Lola.
Door M.C. Vertaald door Gjakkes.
Een verlegen man vindt de ware liefde in de armen van een machtige Amazone.



Jef en enkele van zijn vrienden waren net klaar met hun gebruikelijke 
zaterdagochtendtraining in de sportschool en stonden buiten bij de uitgang nog 
wat na te babbelen toen een glanzende zilverkleurige Mercedes SL 500 Cabriolet 
de parkeerplaats opreed. Het portier zwaaide open en een enorm grote en zeer 
sterk uitziende vrouw stapte naar buiten. Toen ze op weg was naar de ingang van 
de sportschool staakten Jef en zijn vrienden hun gesprek en ze staarden haar 
aan; ze was beslist iemand om naar te staren. De prachtige 125 kilo zware vrouw, 
bij een lengte van 1,95 meter - haar lange mooie bruine haren golfden over haar 
schouders en vielen tot halverwege haar rug - stapte op hen af met een 
zelfvertrouwen dat wel leek uit te schreeuwen: 'Aan de kant; ik ben hier de baas 
en niemand anders!' Toen ze vlakbij was gingen Jef en zijn vrienden vlug opzij 
om de Amazone te laten passeren. 'Dank je wel, jongens!', sprak ze met een 
diepe, krachtige stem. Toen zag ze Jef en ze stopte even. 'Jouw naam is 
toevallig toch geen Rolf, of wel?'

Verrast dat deze adembenemende vrouw ook maar even wilde stoppen om met hem te 
praten zocht Jef naar zijn woorden. 'Nee, nee... Dat... Dat ben ik niet... 
Helaas! Ik geloof dat Rolf nog in de sportschool is.'

'Waarom zeg jij "helaas"?'

'Eh, een man die door een vrouw als u gezocht wordt moet wel heel gelukkig 
zijn!'

De grote vrouw glimlachte naar hem nadat hij dit gezegd had. 'Wat lief om zoiets 
te zeggen, lekker stuk. Maar weet je ook de reden waarom ik speciaal naar hem op 
zoek ben?'

'Eh... nee, eigenlijk niet.'

'Misschien als je dat wel wist zou je vinden dat hij helemaal niet zo gelukkig 
is. Zeg, hoe heet je eigenlijk, lekker ding?'

'Jef.'

'Nou, Jef. Ik ben Lola. Misschien wil je me helpen en kun je deze knaap Rolf 
voor me aanwijzen.'

'Het... Het zou me een groot genoegen zijn, Lola.'

'Dank je, Jef. Je bent zo'n lieverd.'

Jef wist best dat hij bij een vrouw als zij absoluut geen kans maakte, maar toch 
voelde hij dat zijn hart een slag oversloeg toen zij dit zei. Hoewel hij zelf 
bepaald geen magere slungel was - Jef was precies 1,85 meter lang, was zwaar 
gespierd en woog 90 kilo - voelde hij zich als een dwerg in de nabijheid van 
deze schitterende vrouw; een volkomen onbelangrijke dwerg. Maar hij voelde zich 
ook zo opgewonden alsof hij in het gezelschap was van een beroemde filmster; nog 
meer zelfs want dit was de grootste en sterkste vrouw die hij ooit had gezien. 
Samen gingen ze de sportschool in. Lola knikte naar de vrouw die achter de 
receptietafel zat en die ze scheen te kennen; de vrouw knikte terug. 'Dat is 
Rolf, daar', zei Jef terwijl hij naar de grootste van de vier mannen wees die 
aan het trainen waren met enkele losse gewichten, 'die anderen zijn zijn 
vrienden.' Lola keek hen even aan waarna ze zich weer op Jef richtte. 'Dank je 
voor je hulp, schat. Als je wilt mag je nu weer naar buiten gaan, naar je 
vrienden.'

Terwijl een teleurgestelde Jef weer naar buiten ging, ging Lola op een bankje 
zitten en trok haar warming-upkleren uit. Onder haar trainingspak droeg ze 
alleen een heel kort spijkerbroekje en een rode haltertop die haar buik bloot 
liet. Gemompel was hoorbaar in de gehele sportschool, afkomstig van de vele 
mannelijke gewichtheffers toen ze geschokt haar enorme, 50 centimeter dikke 
armen en haar kolossale, 90 centimeter dikke dijen zagen; het gecombineerde 
resultaat van haar unieke genetische bouw en de ontelbare uren van harde 
training met gewichten. Er was geen vergissing meer mogelijk, dit was een hele, 
hele sterke vrouw! Kalmpjes liep ze naar het hoekje met de losse gewichten waar 
Rolf en zijn vrienden bezigwaren.

'Dus jij bent nu Rolf, die stoere jongen die zowat iedereen in deze sportschool 
de hele tijd loopt lastig te vallen? Je ziet er helemaal niet zo stoer uit! Ik 
geloof dat het tijd wordt dat iemand jou en je vriendjes eens goed op zijn 
nummer zet. En als eigenaresse van deze zaak denk ik dat ik daarvoor de meest 
aangewezen persoon ben.'

Rolf en zijn drie kameraden legden de gewichten neer waarmee ze bezig waren en 
gingen voor haar staan. Ze waren alle vier grote, gespierde mannen - ieder van 
hen was ongeveer 1,85 meter lang en woog minstens 90 kilo. Rolf, de grootste van 
de vier, woog waarschijnlijk meer dan 100. 'En hoe was jij dan van plan dat te 
gaan doen, jij grote idiote freak?', antwoordde Rolf op zijn gebruikelijke 
'nette' manier.

Er viel een diepe stilte in de zaal. Alle aandacht was nu gericht op de hoek met 
de gewichten waar deze confrontatie plaatshad. Als de grote vrouw enige angst 
had, liet ze dat in ieder geval niet merken. Ze had zelfs, ondanks het feit dat 
ze tegenover vier grote en sterk uitziende kerels stond, nog steeds een glimlach 
op haar mooie gezicht. 'Sta me toe om mezelf even voor te stellen, jongens! Mijn 
naam is Lola en deze sportschool is van mij. Ik ben niet blij met deze 
belediging, en ik tolereer in geen geval de manier waarop jij en je vrienden 
mijn cliënten de laatste tijd hebben zitten intimideren. Maar in het belang van 
de beschaving geef ik jullie nog één kans om deze zaak vreedzaam te verlaten. 
Als jij je verontschuldigingen aanbiedt voor de opmerking die je zojuist tegen 
me maakte en jullie dan met zijn allen maken dat jullie wegkomen - en beloven om 
nooit meer terug te komen - dan laat ik jullie rustig en ongeschonden op eigen 
kracht weglopen. Maar anders...'

Jef stond inmiddels weer op de stoep voor de sportschool; zijn vrienden waren al 
vertrokken. Hij was nog steeds volledig van slag door zijn ontmoeting met deze 
onvoorstelbaar mooie vrouw. De dertigjarige alleenstaande boekhouder wist dat 
hij geen kans maakte bij deze schitterende vrouw - wat zou zij ooit in hem 
kunnen zien? Maar dat weerhield hem er niet van over haar te fantaseren. 'Wie 
houd ik nu voor de gek?', sprak hij in zichzelf, 'wat wil een vrouw als zij nu 
met een man als ik?' Langzaam draaide Jef zich om om naar huis te lopen.

Plotseling hoorde hij het geluid van harde klappen van binnen komen. Jef opende 
snel de deur om te zien wat er aan de hand was en... 'BAM!' Hij moest razendsnel 
opzij stappen om te vermijden dat hij tegen de grond zou worden gegooid door de 
grote man die de sportschool kwam uitgevlogen. Jef keek ademloos toe hoe de man 
op het trottoir landde en nog enkele keren over de kop sloeg voordat hij tot 
stilstand kwam. 'Laat alsjeblieft die deur nog eventjes openstaan, Jef', hoorde 
hij Lola's stem van binnen, 'en zorg ervoor dat je niet in de weg loopt.' Enkele 
seconden later hoorde Jef een luide 'PAF!' en een andere man werd door de deur 
naar buiten geslingerd; hij belandde naast de eerste man. 'KABOEM!', al snel lag 
er een derde op de stapel. 'Nee! Niet doen Lola... Doe het alsjeblieft niet!' 
Rolfs smekende stem was te horen vanuit de sportschool. 'Het spijt me, ik meende 
het niet... Alsjeblieft... Sla me niet... Nee, doe het niet...' 'SMAK!' Rolf 
zeilde door de open deur naar buiten en landde boven op zijn vrienden. Daar 
lagen ze alle vier, volledig in elkaar gemept.

De machtige vrouw verscheen nu zelf in de deuropening en keek neer op het 
stapeltje verslagen mannen dat voor haar lag. Jef zag dat er geen enkel krasje 
of blauwe plek op haar verbijsterende lijf te vinden was. 'Dag Jef', sprak ze 
met een glimlach, 'ben je nu nog steeds zo teleurgesteld dat ik niet naar jou op 
zoek was?' Het was, natuurlijk, een retorische vraag. Meteen richtte ze haar 
aandacht weer op Rolf en zijn vrienden en zei: 'Oké, jongens, ik hoop dat ik 
duidelijk ben geweest. Jullie hebben de beheerders van mijn sportschool al veel 
te vaak lastiggevallen. Ik schrap jullie lidmaatschap met onmiddellijke ingang 
en laat me jullie hier nooit meer zien. O ja, nog bedankt voor die lekkere 
warming-up! Nou, als jullie het niet erg vinden, dan is het nu tijd om weer eens 
iets aan mijn eigen training te gaan doen.' Lachend knipoogde de machtige vrouw 
naar Jef, draaide zich om en liep de sportschool weer in onder gejuich en gejoel 
van de mensen binnen. Rolf en zijn vrienden waren gevreesd bij bijna iedereen 
die van deze school gebruikmaakte en de meeste mensen waren blij om te zien dat 
ze eruit waren gegooid. Maar het feit dat dit door één enkele vrouw was 
klaargespeeld bezorgde toch veel mannen een ongemakkelijk gevoel.

Jef staarde naar de vier in elkaar geslagen mannen. Hij kon het ook moeilijk 
aanvaarden dat deze zware kerels allemaal door één vrouw verslagen waren; hoe 
groot en sterk ze ook mocht zijn. Terwijl hij zich langzaam omdraaide om naar 
huis te gaan, ging de voordeur van de sportschool nog een keer open en hoorde 
Jef Lola's stem roepen: 'Hé, knappe jongen, heb toch niet zo'n haast om weg te 
gaan; kom toch hier alsjeblieft!' Toen hij even aarzelde zei een veel 
vastbeslotener stem: 'Jef, ik ga het je niet nog eens vragen; kom hier... NU!!!' 
'Dit is duidelijk een vrouw die gewend is haar zin te krijgen', dacht hij bij 
zichzelf toen hij haar zenuwachtig naderde. Alsof ze zijn gedachten had gelezen 
glimlachte de sterke vrouw naar hem en ze begon te neuriën: 'Wat Lola wil, dat 
krijgt ze!' Ze pakte hem bij de hand en leidde hem naar binnen in haar 
sportschool.

Lola stopte even bij de receptie. 'Het spijt me, Ginger, maar ik ben de laatste 
tijd zo overladen met werk geweest dat ik me niet meer voldoende op de hoogte 
heb gehouden met wat er hier gebeurde. Ik had die klootzakken nooit het idee 
moeten geven dat zij hier de tent runden. Hebben we dankzij hen veel leden 
verloren?'

'Nee hoor, Lola. Je hebt de boel op tijd recht gezet voordat het te veel uit de 
hand is gaan lopen.'

'Dat is mooi om te horen! Idioten zoals zij kunnen de reputatie van een 
sportschool naar de knoppen doen gaan. Ik zou de zaak echt beter in de gaten 
moeten houden. Trouwens, is mijn "privé"-trainingszaaltje (knipoog) nog 
beschikbaar?'

'Voor jou natuurlijk altijd, Lola', knipoogde Ginger terug terwijl ze haar de 
sleutel gaf.

'Kom mee, knapperd', sprak de reusachtige bruinharige schoonheid terwijl ze Jef 
bij zijn hand pakte, 'laat me je eens een ruimte van deze zaak laten zien waar 
je beslist nog nooit geweest bent.'

'Bent u echt de eigenaar van deze sportschool?', vroeg Jef aan Lola toen ze hem 
meevoerde naar achteren.

'Jazeker Jef, ik bezit zelfs de hele keten en daarnaast diverse andere zaken en 
hier en daar wat onroerend goed. Wat, als ik niet te persoonlijk word, doe jij?'

'Ik? Ik ben... Ik ben maar een eenvoudige kantoorklerk, een boekhouder', 
antwoordde hij verlegen. Jef voelde zich nu helemaal nietig vergeleken bij deze 
ongelooflijke vrouw.

'Een boekhouder? Jee, ik kan nu net een goeie boekhouder gebruiken in mijn zaak! 
Het lijkt erop dat jij en ik nog wat zaken te bespreken hebben, Jefje; maar niet 
nu, straks.' Lola nam hem mee naar een achterkamer en opende de deur. Eenmaal 
binnen ontdekte hij echter iets heel vreemds... Er was hier geen 
fitnessapparatuur, er stond alleen een groot bed. 'Welkom in mijn privé-
fitnessruimte', zei Lola glimlachend terwijl ze de deur van de binnenkant op 
slot deed.

'W... Waar zijn de gewichten?', stamelde hij.

'De gewichten. Hmm, tja. Eens kijken, Jef. Hoeveel weeg jij?'

'Bijna 90 kilo.'

'90 kilo; wel erg weinig voor mij maar we zullen het ermee moeten doen.'

'Wat bedoel je?'

'Jij bent mijn gewicht', zei ze giechelend.

'Ik ben jouw gewicht!?'

Lola zuchtte. 'Ik bedoel dat je NU al je kleren moet uittrekken en dan 
ONMIDDELLIJK in je blote kont hier naast me moet komen liggen, schattebout!', 
sprak Lola streng terwijl ze languit op het bed ging liggen, 'en pas op dat ik 
NIET op hoef te staan en je hierheen moet DRAGEN!' Hoewel er nog een bepaalde 
verborgen speelsheid lag in de manier waarop ze het zei, voelde Jef dat hij maar 
beter onmiddellijk kon doen wat zij zei; als hij zich tenminste niet de woede 
van deze 1,95 meter grote, 125 kilo zware superbodybuildster op de hals wilde 
halen - een vrouw die net helemaal alleen vier van de zwaarste jongens van de 
sportschool letterlijk in de vernieling had geslagen. Zonder nog langer te 
aarzelen trok Jef zich helemaal uit en liep naar het bed.

'Kijk nou, dat was toch niet zo moeilijk? Je hebt trouwens een prachtig 
lichaam.' Toen pakte Lola met haar linkerhand Jef stevig vast bij zijn 
rechterbeen terwijl ze met haar rechterhand zijn borst vastpakte. Schijnbaar 
zonder enige inspanning trok ze hem omhoog en tilde ze zijn negentig kilo hoog 
boven haar hoofd zodat hij kruiselings in haar uitgestrekte armen kwam te 
liggen. 'Laten we eens beginnen met bankdrukken.' Lola liet hem zakken zodat hij 
op haar reusachtige borsten kwam te liggen waarna ze hem weer optilde. 'Eén', 
begon ze, 'twee, drie, vier, vijf...' Ondanks de schokkende ervaring om als 
menselijke halter gebruikt te worden, raakte Jef verschrikkelijk opgewonden van 
wat deze machtige vrouw allemaal met hem kon doen; een feit dat haar bepaald 
niet ontging. Toen ze bij tien was aanbeland zei Lola: 'dit begint vervelend te 
worden, laten we eens iets anders proberen.' De volgende keer liet ze hem onder 
zo'n hoek naar beneden zakken dat zijn nu keihard geworden penis precies voor 
haar hoofd kwam te zweven. 'Kijk nou, wat hebben we hier?', sprak ze giechelend. 
Jef voelde vervolgens een ongelooflijke sensatie over zich heen komen toen zij 
zijn penis in haar mond nam. 'Nou, dit noem ik  pas bankdrukken', giechelde zij 
toen ze hem weer omhoog drukte.

Telkens liet Lola Jef zover zakken dat zij aan zijn penis kon lurken; ze moest 
hem inmiddels al minstens dertig keer omhoog gedrukt hebben. 'Wordt deze vrouw 
dan nooit moe?', dacht Jef in zichzelf, 'hoe kan ze in hemelsnaam zo sterk 
zijn?' Ten slotte liet ze hem zover zakken dat hij languit op haar lag met zijn 
gezicht direct op haar poesje: de klassieke 69-positie. Toen rolde ze zich om 
zodat ze met haar 125 kilo op hem lag. 'Oké, Jefje, nu ben jij aan de beurt om 
je mond te gebruiken. Aan de slag!' In de volgende uren had Jef seks met de 
supervrouw uit zijn fantasieën; het was als een droom die waarheid werd. Hoewel 
hij heel goed besefte dat deze rijke, machtige en geweldige vrouw hem slechts 
gebruikte voor haar eigen seksuele pleziertje - en waarschijnlijk nooit meer 
iets met hem te maken zou willen hebben zodra het afgelopen was - scheen het 
Jef, op dit moment althans, niets te kunnen schelen. Hij beleefde één van zijn 
grootste fantasieën en hij zou ervan genieten zolang het duurde.

Het was al drie uur in de middag geweest toen ze beiden uitgeput in elkaars 
armen vielen; een middag vol extase die geen van beiden snel zou vergeten. 
Hoewel hij aanvankelijk overdonderd was geweest door de onvoorstelbare 
grootsheid van deze ongelooflijke vrouw, was Jef door haar ook zodanig 
geïnspireerd dat hij seksueel al zijn grenzen had overschreden; grenzen die hij 
vroeger niet eens had weten te benaderen bij een andere vrouw. Terwijl de 
machtige Lola boven op hem lag, met haar hoofd op zijn borst, fluisterde Jef - 
gevangen in een moment van passie - 'Ik houd van je, Lola', in haar oor. Meteen 
toen hij besefte wat hij had gezegd, begon Jef te stotteren. 'Ik... Ik bedoelde 
niet... Nou, wat ik bedoelde was... Ik... Het was alleen...' Hij werd 
onderbroken door Lola's lach.

'O, Jefje, er is toch niets om je voor te schamen, lieveling', zei ze terwijl ze 
hem omhelsde.

'Maar dit is zo belachelijk, Lola. Ik bedoel: jij en ik; het is absurd. Jij 
bent... Jij bent zo adembenemend, zo groots, zo geweldig, zo...'

Zij legde haar vinger op zijn lippen om hem stil te laten zijn.

'Jef, denk jij dat ik, alleen omdat ik zo sterk en zo rijk ben, niet verliefd 
kan worden op een aardige, lieve en gevoelige jongen als jij? Weet je wel 
hoelang ik heb lopen zoeken naar iemand met zulke eigenschappen?'

'Je... Je houdt me voor de gek. Nietwaar, Lola?'

Lola zuchtte, het was altijd weer hetzelfde liedje. Haar hele leven was ze 
groter, sterker en machtiger geweest dan alle mensen om haar heen; zowel mannen 
als vrouwen. Ze wist niet waarom dit zo was, maar het was gewoon zo. Daarom 
waren de kinderen van haar leeftijd haar altijd uit de weg gegaan. Lola's 
kindertijd was niet gelukkig geweest. Omdat ze enig kind was had ze ook geen 
broertjes of zusjes gehad om mee te spelen. Haar grootte en haar kracht 
schrokken de kinderen af die haar vriendjes hadden kunnen zijn. Pas op de 
universiteit, toen haar lichamelijke kwaliteiten zich uitbetaalden in sportieve 
successen, kreeg Lola enig respect; respect ja, maar geen vriendjes. De 
vroegtijdige dood van haar ouders in een tragisch auto-ongeluk bezorgden haar de 
financiële middelen om haar zakelijk instinct maximaal te benutten. Ze begon 
onroerende goederen te kopen om ze daarna met flinke winsten weer te verkopen. 
Na enkele jaren had ze voldoende geld verdiend om enkele oude fitnesscentra op 
te kopen en te laten renoveren die ze - meeliftend met de fitnessrage - in zeer 
succesvolle ondernemingen veranderde. Hoewel Lola nu erg rijk was had de dertig 
jaar oude vrouw het gevoel dat ze het belangrijkste in haar leven nog steeds 
miste; datgene waar ze het meest naar verlangde: liefde. 'Laten we dit 
afspreken, Jef: waarom kleden we ons niet aan en dan rijd ik je naar mijn huis. 
We kunnen het dan tijdens het diner hier nog eens over hebben, als je dat wilt; 
en ik heb echt behoefte aan een goede boekhouder!' Ze trokken zwijgend hun 
kleren aan, beiden diep verzonken in hun eigen gedachten.

'Lola is zo'n ongelooflijke vrouw. Wat kan ze in hemelsnaam in me zien?'

'Weer een man die niet overweg kan met mijn lengte en mijn kracht; zal het dan 
nooit ophouden?'

Het was Jef die hen het eerst zag toen zij de sportschool verlieten en op weg 
waren naar Lola's auto. 'Zeg, is dat Rolf niet?' Lola volgde zijn blik naar een 
groepje van zes grote mannen; de vier die ze daarnet een pak slaag had gegeven 
en nog twee anderen. Toen de mannen Lola en Jef zagen begonnen ze dreigend op 
hen af te komen. 'Volgens mij krijgen we moeilijkheden', zei Jef.

'Jef, jouw vaardigheid om de dingen netjes te blijven zeggen wordt alleen 
overtroffen door je knappe gezichtje', giechelde Lola. Toen zuchtte ze en voegde 
ze eraantoe: 'ik denk dat ik Rolf en zijn vrienden nog een lesje moet leren.'

'Lola!', antwoordde Jef geschokt. 'Maar zie je ze dan niet? Zij zijn met z'n 
zessen; allemaal grote, zware jongens. We kunnen ze niet allemaal aan!' Hij 
voelde hoe haar sterke hand zachtjes de zijne vastpakte.

'In de eerste plaats, schat, "wij" gaan niet met hen vechten... dat doe ik 
alleen! Ik wil dat je aan de kant blijft staan waar je veilig bent. Dit is een 
zaak tussen mij en hen.'

'Maar Lola, ik kan je helpen!'

De machtige 1,95 meter lange, 125 kilo zware Amazone keek glimlachend neer op 
haar nieuwe vriend. 'Als je me echt wilt helpen, schattebout, blijf dan uit mijn 
buurt. Ik kan deze bullebakken wel aan. Maar als jij je met de strijd bemoeit, 
dan moet ik ook jou beschermen en in de gaten houden, en dat maakt het voor mij 
alleen maar ingewikkelder.' Toen ze de blik van teleurstelling op zijn gezicht 
zag, glimlachte ze. 'Hier', zei Lola terwijl ze haar gsm uit haar zak haalde en 
hem aan hem gaf, 'je kunt me helpen door 112 te bellen en om een ambulance te 
vragen.'

'Een ambulance? Jij gaat het helemaal alleen in je eentje opnemen tegen zes 
grote, gespierde kerels en je wilt dat ik een ambulance bel?'

Lola keek naar de zes zware jongens die op hen af kwamen. 'Je hebt gelijk, Jef', 
zei ze met een scheef glimlachje, 'maak er maar twéé ambulances van! Nou, wees 
een brave jongen en blijf hier staan waar je veilig bent en laat mij deze zaak 
afhandelen!' Ze kuste hem op het voorhoofd waarna ze zich omdraaide en zich op 
Rolf en zijn vrienden richtte.

'Zo, jongens, ik zie dat jullie zo genoten hebben van ons eerdere rendez-voustje 
dat jullie terug zijn gekomen voor meer; en jullie hebben zelfs nieuwe vrienden 
meegebracht, wat aardig!' De machtige vrouw stond voor hen met haar handen in 
haar zij; ze vertoonde geen spoortje angst. 'Maar laten we het snel doen, oké? 
Mijn vriend en ik hebben nog belangrijke zaken te bespreken.'

De grote man die het dichtst bij Lola stond, stapte naar voren en gaf haar een 
harde stomp die met een 'BONK' op haar schouder belandde. Tot zijn verbazing 
gebeurde er niets! 'Aardig stompje, knul, maar nu is het mijn beurt!' Lola gaf 
hem een stomp die hem vol op zijn kaak raakte. Zijn hoofd knalde achterover en 
hij draaide twee keer volledig om zijn as voordat hij op het trottoir ineenzeeg. 
'Dat is één, nog vijf te gaan', giechelde ze, 'wie is de volgende?'

'We moeten haar allemaal tegelijk aanvallen!', gilde Rolf, 'ze kan ons niet 
allemaal tegelijk slaan!' De vijf overgebleven mannen kwamen van verschillende 
kanten op haar af.

BAM! 'Dat is een interessante theorie die jij daar hebt, Rolf', sprak Lola 
rustig terwijl ze een andere man neersloeg met een linkerhoek. PAF! 'Maar ik 
geloof dat er een foutje in zit.' Ze zond een andere naar dromenland met een 
rechtse directe op zijn kaak. 'Namelijk - PATS! - dat ik minstens twee keer zo 
sterk ben dan jullie allemaal!' Een harde rechtse opstoot tilde een 100 kilo 
zware man finaal van de grond en liet hem meters door de lucht vliegen. Hij 
landde, volkomen bewusteloos, boven op een winkelwagentje van een nabijgelegen 
supermarkt en door de kracht achter haar slag racete het wagentje de hele 
parkeerplaats over. KRAAK! Lola gaf haar vijfde belager een oplawaai met de rug 
van haar hand waardoor hij in een grote metalen vuilcontainer viel. 'Zo, Rolfje, 
het lijkt erop dat alleen wij nog over zijn, schat!'

Rolf stond daar als versteend. In enkele seconden tijd had deze onvoorstelbare 
vrouw vijf van zijn sterkste vrienden in de pan gehakt. De paar slagen die zij 
haar wisten te geven leek ze haast niet te hebben gevoeld. Nu hij één tegen één 
tegenover haar stond wist hij dat hij geen schijn van kans meer had. Hij begon 
hard weg te rennen. 'O nee, daar komt niets van in, Rolfje!', zei Lola terwijl 
ze hem achternaging. 'Ik heb je gewaarschuwd om niet terug te komen, dat weet je 
toch nog wel?' Ze had hem te pakken voordat hij twintig meter gelopen had. 'Nu 
zal ik je moeten straffen.' Lola pakte Rolf stevig met haar linkerhand bij de 
kraag van zijn shirt. Met haar rechter maakte ze een vuist die ze een paar 
centimeter voor zijn gezicht hield.

'Alsjeblieft, Lola', smeekte hij, 'het spijt me. Ik zal hier nooit meer 
terugkomen, dat beloof ik!'

De machtige vrouw negeerde zijn zielige smeekbedes en begon hem in het gezicht 
te stompen; maar dit keer niet al te hard. Lola vond dat hij er met een snelle 
knock-out te makkelijk vanaf zou komen. Rolf moest gestraft worden! Al snel liep 
het bloed uit zijn neus en uit zijn mond. Zijn beide ogen zaten dicht en de 
tranen biggelden over zijn wangen, vermengd met bloed. Na ongeveer twintig 
klappen was er van Rolfs gezicht nog slechts een bloederige puinhoop over. 
'Lola, stop ermee, alsjeblieft', hoorde ze Jefs stem zachtjes smeken, 'hij heeft 
genoeg gehad.'

Ze stopte met de vernietiging van Rolf en draaide zich om naar haar vriend. 'Wat 
was het dat je daarnet tegen me zei in bed, Jef?'

'Ik zei... Ik houd van je, Lola.'

'En meende je dat echt?'

'Met heel mijn hart.'

Na een korte pauze verscheen er een glimlach op Lola's mooie gezicht. Ze liet 
Rolf los en hij stortte als een zoutzak ineen op de grond. Overal om haar heen 
lagen verslagen, verminkte, verpletterde en huilende mannen. Zij scheen ze 
echter niet meer te zien; zij had alleen nog oog voor Jef. Lola stak haar hand 
naar hem uit en hij nam hem aan. 'Ik wil dat je het nog eens zegt, Jef!'

'Lola, ik houd van je! Jij bent de meest adembenemende, verbijsterende, 
ongelooflijke en mooiste vrouw die ik ooit van mijn leven heb gezien.'

Zij sloeg haar armen om hem heen en ze omhelsden elkaar. Terwijl ze dat deden 
voelde Jef hoe hij van de grond werd getild. Terwijl ze hem in haar machtige 
armen hield droeg Lola Jef naar haar Mercedes, liet hem in de passagiersstoel 
van de auto zakken en stapte zelf in aan de chauffeurskant. In de verte waren de 
sirenes van de naderende ziekenwagens al te horen maar het is twijfelachtig of 
Lola of Jef er enige aandacht voor hadden. Lola draaide aan de contactsleutel en 
begon aan de rit naar huis. Tijdens die hele rit bleef Jef strak naar haar 
kijken. Rijdend in haar cabriolet met haar lange mooie bruine haren die in de 
wind achter haar aan wapperden, dacht hij dat dit het mooiste beeld was dat hij 
ooit in zijn leven had gezien. Toen ze haar villa bereikten tilde ze hem uit de 
auto en droeg hem haar huis binnen. Zonder te stoppen droeg ze hem direct naar 
haar slaapkamer. 'Ik wil het nog eens horen, Jef', zei ze terwijl ze hem op haar 
bed legde en boven op hem klom. 'En nog eens! En nog eens! Ik wil dat je het de 
hele rest van mijn leven tegen mij blijft zeggen!'

'Lola, ik houd van je...'