Een Verhaal over Twee Bodybuilders. Door Madcat, in het Nederlands vertaald door WatjeKouw. Katrina daagt haar nieuwe echtgenoot uit. Roger had zich nog nooit zo tevreden over zijn leven gevoeld als toen hij naar zijn jonge bruid keek. Ze zag er schitterend uit in haar bruidsjurk. Ze hadden pas zes maanden geleden met elkaar kennisgemaakt en waren meteen verliefd op elkaar geworden. Hij hield van Katrina het meeste van de hele wereld. Ze vormden een beetje opmerkelijk stel. Roger was maar 1.67 lang, terwijl zijn prachtige bruid 1.73 mat. Hij had de korte, geblokte bouw van een amateur bodybuilder, zij bezat de lange, soepele kracht van een fitnesslerares. Zijn blonde haar en blauwe ogen contrasteerden met haar donkere uiterlijk. Maar ze zaten allebei vol levenslust en trainingsijver. Dat had hen bij elkaar gebracht. Het stel had elkaar ontmoet in de sportschool van Roger. Hij was de eigenaar en trainer van de club. Hij had haar in dienst genomen als fitnesslerares. Roger had haar de eerste dag al mee uit gevraagd. Katrina wilde daar eerst niet van weten. Roger was twaalf jaar ouder dan zij en aanvankelijk vond ze het een walgelijk idee om met een oudere man uit te gaan. Maar ze kon haar zwak voor dat mollige kereltje niet onder stoelen of banken blijven steken. Twee weken later ging Katrina op zijn aanbod in. Ze hadden veel met elkaar gemeen en werden al snel onafscheidelijk. Drie maanden later vroeg hij haar ten huwelijk. Nu dat Roger met zijn kersverse bruid aan zijn arm naar het altaar liep, dacht hij dat hij de hele wereld aan zijn voeten had. Zijn sportschool was, mede dankzij Katrina, een goudmijntje geworden. De vijfendertigjarige man had net zijn eerste bodybuildingwedstrijd gewonnen en mocht meedoen aan het nationale kampioenschap. Het kon gewoon niet beter worden dan dit. Twee maanden later was alles heel anders. Roger had het niet best gedaan op het nationale kampioenschap en had zijn eerste aanvaring met zijn vrouw gehad. Het was laat in de avond en de twee tortelduifjes waren met gewichten aan het stoeien. Aangemoedigd door haar echtgenoot was Katrina fanatiek aan gewichtheffen gaan doen. Maar haar vorderingen waren ietwat teleurstellend. "Ik word hier nooit goed in. Ik zal nooit zo sterk worden als jij," klaagde Katrina terwijl ze met de halters van 50 kilo worstelde. Roger vond dat een domme klacht. Hij was een man, een bodybuilder, en geen vrouw zou hem ooit in kracht evenaren. "Doe niet zo raar, lieveling. Je bent maar een vrouw en die worden nou eenmaal niet zo sterk als mannen. Je bent heel goed bezig," onderwees hij zijn vrouw terwijl hij haar met haar oefeningen hielp. "Wat bedoel je daarmee?" reageerde ze terwijl ze haar handen om de staaf van de halter klemde. Katrina was streng feministisch opgevoed door haar moeder, die overigens regelmatig haar vader in elkaar sloeg. Ze hield er zo haar eigen ideeën over emancipatie op na. "Het is gewoon zo dat vrouwen genetisch minderwaardig zijn aan mannen," flapte Roger eruit. Zodra hij dat gezegd had, wist hij dat het niet goed zat. "Dus ik ben minderwaardig aan jou? Bedoel je dat soms?" zei de donkere brunette terwijl ze de halter teruglegde en opstond. Ze had een keurig broekje aan en een sportbeha die haar kleine maar stevige boezem bedekte. "Nee, schat. Dat bedoelde ik niet. Wat ik bedoelde was: hoe komt het dat er geen vrouwen meespelen in de NFL of de NBA?" zei hij terwijl hij naar haar prachtig gebronsde lichaam keek, een lichaam waar hij die avond waarschijnlijk niet aan zou mogen komen. "Dat komt omdat vrouwen doorgaans kleiner zijn dan mannen. Maar relatief gezien zijn vrouwen net zo sterk," zei Katrina, trouw aan het feministische mantra dat haar in haar hoofd was gestampt. "Gelul." "Ik wist niet dat ik getrouwd was met een arrogante mannenchauvinist. We leven in de eenentwintigste eeuw, Roger. Het wordt tijd dat je met de tijd meegaat. Ik zal je wel eens laten zien hoe. Ik zal je wel eens een lesje leren," zei Katrina terwijl ze vlak voor haar echtgenoot ging staan. Voor de eerste keer voelde Roger zich lichtelijk geïntimideerd door het kleine lengtevoordeel dat zijn vrouw had. Zijn kleine gestalte was altijd al een probleem geweest. Het was de voornaamste reden geweest waarom Roger was gaan gewichtheffen. Hij vond dat hij iets te bewijzen had. "Hoezo?" "Ik ga ergens anders trainen en sterker worden dan jij. Ik ga ervoor zorgen dat je toegeeft dat mannen het zwakke geslacht zijn," antwoordde Katrina terwijl ze zich de gewichthefzaal uithaastte. Roger had het over iets niet bij het rechte eind gehad: die avond mocht hij haar wél aanraken. Maar het vrijen leek anders dan anders, het had meer iets weg van een worstelpartij. Op een gegeven moment had Roger zijn prachtige vrouw stevig op haar rug tegen het bed gedrukt. Het geweld van het voorspel werkte zo heftig door in hun vrijpartij, die ze die allebei nauwelijks nog als zodanig herkenden. Toch was het voor hen allebei bevredigend geweest. Roger dacht dat zijn vrouw wel bij zou trekken, maar hij had het weer bij het verkeerde eind. Ze ging voorgoed naar een andere sportschool. De bloedmooie brunette weigerde te zeggen waar ze trainde. Maar het werd al snel duidelijk dat ze veel aan gewichtheffen deed. Naarmate de maanden verstreken werd haar lichaam steeds steviger. Katrina kwam kilos pure spieren aan en zag er al spoedig zwaarder uit dan haar mollige echtgenoot. Dat merkte hij op een avond tijdens hun favoriete nachtelijke bezigheid. Katrina was boven op hem gekropen en maakte een ongelofelijk stevige indruk. Haar schouderspieren en bovenlichaam straalden vrouwelijke kracht uit. Hoewel hij nog steeds beter gedefinieerd was dan zijn heerlijke vrouw, zou ze hem nu in een bodybuildingwedstrijd serieus partij kunnen geven. "Hoeveel weeg je nu?" vroeg hij terwijl hij zijn blik over haar afgetrainde en welgevormde lichaam liet dwalen. "Zesenzestig," antwoordde ze trots. De meeste vrouwen zouden er niet trots op zijn dat ze aangekomen waren, maar Katrina was niet als de meeste vrouwen. Ze was tien kilo aangekomen sinds ze drie maanden geleden bij Roger weggegaan was. "Dat kan niet. Ik weeg er maar vijfenzestig." "Als je me niet gelooft, laten we er dan de weegschaal bij halen," antwoordde Katrina. Ze klom van haar echtgenoot af en nam hem mee naar de badkamer. Toen het licht was aangesprongen, kreeg Roger haar nieuwe lichaam pas goed te zien. Haar souplesse had plaatsgemaakt voor dikke spierbundels. Haar armen waren dik, maar haar dijen en kuiten waren nog dikker. De zijne leken er wel luciferhoutjes bij. Toen ze op de weegschaal sprong, wees die 67 kilo aan. Toen hij er met zijn nog steeds stijve pik op ging staan, bleef die stilstaan op 65 kilo. "Dus nu ben ik officieel zwaarder dan jij. Het zal niet lang meer duren voordat ik ook sterker ben, net als ik voorspeld heb," zei Katrina terwijl ze een stap in de richting van haar echtgenoot zette. Die deinsde achteruit, maar zijn grotere vrouw dreef hem bij de wastafel in de hoek. "Schat, deze tweestrijd is belachelijk. We zijn getrouwd." "Daar kun je nu een einde aan maken door toe te geven dat mannen het zwakke geslacht zijn," zei Katrina terwijl ze met allebei haar handen zijn geval vastpakte. "Nee. Dat kan ik niet. En je zult nooit sterker worden dan ik," antwoordde Roger uitdagend. Maar het kwam er bijna kreunend uit. Hij begon te beven en te trillen toen ze zijn geslachtsdeel begon te bewerken. "Geef me nog drie maanden, Roger. Dan zul je wel zien," kondigde ze aan toen hij zijn zaad spoot. Toen verdween ze weer de slaapkamer in. De gebeurtenissen van die avond hadden Roger wakker geschud. Hij was niet van plan om zich door zijn vrouw te laten inhalen. En daar leek ze aardig naar onderweg. Haar metamorfose tot nu toe was ongelofelijk. Roger moest er achter zien te komen waar ze trainde. Dus belde hij het ziekenhuis waar ze werkte. Door net te doen alsof een spoedgeval in de familie was, kreeg hij van een collega de naam van de sportschool. De inwendig verscheurde echtgenoot reed er die avond heen. Toen Roger de sportschool binnenkwam, zag hij zijn vrouw samen met Wanda. Alle puzzelstukjes vielen nu in elkaar. Wanda was een bodybuildingkampioene die haar brood verdiende als persoonlijk trainster. Het was een enorme zwarte vrouw en ze was het levende bewijs dat zijn opvatting over zwakke vrouwen niet klopte. Ze zag Roger binnenkomen en liep rustig naar hem toe. Terwijl Wanda op hem afkwam, staarde hij naar haar ongelofelijke lichaam. Haar grote donkere spieren straalden kracht uit. Ze was ongeveer even lang als hij, maar minstens twaalf kilo zwaarder. Ze kenden elkaar van de plaatselijke toernooien. Roger had vrouwen als Wanda altijd beschouwd als producten van de moderne technologie. Hij ging ervan uit dat ze anabole steroïden en andere gevaarlijke middelen gebruikten. Roger was bang dat zijn vrouw die ook was gaan gebruiken. "Wat heb je met mijn vrouw uitgevoerd? Wat gebruikt ze?" snauwde hij. Toen hij om zich heen keek, zag hij dat Katrina honderdtachtig kilo aan het bankdrukken was. Dat was ook zijn normale trainingsgewicht. Wanda gniffelde: "Waarom gaan mannen er altijd van uit dat sterke vrouwen middelen gebruiken?" "Neem me niet in de maling," reageerde hij terwijl hij met zijn vinger naar de grote vrouw wees. Iedereen in de zaal hield op met trainen en begon de woordenwisseling te volgen. "Katrina wil dat je weggaat. Ik wil dat je weggaat. De baas van de school wil zeker dat je weggaat, dus verdwijn. Nu!" blafte Wanda. "Wat? Ga je me de tent uit gooien?" vroeg hij met zijn wijsvinger nog steeds in haar richting. "Als het moet wel." Roger voelde dat alle ogen van de zaal op hem gericht waren. Hij kon nu niet meer terug. Daar kwam nog bij dat Roger door woede verblind was. "Ik ga hier niet weg voordat ik mijn vrouw gesproken heb," zei Roger terwijl hij probeerde om langs de kolossale vrouw te glippen. Wanda, een van de sterkste vrouwen van de wereld, gaf hem met allebei haar handen een duw. Daardoor werd de kleine Roger van de grond getild en kwam hij drie meter verderop op zijn achterste terecht. Wanda schrok er zelf van. De blanke man probeerde overeind te komen, maar de zwarte vrouw was sneller. Ze greep de arme man bij zijn haar en bij zijn kruis. Toen sjouwde ze hem, onder luid applaus, letterlijk het gebouw uit. "En ik wil je hier niet meer zien!" waarschuwde de vrouw hem terwijl ze hem op het trottoir smeet. Zijn rechter hersenhelft wilde zijn donkere kwelgeest te lijf gaan, maar zijn linker hersenhelft raadde hem aan om voorzichtig te zijn. Ze was groter en sterker dan hij, moest Roger met tegenzin toegeven. Het laatste waar hij op zat te wachten was om en plein public door een vrouw in elkaar geslagen te worden. Uiteindelijk koos hij eieren voor zijn geld en reed hij naar huis. Maar zijn beker met gal was nog niet leeg. Toen zijn vrouw thuiskwam, verging ze bijna van het lachen. "Ik zag dat je een praatje met Wanda aan het maken was," plaagde ze hem. "Hou je kop. Als je zo nodig middeltjes wilt gebruiken, dan moet je dat zelf weten," zei Roger, waarna hij zich naar de slaapkamer haastte. Hij was bijna in slaap toen Katrina klaar was met douchen en in bed kwam. Ze was naakt. Het was tijd voor hun nachtelijke oefeningen. Ondanks hun huwelijksprobleempjes onderhield het stel een diep en bevredigend liefdesleven. Iedere nacht vervulden ze hun huwelijkse plichten. Maar toen de mooie brunette haar man wilde aanhalen, wees hij haar voor de eerste keer af. "Nee, vanavond niet," zei Roger nors. Katrina stond perplex. Er verscheen een gekwetste blik op haar gezicht. Maar dat veranderde snel. Woede welde in haar op. Roger gedroeg zich als een verwend ventje. Dat mocht ze haar huwelijk niet laten verpesten. Ze sloeg de lakens op. "Wat ben je van plan?" vroeg Roger terwijl hij zich op zijn rug draaide. Ze reageerde door zijn krappe onderbroekje naar beneden te rukken en op hem te klimmen. Hij begon tegen te stribbelen, maar het was te laat. Katrina gaf voor de eerste keer een staaltje van haar kracht en drukte hem zijn armen tegen zijn hoofd aan. "Je weet best wat ik van plan ben. Iets dat we iedere nacht gedaan hebben sinds we getrouwd zijn. Dat wil ik nu ook," beval Katrina terwijl ze hem probeerde te kussen. Roger weigerde aanvankelijk, maar toen Katrina van geen ophouden wist, begon zijn weerstand weg te ebben. Al spoedig drong haar tong zijn mond binnen. Zijn armen ontspanden zich en zijn mannelijkheid zocht haar warme omklemming. Deze vrijpartij had veel weg van het wilde van een maand daarvoor. Maar al snel werd het nog heftiger. Katrina nam de touwtjes in handen en hield die voor een eeuwigheid vast. Toen ze Roger uiteindelijk toestond om klaar te komen, leek dat wel een daad van barmhartigheid van haar. Ze vielen allebei moe in slaap, te moe om na te denken over het veranderende karakter van hun verhouding. Maar Roger had de volgende dag tijd genoeg om erover na te denken. Het verhaal over zijn vernederende ontmoeting met Wanda ging als een lopend vuurtje door zijn school. In de machowereld van het bodybuilden bleek dat een doodskus te zijn. Zijn vaste klanten liepen bij bosjes de deur uit. Anderen lachten hem achter zijn rug uit. Roger had weinig andere keus dan harder te gaan trainen. Hij had weer iets te bewijzen. Helaas had de extra trainingsarbeid weinig uitwerking op de conditie van Roger. Hij was nu al jarenlang bezig met gewichtheffen en had zijn grens nu wel zo'n beetje bereikt. Door het extra trainen was hij in wedstrijdvorm gekomen. Hij zag er heel goed uit, misschien wel beter dan ooit. Maar de waarheid was dat hij afgevallen was en bij het gewichtheffen geen vooruitgang meer boekte. Ondertussen bleef zijn prachtige bruid maar aankomen. Niet in die mate als ze in de eerste drie maanden had gedaan, maar iedere avond leek ze een beetje gespierder. Ze leek zelfs ook een beetje langer geworden te zijn. Roger nam aan dat dat een neveneffect van het gebruik van groeihormonen was. Natuurlijk ontkende Katrina dat ze wat gebruikte, maar dat doen bodybuilders altijd. Voor Roger was het zo klaar als een klontje. Het bewijs was overduidelijk te zien. De datum naderde. Katrina had hem zelfs omcirkeld op hun kalender. Op de dag af zes maanden nadat hij vrouwen minderwaardig had genoemd. Roger wist nu wel dat hij het totaal bij het verkeerde eind had. Iedere idioot kon zien dat zijn vrouw groter en waarschijnlijk sterker was dan hij. Maar de koppige man weigerde om dat toe te geven. Maar toch leefde hij met angst en beven toe naar het snel naderende uur van de waarheid. Bijna een week lang sliep en at hij nauwelijks. "Zorg ervoor dat je vanavond om zes uur thuis bent, lieveling. Dan is het tijd voor onze strijd der seksen," plaagde Katrina hem die ochtend. Ze was zich aan het omkleden en Roger maakte van de gelegenheid gebruik om haar krachtige vrouwelijke lichaam aan een nadere inspectie te onderwerpen. De grote brunette had alleen maar een slipje en een beha aan. Haar benen leken wel boomstammen, haar achterste leek wel uit rots gehouwen, haar onderlichaam was bedekt met harde spierbundels en haar armen, daar durfde hij niet eens naar te kijken. "Misschien moet ik vanavond wel overwerken, schat. Ik heb klanten..." "Dan zeg je die maar af. Vanavond is onze avond," zei ze terwijl ze naar hem toe liep. "Of moet ik je soms op je sportschool op komen halen?" Hij voelde zijn lendenen tintelen toen ze op hem af kwam. Ondanks al haar spieren vond Roger haar buitengewoon aantrekkelijk. Ze had al die tijd haar elegante vrouwelijke figuur gehouden. Zelfs haar B-cup borsten leken groter geworden. "Okay, okay," zei hij terwijl hij naar de bobbel in zijn minislip keek. Katrina zag die ook en nam hem onverwijld in haar handen. "Doe je wedstrijdtenue maar aan. We gaan ons eigen bodybuildingwedstrijdje houden." "Ja, okay," kreunde hij met zijn minislip op zijn enkels. Met een paar flukse handbewegingen maakte ze snel een einde aan dit korte gesprek. Ondanks zijn angst vloog de dag voorbij. Om zes uur stond hij in de slaapkamer in een klein rood wedstrijdtenue. Over zijn hele lichaam zaten goed gedefinieerde spieren, die hij voor de spiegel op liet bollen. Toch had hij het de afgelopen week moeilijk gehad. Roger wist intuïtief dat hij nog meer afgevallen was. Toen Katrina uit de badkamer kwam, zag ze er uit als een spierengodin. Ze had een zwart, eendelig pakje aan dat haar vrouwelijke charmes heel goed liet uitkomen. Roger keek vol ontzag toe toen ze een dubbele biceps pose aannam. "Wat vind je ervan?" vroeg ze toen haar spieren als grapefruits aan haar gebronsde armen opbolden. "Heel mooi. Nou, ik moet toegeven dat ik ongelijk had. Met wat hard trainen en wat chemicaliën kan een vrouw er blijkbaar gaan uitzien als een man." Zodra hij deze woorden uitgesproken had, had hij er al spijt van. Haar glimlach verdween. "Dus jij vindt dat ik er uitzie als een man, hè? Je weet best dat dat gelul is. En ik heb nog nooit wat gebruikt." "Dat zal wel." "Ik heb nog nooit tegen je gelogen, Roger. Je kunt gewoon niet velen dat ik groter en sterker ben dan jij. Misschien moest je maar eens beginnen om je als een man te gedragen," reageerde Katrina. Enigszins teleurgesteld slaakte ze een zucht. "Laten we ons maar gaan wegen." "Nee, dit is onzin. Je had gelijk. Ik zat fout. Laten we het daar maar bij laten," zei Roger terwijl hij op weg ging naar zijn klerenkast. Zijn vrouw greep hem bij zijn pols en hield hem tegen. "Geen sprake van, eikel. Ik heb hard getraind voor deze dag. En nu ga je me niet in de steek laten." Daarop trok ze hem mee naar de badkamer. Roger stribbelde tegen, maar kon haar, als ware het een voorteken van de dingen die gingen gebeuren, niet tegenhouden. Eventjes later stond hij naast zijn prachtige vrouw in hun witte, steriele badkamer. Voor de eerste keer voelde Roger zich mager en zwak naast zijn gespierde vrouw. "Ga op de weegschaal staan," beval ze. Hij volgde haar bevel op, een beetje geschrokken doordat ze hem bijna moeiteloos daarheen gesleept had. De weegschaal gaf 62 aan. "Nou, dat valt tegen," zei Katrina terwijl ze op de weegschaal stapte. Hij stopte pas bij 74. Ze was in de afgelopen zes maanden bijna twintig kilo pure spieren aangekomen. Toen de bloedmooie brunette van de weegschaal af stapte, stapte ze zijn persoonlijke ruimte binnen. Ze zette haar handen op haar heupen en keek op haar kleinere man neer. "Nu weten we wie er het zwaarst is, maar laten we alles stap voor stap doornemen." Vol zelfvertrouwen nam Katrina hem mee naar haar manshoge spiegel en haalde ze een meetlint tevoorschijn. Ze maten hun biceps, borst, dijen en kuiten. Zoals te verwachten was, waren die van Roger kleiner, kleiner, kleiner en kleiner. Haar dijen waren wel vijfentwintig centimeter groter. Katrina was echt een klasse apart. Beschaamd liet hij zijn hoofd hangen. "En dan nu de krachtonderdelen," zei Katrina terwijl ze haar arm rond haar van zijn voetstuk gevallen echtgenoot sloeg. In haar enthousiasme had ze niet in de gaten wat voor vreselijke uitwerking dat op haar man had. Hij had er zijn hele leven aan gewerkt om een machtig lichaam te krijgen en zijn andere tekortkomingen te overkomen. Zijn vrouw, een iel meisje, had hem in maar zes maanden tijd ingehaald. En om de een of andere reden vermoedde Roger dat het ergste nog moest komen. "Wat – wat gaan we nu doen?" vroeg hij nerveus. Zijn krappe rode tenuetje gaf hem een bijna naakt gevoel bij zijn vrouw in haar zwarte pakje. En haar hongerige blik droeg alleen maar bij aan de seksuele spanning die zich in de ruimte opbouwde. Katrina glimlachte gemeen. "Armpje drukken," zei ze terwijl ze naar een stoel wees. Roger ging snel zitten, aangezien hij de welbekende tinteling in zijn lendenen voelde. Het rode minislipje dat hij aanhad zou zijn opgewonden staat niet verbergen en hij wilde niet dat zijn vrouw dat zou zien. Katrina dacht dat hij haast had om te beginnen. Ze sprong op haar stoel en stak trots haar arm uit. "Dus jij denkt dat je me aankunt, hè?" vroeg de gespierde vrouw die haar vechtlust voelde terugkomen. Ze was klaar voor een vriendschappelijk wedstrijdje met haar echtgenoot. "Nou, eh, ik weet het niet," loog Roger toen hij met tegenzin haar hand vastpakte. Hij wist het wel. Hij wist dat zijn vrouw hem zou verpletteren. De vraag was alleen hoe erg. Katrina had hem waarschijnlijk op die avond drie maanden geleden al kunnen verslaan, toen ze hem letterlijk had verkracht. Nu was het een gelopen koers. "Klaar voor de start - af!" zei Katrina. Haar echtgenoot haalde diep adem en viel met al zijn aanzienlijke kracht aan. Hij was een man die bijna twee keer zijn lichaamsgewicht kon bankdrukken. Toch zat er nauwelijks beweging in haar hand. Roger voerde de druk op in de hoop op een wonder of tenminste een kans om met ere uit de strijd te komen. "Is dat alles, stoere jongen?" vroeg de ondeugende verpleegster. Ze genoot hier onmetelijk van. Toen hij naar zijn vrouw keek, zag hij dat ze haar lange zwarte haar aan het gladstrijken was. Alleen aan haar opbollende rechter spierbal was te zien dat de wedstrijd haar enige moeite kostte. Roger gromde van teleurstelling toen zijn mannelijke krachten begonnen af te nemen. Maar dat hielp hem niet. Vol afschuw zag hij hoe zijn hand onvermijdelijk begon te dalen. Maar Roger gaf het niet op. Hij ging tegen zijn ontzagwekkende vrouw tot het uiterste en kwam daardoor op zijn achterste terecht. Nadat Roger van zijn stoel gevallen was stond Katrina op en plantte ze haar voet triomfantelijk op zijn borst. "Ik heb alweer gewonnen. Het ziet ernaar uit dat vrouwen sterker zijn dan mannen," plaagde ze hem met haar borsten fier vooruitgestoken. "Okay, ik heb het begrepen. Zijn we nu klaar?" vroeg hij. Hij liet zijn blik over haar magnifieke lichaam dwalen. "Nee, nog één onderdeel. De ultieme krachtmeting: worstelen," zei de prachtige brunette terwijl ze haar man overeind hielp. Ze glimlachte toen ze de bobbel in zijn rode minislip zag. De kleine blonde man bloosde toen hij merkte waarom ze zo glimlachte. Hij dacht er eerst over om deze zelfmoordactie aan zich voorbij te laten gaan. Zijn vrouw was niet alleen bodybuildster, maar ook een allround atlete. Ze blonk uit in voetbal, basketbal en softbal. Hij moest er niet aan denken wat ze hem kon aandoen met haar pas verworven spieren. Maar worstelen was zijn sport. Roger was op de middelbare school drie keer worstelkampioen geweest en had zelfs veel grotere mannelijke tegenstanders verslagen. Maar dat was natuurlijk lang geleden. Toch dacht hij dat hij haar ondanks haar lichamelijke overwicht wel aankon. Roger glimlachte en probeerde om niet aan zijn bonzende mannelijk lid te denken. Katrina had het bij het rechte eind over worstelen. Het was inderdaad de ultieme krachtmeting. Als hij haar nu kon verslaan, dan zouden haar eerdere overwinningen bijna waardeloos zijn. Hij stelde zich op aan de andere kant van de kamer en zei: "Kom maar op." Dat hoefde hij geen twee keer tegen Katrina te zeggen. Vol zelfvertrouwen door haar gemakkelijke winst bij het armpje drukken, besloop ze haar mannelijke prooi. Zijn zwakke optreden had haar verrast. Ze had een veel hardere strijd verwacht. In alle eerlijkheid geloofde ze haar feministische retoriek zelf maar voor de helft. Mannen leken, over het algemeen, het sterke geslacht te zijn. Maar misschien was dat alleen maar te wijten aan het feit dat vrouwen bijna nooit de strijd met hen aangingen. De zwoele brunette wilde daar voor eens en voor altijd verandering in brengen. Toen hij haar als een wildeman aanviel, had ze daar geen antwoord op. Roger kwam laag in en werkte zijn vrouw op haar rug tegen de grond. Het brute geweld van zijn aanval stelde haar buiten gevecht. Roger klom met gemak boven op haar en drukte haar schouders binnen de tien seconden tegen de vloer. "Ik heb je te pakken, lieveling," zei de blonde man trots. "Volgens mij moeten vrouwen het bij echte sporten nog steeds afleggen tegen mannen." Zijn gelach trof Katrina in haar hart. Dit had haar avond moeten worden. De avond dat ze haar Neanderthaler echtgenoot zou leren dat vrouw minstens gelijkwaardig waren aan mannen. En nu lachte Roger het laatst. Dat was gewoon niet eerlijk. Ze voelde de woede in zich opwellen. Roger voelde dat ook. Haar bruine ogen gingen harder staan en haar toch al machtige spieren zwollen met onmenselijke kracht op. "Hé, rustig aan schat," reageerde Roger geschrokken. Ze gromde terug en begon haar oudere man opzij te duwen. Hoewel hij boven op haar zat, kon hij haar niet in bedwang houden. De brunette draaide zich om en ging op haar handen en knieën zitten terwijl Roger over haar rug heen lag. "Hé, het is voorbij. Ik heb gewonnen!" riep Roger uit terwijl hij wanhopig probeerde om zijn vrouw tegen de grond te houden. Maar zijn protesten waren aan dovemansoren gericht. Voor Katrina was het pas voorbij als Roger zich aan haar had overgegeven. Ze ging verder met zich uit zijn greep te worstelen. Eerst ging de gespierde vrouw op één knie zitten. Toen begon ze op te staan. De arme Roger werd steeds wanhopiger toen hij merkte dat hij niet in staat was om zijn vrouw een halt toe te roepen. Allebei de tegenstanders glommen van het zweet en Roger had alle moeite om zich aan zijn prachtige vrouw vast te klampen. Katrina deed er nog een schepje bovenop. Ze greep hem bij zijn korte blonde haar en sloeg haar bovenlichaam voorover. Roger verloor zijn evenwicht, vloog over het hoofd van zijn vrouw heen en stortte tegen de vloer. Nu was Roger aan de beurt om de onderliggende partij te zijn. Toen hij probeerde om overeind te komen, sprong ze op hem en duwde ze haar zwakkere man met zijn gezicht tegen het karpet aan. Hij was uitgeput en zijn dikke, mannelijke spieren voelden aan als ballast. Wijselijk bleef Roger stil liggen en probeerde hij weer op adem te komen. Katrina viel meedogenloos aan, belust op nog een vrouwenzege. Op de een of andere manier was het voor de jonge vrouw een andere wedstrijd geworden. Dit was geen vriendschappelijk wedstrijdje meer, dit was een cruciale slag in de vrouwelijk onafhankelijkheidsoorlog. Ze wilde haar echtgenoot laten zien dat vrouwen niet gelijkwaardig aan mannen waren, maar meerderwaardig. De gespierde vrouw ging op zijn romp zitten en stak haar benen onder zijn armen door. Toen greep ze hem bij zijn kin en rukte die naar achteren. Roger schreeuwde het uit van de pijn. Hij wilde zich overgeven, maar kon dat niet aan zijn vrouw laten weten aangezien ze zijn mond stevig dicht hield. Eventjes was Roger bang dat zijn ongelofelijk sterke vrouw zijn rug zou breken alsof het een twijgje was. Maar het enige dat hij kon doen was doodsbenauwd in het rond spartelen. Gegrepen door vrouwelijke bloeddorst had Katrina weinig benul van de pijn die ze haar echtgenoot liet lijden. Maar ze was haar bottenbrekende greep snel beu. Toen ze hem losliet, schoot hij onverstaanbaar jammerend naar voren. Toen haar te binnen schoot hoe Wanda hem vernederd had, tilde de gespierde vrouw haar echtgenoot aan zijn haar en zijn rode minislipje op. De nylon stof rekte vervaarlijk uit. Roger kon alleen maar jankend tegensputteren toen zijn vrouw hem opvouwde en hem naar het bed droeg. Maar Katrina wilde het niet bij dit staaltje van vrouwelijke kracht laten. Het nietige mannenlijf van Roger voelde zo licht aan, dat ze probeerde om hem alleen met haar rechterhand omhoog te houden. Zijn minislip begaf het al voordat ze de kans kreeg om die zelf van zijn lijf te scheuren. De man stortte naakt tegen de vloer. "Die heb je toch niet meer nodig," zei Katrina terwijl ze zijn gescheurde rode wedstrijdtenue in de prullenbak gooide. "Twee punten." Roger had er genoeg van. Met knikkende knieën kwam hij overeind. "Scheer je weg! Scheer je g—-verdomme weg. Ik wil je nooit meer zien," schreeuwde hij terwijl hij naar de deur wees. "Dit is ook mijn huis, Roger. Ik scheer me niet weg. Je kunt natuurlijk proberen om me eruit te schoppen, als je tenminste mans genoeg bent," daagde ze hem uit. Hij trapte er als een idioot in en probeerde haar de deur uit te werken. Maar hij had net zo goed kunnen proberen om een granieten standbeeld te verplaatsen. Katrina pakte hem bij zijn armen en boog die naar achteren, zodat hij op het bed terechtkwam. Toen ging ze over zijn naakte lijf heen zitten. Roger stribbelde wanhopig tegen, maar ze was gewoon te groot en te sterk. "Geef je over, Roger. Geef je aan me over," zei ze met een kalme, koele en zelfbewuste stem. Katrina had gewonnen. Dat wisten ze allebei. Zijn weerstand ebde weg. Zijn bonzende pik zat klem onder haar lijf en schreeuwde om onmiddellijke overgave. "Okay, je hebt gewonnen. Laat me nu maar los," jammerde hij. "Wie zijn het minderwaardige geslacht?" "Mannen," antwoordde Roger. "En vergeet dat nooit. Als je wilt dat ik wegga, dan zal ik dat morgenochtend doen. Maar vanavond wil ik dat je je gedraagt en doet wat je gezegd wordt. Begrepen?" Hij knikte voorzichtig. Zijn tranen hadden plaatsgemaakt voor golven van gegeneerd genot. Tot zijn opluchting stapte Katrina van hem af en liep ze naar haar klerenkast. Ze haalde er een prachtig wit zijden slipje uit. "Trek dit aan," zei ze terwijl ze het op zijn borst gooide. Roger sprong uit bed alsof hij net een ratelslang had gezien. Hij liet het slipje op het bed liggen. "Geen sprake van. Dat doe ik niet." Ze greep hem bij zijn haar en rukte zijn hoofd naar achteren. "Je hebt twee keuzemogelijkheden. Of je trekt het aan of ik dwing je ertoe. Wat zal het zijn?" Trillend van angst en teleurstelling keek Roger eerst naar zijn vrouw en daarna naar het slipje. Hij wist dat ze hem ertoe kon en zou dwingen. Maar zich zomaar overgeven leek hem iets teveel van het goede. Hij keek naar zijn gespierde vrouw. Haar lichaam trilde veelbetekenend en haar ogen vertelden de rest van het verhaal: ze wilde hem er heel graag toe dwingen. Hij pakte het slipje en trok het aan. Het witte driehoekje was gewoon te klein om alles wat er tussen zijn benen zat in kwijt te kunnen. Hij zag er belachelijk uit, maar voelde zich tegelijkertijd ook een beetje sexy. Toen Katrina hem bekeek, dacht ze daar ook ongeveer zo over. "Niet slecht, ouwe jongen. Vanavond gaan we je leren hoe het is om een vrouw te zijn," zei de brunette terwijl ze haar zwarte pakje uittrok. "We," wat zou ze daar in vredesnaam mee bedoelen, vroeg Roger zich af. Maar hij had nauwelijks tijd om over de strekking van haar terloopse opmerking na te denken. "Ga op je knieën zitten, eikel, en bef me," beval Katrina. Ze pakte hem bij zijn hoofd en hielp hem om haar te gehoorzamen. Roger had zoiets nog nooit gedaan. Hij had het altijd vies gevonden (als een vrouw het bij hem deed, dan vond hij het niet vies). Maar nu had het mollige mannetje weinig keus en knielde hij gewillig voor zijn vrouw. Hij kuste haar teder. Met allebei haar handen op zijn hoofd trok Katrina hem er zowat bij zich in. Trots rekte ze zich uit terwijl haar in een vrouwenslipje gehulde echtgenoot haar een hommage bracht. Na een tijdje ging Katrina op haar rug op het bed liggen terwijl haar echtgenoot zijn werkzaamheden voortzette. Hij vond die bij nader inzien toch hoogst opwindend. Wat zag ze er heerlijk uit toen hij tussen haar benen door naar haar keek en haar in extase zag kronkelen. Op een gegeven moment onderbrak de deurbel hun liefdesspel. Katrina tilde haar hoofd op en keek naar haar blonde echtgenoot. Alleen zijn ogen kwamen boven haar zwarte schaamhaar uit. "Regel jij het even, schat?" Roger knikte en stond op, met zijn gezicht onder haar glanzende sappen. Hij begon naar zijn klerenkast te lopen. "Waar ga je heen? De voordeur is die kant op," zei ze met een gemene grijns. "Eh, ik wilde me eerst even..." begon hij, maar besefte toen wat de bedoeling was. Ze wilde dat hij in haar slipje de deur opendeed. "Nee," zei Katrina. "Kom maar mee." Ze pakte hem bij zijn arm en nam hem mee naar beneden. Terwijl ze hem van dichtbij in de gaten hield beval ze: "Doe open." Hij wilde protesteren, maar slikte zijn woorden in. Als hij haar bevel niet zou opvolgen, dan had ze weer een reden om hem een afstraffing te geven. Terwijl hij zijn schaamdelen zo goed mogelijk bedekte, deed hij de deur open. Het was Wanda. "Hallo Roger, hoe is het met je? Ik hoop dat ik niet te laat ben," zei ze glimlachend. De zwarte vrouw had een groen minirokje aan dat bijna uit zijn naden barstte. "Eh, goed." "Vraag je me nog of ik binnen wil komen?" vroeg Wanda onschuldig. Met tegenzin deed hij dat, niet wetende wat hem nog te wachten stond. Wanda stormde het huis binnen en trok een wenkbrauw op vanwege zijn merkwaardige toestand. Roger stond voor haar in een sexy slipje, met zijn stijve mannenvlees in volle glorie. "Volgens mij kan het feest nu beginnen," zei Wanda terwijl er allerlei ondeugende varianten door haar hoofd speelden.