Het Neutrino-effect, deel 8. Geschreven door Gjakkes. Is Jenny nu wel of niet zwanger? VIII Zachtjes legde Jenny Moreni haar uitgeputte echtgenoot op het grote bed. Nog nooit in haar leven had ze zo'n geweldige seks met hem gehad. Zoals ze had verwacht was hij enorm opgewonden geworden van haar nieuwe 2,82 meter lange lichaam. Binnen twee uur was hij acht keer klaargekomen. Na de achtste keer was hij bewusteloos neergevallen, maar ze kon zien dat er niets ergs aan de hand was, en dat alleen pure vermoeidheid de oorzaak was. Jenny was uiterst voorzichtig geweest. Ze herinnerde zich nog maar al te goed wat er met die schoonmaker was gebeurd waar Chris vorige week mee had gevreeën. Dat zou in geen geval met George mogen gebeuren! Daarom had ze hem eerst héél voorzichtig opgetild en toen ze dacht dat hij voldoende geil was geworden was ze op de grond gaan liggen en had hem al het werk laten doen. Af en toe waren de sensaties die ze voelde zo fantastisch dat ze zich in had moeten houden om zijn lul met haar vaginale spieren niet stevig vast te grijpen om hem dan met die spieren nog sneller op en neer te laten wippen. Maar het beeld van die arme schoonmaker met zijn dubbele bekkenbreuk weerhield haar ervan. George was zo verschrikkelijk opgewonden geweest dat hij na zijn eerste orgasme gewoon verder was gegaan. En ook na zijn tweede, en na zijn derde. Na ieder orgasme was zijn lul telkens maar een paar seconden slap geweest, om na een blik op haar ongelooflijke boezem meteen weer keihard te worden. Na de achtste keer was hij ten slotte ingestort. Jenny had er zelf ook enorm van genoten, toch was ze erin geslaagd om haar eigen orgasme tegen te houden. Per slot van rekening wilde ze vandaag zwanger worden, en ze was bang dat haar eigen orgasme er voor zou zorgen dat al zijn sperma weer naar buiten zou worden gestoten. Ze herinnerde zich hoeveel lichaamssappen er uit haar lichaam waren gestroomd bij haar orgasme drie dagen geleden toen ze zichzelf bevredigd had. Het was zoveel geweest dat George er in had kunnen verdrinken! Glimlachend keek ze neer op haar man. Ze hoopte toch zo dat het nu eindelijk zou lukken, dat ze hem eindelijk de zoon zou geven waar ze altijd zo naar verlangd hadden. Jenny liep haar kamer uit. Ze hoefde zich niet aan te kleden. Chris had besloten dat alle getransformeerde vrouwen beter naakt konden blijven rondlopen. Het was gebleken dat zelfs de meest elastische kleding het vaak niet langer dan drie dagen uithield, en hun nieuwe lichamen hadden eigenlijk helemaal geen kleding nodig. Hun huid was nu sterker dan het beste kogelvrije vest! Ze had naast haar man op het bed kunnen gaan liggen. De bedden in dit huis waren daar stevig genoeg voor. Maar ze dacht dat hij vermoedelijk de hele avond en nacht wel zou blijven doorslapen, en zij had na het neutrino-effect helemaal geen slaap meer nodig. Ze kon beter aan het werk gaan, er moest nog veel gedaan worden om zaterdag "Operatie Trias" en de bijbehorende persconferentie van Scottwell tot een succes te maken. Ze meldde zich bij Chris die samen met de andere leden van het hoofdbestuur van Femex, op Susan Williams na inmiddels allemaal getransformeerd, druk in de weer was in de grote kantoorzaal van de villa, van waaruit alle acties van Femex werden gecoördineerd. 'Hé, Jenny!', riep Chris uit. 'Hoe is het gegaan?' 'Het was fantastisch', antwoordde ze, 'ik heb nog nooit zulke goeie seks gehad!' 'En hoe is het nu met George?' 'Hij is na zijn achtste orgasme uitgeput in elkaar gezakt. Ik heb hem op het grote bed gelegd. Ik denk dat hij de hele nacht wel zal slapen. Maar ik ben heel voorzichtig geweest. Ik heb hem al het werk laten doen. Er zal op zijn lichaam niet één blauw plekje te ontdekken zijn als hij weer bijkomt, daar kun jij een voorbeeld aan nemen!' Christina McAllister kleurde een beetje rood bij die laatste opmerking. Ze had nog niet al haar vriendinnen in het bestuur ingelicht over haar belevenissen met de schoonmaker. Ze besloot zich weer op de zaken te richten. 'Hé, Jenny, kijk hier eens naar. Onze wetenschappelijke afdeling heeft de activator zo weten aan te passen dat het zich in gasvormige toestand zelfs bij complete windstilte nog in alle richtingen door de lucht kan verspreiden met een snelheid van bijna twintig kilometer per uur! Als we deze variant zaterdag gebruiken weten we zeker dat er niets meer mis kan gaan!' Het was pas de volgende middag om één uur dat George Moreni zijn ogen weer opendeed. Hij had het gevoel alsof hij door een stoomwals was overreden en hij had honger en zijn mond was kurkdroog. Langzaam begon hij zich de gebeurtenissen van gisteren weer te herinneren. Hij schudde met zijn hoofd, het was gewoon onvoorstelbaar wat er was gebeurd. Hij keek om zich heen en hij zag zijn vrouw met haar kolossale lichaam naast hem op het bed liggen. Ze lag op haar zij en ze keek hem lachend aan. 'Hallo, schat. Eindelijk ben je wakker geworden! Tjonge, wat kun jij slapen zeg! Je bent bijna een hele dag van de wereld geweest. Misschien is het toch verstandiger dat je voortaan na je vierde of vijfde orgasme ophoudt, dat lijkt me veel gezonder. Je zult nu wel dorst hebben, en honger! Ik heb in de keuken al een maaltijd voor je bereid. Kom maar mee. Kun je nog lopen?' 'Ik denk dat het wel zal gaan', sprak hij schor. Hij kwam moeizaam overeind en hij volgde zijn gigantische vrouw naar de keuken. Nadat hij eerst vier glazen water had gedronken stortte hij zich op de maaltijd die bestond uit een verse salade en enkele boterhammen. Er was yoghurt na. Toen hij zijn laatste hap naar binnen had gewerkt zei hij tegen zijn vrouw: 'Jenny, nu moet je me toch eindelijk eens vertellen wat er in hemelsnaam is gebeurd.' Vervolgens vertelde Jenny haar man precies wat er de afgelopen weken was gebeurd. Ze vertelde hem over Carla Walters en over die beide maffe professoren. Ze vertelde hem ook over de beide vergaderingen van Femex en hoe Christina McAllister daar de boel op stelten had gezet door plotseling uit haar kleren te groeien. Ze vertelde hem alles, ook van de plannen die ze voor aanstaande zaterdag hadden gemaakt. Maar ze vertelde hem nog niet over het plan om volgend jaar de hele wereld te transformeren. Af en toe onderbrak hij haar met een vraag. Ze moest hem uitleggen wat Femex was en ze bekende dat ze al vanaf haar achttiende lid was van deze extreem feministische organisatie. Hij moest even slikken toen hij hoorde hoe waanzinnig sterk ze was geworden. 'Dus die Carla Walters kan gewichten van 800.000 ton optillen!? Kun jij dat ook?' Ze knikte. 'Waarschijnlijk nog veel en veel meer. Mits ik er een goed houvast aan kan krijgen en het voorwerp niet instort onder zijn eigen gewicht. Als je het leuk vindt kan ik je morgen wel iets laten zien.' 'Nee, laat maar. Ik geloof je wel.' Alleen een blinde zou niet hebben kunnen zien dat Jenny inderdaad enorm sterk moest zijn geworden. Daarna vertelde ze hem over hun zorgen over de vruchtbaarheid van vrouwen na het neutrino-effect. 'We zijn bang dat ook de eicellen van de vrouwen zo sterk zijn geworden dat de zaadcellen van de mannen er niet meer mee kunnen samensmelten. Dat zou betekenen dat vrouwen dan geen kinderen meer kunnen krijgen. Maar of deze theorie juist is weten we niet. Tot nu toe is het neutrino-effect het perfecte geneesmiddel gebleken tegen werkelijk elke kwaal, nou ja, behalve slapeloosheid dan. Ik dacht dat dan ook misschien mijn onvruchtbaarheid wel is genezen. Dus als de theorie die ik zojuist noemde níet juist is, betekent dat...' 'Dan betekent dat dat we misschien toch nog kinderen kunnen krijgen!', riep George enthousiast uit. Jenny straalde. 'Misschien is het al wel gebeurd!' Ze wreef met haar enorme hand over haar kolossale buikspieren. Elk van die bobbels was bijna net zo groot als een voetbal. George voelde ondanks zijn inspanningen van gisteren zijn penis weer tot leven komen. Hij dwong zichzelf tot andere gedachten en zei: 'Laten we nou niet meteen te optimistisch worden. Je hebt zelf gezegd dat vrouwen na hun transformatie misschien wel helemaal geen kinderen meer kunnen krijgen.' 'Ja, maar...' Plotseling ging Jenny recht overeind staan. Haar mooie blauwe ogen gingen wijd open van verbazing. 'Dit... dit... dit kan niet. George, George, ik voel wat bewegen! Ik voel wat bewegen! Er trapt iets in mijn buik! Ik ben zwanger, ik weet het zeker!' 'Wat? Hoe? Maar dat kan toch nooit! Het is nog geen vierentwintig uur geleden!' 'Hij trapt! Hij trapt! Ik voel het! Ik voel het! Waarom zou het niet zo kunnen zijn? We hebben nog geen flauw idee wat er allemaal mogelijk is na het neutrino- effect! Misschien is de draagtijd van de vrouw wel enorm veel korter geworden! Ha, als ik mijn spieren aanspan ben ik meteen driehonderd kilogram zwaarder, wat heeft het gewicht van zo'n klein baby'tje dan te betekenen?' George legde zijn hand op één van haar enorme buikspieren. 'Ik voel helemaal niks!', zei hij. 'Natuurlijk niet, domoor! Hij zit toch aan de andere kant van die spieren! Al valt er een Jumbojet op mijn buik, dan nog geven die spieren geen millimeter mee. Het is toch maar een kleine baby!' 'O', zei George, hij begreep dat hij nog erg veel zou moeten leren over het nieuwe lichaam van zijn vrouw. 'Chris moet dit ook weten!', riep Jenny en ze stoof de kamer uit. Die nacht lagen ze samen in het bed op hun kamer. Jenny was erg boos. Chris en de andere vrouwen hadden haar niet willen geloven. Chris had gezegd: 'Rustig nou, Jenny. Het is nu nog veel te vroeg. Waarschijnlijk heb je je maar iets verbeeld, of misschien was het een zenuwtrek!' 'Een zenuwtrek! Een zenuwtrek! Ha, alsof dat nog mogelijk is bij vrouwen na het neutrino-effect!' Ze was boos weer naar boven gegaan en had de rest van de dag samen met George op haar kamer doorgebracht. Hij was de enige geweest die haar niet voor gek had verklaard, hoewel ze kon zien dat hij ook erg sceptisch was over haar verhaal. Het was zes uur en het was buiten al licht geworden toen ze zich plotseling duizelig voelde worden. Ze greep meteen met haar rechterhand George beet, die onmiddellijk wakker schrok. 'Wa... Wat is er aan de hand?', riep hij slaapdronken. 'Er gebeurt iets geks! Er gebeurt iets geks!', riep zijn vrouw. George bekeek zijn vrouw van top tot teen en ze zag er nog net zo ongelooflijk gezond uit als gisteren. Toen zag hij iets vreemds tussen haar benen. 'Wat is dat? Doe je benen eens uit elkaar!' Jenny gehoorzaamde en George kon zijn ogen niet geloven. Er bungelden een paar voetjes uit haar vagina! Terwijl hij keek ging de vagina nog verder open. FLOEP! Opeens schoot er een kind naar buiten dat meteen hard begon te huilen. George had de afgelopen twee dagen al meer meegemaakt dan in de eerste 34 jaar van zijn leven, maar nu schrok hij zo dat hij hard gillend de gang oprende en meteen het hele huis alarmeerde. Binnen een minuut waren er vijf reuzinnen bij hem die hem probeerden te kalmeren en hem weer meenamen naar zijn kamer. Daar lag zijn vrouw Jenny, met een kind in haar armen. Het kind, een jongen, huilde niet meer en hij keek rustig om zich heen. Het was beslist geen baby meer, hij leek meer op een kleuter van een jaar of vijf. 'George', zei zijn vrouw Jenny trots, 'hier is je zoon, Victor, genoemd naar je overleden vader.' Voor de tweede keer binnen achtenveertig uur zakte George Moreni bewusteloos in elkaar.