Mevrouw Stern. Door Montrose, in het Nederlands vertaald door WatjeKouw. Niets verlegens of nuffigs aan deze bibliothecaresse. Al zat maar wat te lanterfanten in de leeszaal van de openbare bibliotheek. Hij hield zich met van alles bezig, behalve met het bestuderen van malversatiezaken. Bij de gedachte aan dat onderwerp alleen al welden de tranen van verveling in zijn ogen op. Maar als hij zijn rechtenstudie af zou maken en zijn bul zou hebben, dan zou zijn bedje gespreid zijn bij het advocatenkantoor van zijn vader. Hij speelde een beetje met zijn potlood. Hij vouwde papieren scheepjes en vliegtuigjes van zijn notitieblok. Hij keek vol bewondering naar de grote blonde bibliothecaresse die de weer ingeleverde boeken rustig terug op de planken aan het zetten was. Haar honingblonde lokken zaten in een keurige knot. Er stak geen haartje uit. Haar bril stond midden op haar elegante neus en slaagde er niet in om haar lichtblauwe ogen voor de wereld te verbergen. Haar brede schouders en hoge ronde boezem waren tot aan haar nek gehuld in wit katoen. Van haar welgevormde heupen tot aan haar knieën droeg ze een donkere rok die het haar belemmerde om grote passen te nemen. Met haar lange benen (in donkere nylons met een naad van achteren) zou ze wel grotere passen kunnen maken, maar haar rok zat zo strak dat hij haar passen blokkeerde. Wat hij niet blokkeerde was het hartverwarmende wiegen van haar kont, merkte Al. Hij frunnikte wat aan het apparaat in zijn broek toen hij haar met haar lange armen moeiteloos een boek op de bovenste plank zag zetten. Jeetje! Hij had een trapje nodig gehad om een boek van de bovenste plank te pakken! Toen zag hij haar als een knipmes voorover buigen en een boek op de onderste plank zetten. Haar donkere rok spande zich strak rond haar billen. Al kreunde. De bibliothecaresse ging rechtop staan, draaide zich naar hem om en legde haar wijsvinger over haar volle rode lippen. Al bloosde. De bibliothecaresse ging weer aan het werk, kennelijk ervan overtuigd dat haar teken begrepen was en opgevolgd zou worden. Maar Al was geen muurbloempje. Ze was inderdaad indrukwekkend. En al was ze dan misschien wel 15 jaar ouder dan de 21-jarige Al, ze was en bleef een vrouw. Al vond dat hij goed met vrouwen kon omgaan – en hij vond zichzelf maar al te knap. Het enige dat hij hoefde te doen was haar de indruk geven dat ze elkaar al eens eerder ontmoet hadden. Vragen naar een boek op een hoge plank? Nee. Hij wilde niet als een dwerg overkomen. Met zijn 1.80 was hij bepaald niet klein te noemen, maar met haar hakken van vijf centimeter en haar lange benen was ze een halve kop groter dan hij. Hij liet zijn gedachten er nog eens over gaan. Hij keek naar de stapel boeken voor hem. Ja, hij zou haar gewoon om hulp vragen om er nog zo een te vinden. Hij stond op, trok zijn kleren recht en liep op de bibliothecaresse af. Ze ging door met werken en had hem niet in de gaten. Hij legde zijn hand op haar schouder en zei: "Neemt u me niet kwalijk." Hij voelde haar spieren onder zijn hand aanspannen. Instinctief trok hij zijn hand terug. De vrouw draaide zich om en keek hem over haar rechthoekige leesbril recht in zijn gezicht. "Kan ik u helpen?" vroeg ze met een zachte, zwoele, bijna fluisterende stem. Wat een vraag had moeten zijn, klonk meer als een bevel. Al kreeg het gevoel dat hij maar beter met een goede reden om haar te storen op de proppen kon komen. Hij las het naamplaatje dat boven haar linkerborst gespeld zat. "Ja, mevrouw Stern," zei hij en keek haar glimlachend aan. Ze bleef hem zo strak aankijken dat er iets aan zijn zelfvertrouwen begon te knabbelen. "Eh..." stamelde hij. Ze wachtte geduldig. Misschien was ze wel gewend aan dergelijke reacties. Al voelde zijn gezicht warmer worden. "Ik was op zoek naar jurisprudentie betreffende... moordzaken," loog hij. Dat klonk stoerder dan malversatiezaken. Mevrouw Stern knikte instemmend, draaide zich op haar hakken om, begon haar grote passen te nemen en ging er fluks vandoor. Al moest zich reppen om haar bij te houden. Onder het lopen door keek hij vol bewondering naar de atletische elegantie waarmee ze zich voortbewoog. De beweging van haar benen was perfect afgestemd op die van haar kont en schouders. Ze was steeds volledig in evenwicht. Dit in tegenstelling tot Al, die haar hijgend probeerde bij te houden. Het klossen van haar schoenen weerklonk in de stilte. Kennelijk hoefden de schoenen van Mevrouw Stern niet te voldoen aan de absolute stilte die ze van anderen eiste. Toen ze plotseling halt hield, botste hij van achteren tegen haar aan. "Oef!" kreunde hij toen haar harde hammen tegen zijn buik aan ramden. "U mag wel remlichten monteren!" grapte hij. "Stilte," zei ze kortaf terwijl ze een hoge plank afzocht. Ze gaf haar bevel op dezelfde zachte, zwoele toon. Al deed er het zwijgen toe. Mevrouw Stern boog zich met gestrekte benen voorover om op de onderste planken te zoeken. Al waagde het om zijn hand op haar rug te leggen en boog zich voorover om ook te kijken. "Kunt u iets vinden?" vroeg hij in een poging om de aandacht van het lichamelijke contact af te leiden. Maar klaarblijkelijk was Mevrouw Stern niet zo gemakkelijk om de tuin te leiden. Ze greep hem bij zijn hand beet en draaide die een kwartslag. Al zeeg kermend op zijn knieën! "Stilte," herhaalde ze. Al slikte de rest van zijn gekerm in. Ze ging een beetje dichter bij hem staan en draaide nog wat aan zijn arm. Ze wist precies hoe ver en onder welke hoek, merkte Al, voor een maximum aan pijn en een minimum aan inspanning. Haar andere hand rustte op haar heup. "Had je mijn hulp eigenlijk wel nodig of was dit een of ander slap smoesje?" vroeg ze terwijl ze zijn hand verder doordraaide. "Nee, ik ben echt..." begon Al te liegen, maar Mevrouw Stern draaide zijn hand nu zo ver door dat hij nu met zijn hoofd op haar schoen lag. "Okay!" schreeuwde hij. "Rustig," waarschuwde ze en draaide nog een beetje aan zijn arm. "Okay," siste hij tussen zijn tanden door. "Ik wilde alleen maar kennis met u maken." Ze liet hem los en legde ook haar andere hand op haar heup. "Sta op," beval ze. Terwijl hij over zijn pijnlijke schouder en pols wreef, kwam Al moeizaam overeind. Nu hij haar in haar vurige blauwe ogen keek, leek ze nog indrukwekkender. Toen ze haar rechterhand naar voren stak, kromp Al ineen. Maar ze had haar vlakke hand vriendelijk en met haar duim omhoog naar hem uitgestoken. "Mijn naam is Marian Stern," zei ze. Nadat Al haar de hand gereikt had, kromp hij ineen toen ze hem de hand drukte. Voelde hij daar een botje knakken? "Ik ben Al Donaldson," mompelde hij. "Van het advocatenkantoor?" vroeg Mevrouw Stern. Al knikte. "Een zoon?" Hij knikte weer. "Jouw familie is behoorlijk rijk," merkte ze op. Al knikte. "Zijn we hier klaar?" "Eh..." stamelde Al. "Ik vroeg me af of u vrij was... ik dacht..." Er viel een ijzige stilte. Al kon de moed niet vinden om verder te gaan. Hij probeerde te verzinnen hoe hij hier weg kon komen en vroeg zich af of een achterwaartse terugtocht tot de mogelijkheden behoorde. Mevrouw Stern schoot hem te hulp. "Vraag je me mee uit?" Al knikte. Mevrouw Stern keek hem zo streng aan, dat hij even niet wist waar hij het moest zoeken. "Je bent vast een lui en verwend ventje," zei ze na een poosje. Al wilde dat tegenspreken, maar dat leek hem bij nader inzien niet verstandig. "Je ziet er niet al te slim uit. Je bent behoorlijk jong, wat goed of slecht kan zijn," mijmerde ze. Ze tilde met haar vinger zijn kin op en bekeek zijn gezicht. "Je bent aangenaam om naar te kijken. En je zult je wel een goed restaurant kunnen veroorloven." Al keek haar hoopvol aan. "Ga eens rechtop staan," beval ze. Hij gehoorzaamde haar en wenste vurig dat hij haar nog niet hoefde aan te kijken. Hij zag hoe ze al nadenkend haar lippen op een grappige manier op elkaar perste. "Nou, goed dan," zei ze. "Wacht vanavond om vijf over zes onder aan de trap op me. Dan gaan we naar Leo's." Daarop maakte ze rechtsomkeert en marcheerde ze weg. Links, twee, drie, en weg was ze. Leo's, dacht Al. Biefstukken, wijn, schaarse verlichting, romantiek en rekeningen van drie cijfers voor de komma. Hij hoopte maar dat ze het waard was. Al zat in een taxi te wachten toen Mevrouw Stern de deur uitkwam. Ze had haar werkkleding nog aan, behalve haar naamplaatje. Ook had een lokje honingkleurig haar zich tijdens haar dienst losgewerkt en hing langs haar linkerslaap. En ze had haar bril afgedaan. Al vertelde haar de waarheid: "Je ziet er geweldig uit, Marian." "Noem me maar Mevrouw Stern." Ze keek hem zo dwingend aan, dat hij wel ja moest knikken. "En dank je wel. Laten we nu dan maar gaan eten." Het werd al snel duidelijk dat Mevrouw Stern zich had voorgenomen om diep in de voedselbuidel te tasten. Voordat ze goed en wel zaten, had ze al een dure fles rode wijn besteld. Toen de sommelier de kurk en het eerste slokje aan Al wilde aanbieden, kwam Mevrouw Stern tussenbeiden: "Dat doe ik wel." Ze proefde de wijn en knikte goedkeurend. Haar glas werd gevuld. Voordat dat van Al vol was, had ze het hare al leeg en zwaaide ze ermee naar de sommelier. Hij schonk haar glas weer vol. "Ontkurk nog maar zo'n fles en laat hem chambreren," beval ze. "Jawel mevrouw." Hij maakte een buiging en verdween. Mevrouw Stern bestelde een doorgebakken New York steak met gebakken aardappels en groene bonen. Al knikte dat hij hetzelfde wilde, maar vroeg of de zijne medium gebakken mocht zijn. Daarna hoorde Mevrouw Stern de arme Al uit over zijn familie, zijn studievorderingen en een tiental andere zaken waarover hij nog nooit iets tegen iemand anders had gezegd. Nog voordat ze aan het eten waren wist ze meer over hem dan zijn moeder, terwijl zij voor hem een raadsel bleef. Hij zat al uitgeput te zweten voordat het eten er was. Toen Mevrouw Stern eenmaal met eten begonnen was, hield ze daar pas mee op toen ze verzadigd was. Toen dronk ze haar wijn op en vroeg ze om de dessertkaart en de tweede fles wijn. Al merkte dat ze een uitgesproken voorliefde voor chocolade had. Haar eerste glimlach en de fonkeling in haar ogen toen ze de dubbeldeks chocoladecake zag, verlichtten de ruimte helderder dan de kaarsen en kroonluchters tot dan toe gedaan hadden. Er gaat niets boven een vrouw die van chocolade houdt, dacht hij. Al keek toe hoe Mevrouw Stern de romige chocolade hap voor hap naar binnen werkte. Meer nog dan de wijn leek de chocolade haar naar haar hoofd te stijgen. De harde blik in haar ogen was dromerig aan het worden. Haar bewegingen werden vloeiender, maar bleven op hun manier elegant. Toen ze haar laatste hapje cake had genomen, depte ze haar lippen af met haar servet. Toen stak ze haar armen omhoog en maakte ze haar haar los. Het viel golvend tot halverwege haar rug naar beneden. Ze slaakte een zucht, trok aan de ceintuur van haar rok en klopte een paar keer op haar stevige buik. Ze keek slaperig naar Al. Hij voelde zich als een muis die ten prooi was gevallen aan een kat. Hij had zijn stuk cake nog maar half op. Zwijgend schoof hij het naar haar toe. Ze bekeek het even, raapte haar vork op en at het op. Ze wist er wel weg mee. Ze schonk zichzelf en hem nog wat wijn in. "Weet je, jongeman," zei ze met dezelfde zachte, zwoele stem als in de bibliotheek. "Dat dit ontzettend lekker was. Je hebt je handtastelijkheden in de bibliotheek ruimschoots goedgemaakt." Ze nam een slokje. "Ja. Sorry daarvoor," mompelde hij. Ze wuifde zijn verontschuldiging weg. "Zand erover, jochie." Al kromp ineen. Ze had hem jochie genoemd! Hij probeerde te verzinnen hoe hij beschaafd kon protesteren als ze hem weer zo noemde. "Ik neem aan dat we deze avond gaan besluiten met een slaapmutsje bij mij thuis." Ze zat lui onderuitgezakt in haar stoel, met haar lange benen gespreid, en rolde haar laatste beetje wijn rond in haar glas. Zijn glas was nog vol. Hij dronk het leeg. Ze glimlachte en dronk het hare ook leeg. Hij betaalde de rekening (zijn vader zou daar nog wel op terug gaan komen!) en toen vertrokken ze. Het regende. Op het trottoir leunde ze zwaar op hem en stak ze haar lange arm op. Met piepende remmen stopte er een taxi voor hen. Ze duwde hem erin en klom hem achterna. Toen ze de chauffeur de bestemming had verteld, trok hij schielijk op. Tijdens de rit liet Mevrouw Stern haar handen vrijelijk over de borst van Al dwalen. Al wilde hetzelfde bij haar doen, maar hij herinnerde zich hoe ze hem in de bibliotheek had terechtgewezen. Hij vond het beter om te wachten totdat ze bij haar thuis waren. Ze glimlachte voor de tweede keer en stak haar hand naar beneden. Ze greep hem door zijn broek heen bij zijn pik en legde die zo neer, dat hij goed zou liggen als hij stijf zou worden, wat hij dan ook onmiddellijk deed. Ze trok zijn hoofd naar zich toe en stopte haar tong in zijn oor. Al verloor zijn zelfbeheersing en greep haar beet. Ze trok zijn hand van haar borst af en boog zijn duim naar achteren. Toen Al begon te kermen, liet ze hem weer los. Vanaf dat moment beperkte hij zich tot haar taille, schouders en haar. Toen ze bij haar huis aankwamen, zaten ze allebei opgewonden te hijgen. De taxichauffeur kreeg van Al een handvol bankbiljetten toegestopt en reed weg. Mevrouw Stern nam Al bij zijn hand en sleepte hem twee etages omhoog voordat ze een deur opendeed en hem mee naar binnen trok. Ze sleurde hem door een kleine hal naar een spaarzaam maar smaakvol gemeubileerde woonkamer. Het opvallendste meubelstuk was een boekenkast. Toen Al zich omdraaide om naar haar te kijken, had Mevrouw Stern haar rok al uitgedaan en stond ze in haar bloes en slipje hongerig naar hem te kijken. Ze trapte haar schoenen uit. Hij moest even slikken en deed een stap naar achteren. Ze greep hem beet en sleepte hem als een tijgerin naar de bank. Terwijl ze hem een adembenemende kus gaf, waren zijn handen bezig met de kleine knoopjes van haar bloes. Toen die eenmaal los waren, werd hij geconfronteerd met het ingewikkelde stuk lingerie dat haar indrukwekkende boezem bevatte. Voordat hij met zijn ogen kon knipperen, had ze zowel haar bloes als haar beha al over haar hoofd uitgetrokken en floepten haar enorme tieten in zijn gezicht. Ze hijgde en kreunde en begon door zijn kleren heen tegen hem aan te rijden. Ze wreef met haar onderlichaam heen en weer over zijn stijve. Hij wreef ook heen en weer en probeerde zich los te werken om een actievere rol te kunnen spelen, maar ze hield hem in haar greep! Hij kon haar betasten, maar hij kon de rollen niet omdraaien. Ze had haar ene voet op de vloer en reed tegen hem aan alsof ze ieder moment kon klaarkomen! Toen ze dat ook deed, schokte het als een bliksemflits door haar heen! Daardoor vielen ze allebei van de bank op de vloer. Mevrouw Stern begon te vloeken en te tieren en daarna zachtjes te kreunen. Haar gekreun veranderde in een grom toen ze hem dicht tegen zich aan trok. Al voelde zijn ribben buigen en het bloed naar zijn hoofd stijgen! Hijgend begon ze zich langzaam te ontspannen. "Oh Jezus, wat was ik daaraan toe," gromde ze. Ze glimlachte en grijnsde hem toe. Al was zichtbaar aangedaan – overdonderd door haar surplus aan levenservaring. "Niet slecht voor een boekenwurm op leeftijd, hè jochie?" plaagde ze hem terwijl ze op zijn buik ging zitten. Hij kreunde onder haar gewicht en duwde haar tegen haar heupen aan. "Wil je overeind komen?" vroeg ze. "Ja," hijgde Al. Ze schoof een beetje op. Toen greep ze Al bij zijn haar, trok ze zijn hoofd in haar kruis en sloeg ze haar stevige benen er omheen. "Straks misschien," mompelde ze. "Ik ga eerst zelf nog wat plezier maken." En toen begon ze met haar kruis over zijn gezicht te wrijven. Onder haar slipje had ze niets aan! Het gezicht van Al zat meteen van zijn kin tot zijn kruin onder de sappen van Mevrouw Stern. En dat was nog maar het begin. Hij had het nu helemaal gehad met haar! Alles goed en wel, maar waar bleef zijn deel van de pret? Al probeerde zijn hoofd los te trekken. Dat lukte niet. Ze leek het niet eens te merken! Toen hij in ademnood kwam, begon hij met zijn vuisten op haar dijen te rammen. Dat trok tenminste haar aandacht. "Wil je een wild spelletje spelen, jochie?" snauwde ze. "Natuurlijk. Ik zal je op je wenken bedienen." Toen nam ze hem tussen haar benen, met zijn gezicht naar beneden en zijn kont omhoog. Ze klemde haar benen rond zijn middel. Ze maakte zijn broek los en stroopte die tot op zijn enkels af. "Hé!" schreeuwde Al. "Hou daarmee op!" "Dwing me dan," mompelde Mevrouw Stern. Toen begon ze de arme jongen een pak billenkoek te geven. Ze hield er pas mee op toen haar handen en zijn kont vuurrood waren en de tranen als regendruppels over zijn wangen rolden. Toen liet ze hem op de vloer vallen. Hij ging moeizaam op zijn handen en knieën zitten. Ze ging op zijn rug zitten. "Vort, paardje!" snauwde ze. "Rij me de kamer rond of ik vermorzel je ter plekke!" Al strekte zijn benen en tilde de grote vrouw op zijn rug. "Vooruit!" beval ze. Hij hobbelde de kamer rond. "Sneller! Hop paardje hop!" Hij deed zijn uiterste best totdat zijn benen het begaven en hij tegen de vloer stortte. Ze nam zijn hoofd op haar gemak in een beenschaar en begon hem te plagen. "Wat is er met je aan de hand, jochie? Ben je nu al uitgeteld? Wil je geen wild spelletje meer spelen? Kom op. Neem me eens te grazen en geef me een pak billenkoek, stoere jongen." Ze bleef Al zo uitdagen totdat hij zo kwaad was dat hij haar aan wilde vliegen. Zijn zinloze tegenstribbelen was een zielige vertoning. Met haar ene hand tegen de muur geleund hield Mevrouw Stern hem lachend gevangen tussen haar knieën. Toen hij het opgaf, liet ze hem los en stortte hij tegen de vloer. "Dat was dolle pret, Al Donaldson. Ons afspraakje is me wel de moeite waard geweest." Ze schonk zichzelf een slok cognac in en ging over hem heen staan. "Heb je al genoeg gehad of wil je nog meer?" De arme Al had van alles genoeg gehad, op één ding na. Zijn stijve pik ging onder hem tekeer. Hij rolde zich om en liet hem aan haar zien. Zijn apparaat sprong haar met opgezwollen aders tegemoet. "Jezus Christus!" hoorde hij haar kreunen toen ze zich op haar knieën liet vallen. Hij wilde zich laten gelden, maar toen kwamen haar benen op zijn schouders terecht en haar kont op zijn gezicht. Wat hij toen voelde konden alleen maar die volle rode lippen van haar zijn die zijn vleespaal diep in haar chocoladegladde keel zogen! Hij kwam onmiddellijk bijna klaar, maar toen begon ze hem erin en eruit te laten glijden. Iedere keer dat ze zijn pik in en uit haar keel liet glijden, beukte haar grote ronde kont zijn hoofd keer op keer tegen de harde houten vloer aan. Tegen de tijd dat hij diep in haar slokdarm klaarkwam, had ze hem met haar kont bijna bewusteloos gebeukt! Ze stond op en likte het zaad van haar lippen. "Beter zo?" vroeg ze. "Oh Jezus ja!" kreunde hij aan haar voeten op de vloer. Ze knikte en zette haar handen op haar heupen. "Kleed je dan maar aan en vertrek," zei ze. Ze draaide zich om en ging op weg naar haar bed. Toen Al haar ronde kont weg zag wiebelen, wilde hij dat hij gezegd had dat hij meer wilde. Misschien kwam het er nog wel eens van – hij moest nog heel wat studie verrichten in die bibliotheek. Stram en stijf vermande hij zich, vond zijn kleren en glipte de deur uit. Het duurde veertig minuten voordat hij om vier 's ochtends in de regen een taxi had gevonden. Hij wist dat er onmiddellijk een verschenen zou zijn als Mevrouw Stern bij hem geweest was. Hij slaakte een zucht en legde zich neer bij het feit dat hij inferieur was aan haar. Mevrouw Stern was groter, sterker, slimmer en meer ervaren; een vrouw van de wereld en hij was nog maar een kind. Niet iets om je voor te schamen – eigenlijk was hij trots en dankbaar dat ze de moeite had genomen om een avond met hem door te brengen.