Het Neutrino-effect, deel 3. Geschreven door Gjakkes. Ook Chris ondergaat het Neutrino-effect. Lydia van Dijk stapte door de hoofdingang van de grote wolkenkrabber waarin Scottwell gevestigd was. Ze was moe. Het was een lange reis geweest van Schiphol naar Los Angeles. Ze had enkele dagen niet naar haar e-mail gekeken, en was er daarom pas op het laatste moment achtergekomen dat er voor vanavond een spoedvergadering was ingelast door het hoofdbestuur van Femex. Ze had nog net een vlucht kunnen boeken die haar op tijd in L.A. had gebracht. Lydia van Dijk was één van de rijkste en machtigste vrouwen van heel Europa, hoewel ze het tot nu toe steeds gered had te voorkomen dat haar naam in het jaarlijkse rijtje van rijkste Nederlanders werd genoemd. Het feit dat ze de voorzitter was van de Raad van Commissarissen van de uitgeverij van het blad dat deze lijst jaarlijks publiceerde, had daar zeker mee te maken. Behalve rijk en machtig was Lydia ook de voorzitter van Femex-Nederland, en daarom was haar aanwezigheid vanavond op deze onverwachte algemene bestuursvergadering van Femex vereist. Ze vroeg zich af wat er in hemelsnaam zo belangrijk was dat er op stel en sprong zo'n grote vergadering moest worden georganiseerd. Ze stapte in de lift en drukte op het bovenste knopje van de 71e etage. Enkele minuten later ging de liftdeur open en was ze boven. Ze moest haar paspoort laten zien ter identificatie en mocht toen doorlopen naar de grote algemene vergaderzaal. Er stonden zo'n driehonderd stoelen in de zaal en ze waren al voor meer dan de helft bezet door vrouwen afkomstig uit de gehele wereld. Er waren vijftien rijen van ieder twintig stoelen. Femex kende een strikte hiërarchie, die noodzakelijk werd geacht om de vereniging geheim te houden voor de buitenwereld, en Lydia wist op welke rij zij plaats moest nemen. Ze koos een stoeltje in de vierde rij van voren, de plaats waar ze hoorde, het recht op een plaatsje op de eerste drie rijen had ze nog niet verdiend. Geleidelijk stroomde de zaal vol en om acht uur was iedereen aanwezig. De meeste vrouwen kende ze goed, hoewel er toch ook altijd weer nieuwe gezichten bij zaten, vooral in de achterste rijen. Als laatste kwam Christina McAllister binnen, samen met de vijf andere leden van het hoofdbestuur en een wat oudere vrouw van circa 65 jaar die ze niet kende, en zij namen plaats achter de bestuurstafel op het podium, voorin de zaal. Christina opende de vergadering: 'Beste vriendinnen', begon ze, 'het doet me deugd om te zien dat u het allemaal heeft gered om op tijd bij deze onverwachte algemene vergadering van Femex aanwezig te zijn. Een ingelaste spoedvergadering! In de achttien jaar dat onze vereniging bestaat een unicum. Nog nooit is er een reden geweest die zo dringend was om hiertoe over te gaan. Maar de ontdekking die wij kort geleden hebben gedaan geeft daar alle reden toe. Ik ben ervan overtuigd dat u het aan het einde van deze vergadering daar volledig mee eens zult zijn. Ik zal u nu een verhaal vertellen dat u hoogstwaarschijnlijk niet zult kunnen geloven. Het is echter de volledige waarheid. Het bewijs zult u vanavond nog zelf te zien krijgen.' En vervolgens vertelde Chris het hele verhaal van de beide professoren en de doodzieke Carla Walters aan haar vriendinnen, de leiders van de diverse onderafdelingen van Femex. Ze liet aan iedereen een kopie overhandigen van het lijvige onderzoeksrapport, maar ze kon al spoedig duidelijk merken dat er in de zaal veel ongeloof begon te heersen over het verhaal dat ze te vertellen had. Toen ze haar verhaal had beëindigd zei ze dan ook: 'Beste vriendinnen, ik kan aan uw gezichten zien dat u denkt dat ik hier slechts grote onzin heb lopen vertellen en dat u denkt dat ik plotseling overspannen ben geworden en er eens een tijdje tussenuit moet. Ik kan u daarin slechts gelijk geven, in uw situatie had ik dit verhaal ook afgedaan als apekool. Het verschil met u is echter dat ik Carla Walters in levenden lijve heb gezien, en ik heb ook enkele van de ongelooflijke dingen gezien tot waartoe ze in staat is. Het is daarom dat ik dacht dat het goed zou zijn als u haar ook te zien kreeg, de moeder van onze speciale gaste van vandaag, Denise Walters, die met ons achter de bestuurstafel zit.' Ze knikte naar de oudere grijze vrouw. 'Dames, hier is Carla Walters!' De grote deuren achter het podium van de vergaderzaal zwaaiden open en Carla Walters kwam de zaal binnen. Het geroezemoes, dat tijdens de toespraak van Christina McAllister steeds luider te horen was geweest, verstomde onmiddellijk. Het werd doodstil in de zaal. Lydia kon haar ogen niet geloven. Daar was ze inderdaad. Wat een vrouw!!! Ze was 2,34 meter lang, had ze gehoord, en ze woog meer dan een halve ton. Het had haar ongeloofwaardig in de oren geklonken, maar de aanblik van deze massief gespierde reuzin deed haar beseffen dat het allemaal waar was. Om het effect te versterken, en omdat er vanavond toch alleen maar vrouwen aanwezig waren, hadden ze besloten Carla geheel naakt naar binnen te laten lopen, zodat iedereen een optimaal beeld van haar ongelooflijke lichaam kon krijgen. Haar spieren waren gewoonweg onvoorstelbaar. Veel en veel zwaarder en massiever dan van welke mannelijke bodybuilder ook, ofschoon ze er veel natuurlijker en soepeler uitzagen. Er liepen geen aders overheen en het vetpercentage leek bij haar ook hoger dan bij bodybuilders gebruikelijk is. In feite zag ze er behalve gespierd ook erg voluptueus uit met haar lichaamsbouw en de werkelijk gigantische volle borsten die ze met zich meedroeg. Haar gezicht leek daarentegen wel op dat van een jonge meid. Ze begon te spreken. Hoewel ze geen microfoon droeg was haar stem zo krachtig dat iedereen in de zaal haar gemakkelijk kon verstaan. 'Goedenavond. Ik ben Carla Walters. Ik ben 93 jaar oud, al zie ik er tegenwoordig niet meer zo uit.' Haar zoete stemgeluid was betoverend sexy. 'Christina heeft me gevraagd u te overtuigen van de juistheid van haar verhaal. Wel, zoals u ziet besta ik wel degelijk...', ze pakte vervolgens een dikke ijzeren spoorstaaf van twee meter lengte die daar voor haar op de grond was klaargelegd en ze verboog de staaf met haar beide handen alsof het een dropveter was, '... en zoals u nu ziet ben ik inderdaad onwaarschijnlijk sterk geworden.' Ze gaf het kromgebogen stuk spoorrail aan de mensen in de zaal om zo aan iedereen te laten zien dat het inderdaad een stalen spoorstaaf was. De meeste vrouwen konden het gewicht van de staaf niet eens tillen. De dames in de zaal waren inmiddels van de eerste schrik bekomen, en er brak nu een hels kabaal los. Het duurde enkele minuten voordat Chris de zaal weer onder controle had. 'Dames, dames!', riep ze door de microfoon, 'ik begrijp dat u opgewonden bent geraakt door wat u heeft gezien en gehoord. We hebben daarom besloten de vergadering voor anderhalf uur te schorsen voor een diner beneden in de eetzaal op de 70e verdieping. In het tweede deel van de vergadering zullen wij de ontstane situatie bespreken en beslissen wat er verder gedaan moet worden. Ik kan u inmiddels al wel vertellen dat ik voor overmorgen een nieuwe algemene vergadering gepland heb. Ik verwacht dat u tijd nodig zult hebben om de huidige situatie te overdenken en het onderzoeksrapport goed te bestuderen. Hierbij schors ik de vergadering!' Iedereen stond op en liep de zaal uit. Er was een speciale brede trap aangelegd tussen de 71e en de 70e verdieping, zodat iedereen snel in de grote eetzaal kon zijn. Ook Carla Walters was er. Ze at echter niet mee, maar ze probeerde met zoveel mogelijk Femex-leden in gesprek te komen. Het diner was voortreffelijk en de sfeer die enigszins gespannen was geworden, werd gaandeweg aanmerkelijk vriendelijker. Om halfelf ging iedereen weer naar boven. 'Beste vriendinnen', hervatte Chris de vergadering, 'in het eerste deel van de vergadering heb ik u reeds het één en ander verteld. Ik heb u echter de exacte wetenschappelijke achtergrond, hoe Carla zo is geworden, nog onthouden.' Ze vervolgde met een zo nauwkeurig mogelijke wetenschappelijke verhandeling, door de wetenschappelijke afdeling van Femex opgesteld, waar ze zelf ook nog niet alles van begreep. Ze kon voelen hoe de aandacht van haar publiek verslapte, en dat veel ogen op Carla Walters gericht waren, die op een speciale ijzeren bank in de hoek van de zaal was gaan zitten. Nadat ze na een half uur klaar was met haar ingewikkelde verhaal, nam ze een slokje water. Ze vervolgde: 'Hoewel het laboratorium van professor Jennings helemaal is afgebrand en al zijn onderzoeksgegevens verloren zijn gegaan, bleken wij, mede dankzij het fantastische exacte geheugen van Carla Walters, in staat de chemische substantie te fabriceren, die in staat is dit gen, dat we vanaf nu maar het delta-gen zullen noemen, te activeren. Ik heb dit middeltje in pilvorm nu bij me.' Ze toonde de zaal een doordrukstrip met daarin één klein pilletje. 'We hebben het tot op dit moment nog niet aangedurfd het opnieuw op iemand uit te testen.' Ze zweeg even. Nu kwam het grote moment. 'Het drong daarom tot me door dat ik, als leidster van Femex, de enig aangewezen persoon was die de verantwoordelijkheid op me zou kunnen nemen om als nieuw proefkonijn te fungeren. Dus daar gaat-ie dan. Op hoop van zegen!' Ze schonk een nieuw glaasje water in en drukte met haar handen het pilletje uit de strip. Ze kon al horen dat er grote opwinding ontstond in de zaal. Ze had aan niemand behalve Carla laten weten dat ze dit zou gaan doen. Ze stopte het pilletje in haar mond en nam een slokje water om het door te slikken. Vervolgens deed ze een schietgebedje. Aanvankelijk gebeurde er niets. Het leek voor Chris een eeuwigheid te duren, maar achteraf bleek het slechts ongeveer anderhalve seconde geweest te zijn. Toen voelde ze ineens iets dat het beste omschreven kan worden als het grootste orgasme dat ze ooit in haar leven had gehad. Ze voelde zich daarna even duizelig en deed haar ogen dicht. Meteen daarna deed ze ze weer open. Chris keek enigszins verward om haar heen. De zaal leek ineens veel kleiner geworden. De dames in de zaal waren erg geschrokken en de meeste waren gaan staan, toch leek ze nog op iedereen neer te kijken. Ze voelde zich geweldig, alle vermoeidheid leek van haar af te zijn gevallen. Ze keek eens naar haar eigen lichaam en ze stond perplex. Ze was spiernaakt. Het mantelpakje dat ze aan had gehad lag in flarden gescheurd om haar heen op de grond en dat gold ook voor haar onderkleding en zelfs haar schoenen waren helemaal verpletterd. Ze merkte op dat ze moeite had om de dames op de eerste rijen te zien vanwege de kolossale borsten die ze nu plotseling bezat. Ze ontdekte dat ze met haar handen nog maar net haar eigen tepels kon bereiken. Carla Walters was opgestaan en naast haar gaan staan. Nu moest Chris zelf ook schrikken. Ze had verwacht dat ze nu ongeveer even groot als Carla zou zijn geworden, maar tot haar verbijstering kwam Carla nog maar net met haar hoofd tot aan haar formidabele nieuwe borsten! Zij was nog minstens een halve meter langer dan de reuzin! Onmiddellijk schoot door haar hoofd dat het oorspronkelijke verschil in lengte tussen haar 1,81 meter en de 1,43 meter van Carla weer was hersteld. Waarom had ze daar verdorie geen rekening mee gehouden?! Carla gaf haar echter een bemoedigend knikje en ze gaf haar de eerder door haar kromgebogen spoorrail, zoals ze vooraf hadden afgesproken. Chris pakte de beide uiteinden van de staaf vast en probeerde hem weer recht te trekken. Ze was echter nog niet aan haar nieuwe lichaam gewend en ze zette veel te veel kracht. Ze trok de rail niet alleen onmiddellijk recht, maar ze trok zo hard dat de spoorstaaf helemaal uit elkaar werd getrokken. Uiteindelijk had ze twee stukken rails in haar handen. Zonder gebruik te maken van de microfoon vervolgde ze met haar nieuwe, zoetere en veel krachtiger geworden stem: 'Hierbij sluit ik de vergadering. Ik verwacht u allen overmorgen om dezelfde tijd weer hier!' Samen met Carla liep ze door de grote deur de zaal uit, waarbij ze zich nog flink moest bukken om haar hoofd niet te stoten aan de 2,55 meter hoge deuropening, en ze lieten de zaal achter in complete wanorde.