmacht- "armpjedrukwedstrijden" te winnen en kleine ‘klusjes’ voor minder prettige types op te knappen. Ietseke werd professioneel fotomodel en kluste daarnaast bij als kapster.

Na een zeer gewelddagige ontruimingsactie waarbij zeventien politie- agenten om het leven kwamen liet de gemeente Amsterdam het pand in 2027 onder bescherming van drie ME pelotons tijdens de nachtelijke uren afbreken, toen Irma en Ietseke elders aan het feesten waren. De twee meiden namen vervolgens hun intrek in een Utrechts grachtenpand, nadat ze eerst het Amsterdamse stadhuis grondig hadden verbouwd..

De twee reuzinnen (Ietseke was gestopt met groeien toen ze 15 jaar en 1m98 lang was, Irma stopte in datzelfde jaar,14 jaar oud en 2m19 lang) woonden ook nu nog bij elkaar. Het was het jaar 2029 en Irma kreeg een vreemd bericht uit Rotterdam.

De beruchte Mike Olgormoron, een halve Rus, wilde haar graag eems met een van zijn eigen meiden laten vechten. Die was waarschijnlijk levens moe. Irma had wel eens van haar gehoord. Ingrid heette ze en ze was net iets langer dan Ietseke. Ze had een e-mail terug gezonden dat ze graag haar krachten mat met Mike’s "kampioene" (zoals die kleine de tegenstandster genoemd had).

Het zou deze zaterdag gaan gebeuren.