Het Neutrino-effect, deel 7. Geschreven door Gjakkes. De 2,82 m lange Jenny ziet voor het eerst na haar metamorfose haar man weer. VII Een week later, in een ruime villa vijf kilometer ten westen van Wasco, Californië: Christina McAllister zat buiten bij het zwembad van de zon te genieten. Het was met 35 ºC een benauwde, warme dag in het zuiden van Central Valley. De zon stond te branden aan de hemel. Maar voor Chris had het net zo goed 70 graden kunnen vriezen. Hitte en koude deden haar niets meer. Ze had bovendien ontdekt dat haar huid altijd melkwit bleef, hoe hard de zon ook scheen. Ze begreep dat als röntgenstraling haar huid niet kon binnendringen, de zachtere ultraviolette straling van de zon helemaal geen kans maakte. Ze had de vandaag binnengekomen rapporten goed bestudeerd. Ze lagen dik voor op schema. Lydia van Dijk was na haar aankomst in Nederland als een razende aan het werk gegaan en ze was erin geslaagd om alle voorbereidingen binnen vier dagen gereed te hebben. Daar kon "Operatie Trias", zoals ze besloten hadden het te gaan noemen, morgen al beginnen. Maar ze moesten wachten tot ook de andere twee gebieden klaar waren met de voorbereidingen. Koeweit was reuze meegevallen. Het land was immers maar klein en bestond voor het grootste deel uit kale woestijn. Ze hoefden eigenlijk maar in enkele steden te werken. Volgens Leila's bericht van vanochtend zouden alle voorbereidingen nu binnen twee dagen zijn afgerond. Gek genoeg had Kansas nog de meeste problemen gegeven. Het was een groot, dunbevolkt gebied, en het was wel de bedoeling dat de activator overal zou doordringen. Als ze goed voorbereid wilden zijn op alle mogelijke weersomstandigheden waren er duizenden emissieplaatsen nodig waar ze de activator aan de lucht moesten blootstellen. Daarom had Chris ook de afdelingen van Femex uit de aangrenzende staten ingeschakeld. Met hun hulp zou het wel lukken. Het alternatief was om op minder plekken een andere variant van de genactivator te gebruiken, die wat langer werkzaam zou zijn. Wetenschappelijke studies hadden echter uitgewezen dat het dan erg moeilijk was te voorspellen welke gebieden uiteindelijk beïnvloed zouden worden. Met iets te veel wind zou ook heel Missouri besmet worden! Het zag er nu naar uit dat ook in Kansas alle voorbereidingen voor het einde van de week afgerond zouden zijn. Ze had daarom besloten de datum voor "Operatie Trias" naar voren te schuiven naar zaterdag 3 augustus. Ze had vanmorgen bekend laten maken dat Scottwell op die dag een persconferentie zou geven met 'zeer belangrijke informatie betreffende de toekomst van het concern'. Dat zou voldoende aandacht van de pers trekken, want Scottwell was één van de belangrijkste pijlers van de Amerikaanse economie geworden, en televisie- en krantenverslaggevers zouden er ongetwijfeld in overvloed bij aanwezig willen zijn. Haar secretaresse Jenny kwam naast haar zitten. Ze was inmiddels getransformeerd tot een 2,82 meter grote blonde superstoot die wel twee skippyballen op haar enorme gespierde lijf leek mee te torsen. Ze had vroeger een cup DD gehad, en het leek erop dat daar toch nog iets van te zien was na het neutrino-effect. De verschillen in borstgrootte tussen de vrouwen waren echter niet meer zo groot als vroeger. Iedereen die getransformeerd was had een paar reusachtige supertieten gekregen. 'Chris', zei ze, 'mag ik je iets vragen?' Chris keek verbaasd op. Het moest wel iets heel bijzonders zijn dat haar secretaresse haar benaderde met zo'n voorzichtige vraag. Gewoonlijk was ze heel direct. 'Ja, wat is er aan de hand?' 'Eh, zoals je weet ben ik al vijf jaar gelukkig getrouwd met mijn man George. Hij is een schat van een man die me altijd overal in heeft gesteund. Maar tot nu toe is ons huwelijk kinderloos gebleven. Volgens de gynaecoloog ligt het aan mij. Ik ben onvruchtbaar.' 'Ja, ga door', antwoordde Chris. 'Nu dacht ik... nu ja, we willen toch weten of vrouwen na de transformatie nog kinderen kunnen krijgen...? Ik dacht dat ik en George misschien als testpersonen zouden kunnen helpen! Het neutrino-effect geneest immers alle mogelijke kwalen waar een vrouw maar aan kan lijden, dus ik dacht dat dan ook mijn onvruchtbaarheid misschien wel is genezen. Als we George nu eens hierheen halen...' 'Wat een goed idee', riep Chris onmiddellijk uit. 'Weliswaar is het zaterdag "Operatie Trias" en zullen we kort daarna ongetwijfeld allerlei informatie over dit onderwerp binnenkrijgen uit de testgebieden, dus echt nodig is het niet. Maar toch ben ik persoonlijk erg benieuwd hoe zo'n zwangerschap verloopt na het neutrino-effect. En je hebt gelijk. Het neutrino-effect geneest alle kwalen, dus waarom deze niet? Nodig je man vandaag nog uit. Maar als hij hier is mag hij voor zaterdag deze villa niet meer verlaten, dat begrijp je, hè?' 'Natuurlijk, dat is toch logisch! Ik bel hem meteen op!', riep Jenny enthousiast, en ze rende weg, hoewel het voor haar na haar transformatie eerder op een slakkengangetje leek, want ze mocht zich hier, zo vlak bij het huis, natuurlijk niet te wild bewegen. George Moreni was net klaar met het stofzuigen van de slaapkamers toen de telefoon ging. Hij was een 34-jarige man van Italiaanse afkomst en al vijf jaar gelukkig getrouwd met zijn vrouw Jenny. Hij herinnerde zich nog goed hoe zij hem één dag voor hun huwelijk verrast had. Hij had maandenlang lopen zoeken naar een goed maar betaalbaar huis voor hun tweetjes, en hij had gedacht dat hij er eindelijk één gevonden had waarvan hij met moeite de hypotheek kon betalen, toen ze hem voor de eerste keer vertelde wat voor werk zij eigenlijk precies deed. Hij had wel geweten dat zij directiesecretaresse was, maar ze had hem nooit verteld dat ze de persoonlijke secretaresse was van Christina McAllister, de steenrijke multimiljardaire die de eigenaresse was van het enorme Scottwell- concern. En ze had hem ook niet verteld dat het nettoloon dat ze daarvoor ontving precies zevenentwintig keer zo hoog was als het zijne. Jenny bleek het ook goed gedaan te hebben op de effectenbeurs en ze bleek geen enkele moeite te hebben om de villa, waarin ze inmiddels al weer vijf jaar gelukkig woonden, te kopen. Een huis van anderhalf miljoen dollar, zonder hypotheek! George had het er even moeilijk mee gehad dat zijn vrouw zoveel meer verdiende dan hij, maar hij had er zich uiteindelijk in geschikt en zijn baan opgegeven. Waarom zou hij zich zestig uur in de week uitsloven als kok in een restaurant, terwijl zijn vrouw met haar werk veel en veel meer verdiende? Hij had bewust gekozen voor een leven als huisman, en dat bleek in zo'n groot huis als dit nog een hele taak te zijn. Het enige nadeel van het beroep van zijn vrouw was dat ze soms wel eens een tijdje weg was. Ook nu was dat weer het geval. Ze had hem verteld dat ze met haar bazin drie weken naar het buitenland moest. Gelukkig was er alweer een week van verstreken en ze belde hem elke dag wel een keer op. Ook deze keer was zij het die aan de telefoon was. Ze had verrassend nieuws. Ze vertelde hem dat ze weer terug was in Californië, maar dat ze de komende week nog bij haar bazin moest blijven in een landhuis vlakbij Wasco, in Central Valley. Ze vertelde dat Chris haar toestemming had gegeven om hem ook uit te nodigen. 'Het is hier prachtig, George! Pak snel de auto en kom ook hierheen. Je zult hier genieten!' Ze legde hem precies uit hoe hij het landhuis kon vinden en hij was meteen begonnen met het pakken van de koffers en een uur later zat hij al in zijn auto. Het was maar een kleine tweehonderd kilometer rijden vanaf Los Angeles en het was niet erg druk op de weg. Om vier uur in de middag reed hij de brede oprijlaan van het enorme landhuis op. Jenny had niets te veel gezegd. Het leek wel een paleis. George schatte dat het wel twintig keer zo groot was als hun eigen riante villa. Hij had moeten stoppen voor een grote poort en hij had zijn naam moeten zeggen door de intercom. Het bleek dat hij inderdaad verwacht werd en het grote toegangshek werd voor hem opengezwaaid. Hij liep de trap op naar de enorme voordeur van het huis en hij belde aan. Er werd snel opengedaan. Er stond een vrij kleine vrouw van middelbare leeftijd voor hem. 'Hallo, u bent George Moreni, is het niet? We verwachtten u al. Ik ben Susan Williams. Komt u toch binnen. Uw vrouw zit al te popelen van ongeduld!' George liep naar binnen. Het huis bleek van binnen net zo groot als van buiten. De plafonds waren wel vier meter hoog en George merkte ook op dat alle deuren in het gebouw erg groot waren. Ze waren drie meter hoog en de deurknoppen zaten op schouderhoogte. 'U kunt uw bagage gewoon in uw auto laten zitten, als u mij de sleutels geeft parkeren wij hem in één van de garages.' George wist dat Susan Williams één van de onderdirecteuren van Scottwell was en hij had haar foto meerdere keren in de krant gezien, dus wist hij dat het veilig was de sleutels van zijn Ferrari aan haar te geven. Ze liepen samen een hele brede trap op en Susan leidde hem een kamer binnen. 'Dit is de kamer van Jenny. Gaat u maar vast naar binnen. Ze zal zo wel komen en u de rest van het huis laten zien.' George ging naar binnen en hij ging meteen op het enorme bed liggen. Het leek werkelijk wel alsof alles in dit huis groot moest zijn. Hij schatte dat dit lits-jumeaux wel vier bij vier meter moest meten. Hij sloot zijn ogen. Hij moest even zijn weggedoezeld want toen hij even later wakker werd hoorde hij gespetter uit de badkamer komen die blijkbaar ook bij deze kamer hoorde. George ontdekte dat er ook nog een deur was die naar een keuken leidde. Dit gastenvertrek was luxer dan de huwelijkssuite van het Hilton-hotel! 'Schat, ben je wakker geworden?', hoorde hij zijn vrouw roepen vanuit de badkamer. 'Ik zag dat je in slaap was gevallen en ik wilde je niet wakker maken. Daarom ben ik me maar gaan douchen. Kom maar hier bij me, de deur is open!' George glimlachte. Hij wist wat deze uitnodiging te betekenen had. Snel trok hij zijn kleren uit en naakt liep hij naar de badkamerdeur, die ook al net zulke absurde afmetingen had als alle deuren in dit huis. Zijn vrouw stond te neuriën achter het douchegordijn, dat helemaal vanaf het hoge plafond tot aan de grond naar beneden viel. Vlug trok hij het douchegordijn opzij... en hij kreeg bijna een hartaanval. Het was inderdaad Jenny Moreni, zijn vrouw, hij kon haar stem herkennen en ook haar gelaatstrekken onder haar grote bos blond haar waren hetzelfde gebleven. Maar verder was alles aan haar veranderd. Hij en Jenny hadden altijd voor elkaar geschapen geleken. Ze waren allebei 1,73 meter lang en 68 kilogram zwaar geweest toen ze trouwden. Ze konden elkaar, letterlijk en figuurlijk, altijd recht in de ogen kijken. Maar dat was nu veranderd. George moest zijn hoofd helemaal achterin zijn nek leggen om zijn vrouw goed te kunnen zien. Mijn God, ze moest nu wel een meter langer zijn dan hij! 'Jenny!', riep hij uit, nadat hij zijn verstand weer bij elkaar had geraapt. 'Wat is er met je gebeurd?' 'Precies hetzelfde als wat er binnenkort met alle vrouwen in de wereld gaat gebeuren!', antwoordde ze vrolijk, 'ik ben een beetje gegroeid!' 'Maar hoe... wat...?' George's ogen vlogen over het lichaam van zijn vrouw. Ze was altijd een stevige, voluptueuze vrouw geweest, en George had altijd gedacht dat er in heel Amerika geen mooiere te vinden was, maar wat hij nu zag... Haar grote volle borsten waren gegroeid tot onmogelijke afmetingen. George schatte dat ze minstens vijftig kilogram per stuk moesten wegen. En het lichaam waaraan ze vastzaten! Vergeleken met de spieren van zijn vrouw leek Arnold Schwarzenegger in zijn beste jaren wel op een kleuter! De aanblik van Jenny wond hem erg op en zijn penis reageerde door stijver te worden dan het ooit was geweest. 'Ik leg het je straks wel uit wat er precies aan de hand is', zei Jenny, 'maar eerst doen we wat anders!' Ze pakte haar man vast en tilde hem op zodat hij in een horizontale positie op haar kolossale boezem kwam te liggen. Daarna begon ze hem stevig te tongzoenen. In de daaropvolgende twee uren kwam er alleen nog gekreun en gesteun uit de badkamer...