Birgit. Door seamon, in het Nederlands vertaald door WatjeKouw. De sterke benen van een studente. Bij ons bedrijf werken een paar studentes, onder wie Birgit. Ze is tegen de dertig, ongeveer 1.75 lang, heeft halflang, lichtrood haar en is eigenlijk best wel knap. Ze heeft geen bijzonder slank figuur, maar is ook niet dik. Volslank zou wel de juiste aanduiding zijn. Opvallend aan haar is haar bijzonder aantrekkelijke achterste, dat je naar eigen keuze stevig en sexy ofwel veel te breed zou kunnen noemen. Aansluitend daaraan heeft ze ook tamelijk sterke benen en daarover zou ik het zo meteen met u willen hebben. We konden heel goed met elkaar opschieten en hoewel we niet op dezelfde afdeling werkten, kwamen we redelijk vaak met elkaar in gesprek. Net als ik ging ook Birgit op de fiets naar het werk, maar zij moest daarbij een veel grotere afstand afleggen dan ik. Terwijl ik nauwelijks tien minuten te fietsen had, was zij meer dan een half uur onderweg. Ik had er een beetje bewondering voor dat ze dit bijna iedere dag weer op kon brengen, ook door weer en wind. Daar kwam nog bij dat ze op zo'n oude damesfiets reed, waar geen versnellingen op zaten. Ze vertelde me eens dat ze ontzettend aan dat ouwe beestje gehecht was en dat ze helemaal geen andere wilde. Op een avond zaten we weer eens met elkaar te praten en toen vertelde ze me vol trots dat ze er vandaag nog geen half uur over gedaan had om op het werk te komen. Ik wist ongeveer waar ze woonde en vond ook dat dat tamelijk snel was. Dat zei ik ook tegen haar en voegde eraan toe dat er bij haar in de buurt een videotheek was waar ik vaak kwam en dat ik eigenlijk eens direct van mijn werk daarheen moest rijden om te kijken hoe lang ik er over deed. 'Jij doet er vast twee keer zo lang over als ik, jij bent toch zulke lange afstanden helemaal niet gewend,' zei ze arrogant. 'Nou, nou' antwoordde ik, 'ik rijd ook langere afstanden hoor, en langer dan jij doe ik er vast niet over.' 'Ik durf te wedden dat jij er langer over doet,' onderstreepte ze haar mening. Nu wilde ik het precies weten: 'Bedoel je soms dat jij sneller kunt fietsen dan ik? 'Ja, dat denk ik wel,' was haar duidelijke antwoord. 'Nou, daar kunnen we gemakkelijk achter komen. Waar wedden we om? 'Een fles rode wijn,' was haar antwoord. 'Wil je er nou alweer een verliezen?' vroeg ik: ze had er namelijk pas geleden met een weddenschap al een aan mij verloren. 'Dit keer niet,' zei ze zelfbewust. 'Liever een lange of een korte afstand, wat vind je van de weg voor de parkeerplaats?' Vlak voor ons bedrijf lag een geasfalteerde weg met heel weinig autoverkeer, die was bijna een kilometer lang. 'Dat maakt mij niet uit, maar als ik het toch voor het kiezen heb, dan het liefst een langere afstand. Dan hak ik je in de pan.' Ik vond haar merkwaardig optimistisch, aangezien ik ervan overtuigd was dat ik van ons tweeën het snelste kon fietsen. We besloten toen om de wielerwedstrijd plaats te laten vinden op een dag dat we allebei op dezelfde tijd vrij zouden zijn. Ik had veel plezier beleefd aan dit gesprek met haar en het vooruitzicht op een sportieve krachtmeting met haar was ook aanlokkelijk. Helaas kwam het er in de volgende week niet van. We maakten er weliswaar steeds weer kleine toespelingen op, maar de gelegenheid deed zich gewoon niet voor. Daarom sprak ik haar er tenslotte nog een keer rechtstreeks over aan: 'Hoe zit het nou met onze wielerwedstrijd, of wil je daar vanaf?' 'Helemaal niet! Mijn fiets was alleen twee weken kapot, maar nu is hij weer in orde. Het kan dus gewoon doorgaan.' 'Dan had je beter eerst een nieuwe fiets kunnen kopen,' zei ik tegen haar, 'dan had je vast meer kans gehad.' 'Met mijn fiets is niks mis,' was haar antwoord, 'en bovendien komt het helemaal niet op de fiets aan, ik heb gewoon veel meer kracht in mijn benen.' Ik wist niet zeker of ze het nou meende toen ze 'veel meer' zei. Het klonk in ieder geval tamelijk overdreven. 'Als we de kracht van onze benen willen meten, dan kunnen we dat ook op een andere manier doen, daar hoeven we niet voor te fietsen.' 'Hoe dan?' vroeg ze duidelijk geïnteresseerd. Ik vertelde haar kort en bondig over de edele kunst van het beentje drukken, zoals dat ooit bij 'Wedden dat' op TV was geweest. 'Geweldig, dat doen we een keer,' zei ze. Nu had ik dus weer een vooruitzicht op een krachtmeting en geen flauw idee of die ooit zou plaatsvinden. Een partijtje beentje drukken met haar leek me natuurlijk ook wel wat. Wat die wielerwedstrijd betreft had ik mijn optimisme inmiddels wat bijgesteld: intussen hield ik het niet geheel voor onmogelijk dat ze me op een langere afstand kon kloppen. Ze fietste bijna iedere dag een half uur naar haar werk heen en weer, dat was toch een behoorlijke training. Op de korte afstand dacht ik daarentegen nog steeds dat ik de snelste van ons twee was, en dat ik bij het beentje drukken de sterkste zou zijn, daarvan was ik ook overtuigd. Helaas verliepen ook hierbij twee à drie weken zonder dat er iets gebeurde en ik had het allemaal al bijna afgeschreven. Toen brak er een dag aan die de zaak weer aan het rollen bracht. Het was een warme zomerdag en Birgit had een rok aan, een tamelijk korte nog wel. Het was dan wel geen minirok, maar hij kwam toch duidelijk tot boven de knie. Ik had haar wel eens in een langere jurk gezien, maar dit uitzicht was nieuw voor me en bracht me behoorlijk van mijn stuk. Ze droeg geen kousen of een panty, dus ik had een direct uitzicht op haar benen. Ze waren wat bleekjes, maar qua vorm des te indrukwekkender. Ik stelde me voor dat ze vrouwen met zulke benen moesten selecteren om druiven tot wijn te stampen. Haar kuiten zagen er afgetraind uit, haar dijen daarentegen als een beeldhouwwerk: sterk en breed. Ik had haar al vaak in een strakke broek gezien en het was me duidelijk dat ze sterke benen had, maar zo'n uitzicht had ik niet verwacht. Die dag kon ik mijn ogen nauwelijks van haar af houden en natuurlijk schoot me onmiddellijk het onderwerp beentje drukken weer te binnen. Ik had daar nu wel ontzettend veel zin in gekregen, hoewel ik er niet meer zo zeker van was dat ik tegen deze benen een schijn van kans had. Ik was ervan overtuigd dat het vandaag sowieso niet tot een krachtmeting zou komen, omdat ze die rok aanhad en daarmee vast niet 'met de beentjes wijd' wilde gaan, maar vragen kon geen kwaad. Ik wachtte tot we met ons tweeën waren en vroeg haar toen: 'Hoe zit het nu eigenlijk met ons beentje drukken, wordt dat nog wat?' Ze dacht even na en zei: 'Dat klopt ja, dat zouden we inderdaad doen,' en vervolgens: 'Wanneer heb je tijd?' Ik kon mijn oren niet geloven, maar reageerde meteen met: 'Wanneer je maar wilt, wat mij betreft nu meteen.' 'Goed, nu meteen dan. Laten we het kantoorgebouw ingaan, daar worden we niet gestoord.' In het kantoorgebouw moesten we een verdieping hoger en natuurlijk liet ik haar daarbij voor me uit de trap opgaan. Nu waren het haar kuiten die me fascineerden: haar spierenspel was misschien niet zo uitgesproken als bij slanke vrouwen met gespierde kuiten, maar voor mij was het indrukwekkend genoeg. Ik begon te beseffen dat ik een absolute droomtegenstander voor het beentje drukken gevonden had. In het hele bedrijf zou er vast geen geschiktere vrouw te vinden zijn. Ik was behoorlijk opgewonden en liep achter haar aan het kantoor binnen. Het hele gebeuren herbergde ongetwijfeld ook iets seksueels, tenminste voor mij. We zochten twee dezelfde stoelen en toen was het aan mij om het haar allemaal nog eens kort en bondig uit te leggen. Ieder moest om de beurt zijn of haar voeten om de onderbenen van de ander leggen en proberen om die tegen elkaar aan te drukken. Het was afgelopen als bij de ander de binnenkanten van de dijen tegen elkaar aan kwamen. Het ging erom wie dit in de kortste tijd klaarspeelde, en daarom had ik de stopwatchfunctie van mijn horloge al aangezet. We gingen tegenover elkaar zitten en vervolgens duwde ik haar benen uit elkaar. Ik had mezelf er totnogtoe van weerhouden om haar benen al te nadrukkelijk in ogenschouw te nemen, maar nu kon ik me met de beste wil van de wereld niet meer inhouden. Nadat Birgit haar benen om de mijne heen had gelegd, was haar rok nog een beetje meer omhooggeschoven en had ik nu een bijna volledig uitzicht op haar krachtige bovenbenen. Ik had zelf sterke benen, maar was nu toch niet meer zo zeker van mijn zaak. Sterke geslacht of niet, tegen deze benen kon je zomaar aan het kortste eind trekken. 'Laat maar eens zien wat je in huis hebt,' zei Birgit en gaf daarmee het startsignaal voor de eerste ronde. Het was dus nu aan haar om mijn benen tegen elkaar aan te drukken en aan mij om haar dat te beletten. Nauwelijks tien seconden had ik het gevoel dat het me ook zou lukken, maar toen begonnen mijn benen al schoksgewijze dichter bij elkaar te komen. Ik deed mijn uiterste best, maar het was een korte strijd en na nog geen twintig seconden (het waren er precies achttien) kwamen mijn benen tegen elkaar aan. Hoewel het me allemaal toch wel veel te snel was gegaan, was er nog niets beslist. Ik had echter toch ernstige twijfels of het mij bij haar ook zo snel zou lukken. We wisselden van positie: mijn benen zaten nu aan de buitenkant. Toen ze het startsignaal gegeven had, begon ik meteen uit volle kracht te drukken: het ging tenslotte om de beste tijd. Ik kreeg echter haar benen nauwelijks in beweging. Ik kon me inspannen wat ik wilde, ze hield ze uit elkaar. De achttien seconden waren snel om en daarmee had ze dus al gewonnen. Na dertig seconden gaf ik het op, ook al omdat ik niet eens het gevoel had dat ik bij haar iets kon bereiken. Maar ondanks de overduidelijke uitslag wilde ik nog niet accepteren dat ze me geklopt had. 'Laat me nog eens,' vroeg ik haar. 'Tegen elkaar of uit elkaar drukken? vroeg ze. Ik wilde eerst maar eens mijn achttien seconden verbeteren en koos voor het laatste. Ze ging meteen weer in de starthouding zitten en ik kreeg een tweede kans. Deze tweede poging leverde me echter niets op, want deze keer zorgde de geweldige druk van haar benen er al na zestien seconden voor dat ik op moest geven. Daarmee was het pleit beslecht. 'Nou, dat had je niet verwacht, hè?' vroeg Birgit. 'Inderdaad, eigenlijk had ik willen winnen,' antwoordde ik. 'Heb je wel eens goed naar mijn benen gekeken!' zei ze en wilde daarmee zeggen dat er hier maar ééntje de winnaar kon zijn. Ik had inderdaad wel eens en meer dan goed naar haar benen gekeken, en ze had niet helemaal ongelijk. Als we de omvang van onze kuiten en dijen zouden nameten, dan zou ze me in beide gevallen met een paar centimeter overtreffen. Maar stond omvang dan gelijk aan kracht? In dit geval in ieder geval wel. 'Kom, laat me nog een keer tegen elkaar aan drukken,' probeerde ik voor de kaatste keer. De eerste keer had ik dan wel opgegeven, maar ik wilde wel eens zien of ik haar benen toch een keer tegen elkaar aan kon krijgen. 'Goed, zoals je wilt,' zei ze. Voor de laatste keer sloeg ik mijn benen om de hare en na twintig seconden begonnen mijn benen te trillen. Ik kon mijn benen niet meer stil houden, het ontbrak me gewoon aan conditie. Birgit liet het er ondertussen niet meer bij om alleen mijn benen tegen te houden, ze probeerde ze nu zelf ook uit elkaar te drukken. Stukje bij beetje perste ze mijn benen uit elkaar en ik moest machteloos toezien hoe ze zich tenslotte met een ruk uit mijn omklemming verloste. Wow! Daarmee had ze haar kracht nu meer dan duidelijk aangetoond en voor eens en altijd duidelijk gemaakt wie er hier de sterkste benen had. Ik feliciteerde haar mompelend met haar overwinning, veel meer kon ik op dat moment ook niet verzinnen en ik trok me discreet terug. Van die wielerwedstrijd is trouwens niets meer gekomen: het zou ook al te dol zijn geweest om haar daar na die dag nog eens over aan te spreken.