Isabelle
By Geert


De knappe stadsmeid Isabelle kroop op blote knieen tussen de
aardappelstammen, diep in de grond graaiend.Z e woonde sinds een paar jaar
in Amsterdam, maar kwam eigenlijk uit Borderlo, een fraai boerendorp in
Gelderland.  Isabelle was een grote struise meid, sterk als een beer.  Haar
kracht was eigenlijk buitensporig voor een vrouw. Bovendien was ze mooi,
prachtig blond haar en  een uitstraling nou nou. Veel mannen begeerden haar
heimelijk maar durfden haar vaak niet te benaderen, ze had iets over zich,
wat je als man onzeker maakte.

Terwijl ze zo aan het rooien was, kwam een vent naderbij sluipen. Je kon
duidelijk zien dat hij oneerbare bedoelingen had. Het was een toerist en
Isabelle was hem, in het dorp, tijdens het boodschappen doen opgevallen.
Vervolgens had hij steeds naar haar gezocht en nu zag hij haar voorover
gebogen op het land liggen. Dit was zijn kans, dacht hij, er was in de hele
omgeving geen sterveling te bekennen, dat kwam goed uit.
         "He wijffie", riep hij, "wil je wat geld verdienen?"
          "Pleur op vent" , kaatste Isabelle terug, die gelijk begreep waar
die kerel op uit was. Dom was ze ook al niet.
Maar de man , door hormonale driften gedreven,  trok razendsnel zijn
joggingborek uit en rende op Isabelle af. Zonder aarzelen dook hij bovenop
haar.
           "Ha ha lekkere boerenstuk, dan doen we het toch zo" , hijgde hij.
           "Dat hat joe gedacht" , bulkte Isabelle, die als ze opgewonden
was, altijd terug viel in het dialect. Ze sloeg haar rechterarm om man' s
nek en hulpeloos zwaaiden zijn benen als een rubberen passer door de lucht.
           "Aaaaaarch  aaaauw" , gilde de matsjo, "jij verrekte rotwijf,
laat me los"
Hij probeerde zich los te rukken maar had geen schijn van kans.
            "Ammehoela" bekte Isabelle krachtig terug, "nu ik joe te pakken
heb ken oe dat                                          rustig vergeten".

Ze zag er werkelijk verukkelijk uit met haar inmiddels gescheurde jurk. Haar
licht bruin gespierde benen zaten een beetje onder het zand.
Ze duwde haar knieen op de bovenarm van de vent, die verslagen op zijn rug
lag.
              "Vertel eens manneke, wat is joen bedoeling. Dacht oe dat ik
me laat bezoedele deur zo'n bottenpakhoes as joe. Dan mot oe wel wat meer in
joen mars hebben".
Met haar sterke handen knevelde zij de nek van vent, die zijn zoveelste
ongewenste intimiteit nu zag stranden. Dat mens was afschuwelijk sterk. Hij
had zich goed verkeken.
         "Heb asjeblieft genade met me, ik wou je echt niks doen, het was
maar een geintje", probeerde hij.
        "Ik zal joe gein geven", bitste Isabelle terug. Ze knalde met haar
massieve knie in man's onderbuik.
        "Heb joe gein nou huh? Gaat joe lekker nou? gore flapdrol.  Hierrrrr
heb je er nog een, ja lekker he, mot joe ook nog een aardappel? ,
 asjeblieft"
Ze duwde het bintje in de mond van haar slachtoffer, die niet meer
tegenstribbelde  en bijna gehoorzaam zijn mond opendeed. Af en toe bewogen
zijn stokerige benen stuiptrekkend op en neer, maar zijn verzet was allang
gebroken.
       "Zal ik joe nog wat zand geven als souvenir?"
De man schudde nog nee, maar Isabelle vulde zijn neusgaten al met zwarte
aarde.
       "Mot joe ook nog een aardappel in je kont misschien, viesterd, hier
dan ,wacht ik zal zorge dat ze joe goed kennen bekieke"
Isabelle trok met een ruk zijn onderbroek uit en scheurde zijn sporthemd van
het lijf. Na hem nog eens goed met zand besmeurd te hebben, zette ze de man
weer op de poten en trapte hem keihard in de kont.
       "Zeg maar tegen de politie dat joe mit Isabelle hebben gespeuld',
schaterde de prachtige meid.
Wachelend en groggy droop de gebroken man af. Zo snel zijn geteisterd
lichaam het toeliet verliet hij de plek des onheils.
Daar stond Isabelle hem nog na te kijken.
Toen veegde ze haar voorhoofd, lachte nog even en begon toen weer te rooien.
Het was een mooie warme dag