De Avonturen van Sandi en Paula. Een episch avontuur met vrouwelijke spieren. Episode Eén. Paula ontmoet Wimp. Standaard waarschuwingen. Geweld, sex, martelingen, vrouwelijk dominantie enz. Als je hier niet van houdt; LEES DAN VOORAL NIET VERDER!!!!! VOORWOORD: Ooit heb ik een naam en een leven gehad. Ik bedoel een echte naam, en een echt leven. Nu is mijn zogenaamde leven gereduceerd tot het opschrijven van gebeurtenissen in en rond een tot nog toe onbekende sub cultuur. Een wereld waar de vrouwen volledig overheersend zijn. Ik heb het dan niet over een enkele dominante vrouw. Ik heb het over een hele cultuur waar vrouwen de baas zijn over de mannen op elke mogelijke manier. Tot waar deze dominantie strekt? Ik heet tegenwoordig Sul. Gewoon Sul. Ik beschouw mezelf als Sul. Ik ben Sul. Ik herinner me nauwelijks m'n echte naam. Het is uit me geslagen. Mijn vroegere leven is slechts nog een vage mist. Alles wat ik weet, voel en me herinner is de pijn. Eeuwige, elke keer veranderende pijn. Mijn huidige leven is samengesteld uit slechts twee dingen. Het eerste is het schrijven over de altijd maar groeiende beweging van de Amazones. Ze noemen zichzelf de Sisters of Strength (De zusterorde van de Kracht). Ik ben de archivaris. Ik kijk en schrijf op wat ik zie. Waar mijn verhalen heen gaan, weet ik niet. Maar, als iemand dit leest, zul je verhalen lezen over ondenkbare wreedheid. Verhalen over de slachting van mannen door ongelooflijk sterke vrouwen. Het andere facet van mijn leven is het in elkaar geslagen worden door mijn eigenaar, ja, mijn EIGENAAR, Paula. Overdag, 's nachts, altijd. Paula starft me voor wat dan reden dan ook en soms zonder enige reden. Soms slaat ze me zonder enige waarschuwing vooraf. Een andere keer zegt ze dat ze me over een aantal uur zal gaan martelen. Dan wacht ik, zwetend, huilend, en biddend tot het afgesproken tijdstip......... Paula, het begon allemaal met Paula. HOOFDSTUK EEN: HET BEGIN Ik zat in een coffeeshop, zoals altijd alleen. Het was een goede dag geweest. Het artikel dat ik had geschreven voor het luchtvaart tijdschrift was geaccepteerd. En nog beter, de hoofdredacteur had me een volgende opdracht gegeven, met een garantie. Terwijl ik wat nadacht over nog te betalen rekeningen, keek ik uit het raam en zag een jong meisje gebogen staan over de motor van haar auto. "Aha!" fluisterde ik. "Een jongedame in nood! Dit is echt mijn geluksdag." Ik liet geld voor de koffie op tafel achter en ging naar buiten om dat fraaie meisje te redden. Ik liep naar haar toe en vroeg of ik misschien behulpzaam kon zijn. Ze vroeg of ik een monteur was. Ik moest toegeven dat ik dat niet was. Het meisje lachte en zei dat zij dat ook niet was. Ze keek me aan. Ze had een lief, maar een beetje hard gezicht. Dikke neus, sproeten, kort geknipt licht bruin haar. Ze had een windjack aan en een lange broek om de eerste tekenen van de herfstkou tegen te gaan. Ze leek me zo 1 meter 65 lang en stevig. Niet dik. Dikke mensen zien er ...nou... dik uit! Zij zag er gewoon stevig uit. "Luister." Zei ik. "Als ik je nou eens een lift gaf. Mij maakt het niet uit." Ze bekeek me taxerend en zei. "Mooi! Oké. Waarom niet?" We gingen in mijn auto zitten en reden weg. Ik zei haar dat we eerst even langs mijn huis moesten om m'n laptop te halen, ik had namelijk wat ideetjes die ik op wilde slaan voor de opdracht, die ik gekregen had. "Ben je niet een beetje te oud om nog op school te zitten?" vroeg ze plagend. Ik legde geërgerd uit dat ik een schrijver was en dat de opdracht een betalende klus was. Het meisje lachtte om mijn ongemak. "Het wordt tijd, denk ik dat ik wat losser word!" zei ik spottend. "Het wordt warm hierbinnen." Zei ze, terwijl ze haar windjack uitdeed. Net als alle andere mannen in zo'n situatie, bekeek ik wat voor lichaam ze had onder het windjack. Ze had een t-shirt aan. Ik verloor bijna de macht over het stuur toen ik haar arm zag! Die was enorm! Niet enorm dik, maar enorm gespierd. Ik probeerde me te concentreren op het rijden, maar ik bleef staren naar haar gespierde arm. Ik kon er niks aan doen. Deze enorme spieren van haar maakten me gek! Nu begreep ik waarom ze niet zoveel moeite had met het instappen in een auto bij een man die totaal niet kende. Ik huiverde bij de gedachte wat ze allemaal wel niet kon doen met deze enorme armen van haar. Ik voelde me zo ongemakkelijk en nerveus dat ik ging zweten. "Ik zie dat je het ook warm krijgt!" plaagde ze, terwijl ze haar biceps heel even aanspande. "Oh God!" dacht ik. "Ik zou best wel eens diep in de problemen kunnen zitten!" Ik had absoluut geen idee hoe dicht ik bij de waarheid zat. We kwamen uiteindelijk bij mijn huis aan en gingen naar binnen. Paula was een meisje dat recht voor haar raap was. "Ben je ooit wel eens met een meisje geweest dat sterker dan jij was?" vroeg ze quasi preuts. "Niet tot op vanavond, nee" antwoordde ik zachtjes. "Denk je dat ik sterker ben dan jij?" vroeg het meisje met een heldere stem. Ik keek naar haar brede schouders, dikke diepe borstkas en opzwellende biceps. "Als je maar half zo sterk bent als je er uitziet, dan nog ben je twee keer zo sterk als ik ben!" zei ik; realiserend dat het de absolute waarheid was. "Wat lief om dat te zeggen!" giechelde ze. "De meeste mannen zullen nooit toegeven dat ze zwakker kunnen zijn dan een meisje!" Paula begon haar linker arm omhoog te brengen. "Zelfs zwakker dan ik!" Daarna spande ze haar arm langzaam. "Oh my God!" Ik snakte naar adem als een immense berg spier voor mijn ogen groeide. "Waarom ben je zo verrast? Je weet dat ik spieren heb, lieverd!" Zei ze verlijdelijk terwijl ze haar arm meer en meer aanspande. "Je hebt zitten kwijlen van mijn grote armen sinds ik mijn jas uitdeed in de auto." Ik staarde verbluft naar Paula's ongelooflijke armspieren. "Mijn God! Ze zijn zo groot!" hijgde ik. "Ik heb nog nooit zulke spieren gezien!" Paula strekte haar arm en spande hem toen la..ng..za..am weer. "God oh God!" fluisterde ik toen de biceps en triceps van het meisje weer opzwelden met angstaanjagende kracht. Ondanks dat ik erg van gespierde vrouwen hield, en er zelfs over fantaseerde, had ik nooit gedroomd een vrouw te ontmoeten met slechts de helft van de spieren van Paula. Nu was ik alleen met een vrouw met meer spieren dan welke vrouw dan ook die ook gezien had. Ik wilde haar spieren kussen en aanbidden, ze bezitten, ze me laten verzwelgen. Maar het leek alsof ik bevroren was, ik kon niet eens bewegen. Hoe kon HAAR bezitten? Die kracht, die macht. Het zou, het begon al langzaam, de andere kant op gaan. Haar grote spieren zouden MIJ gaan bezitten. Mij totaal onvoorwaardelijk bezitten. Paula wist welk effect haar spieren op mij hadden en spande haar arm maximaal aan. "Oh God!... Zo veel... Zo groot... Zo sterk....." wauwelde ik als een stomme idioot. "Ooooo... je vindt m'n spieren echt mooi, niet?" fluisterde Paula. Ze begon met het draaien van haar pols, waardoor haar spieren van vorm veranderden en nog verder opzwelden. "Kijk eens naar de omvang van mijn biceps, baby. Dit zijn de spieren die me tonnen aan gewicht laten tillen en oneindig aan pull-ups laten doen." Fluisterde ze brutaal. "Kijk eens hoe dik ze zijn. Beeld je eens in wat deze met je lichaam kunnen doen als ik ze om je heen zou vouwen!" Ik staarde ongelovig naar de enorme rots van spier die zich op de arm van het meisje vormde. "Dat doe je niet..... Ik bedoel... ze zouden me verpletteren... Ohh God!" stamelde ik. Paula glimlachte een beetje om mijn ongemak. "Kijk nu eens naar deze triceps. Ooit iets als dit gezien?" Paula strekte haar arm en spande haar triceps aan. Een massieve, gedefinieerde, hoefijzer vormige spier explodeerde van onder haar huid. "Dit zijn de spieren die mijn arm strekken. Degene die me laten slaan.... Wil deze grote man eens de klappen van een klein meisje voelen?" zei ze met een wrede glimlach. Mijn mond was droog en ik begon in korte, snelle halen adem te halen, terwijl de gedachte van geraakt worden door één van Paula's, door spier gedreven, klappen m'n hersenen overwelmde. Ik begon net zo bang te worden van de enorme kracht van haar spieren net als de lust die ik ervoor voelde. "Doe het niet... Alsjeblieft... Nee!" Smeekte ik angstig. Het jonge meisje lachte me uit. "Arm kindje. Wees niet bang. Ik ga je geen pijn doen... alhoewel, misschien een beetje!" Mijn angstniveau vermenigvuldigde zich minstens 10 keer. Paula lachte weer om de angst van mij. Ze spande haar arm in een bicep-pose en keek naar de massieve berg spier die zich vormde op haar arm. "Ik hou van mijn kracht, mijn dominerende macht!" fluisterde ze in bewondering van haar zelf. "Ik hou ervan mannen bang te maken voor mijn kracht, bang voor mijn spieren." Ik staarde met de grote angst waar zij van hield naar haar gespierde arm. "Ho hoe hoe ssss ssssterk bbbebben je eeiiiigenlijk?" stotterde ik. Het meisje lachte knipogend. "Laten we eens kijken! We zullen armworstelen!" zei ze vrolijk. "ARMWORSTELEN??" vroeg ik met een geshockeerde stem. "Ik maak geen kans tegen jouw spieren." Paula lachte nog eens. "Dat is slechts de helft van de lol ervan. De absolute zekerheid ervan. Dat jij WEET dat je niet kan winnen. Ik zal je matsen. We zullen het eerlijker maken. Jij mag beide handen gebruiken, je mag gaan staan, alles doen zolang de ellebogen op de tafel blijven. Oké? Goed, nu dat geregeld is." Ze gaf me geen kans nee te zeggen. Paula besloot dat we zouden armworstelen op de keukentafel. We gingen naar de keukentafel en Paula ging zitten, terwijl ze haar rechter arm op de tafel plaatste. Ik staarde weer vol ongeloof naar haar arm en schouderspieren. "Dit gaat leuk worden!" gniffelde ze. "Ik vind het prachtig om mannen te tonen hoe zwak ze zijn vergeleken met mij!" Ik zat onstabiel en greep haar hand. Ze kneep me zachtjes. "Aahh!" riep ik van de pijn. Paula lachte. Ik wikkelde mijn linker been om de tafelpoot en greep met mijn linker hand m'n rechter beet. Ik ging een beetje staan en plantte mijn rechter voet zo stevig mogelijk op de grond. Mijn 80 kilo zware lichaam was zo klaar als het maar kon. "Begin maar, wanneer je maar wil, grote jongen. Duw het kleine meisje tegen de tafel." Zei ze. Ik perstte ineens met alles wat ik had tegen haar arm, probeerde haar bij verrassing te pakken. Haar arm bewoog misschien een centimeter en bleef toen rotsvast staan. "Oooo wat is mijn grote man sterk." Hijgde Paula. Ik spande nog meer aan, en duwde met al mijn kracht met twee handen. Ik probeerde meer kracht te krijgen door met m'n rechter been af te zetten. "Unnghhh!... Aaahhh!... Oohh!" gromde ik in een nutteloze poging haar arm tegen de tafel te drukken. Paula drukte haar arm naar voren, mijn arm terug dwingend naar een 45 graden hoek met de tafel. Mijn elleboog werd tegen de tafel gedrukt en de hoek maakte dat mijn schouder pijn deed. "Aarruugghh! Gromde ik van de pijnscheut die door mijn schouder schoot. Ze hield me in deze positie omdat ze wist dat dit pijn deed. Ik drukte met al mijn kracht om mijn arm uit deze positie te krijgen. Maar zij drukte mijn arm langzaam lager. De pijn verdubbelde. "Ooooh God...... Jezus!!!" jammerde ik. Ik zweette grote druppels door mijn vruchteloze krachtinspanning. Ik keek haar aan, pleittend voor genade met mijn ogen. Paula likte sexy aan haar lippen. "Kijk eens naar mijn grote vrouwelijke spieren, klein ventje. Mijn ene arm is sterker dan jouw hele mannelijke lichaam." Ik staarde naar haar biceps. De enorme, opzwellende berg spieren in Paula haar arm, versloegen me zo gemakkelijk dat ik ontzettend bang werd. "Voel eens hoe sterk ik ben, jij klein, zwak ventje." Ze duwde me verder omlaag. "Aaaiiii!... Uuuhhhh!!" schreeuwde ik. Het voelde alsof ze m'n schouder uit elkaar scheurde. "Alsjeblieft.... Alsjeblieft...." smeekte ik. "Arm... klein... ventje!" plaagde ze. "Zo zwak! Zo medelijwekkend! Zo hulpeloos!" Paula sloeg toen mijn arm tegen de tafel. "Jezus Christus!" schreeuwde ik, toen de pijn ondragelijk werd. Ik schreeuwd heel hard terwijl Paula mijn arm op de tafel genageld hield met haar ene gespierde arm. Ik werd achterover gedrukt, in zo'n benarde houding, dat ik me niet kon bewegen. Ik liet los met mijn linker hand en ze sloeg hem nog een keer op tafel, en nog een keer..."Paula..... God alsjeblieft......hou ermee op" jammerde ik. Het Muscle meisje kreeg uiteindelijk medelijden en liet mijn hand los. Ik viel op de grond, schreeuwend van de pijn. Ze boog zich over me heen terwijl ik over de vloer rolde en probeerde m'n beschadigde schouder te grijpen. "Vertel me maar eens, grote jongen. Wil je het ook nog linkshandig proberen?" Vroeg ze sarcastisch. Door de pijn, drong haar vraag niet helemaal tot me door. Ik zei niks behalve dan mijn gekerm van de pijn. Paula boog voorover, greep me bij mijn shirt en tilde gemakkelijk m'n 80 kilo van de grond en zette me op mijnvoeten. Ze duwde me terug naar de tafel. Het meisje van 1 meter 65 schudde mijn 1 meter 80 lange lichaam gewelddadig door elkaar. "Ik hou er niet van als ik genegeerd word, klootzak. Vooral niet door een zwakke man." Het muscle meisje schudde me tot mijn positieven en gooide me ruw in dezelfde stoel als waar ik nog maar net uit gevallen was. Ik gilde toen mijn schouder tegen de rugleuning knalde. "Ik vroeg je wat, JONGEN! Wil je het linkshandig proberen?" Paula spande haar linker arm an. Ik keek er angstig naar. De iets groter dan gemiddelde borsten van het meisje drukten door het strakke shirt naar buiten. Haar harde tepels waren duidelijk te zien. Brede, zwaar gespierde schouders en deze brute armen. Knap, misschien zelfs prachtig gezichtje. Het was niet het aangezicht wat me normaal angst aanjaagde. Maar dit waren dan ook geen normale tijden. Was twintig minuten geleden nog een fantasie van me in vervulling gegaan, nu was het een nachtmerrie geworden. Deze enorme vrouwelijke spieren die me zo hadden opgewonden, vervulden me nu met een overwelmende angst. "Nee....Nee....Alsjeblieft" weende ik. "Je bent te sterk voor me.... Je spieren....Zo sterk. Alsjeblieft! Nee. Ik kan niet tegen je spieren op." Paula lachte hard om mijn onderwerping aan haar spieren. Het domineren van mij. Het was haar echter niet genoeg. Ze wilde me verder vernederen. "Herinner je je dat je pas geleden zei dat als ik half zo sterk zou zijn als ik eruit zag, ik toch nog twee keer zo sterk zou zijn als jij." Daarna spande het meisje haar massieve armspieren recht voor mijn ogen. "Nou! Denk je na ons kleine wedstrijdje nog steeds dat ik half zo sterk ben als ik eruit zie? Ben ik dat?....Slechts half zo sterk als ik eruit zie?" Ik gaapte haar enorme biceps aan en herinnerde me wat ze zojuist met me gedaan hadden en hoe machteloos ik tegen ze was. "Nee.. Nee.." fluisterde ik. "Je bent zoveel sterker. Je ziet er zo machtig uit.....maar, ..maar, .......je kracht.....Ik kan het niet geloven..... het is zoveel meer, zoveel meer!" Ik begon te huilen openlijk door de vernedering. Ze had met gemak haar overwelmende fysieke overmacht aan getoond. Nu vernietigde ze ook nog eens m'n ego. Het wrede jonge meisje lachte naar me en vervolgde haar verbale beledigingen. "Dus....jij denkt dat dit kleine meisje slechts twee keer zo sterk is als jij bent, grote jongen? Slechts twee keer zo sterk? Of, moet ik mijn kracht wederom BEWIJZEN?" Om me verder te intimideren, spande Paula opnieuw haar monster biceps recht voor mijn met tranen bevlekte gezicht. "Dit is de arm waartegen je net hebt verloren. Weet je het nog? Je gebruikte allebei je armen en allebei je benen om te strijden tegen me. Maar, je bent slechts een man, een zwakke kleine man, je hebt nooit een kans gehad! Je vocht tegen me met je hele zielige, mannelijke lichaam en nog verloor je van deze ene arm!" Ik begon uit angst voor de opzwellende biceps te beven. "Nu, klein ventje, ga ik ALLEBEI de armen gebruiken tegen je!" Paula deed een stap terug en spande haar linker arm aan. "Je hebt gemerkt wat ik met één arm kan doen. Beeld je eens in wat ik met allebei kan doen!" fluisterde ze wreed. Ik staarde naar het meisje met enorme angst terwijl zij daar haar monstrueuze armen stond te flexen. "Nee..Paula, nee." Smeekte ik terwijl ik weg kroop en in de stoel dook als een bang konijn. "Ja, klein ventje, ja!" Lachte ze. "Je gaat het meemaken, vanaf de beste plaats....PRECIES....hoe sterk ik ben." Ik liet m'n tranen de vrije loop, totaal ontdaan van mijn mannelijkheid door de enorme intimiderende spieren van het meisje en haar verbale beledigingen die geen greintje medelijden toonden. Paula strekte haar arm naar me uit en greep de bovenkant van mijn shirt met haar linker hand en trok me uit de stoel. Mijn ogen waren gepind op de massieve hoeveelheid spier waaruit haar arm bestond. "Kom eens hier, jij klein schijterdje! Wil je huilen? Ik geef je iets om over te huilen!" Daarna greep ze mijn riem vast en met speels gemak tilde ze mijn 80 kilo zware lichaam boven haar hoofd. Paula liep naar het midden van de kamer met me en gooide me wreed 3 meter door de lucht op de bank. Een scheut van pijn trok door me heen toen m'n beschadigde schouder de rugleuning raakte. De bank kantelde om door de kracht van de botsing met mijn lichaam. "Aaauuggrrhh!" Schreeuwde ik toen met brute kracht alle lucht uit mij werd geperst. Ik rolde van de omgekantelde bank kronkelend van de pijn op de grond. Het opvulsel van de rugleuning had niks kunne doen om de impact van haar krachtige worp te verlichten. "Uchh...uchh.. ucch!" Snakte ik, proberend lucht in mijn longen te krijgen. Paula slenterde m'n gezichtsveld binnen. Ze had haar armen gekruist voor haar borts. Eidere arm masseerde de enorme biceps van de andere arm terwijl ze m'n gekronkel van de pijn onder haar bekeek. "Het ziet er naar uit dat je nu echt pijn hebt, baby!.... God, ik hou zoveel van deze spieren!" Paula ademde sensueel terwijl haar handen over de enorme kannonkogels van spieren op haar armwreven. Paula boog zich voorover en greep mijn shirt. "Ze laten me DIT doen!" Ik schreeuwde van de pijn en angst toen ze me ruw overeind trok met slechts één hand. Het jonge meisje had een wrede glimlach op haar gezicht. Ze zag mijn pijn en angst en genoot ervan. "Tijd voor no een vlucht, Sul!" Ze greep m'n riem en tilde me weer makkelijk boven haar hoofd. "Neeee.....Neeeee!" smeekte ik mijn jonge martelaarster. Paula lanceerde me de lucht in met haar wrede spieren, ik vloog zeker 3 meter, en landde op het eind van mijn salontafel. De tafel en de lamp erop braken in duizend stukken. Schreeuwend van de pijn, stuiterde ik van de gedesintegreerde tafel af, tegen de muur en tegen de grond. "Oohhh.. Goddd!....Goddd!" Kreunde ik. De pijn was verschrikkelijk, maar de angst was nog vele malen erger, toen ik Paula langzaam naar me toe zag lopen. "Niet meer!...Alsjeblieft!.... Niet meer!" fluisterde ik. Paula doemde boven me op. Ze wreef met haar rechter hand over de opgezwollen schouder van haar linkerarm. "Ik geniet ervan mannen pijn te doen met mijn grote spieren. Helemaal van die huilebalken als jij!" Fluisterde ze verleidelijk, en gleed langzaam met haar tong over haar lippen, terwijl haar handen haar eigen enorme biceps streelden. "Het windt me ECHT op!" Harde tepels waren door haar strakke shirt te zien en bewezen haar opmerking. Het wrede meisje knielde naast me neer op één knie. Ze greep m'n shirt en trok me overeind tot ik zat. "Kijk eens naar de omvang!" Paula klapte, spande haar massieve armen slechts centimeters van mijn gezicht aan. "Kijk eens naar mijn machtige spieren. Ik kan je doden met slechts één arm." Fluisterde ze sexy. Haar arm langzaam strekkend en buigend in mijn van angst vergeven ogen, zak ik haar kolossale spieren groeien tot ballen van zuiver staal en weer in haar arm verdwijnen, om daarna weer angstaanjagend groot te groeien. Mijn keel was droog van de angst. Ik zweette als een in het nauw gedreven konijn. Zweet en tranen vloeiden vrij. "Waarom doe je me dit aan?" fluisterde ik. "Wil je dat echt weten? Nou, dan zal ik je dat vertellen!" Zei ze. "Maar laten eerst eens wat comfortabeler gaan zitten!" Nog steeds hield ze me vast aan m'n shirt. Paula stond op en trok me mee. Ze greep m'n riem met haar andere hand en de jonge Amazone tilde me weer boven haar hoofd. Kwam er geen einde aan de kracht van dit meisje? Paula had armpje gedrukt, lopen tillen, en me rond lopen gooien zonder enige noemenswaardige inspanning. Ze liep met me naar m'n eettafel. "Ik ga in ieder geval comfortabeler zitten." Grinnikte ze. Paula drukte me met haar ene hand op mijn riem omhoog en met de andere hand hield m'n shirt goed vast. Hierdoor maakte ik een soort van salto en landde ruw op de tafel. Äauugghh!.... Oohhhh!" huilde ik van de pijn door de botsing. Om de verschrikkelijke pijn te verlichten rolde ik in een foetus- houding. "Nee..nee kleinventje!" Riep Paula. "Opletten!" Het wrede meisje greep mijn beschadigde schouder in een ijzeren greep en tilde me overeind! Ik schreeuwde in doodsangst door de kracht van haar greep op de schouder die ze gemold hadden tijdens het armpje drukken. Paula negeerde mijn geschreeuw en zei: "Hier is het verhaal, baby. WE hebben jou uitgekozen. Ik heb je gefopt met dat nep-probleem van mijn auto. WE willen JOU!" Ik was in zo'n doodsangst dat ik haar woorden niet eens hoorde. Uiteindelijk drongen ze pas tot mijn beschadigde kop door. "Wat...wat...bedo...bedoel je met....Wij? Uitgekozen....uitgekozen voor wat?" Stamelde ik tussen mij tranen door. Paula kneep en drukte hard op mijn schouder. "Jjjjezuuus!! Oh....Ggodddddd!" schreeuwde ik nog eens. "Les één, klootzak! JE vraagt me niks zonder daar eerst toestemming voor te vragen! Begrepen?" Ik kinkte snel. De druk en kracht op mijn schouder nam af. "WE weten je voorgeschiedenis. Je bent een schrijver, of zoiets. Je woont alleen. Geen familie. En het meest belangrijke, WE weten van dat kleine meisje dat jij gemolesteerd heb!" Het muscle meisje versterkte haar grip weer. "Uuggh!!..Uugghh!....Aaaaiiieeee!" schreeuwde ik toen de pijn verdubbelde. "Wees maar blij dat we je kunnen genruiken, anders had ik je allang dood geslagen!" schreeuwde Paula. Haar gezicht was recht voor me. "Je bent nu van ons! Jij wordt onze biografie- schrijver. Maar, wees gewaarschuwd, jij klootzak! Je zult continu pijn lijden. Daar kun je zeker van zijn. En wanneer we je niet meer nodig hebben, maken we je af. Langzaam.... Met blote handen." Paula sloeg me op m'n hoofd en ik raakte buiten bewustzijn. Ik werd hier wakker, tussen de Amazones. In de Hel.