Rachel neemt het heft in handen. Geschreven door ImP, in het Nederlands vertaald door WatjeKouw. Rachel neemt het op tegen vier jonge mannen en vernedert hen. Rachel en haar vriendinnen waren bloedlink op de jongens van de rugbyclub. Het was begonnen toen de jongens grappen over de roeimeiden gingen maken. Maar het werd erger toen de jongens de meiden gingen uitmaken voor ‘vette lesbische potten’ en dergelijke. En het was uit de hand gelopen toen een stelletje dronken rugbyers een vergadering van de roeiclub had verstoord. Rachel wist wie de leider van het zootje was; hij straalde het gewoon uit. Het was Lodewijk van Avezaath, een over het paard getilde bal, die alleen maar dankzij steekpenningen en kruiwagens op de universiteit terecht was gekomen, en die er alleen maar op uit was om die drie jaar al drinkend en luierend door te brengen. Over zijn carrière hoefde hij zich geen zorgen te maken, want hij zou toch wel een baantje krijgen bij de handelsbank van zijn vader. Zijn vrienden waren ook rijkeluiszoontjes die zich te veel bezighielden met drank en seks en te weinig met hun studie. En als ze nou nog konden rugbyen! Maar één winstpartij in de hele competitie. Rachel, daarentegen, was voorzitster van de vrouwenroeiclub. Ze was sterk, knap, 1.83 lang en heel goed met haar sport en haar studie bezig. Ze verdeed haar tijd niet in de kroeg of op feesten, maar was of in de sportschool, of op het water, of aan het blokken in de bibliotheek. En haar teamgenoten waren uit hetzelfde hout gesneden; daarom waren zij de succesvolste roeiploeg die de universiteit ooit gekend had. En daarom waren de jongens jaloers; hun onkunde tegenover het succes van de meiden; en het gebrek aan belangstelling van de meiden voor jongens die hun aantrekkingskracht schromelijk overschatten. Na de verstoorde roeiclubvergadering ging Rachel bij Lodewijk op bezoek om de zaak uit te praten. Hij was in gezelschap van een paar vrienden en tijdens een verhitte discussie die niets opleverde, kreeg Rachel nog meer verbaal geweld te verduren. Na een tijdje had Rachel er genoeg van en daagde ze hen uit. “Luister, stelletje blaaskaken,” zei ze tegen Lodewijk en zijn drie beste vrienden, “jullie komen vanavond naar mijn flat, en dan zetten we er voor eens en voor altijd een punt achter. Jullie vieren gaan het tegen ons vieren opnemen in een gevecht waarin alles is toegestaan. De winnaars maken vanaf dan de dienst uit.” De ogen van de jongens straalden alleen al bij de gedachte hieraan! Rachel en haar flatgenoten vormden de vier zonder stuurvrouw, de succesvolste ploeg van de roeiclub, en ze zagen er ook het beste uit, hoewel de jongens dat nooit zouden toegeven. De gedachte aan een partijtje stoeien met die vier prachtige vrouwen en hen te verslaan, want het idee dat ze van meisjes zouden verliezen kwam niet eens bij hen op, deed hun harten kloppen vol verwachting. “We zullen er om zes uur zijn,” zeiden ze, “En maak je borst maar nat!” “We zullen ze nat maken,” zei Rachel toen ze de kamer verliet. “We zullen ze zeker nat maken.” “En wij zorgen wel voor de condooms” riep Lodewijk Rachel na toen ze de trap afstoof. Wat de jongens niet wisten was dat hen een avondje seksuele vernedering te wachten stond. Zoals ze beloofd hadden, verschenen de vier jonge mannen om klokslag 6 uur bij haar flat. Het wedstrijdreglement was snel gemaakt; het was één tegen één, en de anderen mochten hun ploeggenoten niet te hulp schieten. De winnaar zou in de ‘ring’ blijven totdat die verslagen werd. Alles was toegestaan en de wedstrijd zou afgelopen zijn als alle vier de strijders van een ploeg zich hadden overgegeven. De jongens gingen ervan uit dat het een snelle en eenzijdige wedstrijd zou gaan worden; en dat zou het ook worden! De jongens trokken de kleren die ze over hun rugbykleding aan hadden uit, de meiden hadden hun strakke eendelige roeipakjes al aan; ze waren allemaal blootsvoets. De jongens moesten toegeven dat de meiden er verbluffend goed uitzagen. Rachel was met haar 1.83 en tachtig kilo het langst en het krachtigst gebouwd. Ze had haar lange blonde haar in een keurige paardenstaart gebonden. Maar de andere drie, Tara, Diana en Lucinda waren niet veel kleiner en niet minder aantrekkelijk. Door hun schaarse kleding zagen ze en nog indrukwekkender en zelfbewuster uit. De ‘ring’ werd gevormd door het meubilair in de woonkamer naar achteren te schuiven en de breekbare dingen weg te zetten, De meiden gingen aan de ene kant op een sofa en in een leunstoel zitten, de jongens aan de andere kant op de grond. In beide kampen werd een korte tactische bespreking gehouden en toen stapte Rachel vol zelfvertrouwen de ring in. Tot haar verrassing was niet Lodewijk, die zichzelf tot aanvoerder van de jongens had gebombardeerd haar tegenstander, maar Joris. Met zijn éénentwintig jaar was hij iets ouder dan Rachel. Hij was een beetje kleiner, maar bijna vijftien kilo zwaarder. Hij grinnikte haar uitdagend toe en stapte naar voren. Rachel hief haar vuisten alsof ze een stoot wilde uitdelen, maar toen Joris zijn armen hief om de te verwachten stoot te pareren, sprong Rachel op hem af en ramde ze haar knie wreed in zijn middenrif. Deze onverwachte beweging, en de kracht ervan, verrasten Joris en hij deinsde kreunend achteruit. Rachel liet er geen gras over groeien en liet haar rechtervuist met een knal op zijn kaak belanden, haar linker op zijn zonnevlek en ze voltooide haar serie door met haar hiel keihard op zijn wreef te stampen. Joris zeeg van verbazing en pijn op zijn knieën. Rachel stapte op Joris af om het karweitje af te maken. Ze greep hem bij zijn haar en sleepte hem schreeuwend van de pijn terug naar het midden van de kamer. Omdat hij met zijn handen probeerde die van Rachel los te wurmen, waren zijn gezicht en lichaam volledig onbeschermd. Met een ferme ruk trok Rachel Joris omhoog en duwde daarna zijn gezicht keihard op haar opgeheven knie. Er ging een hoorbare golf van afgrijzen door de jongens, en de meiden juichten luid toen Rachel Joris losliet en hij bewusteloos op de grond viel. Toen hij weer bijkwam had Rachel hem zijn shirt al uitgetrokken en was ze bezig met zijn broekje; hij kon niets doen om haar dat te beletten. Rachel ging over haar naakte, machteloze tegenstander heen staan en trapte zijn benen uit elkaar. Aangemoedigd door haar vriendinnen nam ze aanstalten om hem in zijn kruis te trappen, maar zag daar op het laatste moment van af. “Dat komt later wel,” zei ze met een grijns. “Ga daar maar heen. Jij bent onze eerste prooi.” Ze wees naar de plaats waar de andere meiden zaten. Joris probeerde overeind te komen, maar Rachel trapte zijn benen onder hem vandaan, zodat hij weer op de grond viel. “Op je handen en knieën, jochie.” En met een goedgerichte klap op zijn achterste wees ze hem de weg. De meiden doken op Joris, bonden met een paar nylons zijn handen achter zijn rug vast en gingen hem als voetensteuntje gebruiken. “Wie is er nu aan de beurt?” Lodewijk duwde Reinout, een middenvelder, de ‘ring’ in. Hij was ongeveer vijf centimeter langer dan Rachel, maar ongeveer even zwaar; op het rugbyveld was hij de snelle man. Maar vandaag kon hij geen kant op. Rachel nam hem snel van top tot teen op en maakte haar strijdplan. Ze stak haar linkervoet naar voren en hief haar linkerhand. Reinout was voorzichtig maar dacht dat het geen kwaad kon om haar linkerhand met zijn rechter vast te pakken. Het was tenslotte zijn sterke en haar zwakke hand. Hun vingers hadden elkaar nog maar net omklemd of Rachel had hem al krachtig naar zich toe getrokken. Ze draaide zich een kwartslag om, zodat Reinout’s borst tegen haar schouder aankwam en zijn maag tegen haar elleboog. Reinout had op het rugbyveld al veel tackles te verduren gekregen, maar zoiets had hij nog nooit meegemaakt; de adem was uit zijn longen verdwenen. Hij probeerde een paar stappen naar achteren te doen om weer op adem te komen, maar Rachel hield hem bij zijn arm beet en draaide die achter zijn rug. Ze drukte hem voorover en trapte tegelijkertijd zijn benen onder hem vandaan. Toen Reinout op de grond viel en zijn vrije hand uitstak om zijn val te breken, stapte Rachel over hem heen en stampte ze met haar hiel op zijn hand. Reinout gilde het uit van de pijn. Zonder zijn rechterarm los te laten ging Rachel naast hem op de grond zitten en nam met haar sterke benen zijn middel in een schaar. Zelfs met twee vrije en volledig bruikbare handen zou hij niet in staat geweest zijn om aan haar greep te ontkomen, maar met één arm achter zijn rug en de andere hand opgezwollen en gekneusd, kon hij niets anders doen dan toekijken hoe Rachel’s lange, sterke, prachtige benen de lucht uit zijn longen persten. Met een wurggreep met haar linkerarm maakte Rachel snel een einde aan dit tweede gevecht. Reinout stribbelde even tegen, maar werd heel snel heel rustig. Rachel liet hem op de grond zakken en stond op. Ze pakte hem bij zijn kraag, trok hem tegen haar middel en verkocht hem een vernietigende rechtse uppercut op zijn kaak. Reinout viel bewusteloos op de grond en kwam pas bij toen ze zijn naakte lichaam al naar haar ploeggenoten heen gesleept had. Zijn kleren verdwenen in een hoek van de kamer. Reinout’s armen werden achter zijn rug vastgebonden zoals die van Joris en nu hadden de meiden een tweede voetensteuntje. Twee gevechten, twee vernederende nederlagen voor de jongens, twee mooie trofeeën voor de meiden. Philip was als derde aan de beurt om de ongelijke strijd met Rachel aan te gaan. Deze grote voorhoedespeler, die minstens acht centimeter langer en twintig kilo zwaarder was dan zij, had besloten om voor de brute aanval te kiezen. Hij stoof naar voren en probeerde Rachel met zwaaistoten te bestoken, maar kwam er al snel achter dat zijn tegenstandster behalve heel sterk ook nog heel lenig was. Ze dook onder zijn wilde halen door en trof hem met een flitsende directe in zijn middenrif. Philip draaide zich om en viel Rachel weer als een wilde stier aan. Wederom ontweek ze zijn woeste aanval met gemak en liet ze een verpletterende stoot op zijn gezicht belanden. Keer na keer probeerde Philip Rachel aan te vallen, maar hij kwam er achter dat ze zich, net als Mohammed Ali, bewoog als een vlinder en stak als een bij. Na een paar minuten stond hij zwaar te hijgen, waren zijn armen loodzwaar van de vergeefse aanvallen, en was zijn gezicht rood van de verspilde moeite en de klappen van Rachel. In pure wanhoop nam hij zijn toevlucht tot trappen en zwaaide hij met zijn rechtervoet naar Rachel’s middel. Rachel had zijn trap al van mijlenver zien aankomen. Ze stapte opzij, greep zijn voet beet en drukte die verder omhoog, zodat zijn standbeen onder hem werd weggetrokken. Kreunend stortte Philip op de grond. Hij sloeg zijn armen uit om zijn val te breken. Rachel stampte hem hard op zijn rechterhand, en daarna twee keer, en harder, in zijn maag, zodat hij lag te kronkelen van de pijn. Rachel keek neer op Philip, die met zijn handen voor zijn maag en snikkend van de pijn over de vloer lag te rollen. “Je bent een zielenpoot. Je bent een watje. Moet je je nou eens zien huilen als een klein kind, alleen maar omdat iemand het tegen je heeft opgenomen en je heeft verslagen. Maar ik ben nog niet klaar met je.” Terwijl Rachel weer op Philip afstapte, was Lodewijk opgesprongen om zijn vriend bij te staan. Zowel Tara als Lucinda hadden dat echter in de gaten en hielden hem tegen voordat hij Rachel aan kon vallen. Rachel keek hem met zo'n vernietigende blik aan dat Lodewijk ineenkromp van de angst. Aan haar blik kon hij zien dat wat ze voor hem in petto had, veel erger was dan wat ze met de anderen had gedaan. Philip had een kleine rustpauze genoten terwijl dit zich afspeelde, maar nu was hij weer aan de beurt. Rachel stampte hem net zo lang keihard op zijn armen, handen en in zijn maag, totdat hij haar smeekte om op te houden – maar Rachel kende geen medelijden. “Sta op! Sta op, jij waardeloze, over het paard getilde bal.” Toen Philip doodsbenauwd was opgestaan, stapte Rachel op hem af en trapte hem net zolang op zijn wreven totdat hij op de grond viel en daar als een tweejarige ging zitten huilen van de pijn. Met een trap tegen zijn kaak hielp Rachel hem uit zijn lijden. Zijn hoofd sloeg achterover en Philip viel als een zak zout bewusteloos neer. Dit keer snelden Tara en Lucinda toe om Philip uit te kleden, vast te binden en hem te voegen bij zijn geboeide kameraden. “Nu is het jouw beurt, meneer van Avezaath. Vind je het leuk wat ik met je vrienden heb gedaan? Denk je dat je het leuk zult vinden wat ik met jou ga doen? Ik in ieder geval wel. Ik ga je volledig in elkaar slaan, en dat zal me niet al te veel moeite kosten. En daarna ga ik jullie vernederen. Zoals jullie gemerkt hebben, heb ik één lichaamsdeel van jullie nog onberoerd gelaten. Maar jullie dachten toch niet dat jullie ballen de dans zouden ontspringen, of wel soms? Want die zijn toch de oorzaak van al deze ellende? Als jullie hier vanavond weggaan, dan zullen jullie voor altijd je mannelijke trots kwijt zijn.” Lodewijk sloeg groen en geel uit toen hij Rachel dit hoorde zeggen. In het begin van de avond had hij nog vol bluf en bravoure gezeten, maar nu hij gezien had hoe zijn vrienden zo gemakkelijk afgeranseld waren, was hij al zijn zelfvertrouwen kwijt. En hij wist dat er geen ontsnappen aan was. Hij raapte zijn laatste restjes moed bij elkaar en stapte op Rachel af. “Kom maar op, grote jongen” daagde Rachel hem uit, “je bent toch niet bang van een meisje?” Lodewijk kwam dichterbij en probeerde iets te verzinnen om deze prachtige vrouw te verrassen. Voordat Lodewijk het in de gaten had, was Rachel op hem af gesprongen. Ze dook onder zijn armen door, greep hem stevig bij zijn kraag en zijn broek en tilde deze man van 100 kilo boven haar hoofd. “Zet me neer! Zet me neer! Sloerie!” Lodewijk’s verzoek werd, zoals te verwachten was, niet ingewilligd en maakte Rachel alleen maar bozer. Ze draaide hem een paar keer rond boven haar hoofd en smeet hem daarna op zijn rug. Lodewijk spreidde zijn armen en benen in een vruchteloze poging om zijn val te breken, maar bijna op hetzelfde moment had Rachel hem alweer boven haar hoofd getild. Na weer een paar rondjes boven haar hoofd smeet ze hem ten tweede male tegen de grond. Bij de derde keer smeet ze hem met zijn middenrif op haar uitgestoken knie. Lodewijk gleed hulpeloos en bijna bewusteloos op de grond. Rachel trapte hem in zijn gezicht en nam zijn benen in een wrede worstelgreep. En ze begon de greep aan te halen. Lodewijk kermde het uit van de pijn, want zijn enkel- en kniegewrichten werden zo overstrekt dat ze bijna braken. Rachel paste daarna dezelfde techniek toe op zijn armen, totdat die roerloos langs hem heen lagen. Rachel stond op en trapte Lodewijk in zijn rug. Hij keek haar aan met een glazige blik, die nog maar een zwakke afspiegeling was van de angst die hij voor haar voelde. Rachel ging op zijn borst zitten, zette zich schrap en liet een zestal wrede stoten los op zijn maag. Ze stond op en keek hem aan, glimlachte even en ging nu andersom op zijn borst zitten. Met wrede precisie bestookte ze nu zijn gezicht met een serie vernietigende stoten, net niet hard genoeg om hem bewusteloos te slaan, maar voldoende om hem optimaal te pijnigen. Toen ze klaar was, waren zijn ogen rood en opgezwollen en sijpelde er bloed uit zijn lippen en neus. Rachel kleedde hem snel uit en gooide zijn kleren bij die van de anderen in de hoek. Toen zette ze haar voet op zijn borst en nam ze de schade op die ze had aangericht. Vier grote, sterke jonge mannen waren wreed verslagen in een gevecht met de blote hand en hun naakte lichamen lagen hulpeloos onder de voeten van haar vriendinnen. “Vooruit meiden, de show kan beginnen. Pak jullie wapens.” Joelend en juichend renden de meiden rond en pakten een voorwerp om de mannen verder mee te tuchtigen. Diana koos voor een riem en sleepte Joris met zich mee; Lucinda pakte een springtouw en Philip, Tara kwam met een rieten stokje aanzetten en trok Reinout mee, terwijl Rachel genoegen nam met haar blote handen en Lodewijk. De volgende tien minuten bewerkten de meiden de achterwerken van de jongens. In het begin was er alleen nog maar het geluid te horen van de wapens die het jongensvlees teisterden, omdat ze hun uiterste best deden om hun zelfrespect te behouden en niet in tranen uit te barsten. Maar na een paar minuten werden de pijn en de schaamte hen allemaal te veel, en barstten ze één voor één in tranen uit en waren ze tenslotte allemaal aan het janken als baby's. “Stoute jongens verdienen straf,” zei Rachel tegen Lodewijk die snikkend over haar schoot lag. “En jullie zijn wel heel erg stout geweest,” zei ze, en de martelpartij ging door totdat de achterwerken van de jongens bont en blauw zagen. “Kijk eens meiden. Lodewijk vindt dit zeker lekker; hij krijgt een stijve.” Ze draaide hem op haar schoot om en toen was duidelijk te zien dat Lodewijk inderdaad, tot zijn eigen verbazing, een flinke erectie aan het ontwikkelen was. “Nou meiden, ik vind dat we voor vandaag genoeg werk verzet hebben. Het wordt tijd dat de jongens ons eens wat gaan verwennen,” zei Rachel terwijl ze Lodewijk op de grond duwde. “We zullen de jongens eens laten zien waar ze op gewacht hebben.” Hierop sleepten de meiden de jongens naar het midden van de kamer en legden hen in een halve cirkel. Daarna gingen ze voor hen staan en trokken ze langzaam en sensueel hun pakjes uit, zodat ze volledig naakt voor hun gevangenen stonden. Ze zagen er schitterend uit, een betere manier om hen te beschrijven is er niet. Alle vier waren ze een perfect toonbeeld van vleesgeworden sportiviteit, van de toppen van hun perfecte tenen tot aan de punten van hun springlevende haar. Hoe uitgeput en afgetuigd ze ook waren, de jongens konden niet voorkomen dat ze seksueel opgewonden raakten, vooral niet toen ze zagen hoe perfect geschoren hun kutjes waren. Maar de jongens kregen de tijd niet om het uitzicht te bewonderen, want de meiden gingen vrijwel onmiddellijk op hun gezicht zitten. “Vooruit, likken! Anders ziet het er slecht voor jullie uit!” De gedachte om dat te weigeren kwam niet eens bij de jongens op en daarom staken ze hun tong uit om de ultieme eer te bewijzen aan hun meerderen. Het duurde echter niet lang totdat de meiden hun passieve houding beu werden en weer in de aanval gingen door hun kutjes tegen de gezichten van de jongens aan te wrijven. Hun sappen vloeiden rijkelijk en maakten de gezichten van de jongens kletsnat. Toen de meiden volledig bevredigd waren, riep Rachel naar haar vriendinnen: “Het is melktijd, meiden. Als hun voornaamste overwinnaar heb ik de eer om het bal te openen. Lucy, ga je vibrator eens halen, en wat babyolie.” Lucinda snelde weg en kwam bijna onmiddellijk terug met haar vibrator. “Ik heb ook wat extra batterijen meegebracht.” “Ik hoop maar dat het Duracelletjes zijn,” merkte Tara op, “want het kan wel even gaan duren.” Rachel trok Lodewijk op de sofa en nam hem zo tussen haar benen dat hij met zijn hoofd en schouders op de grond lag en met zijn benen onder haar armen. Ze verplaatste zijn achterste zo dat ze zijn anus goed kon zien en er goed met haar handen bij kon komen. “Kus mijn voeten!” beval ze, terwijl ze haar voeten in zijn gezicht stak. “Kus de voeten van je overwinnares. Kus de voeten van het Sterke Geslacht.” Lodewijk kuste haar zachtjes, en erkende op die manier de superioriteit van Rachel. Ze wreef met haar voeten over zijn gezicht, stopte eerst haar grote teen en daarna de andere in zijn mond en trok die met haar tenen in een grimas. “Lachen! Goed zo jochie. Kijk me aan als ik je melk! En blijf me aankijken!” Rachel pakte de vibrator, voorzag die ruim van babyolie, en bewoog hem langzaam langs de wortel van Lodewijk’s steigerende pik. Toen hij helemaal stijf was, greep ze zijn pik met haar linkerhand beet en zette de vibrator tegen zijn anus. Ze duwde hem langzaam naar binnen. Langzaam en regelmatig masseerde ze zijn pik tot hij bijna klaarkwam, en voorkwam dat toen. Keer na keer geilde Rachel Lodewijk op en frustreerde hem daarop; ze toonde zich hierin een ware meesteres, heel verwonderlijk voor een zo jonge vrouw. En toen ze zag dat Lodewijk het niet meer hield, stuurde ze zijn sperma in lange slierten over zijn borst en gezicht. En ze ging door met hem te melken, hem in zijn ballen te knijpen, tot hij helemaal leeg was, al die tijd met de vibrator in zijn achterste. Ze keek hem even aan en duwde hem toen weg. “Laat de volgende maar komen.” Philip werd aangesleept. Met tranen in zijn ogen keek hij Rachel aan. Met de blik van een kind dat op het punt staat om door zijn moeder te worden gestraft voor een ernstig vergrijp, een kind dat bang is voor de straf, maar weet dat het die verdiend heeft. Maar Rachel was niet van plan om hem te behandelen zoals een moeder haar of iemand anders' kind zou behandelen. Net als Lodewijk moest hij Rachel’s voeten kussen; die zelfde voeten die hem in hun gevecht verslagen hadden, de voeten die hem, zijn handen en zijn ziel vertrapt hadden. En nu was hij ze tot zijn grote afschuw aan het vertroetelen. Terwijl hij op de grond lag, penetreerde Rachel hem anaal met de vibrator en molk ze zijn pik en ballen op dezelfde klinische manier als ze met Lodewijk had gedaan. De volgende was Reinout, en als laatste Joris, totdat ieder van de jongens zijn mannelijke trots kwijt was. Ze lagen uitgeput en uitgeteld als afgeschoten mussen op de grond. Maar de meiden waren nog niet klaar met hen. Rachel had hen dan wel gemolken, maar ze wilden allemaal wel een keer. De rest van de avond en een groot deel van de nacht brachten de meiden door met het uitproberen van al hun technieken om de jongens met hun handen, hun voeten en hun vibrators te masturberen. Toen de meiden de jongens helemaal hadden uitgemolken en ze niet meer in staat waren om een erectie te produceren, maakte Rachel een einde aan de voorstelling. “We hebben niks meer aan ze. Laten we ze maar buiten smijten zodat we wat kunnen slapen. Maar laten we ze wel een afscheidscadeautje geven, zodat ze nog eens aan ons zullen denken.” Hierop trok ze Joris zijn benen uit elkaar en trapte ze hem twee keer hard in zijn ballen. De andere meiden volgden haar voorbeeld met de andere jongens, zodat ze over de vloer lagen te kronkelen. De meiden stopten het geld en de waardevolle spullen van de jongens in een plastic zak en smeten die, samen met de jongens, de deur uit. “Wanneer jullie het weer tegen ons willen opnemen, dan kunnen jullie je kleren komen ophalen,” riepen ze hen na. Na verloop van tijd herstelden de jongens van hun verwondingen, maar hun zelfrespect waren ze kwijt. Hun kleren trouwens ook.