Het neutrino-effect, deel 1. Geschreven door Gjakkes. De doodzieke Carla Walters verandert in een reuzin. I Christina McAllister zat achter haar bureau op de bovenste etage van het Scottwell-gebouw. Zij had het elektronicabedrijf zelf veertien jaar geleden opgericht, toen ze nog maar achttien jaar oud was. Nu was het uitgegroeid tot één van de grootste multinationals in de wereld, en zij had nog altijd de dagelijkse leiding in handen. Ze was trots op haar succes, hoewel ze van mening was dat het voor haar als vrouw in deze mannenwereld uiteraard heel eenvoudig was geweest. Behalve directeur van Scottwell was Christina (of Chris, zoals iedereen haar noemde) namelijk ook de voorzitter van en de stuwende kracht achter de Femex- beweging. Femex was door haar en een aantal van haar oude schoolvriendinnen opgericht, drie jaar voordat ze met Scottwell begon. Het was een geheime vereniging voor vrouwen met nogal extreem feministische opvattingen. De basisgedachte van Femex was dat mannen en vrouwen helemaal niet gelijkwaardig aan elkaar waren. Nee, volgens Femex waren vrouwen ver boven de mannen verheven. Het doel van de vereniging was te streven naar een wereld waarin vrouwen alle leidinggevende en bestuurlijke functies in handen zouden hebben. Voor de mannen zouden dan alleen het zware lichamelijke werk en het dagelijkse werk in en om het huis over blijven. Volgens Chris zou een dergelijke wereld veel efficiënter en vreedzamer zijn dan de huidige. Het succes van haar eigen, bijna geheel uit vrouwen bestaande bedrijf, was daar het overtuigende bewijs van, vond ze. Ze was die morgen opgebeld door één van haar belangrijkste medewerkers uit de Femex-beweging. Ze had ongewoon opgewonden geklonken door de telefoon. 'Ik heb enkele mensen ontmoet, die moet je gewoon spreken, Chris! Dit kan een gigantische doorbraak voor onze beweging betekenen!', had ze gezegd. En dus had Chris voor vandaag een afspraak geregeld. Haar agenda had eigenlijk voor de eerste drie maanden geen ruimte meer geboden, maar gezien de opwinding van haar vriendin had ze besloten haar afspraken omtrent de overname van een in financiële nood verkerend groot internationaal verzekeringsbedrijf af te zeggen. Daar ging de telefoon. Het was Jenny, haar secretaresse: 'Eh, mevrouw. Er zijn hier drie mensen, twee mannen en... eh, een vrouw, die beweren een afspraak met u te hebben.' Ze klonk erg verward, iets wat ze van haar secretaresse helemaal niet gewend was. 'Dat klopt, laat ze maar binnen, Jenny.' 'Goed, mevrouw.' De deur ging open. Er kwam een man binnen. Hij was vrij klein, hooguit 1,70 meter, en erg mager. Hij was eigenlijk een schoolvoorbeeld van een zogenaamde 'nerd'. Hij had een onverzorgd uiterlijk met lange ongekamde haren en een dito baard en hij droeg een lelijk overhemd en een oude spijkerbroek. Achter hem kwam een tweede man naar binnen. Ook hij was een typische 'nerd', hoewel hij er heel anders uitzag. Waar de eerste man klein en mager was geweest, was deze man erg groot en dik. Hij droeg een bril met dikke glazen. Hij was beter gekamd en geschoren, maar ook hij droeg een lelijk overhemd en een oude broek, maar geen spijkerbroek want die waren in zijn maat hoogstwaarschijnlijk helemaal niet meer verkrijgbaar. Chris dacht dat hij minstens twee meter lang moest zijn en waarschijnlijk woog hij over de 200 kilogram. Ze schatte de beide mannen op midden veertig. Toen kwam de derde persoon binnen. De vrouw. Chris moest ineens naar adem happen. Ongelooflijk!!! Wat was dit?!! De deur naar haar kantoor was bepaald niet klein. Hij was 2,20 meter hoog en meer dan een meter breed. Toch moest de vrouw die nu binnen kwam nog flink met haar hoofd bukken en bovendien moest ze zich zijdelings door de deuropening wurmen omdat ze er anders gewoon te breed voor zou zijn geweest. Zelfs op deze manier viel het nog niet mee omdat de werkelijk enorme borst van de vrouw de deurpost aan de overkant nog raakte. Eenmaal binnen draaide ze zich om en ze verhief zich in haar volle lengte. Het was ongelooflijk. De grote dikke man die voor haar was binnengekomen stond naast haar, maar hij werd compleet overschaduwd door haar ongelooflijke gestalte. Voor de eerste keer in haar leven was Chris sprakeloos. Het duurde zeker een minuut voordat ze weer iets kon zeggen. 'Alstublieft, gaat u toch zitten', en ze gebaarde naar een zithoek die ze aan de andere kant van haar ruime kantoor had laten aanleggen. De twee mannen ploften neer in twee fauteuils. Het viel Chris op dat ze een gespannen indruk maakten en ze hadden allebei grote wallen onder de ogen die de indruk wekten dat ze een week niet geslapen hadden. De vrouw ging op de grote divan zitten. Ze zou ook met geen mogelijkheid in één van haar toch grote fauteuils gepast hebben. Zelfs de divan leek nog wat te klein voor haar en het leek wel of hij wat doorboog onder haar ongetwijfeld enorme gewicht. Chris bekeek dit wereldwonder van een vrouw eens wat beter. Ze was eigenlijk nog maar net een vrouw. Gezien de jonge, knappe gelaatstrekken op haar gezicht zou ze niet veel ouder dan achttien of negentien jaar kunnen zijn. Ze droeg een onduidelijk kleed. Het was waarschijnlijk zelf gemaakt. Het had een gat waar haar hoofd doorheen stak en twee mouwen voor haar armen, maar voor de rest viel de 'jurk' met bloemetjesmotief neer tot op de grond, en het verraadde heel weinig van het lichaam dat er onder zat. Ze had lang, platinablond haar. Chris was van plan geweest de conversatie te starten met een 'wat kan ik voor u doen?', maar de aanblik van deze ongelooflijke vrouw deed haar besluiten anders te beginnen en ze richtte zich direct tot haar. 'Mijn God, wie bent u in hemelsnaam? Of wát bent u eigenlijk?' De mooie, reusachtige jonge vrouw moest lachen. Er verscheen een brede glimlach om haar volle lippen. 'Mijn naam is Carla Walters', zei ze met een betoverend mooie, heldere vrouwelijke stem. 'En ik begrijp dat u doelt op mijn nogal ongewone uiterlijk. Het lijkt me echter het beste dat Will het u vertelt. Hij weet er het meeste van.' Ze wees met haar hoofd naar de kleine magere man die helemaal weggezonken zat in één van de fauteuils. 'Ik ben Will Jennings', sprak de magere onverzorgde man. 'Ik ben, of was, professor in de microbiologie hier op de UCLA in Los Angeles. Dit', hij wees op zijn dikke compagnon, 'is Paul Schnyder, hij is professor in de kernfysica. Hij geeft zowel colleges op de UCLA als op Harvard.' 'Gáf colleges', corrigeerde Paul hem. 'Wij zijn al van onze kindertijd vrienden en ook vandaag nog helpen wij elkaar regelmatig met onze werkzaamheden', ging Will onverstoorbaar verder. Hij moest lachen. 'Waarschijnlijk is er geen andere microbioloog in de wereld die zoveel van kernfysica afweet als ik en er is geen andere kernfysicus die zoveel van microbiologie afweet als hij.' 'Als dat niet zo zou zijn geweest hadden we hier nu niet gezeten', bromde Paul er weer tussendoor. 'Ik ben al jarenlang betrokken bij de strijd tegen kanker', ging Will verder. 'En om die reden houd ik me bezig met het genetisch onderzoek van het menselijk lichaam. Enkele maanden geleden viel het me op dat ik de vorm van een bepaald vrouwelijk gen al eerder had gezien. Het bleek qua vorm een exacte kopie te zijn van de golfstructuur van een bepaald soort neutrino, de delta-neutrino, waar Paul zich de laatste jaren mee bezig houdt. Neutrino's zijn deeltjes zonder massa die vanuit de kosmos onophoudelijk op de aarde neerdalen en er in feite zelfs dwars doorheen vliegen. Wij mensen merken daar normaal gesproken helemaal niks van.' 'Volgens de laatste theorieën echter zijn neutrino's veel meer dan wat ze lijken.' Paul Schnyder ging nu verder met het verhaal van zijn vriend. 'We vermoeden', en met een blik op Carla, 'we wéten nu inmiddels dat de neutrinodeeltjes uit een andere dimensie afkomstig zijn. En we dachten dat het misschien mogelijk zou zijn om de energie die de neutrino's in de andere dimensie bezitten naar de onze over te hevelen. Op die manier zou het hele energieprobleem op aarde in één klap opgelost zijn! We zaten echter nog muurvast met het onderzoek toen Will bij me kwam met het verhaal van dat menselijke vrouwelijke gen dat zo precies leek op een bepaald soort neutrino, de delta-neutrino. We zijn er samen ingedoken en na een lang en ingewikkeld onderzoek zijn we tot de conclusie gekomen dat dit vrouwelijke gen misschien in staat zou zijn de energie van die neutrino's af te tappen.' 'Het betreft hier een slapend gen, dat alleen bij mensen van het vrouwelijk geslacht voorkomt', Will Jennings ging nu weer verder. 'En we hadden geen flauw idee waar het eigenlijk voor dient of gediend heeft. Op dit moment heeft het geen enkele functie meer in het menselijk lichaam. Ik slaagde er echter in een middeltje te fabriceren dat dit slapende gen weer zou wekken. Volgens ons zou het gen als het ontwaakt was misschien een katalyserende werking op de neutrinodeeltjes kunnen hebben. We hadden echter een proefpersoon nodig. Het was duidelijk dat het onderzoek te gevaarlijk was om zomaar op iemand uit te voeren, en omdat het alleen bij mensen zou werken, konden we ook geen dierproeven doen. Uiteindelijk vonden we Carla, een vrouw met leukemie die in de terminale fase van haar ziekte was aangekomen en hooguit nog enkele dagen te leven had. Ze stemde toe om het middel in te nemen. Ze was uit het ziekenhuis ontslagen omdat ze graag thuis wilde sterven, en het is daar dat we haar eergisteren om 8.05 uur in de morgen het middel toedienden. De gevolgen waren uiterst verrassend.' 'Ik begrijp wat u bedoelt', zei Chris, naar Carla kijkend. 'De hele metamorfose heeft niet langer dan ongeveer twee seconden geduurd. Eerst lag daar nog een kleine, oude, doodzieke vrouw op haar bed en BOEM, daar was ineens een 2,33 meter lange, 520 kilogram zware supergespierde amazone die naakt tussen de kapotgescheurde kleren op haar bed lag, dat het daarna onmiddellijk onder haar gewicht begaf.' Will vertelde het op een manier alsof hij het weer voor zijn ogen zag gebeuren. 'Ze stond meteen op en vertelde ons dat ze zich ineens kerngezond voelde. Nadat ze zich in enkele dekens gewikkeld had om zo haar lichaam te bedekken, kwamen wij weer enigszins bij onze positieven en ik wilde een bloedproef op haar uitvoeren. Ik slaagde er echter niet in met mijn injectienaald in haar huid door te dringen. We hebben haar daarna meegenomen naar mijn laboratorium om röntgenfoto's van haar te maken, maar helaas, zelfs de röntgenstraling bleek niet in staat ook maar een fractie van een millimeter door haar huid heen te dringen.' Will schudde ongelovig met zijn hoofd. 'We hadden nooit zo'n fantastisch resultaat verwacht.' Paul Schnyder nam het verhaal weer over. 'Het was duidelijk dat het geactiveerde gen in haar lichaam de energie van de neutrino's uit de andere dimensies rechtstreeks naar haar lichaam overhevelde. Daarom hebben we enige tests gedaan om te zien hoe sterk haar lichaam was geworden. Een exact resultaat van deze tests hebben we echter niet verkregen. We hebben haar van alles en nog wat op laten tillen, maar het deed er niet toe hoe zwaar het was, volgens Carla woog het voor haar allemaal niks.' 'Op een gegeven moment hield ze onze beide auto's in haar beide handen boven haar hoofd en nog zei ze dat ze nagenoeg geen gewicht kon voelen', vulde Will aan. 'We bepaalden haar lengte op 2 meter en 33,5 centimeter en haar gewicht op 480 kilogram. Later onderzoek toonde aan dat haar gewicht varieert afhankelijk van de mate waarin ze haar spieren aanspant. Waarschijnlijk wordt de neutrino- energie dan rechtstreeks omgezet in spiermassa waardoor haar gewicht ineens kan toe- of afnemen.' 'Voor mij was echter het belangrijkste dat we hier een kerngezond mens hadden staan, die kort daarvoor nog een terminale kankerpatiënt was geweest. Dit was de grote doorbraak! Het geneesmiddel tegen kanker!', riep Will enthousiast. 'In mijn naïviteit ging ik dan ook meteen naar de directie van de universiteit om mijn ontdekking wereldkundig te maken. Wat er daarna precies gebeurd is weet ik niet maar de volgende morgen vroeg, gisteren dus, werden we overvallen door een zwaar bewapend legercommando. Ze waren duidelijk geïnstrueerd om ons om het leven brengen en de bewijzen van ons onderzoek te vernietigen.' Paul ging weer verder: 'Ze slaagden erin ons laboratorium geheel te vernietigen, het is nu ook helemaal uitgebrand, maar toen ze hun mitrailleurs op ons richtten sprong Carla er ineens als een wervelwind tussenin. Het was werkelijk ongelooflijk hoe snel ze zich bewoog. De mitrailleurkogels kaatsten van haar lichaam alsof het regendruppels waren en binnen een seconde had ze het hele legerpeloton ontwapend. Daarna heeft ze ons onder haar arm genomen en is toen hard weggerend. Ze heeft ons bij haar dochter gebracht, die lid bleek te zijn van de vereniging die u leidt, Femex, en die vrouwen zeiden ons dat als er iemand was die ons nog zou kunnen beschermen, u het zou zijn. Afgezien van Carla zelf natuurlijk. En daarom zijn we nu hier.' Er verscheen een brede glimlach op het gezicht van Christina McAllister. Als ze Carla Walters zelf niet had gezien zou ze hun verhaal niet hebben geloofd. Maar het bewijs zat recht tegenover haar. 'Inderdaad, heren, u bent op het juiste adres!' …Wordt vervolgd…