Bearhugh By Noroltix Een sterk verhaal... Het was schemerig in het grote woud. De zonnestralen bereikten de grond niet vanwege het dichte bladerdak. Zachtjes klonk het gekraak van takjes. Een meisje wandelde heel alleen over het paadje dat naar de grotten liep. Er kwamen hier maar weinig mensen, en jonge meisjes kwamen hier al helemaal niet. Toch zag het er niet naar uit dat ze verdwaald was. Ze zong een vrolijk liedje en huppelde bijna. Veel ouder dan een jaar of 12 kon ze niet zijn. Ze had een poppe gezichtje en was daarnaast klein van stuk. Ze droeg een spijkerbroek en een zwarte trui. Op haar hoofd had het meisje een rood kapje en daaronder hing haar lange haar los. Het was prachtig blond. Ze wapperden vrijuit in de wind. Het meisje droeg Hoewel ze niet bang leek was er toch wel enige reden om dat wel te zijn. In deze omgeving werden regelmatig beren en andere gevaarlijke dieren gezien. De mensen uit de dorpen aan de rand van het woud gingen nooit alleen op pad. Ze reisden in groepen van 3 over de wegen en droegen altijd wapens mee. Het meisje droeg alleen een mandje met daarin wat spullen voor haar oma die al jaren alleen in een van de grotten woonde.. Oma was nooit bang geweest voor de roofdieren van het bos. Haar echtgenoot was vroeger jager geweest, maar tijdens een van zijn jachtpartijen verslonden door zeven wolven. Toch had Oma haar tot luxe appartement omgebouwde grot nooit verlaten. Ze vertrouwde ondanks haar hoge leeftijd nog altijd op haar onmenselijke kracht. De oudere dorpelingen hadden het nog regelmatig over haar. Ze vertelden dan dat Oma in staat was geweest de drie sterkste mannen uit de grote stad in een (kort) gevecht van drie tegen 1 te verslaan. Ook zeiden ze dat haar klein kind in alle opzichten veel op haar leek. Nog enkele meters en dan zouden de grotten zichtbaar zijn. Het werd al lichter, hier groeiden minder bomen. Langs de kant van de weg lagen de vergeelde botten van een mens. Waarschijnlijk die van Opa. Ze waren nooit opgeruimd. Het meisje keek er naar, maar schrok niet. Ze had van haar moeder gehoord dat ze ze zou zien. Moeder.. Het zwarte schaap van de familie. Die kon nog geen aardappel optillen. Ze was zelfs bijna net zo slap als Vader. Oma wilde niets met die twee te maken hebben, maar toen ze van zwaar bewapende bezoekers had gehoord dat haar kleinkind de Kracht had, had ze via een postduif verzocht of die dan eens langs kon komen voor de test. Het meisje stopte toen ze de grotten zag. Ze lagen hoog in de bergwand. Het zou nog een hele klim worden. Ze bleef niet lang staan en liep verder over het pad dat nu stijl omhoog ging. Plotseling klonk er een luid gekraak. Achter een struik richtte een gigantisch donker dier zich op. Het was een beer en wat voor een. De grootste beer die het meisje ooit gezien had. Ze draaide zich echter niet om, maar zette haar mandje langs de kant en wachtte het enorme beest rustig op. Een luid gegrom weerklonk.. Het leek alsof de wereld een stuk kleiner werd. Het meisje voelde de kracht door zich heen stromen en ze groeide. Haar spijkerbroek, die vrij losjes om haar benen had gezeten begon strak te staan en ook haar XXL trui leek te krimpen. Het meisje met het rode kapje was in enkele seconden zeker 25cm langer geworden en wachtte tot het gigantische beest vlakbij gekomen was. Het dier richtte zich helemaal op en stak nu nog steeds ver boven het meisje uit. Woest haalde het uit met zijn klauw. Het meisje bukte niet maar greep de klauw vast en trok het monster naar zich toe.. Ze beukte met haar heup tegen de bovenbenen van de beer aan. Haar spijkerbroek tegen zijn behaarde poten. Het beest viel om. De kracht in zijn benen was niet voldoende. Nog voor het dier op kon staan had het meisje haar armen om hem heen geslagen en ze begon te persen. De rug van het monster werd gekromd. Het was niet normaal zoveel kracht als er op uit geoefend werd. De boven armen van het meisje zwollen angstaanjagend op en de beer kon niet uit de vreselijke omhelzing komen. Woest zwaaide hij met zijn klauwen, af en toe raakte hij het meisje, maar het enige wat er dan gebeurde was dat nagels braken. Haar lichaam was als staal. Brullend zette de beer zijn tanden op haar schouder, ze braken allen af. De spieren waren te hard voor zijn gebit. Het meisje legde de beer om en sloeg haar benen om de beer heen en begon opnieuw kracht te zetten. Nog harder brulde de beer. Niets anders maakte nog geluid. Alle wezens in het grote oerwoud hielden hun adem in en luisterenden naar de geluiden van de ongelijke strijd. Hoog in de berg glimlachte Oma. Ze wist dat de kracht in haar kleindochter was. Een nieuw skelet zou naast dat van haar echtgenoot komen te liggen. Vijf grote wolven vluchtten uit het woud. De beer kronkelde nog wel als een weerloze slang tussen de pilaren in de gescheurde spijkerbroek. Tegen zoveel kracht was niets opgewassen. Zelfs geen wilde beer. Het meisje wachtte tot ze geen beweging meer voelde tussen haar twee machtige wapens en liet toen los. Langzaam slonk ze weer tot haar oude formaat. Dit was de eerste keer dat ze de kracht gevoeld had.. En ze had genoten.