Een nieuw begin. Door Miles Endeavour. Een groepje turnsters ontdekt een ongelooflijk dopingmiddel. 'Nee, het zijn geen anabole steroïden', zei een stem. 'Dit is veel gecompliceerder. Het heeft te maken met genen en DNA en zo; eigenlijk begrijp ik er zelf ook niets van. Ik weet alleen dat het werkt. Ik ben het levende bewijs daarvoor. Je hoeft maar één dosis in te nemen en je kracht neemt vrijwel onmiddellijk toe. En niemand die het ooit kan opsporen, omdat het helemaal natuurlijk is.' Vanuit zijn positie aan de andere kant van de deur kon Jim Buchanan de spreekster niet zien, maar hij moest lachen om de absurde beweringen die de vrouw maakte tegen twee van zijn meisjes. Jim was een voormalige American Footballspeler die was overgeschakeld op bodybuilding nadat zijn Footballcarrière na zijn studie in het slop was geraakt. Na enkele regionale titels te hebben gewonnen werd hij een professionele bodybuilder. Met zijn bescheiden successen als prof wist hij toch een aardig bedragje te verdienen. Hij gebruikte dat geld om een sportschool te kopen. Enkele jaren later werd hij benaderd door mensen van de plaatselijke turnclub, die bekend stond als één van de beste van het land, die hem vroegen of hij voor hen de krachttrainingen wilde verzorgen. Eerst had hij het een grappig idee gevonden dat zo'n grote machovent als hij die kleine spring-in-het-velden moest trainen. Maar nadat hij had gezien wat er bij zo'n turntraining allemaal kwam kijken en hoeveel kracht, lichaamscoördinatie, uithoudingsvermogen en inzet ervoor nodig was, veranderde hij van gedachten en accepteerde het aanbod om coach van het team te worden. Het was een nieuwe ervaring voor hem, vooral het feit dat hij tienermeisjes (of zelfs nog jonger) moest trainen die nu eenmaal bij het turnen horen. Hij paste zich snel aan en ontwikkelde enkele vooruitstrevende trainingsprogramma's, waarbij hij ouderwetse krachttraining combineerde met moderne conditie- en flexibiliteitoefeningen die opgezet waren om het maximum uit iedere turner/atleet te halen. Hij was trots dat zijn pupillen bekend stonden als de sterkste en best getrainde atleten van het land. Hij spoorde hen stevig aan om zover te komen. Hij zag hun sterke lichamen tijdens wedstrijden en wist dat hij hen had geholpen dit te bereiken. Daarom was hij ook zo boos dat deze vrouw naar binnen was gekomen en een paar van zijn meisjes deze onzin op de mouw zat te spelden. Stel je voor: een dopingmiddel dat je kracht bijna onmiddellijk zou doen toenemen! Belachelijk! Hij luisterde verder. 'Hoelang blijft het werken?', vroeg één van de meisjes, een veertienjarige genaamd Cindy. Cindy was de lastpost van de groep. Degene die altijd onder de regels uit probeerde te komen om te ontdekken hoever ze kon gaan. Jim moest haar altijd speciaal in het oog houden omdat ze altijd probeerde om op de trainingen de kantjes eraf te lopen. Cindy dacht dat zij er alleen met haar talent wel zou komen. Bij de jongere leeftijdsgroepen was dat waar geweest, haar enorme talent en natuurlijke atletische vaardigheden hadden haar daar doen opbloeien, maar haar slordigheid en slechte gedrag hadden voorkomen dat ze was doorgebroken op seniorenniveau. Met veertien had ze nu op haar top moeten zijn. 'O, het effect is permanent', antwoordde de vrouwenstem. 'Tenminste, zolang het er is zijn alle vrouwen alleen maar sterker geworden.' Jim boog zich een beetje meer om het hoekje om te proberen een glimp van de spreekster op te vangen. Maar alles wat hij van hier uit kon zien was een schaduw. 'Waarom werkt het alleen bij meisjes?', vroeg het andere meisje, een zestienjarige genaamd Pam. Pammy was één van Jims favorieten. Ze had niet het talent van sommige andere meisjes, maar ze werkte keihard en probeerde zich altijd te verbeteren. Ze leek alleen het killerinstinct te missen dat de echte topatleten bezaten. Pam zou misschien niet naar de Olympische Spelen mogen, hadden de trainers haar verteld, maar ze zou absoluut een topturnster worden op nationaal niveau. 'Dat weet ik niet, het heeft te maken met de andere genetische code van vrouwen en zo, denk ik. Niet alle vrouwen worden even sterk maar ze worden wel allemaal beter. Ik weet alleen dat het alleen bij vrouwen werkt - en bij meisjes zodra ze in de puberteit zijn gekomen. Maar het is niet goedkoop. Misschien kunnen we iets afspreken.' Jim had genoeg gehoord. 'Oké dame, nu is het genoeg geweest', bulderde hij toen hij de fitnessruimte instormde. 'Schei alsjeblieft uit met het bederven van mijn meisjes met die nonsens. Er bestaat geen dopingmiddel zoals jij beschrijft. Meisjes, ik wil dat jullie naar buiten gaan, en dame, jij en ik moeten hier eens uitgebreid over praten.' Jim liep naar voren en ging tussen de vrouw en zijn pupillen staan. 'Kijk nou, hallo meneer Buchanan!' De dame leek wel blij om hem te zien. 'Hoe gaat het met u?' Ze stopte toen ze Jims verbaasde uitdrukking zag. 'Herkent u me niet meer?' Jim keek even goed naar de vrouw en dacht dat hij haar gezicht herkende. 'Tammy! Tammy Billings, ben jij dat?' Het was Tammy Billings, maar het was niet het kleine meisje dat vorig jaar nog één van de topatletes van zijn club was geweest. De vrouw die voor Jim stond had het gezicht van Tammy Billings, maar haar lichaam was een hele andere zaak. Haar lichaam was van top tot teen één massa spieren zoals Jim Buchanan voorheen nog nooit gezien had. En als professioneel bodybuilder en trainer had Jim veel lichamen gezien. Tammy mat ongeveer 1,70 meter (ruim tien centimeter meer dan toen ze de sportschool verliet) en bezat een spiermassa en -definitie die gewoon onbeschrijflijk waren. Terwijl Jim haar bekeek probeerde hij tevergeefs een zacht plekje op haar verbijsterende lichaam te vinden. Haar schouders waren dik en breed en leken het T-shirt dat ze droeg tot het uiterste uit te rekken. Haar armen puilden uit met spierballen waarvan Jim de omtrek schatte op minstens 45 centimeter en ze waren helemaal bedekt met aderen die duidelijk zichtbaar waren zelfs terwijl ze ontspannen voor hem stond met haar armen hangend naast haar zij. Het shirt deed weinig om twee gigantische borstspieren te verbergen op een geweldige romp waarbij Jim betwijfelde of hij zijn armen om haar heen kon slaan - en met zijn lengte van 1,93 meter had hij een geweldige reikwijdte. Het shirt stopte net onder de borsten om haar harde buikspieren te kunnen tonen - zo scherp getekend had Jim ze nog nooit gezien. In haar strakke broekje leken haar ongelooflijk stevige bovenbeenspieren wel te zijn uitgehouwen uit steen. De spieren waren immens en de grote man voelde zelfs een beetje jaloezie over de grootte en spierdefinitie van de benen van het meisje. De aderen liepen kriskras over de spieren in ingewikkelde patronen en ze straalden kracht uit toen ze zich bewoog. Jim slikte maar sprak toch tegen de verschijning van kracht en vrouwelijkheid die voor hem stond. 'Zo Tammy, jij bent aan het trainen geweest en nu probeer je mijn meisjes te bederven.' Zelfs terwijl hij het zei wist Jim niet zeker of hij wel geloofde wat hij zei. Niemand kon zoveel spieren opbouwen als Tammy had gedaan in het jaar dat ze weg was geweest zonder illegale hulp. Zelfs alle steroïden die Jim kende konden niet zo'n resultaat hebben gegeven. Misschien had ze inderdaad een nieuw dopingmiddel, maar dat maakte het niet minder verkeerd. 'Wij willen geen doping in onze club', besloot Jim, zijn stem maakte het glashelder dat er geen discussie mogelijk was. 'Waarom laten we de meisjes dat niet zelf beslissen, Jim?', antwoordde Tammy. Als ze nerveus was om met hem geconfronteerd te worden liet ze dat niet merken. 'Maar waarom zou jij niet meehelpen om te laten zien waartoe ik in staat ben? Laat eens zien of jij die halter daar kunt optillen.' Jim keek naar de halter bij de bank waar Tammy naar had gewezen. Hij deed vlug enkele rekensommetjes en schatte de halter op 180 kilo. Een flink gewicht, maar iets dat hij kon tillen. Hij wist niet wat Tammy probeerde te bewijzen, maar hoe groot ze ook was, ze was nog steeds een vrouw en waarschijnlijk zo'n vijftig kilo lichter dan Jim. Misschien was dit een manier om haar ongeloofwaardig te doen lijken, dacht Jim. 'Goed dan, ik zal jullie eens laten zien wat echte spieren kunnen', zei Jim terwijl hij onder de halter op de bank ging liggen. Grommend onder het zware gewicht tilde Jim de halter vijf keer op en neer. Zijn grote spieren puilden uit onder de inspanning. Enthousiast liet hij het gewicht kletterend weer in de staander vallen, er zeker van dat hij Tammy verslagen had. 'Goed, nou is het jouw beurt', kraaide Jim. 'Dat wil zeggen, als je er mans genoeg voor bent.' Hij lachte om zijn grap en stond op van de bank en gebaarde naar Tammy om te gaan liggen en het eens te proberen. Maar Tammy ging achter de halter staan. 'Niet slecht... voor een man', antwoordde ze. 'Maar als je echte spieren en echte kracht zoekt, heb je tegenwoordig een vrouw nodig.' Terwijl Jim ongelovig toekeek pakte Tammy de halter vast en tilde hem omhoog naar haar borst. Haar spierballen bolden op tot gigantische afmetingen en haar T-shirt scheurde luid hoorbaar open toen het hen niet meer kon bevatten. Ze bleef doorgaan met de halter op en neer voor haar borst te bewegen. 'Jullie zien, meisjes, wat een echte vrouw allemaal kan met een beetje hulp. Véél meer dan waar een simpele man toe in staat is. Kijk naar hem, hij staat met zijn mond vol tanden!' Terwijl ze sprak bewoog ze het gewicht nog tien keer op en neer. Haar armen werden nog meer opgepompt, de aderen vulden zich met bloed. Jim was als gehypnotiseerd toen hij deze onmogelijke prestatie zag. Haar armen straalden kracht uit, haar reusachtige spierballen dreigden groter te worden dan haar hoofd. Haar borst deinde op en neer en haar tepels staken duidelijk zichtbaar naar voren. Haar hele lichaam spande zich toen ze bleef doorgaan met het gewicht op en neer te pompen. Ze begon te grommen onder de inspanning maar slaagde er toch in nog tien repetities te doen. Toen zette ze de halter terug op de staander en spande haar armen in een dubbele bicepspose. Jim voelde hoe hij hard werd bij de aanblik van haar supersterke, sexy lichaam. De mouwen van haar shirt scheurden verder open toen haar armen nog verder opzwollen, de aderen groeiden totdat het leek alsof er boosaardige touwen onder haar huid liepen. Ze schudde haar armen uit en liep naar Jim. Ze greep hem bij zijn shirt en duwde hem tegen de muur. Jim duwde terug maar voelde een stenen muur die hij onmogelijk kon stoppen. 'Blijf voortaan uit mijn buurt, dan overkomt je verder niks, mannetje', gromde Tammy, met dreiging in haar stem. Ze tilde haar rechterarm op en stompte hem hard in de buik. Jim gilde van de pijn en sloeg voorover, alle lucht was uit zijn lichaam geslagen. Hij bleef naar adem snakkend op de grond liggen, niet in staat zich te bewegen terwijl Tammy de andere twee meisjes naar buiten leidde. Cindy keek neer op Jim met een ondeugende glimlach om haar lippen toen ze Tammy volgde door de deur. Jim vertelde niemand over wat er die avond in de sportschool was gebeurd. Hij wist niet zeker of iemand hem zou geloven. De blauwe plek op zijn buik van Tammy's stomp begon weg te trekken en Jim hoopte dat de zaak hiermee was afgedaan. Enkele weken later zat Jim in zijn kantoortje toen hij van buiten een hoop commotie hoorde komen. Hij liep naar de deur om te kijken wat er aan de hand was. Zoals zovaak was het Cindy weer die met een paar van de jongens grappen liep te maken. Ze negeerde haar eigen training en was bij de ringen gaan staan. Terwijl Jim toekeek sprong Cindy omhoog naar de ringen en begon met haar lichaam heen en weer te zwaaien. Terwijl de jongens zaten te fluiten en te joelen verhief en verlaagde zij haar lichaam in een serie van moeilijke bewegingen. Plotseling bracht zij haar lichaam volledig tot stilstand met de ringen ver uit elkaar in een klassieke spreidstand. De ringen hingen volledig stil, maar haar lichaam vertoonde geen enkel teken van inspanning. Ze liet los en drukte zichzelf daarna nog vijf keer in de spreidstand. Nog steeds waren er geen trillingen of andere tekenen van zware inspanning zichtbaar. Jim wist wat voor kracht hiervoor nodig was en hij begon een misselijkmakend gevoel onderin zijn maag te krijgen. Vanaf zijn plek kon Jim de spieren in de armen van het meisje op indrukwekkende wijze zien uitzetten terwijl ze zichzelf perfect stil liet hangen. Eén van de jongens, een al wat oudere knaap genaamd Tim kwam naar voren om Cindy te vertellen dat ze naar beneden kon komen. Toen hij dichterbij kwam liet zij zich zakken en wikkelde haar benen om hem heen. Toen trok ze zich op en tilde zichzelf EN de jongen de lucht in. Met ogenschijnlijk nog steeds weinig inspanning hield ze hun gezamenlijke gewicht in de spreidstand omhoog. Eerst vond de knaap het prima en hij lachte terwijl hij haar vroeg hem los te laten. Terwijl Jim toekeek zag hij hoe de spieren in haar benen zich spanden en er verscheen een pijnlijke blik op Tims gezicht. Hij begon haar op haar dijen te slaan opdat zij hem zou loslaten. Er begon paniek te verschijnen in Tims gezicht. Zij lachte en zwaaide hun lichamen omhoog en duwde het lichaam van de jongen boven haar uit, gevangen tussen haar dijen. Toen opende ze haar benen en Tim viel languit op de vloer. Cindy zwaaide nog een keer rond en maakte een perfecte afsprong met dubbele salto, ze landde met haar voeten wijdbeens om het languit gestrekte lichaam van de knaap. Alle andere jongens klapten uit waardering voor deze ongelooflijke voorstelling. Jim stak zijn hoofd uit de deuropening, zorgvuldig de controle over zijn stem bewarend. 'Cindy, kun je even hier komen?' Cindy keek naar Jim en glimlachte. 'Natuurlijk, meneer Buchanan, ik kom er meteen aan.' Ze keek neer op Tim, die nog steeds op zijn rug lag en over zijn zij wreef. Ze tikte speels met haar voet tegen zijn gezicht en liep naar Jims kantoor. Jim sloot de deur en liep naar zijn bureau. Jim keek naar Cindy en staarde kritisch naar haar lichaam. Hij wist het niet zeker, maar hij dacht dat ze groter en gespierder was dan enkele dagen geleden. Was dat überhaupt mogelijk? Hij besloot tot de aanval over te gaan. 'Ik ga hier geen spelletjes met je zitten spelen', begon hij. 'Ik weet dat je doping gebruikt, en probeer maar niet het te ontkennen.' 'Ontkennen?', Cindy begon te lachen. 'Ik loop ermee te pronken! Zie je dit pakje?', zei ze terwijl ze wees op het strakke turnpakje dat ze aanhad. 'Vorige week nog was deze van Joan, want ik ben al uit al mijn eigen kleding gegroeid, en deze heeft het ook bijna gehad.' Terwijl ze dit zei spande ze langzaam haar arm, het materiaal rekte zich uit terwijl haar spierbal onheilspellend begon uit te puilen. 'Ik ontken helemaal niets, maar ik geloof niet dat er iets is dat jij eraan kunt doen. Kom maar op, probeer het maar.' Ze greep Jims hand en zette haar elleboog op het bureau alsof ze met hem wilde gaan armdrukken. Jim stond op en probeerde zijn hand los te schudden. 'Ik neem je mee voor een dopingtest, dan zullen we wel zien wie er iets aan kan doen...' Jim stopte toen hij pijn voelde opkomen in zijn hand. Cindy kneep in zijn hand, met haar elleboog nog steeds op tafel. Jim trok in een poging het meisje uit haar stoel omhoog te tillen. Cindy glimlachte en kneep nog harder in zijn hand. Jim moest een pijnkreet onderdrukken. Hij begon uit alle macht te trekken en even flitste de gedachte door zijn hoofd hoe belachelijk het was voor een volwassen man, een bodybuilder van bijna 120 kilo, om te worstelen tegen een veertienjarig meisje dat maar half zo groot was. En om te verliezen! 'Vertel me maar wanneer je klaar bent om te beginnen', meldde Cindy fijntjes. Haar elleboog stond nog steeds stevig op het bureau geplant. Ze keek omhoog naar Jim met een blik van pure minachting op haar gezicht. Haar onderarm en biceps zwollen verder op terwijl ze de kracht achter haar greep nog verder versterkte. Deze keer kon Jim een pijnkreet niet langer onderdrukken. Hij boog zich voorover en begon beide armen en al zijn gewicht te gebruiken om te proberen Cindy van zich af te trekken. Zelfs met beide armen en zijn enorme gewichtsvoordeel kon hij de arm van het meisje niet verroeren. Zijn hand begon verschrikkelijk pijn te doen en overal op zijn lichaam brak het zweet uit toen hij al zijn kracht aanwendde tegen het meisje. Zijn spieren zetten zich uit zonder resultaat terwijl hij worstelde en trok in een poging de sterke spieren van zijn benen en rug zo goed mogelijk in te zetten. Maar nog steeds bewoog zij zich niet en de pijn in zijn hand nam verder toe. Ten slotte kon hij er niet meer tegen en hij viel uitgeput op zijn knieën. 'Goed, jij wint, maar houd alsjeblieft op met het fijnknijpen van mijn hand', smeekte hij. Hij kon niet geloven hoeveel kracht dit kleine meisje in zulk een korte tijd had weten te ontwikkelen. Cindy keek naar hem met een brede maar kwaadaardige glimlach. 'Raak mijn spieren aan', beval ze. 'Kom op, raak ze aan of ik vermorzel dat zielige handje van je.' Ze verhoogde de druk voor een fractie van een seconde om hem te laten voelen dat ze het kon. 'AAAUUUWW!', gilde Jim. 'Stop! Stop!' Hij stak zijn vrije hand uit en liet hem over haar biceps glijden. Hij was nog harder dan hij eruitzag en zelfs als hij uit alle kracht drukte kon hij de oppervlakte ervan niet indrukken. Onder de indruk begon hij erover te wrijven en hem verder te onderzoeken, hij raakte opgewonden, ondanks dat hij weerzin voelde bij de gedachte waar hij mee bezig was. 'Nou, wat was dat met die dopingtest?', begon ze terwijl ze haar biceps nog verder aanspande voor de grote man. 'Dit kan niet waar zijn', fluisterde Jim en plotseling sprong hij op en probeerde het meisje te verrassen. Hij slaagde er eindelijk in haar elleboog van het bureau te brengen, maar zij zette haar voeten stevig neer en spande haar lichaam. Ze trok Jim met één ruk omhoog, tilde hem over het bureau heen en wierp hem neer aan de andere kant van de kamer. Jim bleef daar liggen, zijn schouder voelde aan alsof het uit de kom was gerukt. Cindy liep op hem af en ging over zijn languit gestrekte lichaam staan. 'Goed, jij en ik moeten tot overeenstemming zien te komen. Nietwaar, Jim?' Ze ging op de grond zitten bij Jim en sloeg haar benen om zijn middel. Ze begon haar benen langzaam te spannen terwijl ze praatte. 'Nou Jim, wat was dat nou allemaal over een dopingtest?' Nog voordat Jim zich kon verwonderen over haar nieuwe zelfvertrouwen waardoor ze hem nu opeens met zijn voornaam aansprak voelde hij een nieuwe pijn opzetten toen zij met haar benen zijn buik in elkaar begon te persen. Hij spande zijn buikspieren aan zo goed als het ging en sloeg met zijn handen tegen haar dijen. Haar spieren voelden aan als beton en zijn handen stuiterden er vanaf zonder enig effect. Ze liet nog steeds geen enkel teken van inspanning zien terwijl Jim moeite begon te krijgen met ademhalen. 'Jij gaat het hier met niemand over hebben, Jim.' Ze zette haar bewering kracht bij door zo hard met haar benen te knijpen dat Jim van pijn zijn gezicht vertrok. 'Of wel?', vroeg ze opnieuw, ze tilde haar heupen iets van de grond en spande haar benen nog meer aan. De pijn in Jims ribben was nu overweldigend. 'NEE!', piepte hij. 'Ik ga het er met niemand over hebben, maar houd alsjeblieft op!' De lucht in zijn longen was nu helemaal weg en hij sloeg naar haar benen, daarbij hun stalen hardheid bewonderend. 'Dat is mooi', zei ze glimlachend terwijl ze neerkeek op Jims van paniek vertrokken gezicht. 'Want als je dat zou doen, zou ik misschien woedend worden, en wie weet waar ik dan toe in staat ben.' Ze spande haar benen nog harder aan en Jim beefde van de pijn, zijn armen schoten omhoog als blijk van overgave. 'Nou, welterusten dan, Jim!' Haar benen persten nu nog harder en Jim kon zijn ribben voelen doorbuigen. De pijn was onvoorstelbaar en toen verloor hij, gelukkig maar, het bewustzijn. Toen hij wakker werd voelden zijn ribben en schouder erg pijnlijk aan, maar hij dacht niet dat er iets gebroken was. Hij slaagde erin zijn jas aan te trekken en naar huis te gaan zonder iemand tegen te komen. Hij moest nadenken over wat hij nu moest gaan doen. Toen hij die avond zijn gekwetste lichaam verzorgde ging plotseling de deurbel. Hij deed open en vond Pammy aan zijn voordeur. Meteen nadat Jim de deur opendeed vloog zij naar binnen, hem daarbij aan de kant drukkend. Ze had een doffe blik in haar ogen. 'Ik wist niet waar ik anders naar toe kon', begon ze. 'Laat het alsjeblieft ophouden', huilde ze terwijl ze haar jas op de vloer wierp. Net als bij Cindy was Pammy's lichaam bijna een decimeter groter geworden en overdekt met krachtige spieren. Terwijl hij toekeek leek haar lichaam te beven en Pam liet een schreeuw. Instinctief deed Jim een stap naar voren om het meisje gerust te stellen en hij kon de hardheid van haar spieren voelen. Ze voelde bijna heet aan en hij kon haar lichaam onder zijn handen voelen uitzetten terwijl Pam maar bleef huilen. 'Wat heb je gedaan?', vroeg Jim. Pam bewoog zich niet - alsof ze zijn vraag niet eens had gehoord. 'Pam', zei Jim terwijl hij haar gezicht tussen zijn handen nam. 'Dit is belangrijk, je moet me vertellen wat er met je is gebeurd.' Haar gezicht was vertrokken van pijn. 'Ik heb een paar van die pillen van Tammy gekregen. Ik wist dat het verkeerd was, maar ik wilde ook hebben wat zij had. Ze hadden me verteld dat ik niet, maar... AUWWW!' Ze gilde van pijn. Jim kon haar lichaam onder hem voelen uitzetten, de spieren groeiden. 'Ze vertelden je dat je wat niet moest doen, Pammy?' Ze ging verder met haar tanden op elkaar geklemd. 'Ik nam twee pillen tegelijk, ze hadden me verteld dat niet te doen, dat ze niet wisten wat er dan zou gebeuren, maar ik was ongeduldig.' Opnieuw gilde ze van pijn terwijl haar lichaam beefde. Haar kleren begonnen te scheuren en van haar lichaam te glijden. Haar spieren waren reusachtig en verdwenen niet meer, de kleren vormden geen beletsel meer voor hun groei. Ze leek voor Jims verbijsterde ogen nog vijf centimeter te groeien. Jim probeerde zijn blik van haar lichaam af te wenden maar hij was te verbijsterd door het wezen dat voor hem stond. Haar spieren waren ongelooflijk en hij kon hun kracht voelen. Haar borst deinde op en neer en groeide ook. Dikke spieren verschenen op haar borstkas en haar borsten groeiden tot minstens twee keer hun oorspronkelijke grootte. De enige vergelijking die Jim in zijn gedachten kon maken was dat ze voor zijn ogen in de Hulk veranderde. Het enige wat eraan ontbrak was de groene kleur. Pammy's lichaam kreeg een gezonde bruine kleur terwijl haar spieren leken te exploderen. 'Wat moet ik doen, moet ik iemand opbellen?', vroeg Jim. Pam gaf geen antwoord, haar lichaam bleef doorgroeien. 'Ik ga een ambulance bellen', besloot Jim uiteindelijk. 'NEE!', gilde Pam. In een krampachtige poging wierp ze Jim van zich af. Hij vloog door de kamer en ramde hard met zijn hoofd tegen de muur. Alles werd zwart. Toen hij wakker werd keek hij verdwaasd om zich heen en liet zijn hoofd eerst weer helder worden. Hij kon Pam niet zien, maar hij kon iemand horen praten in de slaapkamer. Hij liep naar de slaapkamer en zag het meisje dat vroeger Pammy was geweest voor de grote spiegel staan. Ze was gigantisch. Ze was geëxplodeerd tot een lengte van ongeveer 1,85 meter (ze was enkele weken geleden nauwelijks langer dan 1,50 meter geweest), met grotere spieren dan Jim ooit in zijn leven had gezien, bij niemand, man of vrouw. Ze was naakt, haar kleren waren al lang geleden bezweken voor de spieren die nu haar lichaam bedekten. Hij schatte de omtrek van haar armen op meer dan zestig centimeter toen ze hen spande voor de spiegel. De toppen van haar spierballen waren gigantisch en overdekt met aderen. Haar borst had een omtrek van meer dan 130 centimeter met twee borsten zo groot als basketballen die er trots en stevig uitstaken. Toen ze haar rug spreidde waaierde haar lichaam uit tot ongelooflijke afmetingen. Haar enorme borst stak af tegen een smalle taille van ongeveer 65 of 70 centimeter, dacht Jim, met ongelooflijk duidelijk zichtbare buikspieren. Haar benen waren immens met bovenbenen met een omtrek van meer dan 75 centimeter en een perfecte vorm. Haar kuiten vormden een harde knoop als ze bewoog, en leken een enorme kracht te bezitten. Ze keek naar Jim en glimlachte. 'Wat ben ik mooi, hè?', vroeg ze. Ze draaide zich om naar de spiegel en spande haar spieren nog eens, duidelijk verliefd op haar eigen lichaam. 'Nou, wat vind je ervan, Jim? Ik kan waarschijnlijk niet meer turnen, maar wat doet het er toe, kijk eens naar mij', lachte ze. Waarom spraken al deze meisjes hem opeens met zijn voornaam aan, dacht Jim. 'Pammy, voel je je goed?', vroeg Jim voorzichtig. 'Pam', zei zij. 'Ik denk dat het vanaf nu Pam zal zijn. Niemand met zo'n lichaam kun je Pammy noemen. Waar heb ik het over?', giechelde ze tegen zichzelf. 'Niemand heeft ooit eerder zo'n lichaam gehad.' Jim kon dat niet ontkennen. 'Ik geloof dat je naar een dokter moet gaan', begon hij, 'we hebben geen idee wat dat spul allemaal met je gedaan heeft.' 'Onzin', antwoordde zij. 'Ik voel me prima, beter dan prima, ik voel me GEWELDIG!' Ze liep naar Jim. 'Toe maar, raak me maar aan.' Ze pakte Jims handen en leidde hen over haar lichaam. Haar lichaam was harder dan iets dat hij ooit eerder had gevoeld. Zelfs nog harder dan dat van het meisje dat hem vanochtend zo gemakkelijk verslagen had. Hij begon bang te worden voor waar dit meisje toe in staat was. Het was veel om te verwerken voor een zestienjarig meisje om plotseling zoveel kracht te hebben dat ze alles kon doen wat ze wilde. Jim deed aarzelend een paar passen achteruit en liep terug naar zijn woonkamer. Ze liep achter hem aan. 'Wees niet bang, Jim. Ik zal je geen pijn doen, we gaan gewoon wat plezier maken.' Ze spande haar lichaam en liep op hem af. 'Wat bedoel je met plezier maken?', vroeg hij met de angst duidelijk hoorbaar in zijn stem. 'Nou, zie je, Jim. Ik ben nog maagd.' Ze keek hem aan met zo'n hongerige blik dat Jim ervan moest huiveren. 'En ik ben altijd verliefd op je geweest, dus kies ik jou uit om aan deze ongewenste situatie een einde te maken. Je kunt me niet wijsmaken dat dit lichaam jou niet opwindt.' Ze spande haar lichaam opnieuw, en haar spieren leken weer te exploderen. Jim keek haar aan. Het gezicht was nog steeds dat van Pammy. Maar het lichaam was dat van een goddelijke Amazone. Het wond hem op, spieren hadden hem altijd opgewonden. Maar hij werd er vooral bang van en hij begon achteruit te deinzen. Pam keek teleurgesteld en greep hem plotseling met een beweging die te snel was om te volgen. Ze hield Jim dichtbij haar ongelooflijke lichaam en drukte hem tegen haar aan. Hij kon haar borsten voelen tegen zijn borst. De tepels groeven zich in zijn vlees en zij begon met haar heupen tegen de zijne te draaien. Hij worstelde maar ontdekte dat dat geen enkele zin had. Zij keek omhoog in zijn gezicht en glimlachte naar hem. 'Ik heb je niet gevraagd of je het wilde, Jim. Ik zei dat je mijn eerste zou worden, dus je kunt er maar beter van genieten.' Ze wierp zijn lichaam op de grond en sprong boven op hem. Ze scheurde zijn kleren van zijn lijf terwijl hij nutteloos tegenspartelde. 'Je kunt me niet tegenhouden', lachte ze. Jim was verschrikkelijk opgewonden maar schaamde zich ook verschrikkelijk. Een deel van hem vond het geweldig om zo gedomineerd te worden, maar de gedachte dat dit een zestienjarig meisje was, en nog wel één van zijn pupillen, bleef bij hem terugkomen. Hij wist dat het nutteloos was zich tegen haar te verzetten, dus probeerde hij met haar te praten. 'Dit is niet juist, Pammy, eh Pam', herstelde hij snel toen hij het dreigende gezicht zag dat zij maakte toen hij haar Pammy noemde. 'Dit is verkrachting.' Ze lachte hem uit. 'Het is alleen verkrachting als je dit niet wilt en ik geloof dat die erectie betekent dat je dit wel wilt.' Ze reikte naar beneden en streelde zijn penis, die al keihard was. Jim kreunde van genot toen zij zijn mannelijkheid in haar hand nam. Ze lachte hem opnieuw uit. 'Nou, houd je bek en laten we beginnen', zei ze. Ze drukte haar borsten in Jims gezicht en duwde hard tegen zijn achterhoofd. Haar borsten omgaven zijn hoofd volledig. Ze besteeg Jim en hijgde van opwinding. Ze leek geen last te hebben van de pijn (laat staan van de onzekerheid) die normaal hoort bij de eerste keer. Ze omgaf Jims lid volledig en hij bewonderde de controle die haar lichaam bezat. Haar enorme boezem omgaf nog steeds zijn hoofd en hij had moeite met ademhalen. Hij probeerde haar van zich af te duwen, maar ze gaf niet mee. Ze leek zijn worstelingen niet eens op te merken toen ze hem begon te berijden. Ze sloeg haar benen om hem heen en trok hem dieper naar binnen. Hij hijgde van pijn toen haar benen zijn gekneusde ribben omgaven en ritmisch begonnen te knijpen. Jim ondervond pijn en genot op hetzelfde moment. Toen ze verderging kreeg de pijn de overhand en Jim begon harder te worstelen. Hij hoorde haar lachen toen hij met zijn handen op haar rug sloeg. Ze versnelde haar bewegingen, trok haar rug krom en kneep nog harder met haar benen. Toen ze dichterbij haar orgasme kwam werden haar woeste bewegingen bijna gewelddadig. Toen ze ten slotte voor de eerste keer in haar leven een orgasme bereikte was Jim allang bewusteloos geperst, buiten westen van de pijn en door gebrek aan lucht. De volgende morgen werd hij wakker, zijn lichaam voelde aan alsof hij was overreden door een vrachtwagen. Pam was weg, maar ze had een briefje achtergelaten op tafel. Het zei: 'Bedankt voor een fantastische avond. Pam.' Hij dacht dat het als een soort grap bedoeld was. Hij besloot om één van de andere coaches op te bellen en haar te vertellen wat er aan de hand was. Sheila Hurst was vijftien jaar geleden Olympisch turnster geweest, en had meerdere medailles gewonnen. Zij en Jim hadden een verleden, ze waren enkele keren uitgegaan toen hij pas was begonnen met de trainingen van de groep. Ze waren niet op de beste manier uit elkaar gegaan, maar waren toch vrienden gebleven. Hij kon niemand verzinnen die hij meer kon vertrouwen dan zij. Hij belde haar op en vroeg haar langs te komen. Sheila stond in de deuropening. Hetzelfde knappe gezichtje dat het land had verwarmd toen ze als tiener voor haar land had gestreden was nog steeds te zien. Op haar dertigste hield ze zichzelf nog in prima vorm, en voerde ook zelf nog veel van de bewegingen uit die ze aan de volgende generatie turnsters leerde. Jim liet haar binnenkomen en begon aan zijn verhaal. Zij luisterde zonder hem te onderbreken. Hij vertelde haar over Tammy en de pillen, over zijn confrontaties met Cindy en Pammy (Pam - hoewel hij de seks achterwege liet), kortom alles. 'Wie weet wat dit spul bij hen aanricht, ze kunnen er wel dood van gaan', vervolgde hij. 'Pammy is gewoon een monster geworden, ze is waarschijnlijk in staat om het halve huis van de grond te tillen. En ik geloof dat het ook iets verandert in de meisjes, ze worden agressiever of zoiets.' Hij stopte terwijl Sheila onbeweeglijk bleef zitten. 'Nou, wat moeten we doen, je gelooft me toch wel, of niet?' 'O, ik geloof je wel', antwoordde Sheila. Ze stond op en liep naar de deur. Jim was verbaasd toen hij zag hoe zij de deur op slot draaide en haar jas uittrok. Hij snakte naar adem toen hij de spieren op haar lichaam zag toen ze zich weer naar hem omdraaide. 'In feite weet ik alles van de pil. Ik was één van de eerste proefpersonen. En die pil is prima, ze gaan er echt niet dood van, hoewel het stom was van Pam om een overdosis te nemen. Ik wist alleen niet dat jij ervan wist. Dat was slordig van Tammy, ik moet het er met haar eens over hebben.' Ze liep naar Jim die verstijfd in zijn stoel zat. 'De vraag is wat ik nu met jou aan moet.' Ze naderde de grote man met een boosaardige glimlach op haar gezicht die Jim de stuipen op het lijf joeg. Haar spierballen puilden ongelooflijk uit toen zij haar handen op Jims schouders legde. 'Jim, schat, ik geloof dat onze relatie toe is aan een nieuw begin!' Einde.