Het Neutrino-effect, deel 13. Geschreven door Gjakkes. De wraak van Suzanne blijkt zelfs fataal voor haar huis. Overal in Nederland wordt door een extreem feministische groep vrouwen een geheimzinnige stof losgelaten die alle vrouwen verandert in superwezens. Zachtjes huilend lag Suzanne Peters op haar bed. Had ze maar naar haar ouders geluisterd! 'Zorg ervoor dat je met een vriendelijke, zachtaardige man trouwt', had haar moeder altijd gezegd. 'Zijn uiterlijk doet er niet toe. Liever een vriendelijke lelijkerd dan een knappe bruut!' Het was een wijze levensles die haar moeder zelf ook in praktijk had gebracht. Haar vader was een schat van een man, maar een schoonheid was hij beslist niet, en nooit geweest ook, dat in tegenstelling tot haar moeder. Het was voor iedereen een volkomen raadsel waarom zij destijds voor hem had gekozen. Suzanne had echter zo haar eigen ideeën. Ze had het uiterlijk van haar moeder geërfd en ze had daarom de mannen voor het uitzoeken gehad. Zij sloeg de waarschuwing van haar moeder in de wind en trouwde met John Peters, een knappe bodybuilder met een lengte van 2,05 meter en een gewicht van 140 kilo, en daar zat geen grammetje vet bij. Toen ze nog verloofd waren was er nooit iets aan de hand, maar al snel na hun huwelijksdag begon hij te veranderen. Hij was altijd al het jaloerse type geweest, maar nu was het zo dat hij al in woede ontstak als ze ook maar even naar een andere man keek! Eerst waren hun ruzies nog beperkt gebleven tot woordenwisselingen, maar al spoedig was hij begonnen haar te slaan. En nu waren ze alweer drie jaar getrouwd. Drie jaren die voor haar de absolute hel op aarde waren geweest. De mishandelingen van haar man waren steeds erger geworden en inmiddels veranderd in een bijna dagelijkse routine. Hij had haar nu ook uitdrukkelijk verboden om nog uit te gaan, en ze was al meer dan een jaar haar huis praktisch niet meer uit geweest, afgezien van de vele ziekenhuisopnames die ze had gehad vanwege zijn mishandelingen. Het verbaasde haar dat de doktoren haar altijd weer geloofden als zij weer met een nieuw smoesje kwam waarom zij iets gebroken had. Hij was anabole steroïden gaan gebruiken en zijn gewicht was toegenomen tot boven de 150 kilogram. Dankzij zijn lichaam verdiende hij goed als mannelijk fotomodel en mede daarom had hij haar gedwongen haar werk op te geven. De steroïden zorgden er helaas ook voor dat zijn gedrag nog meer verslechterde. Ze kon zich inmiddels niet meer voorstellen dat ze ooit van hem gehouden had. Hoe had ze zo stom kunnen zijn om met hem te trouwen! Ze was in staat hem in te ruilen voor de lelijkste Quasimodo die ze maar kon vinden. Alles beter dan bij hem te blijven! Maar ze was zo bang voor hem geworden dat ze niet meer durfde weg te lopen... Ook vanavond had hij haar geslagen. Zonder enige aanleiding... Waarschijnlijk had een nieuwe dosis anabole steroïden hem zo agressief gemaakt. Hij had haar vol met zijn vuist in haar gezicht geslagen. Haar rechteroog zat helemaal dicht en haar neus stond scheef, waarschijnlijk gebroken. Ze was naar boven gerend en in haar bed gekropen. Gelukkig was hij haar niet achterna gelopen maar had hij beneden de televisie aangezet om te zien of er nog iets interessants op was. Plotseling voelde Suzanne een kleine duizeling. KRAAAKKK!!! Opeens zakte ze door haar bed heen! Lieve help! Hoe kon dat nu ineens gebeuren? John moest dit gehoord hebben!!! Hij zou woedend op haar zijn!!! Helemaal in paniek kwam Suzanne overeind. BONKKK!!! Ze schoot met haar hele hoofd en schouders zomaar dwars door het betonnen plafond! Verbaasd keek ze om zich heen in de zolderruimte, terwijl ze nog in haar slaapkamer stond. Ze bukte zich en keek in de spiegel van haar slaapkamer. Onvoorstelbaar! Ze was veranderd in een totaal andere vrouw, in een totaal ander wezen om precies te zijn. In de spiegel zag ze een kolossale reuzin staan met gigantische spieren over haar hele lichaam en met een paar werkelijk enorme borsten. Alleen in haar gezicht kon ze zichzelf nog herkennen, en eigenlijk ook nog maar net. Ze zag eruit alsof ze weer achttien jaar was geworden en van de mishandelingen die haar man haar vandaag had toegebracht was geen spoor meer te bekennen. Alle blauwe plekken waren verdwenen, en haar neus stond weer kaarsrecht. Toen ze beter keek zag ze dat zelfs de littekens van de verwondingen die hij haar de afgelopen drie jaar had bezorgd allemaal waren verdwenen. Suzanne liet zich op haar knieën zakken en vouwde haar handen. Ze keek omhoog naar de hemel en haar lippen prevelden: 'Dank U'. Toen verhardde haar blik zich. Dit was het moment! Ze begreep niet wat er gebeurd was maar ze begreep wel dat iemand haar de gelegenheid had gegeven om wraak te nemen! Haar man was een kolossale vent, en enorm sterk, maar van wat ze in de spiegel had gezien had ze begrepen dat hij vergeleken met haar nu helemaal niets meer voorstelde. Ze pakte met haar linkerhand de massief houten bedpost vast en kneep erin. De houten balk verkruimelde alsof het een zacht biscuittje was! Ze liep naar de slaapkamerdeur, maar deed geen moeite om de deur te openen. Ze liep er gewoon dwars doorheen, waarbij ze ook de deurpost totaal ontzette. Ondanks haar nu fenomenale afmetingen slaagde ze er toch in om soepel de trap af te lopen. Ze opende de deur naar de woonkamer en wurmde zich door de nauwe deuropening. Ook deze deurpost raakte helemaal ontzet. Haar man John zat met open mond naar de televisie te kijken. De normale programmering was onderbroken voor een extra nieuwsuitzending. Het bleek dat plotseling alle vrouwen in het land veranderd waren in kolossaal gespierde reuzinnen!!! Hij was zo gehypnotiseerd door wat hij zag dat hij de gebeurtenissen boven in zijn slaapkamer helemaal niet had gehoord en hij had zelfs niet gemerkt dat zijn vrouw zich een weg naar de kamer had gebaand. Nieuwsgierig keek Suzanne over het hoofd van haar man mee. Er bleek een vrouw in de journaalstudio te zitten (nou ja, een vrouw, het was eigenlijk een kolossale reuzin), genaamd Lydia van Dijk, die er meer van af leek te weten. Tegen de journaallezeres, ook veranderd in zo'n kolossale jonge godin, zei ze dat de lengte van iedere vrouw met exact 63,4 procent was toegenomen en het gewicht met meer dan duizend procent, vooral als ze haar spieren flink aanspande. Dat was echter nog niets vergeleken met de gigantische toename in lichaamskracht en de schijnbaar volledige onkwetsbaarheid van de huid en van het lichaam. Lydia wees er daarom ook met nadruk op dat alle vrouwen, vooral in de beginfase wanneer ze nog niet goed aan hun nieuwe lichamen gewend waren, erg voorzichtig moesten zijn, vooral met mensen en andere levende wezens. Een minuscule spieraanspanning zou voor anderen al fataal kunnen zijn! Suzanne raakte hoe langer hoe meer opgewonden toen ze het verhaal volgde. 63,4% langer, haar hersenen rekenden onmiddellijk uit dat ze van 1,74 meter nu veranderd was in een reuzin van 2,84 meter, misschien wel 2,85 meter! Daarmee torende ze zo'n 80 centimeter boven John uit! Haar gewicht moest nu circa 700 kilogram zijn, en zoals ze had gezien in haar spiegel waren het voor het overgrote deel spieren. Haar wraak zou niets anders worden dan een uiterst eenvoudig inmaakpotje! Haar man leek eindelijk tekenen te vertonen die er op wezen dat hij op het punt stond uit zijn hypnose te ontwaken. Hij leek weer te beseffen waar hij was en plotseling schoot hem te binnen dat dit misschien ook wel met zijn vrouw Suzanne was gebeurd. 'Shit! Ze vermoordt me!', riep hij uit. Hij wilde opstaan en naar boven rennen om te proberen de transformatie te stoppen, als hij tenminste een manier kon vinden om daar voor te zorgen. Maar toen hij een blik op de deur wierp zag hij hoe de woonkamerdeur er half uit zijn hengsels bij hing en dat de stalen deurposten helemaal ingedeukt waren en er waren zelfs enkele bakstenen uit de binnenmuur gevallen. Met grote ogen van schrik keek hij naar de vernielde deuropening. Suzanne was intussen naar de andere kant van de woonkamer geslopen en ze benaderde zijn stoel nu van de achterkant. Ze boog zich voorover en fluisterde in zijn oor: 'Tjonge, schat, hoe is dat nu toch gebeurd?' Van schrik vloog hij zeker veertig centimeter omhoog uit zijn stoel. Wanhopig probeerde hij weg te kruipen naar de door Suzanne extra breed gemaakte deuropening. Ze ving hem echter eenvoudig bij zijn rechterenkel. CRUNCHHH!!! Suzanne ontdekte meteen wat Lydia had bedoeld toen ze zei dat ze extra voorzichtig moest zijn. Zijn enkel bleek nog een stuk zachter te zijn dan de bedpost die ze kort daarvoor had beetgepakt! Tot haar verbijstering had ze zo hard geknepen dat zijn voet gewoon van zijn been afviel! Ongelooflijk, ze had nauwelijks enige kracht gezet! John had gegild als een speenvarken toen zijn voet geamputeerd werd en hij lag nu met een asgrauw gezicht op zijn rug op de grond. 'Oeps! Dat was niet helemaal mijn bedoeling, Johnny! Ik was eigenlijk van plan om je net zo toe te takelen als jij eerder vanavond bij mij hebt gedaan. Maar ach, dat kan natuurlijk altijd nog.' Ze knielde over hem heen met haar beide knieën aan weerskanten van zijn lichaam. Langzaam haalde ze haar rechtervuist naar achteren. John's ogen gingen wijd open van schrik toen hij het zag gebeuren. 'Nee, nee, NEE!', schreeuwde hij. 'Hé, is dat niet hetzelfde als wat ik altijd tegen jou riep als je me weer eens moest slaan? Eens denken, heb je daar ooit naar geluisterd? Nee, ik geloof het niet.' Ze hield haar vuist nog steeds in de aanslag. Ze zag hoe haar man het nu in zijn broek deed van angst, er verscheen een grote natte plek in zijn kruis. 'Lieve help! Hoe oud ben je nu? Zesentwintig, is het niet? En heeft je moeder je nu nog steeds niet verteld dat je niet in je broek mag plassen? Hoe heb ik ooit met je kunnen trouwen? Hm, misschien moet ik dit huwelijk nu maar beëindigen.' En daarmee liet ze haar vuist hard op hem neerkomen. Maar op het laatste moment schoot er door haar hoofd: waar ben ik mee bezig? Ze kon haar arm nog net iets wegtrekken waardoor haar vuist de vloer net naast zijn hoofd raakte in plaats van het hoofd zelf, wat voor hem absoluut fataal zou zijn geweest. Haar vuist boorde zich echter met zoveel kracht in de betonnen vloer dat enkele van de wegvliegende stenen John hard op zijn hoofd raakten. Hij hield er een gapende hoofdwond aan over en hij verloor het bewustzijn. 'Wat heb ik gedaan?', riep Suzanne uit. 'In mijn blinde haat ben ik verdorie bijna net zo gek geworden als hijzelf was! Nog gekker zelfs, want zo erg heeft hij mij zelfs nog nooit toegetakeld! Ik moet hem onmiddellijk naar het ziekenhuis brengen!' Met een schoenveter bond ze zijn rechterbeen af om het bloeden te stelpen en haastig wikkelde ze zijn hoofd in het verband. Daarna tilde ze hem over haar schouder en liep ze naar buiten. Toen ze de voordeur achter zich dichtsmeet klonk er een luid gekraak en tot haar verbijstering stortte meteen daarop haar hele huis in! De vuistslag die ze aanvankelijk aan hem had willen geven was zo hard geweest dat het blijkbaar de fundering van het huis zo ernstig had beschadigd dat het huis niet langer overeind kon blijven staan! Even bleef ze verbijsterd staan kijken. Toen haalde ze haar schouders op. Och, ze had toch alleen maar nare herinneringen aan dit huis en bovendien was het nu toch veel te klein voor haar geworden om nog langer in te wonen. Als alle vrouwen veranderd waren zouden er binnenkort ongetwijfeld op grote schaal nieuwe woningen worden gebouwd die aan hun nieuwe exceptionele lengte en breedte waren aangepast. Vervolgens sprintte ze weg naar het hospitaal. Daar aangekomen vertelde ze bijna huilend dat ze na haar metamorfose haar man zo ernstig had verwond dat ze bang was dat hij zou sterven. De doktoren geloofden haar. Suzanne was wel zo slim niet te vertellen wat er precies gebeurd was en dat ze de meeste verwondingen opzettelijk had toegebracht. John Peters verbleef uiteindelijk vier maanden in het ziekenhuis. Het duurde drie weken voordat hij uit zijn coma ontwaakte. Hij bleek enkele hersenbeschadigingen te hebben opgelopen, waardoor hij de rest van zijn leven niet meer goed kon lezen en schrijven. Opmerkelijker was zijn gedragsverandering. Na zijn coma was hij de vriendelijkheid en zachtaardigheid zelve geworden! Van zijn vroegere agressieve gedrag was niets meer over. De nieuwe John beviel Suzanne zo goed, dat ze besloot van een scheiding af te zien en ze nam hem weer bij haar in haar nieuwe huis. Hun huwelijk werd vanaf dat moment beter dan het ooit was geweest. Dat wil zeggen, voor Suzanne...