Het Neutrino-effect, deel 6. Geschreven door Gjakkes. Weer drie vrouwen ondergaan het Neutrino-effect. VI Onder een daverend applaus betrad het voltallige bestuur van Femex de vergaderzaal. Vice-voorzitter Susan Williams liep voorop, gevolgd door de andere leden van het hoofdbestuur. Toen Christina McAllister als laatste de zaal binnen kwam, zwol het applaus nog harder aan. Onmiddellijk vestigden alle ogen zich op haar imposante 2,96 meter lange gestalte. Daardoor viel het slechts weinigen op dat er na haar nog drie vrouwen de zaal betraden, achtereenvolgens Sarah Hughes, Lydia van Dijk en Leila al-Djeddah. Susan betrad het spreekgestoelte en heette iedereen hartelijk welkom. Chris had er voor gekozen dat zij vanavond de vergadering zou leiden, ze was bang dat zijzelf met haar formidabele lichaam zoveel indruk zou maken dat de leden van Femex te geïmponeerd zouden zijn om nog tot een fatsoenlijke meningsuitwisseling te komen. Nee, Susan zou vandaag de vergadering leiden en aan de leden het plan voorleggen dat ze gisteren hadden gemaakt. Toch bleven nog vele blikken op haar gericht, hoewel ze zich helemaal had teruggetrokken in een hoekje van de zaal, waar ze haar ijzeren bank had neergezet. Ze had vandaag eindelijk weer eens fatsoenlijke kleding aan. Gisteren had ze nog één van de elastische pakjes gedragen die ze speciaal voor Carla Walters gemaakt hadden. Het was veel te klein voor haar geweest maar het had haar ten minste enigszins bedekt. Vanmiddag waren de nieuwe kleren gekomen, die uiteraard speciaal in haar maat waren gemaakt. Al haar kleding moest vanaf nu erg elastisch zijn, omdat normale kleding bij de minste of geringste beweging meteen kapot zou scheuren. Ook had ze vanmiddag vernomen hoe het met de schoonmaker was afgelopen. Hij had vierentwintig uur in coma gelegen, maar was vanochtend weer bij kennis gekomen. Hij had inderdaad een schedelbasisfractuur en een zware hersenschudding. Gelukkig had hij geen hersenletsel, maar hij kon zich van de afgelopen week helemaal niets meer herinneren. Verder had hij zijn bekken op twee plaatsen gebroken, evenals zijn linkerbovenbeen. Bovendien was zijn hele lichaam bedekt met kneuzingen, waarbij de doktoren hadden opgemerkt dat de ernstigste verwondingen gek genoeg bij zijn geslachtsdelen zaten. Zijn rug bleek de harde klap tegen de muur zonder blijvend letsel te hebben doorstaan. De doktoren hadden verwacht dat hij weer volledig zou herstellen, maar dat hij het eerste halfjaar seks wel kon vergeten. Chris moest glimlachen. Ze was erg opgelucht dat hij weer gezond zou worden. Het feit dat hij geheugenverlies had en er zich niets meer van kon herinneren was helemaal mooi meegenomen. In de toekomst zou ze zich over hem geen zorgen meer hoeven te maken. De rest van de dag had ze zich bezig gehouden met het verder uitwerken van de gisteren gemaakte plannen. De plannen die Susan op dit moment uitvoerig zat toe te lichten aan de algemene vergadering. Ze merkte tevreden op dat de aandacht van de vrouwen in de zaal langzaam steeds meer op Susan werd gericht, de plannen die ze aan de vergadering voorlegde waren dan ook bepaald spectaculair te noemen. Het duurde meer dan twee uur voordat Susan klaar was met haar toelichting. Ze nam een slokje water en schorste vervolgens de vergadering. 'Ook vanavond hebben we voor u weer een voortreffelijk diner bereid, dat beneden reeds in de eetzaal op u staat te wachten. Na het diner hebt u allen de gelegenheid om te reageren op onze plannen, vragen te stellen, en uw eigen ideeën te spuien.' Iedereen stond op en liep naar beneden. Er heerste een vrolijke en opgewonden sfeer tijdens het diner. Chris had de indruk dat haar plannen goed door de vergadering waren ontvangen. Maar dat zou na de pauze wel blijken. Om halftwaalf opende Susan het tweede deel van de vergadering. Ze hadden afgesproken dat Chris vanaf dit moment een actievere rol zou gaan spelen en ze hadden haar bank daarom nu midden op het podium neergezet. Zoals ze had verwacht kwam er een spervuur van vragen en opmerkingen op hen af. 'Kunnen de voorbereidingen echt binnen drie weken gerealiseerd worden?', 'Waarom is er specifiek voor deze drie gebieden gekozen?', 'Werkt het neutrino-effect ook bij kinderen?', 'Kan mijn land ook niet als testgebied functioneren?', en zo ging het maar door. De eenvoudige vragen werden door Susan beantwoord. Dankzij haar messcherpe verstand had Chris ook op de moeilijkste vragen een antwoord paraat. Zo kon ze de zaal vertellen dat het delta-gen bij meisjes beneden de achttien jaar nog niet volledig ontwikkeld was en dat ze verwachtte dat zij daarom nog niet in staat zouden zijn energie van neutrino's af te tappen. Er ontstond commotie in de zaal bij het antwoord op de laatste vraag: 'Welke leden van Femex zullen binnenkort ook de transformatie mogen ondergaan?' Ze antwoordde: 'Het is van belang dat alle afdelingen van Femex door u op de hoogte worden gesteld. Het is daarbij belangrijk dat zij volledig overtuigd worden. Daarom zult u allen vanavond enkele exemplaren van de genactivator meekrijgen. Eén ervan zult u zelf dienen in te nemen. De anderen zult u aan uw belangrijkste medewerksters uitreiken. Als de leden van Femex het niet met hun eigen ogen kunnen zien, zullen ze u niet willen geloven. En vergeet niet, het neutrino-effect versterkt niet alleen uw lichaam, ook uw verstand wordt veel scherper. U zult in staat zijn uw afdeling van Femex na de transformatie veel beter te leiden dan voorheen. Zolang het neutrino-effect nog niet wereldwijd bekend is, zult u echter na uw metamorfose verborgen moeten blijven voor de buitenwereld. Als over drie weken de transformatie van de vrouwen in Kansas, Nederland en Koeweit eenmaal een feit is, kunt u zich weer normaal op straat vertonen, ookal woont u niet in één van de drie testgebieden. Over drie weken zal ik namens Scottwell een persconferentie houden en aan de wereld meedelen dat wij verantwoordelijk zijn voor de transformatie van de vrouwen in de drie gebieden. De naam Femex zal daarbij voorlopig nog niet genoemd worden. U zult ieder in uw land vanaf dat moment namens Scottwell op de voorgrond treden en zoveel mogelijk interviews geven aan de diverse media. De naam Femex, en het plan van de wereldwijde verspreiding mogen dan niet genoemd worden! Zeg ze alleen dat er mogelijk in de toekomst ook andere gebieden en landen getransformeerd zullen worden, maar dat u nog niet weet welke. Tegen die tijd zal ik aan u allen een ruime voorraad activatorpillen verstrekt hebben, die u dan uit kunt reiken aan ernstig zieke vrouwen. Zij zullen door de pillen geheel herstellen, waardoor onze populariteit enorm zal toenemen.' Er werd nog een interessante vraag gesteld: 'Wat gaan we doen als blijkt dat getransformeerde vrouwen in de testgebieden niet meer in staat blijken te zijn nakomelingen te krijgen?' Chris zweeg even. 'Dat is de lastigste vraag. We kunnen dan in ieder geval ons huidige plan niet verder doorvoeren. We denken eraan om dan in ieder geval aan alle vrouwen in de wereld van veertig jaar en ouder de activator te verstrekken. Maar hoe dat op de maatschappij zal uitwerken en wat de gevolgen daarvan zullen zijn, kunnen we nu nog niet goed beoordelen. We gaan er voorlopig vanuit dat dit niet nodig zal blijken en dat getransformeerde vrouwen nog gewoon kinderen zullen kunnen krijgen. Ik kan u al meedelen uit eigen ervaring dat seks in ieder geval nog heel goed mogelijk is!', zei ze lachend. 'Je moet er alleen wel een heel stuk voorzichtiger bij zijn!' Ze behandelde nog enkele vragen maar uiteindelijk stemden alle aanwezige leden unaniem met het bestuursvoorstel in. 'Uitstekend!', riep Chris. Dan beginnen we nu met de distributie van de pillen, die u mee naar huis kunt nemen. Ze had voor elke vrouw een pakketje met één of meerdere pillen klaarliggen. Het was nog een hele klus geweest te beoordelen hoeveel pillen elke afdeling voorlopig nodig zou hebben. Leila en Sarah Hughes kregen allebei een grote zak met pillen, en Lydia van Dijk kreeg er zelfs drie. Vervolgens wendde Chris zich weer tot de zaal. Zoals u ziet hebben wij vandaag drie speciale gasten aan onze bestuurstafel. Het zijn de drie voorzitters van Femex-Kansas, Femex-Nederland en Femex-Koeweit, respectievelijk Sarah Hughes, Lydia van Dijk en Leila al-Djeddah. Zij zullen de dagelijkse leiding in handen hebben over de operaties in de drie gebieden. Ze zullen daarbij alleen aan mij verantwoording afleggen.' Er kwam een spontaan applaus uit de zaal. Chris vervolgde: 'Om deze taak tot een goed einde te kunnen brengen, hebben we besloten dat zij de eer zullen hebben om nu, als derde, vierde, en vijfde vrouw in de geschiedenis, het neutrino-effect te mogen ondergaan. Dames, komt u maar naar voren!' Er ontstond weer grote opwinding in de zaal. Menigeen stond op om maar goed te kunnen zien wat er nu ging gebeuren. Sarah Hughes kwam als eerste naar voren. Ze was een lange, stevige, zwarte Amerikaanse vrouw van ongeveer veertig jaar. Mede dankzij haar lengte van 1,93 meter had ze vroeger professioneel basketbal gespeeld. Ze droeg een strak leren pak. Ze nam het pilletje in en slikte het zonder water in één keer door. BANG! Stukjes leer vlogen plotseling de hele vergaderzaal door. Waar eerst een lange, forse vrouw had gestaan stond nu een gigantische, naakte zwarte reuzin met enorme spieren en met een paar zeppelins als borsten. Ze was gegroeid tot de onvoorstelbare lengte van 3,15 meter en haar hoofd paste nog maar net onder het plafond. Vervolgens trad Lydia van Dijk op de voorgrond. Zij was een spontane, jonge, Hollandse meid en met haar 1,70 meter van gemiddelde lengte. Haar lange, zwarte haren kwamen tot halverwege haar rug. Zij legde het pilletje op haar tong en slikte het door met behulp van een glaasje water. KRAK! Ook haar kleren werden helemaal uiteengereten toen het neutrino-effect zijn werk deed. Een 2,78 meter lange godin keek nu de zaal rond. Ten slotte was Leila al-Djeddah aan de beurt. Zij was met haar 55 jaar de oudste van het trio en haar haar was al helemaal grijs. Ze was een beetje zenuwachtig en slikte het pilletje daarom meteen maar door. RATS! Ook haar oosterse kledij bleek niet bestand tegen de plotselinge groeistuip. Binnen een fractie van een seconde was de oude 1,57 meter lange vrouw veranderd in een jonge gespierde amazone van 2,57 meter. Onmiddellijk waren ook de zenuwen van haar af gevallen en lachend bekeek ze de wereld van een meter hoger dan ze gewend was. 'Dames!', Christina McAllister richtte zich weer tot de zaal. 'Hierbij sluit ik de vergadering. Denkt u eraan dat u uw pil niet inneemt voordat u weer thuis bent! Anders vrees ik dat u uw vliegtuig zult missen! Lydia, Leila en ook Sarah zullen straks met een privé-vliegtuig van Scottwell naar huis worden gevlogen, maar het zal te veel tijd kosten om dit voor u allemaal te regelen. Wacht dus met innemen! Houd er verder rekening mee dat er over ongeveer een week of vijf weer een algemene vergadering zal zijn. Waar en wanneer hoort u nog wel. Het zal in ieder geval niet hier zijn. Dit gebouw is helaas te klein voor ons geworden. Het is zelfs zo dat Sarah, Lydia, ikzelf en misschien ook Leila niet meer normaal met de lift naar beneden kunnen. We zullen daarom nu uit het raam moeten springen. De duisternis zal onze aftocht hopelijk afschermen. We hebben beneden een stuk terrein met containers afgezet, zodat niemand ons beneden op de grond zal kunnen zien. Een grote geblindeerde autobus met een extra brede toegangsdeur zal ons de stad uitrijden. Lydia, Leila, Sarah, komen jullie mee?' Met hun vieren liepen ze naar één van de grote ramen van de vergaderzaal. Normaal konden deze natuurlijk niet open, maar er was speciaal vandaag een groot schuifraam geïnstalleerd. Chris schoof het enorme raam helemaal open. Er woei, op deze hoogte van 270 meter boven de grond, een frisse wind. 'Denk eraan, dames, zet je niet af! Als je dat doet zul je waarschijnlijk buiten de door ons afgezette zone landen. Bovendien zijn jullie benen nu zo krachtig geworden dat er misschien wel ernstige schade aan het gebouw zou worden toegebracht!' Ze stapten daarom met zijn vieren gewoon tegelijk uit het raam. Lydia verbaasde zich erover dat ze helemaal geen angst voelde toen ze het deed. Ze sprong verdorie meer dan tweehonderd meter naar beneden, en dan te bedenken dat ze altijd een beetje hoogtevrees had gehad! Zachtjes gleden ze door de lucht. Het leek helemaal niet hard te gaan. Vlak voor de landing spande ze haar benen een beetje en ze landde op haar tenen. Ze had er eigenlijk op gerekend dat ze een klap zou voelen en door haar knieën zou moeten gaan. Het voelde echter alsof ze van een drempel was gestapt. Haar benen konden de sprong zo gemakkelijk verwerken dat ze helemaal niet doorbogen. Ze bleef gewoon op haar tenen staan. Zelfs haar hielen zakten niet door. Dat het toch een flinke klap moest zijn geweest kon ze alleen zien aan het beton dat onder haar voeten wegspatte, waardoor haar benen tot halverwege de knieën in de grond zakten. Ze zag dat ook de drie anderen goed waren geland, en samen liepen ze naar de grote geblindeerde bus die honderd meter verderop op hen stond te wachten.