De geschiedenis van de Kosmische Tweeling
By Kurt Logan, translated in Dutch by Gjakkes
Twee supermachtige tweelingzussen uit de ruimte belanden op aarde



Ouder dan het universum zelf, en beiden met zijn totale verenigde kracht ter 
beschikking, vlogen Kara en Lila door de Melkweg op een koers die hen recht naar 
de aarde zou leiden. Ze waren van de ene onbewoonde planeet naar de andere 
gesprongen, ze hadden ze gedurende een paar eeuwen bestudeerd, ervan genoten en 
daarna waren ze weer verder gegaan. Nu was de aarde aan de beurt.
Ze verlieten de Gordel van Orion en bereikten de aarde na ongeveer 0,3 seconden. 
De twee waren mensachtige, 2,45 meter lange blondines met een lichte huidskleur 
en blauwe ogen, met harde lichamen, ronde strakke konten en gigantische grote 
borsten. Ze hadden allebei helemaal niets aan, hun wonderbaarlijk perfecte 
lichaamsbouw  was helemaal zichtbaar.
Ze hadden maar een fractie van een seconde nodig om de taal te leren dankzij de 
miljoenen afzonderlijke gesprekken die ze met hun perfecte gehoor konden 
afluisteren. In principe konden ze, nadat ze de atmosfeer van de aarde waren 
binnengegaan, naar ieder geluid luisteren dat op de oppervlakte van de planeet 
gemaakt werd; het deed er niet toe hoe zwak de bron was en van hoe ver weg het 
kwam: ze konden het allemaal horen.
Hun lichamen waren gemaakt van vlees en botten, maar ze hadden een ongelooflijk 
grote dichtheid en bezaten een nagenoeg onbeperkte capaciteit om energie op te 
slaan. Ieder van hen woog meer dan 128 ton, hoewel ze slechts vijfenzeventig 
centimeter langer waren dan een gemiddelde vrouw. Beiden zagen er heel atletisch 
uit, heel goed in staat om iedere fitness- of schoonheidswedstrijd op de planeet 
te winnen. Hun anatomie en fysiologie was onvoorstelbaar sterk, ze waren heel 
goed aangepast aan de koude dieptes van de ruimte en ze waren ook bestand om 
door elk hemellichaam te vliegen, of het nu een kleine asteroïde, een planeet, 
een ster of zelfs een zwart gat was.
Ze sneden door de atmosfeer met de helft van de lichtsnelheid. De lucht om hen 
heen ontbrandde en veranderde beide mooie vrouwen in twee vuurballen. Ze schoten 
naar de grond, maar kwamen binnen één ogenblik volledig tot stilstand, op het 
moment dat hun voetzolen nog slechts micrometers van de grond verwijderd waren. 
Toen hun voeten de grond raakten, was de lucht om hen heen zo heet geworden dat 
alle vegetatie in een straal van tachtig kilometer verbrandde, het zand onder 
hun voet kristalliseerde, en de gemiddelde luchttemperatuur in een straal van 
meer dan 300 kilometer om hen heen met bijna tien graden was gestegen.
Kara en Lila gingen op weg om van deze nieuwe planeet te genieten en het te 
onderzoeken. Ze zagen een klein stadje 250 kilometer verderop, een goede plek om 
te beginnen. Kara was de eerste die een stap vooruit deed. Toen haar voet op de 
grond insloeg ontstond er een kleine aardschok, die vele kilometers verderop nog 
gevoeld kon worden. Haar perfecte voet zonk 25 centimeter diep weg in het harde 
graniet vanwege haar ongelooflijke gewicht.
Ze bereikten de stad al na een paar minuten. Toen ze dichtbij waren gekomen, 
zagen de burgers hen naderen. De stadslui werden door de twee oneindig mooie 
engelen die op hen af kwamen gehypnotiseerd. Ze waren ook zeer verbaasd op te 
merken dat de twee de grond deden schudden bij iedere stap die ze deden. De 
mensen waren allemaal vanuit de verte getuige geweest van de reusachtige vuurbal 
(dat waren zij geweest) en hadden begrepen dat ze niet van hier waren.
Hoewel ze bang waren voor de twee vrouwen deden ze geen pogingen hen te stoppen 
of hen ervan te weerhouden de stad in te lopen. In plaats daarvan ging een klein 
welkomstcomité naar hen toe om hun welkom te heten. De twee vrouwen stopten doen 
ze vijf mannen en twee vrouwen op hen af zagen komen.
Het welkomstcomité kwam enkele honderden meters buiten het kleine stadje bij 
hen. Ze waren allemaal heel erg onder de indruk van de perfecte naakte lichamen 
en de supermenselijke schoonheid van de bezoekers. Na een schijnbaar eindeloze 
pauze deed de leider van de groep een stapje naar voren en hij hield een korte 
geïmproviseerde welkomsttoespraak voor de bezoekers vanuit de ruimte. Kara en 
Lila glimlachten en toen zei Kara: 'Dank je wel.'
Helaas voor de zeven mensen die voor deze twee godinnen stonden, was dit de 
eerste keer dat één van de twee iets zei op deze planeet en vanzelfsprekend liep 
het uit op een grote ramp.
Hoewel het slechts de bedoeling van Kara was geweest om hen terug te groeten, 
bleek hun praktisch grenzeloze superioriteit te veel te zijn voor de autochtone 
bevolking.
Kara's sterke longen dreven de lucht met zo'n onvoorstelbare kracht door haar 
stembanden dat de woorden werden uitgesproken met een volume van zesduizend 
decibel! De geluidsgolven sloegen tegen de mensen met de kracht van een 
nucleaire explosie, hun lichamen werden finaal uit elkaar gerukt zodat er 
slechts een bloedige mist overbleef. De machtige geluidsgolf verbrijzelde en 
verpulverde alles wat groter was dan een zandkorrel.
Het hele dorp schudde en trilde op zijn grondvesten. De meeste oudere gebouwen 
stortten in onder de druk van de verwoestende geluidsgolf. Bijna zestien mensen 
kwamen om toen hun huizen instortten. Anderen werden achteruitgeworpen en 
sloegen tegen gebouwen aan toen winden met een snelheid van 325 kilometer per 
uur door het dorp joegen.
Bezorgd over de breekbaarheid van deze mensen vervolgden de twee godinnen hun 
weg naar de stad. Meteen toen ze aankwamen waren ze persoonlijk getuige van de 
grootte van de verwoesting die door hen was veroorzaakt. Gebouwen waren 
verwoest; mensen waren dood of zwaar gewond.
Gedurende de eonen van hun lange leven hadden ze talloze werelden in de Melkweg 
bewoond maar geen had de onbeduidend lage dichtheid van de aarde gehad, of zijn 
lachwekkend lage zwaartekracht. Deze planeet was erg vreemd voor hen en het wond 
hen enorm op.
Lila keek om zich heen en zag hoe veel mensen zich uit angst verstopten, en hoe 
een tweede groep mensen met bijlen en hamers in hun richting kwam lopen. Lila 
ging tegenover het gepeupel staan terwijl Kara op de achtergrond bleef staan. De 
woedende mannen en vrouwen omsingelden de veel grotere vrouw. 'Ga terug naar de 
hel, jij duivel!', schreeuwde één van hen terwijl hij met zijn bijl naar haar 
borst uithaalde.
Het blad werd tussen haar enorme borsten gedreven en kwam bekneld te zitten in 
haar indrukwekkend strakke decolleté. De man deed nutteloze pogingen om zijn 
zware wapen terug te krijgen, maar de massieve boezem van Lila hield het stevig 
vast. Hij bleef doorgaan met trekken maar hij kon het maar niet los krijgen.
Lila besloot om het aan hem terug te geven en deed haar borsten uit elkaar 
(zonder daarbij haar handen te gebruiken) en liet het wapen los. De man was 
sprakeloos toen hij een blik op het blad van zijn bijl wierp en zag hoe het nu 
gevormd was in de vorm van Lila's decolleté. De andere mannen en vrouwen 
begonnen Lila nu van alle kanten te slaan.
Lila kon elke klap op haar lichaam perfect voelen, maar ze voelde absoluut geen 
pijn. Ze had gebaad in het binnenste van een ster en aangename dutjes gedaan in 
de ijskoude spelonken van de ruimte. Haar lichaam was zo sterk, de maan zou op 
haar terecht kunnen komen en dan nog zou ze geen enkel ongemak ervaren. 
Waarschijnlijk zou ze het optillen en het terug de ruimte in gooien.
De bende bleef tegen Lila's onkwetsbare lichaam staan beuken. Al hun wapens 
hadden te lijden door hun woeste aanvallen. De bijlen bogen krom toen ze haar 
buik raakten en de zware mokers veranderden in een verdraaide hoop metaal nadat 
ze tegen Lila's twintig ton zware superborsten waren geslagen. De mensen gaven 
het na een minuut op, nadat al hun wapentuig was verwoest. Ze lieten hun kapotte 
wapens vallen en keken naar de vrouw. In vergelijking met hen was ze reusachtig. 
Haar gigantische borsten zweefden enkele centimeters boven hun hoofden.
Lila, heel nieuwsgierig, verhief haar hand en bracht het langzaam naar het hoofd 
van een man. Heel langzaam en voorzichtig bracht ze haar rechter middelvinger 
dichterbij zijn voorhoofd. De man leek wel gehypnotiseerd, want de meest 
ongelooflijke vrouw die hij ooit had gezien stond op het punt hem aan te raken.
Een klein tikje was het enige dat ze voelde op het topje van haar vinger. Ze had 
ervoor gezorgd dat ze slechts een ziljoenste deel van haar kracht gebruikte. Het 
hoeft dan ook niet hardop gezegd te worden dat ze heel erg verrast was toen de 
man voor haar ogen ontplofte en zijn rode inhoud tot vele meters in de omtrek 
neer regende. Lila draaide zich om, liet de rest van de mensen versteend van 
angst achter, en liep terug naar haar tweelingzuster.
In de tussentijd had een man zich uit de puinhopen bevrijd en hij liep nu geheel 
versuft over straat. Zijn gezichtsvermogen was zo vertroebeld dat hij tegen 
Kara's been aanbotste. Hij pakte het eerste het beste vast dat hij te pakken kon 
krijgen en hij eindigde met zijn gezicht tegen Kara's grote rechterbil en zijn 
armen om haar ongelooflijke dij geslagen.
Kara voelde zich een beetje ongemakkelijk en instinctief spande ze haar lichaam 
iets aan. De man heeft nooit geweten wat hem raakte. De spieren van de 
supergodin spanden zich en zetten zich met zo'n onaardse kracht uit dat het 
lichaam van de man helemaal verdampte door de klap.
'Zullen we gaan?', vroeg Kara, deze keer met een geluidssterkte die voor de 
mensen veilig was. Lila knikte van ja en beiden liepen het verwoeste dorp uit, 
de enkele overlevenden achterlatend.
'Ze zijn veel te zacht!', zei Lila en de twee verdwenen achter de horizon.

Duizend jaar later, op een plaats genaamd Californië...
De deurbel ging.
KARA: 'Hij is hier!'
LILA: 'Ik doe wel open!'
KARA: 'Dank je, vertel hem maar dat ik zo naar beneden kom.'
LILA: 'Natuurlijk.'
Lila liep de trap af en deed de deur open.
LILA: 'Hai, Scott!'
SCOTT: 'Hallo. Deze zijn voor de mooiste vrouw in mijn leven.' Hij overhandigde 
haar een bos rozen.
LILA: 'Scott...'
Scott ontdekte dat Lila een strak T-shirt en een strakke blauwe spijkerbroek 
droeg.
SCOTT: 'Zou je niet al klaar moeten zijn? We kunnen onze reservering mislopen 
als we niet over tien minuten in het restaurant zijn!'
LILA: 'Scott! Ik ben Kara niet, ik ben Lila.' Zijn gezicht werd rood. Ze gaf hem 
de bloemen terug. 'Ze zal binnen een minuut beneden zijn!'
SCOTT: 'Het spijt me, ik bedoelde niet...'
LILA: 'Maak je er maar niet druk over.' Ze leunde voorover en kuste hem op zijn 
wang. 'Ik vond het eigenlijk wel een leuk compliment.'
Kara liep de trap af, ze had een strakke blauwe jurk aan.
KARA: 'Hai, Scott! Sorry dat ik je heb laten wachten.'
LILA: 'Scott... je mag je mond nu weer dicht doen, hoor!'
SCOTT: 'Hai, Kara! Deze zijn voor de mooiste vrouw in mijn leven!' Hij 
overhandigde haar de bos rozen. Lila liet haar ogen rollen.
KARA: 'Dank je wel, ze zijn mooi en... ze ruiken heerlijk!'
LILA: 'Hier, ik zet ze wel voor je in het water!'
KARA: 'Dank je, zus.'
LILA: 'Jullie twee zullen nu moeten gaan als jullie nog op tijd willen komen.'
SCOTT: 'Ze heeft gelijk, zullen we...'
KARA: 'Okay, dag Lila.'
LILA: 'Dag, veel plezier!'
SCOTT: 'Daag!'

Ze wandelden beiden naar de Lexus van Scott en ze gingen op weg naar het 
restaurant. Ondertussen ging Lila op haar gemak op de bank zitten. Ze deed haar 
ogen dicht en concentreerde zich op haar gehoor. Ze verveelde zich een beetje en 
ze was op zoek naar wat actie. Ze had haar ogen nog niet gesloten of ze had al 
vele verschillende noodsituaties ontdekt waar zij een rol in zou kunnen spelen. 
Ze verliet het huis door de achterdeur en ging op weg naar het dichtstbijzijnde 
geval.
Lila rende met een miljoenste deel van haar maximumsnelheid; ze schoot door de 
straten in een flits op weg naar de snelweg waar op dat moment een achtervolging 
op topsnelheid plaatsvond. De politie achtervolgde een ander voertuig en er 
vonden schotenwisselingen plaats. Lila's kleren verbrandden en vielen uiteen 
door haar snelheid, waardoor haar hele lichaam nu naakt was met uitzondering van 
de kleine gouden bikini die ze van lokken van haar eigen onverwoestbare haar had 
gemaakt.
De auto's die op de snelweg reden schommelden en zwenkten plotseling toen Lila 
ertussendoor rende met een snelheid die zo hoog was dat ze erdoor onzichtbaar 
bleef. Slechts de middelgrote inslagkraters op de grond vormden het bewijs dat 
er iets langs was gekomen. Lila passeerde vervolgens de politieauto's en de 
vluchtwagen. Ze plaatste zichzelf voor die auto en hield toen vrijwel 
onmiddellijk halt.
De chauffeur van de wagen zag plotseling hoe een rug van een erg grote vrouw 
voor hem 'materialiseerde'. Minder dan een hartslag later sloeg de auto tegen 
haar blote benen. De zware voorkant van de auto verwrong en wikkelde zich om de 
kuiten van de vrouw. De passagiers sloegen voorover tegen de naar buiten komende 
airbags, en verloren het bewustzijn terwijl het verwrongen metaal van de 
carrosserie hen in het voertuig gevangen hield. Het hele motorblok had zich om 
Lila's slanke kuiten gesmeerd.
Lila deed haar benen iets uit elkaar en scheurde op die manier de hele auto 
doormidden. De politiewagens kwamen een paar seconden later aan en net toen ze 
stopten zagen ze een erg lange schaars geklede blonde stoot voor de aan flarden 
gescheurde auto staan. De vrouw salueerde en was plotseling weer verdwenen.
Lila was weer gaan rennen, ze bereikte de kustlijn binnen een milliseconde en 
deed één lange sprong in de richting van Europa. Ze bereikte Frankrijk bijna 
onmiddellijk. Lila stopte precies onder de Eiffeltoren, waar een seconde geleden 
net een man van de hoogste verdieping was gesprongen. Ze ging precies onder hem 
staan en begon omhoog te blazen. Er vormde zich een kussen van lucht onder het 
lichaam van de man, waardoor zijn val vertraagde alsof hij onder een parachute 
hing. Ze bleef zonder op te houden vijf minuten doorblazen, totdat de man nog 
maar een meter boven haar zweefde. Toen, net zo snel als ze gekomen was, 
verdween ze weer. De man viel ongedeerd op de grond.
Lila haastte zich naar een vliegveld in het oerwoud van Colombia. Daar zag ze 
haar volgende doelwit. Ze had (helemaal vanuit haar huis in Los Angeles) 
afgeluisterd dat de lading van dit vliegtuig honderd kilo cocaïne was, op weg 
naar Italië. Ze bereikte het vliegveld in minder tijd dan dat er voor nodig is 
om het te vertellen. Eenmaal op het vliegveld ging ze vlakbij de startbaan staan 
en ze keek om zich heen.
Lila zag hoe het vliegtuig snelheid maakte op de startbaan maar ze besloot dat 
ze beter eerst het kampement kon afbreken. 'Ik ben vandaag in een ondeugende 
bui!', zei ze terwijl ze naar de kleine groep guerrillastrijders in het kamp 
keek. Het ding dat het dichtste bij haar stond was een lege Jeep. Ze pakte het 
voertuig vast bij de voorkant en tilde het met gemak met één hand boven haar 
hoofd en wierp het toen achteloos in de richting van de groep.
Eén van die bewapende engerds werd door de neerstortende Jeep verpletterd. Pas 
toen keken de mannen op en zagen Lila. Eerst waren ze gehypnotiseerd door haar 
bovenmenselijke schoonheid. De schaars geklede superstoot zwaaide naar hen maar 
de kerels waren nog te verdwaasd door haar enorme rondingen om al te reageren.
'Kom nou, val me nu aan!', mompelde ze zo luid dat haar stem in het hele 
kampement weerkaatst werd. De soldaten hadden het gevoel dat het geluid overal 
vandaan kwam, en het deed hen met angst uit hun verdoving ontwaken. Om haar 
gevoel over de situatie te verhogen ontspande ze haar vlieggave, waar ze altijd 
voortdurend gebruik van maakte om te vermijden dat ze alles waar ze op stapte 
zou verbrijzelen met haar gewicht van 128 ton. Haar voeten zonken onmiddellijk 
vijf centimeter weg in de zachte aarde.
Ze begon door het kampement te lopen, bij iedere stap die ze deed schudde de 
grond geweldig. Sommige huisjes vielen om toen ze langs liep. Ze liep naar de 
houten verkeerstoren. Ze zette haar mooie voet tegen de dikke boomstam in het 
midden van de toren. Lila wiebelde speels met haar tenen, wat genoeg was om de 
stam geweldig te doen schudden en de uitkijkpost finaal te vernietigen. Ten 
slotte knalde de boomstam zelf in een miljoen splinters uit elkaar.
Eén van de mannen die de leiding had liep uit één van de tijdelijke houten 
barakken. 'Que mierda sucede', schreeuwde de man naar zijn manschappen, maar 
toen ontdekte hij de mooie vrouwelijke reuzin die vlakbij hem stond. Zijn sigaar 
viel uit zijn mond maar hij kwam weer snel tot bedaren en schreeuwde opnieuw 
naar zijn mannen: 'Que esperan, Idiotas. Disparen!' De mannen deden wat hij hun 
bevolen had en ze zochten naar hun geweren en begonnen op de blonde 
spookverschijning te schieten.
Het is niet nodig om te zeggen dat de dodelijke regen van lood voor de vrouw 
niets te betekenen had. De kogels kaatsten van haar onkwetsbare huid af. 'Nou, 
zo hoort het', zei ze tegen zichzelf. De mannen bleven schieten ondanks het 
gebrek aan resultaat.
Lila koos één van de mannen uit en volgde het pad van de laatste kogel die hij 
weggeschoten had. Ze wist onmiddellijk waar het haar zou raken, precies in haar 
buik. Ze spande haar buikspieren precies genoeg aan, en toen de kogel haar 
raakte, kaatste het terug in de richting van de schutter, en het raakte hem 
precies tussen de ogen.
Een dappere soldaat stapte in een kleine bewapende truck en reed ermee recht op 
haar af. Het voertuig klapte tegen Lila aan, maar in plaats van over haar heen 
te rijden, vouwde de voorkant van de truck zich om haar ongelooflijke lichaam. 
De chauffeur raakte daarbinnen gevangen, zijn verstand was de verbazing voorbij 
en hij verkeerde nu in wanhoop. Alles wat hij door de verbrijzelde voorruit nog 
kon zien waren Lila's indrukwekkende borsten.
De vrouw begon te giechelen. Ze voelde dat ze deze sukkels moest laten zien waar 
ze mee te maken hadden. Ze legde haar handen op de zijkanten van de truck, en 
zonder ook maar de minste inspanning frommelde en drukte ze het in elkaar alsof 
het nat papier was. De chauffeur werd praktisch in één ogenblik tot pulp 
gedrukt. Ze reikte met haar armen naar buiten en vermorzelde nog meer van het 
voertuig tegen haar lichaam. Ze ging door met verfrommelen totdat ze de hele 
truck veranderd had in een metalen bal die in de palm van haar hand lag. Ze 
sloot haar vuist en plette de bal totdat er nog een knikker overbleef. Toen 
gooide ze het vier ton zware steentje achteloos in de richting van enkele 
soldaten, en het vloog dwars door twee van hen heen.
Nadat ze dit gezien hadden stopten de guerrillastrijders met schieten en ze 
begonnen elkaar verbijsterd aan te kijken. Ze lieten hun nutteloze geweren 
vallen en ze renden alle kanten op. 'Wat? Geven jullie het nu al op!? Dat is nou 
typisch!', zei ze teleurgesteld.
'Nu, ik denk dat ik dan maar dat vliegtuig neer ga halen.' Lila keek naar het 
vliegtuig en sprong er achteraan. Haar sprong werd deze keer niet ondersteund 
door haar vlieggave, ze gebruikte slechts de buitenaardse kracht van haar lange 
benen. Ze gebruikte zoveel kracht dat de grond waar ze op gestaan had onder haar 
voeten explodeerde; het vernietigde het hele kamp en alles binnen een straal van 
anderhalve kilometer. Een gigantische krater van vierhonderd meter breed was 
alles dat achterbleef.
Eenmaal in de lucht gebruikte Lila haar vlieggave om te kunnen manoeuvreren en 
te versnellen naar Mach-10, de snelheid waarmee ze langs het straalvliegtuig 
vloog. Het kleine vliegtuig werd uit zijn baan geworpen en het duurde even 
voordat de bedreven piloot het weer recht kon trekken. Toen hij eenmaal de 
controle terug had en zijn hartslag weer normaal was geworden, ontdekte de 
bemanning iets geks op de neus van het vliegtuig. Er was een vrouw die daar op 
de neus van het toestel zat.
Haar schoonheid versufte de piloot en de copiloot, evenals de drugsbaron en zijn 
vriendin die de cockpit binnen waren gekomen om te zien wat er aan de hand was. 
De drugsbaron haalde zijn pistool tevoorschijn en hij richtte het op de vrouw. 
'Wacht!', schreeuwde de copiloot. 'Je zal ons allemaal vermoorden als je de 
voorruit breekt!' Lila hoorde de copiloot en moest lachen. Haar lach schoot door 
het hele vliegtuig, en deed het schudden. 'Jullie zijn toch al dood!' Haar stem 
echode door het holle vliegtuig.
De vrouw begon langzaam de krachten van haar vlieggave iets te verminderen, 
waardoor ze steeds zwaarder werd. De piloot ontdekte iets geks, de neus van het 
vliegtuig werd zwaarder. Eerst kon hij het vliegtuig nog recht houden, door het 
stuur naar achteren te trekken. Uiteindelijk echter, toen Lila de grens van 3 
ton overschreed, hadden de piloot en de copiloot al hun krachten nodig om de 
neus omhoog te houden. Het duurde niet lang meer voordat ze te zwaar was voor de 
hele bemanning om haar tegen te houden. Om de stuurknuppel omhoog te houden had 
de vrouw in het vliegtuig de stuurkolom vastgezet met een houten plank die ze 
uit het vrachtruim had gehaald. Het hele hydraulische systeem barstte ten slotte 
uit elkaar door het nutteloze gevecht tegen de blonde buitenaardse vrouw.
Het vliegtuig dook met zijn neus naar beneden in de richting van de grond. Lila 
wikkelde haar benen om de neus van het vliegtuig, ze boog de sterke metalen 
legering naar binnen onder de druk van haar dijen. Ze bleef op het vliegtuig 
zitten lachen totdat het was neergestort.
Uit het brandende wrak liep Lila, de enige overlevende, ongedeerd naar buiten. 
Haar blote benen ploegden zich een weg door het verfrommelde metalen frame van 
het vliegtuig. Ze stofte zichzelf af en vloog weg.
De spectaculaire vrouw vloog naar Venezuela en arriveerde bij het presidentiële 
paleis net toen een geheim team uit de Verenigde Staten uit een 
spionagehelikopter dook die boven het paleis zweefde. Ze had hun bevelen gehoord 
om de president te ontvoeren zodat de door de CIA gecontroleerde vice-president 
de macht over kon nemen. Ze zou het team een handje geholpen hebben als ze 
gedacht had dat de president een slecht persoon was, maar ze wist (zoals ze 
alles wist, door gewoon te luisteren) dat de vent helemaal geen slecht mens was 
en dat alles wat hij had gedaan voor zijn volk was geweest (wat niet altijd 
overeen wil komen met wat het beste is voor de Verenigde Staten.)
Hoewel ze de laatste twintig had geleerd jaar de Verenigde Staten haar vaderland 
te noemen, kon ze dit niet toestaan. 'Dit is gewoon verkeerd!', dacht ze. Lila 
kwam in actie door naar beneden te schieten en de parachutes te pakken en de 
soldaten terug de helikopter in te trekken. Ze schoof ze naar binnen en toen 
vouwde ze haar benen en ging ook het vliegtuig in. 'Trek deze kist op en vlieg 
terug naar Amerikaans luchtruim. Nu!' De piloot negeerde haar en bleef op de 
plaats stilhangen.
De soldaten haalden zichzelf uit de knoop en wierpen een blik op hun 
gijzelnemer. 'Sorry teef, we hebben onze bevelen', zei de kapitein die het team 
leidde en hij richtte zijn geweer en opende het vuur. Al snel deden alle andere 
soldaten dit ook en Lila werd opnieuw besproeid met kogels. 'Heel goed, dan 
moeten jullie het maar zelf weten', zei de vrouw terwijl ze opstond in de 
helikopter. De verbijsterde mannen zagen haar bovenlichaam door het dak breken 
en verdwijnen in de motorruimte. Alles wat ze daarna zagen was een paar sterke 
benen dat vlak voor hen recht overeind stond. Ze zagen het maar gedurende één 
seconde want kort daarna werd de hele helikopter verzwolgen in een reusachtige 
vuurzee en meteen daarna ontplofte hij.
Lila verveelde zich nog steeds en ze vloog over de oceaan naar een zeilboot die 
enkele mijlen buiten de kust bij Miami Beach voor anker lag. Beneden in het ruim 
was een dronken man bezig een vrouw aan te randen. Hij had het voor elkaar 
gekregen haar broek en haar ondergoed kapot te scheuren. Nadat hij zichzelf 
bovenop de gillende vrouw had geworpen, merkte de man plotseling dat zijn 
slachtoffer op was gehouden met gillen. Hij keek naar haar gezicht en ontdekte 
dat ze in een shock verkeerde, maar niet door hem maar door iets dat achter hem 
stond.
De man keek achterom en raakte ook in een shocktoestand. Er zweefde een 
ongelooflijk mooie blonde superstoot slechts centimeters boven hem. Toen ze 
eenmaal zijn aandacht had duwde Lila haar borst in het gezicht van de man, en ze 
ving zo met gemak zijn hele hoofd in de vallei van haar gigantische decolleté. 
Toen ging ze verder met het verhogen van haar vlieghoogte, en ze tilde de man 
van de grond. Ze vloog door de open deur de zeilboot uit.
De andere vrouw, nog steeds in een staat van shock, slaagde erin om naar het dek 
te kruipen. Eenmaal buiten zag ze de blonde vrouw in een horizontale positie 
zo'n tien meter boven het water zweven. Ze keek toe hoe Lila zonder ook maar de 
geringste inspanning haar borsten bij elkaar bracht met als gevolg dat het 
lichaam van haar nu onthoofde aanrander in het water viel. Toen, zoals altijd, 
was de vrouw in een oogopslag verdwenen.
Er waren nog maar vijftien minuten verstreken sinds ze haar huis verlaten had en 
ze had nog een hele lange lijst van plaatsen waar ze naar toe wou. Eerst ging ze 
op weg naar Rusland, toen naar Milwaukee, vervolgens naar Bangkok, Nieuw 
Zeeland, New Orleans, Tokio, Melbourne, Ontario, Waikiki, enzovoorts.

Terug in Los Angeles arriveerden Kara en Scott bij het restaurant. De vrouw 
ontvouwde haar benen voorzichtig uit de nauwe luxe wagen. Scott had de deur voor 
haar opengedaan en reikte nu naar binnen om haar hand vast te pakken en haar 
naar buiten te helpen. Ze pakte zijn hand en wurmde zich uit de auto, hoewel ze 
hem liet denken dat hij het was die haar omhoog had getrokken.
Scott was gewend geraakt aan het verschil in lengte tussen hen twee. Hoewel hij 
een grote man was reikte het topje van zijn hoofd maar tot de onderkant van haar 
beha; dat wil zeggen als ze geen hoge hakken droeg zoals vandaag. Toen hij naast 
haar stond kon hij recht op haar navel kijken.
Kara had Scott verteld dat zij en haar zuster aan een vreemd geval van 
gigantisme leden en dat hun moeder was gestorven nadat ze de grootste baby's had 
gebaard die men ooit gezien had. Hij had wel eens eerder mensen met gigantisme 
gezien maar hij had nooit gedacht dat een zo'n fraai gebouwd persoon er ook één 
kon zijn.
Hij was er ook aan gewend geraakt om in het middelpunt van de belangstelling te 
staan wanneer ze een publieke ruimte betraden. Ze liet iedereen naar haar 
kwijlen, niet alleen de mannen. Eerst had hij er zich ongemakkelijk door 
gevoeld, maar inmiddels niet meer.
Nadat ze hun diner hadden beëindigd, begonnen ze bij een glas champagne wat na 
te babbelen.
'Kara, hoelang zijn we nu al samen?', vroeg Scott.
Kara glimlachte en antwoordde: 'Iets langer dan een jaar. Hoezo?'
'Tja, ik wil... ik bedoel...'
'Wees niet zo nerveus. Je kunt me alles vertellen.'
Hij stopte zijn hand in zijn zak en haalde er een klein zwart doosje uit. Hij 
deed het open en er lag een diamanten verlovingsring in.
'O mijn God!', zuchtte Kara. 'Is dat...?'
'Kara Adams, wil je met me trouwen?', zei hij, terwijl hij haar hand vasthield.
'O Scott, ik houd echt heel veel van je, maar voordat ik dat kan beantwoorden 
zijn er nog enkele dingen waar we over moeten praten.'
'Zoals wat?'
'Niet hier. Laten we ergens naar toe gaan waar we alleen kunnen zijn.'
'Natuurlijk. Waar?'
'Ik weet het perfecte plekje.'
Twee uur later kwamen ze aan in een open vallei buiten de stad. Ze stapten uit 
de auto en Kara leidde Scott dieper het bos in.
'Scott, ik zou heel gelukkig zijn als jouw vrouw, maar ik denk dat je enkele 
dingen over mijn zuster en mij moet weten voordat we kunnen trouwen.'
'Okay, ik ben één en al oor.'
'Laat me het eerst voor mezelf wat comfortabeler maken', zei Kara. Ze 
verwijderde haar dure kledij en haar juwelen. 'Ik wil dat je me ziet zoals ik op 
deze wereld ben gekomen.'
'We zijn allemaal naakt geboren, Kara!'
'Ik heb niet het woord "geboren" genoemd.'
'Wat?'
De reusachtige vrouw leunde voorover en kuste Scott op zijn mond. Toen legde ze 
haar handen op zijn schouders en ze drukte hem zachtjes naar de grond. 'Ga 
zitten en ontspan je. Ik ga je een heel oud verhaal vertellen.'
De man ging zitten en liet zijn rug tegen een boomstam rusten. Kara deed 
hetzelfde en begon haar verhaal te vertellen.
'Ik denk dat ik er maar meteen voor uit zal komen en het vertellen. Ik kom niet 
van jouw planeet.'
'Je komt niet...?'
'Ha, ik ben zelfs niet eens van jouw universum. Ik ben nog veel ouder dan dat!'
'Okay. Ik snap het. Heel grappig. Nu, kun je serieus zijn en me vertellen waarom 
je me hierheen hebt gebracht?'
'Ik ben heel serieus.' Ze leunde achterover en sloot haar ogen. 'Er was eens een 
wereld genaamd Nimura. Zijn bewoners waren een heel vreedzaam volk die niets 
anders kenden dan liefde en geluk. De maatschappij van Nimura was nog erg jong 
in zijn ontwikkeling, vergelijkbaar met jullie Romeinse Rijk, maar zonder al die 
oorlogen en met iets meer technologie. Het veranderde allemaal toen de Kiranna 
verschenen. De Kiranna hadden een militaristische samenleving. Ze veroverden 
Nimura heel snel, ze vermoordden miljoenen en brachten de hele bevolking in 
slavernij.
Wat de Kiranna nooit geweten hebben was dat Nimura een project van Excellor 
was.'
'Excellor?', viel Scott haar in de rede.
'De god Excellor. De god die de ontwikkeling van Nimura leidde. Zie je, het 
universum zoals jij het kent is vol met goden in allerlei soorten en maten en 
met verschillend temperament. Ze staan buiten het universum, en zijn als zodanig 
niet gebonden aan de natuurwetten zoals die voor ons gelden. De begrippen tijd 
en ruimte zijn niet voor hen van toepassing omdat, zoals ik al zei, ze buiten de 
grenzen van het universum leven.'
'Buiten het universum?'
'Ja. De hemel, de hel, Olympus, Hades, het Walhalla. Dat zijn allemaal 
verschillende gebieden van diezelfde grote plek. Sommige zijn hetzelfde met 
alleen verschillende namen. Vanaf nu zal ik er naar verwijzen als Olympus.
Er zijn ook heel veel goden, miljoenen in feite. De oude culturen van de aarde 
kenden vele van hen. Ja, ze waren echt, en dat geldt ook voor die van vandaag. 
Als je al had gedacht dat die oude culturen veel goden kenden, vermenigvuldig 
dat nu eens met alle bewoonde planeten in het universum en dan krijg je een idee 
van het aantal goden dat bestaat.
Ik keer nu terug naar mijn verhaal. De god Excellor zag hoe de bloeiende 
beschaving die hij zo secuur had opgebouwd verwoest werd door barbaren. Nu 
bemoeien de meeste goden zich niet direct met zulke gebeurtenissen, dus 
gebruikte Excellor een indirecte manier om Nimura te helpen.
De koning van Nimura was bereid zijn twee dochters aan Excellor te offeren en 
hij bad naar hem om hulp. Excellor aanvaardde het offer en nam de twee vrouwen. 
Als je het al niet geraden had, die twee prinsessen waren Lila en ik.
We werden naar één van Kiranna's manen gebracht, Parella. Op die maan verscheen 
Excellor zelf voor Lila en mij. Hij was niet alleen. De god Excellor verscheen 
samen met zes andere goden. We waren zo bang, we zaten als versteend.
Excellor vertelde ons dat wij waren uitgekozen om onze wereld te bevrijden en 
orde te brengen in ons melkwegstelsel. Eén van de andere goden vertelde ons dat 
ze ons bepaalde gaven zouden geven die onze strijd mogelijk zouden maken, maar 
dat ze ons ook één wens in vervulling zouden doen gaan.
Plotseling werden we verzwolgen in een tyfoon van heldere energie en we voelden 
hoe onze lichamen begonnen te veranderen. Op dat moment gilde Lila onze ene 
wens. Ze zei: "Ik wil dat we onkwetsbaar zijn."
De goden deden wat ze ons beloofd hadden en schonken ons ongelooflijke gaven. De 
vaardigheid om door de ruimte te vliegen, grote kracht, snelheid, behendigheid, 
geheugen, scherpe zintuigen. We kregen het allemaal. Plus nog één toevoeging, 
complete onkwetsbaarheid tegen alles en iedereen.
We begonnen onze krachten op Parella uit te testen, en we stonden versteld. We 
begonnen wat te spelen op de maan, we tilden rotsblokken op die tien keer zo 
groot waren als wij en we jongleerden ermee alsof het sinaasappelen waren. En, 
alleen maar opdat je het weet, de zwaartekracht op Parella was drie keer zo 
groot als op aarde.
We trainden met onze nieuwe grotere lichamen, en leerden hun oneindige macht in 
bedwang te houden. Toen we voelden dat we er klaar voor waren vlogen we terug 
naar Nimura en binnen zes uur hadden we de invasievloot weggejaagd. Toen Nimura 
eenmaal vrij was, gingen we op weg om alle andere werelden te bevrijden die door 
de Kiranna beheerst werden.
We reisden de halve melkweg door en bevrijdden meer dan 34 werelden. Toen ons 
werk erop zat, keerden we terug naar Nimura en hielpen met de herbouw van 
datgene dat verwoest was. We leefden een normaal leven op Nimura met onze 
familie en onze vrienden.
Toen de jaren verstreken beseften mijn zuster en ik dat we niet ouder werden 
zoals alle anderen. Blijkbaar behoorde langlevendheid ook tot onze gaven. Lila 
en ik trouwden met prinsen van de twee belangrijkste stadstaten op Nimura en we 
kregen hele grote gezinnen. Toen stierf onze vader en Lila en ik werden de 
koninginnen van Nimura.
Er was vrede op Nimura gedurende tweehonderd jaar, tot aan de treurige dag dat 
de Kiranna terugkeerden. Ze wilden Nimura niet langer meer tot slavernij brengen 
maar ze wilden het gewoon vernietigen, met ons erbij. Ze vlogen ongemerkt naar 
de andere kant van de zon van Nimura en vuurden een soort wapen naar de zon 
waardoor die explodeerde.
Wij, op de planeet, hadden niets in de gaten totdat het te laat was. We zagen 
een oogverblindende lichtflits gevolgd door duisternis. We keken omhoog en de 
zon was verdwenen. De mensen kregen de tijd niet om in paniek te raken want drie 
minuten later bereikte de schokgolf Nimura.
Ik hield de hand van mijn echtgenoot vast toen een onzichtbare kracht de planeet 
onder onze voeten verpulverde. In een flits voelde ik de hand van mijn man in 
mijn greep verdampen.
Later deed ik mijn ogen open en ik vond mezelf rondzweven in de kille ruimte. Ik 
keek om me heen en ik vond mijn zuster, zwevend en huilend. Ik vloog naar haar 
toe en ik huilde met haar mee. We huilden om ons huis, onze mensen, onze 
echtgenoten en onze kinderen, en om onze onmacht dat we niet in staat waren 
geweest het te verhinderen.
Lila keek toen achter me langs en zag hoe een oorlogsschip van de Kiranna met 
hoge snelheid wegvloog. We vlogen erachteraan en we haalden het al snel in. We 
waren zo boos dat we de romp van het schip openscheurden en we keken toe hoe de 
bemanning door de plotselinge decompressie explodeerde.
We gingen door met iedere levende soldaat van Kiranna te vermoorden. Het heeft 
ons zeshonderd jaar gekost om ze allemaal op te sporen nadat we hun thuiswereld 
vernietigd hadden. Ten slotte hadden we alle Kiranna vermoord.
We hadden ons afgevraagd waarom we niet samen met onze wereld waren gestorven, 
maar het antwoord was tamelijk helder. Volledige onkwetsbaarheid tegen alles en 
iedereen was onze speciale gave. Als dat waar was kon zelfs een supernova ons 
niet deren.
Zonder een wereld die we de onze konden noemen gingen we op weg om de melkweg te 
onderzoeken en te genieten van de wonderen die andere werelden en andere 
culturen te bieden hadden. Soms bleven we een paar jaar op een planeet, soms 
enkele millennia. We zijn aanwezig geweest bij de natuurlijke geboorte van een 
planeet en we bleven er totdat het verslonden werd door zijn eigen zon miljarden 
jaren later.
Ik weet wat je jezelf nu afvraagt, Scott. Hoe oud is ze? Nu, mijn schat, ik ben 
veel ouder dan jij je zelfs maar kunt voorstellen. Ik ben in feite ouder dan het 
universum zoals jij het kent.'
'Maar hoe is dat mogelijk?', vroeg Scott.
'Nu, je hebt wel gehoord van de Big Bang theorie.'
'Ik denk het wel.'
'Nu, het is niet alleen maar een theorie, het is waar. Het universum is begonnen 
in een reusachtige explosie waaruit alles is ontstaan. Wel, het is een 
verschijnsel dat zich om de zoveel tijd in Olympus voordoet. Er is een bol van 
energie met een ongelooflijke kracht. Die bol ontploft en schept een ruimte voor 
een universum, ons universum, in Olympus. Dat universum zet uit en koelt af, er 
vormt zich materie, en ten slotte veroorzaakt de zwaartekracht van de materie 
dat het begint te krimpen totdat het in zichzelf implodeert, het zet zich dan 
weer om in energie, en de ruimte sluit zich. Dat is het einde van het universum. 
De bol ontploft dan opnieuw en er vormt zich een splinternieuw universum met 
zijn eigen unieke natuurwetten en bestanddelen.
Zoals ik al eerder zei, ik kom niet uit jouw universum. Nimura heeft in dit 
universum nooit bestaan. Mijn universum is in elkaar gestort. Mijn zuster en ik 
waren getuige van het einde van alles, tenminste dat is dat we dachten dat het 
was. Na ontelbare triljarden jaren zouden we sterven samen met het universum. 
Hoe konden wij nu weten dat we zelfs het universum zouden overleven.
Toen het universum ineenstortte werden we groter dan het universum zelf en we 
schoven uit de ruimtetijd Olympus in. Klaarblijkelijk beschermde onze 
onkwetsbaarheid ons ook tegen het universum zelf. Zo groot was de macht van 
Excellor en de zes andere goden.
In Olympus heeft de tijd geen betekenis, dus kan ik niet zeggen hoelang we daar 
geweest zijn. Ik weet dat we er heel lang zijn gebleven en heel veel 
ongelooflijke dingen hebben gezien. Later keerden we terug naar de bol en meteen 
toen we erin sprongen ontplofte het universum weer. Het verbazende was, ik weet 
niet of het kwam doordat we in Olympus waren geweest of omdat we in het 
middelpunt van zo'n krachtige explosie van universele proporties hadden gezeten, 
maar we waren een miljard keer sterker dan vroeger geworden. We waren ongeveer 
een centimeter gegroeid en ons soortelijk gewicht was ook toegenomen.
Nu, om je een idee te geven van mijn leeftijd en mijn kracht, toen Lila en ik de 
gaven ontvingen waren we een beetje kleiner dan jij nu bent. Nu reik je 
nauwelijks tot aan de onderkant van mijn borsten met het topje van je hoofd. Je 
kunt wel uitrekenen hoeveel universele cycli we al hebben meegemaakt en hoe 
sterk we zijn geworden. Bedenk wel, voor ons eerste bezoek aan Olympus konden we 
al jongleren met reusachtige rotsblokken en oorlogsschepen openscheuren met onze 
blote handen.'
Scott keek naar Kara met een lege uitdrukking op zijn gezicht en toen barstte 
hij in lachen uit. 'Je had me daar bijna te pakken!', zei hij.
'Ik maak geen grap', zei Kara, en ze stond op.
'Natuurlijk prinses. En ik kom van Zarkon V.'
'Tja, ik denk dat ik het dan maar aan je moet laten zien', zei Kara, en ze 
draaide haar rug naar hem toe. Ze wandelde naar een groot granieten rotsblok dat 
voor de helft in de grond stak. Ze plaatste haar beide handen op het oppervlak 
en zonder ook maar het kleinste teken van inspanning tilde ze het vele tonnen 
zware rotsblok van de grond. 'Houd je van voetbal, Scott? Ik vind het heel erg 
leuk.'
Scott kon zijn ogen niet geloven. Zijn meisje had zojuist een rotsblok opgetild 
dat zes keer zo groot was als hij en ze hield het vast alsof het een plastic 
strandbal was. Toen liet ze de rots los en ving het op met haar rechterknie. Ze 
liet het rotsblok op haar knieën stuiteren, net zoals een voetbalspeler dat doet 
met een voetbal.
Ze speelde met de rots met een behendigheid die ver boven het niveau van welke 
voetballer dan ook uitstak. Het rotsblok danste op en neer van haar knieën en 
haar voeten. Na enkele minuten stak ze haar linkerbeen vooruit met de elegantie 
van een ballerina en ze ving de rots op het puntje van haar teen. Ze hield het 
in evenwicht en speelde met het rotsblok, ze liet Scott het hoge niveau van haar 
reflexen zien, haar coördinatie, en vooral haar kracht.
Ten slotte gaf Kara met haar kleine teen een tikje omhoog en ze liet het 
rotsblok ter grootte van een huis de lucht in vliegen. 'Tada!', zei Kara. 
'Geloof je me nu?'
'Wa... wa... wa...', mompelde Scott.
'Ja, zeg het maar.'
'Wat is er gebeurd met...?'
'Het rotsblok? Ik vermoed dat het ergens in de Zee der Stilte terecht zal 
komen.'
'Waar is dat?'
'Op de maan.'
'De maa... maamaa... maan!'
'Ja. Over ongeveer een week.'
'Mijn God!'
'Ik begrijp het. Het is moeilijk te bevatten.'
'Dus het is waar!'
'Ja, allemaal waar.'
'Dus je bent echt een prinses.'
'Dat ben ik.'
'Wauw!' Hij ging dichterbij Kara staan. 'Dus wat kan je nog meer doen?'
'Nu, bekijk dit eens. De dichtheid van mijn lichaam is zo groot dat ik altijd 
mijn vlieggave moet gebruiken om mijn gewicht laag te houden. Probeer me eens op 
te tillen.'
'Okay.' Scott kwam dichterbij en wikkelde zijn armen om haar benen (net onder 
haar kruis.) Hij kreeg onmiddellijk een stijve door de aanraking met haar zachte 
huid. Hij kon er zich niet van weerhouden om haar zachtjes in haar billen te 
knijpen.
'Kom nu, Scott, daarvoor zullen we later tijd genoeg hebben.'
'Sorry.' Hij hield zijn adem in en duwde omhoog met zijn benen. Hij keek naar 
haar afmetingen en schatte dat ze ongeveer 115 kilogram zou wegen. Hij tilde 
haar op met alle kracht die hij had, maar tot zijn verbazing voelde ze veel 
lichter aan dan dat hij zich had voorgesteld. Hij had het gevoel alsof ze nog 
geen kilo woog. Hij tilde haar boven zijn hoofd met slechts één hand. Hij was 
erg verrast dat hij een vrouw van 2,45 meter kon optillen die op zijn hand zat.
'Zie je, ik kan mijn gewicht verlagen tot bijna niets', zei ze, terwijl ze van 
zijn hand sprong en zachtjes op de grond landde. 'Nu zal ik stoppen met vliegen 
en dan zul je mijn werkelijke gewicht voelen.' Meteen nadat ze dat gezegd had 
zakten Kara's voeten met geweld veertig centimeter in de bodem. De plotselinge 
schok veroorzaakte een kleine trilling. Het schudden van de grond wierp Scott 
omver. 'Probeer me nu eens op te tillen.'
Scott stond op en wikkelde zijn armen weer onder Kara's kruis. Nu voelde ze 
anders. Hij probeerde haar omhoog te trekken maar het voelde alsof hij een boom 
probeerde te ontwortelen. 'Ik kan het niet', zei hij.
'Natuurlijk kun je het niet', antwoordde ze. 'Ik weeg meer dan 128 ton.'
'Je bent ongelooflijk.'
'Dank je wel, schat', zei ze, ze hervatte haar vlucht en keerde terug naar haar 
gemiddelde van 90 kilogram. Ze duwde hem zachtjes in een zittende positie en 
ging toen naast hem zitten. 'Nu ken je mijn verhaal en weet je wat ik en Lila 
precies zijn. Ik ben al meer dan 65.000 keer getrouwd geweest en ik heb geleerd 
dat het het beste is als mijn echtgenoot van tevoren weet waar hij aan begint. 
Nu ik dat gezegd heb wil ik dat je weet dat ik je niets zal verwijten als je 
besluit de ring te houden en gewoon door wilt gaan met de relatie zoals we die 
tot nu toe hebben gehad.'
'Geen kans, Kara. Mijn aanbod blijft staan, nu meer dan ooit. Wil je met me 
trouwen?'
Kara glimlachte en legde haar rechterhand op Scott's linkerschouder. Ze duwde 
hem omver op zijn rug. Kara kroop met haar lange naakte lichaam over Scott heen 
en liet zich zachtjes op hem rusten. 'Ja!', antwoordde ze en ze sloot haar ogen 
en drukte haar lippen op de zijne. Hij wikkelde zijn armen om haar ribben en 
streelde zachtjes over haar naakte rug. Ze trok haar hoofd terug en keek in zijn 
ogen. 'Vertrouw me, dit is het begin van de rest van je leven, mijn echtgenoot.'