Een ochtendje aan zee Door: Notorium Irma, het sterkste meisje op Aarde Het was vroeg in de ochtend. Langzaam wandelde ik over de boulevard. Vlakbij ruiste de zee, maar ik kon het water niet zien. Behalve het geluid van de branding was er niets te horen. In de verte zette een jongen wat tafels neer op een terrasje. Over een paar uur zou het hier weer krioelen van de mensen, nu was het stil. Ik besloot te gaan kijken of het terrasje al open was, wellicht kon ik al een lekkere bak koffie bestellen en dus slenterde ik verder. Plotseling, nog voor ik het terras bereikt had, zag ik een groepje meiden rennen. Drie of vier, dat kon ik nog niet zien. Ze hadden nogal haast op deze vroege morgen bedacht ik me glimlachend, wellicht hadden ze op ‚‚n van de terrasjes moeten helpen. Ik besloot te wachten tot ze dichterbij waren om te zien op welk terras ze werkten. Toen ze naderbij kwamen viel het me op dat ze alle vier langer waren dan gemiddeld. Sterker nog, ik begon te geloven dat ze zelfs langer waren dan ik. Was dat mogelijk? Dat gebeurde niet vaak, dat ik een meisje zag die langer was dan ik, laat staan dat ik vier meiden tegelijk zag die boven me uit staken. Nu ze vlakbij gekomen waren zag ik iets van angst op hun gezicht. Die baas van hun moest wel erg streng zijn. Nee, het was niet eens angst.. Het was bijna wanhoop wat van de gezichten af te lezen was. Ze leken mij niet eens te zien, het was maar goed dat ik een stap opzij deed, anders was ik onder de voet gelopen. Ja. Ze waren stuk voor stuk langer dan ik. De kleinste van de vier was ongeveer 1m95 de langste zou wel eens 2 meter geweest kunnen zijn. Ze renden zo snel voorbij dat ik niet eens de tijd had om iets te zeggen of laat staan na te roepen.. Ze hadden het wellicht niet eens gehoord. Terwijl ik ze na staarde hoorde ik achter me opnieuw geluiden, ik draaide me weer op in de richting van het terras waar ik naar toe op weg was en zag dat er een vijfde meisje aan kwam rennen. Jonger dan de vier die me net gepasseerd waren, maar nog een stukje langer. Mijn mond viel open van verbazing. Haar gezicht straalde haast triomfantelijk. Hoewel ik verwachtte dat ze me voorbij zou rennen deed ze dat niet, ze stopte vlak voor me en zonder aarzelen vroeg ze me of ik scheidsrechter wilde zijn. Ik was verbaasd.. Wat een vreemde vraag op deze nu wel heel uitzonderlijke ochtend. Ik opende mijn mond om enige vragen te stellen, maar tot mijn grote verbazing sloeg het meisje een arm om mijn middel en tilde me op. Hup over de schouder. Ik gaf zowaar een gil van schrik. Ik ben 1m90 en weeg bijna 100 kilo, niet dat je zegt een mini mannetje.. En toch hing ik hier over de rechterschouder van een tienermeisje. Ze kon niet ouder zijn dan 18, misschien was ze zelfs nog wel jonger. Dat had ik nog wel kunnen zien voordat ik de lucht in ging. Tot mijn ontzetting zette het kind het weer op een lopen, en alsof ik niet aanwezig was versnelde ze totdat ze sneller liep dan een gewoon mens volgens mij kon rennen. Ze was echter niet gewoon, dat was wel duidelijk. Geen wonder dat die vier zo snel hadden gerend. Dit kind was absurd sterk en zowaar bezig mij te ontvoeren of iets wat daar op leek. En wat had ze bedoeld met scheidsrechteren. Ik had het gevoel achter op een motor te liggen. Zo snel flitste de grond onder mij voorbij. Ik zei niets, riep niets, nee.. Ik maakte geen enkel geluid. Sprakeloos hing ik daar over die schouder terwijl we nu afdaalden naar het strand. Zonder vaart te minderen stoof de jonge reuzin het strand op. Het zand stoof op en ik kon nu duidelijk het gegil van meisjes horen. We waren de vier waarschijnlijk aan het inhalen. Plotseling zag ik ze voorbij flitsen, ze werden ingehaald en stopten met rennen. Ik zag de ontzette blikken in hun ogen. Terwijl ik van de schouder werd gegooid draaide de jonge reuzin zich om en begon om de vier heen te rennen, aldus voorkomend dat ze konden ontsnappen. Ik keek verbaasd naar dit tafereel. De vier waren duidelijk ouder dan het meisje, waarschijnlijk een jaar of 25 en zagen er uit alsof ze aan sport deden. Het lange meisje dat hen achtervolgd had begon nu te spreken terwijl ze om de vier heen bleef cirkelen. Ze had het over iets terug geven wat van haar was. Drie van vier keken naar de kleinste in hun midden. De tiener liep op haar af en de ongeveer 1m95 lange en hevig transpirerende meid voor haar leek nu gewoon klein. Ik schatte dat de tiener zeker 2m12 moest zijn. Ze stak haar hand uit om de angstige meid vast te pakken, maar toen die iets naar de langste van de vier wierp draaide ze zich naar haar om. De langste van de vier was duidelijk de minst bange. Zij bleef rustig staan toen de reuzin op haar af liep. "Geef het aan mij, Linda" zei het meisje. "Nee" was het antwoord, "als je het wilt hebben dan pak je het maar van ons af. We zijn het zat om ons door jou te laten kleineren Irma. Je kunt ons dan wel stuk voor stuk aan, maar we zijn nu met zijn vieren" Irma lachte en wees naar mij. Daarom heb ik hem ook meegenomen. Hij is de scheidsrechter en zal beslissen wie recht heeft op 'dat ding' en terwijl ze dat zei wees ze naar het ding in Linda's hand. Ik kon het duidelijk zien, maar had geen idee wat het was. Het was van zilverkleurig metaal en niet groter dan een lucifersdoosje. Een lucifersdoosje was het echter niet. Er zaten geen versierselen op en leek naadloos te zijn. Linda stak de hand waarin zij het ding hield omhoog zover ze kon, maar Irma lachte. Ze was veel langer. "Ik ben zoveel gegroeid de laatste weken kleine Linda" schaterde ze terwijl ze haar arm langzaam omhoog stak. Linda kon ook wel zien dat het jonge meisje veel langer was dan zij, maar terwijl Irma tergend langzaam haar hand liet stijgen wenkte Lin de andere drie. Hoewel nog steeds overduidelijk angstig kwamen ze toch snel naderbij. Ik dacht er nog even aan om Irma te waarschuwen, maar voordat ik dat kon doen hadden de drie hun armen al om Irma heen geslagen. Mijn god, wat leken ze klein naast dit kind. Hun hoofden eindigden ter hoogte van Irma's schouders. Dat kwam vooral door Irma's benen, haar onderbenen waren al bijna even lang als de benen van de drie die haar nu vast hadden. Linda deed een stapje naar achteren, liet haar arm weer zakken en wierp het zilveren ding naar mij. Ik ving het op en keek verbaasd toe toen zij haar armen ook om Irma heen sloeg. Het leek erop alsof de vier probeerden Irma plat te knijpen met hun armen. Irma had haar armen echter tussen de meiden en haar eigen lichaam weten te wurmen en begon nu langzaam los te breken. De vier gaven gilletjes van ontzetting toen ze merkten dat ze hun greep begonnen te verliezen. Het ging eigenlijk razendsnel. Voordat ik er erg in had lagen ze alle vier in het zand. Irma lachte. Ze pakte ze een voor een weer op en nu was het haar beurt om te persen. Ze sloeg haar armen om de vier lange meiden heen en hoewel het er niet op leek dat ze kracht zette schreeuwden de vier het uit. Ik schrok van het volume. De druk die op hun lichamen werd uitgeoefend moest enorm zijn. Wild kronkelend probeerden Linda en haar vriendinnen los te komen, het lukte ze niet. Binnen een halve minuut verloren ze hun bewustzijn en hingen ze slap in de armen van de gigantisch sterke tiener. Irma liet ze vallen en liep op me af. "Wie heeft er gewonnen, scheids" glimlachte ze terwijl ze haar hand uitstak. Ik verbaasde me er over hoe vriendelijk haar gezicht eigenlijk wel niet was en gaf ondertussen zonder aarzelen het zilverkleurige ding aan haar. Ze pakte het aan, stopte het in haar broekzak en sloeg haar twee armen om me heen. Ik had het gevoel alsof ik in een bankschroef terecht was gekomen. Heel even zette ze maar kracht, maar het was genoeg om me naar adem te laten happen. "Sterk , he" giechelde Irma, terwijl ze me weer los liet. Ja.. dat had ik natuurlijk al begrepen toen ze de vier versloeg, maar nu had ze het ook even laten voelen. Ik had geen idee wat er nu zou gaan gebeuren. Ze keek me even recht in de ogen en toen pakte ze mijn hand. "Kom, we gaan", was het enige wat Irma zei en ze liep weg, mij meesleurend. Ik struikelde bijna en was blij dat ze niet ging rennen. Eigenlijk moest ik hier wel om lachen. Een grote jongen van 25 die hier hand in hand over het strand 'liep' met een kop groter meisje dat 10 jaar jonger moest zijn. Toen we de boulevard bereikten tilde ze me weer op en daar lag ik weer over haar schouder. Het was gelukkig nog steeds uitgestorven. Er was niemand te zien alleen de vier die in de verte nog bewegingloos op het stand lagen. Vraag je je af wat het zilverkleurige ding kan zijn en wil je weten HOE sterk Irma eigenlijk is: lees dan het volgende verhaal: "Irma en de olifanten!"