Emily en Derek, de lerares temt een student. Door Crohnsman, in het Nederlands vertaald door WatjeKouw. Derek heeft discipline nodig, dus leest Emily hem de les. Emily Graves was lerares Engels op de Hawthorne middelbare school. Ze hield met een ongeëvenaarde passie van haar werk. Jonge geesten kneden, zodat ze hun toekomst met vertrouwen tegemoet konden treden was haar levenstaak. En het was heel belangrijk voor haar dat ze slaagde in haar taak. Emily hield ook van haar leerlingen. Ze deed haar uiterste best om ervoor te zorgen dat iedereen de aandacht kreeg die hij nodig had en de opleiding die hij verdiende. Daarom was ze op dit ogenblik diep in gedachten. Een van haar mannelijke leerlingen stond op het punt om te zakken voor haar vak en zijn toekomst te vergooien. En ze had nog geen plan bedacht om de jongeman te helpen. Alles dat ze tot nu toe had geprobeerd, was jammerlijk mislukt. En mislukken was iets dat Emily absoluut weigerde te accepteren. Dat stond gewoon niet in haar boekje. Het grootste probleem dat ze had was het feit dat het Derek Wilson niets leek uit te maken. School was een grap voor hem. Hij stuurde haar lessen in de war en viel constant andere leerlingen lastig. Ze besteedde iedere les zoveel tijd als ze kon aan hem. Maar de extra aandacht die ze hem gaf raakte gevaarlijk dicht bij het punt waarop ze de andere leerlingen die haar hulp nodig hadden verwaarloosde. Ze besloot om met zijn andere leraren te gaan praten om erachter te komen hoe die met hem omgingen. Misschien kon de manier waarop zij met Derek omgingen haar helpen met het zoeken van een oplossing voor haar probleem. Ze beweerde zeker niet dat ze alles wist. Hopelijk zou het zoeken van hulp bij haar collega’s haar gebeden verhoren. Er moest iets gebeuren en het moest snel gebeuren, want ze waren al aan het eind van het eerste trimester. Emily kwam terug van de lunch in de lerarenkamer met een teleurgestelde blik op haar prachtige gezicht. Praten met haar collega’s had haar dilemma helemaal niet opgelost. Eigenlijk was de situatie met Derek nu aanzienlijk erger dan voorheen. Geen wonder dat het Derek niets kon schelen dat hij niets leerde. Zijn leraren stonden hem toe om zich lastig te gedragen vanwege zijn uitstekende atletische kwaliteiten. En ze adviseerden haar om hetzelfde te doen. Hoe konden ze zichzelf opvoeders noemen als ze een leerling door het systeem lieten glijden omdat hij een uitzonderlijk goede voetballer was? Hun zorgeloze houding maakte Emily grenzeloos boos. Als ze Derek met fluwelen handschoenen wilden aanpakken, dan was dat hun zaak. Ze weigerde domweg om met hen mee te gaan. Opgeven stond NIET in haar functiebeschrijving. Plotseling ging haar een lichtje op. NATUURLIJK! Dat was de oplossing. Waarom heb ik daar niet eerder aan gedacht? vroeg ze zichzelf streng af. Emily rende naar haar klaslokaal en greep het boek met het schoolreglement. Ze vond waar ze naar op zoek was op bladzijde dertien, paragraaf drie. "Een leerling die voor welk vak dan ook een onvoldoende behaalt, zal uitgesloten worden van deelname aan de schoolsport totdat hij een voldoende beoordeling in het betreffende vak heeft behaald." Daar stond het in vette letters. Het zwaard van Damokles dat ze kon gebruiken om Derek te dwingen zich te gedragen. En ze wist precies hoe ze dat voor elkaar kon krijgen en hem ondertussen ook nog eens een lesje te leren. Met haar hoofd in de wolken bereidde Emily haar volgende les voor. Morgen stond Derek Wilson een grote verrassing te wachten. Een hoognodige en welverdiende verrassing. "Derek, wil je na de les alsjeblieft een paar minuten blijven. Ik wil graag even met je spreken," vroeg ze de jongeman toen de bel ging. "Ga maar even zitten," zei ze toen alle leerlingen het klaslokaal uit waren. Derek plofte neer in een stoel. "Wat zijn jouw levensdoelen, Derek? Vertel me eens wat je plannen voor de toekomst zijn," vroeg ze. "Nou Mevrouw Graves, als onze voetbalploeg dit jaar kampioen wordt, dan verwacht ik dat ik een studiebeurs voor een belangrijke Universiteit krijg toegewezen. En nadat ik daar een paar jaar gespeeld heb om mijn cijfers en reputatie op te bouwen, zullen de topclubs wel voor me in de rij staan. Dan komt mijn levensdroom uit," antwoordde hij met een glimlach. "Ik begrijp het. Dus jouw plannen voor de toekomst zijn volledig gebaseerd op je atletisch vermogen. Is dat juist?" vroeg ze. "Ja mevrouw," antwoordde hij. "Dan zit je nu met een enorm probleem dat jouw plannen voor de toekomst in de war gaat sturen. Jij haalt bij mij geen voldoende voor je Engels, Derek. Besef je wel dat je, als je aan het eind van dit trimester een onvoldoende hebt, niet meer mag voetballen? Dan kunnen je dromen door de afvoer," vertelde ze hem. "Dat is geen probleem Mevrouw Graves. Geef me maar gewoon een voldoende, dat doen de andere leraren ook," reageerde hij. "Ja Derek, dat weet ik. Maar dat is niet mijn manier van werken. Je bent een lastpost, Derek. Je bent geschorst geweest voor roken in de toiletten en de andere leerlingen pesten. En als ik me niet vergis, dan word je verdacht van vandalisme omdat je vorige week de vlaggenstok neergehaald hebt. Iedere andere leerling zou daar zwaar voor gestraft zijn, maar jou houden ze de hand boven het hoofd omdat je een sterspeler in de schoolvoetbalploeg bent. Ik weiger om daaraan mee te werken, Derek. Als je voor je Engels straalt, dan word je uit de ploeg gegooid. Zo eenvoudig is het," stelde ze vast. "DAT KUNT U NIET MAKEN!" schreeuwde hij terwijl hij overeind sprong. "Ja Derek, dat kan ik wel. En dat zal ik ook als je geen voldoende haalt en je niet gedraagt tijdens mijn les." "Kom op Mevrouw Graves. Een voetballer hoeft toch niet te weten hoe hij een opstel moet schrijven. En wat maakt het uit als hij het verschil niet weet tussen een zelfstandig naamwoord en een voornaamwoord of tussen een werkwoord en een bijwoord. Het enige dat hij moet doen is zijn lichaam in vorm houden en zijn techniek bijslijpen. Zonder mij kan de ploeg geen kampioen worden en ik krijg geen studiebeurs als ik niet speel. Wilt u er alstublieft nog maar eens over nadenken om me toch maar een voldoende te geven?" smeekte hij. "Het spijt me Derek, dat is niet mogelijk. Ik kan je wel bijles geven zodat je een voldoende kunt halen. Dat wil zeggen, als je bereid bent om me te helpen met een probleem waar ik mee worstel," vertelde ze de jongeman. Derek's schouders zakten van teleurstelling naar beneden. Hij wist dat hij geen andere keus had. Zonder voetbal waren zijn leven en zijn toekomst voorbij. Hij zou er alles voor overhebben om dat te voorkomen. "Okay Mevrouw Graves, afgesproken. Wat moet ik voor u doen om mijn toekomst te redden?" vroeg hij neerslachtig. "Uitstekend. Je zult geen spijt krijgen van je beslissing Derek. Dat beloof ik je. We beginnen morgen na schooltijd met je bijles. Vanavond heb ik je hulp nodig bij iets anders. Ik geef een zelfverdedigingscursus aan een stel jongedames op deze school. Die zullen gemakkelijker begrijpen hoe de worpen en grepen werken als ik een tegenstander heb om de technieken op te demonstreren. En daar kom jij in beeld. Ik zou je graag als oefenpop willen gebruiken. De meisjes zullen dan veel sneller kunnen leren en je zou me er een grote dienst mee bewijzen. Is dat iets voor je?" vroeg ze. "Zeker Mevrouw Graves," antwoordde hij glimlachend. Derek ging zo snel als hij kon het klaslokaal uit. Het kostte hem iedere gram zelfbeheersing die hij bezat om haar niet recht in haar gezicht uit te lachen. Hij was dertig centimeter groter dan haar 1.60 en bijna 45 kilo zwaarder. Haar slanke vrouwenlichaam viel vreselijk in het niet bij zijn enorme gespierde lijf. Hoe was ze in hemelsnaam van plan om hem te gebruiken om worpen en grepen te demonstreren als ze hem niet eens kon verroeren. Het zou net zijn alsof een pissebed een olifant probeerde te werpen. Maar als ze zich per se voor gek wilde zetten, dan was dat haar zaak. Zolang als ze zich maar aan haar afspraak hield en hem bijles gaf zodat hij een voldoende voor Engels zou halen. Voetbal was zijn toekomst. Niets in de wereld kon hem afhouden van het vervullen van zijn levensdroom. Zeker niet een maffe lerares Engels die twee keer zo klein was als hij. Die avond stapte Derek om zeven uur de gymzaal binnen. Hij zag Mevrouw Graves en een stel meisjes op een paar matten staan, dus wandelde hij hun richting op. "Ah meiden. Ik heb een speciale verrassing voor jullie vanavond. Derek hier heeft hoffelijk aangeboden om als onze oefenpop te fungeren. Met zijn hulp zal het gemakkelijker zijn om jullie de judotechnieken te leren. Jullie zullen snel kunnen leren hoe jullie je tegenstander op de juiste manier moeten werpen. En hoe je hem precies buiten gevecht kunt stellen en in je macht kunt houden met de klemtechnieken die ik jullie zal laten zien." Terwijl Mevrouw Graves tegen haar leerlingen aan het praten was, liet Derek zijn blik over de groep dwalen. Dit zou wel eens een heel leuke bijeenkomst kunnen zijn, zei hij bij zichzelf. Ik zie dat Jenny Tambor er is. Die heb ik altijd al een stuk gevonden, maar om de een of andere reden ziet ze me nog niet eens staan. En Megan White is er ook. Die is heel leuk, zelfs voor een eerstejaars, hoewel ze me niet heel erg mag omdat ik haar watterige broertje Jason pest. Ik zal in ieder geval een paar graaien naar hun lekker uitziende lichamen kunnen doen als we straks over de vloer zullen rollen. Een paar van de anderen zien er ook niet slecht uit. "Okay meiden, ga in een cirkel om ons heen staan en let goed op," vertelde ze de meisjes. Toen ze op hun plaats stonden, wendde ze zich tot Derek. "Derek, grijp me alsjeblieft vast. Op welke manier je ook maar wilt." "Okay Mevrouw Graves, als u dat zegt," antwoordde hij grijnzend. Hij ging achter haar staan en sloeg zijn armen om haar frêle lichaam heen. Een paar seconden later was zijn glimlach verdwenen. Emily pakte zijn vingers beet en boog die naar achteren, zodat hij haar moest loslaten. Toen zeilde zijn gespierde lijf over haar welgevormde heup en smakte hij tegen de vloer. "SMAK!" Voordat Derek zich kon verroeren, had ze hem met een beenklem buiten gevecht gesteld. Hij stribbelde uit alle macht tegen, maar hij kon zich niet bevrijden. En de pijn in zijn been was ondragelijk aan het worden. "Geef je over Derek, dan laat ik je los," zei ze lief glimlachend. Hij schaamde zich ontzettend voor zichzelf toen hij dat deed. Terwijl hij overeind aan het kruipen was, besprak ze met de meiden de actie waarmee ze zijn armen had losgekregen en de techniek waarmee ze hem zelf in een greep had gekregen. Derek beloofde zichzelf dat hij zich niet meer door haar zou laten verrassen. Gedwongen worden om je over te geven aan een vrouw die twee keer zo klein was als hij was gewoon te vernederend. "Nog een keer alsjeblieft Derek," vroeg ze. Derek zette langzaam een paar stappen in de richting van Emily. Toen dook hij ineen en probeerde hij haar kleinere lichaam aan te vallen en te vloeren. Ze deed een stapje naar rechts, sloeg haar rechterarm rond zijn middel en greep hem met haar linker in zijn nek. Door gebruik te maken van de snelheid die hij had, smeet ze hem hals over kop tegen de vloer. "SMAK!" Toen liet ze zich snel op een knie vallen en nam ze Derek in een armklem. Ze had hem in ongeveer vijf seconden weer machteloos tegen te vloer gedrukt. Dit keer legde ze haar klasje precies uit hoe ze hem overmeesterd had terwijl ze Derek tegen de vloer gedrukt en in haar macht hield. Zijn gespierde lijf spartelde als een razende in het rond in een poging om zich los te worstelen, maar dat was zinloos. Toen ze hem beleefd vroeg om zich over te geven, boog hij zijn hoofd en gaf hij zich over. Emily liet hem los en kwam overeind. Derek stond langzaam op terwijl hij de meisjes hoorde grinniken. De vernedering verspreidde zich als een virus door zijn mannenlichaam. En hij was helemaal in de war door wat er gebeurd was. Hoe was het mogelijk dat zo’n kleine vrouw zo weinig moeite met hem had? De enige voorsprong die ze op hem had was haar leeftijd. Ze was waarschijnlijk achterin de twintig. Maar hij was langer, groter, gespierder, steviger, en een MAN! Het was gewoon niet mogelijk. Op de een of andere manier moest hij haar laten ophouden met hem voor de ogen van die meisjes te vernederen. "Nog een keer alsjeblieft," hoorde hij Mevrouw Graves zeggen. Dit keer besloot hij om haar onverbiddelijk tegen de grond te werken. Met zijn zwaardere gewicht moest dat geen probleem voor hem zijn. Buitengewoon vastberaden om zijn trots terug te winnen, stapte Derek op haar af. De twee kemphanen grepen elkaar bij de schouders en streden om hun tegenstander hun wil op te leggen. Derek dacht dat hij haar op pure spierkracht de baas kon, greep haar stevig bij haar judopak en draaide naar links om haar op de grond te gooien. Emily maaide echter met haar linkervoet zijn benen onder hem vandaan en smakte hem tegen de vloer. "SMAK!" Toen overstrekte ze snel zijn rechterarm terwijl ze naast hem ging zitten en wierp ze haar benen over zijn borst en nek. Derek lag weer tegen de grond gedrukt en buiten gevecht gesteld. "Zien jullie hoe gemakkelijk het is om een veel grotere tegenstander in bedwang te houden als je de judoworpen en klemtechnieken goed beheerst?" vroeg Emily de giechelende meisjes. Derek stierf van de schaamte toen hij de meisjes ja hoorde antwoorden. Emily glimlachte toen ze naar de vernederde jongeman keek die ze tegen de vloer gedrukt hield. "Vertel me dat je je overgeeft Derek en dan laat ik je los. Als je dat niet doet, dan ben ik gedwongen om je arm om te draaien en je een heleboel pijn te laten lijden. De beslissing is aan jou," zei ze alsof hij echt een keuze had. "Ik geef me over Mevrouw Graves," antwoordde hij met een gezicht zo rood als een biet. "Dank je wel, Derek. En je mag me Emily noemen tijdens de les." Toen Emily hem losliet, wreef ze hem expres met haar blote voetzool over zijn gezicht. De meisjes moesten daar hard om lachen. Toen Derek overeind klom, voelde hij zich volledig vernederd. Emily kon zien dat hij op het punt stond om geestelijk in te storten. Hij had geen idee hoe hij haar moest laten ophouden met hem voor de ogen van die meisjes zo te vernederen. Zijn verstand was de weg kwijt en zijn mannelijke ego leed vanwege de vernedering die hij onderging. "Derek, val me nog eens aan alsjeblieft," zei ze weer. Derek betwijfelde of hij aan haar verzoek zou voldoen. Ze was hem volledig voor gek aan het zetten en hij wist niet hoe hij haar daarmee moest laten ophouden. "Waarom twijfel je, Derek? Je bent toch zeker niet bang voor een vrouw die veel kleiner is dan jij? Wees een man en val me aan," tartte ze hem. Derek trapte met open ogen in haar val. Zijn woede was ten top gedreven toen ze aan zijn moed had getwijfeld. Lerares of niet, dit kleine kreng moest op haar plaats gezet worden. Hij stormde naar voren als een man met een missie. Emily glimlachte van binnen toen hij op haar af kwam. Ze wist dat zijn mannelijke trots het niet zou toestaan dat er aan zijn moed werd getwijfeld. Mannen waren zo gemakkelijk te manipuleren als je de juiste knoppen wist. Toen ze elkaar dit keer bij de schouders grepen, speelde Emily geen spelletje met hem. Ze zette onmiddellijk haar rechtervoet in zijn middenrif, trok hem naar zich toe en liet zich achterover op de vloer vallen. Derek vloog over haar heen en kwam hard achter haar neer. "SMAK!" Ze maakte snel een salto achterover en kwam schrijlings op zijn borst terecht. Derek was zo uit het veld geslagen dat hij weinig weerstand kon bieden toen ze met haar knieën zijn gespierde armen tegen de grond drukte. "Het heeft er alle schijn van dat ik je te pakken heb en dat je aan mijn genade bent overgeleverd, Derek," zei ze met een brede grijns. Toen de meisjes begonnen te klappen voor haar optreden en zich rond hen verzamelden, deed Derek zijn ogen stijf dicht. Hij was te beschaamd om op te kijken en hun glimlachende gezichten te zien. Emily glimlachte, in de wetenschap dat ze hem in haar macht had. "Je kent de regels Derek. Vertel me dat je je overgeeft en dan laat ik je los." Hij was bijna in tranen toen hij zei dat hij zich overgaf. Maar Emily had de jongeman nog niet genoeg vernederd. "Zeg alsjeblieft Derek," zei ze glimlachend. "Kom op Mevrouw Grav... ehh ik bedoel Emily. Laat me los," murmelde hij. "We moeten te allen tijde goede manieren gebruiken, Derek. Zeg nou maar alsjeblieft jongeman," vertelde ze hem streng. Derek werd boos en bokte als een razende zo hard als hij kon om haar van zich af te gooien. Maar zijn inspanningen waren tevergeefs. Emily hield hem stevig tegen de grond gedrukt en in haar macht. "Het heeft geen zin om tegen te stribbelen, Derek. Ik heb je volledig in mijn macht. Je hebt echt geen andere keus. Wees nou eens braaf en zeg alsjeblieft. Anders dan neem ik je in zo veel pijnlijke judogrepen, dat je je een rollade zult voelen als ik daarmee klaar ben," beval ze. Derek gehoorzaamde haar met het schaamrood op zijn kaken. "Okay meiden. Laten we Derek eventjes de gelegenheid geven om uit te rusten. Daarna zal ik ieder van jullie de worpen en klemtechnieken op hem laten oefenen," vertelde ze de klas. Derek liet zich op zijn buik rollen en bedekte zijn gezicht. Hij had zich nog nooit van zijn leven zo vernederd en beschaamd gevoeld. Emily was niet alleen in staat om hem te verslaan, hij was en passant totaal vernederd door de frêle vrouw. Hij wist dat hij haar nooit meer onder ogen zou kunnen komen zonder dat hij zich een watje zou voelen. Die gedachte bezorgde hem een raar gevoel in zijn maag. Vooral omdat hij niet alleen les van haar had, maar ook nog eens bijles. De gedachte flitste door zijn hoofd dat het misschien wel een slecht idee geweest was om op haar voorstel in te gaan. "Vooruit Derek, genoeg gerust. Sta op en kijk eens of je je tegen Megan wat beter kunt verdedigen," vertelde Emily hem. Die opmerking maakte hem echt woedend. Dat kleine kreng was hem zijn onkunde in zijn gezicht aan het smeren. Nou, als ze het op die manier wilde, dan vond hij dat goed. Megan was maar een eerstejaars van zestien terwijl hij een eindexamenkandidaat van achttien was. Ze was ongeveer even lang en zwaar als Emily, maar haar kennis van judo was die van een leerling. Dit was zijn kans om zich uit de diepste wanhoop te trekken en zijn zelfvertrouwen terug te vinden. Het was ook de perfecte gelegenheid om haar vrouwenlichaam te betasten als hij haar hulpeloos tegen de vloer had gedrukt. Met een gemene grijns op zijn knappe gezicht ging Derek zelfbewust tegenover Megan staan. Hij vroeg zich af waarom ze huilde als een hyena. Had dat stomme kleine kreng dan niet door in wat voor moeilijkheden ze zat? De twee tegenstanders grepen elkaar bij de schouders. Voordat Derek de kans had om iets te proberen, draaide Megan haar rug naar hem toe en rukte ze zijn arm over haar rechterschouder. Derek zeilde over haar vrouwenlichaam heen en smakte tegen de vloer. "SMAK!" Terwijl ze hem nog bij zijn arm beet had, draaide Megan die om en zette ze haar blote voet op zijn keel. Derek raakte in paniek en probeerde zich overeind te worstelen. Maar een harde draai aan zijn arm loste dat probleem voor Megan op. Derek had ondragelijke pijn. "AARRGGGHHHHHHHHHHHHH!" schreeuwde hij uit volle borst. "Ohhh, ik geloof best dat dit pijn doet. Misschien moet je je maar overgeven voordat ik je nog meer pijn doe," zei Megan glimlachend. De halsstarrige aard van Derek stond hem dat niet toe. Hij begon met zijn benen te trappen en greep haar voet beet die op zijn keel zat. Hij ontving nog meer pijn voor zijn zwakke poging om zich te bevrijden. "AARRGGGHHHHHHHHHHH!" "Stouterdje, stouterdje. Geef je nou maar over voordat ik je arm breek, jij watje," zei Megan vrolijk. "OKAY! OKAY! IK GEEF ME OVER!" schreeuwde hij. Toen Megan haar voet van zijn keel haalde, wreef ze ermee in zijn gezicht voordat ze wegwandelde en door haar klasgenotes werd gefeliciteerd. Derek klom langzaam met gebogen hoofd overeind. Toen ze weer op elkaar afstapten, fluisterde Megan hem met een zachte stem toe: "Dat was voor mijn oudere broer Jason. Niemand anders dan ik slaat hem in elkaar en maakt hem aan het huilen. Is dat begrepen, lulletje rozenwater?" "Loop naar de hel, jij smerig kreng. Dat zal ik je betaald zetten," antwoordde hij vol haat. "Kom maar op, watje. Ik ga ervan genieten om jou een toontje lager te laten zingen." De twee gingen tegenover elkaar staan met uiterst vastberaden blikken op hun gezicht. Megan ging voor hem staan en streek met haar vingers door haar donkerbruine haar, alsof ze zich nergens ongerust over hoefde maken. Derek nam zich voor om te bewijzen hoe erg dat kleine kreng zich vergiste. Toen ze elkaar vastgepakt hadden deed Derek een poging om haar op dezelfde manier te werpen als zij dat met hem had gedaan. Hij besefte niet dat er een verdedigingszet tegen die aanval was. Toen hij zijn rug naar haar toe keerde, zette Megan haar voet achter zijn linkerhiel en trok ze hem naar achteren. "SMAK!" Derek smakte weer hard tegen de vloer. Megan dook op hem als een kat op een muis en draaide zijn versufte lichaam op zijn buik. Ze liet haar linkerknie tussen zijn schouders vallen en draaide zijn rechterarm in de politiegreep op zijn rug. Hij was binnen een paar seconden door de mooie jonge krijgster buiten gevecht gesteld. "Het lijkt erop dat ik je weer te pakken heb, watje. Wees nou eens braaf en vertel me dat je je overgeeft," vroeg ze. Hij probeerde het uit te houden totdat hij een manier had bedacht om zich vrij te worstelen, maar de pijn was ondraaglijk. "Goed dan, verdomme. Ik geef me over. En ga nou als de bliksem van me af," reageerde hij op venijnige toon. "Wat ben je toch een watje," zei ze terwijl ze hem losliet en opstond. Ik ga die teringhoer afmaken, zei Derek bij zichzelf toen hij overeind klom. Geen spelletjes meer, meisje, je gaat ervan lusten. Derek ging grommend als een beer tegenover haar staan. Toen Emily het startsignaal had gegeven, greep hij haar woest beet met de bedoeling om haar lichamelijk geweld aan te doen. Maar Megan verpestte zijn feestje voordat het nog begonnen was. "WHAM!" "SMAK!" Megan dreef haar knie in zijn middenrif en drukte hem op zijn gezicht tegen de vloer. Toen boog ze snel zijn benen, kruiste ze zijn ene enkel over zijn andere en sloeg ze haar rechterbeen er omheen om ze op hun plaats te houden. Daarna trok ze zijn linkerarm naar beneden en drukte die met haar linkerknie tegen de vloer. De finishing touch kwam toen ze met haar rechterarm zijn rechterarm in een pijnlijke houdgreep nam. Derek kon geen enkel deel van zijn gespierde lichaam verroeren. Megan had hem opgevouwen als een kalf op een rodeo. Ze greep een handvol van zijn haar beet en trok zijn hoofd naar achteren, zodat ze hem in zijn van pijn vertrokken gezicht kon kijken. "Ik ben je de baas, jongen. Je bent een zielige slappeling. Eigenlijk denk ik dat ik van jou mijn pispaaltje ga maken. Iedere keer dat ik je op het schoolterrein zie, dan ga ik je helemaal in elkaar slaan. Dan zul je weten hoe Jason zich voelt door jouw constante gepest. Tegen de tijd dat ik met je klaar ben, dan zul je iedere keer dat je me ziet komen in je broek pissen. En vertel me nu maar dat je je overgeeft voordat je me nog bozer maakt," beval ze streng. Derek wilde zich losworstelen. Het probleem was dat hij niets te worstelen had. Megan had de macht over iedere centimeter van zijn 1.90 lange en honderd kilo zware gespierde lichaam. "Ik zei geef je over, jij zielige slappeling," zei Megan hem in zijn oor terwijl ze haar houdgreep nog wat steviger aantrok. "IK GEEF ME OVER! IK GEEF ME OVER!" schreeuwde Derek met pijn in zijn stem. Toen Megan Derek losliet, duwde ze zijn hoofd naar beneden en plette ze zijn gezicht tegen de mat om haar complete superioriteit over hem te laten zien. Haar klasgenotes dromden om haar heen om haar geluk te wensen met haar overwinning terwijl Derek zich daar lag te schamen. Dit was een totale nachtmerrie aan het worden. Het was al erg genoeg om verslagen te worden door de lerares, maar totaal vernederd worden door een meisje dat jonger was dan hij was een volledige ramp. Zijn mannelijke trots kreeg een gevoelig pak slaag. En hij was allengs zijn moed aan het verliezen. Er moest iets gedaan worden om dit fiasco te keren. Maar hij had totaal geen idee hoe hij dat moest doen. Het zag er niet goed uit voor de gespierde man. "Laat me eens kijken. Jenny, laat jij nu eens je vaardigheden zien," zie Emily terwijl ze naar de blondine wees. Toen wendde ze zich tot Derek en glimlachte ze. "Probeer dit keer eens niet zo’n gemakkelijk slachtoffer te zijn, Derek. Doe eens een keer je best." Dat kreng begint me echt op mijn zenuwen te werken, dacht Derek bij zichzelf toen hij tegenover Jenny ging staan. Nadat hij door de kleinere Megan op zijn nummer was gezet, begon Derek zich zorgen te maken. Jenny was met haar 1.67 en zo’n zestig kilo een beetje groter. Hij besloot dat hij de beste kans had als hij zo agressief mogelijk was. Als Jenny gemakkelijker te hanteren zou blijken dan Megan, dan zou hij zeker wat aan haar heerlijke vrouwenlichaam gaan graaien terwijl hij dat tegen de vloer gedrukt hield. Ik mag ook wel wat lol hebben en mezelf vermaken, dacht hij. De twee gladiatoren grepen elkaar beet en streden om het overwicht. Door de blik in de koele groene ogen van Jenny sloeg zijn hart een slag over. Voordat hij het wist lag hij plat op zijn rug. Jenny ging boven hem zitten en rukte zijn hoofd aan zijn haar omhoog. Toen sloeg ze haar benen rond zijn nek en kruiste ze haar welgevormde enkels in zijn schoot. De enorme druk die ze met haar verpletterende benen wist uit te oefenen was verbijsterend. Derek was overbluft en schreeuwde binnen luttele seconden zijn overgave. "IK GEEF ME OVER! IK GEEF ME OVER! ALSJEBLIEFT JENNY, IK GEEF ME OVER!" Toen ze hem losliet en overeind sprong, was hij bijna in tranen. De vreselijke nachtmerrie waar hij in zat werd steeds erger. Helaas kon hij niet wakker worden en eraan ontsnappen. De neerslachtigheid begon zich in zijn hersens af te zetten. Derek wilde eigenlijk niet opstaan toen Emily schreeuwde dat ze door moesten gaan. Derek wist niet wat hij moest doen. Alles dat hij tot nu toe had geprobeerd, was op een complete mislukking uitgedraaid. Maar hij was er de persoon niet naar om het bijltje erbij naar te gooien als het niet te best liep. Hij stapte op Jenny af, in de hoop dat het hem deze keer beter zou vergaan. Helaas voor hem was dat niet het geval. Zodra ze elkaar vastgepakt hadden rukte Jenny hem uit zijn evenwicht en begon ze rondjes met hem te draaien. Toen Derek zijn voeten het tempo niet meer konden bijhouden, smeet ze hem op zijn gezicht en buik tegen de vloer. Jenny knielde snel neer op haar linkerknie en legde zijn linkerarm over haar rechterbeen. Ze draaide zijn arm totdat zijn elleboog op haar knie rustte en begon zijn pols hard naar beneden te drukken. Heel het lichaam van Derek spartelde in het rond van de vreselijke pijn. "IK GEEF ME OVER! IK GEEF ME OVER! LAAT ME LOS! LAAT ME ALSJEBLIEFT LOS!" smeekte hij. Jenny liet zijn arm los en stond lachend op. Emily gaf Derek een paar minuten de tijd om te herstellen, terwijl de meisjes Jenny feliciteerden met haar uitstekende optreden. Als het iemand anders was geweest, dan had ze waarschijnlijk medelijden met de jongeman gehad, maar Emily wist dat Derek een pestkop was. Er waren heel wat leerlingen die door hem mishandeld waren. Nu wist hij precies hoe het voelde om aan de ontvangende kant te zitten. Hopelijk zou dit hem wijzen op het feit dat het niet leuk was om door iemand gepest te worden. "Okay Jenny en Derek, laten we doorgaan met de les," vertelde ze de twee. Jenny sprong naar de mat alsof het haar verjaardag was. Derek kwam daar veel later aan. Hij werd gekweld door verwarring. Hoe was het in hemelsnaam mogelijk dat deze meisjes, die nauwelijks de helft van zijn formaat waren, zo weinig moeite met hem hadden? Er klopt hier iets duidelijk niet, bleef hij bij zichzelf zeggen. "Ik heb altijd al geweten dat je een watje was. Nu krijg ik de kans om dat te bewijzen," zei Jenny met een blik vol haat. "Waarom haat je me zo erg?" vroeg Derek het prachtige jonge meisje. "Omdat die eerstejaars die je vorig jaar na de voetbalwedstrijd in elkaar hebt geslagen mijn neef is. Ik heb me om maar één reden voor deze cursus opgegeven. Om je na een wedstrijd op te wachten en jou het verschrikkelijke pak slaag te geven dat je verdient. Gelukkig voor mij kan ik lekker met je sollen terwijl ik de vaardigheden leer die ik nodig heb om jou verderop dat verschrikkelijke pak slaag te geven. Wat vind je daar nou van?" zei ze met een heerlijke glimlach. Derek viel haar met pure haat aan. Genoeg was genoeg. Deze kutmeiden moesten er op een pijnlijke manier achter komen met wie ze te maken hadden. Hij had zijn reputatie als pestkop verdiend door zijn problemen onder ogen te zien en ze meteen aan te pakken. Het was tijd dat hij dit kleine kreng leerde wat pijn was. Maar ook de best gesmede plannen vallen soms in duigen. Zijn woede en gespierde lichaam waren lang niet genoeg om op te wegen tegen haar vastberadenheid en ietwat beperkte vaardigheden. "WHAM!" Jenny ramde haar knie met alle kracht die ze kon verzamelen in zijn maag. Derek viel op zijn knieën alsof zijn benen onder hem vandaan waren gesneden. Jenny ging achter hem staan, greep hem bij allebei zijn polsen en tilde zijn armen in de lucht. Toen stapte ze over zijn schouders heen en boog ze zijn armen verder door om zijn bovenlichaam naar beneden te dwingen, totdat zijn gezicht ongeveer dertig centimeter van de mat was. Ze klemde de bovenkant van haar kuiten stevig rond zijn nek in een staande hoofdschaar. Nu ze hem volledig in haar macht had, draaide ze allebei zijn polsen venijnig tegen de wijzers van de klok in en kneep ze hem met haar sterke benen in zijn nek. "AAIIIEEEEEEEEEEEEEEEEEE!" schreeuwde Derek als een bang meisje. "Dat geschreeuw klinkt me als muziek in mijn oren, jij zielige slappeling. Daardoor weet ik dat ik de grepen correct uitvoer en dat ze heel pijnlijk zijn. Geef je nou maar aan me over watje, voordat ik je nog meer laat schreeuwen," beval Jenny. Derek staarde naar haar mooie roze teennagels en voelde de vernedering letterlijk als een deken over zich heen komen. Hij realiseerde zich dat het een VROUW was die hem machteloos op zijn knieën had in twee onbreekbare grepen. Een VROUW die dreigde hem nog meer pijn te doen als hij niet aan haar wensen voldeed. Een VROUW die hij was beginnen te vrezen met iedere vezel van zijn lijf. Hij begon te begrijpen hoe zijn slachtoffers zich voelden als hij hen dingen liet doen die ze niet wilden. Hij kreeg zo’n misselijk gevoel in zijn maag dat hij bijna moest overgeven. "Dit is de laatste waarschuwing watje. Geef je over, want anders dan breek ik die zielige mannenarmen van je alsof het twijgjes zijn en plet ik je hoofd totdat het barst," waarschuwde Jenny streng. "Okay! Jij hebt gewonnen Jenny. Ik geef me over. Laat me alsjeblieft los," smeekte Derek. Jenny liet zijn gespierde armen los en duwde zijn gezicht naar haar voeten. "Kus ze, jij vreselijk watje." Derek deed van schaamte zijn ogen dicht en kuste allebei de rozegenagelde voeten teder. Het was het vernederendste dat hij ooit in zijn leven had gedaan. Maar hij was gewoon te bang om de blonde krijgster niet te gehoorzamen. Hij bleef op zijn knieën zitten met zijn hoofd tegen de vloer. Hij hoorde Jenny giechelen toen ze hem losliet. Terwijl Jenny door haar klasgenotes werd gefeliciteerd, klom Derek langzaam overeind. Hij stond met zijn kin op zijn kleerkast van een borst en stond op het punt om in huilen uit te barsten. De afspraak die hij met Emily had gemaakt was uitgedraaid op de ergste nachtmerrie die de jongeman ooit had meegemaakt. Helaas voor Derek werd het niet veel beter. De andere tien meisjes van de klas lieten hem zich ontelbare keren overgeven met talloze pijnlijke grepen. De arme jongeman lag constant op de vloer te smeken om losgelaten te worden. Tegen de tijd dat de les voorbij was, hadden alle twaalf meisjes de vloer met hem aangeveegd. Derek zou nooit meer de oude worden. "Dank je wel Derek dat je me met mijn klasje hebt willen helpen. Deze jongedames zullen enorm profijt hebben van jouw bereidwilligheid. Dankzij jouw hulp zullen ze de lesstof veel sneller tot zich kunnen nemen. Ik ben je echt heel dankbaar. Zo dankbaar zelfs, dat ik je garandeer dat je dit jaar voor je Engels zult slagen. Het enige dat je daarvoor hoeft te doen is hier verschijnen, zodat deze meisjes hun worpen en klemtechnieken op jou kunnen oefenen," vertelde Emily hem. "Okay Mevrouw Gr... ik bedoel Emily. Zegt u het maar," mompelde Derek. "UITSTEKEND! Ik ga jullie iedere maandag, woensdag en vrijdag judoles geven. Dinsdag en donderdag ga ik jou bijles geven. Dus tot morgenavond voor je eerste les," deelde Emily hem mee. "Wacht eens even Emily. Wordt er drie keer per week judoles gegeven? Ik dacht dat het alleen maar op maandagavond was," merkte Derek verrast op. "Oh jeetje nee Derek. De volgende drie maanden wordt er drie keer per week judoles gegeven. En laat ik het nog eens zeggen: ik waardeer je hulp echt ontzettend," zei ze terwijl ze wegliep. "DRIE KEER PER WEEK!" herhaalde Derek bij zichzelf. Krijg nou wat. Ik dacht dat het maar één keer was. Waar ben ik in hemelsnaam in beland? vroeg hij zich af. Derek stond als aan de grond genageld terwijl Emily en de meisjes zich begonnen klaar te maken om naar huis te gaan. Jenny liep naar hem toe en legde haar hand onder zijn druipende kin. Toen kneep ze hem in zijn wangen en tilde ze zijn hoofd op om hem recht in zijn ogen te kijken. "Wat zal ik ervan genieten om jou in de rondte te gooien en je ondragelijke pijn te laten lijden tijdens deze cursus. En na de laatste thuiswedstrijd van het seizoen, dan ga ik je voor de ogen van het hele publiek het pak slaag geven dat je verdient. DAARVAN ga ik echt verschrikkelijk genieten. Tot woensdag, oefenpop. Pas goed op jezelf," zei ze terwijl ze hem losliet en lachend wegwandelde. Een paar seconden later kreeg hij te maken met Megan. Ze legde haar wijsvinger onder zijn kin en tilde zijn druipende hoofd op. "Vergeet niet om steeds over je schouder te blijven kijken, watje. Iedere keer dat ik je op het schoolterrein tegenkom, ga ik je een verschrikkelijk pak slaag geven. Ik ga je leven even ellendig maken als jij dat van mijn broers heb gemaakt. Daag, slappeling. Tot binnenkort," zei ze met een gemene grijns. Derek wilde dood. Het leven zoals hij dat gekend had was voorbij.