Kroeggevecht
Dutcher
De lange Koreaanse is in Nederland helemaal niet zo lang




Karen Sung liep de aankomsthal van Schiphol in, en zocht op de beeldschermen bij 
welke band ze haar koffers kon afhalen.
Met lange stappen ging ze in de richting van de uitgang.
Zowat alle mensen die ze voorbij liep, keken haar even aan of draaiden zich om, om haar 
na te kijken.
Karen was een Koreaanse, maar voor een Koreaanse was ze bijzonder lang.
Met haar 1.92 meter behoorde ze tot de langste vrouwen van Korea.
Misschien had het iets te maken met haar goede afkomst. Haar vader was directeur van 
een Nederlandse bekende groothandel, die een grote vestiging in Korea hadden.
Karen was voor de helft opgevoed door au-pair meisjes, omdat haar ouders allebei dag 
en nacht met het bedrijf in de weer waren.
De au-pair meisjes waren altijd Nederlandse meisjes geweest, het voordeel hiervan was 
dat Karen vloeiend Nederlands sprak.
Ze had wat geld gespaard, maar het leeuwendeel van het bedrag om naar Nederland op 
vakantie te gaan kwam van haar vader.
Door de Nederlandse au-pair meisjes was Karen natuurlijk erg geïnteresseerd geraakt in 
Nederland, en ze was dan ook blij dat ze nu was aangekomen.
Ze was erg nieuwsgierig om te zien of de dingen die ze had gehoord, inderdaad klopten. 
Ze was vooral benieuwd of de mensen, en dan met name de vrouwen, inderdaad zo lang 
waren in Nederland. In Korea was ze een reuzin voor de meeste mensen, en het 
benieuwde haar of ze in Nederland één van de vele lange vrouwen zou zijn.
Ze had haar koffers al snel gevonden, en was direct met een taxi naar haar hotel gegaan.


De volgende dag was ze al vroeg uit de veren, en bezocht alle bezienswaardigheden die 
ze kon vinden.
Ze had inderdaad een aantal lange vrouwen gezien, maar ze was met haar lengte zeker 
niet gewoon, gezien de mensen die haar uitgebreid bekeken.
Aan het eind van de middag liep ze een klein café binnen. Het was een lange smalle 
zaak, met een gezellige bar, die van voor naar achteren door de zaak liep.
Ze bestelde wat aan de bar, toen ze plotseling ruw opzij werd geduwd.
“Wat een lomperik”, dacht Karen, en keek opzij om te zien wie zo onbeschoft was.
Met verbazing keek ze tegen de schouders van een enorme blonde griet aan.
Deze meid was niet alleen lang, maar was ook nog eens breed geschouderd en stevig 
gebouwd. Direct gingen Karens ogen omlaag, maar waar ze hoge hakken verwachtte, 
zag ze lage platte instapschoenen.
Ze keek weer omhoog naar het gezicht van de boomlange meid, die zich inmiddels naar 
Karen had toegedraaid.
Karen keek met verbazing naar het grote zware vrouwenlichaam. Karen was zelf 
weliswaar lang, maar tenger gebouwd.
De blonde reuzenmeid keek lachend op Karen neer.
“Had je wat spleetoog ???”, vroeg de blondine brutaal.
“Nee hoor, ik bestelde alleen wat te drinken, dus laat me nu maar met rust, ik doe jou 
verder toch niets ???”, antwoordde Karen wat onzeker.
De blondine zei niks meer, en draaide zich om. Karen zuchtte even van opluchting.
Haar eerste kennismaking met een veel langere meid was haar niet goed bevallen.
Karen pakt haar drankje, en ging aan het eind van de bar op een kruk zitten.
Ze voelde zich geïntimideerd, iets wat ze nog nooit had gevoeld.
Ondanks het feit dat Karen tenger gebouwd was, had nog nooit een vrouw haar zo 
uitgedaagd, of het lef gehad om met haar ruzie te zoeken.
Op school had ze meerdere meisjes gezien die gespierd waren en breed gebouwd, maar 
geen van allen had het aangedurfd om de lange Karen een voet dwars te zetten.
“Lengte intimideert”, dacht Karen bij zichzelf.
Ze stond op en liep het café uit. Maar vlak voor de uitgang greep een grote hand haar 
plotseling bij haar schouder beet.
Karen draaide zich om vond de grote blondine tegenover zich.
“Ik wil je hier nooit meer zien spleetoog, anders rammel ik je in elkaar. Begrepen ??”.
De woorden van de enorme meid hadden even hun tijd nodig in de gedachten van Karen.
Karen zei niets, draaide zich om, en liep het café uit.


De volgende morgen werd Karen met een rotgevoel wakker. Het voorval met de blonde 
grote meid zat haar goed dwars. “Dit had ze verdorie nog nooit meegemaakt”, dacht ze 
bij zichzelf. Dat ik “de grote Karen Sung” zich zo laat afschepen door de eerste de beste 
blonde trut………., ze kon het niet verkroppen en besloot actie te ondernemen.
Onder uit haar koffer haalde ze een paar schoenen tevoorschijn met zeker 12 centimeter 
hoge hakken. Ze trok de hoge hakken aan, en ging trots voor de spiegel staan. “Zo…. nu 
hoorde ze weer bij de langste”, dacht ze.
Vol goede moed ging ze weer de stad in, en genoot van de blikken van de mensen die ze 
op haar weg tegenkwam. Ze vond het prachtig als mensen naar haar opkeken. Nu besefte 
ze pas hoe goed dat haar deed voelen. In Korea was ze altijd de langste, geen twijfel 
over mogelijk. “Zij moest de langste zijn, zo was het voorbestemd”, dacht ze bij 
zichzelf.
Aan het eind van de middag liep ze weer het café binnen, waar ze de vorige dag zo was 
weggejaagd.
Bij haar binnenkomst keken de meeste mensen even op, tenslotte zie je niet iedere dag 
een Aziatische van ruim 2 meter je stamkroeg inlopen.
Tot Karens tevredenheid zag ze in het midden van de zaak de blondine staan.
Karen liep direct op haar af, en ging pontificaal voor haar staan. Tot haar tevredenheid 

was ze minstens even lang als de blondine, misschien zelfs iets langer.
“Ik heb toch gezegd dat je hier niet meer moet komen”, zei de blonde lange meid 
verveeld.
Karen nam de blondine goed in haar op. “Ik maak zelf uit waar ik kom”, zei ze 
zelfverzekerd, “ en als je daar problemen mee hebt, ga JIJ daar dan wat aan doen ??”.
Tot Karens teleurstelling vertrok de grote blondine geen spier.
“Ik doe er denk ik wel wat aan, maar  ZIJ doet er zeker wat aan”.
Karen was even uit het veld geslagen. “ZIJ ???. Wie was ZIJ ???”.

De confrontatie tussen de twee boomlange meiden had uiteraard de aandacht gekregen 
van de meeste andere kroegbezoekers, die waren gaan staan om maar niets te missen.
In een reactie draaide Karen zich om, en dat deed Karen zowat door de grond zakken.
Achter haar stond een enorme negerin, niet groot maar reusachtig.
Ze had het zelfde postuur als haar blonde vriendin, alleen was ze veel langer.
Karen kwam niet eens tot de schouders van de donkere reuzin.
De boomlange negerin lachte haar hagelwitte tanden bloot, en bekeek Karen als een 
speeltje.
“Dit gaat fout”, wist Karen.
De blondine tikte op haar rug, en direct draaide Karen zich weer naar haar toe. In een 
oogflits zag ze de gebalde vuist van de blondine in de richting van haar hoofd komen, 
maar Karen was razendsnel. Ze bukte, en liep onder de vuistslag door, wardoor de 
blondine haar evenwicht verloor, en tegen de grote negerin opvloog.
Karen moest iets doen. Ze schopte haar hoge hakken uit, die haar nu alleen nog maar in 
de weg zouden zitten, en keek naar de blondine die witheet weer aanstalten maakte om 
Karen aan te vliegen.
Karen wachtte even tot de blondine tot vlakbij was, toen ze razendsnel haar rechterbeen 
omhoog liet komen, en met de wreef van haar voet de blonde amazone vol op haar kaak 

schopte.
Deze stopte haar aanval abrupt, en greep met beide handen naar haar pijnlijke kaak.
“Nu is het tijd voor de finish”, dacht Karen.
Ze sprong op, en draaide 360 graden in het rond, maar zorgde er wel voor dat de voet 
van haar uitgestrekte been de blondine nu vol de zijkant van haar schedel raakte.
Door deze klap verloor de grote blondine direct het bewustzijn, en viel hard op de grond, 
waar ze roerloos bleef liggen.
Karen haalde opgelucht adem. Maar de opluchting werd verstoord door het klappen van 
handen. Het waren de handen van de reuzennegerin.
“Applaus meisje, applaus”, zei ze sarcastisch. “Ik ben benieuwd of je mij ook zo 
makkelijk uitschakel met dat kungfu gedoe”.
Karen wilde eigenlijk in haar ogen wrijven om te zien of het echt waar was. Nu ze haar 
hakken niet meer aanhad, was de negerin natuurlijk nog veel langer.
Ze had al gezien dat de negerin geen hakken droeg, maar platte sportschoenen.
Karen zat op ooghoogte met de borsten van de negerin. Ze kon het niet geloven.
Maar veel tijd om na te denken had ze niet. Met een wilde schreeuw kwam de 
reuzenvrouw op haar afgestormd, sneller dan Karen vermoedde.
Ze voelde hoe de sterke armen van de negerin zich om haar middel sloegen, en haar als 
een veertje optilden. De negerin had Karen in haar loop opgetild, en liep in één keer door 
naar het einde van het café. Met een dreun voelde Karen dat haar rug tegen de muur 
aankwam, maar direct daarna werd ze van voren geplet, omdat de negerin haar grote 
lichaam tegen haar aan liet vallen. Karens situatie was hopeloos. Ze hing zeker een 
meter boven de grond, stevig vastgeklemd in de sterke armen van de grote negerin, die 
haar in tweeën probeerde te knijpen. Eindelijk had ze haar armen vrijgemaakt, en sloeg 
met volle kracht met de zijkant van haar handen op de nekspieren van de reuzin.
Dat had effect. Direct liet ze Karen los, en liep schreeuwend van de pijn een paar meter 
naar achteren, haar handen om haar enorme nek geklemd.
Karen zag haar kans schoon, en liep snel langs de negerin naar de uitgang toe. Maar de 
aanwezige bezoekers versperden in hun nieuwsgierigheid de uitgang, zodat Karen niet 
verder kon.
Inmiddels was de negerin weer bij haar positieven, en stormde weer op Karen af. Deze 
keer was Karen slimmer, want ze sprong tijdig opzij, en haakte de enkel van de negerin.
Deze verloor haar evenwicht, en struikelde in volle vaart in de richting van een tafeltje 
dat tegen de muur stond en waar een jongen rustig een biertje zat te drinken, zich niets 
aantrekkend van de vechtende reuzinnen.
Het rumoer had nu wel zijn aandacht getrokken, en keek even op. Dit deed zijn ogen 
bijna uit zijn hoofd puilen.
Het enige wat hij zag was een gigantische grote negerin, die als een stoomlocomotief op 
hem af kwam gedenderd.
De negerin kwam tegen het tafeltje aan dat bezweek onder het gewicht van de grote 
vrouw. In haar val nam ze ook de jongen mee, die onder het lichaam van de meer dan 
grote vrouw belande. Trillend van woede stond de negerin weer op, en keek vernietigend 
neer op de jongen, die eigenlijk haar val enigszins had gebroken. Maar ze was blind van 
woede. Ze bukte voorover, en greep met haar grote handen de liggende jongen in zijn 
nek en bij zijn broekriem beet, en plukte hem zo van de grond. Woedend smeet ze hem 
als een zak aardappelen op de bar, waar hij door de vaart achter viel.
Direct zochten haar ogen Karen weer. Deze had gezien dat de tafel was bezweken onder 
de negerin, en had een losse tafelpoot gepakt, om deze als vechtstok te gebruiken.
Ze had altijd haar vechtlessen gehaat, maar haar vader had er altijd op aangedrongen dat 
het altijd van pas kon komen, en dat het bij hun traditie hoorde om bedreven in een 
vechtsport te zijn.
Die tradities konden wat haar betreft gestolen worden, maar het kwam nu zeker van pas.
“Aanval is de beste verdediging”, dacht Karen, en hield de tafelpoot stevig met twee 
handen vast.
razendsnel stootte ze het uiteinde van de tafelpoot met kracht in de maagstreek van de 
reuzennegerin, die voorover klapte.
Direct haalde Karen nogmaals uit, en deze keer raakte de tafelpoot de zijkant van het 
hoofd van de negerin.
Met haar hand op haar bloedende hoofd kwam de negerin overeind.
“Nu is het mijn beurt, meisje”, grijnsde ze naar Karen.
Karens hoofd sloeg op hoofd. “Was ze nog niet geveld ?”.
Ze wilde in een reactie weer met de tafelpoot uithalen, maar was nu te laat.
De negerin pakte haar pols beet, en rukte de tafelpoot uit haar handen.
Karen dook ineen omdat ze een klap verwachtte, maar de negerin had juist een stap 
achteruit gedaan, en hield de tafelpoot in twee handen.
Ze zette even kracht, en de tafelpoot brak in tweeën.
“Dit heb ik niet nodig om jou ook in tweeën te breken, meisje”.
De negerin gooide de stukken hout op de grond, en haalde verwoestend uit.
Karen was zo van haar stuk gebracht dat ze geen tijd had om te reageren.
De binnenkant van de grote vrouwenhand raakte Karen vol op haar gezicht.
Karen voelde haar gezicht gloeien, maar kreeg geen tijd meer.
Vervolgens liet de enorme negerin keer op keer haar handen op het hoofd en lichaam 
van Karen neerkomen.
Ze zwaaide haar lange krachtige armen naar achteren, en liet haar handen weer keihard 
op Karen terecht komen, die inmiddels door haar knieën was gezakt, en met haar handen 
op haar hoofd de slagenregen probeerde af te weren.
De negerin stopte, en greep karen met twee handen beet, tilde haar op, en hield haar 
triomfantelijk boven haar hoofd.
De negerin was zo groot, dat ze met gestrekte armen het lichaam van Karen een aantal 

maal tegen het plafond aanduwde.
“Heb je wel eens gevlogen, meisje”, lachte de negerin.
Vervolgens gooide ze Karen met kracht naar de uitgang van de zaak.
Deze vloog een aantal meters door de lucht, en belande hard voor de deur van de 
uitgang.
“En nu wegwezen jij, anders dan maak ik het karwei af”.
Karen was nog net genoeg bij haar positieven om in te zien dat ze weg moest wezen.
Op haar blote voeten rende ze hard het café uit, de negerin triomfantelijk achterlatend.


E I N D E