De Oorvijg.
Door Matt2323@writeme.com, in het Nederlands vertaald door WatjeKouw.
Mike gaat vreemd en krijgt zijn trekken thuis.

Ik was net midden op straat door een vrouw in mijn gezicht geslagen en 
ik dacht dat dat de ergste vernedering was die ik ooit zou meemaken. 
Maar ik had het helemaal bij het verkeerde eind.

Tasha was de vrouw die me hard in mijn gezicht had geslagen. Ze is 24, 
heeft lang zwart haar, piercings, tatoeages op haar armen en een 
fantastisch lijf. Ik heb haar altijd al te grazen willen nemen. Ik had 
dit nooit verwacht.

Ik had verkering gehad met haar vriendin Camille, die er ook bij was. 
Ze was leuk, welgevormd en een fantastische vrouw, maar ik was haar 
beu geworden. Dus toen ze een paar dagen de stad uit was, besloot ik 
om aan de rol te gaan met een andere vrouw, die er niet bij was en 
onbelangrijk is voor het verloop van dit verhaal. Alles wat u hoeft te 
weten is dat Camille er achter was gekomen en dat ze het aan haar 
vriendin Tasha had verteld.

Ik was op de fiets onderweg naar mijn appartement, toen Tasha me met 
haar Hondaatje de weg afsneed.

"Bigamist!" riep ze. "Vieze vuile vreemdganger!"

Ik moest hard remmen om niet tegen haar auto aan te botsen. Ik was 
woedend omdat ik zo midden op straat uitgescholden werd. Ik stapte van 
mijn fiets, wandelde naar het raampje aan de bestuurderskant en 
vertelde haar dat ze de kolere kon krijgen.

Achter in de auto zat Camille, die weigerde om me aan te kijken. Naast 
haar zat Jeanette, voor wie ik nooit enig respect heb gehad omdat ze 
zo teerhartig was. Naast Tasha zat Andrea, een mooie vrouw met grote 
ogen, die ook al een soort moederskindje was. Wie kan me wat maken, 
dacht ik.

Ik boog me voorover naar het open raampje.

"Doe niet zo achterlijk, Tasha."

Tasha trok haar wenkbrauw op.

"Moet ik soms uitstappen en je te plekke in elkaar slaan?" vroeg ze.

Camille zei tegen Tasha dat ze dat niet moest doen.

Niet moest doen? Niet moest doen? Alsof ze dan kon.

"Ik sta te trillen als een rietje," zei ik.

Tasha deed het portier zo hard open dat het tegen me aan kwam en ik 
achteruit moest. Ik moest mijn fiets loslaten en die kwam met een 
stofwolk op de grond terecht.

Ze stapte uit de auto. Ze kwam op me af en ging recht voor mijn neus 
staan. Ik was zo veel groter dan zij dat het wel Wat en Halfwat leek. 
Ik keek uit de hoogte op haar neer. Ik zou hier niet het onderspit 
gaan delven. Ik had alles onder controle. Met mijn formaat, en ik was 
nog een man ook! Ik voelde me zelfverzekerder dan ooit!

"Wil je echt dat ik het doe?" vroeg Tasha.

Ik schoot in de lach. Het leek wel een komische sketch. Ik torende 
hoog boven haar uit.

Ze gaf me een oorvijg. Ze raakte me vol op mijn wang. Zoiets had ik 
nog nooit gevoeld. Door de kracht van haar klap stond mijn hele 
gezicht in brand. Instinctief was ik met de klap meegegaan, zodat ik 
nu naar rechts overhelde. Ik ging weer rechtop staan. De tranen 
stonden me in mijn ogen. Maar ik vermande me. Ik keek haar recht in 
haar ogen en zei: "Dat moet je nog eens een keer proberen!"

Ze gaf me nog een oorvijg. Door de pijn schoten de tranen me weer in 
mijn ogen. Toen ik weer naar rechts overhelde, gaf ze me een venijnig 
knietje op mijn neus. Ze gaf me een stevige trap onder mijn kont. Ik 
viel op mijn fiets en deed me ontzettend pijn toen ik met mijn kont op 
een van de pedalen terechtkwam.

Ze sprong boven op me, balde haar vuist en begon me op mijn gezicht te 
timmeren. Ik probeerde haar af te weren, maar het merendeel van haar 
slagen kwam hard aan. Ik raakte in paniek toen haar vuist keer op keer 
op mijn gezicht terechtkwam.

"Jezus, hou alsjeblieft op!" smeekte ik terwijl ik in snikken 
uitbarstte.

Camille, Jeanette en Andrea waren uit de auto gekropen en om ons heen 
komen staan. Toen ik naar hen keek, voelde ik me vernederd. Ze stonden 
te grinniken en te giechelen. Tenslotte haalde Jeanette Tasha van me 
weg en zei Andrea: "Mike is al aan het huilen, nu is het wel genoeg 
geweest."

Toen begon Camille, de vrouw die ik in de steek had gelaten, te 
grijnzen en me uit te schelden voor watje.

Dat moet iemand niet tegen me zeggen. Ik stond op.

Tasha ging vol zelfvertrouwen recht voor me staan. Ik sloeg haar zo 
hard op haar kaak dat ze achterover viel.

Ha!

Voordat ik hier ook maar even van kon genieten, vielen Jeanette en 
Andrea me aan. Met ons drieën gingen we tegen de grond. Ik probeerde 
hen van me af te slaan, maar ze waren oppermachtig.

Ze stompten me, dreven hun knieën in mijn ribben en sloegen me in mijn 
gezicht. De situatie was hopeloos en ik begon te schreeuwen en te 
smeken, maar ze wisten niet van ophouden.

Terwijl ik plat op mijn rug in het stof lag, gingen Jeanette en Andrea 
over me heen staan. Jeanette greep me bij mijn rechterbeen, Andrea bij 
mijn linker en ze begonnen ze uit elkaar te trekken. Toen ik tussen 
mijn eigen benen door omhoog keek, zag ik daar Camille staan.

Oh nee.

Ik smeekte en bad haar, maar daar had ze maling aan en toen ze me een 
trap had verkocht, zaten mijn testikels zowat in mijn keel. Toen 
Jeanette en Andrea me hadden losgelaten, lag ik te rollen in het stof, 
met mijn handen om mijn ballen en krijsend als een baby. Tasha kwam 
weer overeind.

"Dus jij houdt ervan om vrouwen te slaan?" vroeg ze me.

"Nee, nee, nee, Jezus, alsjeblieft, het spijt me..." sputterde ik.

Ik ging op mijn handen en knieën zitten en begon weg te kruipen van 
deze feeksen. Maar Andrea en Jeanette grepen me snel bij mijn voeten 
en ook al stribbelde ik nog zo hard tegen, ik kon geen kant op. Zeker 
niet toen Camille haar laars in mijn nek had gezet.

Ze strekte haar been, zodat mijn gezicht in het stof werd gedrukt. 
Iedere keer dat ik mijn mond opendeed, kreeg ik een hap stof binnen. 
Ik hoestte en proestte en jammerend smeekte ik om me los te laten.

"En, wat moeten we aan met dit watje?" vroeg Tasha.

"Nou," zei Camille. "Hij heeft me voor schut gezet en hij heeft jou 
geslagen. Ik stel voor dat we hem uitkleden en hem zo naar huis 
sturen."

Ik raakte in paniek. Ik kronkelde en stribbelde tegen en trapte om me 
heen, maar Camille drukte mijn gezicht alleen maar dieper in het stof. 
Toen trok ze me mijn shirt over mijn hoofd, zodat ik bijna geen adem 
meer kon halen.

Het lukte me eventjes om Tasha uit de buurt van mijn broekriem te 
houden.

Maar toen zei Camille: "Als je zo moeilijk blijft doen, dan verzin ik 
wel wat anders."

Door het T-shirt over mijn hoofd heen bood ik Camille mijn excuses 
aan.

"Geen sprake van," zei ze.

Ik durfde me niet te verzetten toen Tasha mijn riem en de knoop van 
mijn broek losmaakte. Ik durfde me niet te verzetten toen Andrea en 
Jeanette hem, tegelijk met mijn onderbroek, naar beneden trokken. Mijn 
broek zat nu om mijn benen heen gewonden. Mijn kont voelde de 
zomerlucht en niet lang daarna felle pijn, aangezien Andrea er een mep 
op had gegeven. Camille tilde haar laars net lang genoeg op om me mijn 
shirt uit te kunnen trekken.

Ik probeerde me te vermannen en mijn broek weer op te trekken, maar 
die poging bleek vruchteloos. Jeanette en Camille hielden me vast, 
Andrea gaf me een stevig pak billenkoek en Tasha rukte me mijn broek 
en onderbroek af en gooide die opzij.

Daar lag ik dan in het stof, bont en blauw en vernederd, met niets 
anders aan dan een paar tennisschoenen. Ik hield mijn handen voor mijn 
geslachtsdelen.

Over me heen stonden Tasha, Camille, Andrea en Jeanette. Ik deed mijn 
uiterste best om mijn geslachtsdeeltjes te bedekken. Ik kon niet 
geloven wat er gebeurd was. Ik dacht dat ik een stoere vent was, maar 
deze meiden... Ik zou mezelf nooit meer een stoere vent vinden.

"Geef jij hem de genadestoot maar, Camille," zei Tasha. "Hij was 
tenslotte ooit jouw man, maar nu is hij alleen nog maar een zielig 
watje."

Ik deed mijn mond open. Met een raar, hoog stemmetje schreeuwde ik 
zonder dat ik het eigenlijk wilde: "Alsjeblieft, nee! Ik ben maar een 
watje!"

Tasha staarde me aan.

"Een echte man zou opstaan en zich verdedigen," zei ze. "Een echte man 
zou niet laf in het stof liggen na een vechtpartij met een stelletje 
meiden die twee keer zo klein zijn als hij. Maar jij hebt je 
nauwelijks verdedigd."

Ze haalde haar mobieltje uit haar zak en begon foto's te maken.

"Blijf je nou zomaar daar liggen?" plaagde ze. "Is het echt waar, 
Mike? Laat je me zomaar foto's van je armetierige kontje maken zonder 
er iets tegen te doen?"

Dat deed de deur dicht. Terwijl ik mijn edele delen bedekt hield kwam 
ik overeind. Ik ging Tasha haar broek afstropen en haar een fors pak 
billenkoek geven. Dat was ik in ieder geval van plan. Ik zat onder de 
builen en had pijn. Ik lag naakt midden op straat, omsingeld door hen 
vieren, maar ik was van plan om een einde te maken aan deze 
vernedering en mijn gram te halen.

Tasha verstoorde mijn plannen met een droge tik op mijn neus waarvan 
de tranen me weer in mijn ogen schoten. Andrea en Jeanette grepen me 
allebei bij mijn armen en trokken die opzij. Ik wrikte me los en 
bedekte mijn geslachtsdelen weer met mijn handen.

Ik was niet meer in staat om te vechten. Ik wilde alleen nog maar mijn 
kleren terug. Maar Camille had mijn broek en onderbroek in haar bezit. 
Ze haalde mijn portemonnee uit mijn zak en liet die in haar handtas 
glijden.

"Loop maar naar huis, bigamist," zei ze.

"Alsjeblieft Camille," zei ik. "Het spijt me. Mag ik alsjeblieft mijn 
broek terug? Ik kan zo toch niet naar huis."

"Natuurlijk kun je dat wel," zei ze. "Als ik zeg dat je naar huis 
kunt, dan kun je dat. Dit tenue staat je wel."

"Tenminste mijn onderbroek dan?" smeekte ik.

Ze dacht er over na. Toen hield ze mijn witte onderbroek 
binnenstebuiten omhoog, zodat haar giechelende vriendinnen een 
remspoor te zien kregen.

"Het ziet ernaar uit dat je nog niet toe bent aan ondergoed voor grote 
mensen," zei Camille. "Als ik jou was zou ik onderweg naar huis maar 
een luier kopen?"

"Dit kun je me niet aandoen!" protesteerde ik.

Maar dat kon ze wel. En dat wist ze.

Toen ik mijn fiets wilde pakken, hield Tasha me tegen.

"Ze zei dat je naar huis moest lopen," verklaarde Tasha nader.

Ik stond als aan de grond genageld.

"Okay eikel," zei Tasha, "Ik zal je de keuze geven. Of we gaan nog een 
robbertje vechten en dan zie je wel wat er gebeurt als we je met je 
hele hebben en houwen in die auto pleuren, je ergens heen rijden en je 
er daar uit flikkeren, of... je doet wat Camille zegt."

Ik keek met een smekende blik op mijn gezicht naar Camille.

"Je hebt haar gehoord," zei Camille.

Ik nam mijn handeltje in mijn handen en zette het onder hoongelach op 
een lopen. Toen ik buiten hun gezichtsveld was, besefte ik dat ik er 
niks aan had om naar huis te gaan, aangezien mijn sleutels nog in mijn 
broekzak zaten.

Daar dacht ik nog lang aan toen ik spier- en spiernaakt op mijn hurken 
achter een vuilcontainer zat.