Irma en de olifanten
Door Notorium
Irma, het sterkste meisje op Aarde. Deel 2.

Terwijl de zon steeds hoger klom nam Irma mij mee naar een van de terrasjes. Langzaam liet
ze mij van haar schouder zakken en ze pakte mijn hand weer vast.
In de spiegeling van een ruit zag ik nu hoe klein ik naast haar leek. Voor het eerst in mijn leven
voelde ik mij ook echt klein. Ik besloot haar te vragen HOE lang ze wel niet was. "2m21"
antwoordde ze zonder verder iets te zeggen; alsof het de gewoonste zaak van de wereld was.
"En hoe oud?" vroeg ik. "15". En ja, ik groei nog steeds'. Daar werd ik natuurlijk stil van en
aangezien ook Irma weer zweeg, was het duidelijk dat er op deze manier geen interessante
conversatie zou ontstaan. Het liefst was ik gewoon weggelopen, maar Irma had mijn hand in
zo'n ijzeren greep dat ik daar niet eens aan hoefde te denken.

Irma ging zitten op een van de rieten stoeltjes en met een klein rukje aan mijn arm trok ze mij
neer op een stoel die daar naast stond. Ik had het gevoel dat ik bijna door de stoel heen
getrokken werd. Hoe zou ik hier ooit weg komen. Gezien haar kracht en snelheid was mijn
situatie hopeloos. Ik kon maar afwachten en hopen dat ze niets ellendigs met me van plan was.

Irma bestelde een ontbijt en vroeg me vriendelijk wat ik wilde hebben. Ik vroeg me af of ik dat
allemaal zou moeten betalen en zei dat ik niets wilde. Daar nam ze geen genoegen mee en dus
bestelde ik maar een koffie.  
"Er is een circus in de stad", verbrak Irma eindelijk weer de stilte,"en daar gaan we zo naar
toe". Discussie gesloten. Wat moest ik hier nu mee. 
Irma pakte met haar linkerhand een van de poten van mijn stoel vast en ik voelde hoe ik
langzaam de lucht in ging. Op het gezicht van de lange tiener verscheen een glimlach:
"Jongleur is wel wat voor mij? Vind je niet. Of iets met worstelen". Ik knikte beduusd. Ja, dat
laatste was wel wat. Ik hoorde mezelf "Ja" zeggen, terwijl ik in de lucht hing. 
Ze had haar lange arm horizontaal gestrekt en ik bevond mij dan ook zeker een meter boven de
grond. 1m90 ben ik, zoals ik al schreef en ik weeg bijna 100 kilo en toch was ik licht als een
rietje voor haar. 
Langzaam liet ze me weer te zakken. Ik voelde geen enkele trilling door de stoel gaan, het was
alsof ik door een mechanische arm terug werd gezet. Irma wenkte de ober, betaalde zelf en
stond op. Dit keer pakte ze me niet vast, maar ze vroeg me vriendelijk of ik mee ging, waarna
ze al weg begon te lopen.
Kon ik weigeren. Wilde ik weigeren. 
Ik wilde niets liever dan weigeren, bedacht ik toen ik opstond en achter haar aan liep... maar ik
was eveneens nieuwsgierig wat Irma van plan was te gaan doen bij het circus en wat het
zilveren doosje was dat ze in haar broekzak had gestopt.

Terwijl ik achter haar aan liep viel me op hoe meisjesachtig haar figuur nog was. Ok, ze was
ontzettend lang, langer dan enige andere vrouw die ik ooit gezien had, maar niet breed of
gespierd. 
Ik vroeg me af hoe ze naar het circus wilde gaan. Het stond immers midden in de stad en ik
had geen zin om dat hele stuk te gaan lopen. Met de auto was uitgesloten, daar paste ze niet in.
Ik wilde het net vragen toen ik de enorme fiets zag staan. Die was, gezien de zadelhoogte,
duidelijk voor haar gemaakt. Irma liep naar de fiets en vroeg me achterop te gaan zitten.
Ik ging zitten en had het gevoel alsof ik gelanceerd werd. Irma's oersterke benen hadden zich
in beweging gezet.. Razendsnel bewogen ze zich op en neer. De fiets stond in een versnelling
die geen normaal mens aankon, maar voor Irma was het geen probleem. Ik sloeg mijn armen
om Irma heen en hield me stevig vast. De auto's die we passeerden leken stil te staan. Enkele
(brom) fietsers die zich zo vroeg in de ochtend ook op het fietspad bevonden werden gewoon
omver geblazen. Ik had het gevoel alsof het vel van mijn gezicht werd afgetrokken.
Irma trapte zo onwaarschijnlijk snel dat de ketting roodgloeiend werd en mijn spijkerbroek
begon te schroeien. Toen we door een rood stoplicht schoten en een auto van rechts op ons af
kwam zetten, wist ik dat we er geweest waren, maar ik hoorde wel een klap maar voelde dat
wij gewoon doorreden. Ik opende mijn ogen weer en probeerde om te kijken. De wagen total
loss op zijn kant. Ik vroeg me verbijsterd af wat er gebeurd was, maar kwam daar bij het
volgende stoplicht al achter. De auto die daar op ons af kwam zetten werd door Irma's
uitgestrekte been op afstand gehouden. Door de enorme klap vloog de bestuurder door de
voorruit heen.
Irma minderde geen vaart ze raasde door. Binnen enkele tientallen minuten waren we dan ook
in het centrum van de stad. De grote circustent torende hoog boven de bomen uit. Het was
lang geleden dat ik naar een kermis of circus geweest was, maar ik had het gevoel dat ik de
achtbaan vandaag al twee keer gehad had. Lijkbleek en met de neiging om te kotsen stapte ik
af en viel languit in het gras. Irma leek het niet ze zien, ze zette haar fiets op slot en liep naar
de eerste de beste man die ze zag staan. "Wie is hier de baas", hoorde ik haar zeggen.
Er werd gewezen naar een lange man die in de verte bij een caravan stond en Irma liep zonder
naar mij om te kijken in zijn richting. Ik was niet langer nodig. Ze had me wellicht gewoon een
lift gegeven naar het circus als ædank' voor het scheidsrechteren. Ik moest lachen bij die
gedachte. Ik kon nu echt gewoon weggaan, maar besloot haar weer te volgen. Dit was toch al
een aparte dag. Wie weet wat er nog meer ging gebeuren. Ik stond op en voelde nu dat er
grote blaren aan de binnenkant van mijn benen zaten: de gloeiende ketting!

Lopen ging alleen met O-benen. De man die Irma de weggewezen had keek me dan ook
vreemd lachend aan. Hij wilde wat zeggen, maar hoorde toen, net als ik, hard gelach. Irma
werd waarschijnlijk uitgelachen door de circusdirecteur. Ik probeerde zo snel te lopen als maar
mogelijk was. De directeur zag ik iemand wenken. Een kleine brede kerel kwam haar richting
op gelopen. Ik besefte dat hij waarschijnlijk helemaal niet klein was, maar in de nabijheid van
Irma leek niemand groot.
De brede man wisselde wat woorden met de directeur en ik zag dat hij een aanvallende
houding aannam. Irma bleef gewoon staan, ze wachtte zijn aanval af.
Met een enorme klap beukte de brede man tegen Irma op. Zoals verwacht gaf die geen krimp.
Haar aanvaller viel achterover in het gras. Sneller dan ik had verwacht stond hij weer op en hij
sloeg zijn beidde armen om Irma heen en probeerde haar op te tillen. Iets wat hem niet lukte.
Ik was nu zo dichtbij gekomen dat ik de arme man kon horen zuchten en steunen. Zijn
inspanningen waren nutteloos. Hij kreeg Irma niet in beweging. Irma zelf gaf geen krimp.
"Is dit uw sterkste man", hoorde ik haar lachend zeggen. De directeur antwoordde
bevestigend. "Is er niemand hier die sterker is dan hij?", vroeg Irma nog een keer. Haar
aanvaller was nog steeds uit alle macht aan het proberen om Irma op te tillen en neer te leggen. 

Zoals ik al verwachtte lukte hem dat niet. Irma werd het gestuntel zat en met een hand verbrak
ze zijn æbear hugh' en wierp hem van zich af. "En dieren?" hoorde ik Irma nu vragen, "heeft u
geen sterke dieren?". De directeur keek eerst verbaasd naar de worstelaar die op enige meters
afstand versuft op de grond lag en toen naar Irma. "Sterke d..dieren?" stamelde hij. Hij begon
over leeuwen en tijgers maar Irma vroeg om olifanten.
Ik stond nu naast haar en toch vroeg ik me af of ik dit goed verstond.. æOlifanten??' 
De directeur had 3 volwassen olifanten, maar wat wilde ze daar dan mee doen. Toch niet
vechten ? Irma wilde haar krachten echter WEL met die beesten meten. "Dat wordt de nieuwe
act" zei ze resoluut, "een meisje die touwtrekt tegen olifanten".
"Onmogelijk", riep de baas van het circus, "geen sprake van!!!" Irma keek de man even aan en
liep toen naar de worstelaar die net opgekrabbeld was. Ze sloeg haar armen om de man heen
en begon te persen. Even spartelde de man nog tegen, toen begon hij te piepen en kort daarna
veranderde het piepen in een hoog gegil. De directeur schreeuwde "Wat doe je?". Irma dreigde
haar slachtoffer te vermorzelen als ze haar zin niet kreeg. Het was een vreemd gezicht, die
enorme kerel wild bewegend in haar armen te zien vechten zonder los te komen.
De directeur keek mij even aan, alsof ik een oplossing wist. Ik haalde mijn schouders op en
stelde voor de olifanten maar te halen. Als ze dat zo graag wilde..

Enkele andere mannen waren op het gegil af gekomen en probeerden hun collega te hulp te
komen. De directeur dacht dat hij op die manier wel van Irma af kon komen, maar ik
betwijfelde dat. Twee grote mannen van over de twee meter rukten aan haar rechter- en drie
wat kleinere mannetjesputters trokken aan haar linkerarm. 
Ze konden haar greep niet breken. De twee reuzen -die toch nog een kop kleiner waren dan
Irma- lieten haar rechterarm los en grepen nu haar benen. Ze probeerden haar omver te
trekken. Het was zinloos. Ze hadden net zo goed kunnen proberen een berg op te tillen. De
man die door Irma werd gemarteld gilde niet meer, hij hing bewusteloos in haar armen. Ze liet
hem vallen en pakte twee nieuwe slachtoffers vast. Opnieuw klonk er gehuil en gegil.
De directeur keek mij weer aan en ik zei alleen maar "de olifanten".

De man leek in te zien dat er niets anders op zat dan het meisje voorlopig haar zin te geven.
Even later kwamen de drie enorme beesten aangelopen. Irma glimlachte en zei iets over
æeindelijk echte tegenstanders'. Ze liet de drie mannen die al buiten bewustzijn waren los en
draaide zich om naar de dieren, de twee mannen die nog aan haar benen hingen gewoon
meesleurend. Zij lieten los, stonden op en deden een stap naar achteren.
Irma liep op de olifanten af. De directeur had de verzorgers van de beesten met de draagbare
telefoon opgeroepen en had ze nog steeds aan de lijn. Ik kon hem niet verstaan maar zag dat
de verzorgers de kettingen los lieten en zich op een na van de olifanten verwijderden.
Irma moest het ook gezien hebben, maar ze ging niet langzamer lopen. Er was geen aarzeling
zichtbaar. De laatst overgebleven opzichter wachtte tot Irma zich tussen de twee voorste
olifanten bevond en toen leek hij ze een teken te geven. De enorme beesten die zelfs nog boven
Irma uitstaken bewogen zich nu naar elkaar toe. Irma zou verpletterd worden. 
Ik wilde naar haar toe rennen, maar de twee mannen die aan haar benen hadden gehangen
grepen mij vast en
ik kon niets anders doen dan schreeuwen. Iets wat natuurlijk geen zin had, want Irma had zelf
ook wel in de gaten wat er gebeurde.


De twee beesten probeerden het meisje te verpletteren, maar Irma zette haar handen op hun
flanken. Ik keek met open mond toe. De enorme beesten op hun gigantische poten leken
langzaam te wijken. Irma glimlachte en ze duwde de twee dieren weg. De verzorger gaf nog
een paar signalen en het leek er op alsof de beesten wild werden. 
Ze bewogen zich nu alle drie om Irma heen.
Irma zette haar heupen tegen de achterpoten van een van de dieren. Het verschil in omvang
was enorm. Irma was even breed als de manshoge poot van de stier. Het zou normaal
gesproken zou moeten zijn dat een mens geen schijn van kans had tegen dit reusachtige dier,
maar ik had dit meisje zojuist twee olifanten weg zien duwen.. Nu kwam het echter echt op
kracht aan en Irma leek sterker te zijn.. De olifant moest een stap opzij doen. Irma beukte met
haar heup tegen de achterpoten van het dier aan en het viel om.
Irma wist een slurf te pakken van een van de twee andere dieren en tot mijn stomme verbazing
trok ze het beest omver. 
Ze pakte een voorpoot van de derde olifant vast en tilde het tonnen zware dier zowaar op en
wierp dat beest achterover. De eerste olifant stond nu weer overeind. Het dier ramde Irma
frontaal met zijn kop. Ieder ander mens zou meters door de lucht gevlogen zijn, Irma bleef op
haar krachtige benen staan en sloeg haar machtige armen om de lange kop heen en worstelde
nu ook dit dier omver.

Twee andere dieren stonden al weer, maar niet voor lang. Irma beukte de eerste omver met
haar twee vuisten en de tweede greep ze bij zijn slagtanden en ze trok het dier weer naar de
grond. Weer stonden de dieren op. Angstiger nu, maar Irma had de smaak te pakken. Ze wist
op de rug van een van de beeten te komen en begon het te pijnigen met haar oersterke benen.
Ze perste zo hard dat ik ribben kon horen kraken en het dier viel trompetterend om. Irma
sprong in de richting van een ander dier sloeg haar lange armen om zijn brede nek en wist het
angstige dier weer omver te duwen. Terwijl ze daar lag wist de verzorger, met gevaar voor
eigen leven, tussen haar en de laatste nog overeind staande olifant te komen. Hij bevestigde de
ketting die om dat dier zijn nek hing op de een of andere manier om Irma's been en gaf het dier
toen een por. Terwijl Irma de andere olifant nog vast had probeerde de derde olifant weg te
lopen. De ketting werd strak getrokken en Irma voelde dat. Ze liet liggende  olifant voor
wat hij was en stond op. De olifant waar ze nu aan vast zat probeerde weg te komen. Irma
boog naar voren, trok de ketting los en hield die in haar rechterhand. Ze wachtte tot de ander
olifant stond en pakte toen de ketting die om zijn nek hing in haar linkerhand. Een soort
touwtrek wedstrijd begon, waarbij ik me er op betrapte dat ik mezelf afvroeg of de olifanten
een kans maakte.

De twee grijze kolossen rukten als een bezetene aan de kettingen, maar ze bleken niet sterk
genoeg om weg te komen. Grijze poten stampten op de grond, honderden kilo's hingen aan de
ketenen die strak gespannen stonden, maar Irma deed gewoon een stap naar
achteren. De olifanten probeerden op hun achterpoten te gaan staan, maar Irma trok ze weer
naar voren. De gigantische dieren slingerden wild met zijn kop en deden een paar stappen
opzij. Naar achteren konden niet.. Irma gaf een rukje aan de ketting en de olifanten moest een
stap naar voren doen. En nog een. Irma lachte en trok nog harder en begon nu gewoon in mijn
richting te lopen en de olifanten werd gewoon meegesleurd. De twee reuzen hadden mij nog
steeds vast, maar hun greep was zo verslapt dat ik makkelijk los kwam. Ze merkten het
waarschijnlijk niet eens. Irma was gaan rennen en de olifanten konden niets anders doen dan
volgen. Het was alsof Irma twee grijze hondjes uitliet.
Na enige meters liep Irma zo snel dat de enorme beesten voorover vielen en over de grond
werden meegetrokken, totdat de kettingen braken. Toen bleven ze roerloos op de omgewoelde
grond liggen.



Irma stond stil. Ze lachte triomfantelijk en greep het zilveren doosje uit haar broekzak. 

Wordt vervolgd.