Het Neutrino-effect, deel 10. Geschreven door Gjakkes. Christina en haar vriendinnen presenteren zich aan de pers. Julia del Olmo keek verbaasd om zich heen. Ze stond naast haar cameraman Frank Santino in de grote ontvangsthal van het Scottwell-gebouw in het hart van Los Angeles. Het was tien voor negen in de ochtend op de derde augustus van het jaar 2002. Een merkwaardig tijdstip om een persconferentie te houden, dacht ze. En ook op zo'n vreemde plek. Julia had al meerdere malen persconferenties van Scottwell bezocht in dit gebouw. Die werden dan altijd gehouden op de bovenste verdieping. Nu had men om onduidelijke redenen voor deze ontvangsthal op de begane grond gekozen, die kleiner was en nauwelijks in staat bleek om aan alle journalisten en fotografen plaats te bieden. Het viel haar ook op dat er maar een kleine perstafel was neergezet met drie stoelen. Ze wist dat het hoofdbestuur van Scottwell uit zes vrouwen bestond, blijkbaar waren ze vandaag niet allemaal aanwezig. Jammer, dat zou waarschijnlijk betekenen dat het nieuws dat Christina McAllister de wereld te vertellen had toch niet zo belangrijk was als ze op de redactie hadden gedacht. Naast de tafel stond een merkwaardig hoog spreekgestoelte met daarachter een trapje dat de spreker zou moeten beklimmen om dan vanuit die hoge positie de zaal te kunnen toespreken. Ze had nog nooit zo'n raar geval gezien. Haar geluidsman Dave MacDougal had er al voor gezorgd dat zowel op de perstafel als op het spreekgestoelte een microfoon van WABCD stond opgesteld, de nieuwszender waar ze voor werkten. Cameraman Frank klaagde echter voortdurend dat hij problemen zou hebben om vanuit zijn lage standpunt de spreker of spreekster achter het spreekgestoelte goed in beeld te krijgen. Het was ontzettend druk in de zaal. Er waren tien tot vijftien televisiezenders, waaronder zelfs enkele landelijke. Van de schrijvende pers waren er wel honderd man aanwezig. Het was dringen. Toch gek dat ze bij Scottwell dat niet in de gaten hadden gehad en dat ze bovendien nog zo'n grote door een gordijn verborgen ruimte hadden opengehouden achter de perstafel. Er stond ook nog een hele grote halter in de zaal met zo te zien een paar kolossale gewichten eraan. Wat een gek voorwerp om hier neer te zetten! Het grote gordijn achter het tafeltje begon te bewegen en er kwamen drie mensen tevoorschijn. E�n vrouw en twee mannen. De vrouw herkende ze als Susan Williams, ��n van de directeuren van het concern. De twee mannen kende ze niet. Het was een vreemd stel, ��n was heel klein en mager, de andere juist heel groot en dik. Wat raar, ze wist dat het Scottwell-concern geheel door vrouwen werd geleid en ze was bij vorige persconferenties nooit ��n man tegengekomen die er het woord had mogen voeren. Ze gingen alle drie achter de tafel zitten en Susan Williams begon te spreken. Ze heette iedereen hartelijk welkom. 'Ik ben blij dat u zo talrijk bent gekomen, ondanks het vreemde tijdstip van deze persconferentie.' 'Dames en heren, de twintigste eeuw is een eeuw geweest van uitvindingen en ontdekkingen. De nieuwe eeuw is inmiddels alweer twee jaar oud en menigeen vraagt zich af welke vindingen en ontdekkingen ons nu te wachten staan. Ik ben dan ook erg blij dat ik u hier vandaag de eerste grote ontdekking van de eenentwintigste eeuw mag aankondigen, gedaan door de heren professoren Will Jennings en Paul Schnyder, die hier bij mij aan tafel zitten. Een ontdekking die, zoals u zult ontdekken, misschien ook wel gelijk de allergrootste zal zijn die er in de nieuwe eeuw zal worden gedaan. Een gewaagde uitspraak, zult u zeggen, maar ik ben er absoluut van overtuigd dat de ontdekking die deze heren hebben gedaan een gigantische invloed zal hebben op onze economie en op onze samenleving, niet alleen hier in Amerika, maar over de gehele wereld. Ik geef dan nu ook graag het woord aan de heren professoren.' Daarop begon Paul Schnyder te spreken en hij hield samen met Will Jennings een uitgebreide rede over het door hun ontdekte neutrino-effect dat vrouwen liet genezen van elke mogelijke ziekte en ze bovendien een onvoorstelbare lichaamskracht gaf. Tijdens hun lange toespraak begon er steeds meer onrust te ontstaan onder de aanwezige journalisten. Wat was dit voor een onzinverhaal? Het was toch niet ��n april? Nadat de professoren klaar waren met hun rede werden ze door Susan Williams bedankt. Daarna zei ze: 'Dames en heren, ik kan u thans mededelen dat de vijf andere directieleden van Scottwell inmiddels allemaal het neutrino-effect hebben ondergaan. Om u niet te laten schrikken hebben ze zich tot nu toe verborgen gehouden achter het grote gordijn achter me. Om u in staat te stellen een goede indruk van hun fantastische nieuwe lichamen te krijgen zijn ze vandaag allemaal gekleed in een "kleine" bikini, die overigens is gemaakt van een speciale zeer elastische stof die noodzakelijk is omdat iedere andere stof bij de minste of geringste spierbeweging onmiddellijk zou gaan scheuren. Dames, komt u maar tevoorschijn!' Vanaf dat moment veranderde de persconferentie in een gekkenhuis. Julia zag dat Frank Santino van schrik bijna zijn camera liet vallen toen het gordijn opzij werd geschoven en vijf gigantische kolossaal gespierde reuzinnen op hen af kwamen lopen. De grootste van hen, in wiens gezicht zij met moeite Christina McAllister herkende, liep naar het spreekgestoelte, duwde het trapje aan de kant, en ging erachter staan. Nu begreep ze ineens waarom dat ding zo belachelijk hoog was. Chris begon een lange rede te houden waarin ze vertelde wat het neutrino-effect allemaal met hun lichaam had gedaan, hoe onwaarschijnlijk sterk ze waren geworden, hoe onkwetsbaar hun huid nu was, enzovoorts. Het was tijdens de toespraak heel erg stil in de perszaal. Julia keek eens om zich heen. Ze zag hoe alle mannelijke journalisten in trance stonden toe te kijken met hun ogen strak op het ongelooflijke lichaam van Christina en de andere reuzinnen gericht. Julia kon duidelijk zien dat ze allemaal een enorme erectie leken te hebben en bij sommigen dacht ze te kunnen zien dat er grote natte plekken in hun broek waren verschenen. De enige journalisten die echt leken te luisteren en druk bezig waren met het maken van aantekeningen waren allemaal vrouwen. Ook haar cameraman Frank en haar geluidsman Dave waren helemaal uit hun doen, maar ze kon zien dat de camera draaide en op Chris gericht bleef en dat de microfoon ook gewoon zijn werk deed. Deze vreemde toestand hield een uur lang aan, waarin Christina vertelde over wonderbaarlijk korte zwangerschappen en over hun plan om vandaag in drie gebieden in de wereld hun wondergeneesmiddel los te laten in het milieu om daar de gevolgen op de samenleving te onderzoeken. Ze zei dat het op dit moment nog niet mogelijk en bovendien onverantwoord was om dit middel aan de hele wereldbevolking ter beschikking te stellen. Na haar toespraak vroeg ze of er nog vragen waren. Zeventien paar handen, waaronder die van Julia, vlogen de lucht in. Alleen de vrouwelijke journalisten hadden hun handen opgestoken, alle mannen bleven stil zitten en konden slechts, volkomen gehypnotiseerd, toekijken. Kijk eens aan, dacht Chris, w��r een nieuw bijverschijnsel van het neutrino-effect! Mannen raakten klaarblijkelijk helemaal van de kook als ze hun lichamen voor de eerste keer zagen. Ze beantwoordde de vragen van de journalistes kort maar krachtig. Toen zei ze: 'Dames en heren, het leek ons een leuk idee om aan het einde van deze persconferentie u iets te laten zien van de enorme kracht die wij nu, na het neutrino-effect, bezitten. We hebben daarom een speciale halter laten maken waaraan we een gewicht hebben bevestigd van exact tweeduizend kilogram. Hij staat hier naast me. Graag zou ik enkele vrijwilligers willen hebben om te proberen de halter op te tillen.' Alle mannen in de zaal bleven stokstijf zitten en pas nadat Christina twintig vrijwilligers had aangewezen, kwamen ze in beweging. De twintig mannen gingen aan alle kanten van de halter staan en ze probeerden het enorme ding met z'n twintigen van de grond te krijgen. Het lukte niet. Chris wees nog twintig man aan die zich bij de anderen voegden. Deze twintig hadden maar weinig ruimte om hun handen nog aan de halter te krijgen, en het was dringen, maar uiteindelijk slaagden de veertig man erin de halter aan ��n kant enkele centimeters omhoog te tillen. 'Okay. Dank u wel. U kunt nu weer gaan zitten.' Nog steeds ongewoon stil gingen de journalisten weer naar hun plaats. 'Sandra, wil jij het nu eens proberen?' Sandra Tilton, een roodharige reuzin van 2,71 meter, liep naar de enorme halter. Zorgvuldig plaatste ze het topje van de wijsvinger van haar rechterhand precies onder het midden van de halter. Daarna tilde ze de halter heel eenvoudig omhoog. Ze liet daarbij de halter op het topje van haar vinger balanceren. De extra dikke stang boog verschrikkelijk door aan de zijkanten toen ze haar arm helemaal strekte en de halter hoog boven haar hoofd in bedwang hield, net onder het plafond. Daarna leek ze de halter een zetje met haar duim te geven en het ding begon plotseling als een razende op haar vinger rond te tollen. Dat veroorzaakte zoveel wind dat iedereen in de zaal zich goed vast moest houden en vele velletjes papier vlogen door de zaal. Daarna hield ze de halter weer stil en ze zette hem rustig weer op de grond. 'Foei, foei, foei, wat een stelletje slappelingen!', zei ze tegen de veertig man die het voor haar geprobeerd hadden, 'het was maar een fluitje van een cent!', en ze liep weer terug naar haar plaats. Julia zag dat deze voorstelling voor veel mannen te veel was geweest en dat ze bewusteloos onderuit waren gezakt. Frank Santino was nog wel bij bewustzijn maar zijn lichaam was vreselijk gaan beven en het zweet droop over zijn gezicht. Voorzichtig nam ze de camera van hem over. Ze m�est ervoor zorgen dat de kijkers thuis een goed en trillingsvrij beeld kregen van de ongelooflijke dingen die hier gebeurden! 'Heel mooi gedaan, Sandra!', zei Christina McAllister. Ze negeerde het feit dat de helft van de mannelijke journalisten haar woorden niet meer kon horen. 'Tot slot, dames en heren, wil ik u graag getuige laten zijn van het neutrino-effect zelf. Susan Williams zal nu, als laatste lid van onze directie, de genactivatorpil innemen. Ze heeft hem meer dan verdiend. Ze heeft als ons enige niet-getransformeerde directielid de laatste weken overuren gemaakt omdat zij de enige was die zich nog in het openbaar kon vertonen. Ze moet nu wel erg moe zijn. Gelukkig heb ik hier een klein pilletje dat aan die vermoeidheid meteen een einde zal maken!' Christina en Susan gingen voor de camera van Julia staan. Even was Julia verbaasd, maar toen besefte ze dat haar camera de enige was die nog draaide, omdat de andere (mannelijke) cameralieden het bewustzijn hadden verloren of van opwinding hun dure, kwetsbare apparatuur op de grond hadden laten vallen. Ze kreeg zo een prachtige opname van de transformatie van Susan. Ze zag met verbazing hoe haar tengere 1,60 meter lange lichaam veranderde in een kolossale naakte amazone van 2,62 meter. Daarna zei Christina: 'Ik heb hier nog enkele pillen. Zijn er misschien dames aanwezig die dit ook willen meemaken?' Haar zestien vrouwelijke collega-journalisten schoten meteen naar voren. 'Ik, ik, ik!', riepen ze, alsof het kleine kinderen waren. Ook hun transformatie kreeg Julia duidelijk in beeld. Ten slotte richtte Christina zich rechtstreeks op haar. 'Wil jij niet?', vroeg ze. 'Natuurlijk! Dolgraag! Maar wie houdt dan mijn camera vast?' 'Dat doe ik wel', antwoordde Chris lachend. Ze pakte de camera van haar over en Julia liep nu zelf naar voren en ging tussen de lapjes stof staan die van de kleren van haar collega's waren overgebleven. Ze kreeg een pilletje aangereikt dat ze meteen in haar mond stopte en doorslikte. Ze voelde een orgasme zoals ze er nog nooit ��n had gehad en toen ze haar ogen weer opendeed was haar 1,68 meter lange lichaam gegroeid tot een ongelooflijke 2,75 meter. 'Wauw! Dit is fantastisch!', riep ze uit. Glimlachend gaf Chris de camera aan haar terug. 'Tot zover dan de persconferentie. Tjonge, het is nog een grotere chaos geworden dan ik had gedacht. We wisten helemaal niet dat mannen z� extreem op onze lichamen zouden reageren! Prachtig!' Julia keek de zaal rond. Alle mannelijke journalisten zaten of lagen onderuitgezakt op de grond. Ze zag er nog maar vijf die wakker waren, maar zij hadden een lege blik in hun ogen en het schuim stond op hun mond. Ze waren net zo nutteloos als hun bewusteloze collega's. Julia zag dat Dave en Frank ook op de grond lagen en ze wierp ze allebei over haar rechterschouder en droeg hen zo de zaal uit, waarbij ze er vooral op lette dat ze de camera stevig in haar linkerhand vast bleef houden. Ze besefte dat de opnames die ze vandaag had gemaakt de hele wereld over zouden gaan. Ze zou er wereldberoemd mee worden!