Het Neutrino-effect, deel 9. Geschreven door Gjakkes. George leert dat hij in het bos erg moet uitkijken voor lesbiennes. IX Het was op de laatste dag van juli opnieuw warm in Central Valley. Christina McAllister zat weer buiten bij het zwembad van haar grote landhuis in Wasco, Californiė. Er lag een enorme stapel dikke rapporten van wel een meter hoog naast haar op de grond. Die kon ze nu mooi in een uurtje eventjes grondig bestuderen. De eerste drie rapporten hadden betrekking op de voorbereidingen voor "Operatie Trias" van aanstaande zaterdag in de drie uitverkoren gebieden. Ze las met tevredenheid dat alle voorbereidingen in Kansas, Koeweit en Nederland nu volledig waren afgerond. Men stond startklaar. In alle drie de landen hadden ze nu de beschikking over de nieuwste aangepaste versies van de genactivator. Deze versies hadden ze zo gemaakt dat ze maar een beperkte houdbaarheid hadden, variėrend van dertig minuten tot vijf uur nadat ze zouden zijn blootgesteld aan de lucht. Bij een vrouw die er daarna nog mee in aanraking kwam zou de metamorfose niet meer plaatsvinden. Deze aanpassing was absoluut noodzakelijk geweest, anders zou de activator eeuwig in het milieu blijven en zou het geleidelijk heel de wereld besmet hebben. Uiteindelijk was dat natuurlijk ook de bedoeling, maar Chris wilde de verspreiding graag onder controle houden, je kon nooit weten met welke verrassingen ze nog zouden worden geconfronteerd. Ze dacht daarbij aan de onverwachte bevalling van haar secretaresse Jenny, die na een zwangerschap van slechts 36 uur een zoon had gekregen die bovendien bij zijn geboorte alle uiterlijke kenmerken had gehad van een vijfjarige kleuter! Aanstaande zaterdag zouden ze de activator loslaten in de atmosfeer van de betrokken staten. De activator zou zich onmiddellijk over het hele gebied verspreiden dankzij een nieuw handig foefje dat de wetenschappelijke afdeling van Femex, die inmiddels ook helemaal uit getransformeerde supervrouwen bestond, had ontwikkeld. Zelfs in volkomen stilstaande lucht kon de activator zich dankzij deze vinding in alle richtingen uitbreiden met een snelheid tot twintig kilometer per uur! Speciaal voor de staat Kansas hadden ze een activator ontwikkeld die zeven uur actief zou blijven, die konden ze in het centrum van deze grote staat gebruiken. Hierdoor konden ze de emissiepunten voor het activatorgas daar wat verder uit elkaar laten liggen en hadden ze minder vrouwen nodig. Het weerbericht werd nu erg belangrijk. Er moest nauwkeurig in de gaten gehouden worden uit welke hoek de wind zaterdag in de drie gebieden zou waaien en ook hoe hard. Afhankelijk van de wind zou er op sommige ontsnappingspunten meer activatorgas moeten worden verspreid, terwijl op andere punten aan de rand van de gebieden misschien helemaal niets zou mogen gebeuren, als de wind daar verkeerd stond. Men moest klaar staan om snel op de laatste wijzigingen in het weerbericht in te kunnen spelen om zo de juiste keuze te maken welke versie van het gas ze dienden te gebruiken. Het viel echter niet te voorkomen dat er ook vrouwen die net buiten de gebieden woonden beļnvloed zouden worden door de activator. Het vierde rapport was wat dunner en had betrekking op het onderzoek dat was uitgevoerd op Victor Moreni, het eerste kind dat was geboren uit een getransformeerde vrouw. Het rapport bevestigde inderdaad dat hij was geboren na een zwangerschap die slechts 36 uur had geduurd, en dat in die 36 uur niet alleen de volledige ontwikkeling van foetus tot baby had plaatsgevonden die bij normale vrouwen negen maanden in beslag nam, maar dat ook de lichamelijke ontwikkeling die een kind in zijn eerste vijf levensjaren zou moeten ondergaan al volledig was afgerond! Victor was ruim een meter lang geweest bij zijn geboorte en had 22 kilogram gewogen. Lichamelijk bleek hij kerngezond te zijn. Hij bleek een doodgewone kleuter met een heel gewoon lichaam en zonder ook maar een spoor van de superkrachten die zijn moeder bezat. Hij lag natuurlijk wel vijf jaar achter in zijn ontwikkeling, maar één dag na zijn geboorte kroop hij al rond en het zou slechts een kwestie van tijd zijn voordat hij zou beginnen met lopen en praten. De enige afwijking die men aan zijn lichaam had kunnen vinden was het volledig ontbreken van een navel. Chris herinnerde zich dat hij geboren was zonder navelstreng. Hoe hij in de baarmoeder had kunnen groeien en voedsel en zuurstof had gekregen was een raadsel. Genetisch bleek hij een mix te zijn van zijn beide ouders, net zoals bij gewone kinderen het geval was. De hele geboorte had niet langer dan ongeveer vijf seconden geduurd. Het had nog veel sneller kunnen gaan, volgens het rapport, als zijn moeder Jenny haar benen eerder had gespreid. Het kind was helemaal schoon ter wereld gekomen, zonder een spoor van bloed, en het was opvallend dat hij niet met zijn hoofd maar met zijn voetjes vooruit was geboren. Hij was geboren met lange wilde haren op zijn hoofd die tot halverwege zijn rug hingen. Ze hadden hem inmiddels geknipt, en ze hadden hem ook alle inentingen gegeven die een kind normaal in de eerste vijf jaar van zijn leven ontvangt. Jenny had, afgezien van een hele kleine duizeling vlak voor de bevalling, helemaal nergens last van gehad. Het moest ongetwijfeld de soepelste bevalling in de geschiedenis zijn geweest. Meteen na de bevalling had ze alweer gewoon rondgelopen alsof er niets was gebeurd, dat in tegenstelling tot haar man, die ze met reukzout weer hadden moeten bijbrengen. Opvallend was dat ze niet in staat was tot het geven van borstvoeding. Op zich was dat ook logisch aangezien een kind van vijf jaar natuurlijk geen borstvoeding meer nodig heeft. Ten slotte pakte Chris het laatste en dikste rapport dat betrekking had op de voorbereidingen op de persconferentie van zaterdag. Ze las ook dit rapport razendsnel, maar zeer aandachtig door en hier en daar plaatste ze een opmerking in de kantlijn als ze iets zag dat naar haar mening voor verbetering vatbaar was. Toen ze alle rapporten gelezen had ging ze weer naar binnen. George Moreni voelde zich de gelukkigste man op aarde. Hij was de hele dag bij zijn zoon geweest. 's Ochtends hadden ze hem van top tot teen helemaal onderzocht, en ze hadden niets gevonden dat er op zou kunnen wijzen dat hij iets mankeerde. Ook bleek hij een gezonde eetlust te hebben en hij had zijn eerste bordje pap helemaal opgegeten. Na het middaguur hadden hij en zijn vrouw de tijd gehad om voor het eerst alleen te zijn samen met hun kind. Victor bleek een vrolijke kleuter die niets liever deed dan lachen. Hij was ook erg actief en was de hele kamer doorgekropen. Ze hadden samen gespeeld met een blokkentoren en ander speelgoed, en de tijd was omgevlogen. Hij en Jenny hadden de hele dag met hem gepraat en tegen de avond was George helemaal uit zijn dak gegaan toen Victor hem voor de eerste keer had nagezegd: 'Pa...pa.' Hij had nog wel uren door willen gaan maar Jenny had terecht opgemerkt dat Victor moe en slaperig begon te worden en dat het tijd was voor hem om naar bed te gaan. Ze hadden hem in een groot bed gestopt in een kleine lege kamer aan de overkant van de gang. Hij was onmiddellijk in slaap gevallen, zo moe was hij geweest na zijn eerste levensdag. Nu liep hij samen met zijn vrouw door het kilometers grote bos dat bij deze villa hoorde. Er was ook een mooie, grote tuin, die hier en daar prachtig in bloei stond. Toen ze bijna aan de achterkant van het bos waren gekomen, ze waren nu minstens drie kilometer van het huis verwijderd, voelde George een vreemd ritmisch gedreun onder zijn voeten. 'Wat is dat, een aardbeving?', vroeg hij. 'O! Eh... nee, dat is het niet', antwoordde zijn vrouw. 'Wat is het dan?' George kon voelen dat de dreunen steeds harder werden en elkaar sneller leken op te volgen. 'Eh... Ik denk dat Monica en Sandra weer bezig zijn', antwoordde zijn vrouw. 'Monica en Sandra?' 'Ja, Monica Saunders en Sandra Tilton. Je kent ze wel, ze zitten beide in het hoofdbestuur van Femex.' 'Maar wat doen ze dan?' 'Nou ja, die twee zijn al jaren een stel. Ze zijn lesbisch, begrijp je. Ze zijn nu weer jong geworden en ze hebben allebei een schitterend nieuw lichaam, dus willen ze... Nu ja, je begrijpt het wel. Ze hoeven met elkaar niet zo voorzichtig te zijn als ik met jou! Ze liggen hier wel twee keer per dag zo te bonken, maar je hoeft niet bang te zijn, zo te horen zijn ze hier nog zeker zeshonderd meter van ons vandaan.' 'Lieve help!' Met angst bekeek George het ontzagwekkende lichaam van zijn vrouw. Nu ze allebei rechtop stonden moest hij nog omhoog kijken om haar navel te zien. Hij voelde zich plotseling ontzettend nietig vergeleken met haar en die andere supervrouwen. 'Je hoeft echt niet bang te zijn, hoor. Zoals je weet zijn we niet alleen lichamelijk ontzettend verbeterd, ook onze verstandelijke vermogens zijn enorm toegenomen. Je hoeft echt niet bang te zijn dat iemand van ons plotseling iets geks doet wat je mogelijk in gevaar zou kunnen brengen.' Plotseling werden de dreunen een stuk harder. Tussen elke dreun leek nu wel een seconde te zitten, dus het tempo was gedaald. George moest zich aan zijn vrouw vasthouden om te kunnen blijven staan. 'Ik geloof dat ze nu bijna hun hoogtepunt bereikt hebben', zei Jenny. Toen was er een keiharde dreun waardoor George alsnog zijn evenwicht verloor en op de grond viel. Meteen daarna kon hij twee luide gillen horen. 'Ja hoor, ze zijn weer zover!', lachte Jenny, terwijl ze haar man weer op de been hielp. 'Ik geloof dat we beter even van het pad af kunnen gaan, want ik geloof dat ze zo wel deze kant op zullen komen rennen. Ze zullen het wel niet zo'n prettig idee vinden als ze ontdekken dat wij alles hebben kunnen horen.' Ze trok haar man met zich mee in het struikgewas en enkele seconden later kwamen de beide vrouwen giechelend voorbijrennen met een snelheid waarmee ze de 500 mijl van Indianapolis makkelijk konden winnen. Door de enorme luchtverplaatsing braken er vele takken van de bomen en het zorgde ervoor dat George opnieuw zijn evenwicht verloor en op de grond viel. 'Nou, nou, die twee hebben wel haast', lachte zijn vrouw, terwijl hij, nu op eigen kracht, weer overeind krabbelde. 'Ik wil wel eens zien wįįr ze precies bezig zijn geweest.' Het bospad leek wel omgeploegd nadat de twee vrouwen langs waren gerend dus konden ze hun spoor heel eenvoudig volgen. Naarmate ze dichter bij de plek kwamen zag George steeds meer schade aan de vegetatie. Eerst veel afgebroken takken en later zelfs compleet ontwortelde bomen. Ten slotte kwamen ze bij een vreemde, kale, cirkelvormige heuvel. Alle bomen die hier gestaan hadden waren bij de wortels afgeknapt en tientallen meters weggeblazen. Ze klommen naar boven. Het bleek een krater te zijn van ongeveer tien meter diep en met een diameter van minstens vijftig meter. 'Tjongejonge', zuchtte zijn vrouw, 'die twee hebben zich echt niet in lopen te houden tijdens hun geflikflooi!' 'Je wilt toch niet zeggen dat ze die hele krater zelf hebben gemaakt!', riep George uit. 'Jazeker wel! Kijk eens naar dat meertje op de bodem van de krater.' George zag op de bodem van de krater een plas liggen, die uit een vreemde witte vloeistof leek te bestaan. 'Als een getransformeerde vrouw klaarkomt, komt die vreemde witte drab vrij. Bij mij is het ongeveer genoeg om tien badkuipen mee te vullen, en bij Chris was het nog iets meer. Volgens mij zijn Monica en Sandra hier allebei al wel honderd keer klaargekomen! Het lijkt wel een zwembad.' Daarna liepen ze weer terug naar huis. George was erg stil op de terugweg. Zijn vrouw had hem dan wel verteld dat ze enorm sterk was geworden, maar wat hij hier met zijn eigen ogen en oren had gezien en gehoord... Hij kon voelen dat hij er erg opgewonden van was geworden. Weer terug op hun kamer ging hij even op bed liggen. Toen hij even later opkeek zag hij dat Jenny hem ondeugend zat aan te kijken. Ze was toch niet van plan om nu alweer... 'George', zei Jenny, en ze ging vlak naast hem op het bed zitten. 'Het is nu woensdagavond, en de persconferentie is pas zaterdagochtend. Dat betekent dat we nog voldoende tijd hebben om Victor een klein zusje te geven! Wat denk jij ervan?' Op dat moment wreef ze met haar kolossale rechterborst over het gezicht van haar man. Alle mogelijke bezwaren die hij had willen inbrengen verdwenen hierdoor als sneeuw voor de zon. Zijn penis werd onmiddellijk keihard. Ze zei: 'Ik denk dat het in de toekomst een hele moeilijke tijd wordt voor mannen. Ik denk dat het beter is voor Victor als hij een zusje heeft om op hem te passen!' De rest van de avond experimenteerde Jenny hoever ze tijdens de seks kon gaan zonder haar man te verwonden. Deze keer had zij het initiatief en lag George onder. Hij genoot er niets minder door. Binnen een uur was hij alweer vier keer klaargekomen. Toen besloot Jenny dat het genoeg was geweest. Hij wilde nog doorgaan maar ze drukte hem resoluut van zich af. 'Zo is het genoeg! Ik wil niet dat je weer het bewustzijn verliest!' Vrijdagochtend werd George voor de tweede keer vader, nu inderdaad van een dochter, die ze Annika noemden. Ook zij had alle uiterlijke kenmerken van een vijfjarige kleuter bij haar geboorte en ook zij bleek kerngezond te zijn. George had toen nog last gehad van een pijnlijke schouder, waar zijn vrouw hem woensdagavond net even iets te stevig had weggeduwd...