Mevrouw de Bazin.
Door M.C., in het Nederlands vertaald door WatjeKouw.
Een flinke Directrice moet een seksistische macho vertegenwoordiger een lesje leren in nederigheid.


Hillary Pressman parkeerde haar chique Mercedes Benz cabriolet 
(Klasse-SL600) bij het appartementencomplex en zette de motor af. 
Nadat ze had gecontroleerd of je bij het juiste adres was, stapte de 
aantrekkelijke brunette uit haar auto en ging ze onderweg naar 
appartement nummer 27.

Ze had dit probleem al veel eerder te lijf willen gaan, maar door al 
het gedoe rond de fusie van haar bedrijf met een ander, had de 
vijfenveertigjarige Directrice gewoonweg geen tijd om er iets anders 
bij te doen. Maar nu de fusie helemaal achter de rug was, had Hillary 
de tijd om 'de koe bij de hoorns' te vatten. Ze wandelde kordaat naar 
de deur van appartement 27 en belde aan.

"Wie is daar?" vroeg een mannenstem door de intercom.

"Ik ben het Meneer Warren, Hillary."

Ze pauzeerde eventjes voordat ze er op krachtige, stevige toon aan 
toevoegde: "Jij en ik moeten eens ernstig met elkaar praten!"

Na enkele minuten wachten (waarvan Hillary wist dat het expres was) 
ging de deur van het luxueuze appartement eindelijk open en stond ze 
oog in oog met het grote, krachtig gebouwde lijf van Daniel Warren - 
een van de meest succesvolle vertegenwoordigers van haar bedrijf.

"Dag Mevrouw Pressman," zei de 1.88 lange, honderd kilo wegende ex-
rugbyspeler terwijl hij neerkeek op de 1.72 lange, 68 kilo wegende 
vrouw. "En wat kan ik voor u doen op deze prachtige dinsdagavond?"

Hillary wist dat hij haar probeerde te intimideren, dat was tenminste 
wat ze van hem verwachtte. Met haar meer dan twintig jaar ervaring in 
de zakenwereld, begreep ze heel goed hoe macho mannen kunnen reageren 
als ze zich bedreigd voelen, maar ze was daar heel goed op voorbereid.

Terwijl ze hem recht aankeek, zei de onversaagde brunette zonder het 
geringste spoor van angst: "Volgens mij zou het beter zijn als we deze 
discussie binnen voeren, Meneer Warren. De zaken zouden wel eens een 
beetje... nou, oververhit kunnen raken."

Daniel stond eventjes stil voordat hij langzaam opzij ging om haar 
binnen te laten. Hij nam haar mee naar een ruime kamer en wees naar de 
sofa waarop Hillary ging zitten.

"Wilt u wat drinken?" vroeg hij zo beleefd als hij kon (hoewel Daniel 
een tamelijk goed idee had waarom zijn bazin hem hier thuis kwam 
opzoeken, vond hij het toch nodig om tenminste te proberen om de 
gastvrije gastheer te spelen tegenover de vrouw die het bedrijf leidde 
waarvoor hij werkte).

"Een glas droge rode wijn, als je die toevallig in huis hebt," 
antwoordde Hillary even beleefd. Ze wisten allebei dat dit geen 
hartelijk gesprek zou worden; maar de etiquette schreef voor dat ze op 
een beschaafde manier van start zouden gaan. Daniel ging haar verzoek 
inwilligen. Terwijl hij weg was, keek Hillary eens de kamer rond.

Haar aandacht werd onmiddellijk getrokken door de grote prijzenkast, 
waarin een bijzonder indrukwekkende collectie gouden beeldjes 
verzameld was. Rugby, honkbal, golf, tennis, bowling - allemaal 
bewijzen van Daniel's glorieuze sportcarrière op de middelbare school, 
de universiteit en de diverse clubs waarvan hij lid was geweest; hij 
was onmiskenbaar een uitstekende sportman. Maar de trofee die Hillary 
het meest in het oog sprong was er een waarop stond: 'Stadskampioen 
Vechtsporten - Open Klasse'. Toen Hillary die zag, glimlachte ze bij 
zichzelf.

"Een glas droge rode wijn," zei Daniel toen hij weer terug was - hij 
had ook een biertje in zijn andere hand. Daniel zette de karaf op de 
tafel voor zijn werkgever en nam een grote teug van zijn Budweiser.

"Nou Mevrouw de Bazin, waaraan heb ik de eer van dit onverwachte 
bezoek te danken?"

Voordat ze zijn vraag beantwoordde, nam Hillary een nipje van haar 
glas wijn. Hij was lekker. Niet fantastisch, maar lekker. Ofwel was 
Daniel een wijnkenner, ofwel kwam deze nog uit zijn kerstpakket.

"Ik zal maar meteen ter zake komen, Meneer Warren," begon ze op 
ernstige toon. "Ik ben erop gewezen dat je je al enige tijd ernstig 
misdraagt tegenover de vrouwelijke werknemers van mijn bedrijf – en 
dan druk ik me nog zachtjes uit. Je bent bijzonder onbeleefd tegen je 
secretaresse en ik heb veel klachten van andere vrouwen gehad over je 
omgangsvormen en de taal die je in hun bijzijn gebruikt. Zelfs de 
vrouwen die bij de Starbucks op de benedenverdieping werken zeggen dat 
je hen steeds lastigvalt. Meneer Warren, laat me je eraan herinneren 
dat je voor mijn bedrijf werkt. Bewaar dat soort gedrag maar voor in 
de kleedkamer van de sportschool of golfclub waar je misschien wel 
eens uithangt. Ik zal er dus geen misverstand over laten bestaan: ik 
ben hier vanavond gekomen om je te vertellen dat dat gedrag van je 
onmiddellijk moet ophouden... want anders!"

Daniel sloeg zijn laatste beetje Budweiser achterover en glimlachte 
naar de veel kleinere vrouw die voor hem zat. Hij wist dat hij een van 
de beste – zo niet de beste – vertegenwoordigers was die ze in haar 
hele bedrijf had en dat hij dus heel moeilijk te vervangen zou zijn; 
vooral nu na de fusie, want de aandeelhouders zouden zeker meer winst 
verwachten. Vol vertrouwen in zijn positie antwoordde de grote, 
goedgebouwde man op een zo arrogant mogelijke toon: "Want anders wat, 
Mevrouw de Bazin?"

Zelfvoldaan glimlachend kneep hij het bierblikje met zijn hand in 
elkaar en zette hij het recht voor de neus van zijn gaste op de 
koffietafel.

De symboliek van zijn uitdagende gebaar ontging Hillary niet. Daniel 
had de handschoen geworpen en het was nu aan haar om te beslissen of 
ze die wel of niet zou opnemen.

"Mannen," dacht ze bij zichzelf en zuchtte. "Ze zijn zo gemakkelijk in 
de val te lokken. Soms lijkt het wel vals spel."

Hillary nam kalmpjes nog een nipje van haar wijn en antwoordde: "Want 
anders dan laat ik die arrogante, seksistische kop van je alle hoeken 
van deze kamer zien."

Toen stond ze op uit de sofa, deed haar schoenen uit en begon langzaam 
haar zakenkleding uit te trekken. Toen de verbaasde Daniel de 
vijfenveertigjarige vrouw zich tot op haar lingerie zag uitkleden, kon 
hij niet anders dan constateren hoe gespierd en fit ze er uitzag.

Hoewel hij nu al meer dan een jaar bij haar bedrijf werkte, had Daniel 
zich nooit voorgesteld dat zijn bazin er onder haar zakenkleding zo 
zou uitzien; ze had altijd zo preuts en netjes geleken. Maar toen hij 
naar Hillary's gespierde armen en benen staarde, was het onmiskenbaar 
dat dit een vrouw was die behoorlijk wat tijd in de sportschool 
doorbracht.

Toen ze alleen nog maar haar beha en slipje aanhad, ging Hillary vlak 
voor haar verbijsterde werknemer staan. Toen ze de verbaasde blik op 
zijn gezicht zag, begon de prachtige brunette te lachen.

"Niet slecht voor een vijfenveertigjarige vrouw hè?"

Toen vervolgde ze op veel ernstigere toon: "Nou Meneer de Macho, ga 
jij je houding tegenover je vrouwelijke collega’s veranderen, of moet 
ik dat voor je doen?"

Hoewel hij aanvankelijk van zijn stuk gebracht was door deze 
onverwachte gebeurtenissen, kon Daniel snel genoeg inschatten hoe hij 
de vreemde situatie waarin hij zich plotseling bevond moest aanpakken 
(hij was niet voor niets een van de topvertegenwoordigers bij het 
bedrijf van Hillary).

Hij was een sterke, buitengewoon fitte en atletische 
achtendertigjarige man die in zijn eigen huis tot een gevecht werd 
uitgedaagd door niemand anders dan zijn bazin – een 
vijfenveertigjarige vrouw die zestien centimeter kleiner was dan hij 
en tweeëndertig kilo lichter woog.

Ze stond voor hem met niets anders aan dan haar slipje en beha; ze 
glimlachte hem toe met haar handen op haar heupen. Dit moest een of 
andere grap zijn, of niet soms?

"Dus vertel het me maar, Meneer de Macho!" vervolgde Hillary. "Ga je 
een brave jongen zijn en je voortaan gedragen, of moet ik je een flink 
pak slaag geven?"

Hillary wist dat ze Daniel tartte... en dat wond haar op. Niet alleen 
wilde ze hem straffen voor zijn onhebbelijke gedrag tegenover vrouwen, 
ze wilde hem ook een toontje lager laten zingen. Maar er was nog iets 
anders dat meespeelde, iets diep in haar ziel – Hillary had niemand 
meer een flink pak slaag gegeven sinds... nou, sinds de tijd dat ze 
nog studeerde; en dat miste ze.

Omdat fysiek geweld in de zakenwereld niet op prijs wordt gesteld, 
moest Hillary andere manieren verzinnen om haar mannelijke 
machoconcurrenten de loef af te steken. Dat was haar gelukt, en dat 
was een van de belangrijkste redenen geweest dat ze zo snel de 
maatschappelijke ladder had kunnen beklimmen.

Maar om de waarheid te zeggen miste Hillary de dagen dat ze nog een 
flink pak slaag kon verkopen aan de één of andere verwaande kwast of 
een vriendje dat te hard van stapel wilde lopen.

Zelfs na twintig succesvolle jaren in de zakenwereld kon er niets op 
tegen het gevoel dat ze die avond had gehad toen ze Jeff Richards - de 
zwaargewicht worstelaar uit het worstelteam van haar universiteit – 
tot moes had geslagen en van hem voor de rest van dat semester haar 
seksslaaf had gemaakt. Verdomme, waarom moest hij het jaar daarop nou 
verhuizen naar een universiteit in een andere staat? De vuile lafaard!

Hillary hield op met herinneringen ophalen en richtte haar aandacht op 
het *probleem* dat voor haar stond. Het was duidelijk dat Daniel niet 
zeker wist wat voor soort actie hij moest ondernemen. Moest hij op 
haar uitdaging ingaan en met haar vechten? Hillary was niet alleen 
zijn bazin, ze was ook een kleinere en zwakkere (nou, lichamelijk dan) 
vrouw. De sexy brunette besloot om hem uit zijn besluiteloosheid te 
verlossen.

"SMAK!" Hillary ramde haar rechtervoet tegen de zijkant van Daniel’s 
gezicht aan.

"POEF!" Ze vervolgde met een stevige stoot in zijn maag en "SMAK!" nog 
een trap tegen zijn kaak.

Hoewel ze zich inhield, hadden haar klappen toch genoeg kracht om de 
verbijsterde Daniel achteruit te drijven. Hij viel over de sofa heen 
en kwam plat op zijn rug terecht... gevloerd door een 
vijfenveertigjarige vrouw.

"Wat is er aan de hand, stoere jongen?" plaagde Hillary. "Is die oude 
Mevrouw de Bazin je te machtig? Tsjongejongejonge."

Verbijsterd maar ongedeerd nam Daniel eventjes de tijd om zich te 
realiseren wat er zich zojuist had afgespeeld. Hoe kon hij, een 
voormalige rugbyspeler en vechtsportkampioen, zo gemakkelijk gevloerd 
zijn door een veel kleinere, vijfenveertigjarige vrouw?... die nu over 
hem heen stond te giechelen!

"Jeetje, volgens mijn ben je niet zo stoer als je wel dacht, Danny," 
voegde Hillary hem toe. Toen wandelde ze rustig naar de plaats waar ze 
haar glas wijn had neergezet en nam ze nog een nipje.

"Jij vuile sloerie!" brulde Daniel terwijl hij overeind kwam. "Ik ga 
je afmaken!"

"Kom me dan maar halen, stoere kerel," glimlachte Hillary. Ze zette 
haar wijnglas neer en nam een vechthouding aan.

"Ik ga hier pas weg als deze *zaak* geregeld is."

De man van 100 kilo en de vrouw van 68 kilo troffen elkaar midden in 
de grote kamer. Furieus als hij was, kon het Daniel niet meer schelen 
dat hij aan het vechten was tegen een veel kleinere vrouw die zeven 
jaar ouder was dan hij en die toevallig ook nog eens de Directrice was 
van het bedrijf waarvoor hij werkte. Het enige dat hem kon schelen was 
wraak voor zijn gekrenkte trots.

Met welk recht was ze eigenlijk naar zijn huis gekomen en wilde ze hem 
voorschrijven hoe hij zich moest gedragen? Wie was ze verdomme dan wel 
helemaal? Een of andere arrogante, feministische workaholic die 
waarschijnlijk alle mannen die ze ooit was tegengekomen de stuipen op 
het lijf had gejaagd. Nou Mevrouw de Bazin, het spel is op de wagen; 
het is tijd dat iemand je eindelijk op je nummer zet.

Hoewel het jaren geleden was dat hij serieus getraind had in 
vechtsporten, begon Daniel zijn kleinere tegenstandster klappen en 
trappen uit te delen; in de waan dat - zoals de meeste mannen - zijn 
superieure lengte en kracht voldoende zouden zijn om de strijd in zijn 
voordeel te kunnen beslissen.

Hillary leek er wat haar betrof genoegen mee te nemen om hem het werk 
te laten doen en beperkte zich tot verdedigen. Met haar zwarte band in 
zowel Taekwondo als Jiujitsu (en ze had er geen moeite mee om wanneer 
ze ook maar even kon te trainen in haar dojo) blokkeerde of ontweek de 
verbijsterend snelle vrouw met gemak Daniel's stoten.

Telkens als hij zijn verdediging vergat, sloeg Hillary onverbiddelijk 
toe – waarbij ze er wel voor zorgde dat ze niet al te veel schade 
aanrichtte (hoe verbazingwekkend het ook moge klinken, maar de vrouw 
van 68 kilo deed het eigenlijk rustig aan met haar 100 kilo wegende 
tegenstander, bang dat ze hem te ernstig zou verwonden).

"Sta stil, sloerie!" bulderde Daniel nadat hij zijn ongrijpbare prooi 
voor de zoveelste keer gemist had.

"En me door jou laten raken Danny, wat heb ik daar nou aan?" reageerde 
Hillary met een glimlach.

"POEF!" Ze stampte Daniel met haar vernietigende rechtervoet diep in 
zijn maag en vervolgde daarna snel met "KRAK!" een stevige stoot op 
zijn kaak.

"Je lijkt wel een beetje uit vorm, schattebout," plaagde de prachtige 
brunette. "Dat komt ervan als je al je vrije tijd aan domme blondjes 
besteedt in plaats van aan *echte* vrouwen.

"SMAK!" Hillary's linkervoet werkte Daniel weer tegen het karpet aan.

"Als ik jou was, dan zou ik wat meer tijd in een sportschool of dojo 
doorbrengen," lachte ze terwijl ze nog een nipje van haar wijn nam. 
"Dat is waarschijnlijk op de lange termijn gezonder."

Daniel ging langzaam op zijn handen en knieën zitten, zijn hoofd tolde 
van Hillary's stoten en trappen. De grote, atletische en trotse man 
kon niet geloven dat hij in elkaar geslagen werd door deze 
vijfenveertigjarige vrouw. Hillary was sneller, geoefender en had meer 
zelfvertrouwen dan hij - kortom, hij werd in elkaar geslagen door zijn 
sexy bazin.

"Wat is er met je aan de hand, Meneer de Macho? Is deze oude dame je 
te machtig?" plaagde ze.

Hillary pakte haar glas wijn weer en dronk het leeg.

"Dit is echt goede wijn Danny, ik denk dat ik nog maar een glas neem 
als je het niet erg vindt... trouwens ook als je het wel erg vindt."

Toen ze onderweg naar zijn keuken langs hem liep, greep Hillary Daniel 
(die nog steeds op zijn handen en knieën zat) stevig bij zijn hand en 
smeet ze hem, met een excellente Jiujitsuworp, weer tegen de vloer.

"Rust maar even uit, lieveling," giechelde ze. "Zodra ik mijn wijnglas 
weer vol heb, kom ik weer terug en dan kunnen we onze *discussie* 
voortzetten."

Toen ze terugkwam, had Hillary het glas in haar ene hand en de 
wijnfles in haar andere. Daniel was bijna overeind gekomen, maar 
helaas voor hem, "SMAK!" een harde trap onder zijn kaak en hij lag 
weer op zijn rug. Toen schonk ze haar glas vol en nam ze nog een paar 
nipjes.

"Jeetje, van wijn drinken op mijn nuchtere maag word ik een beetje 
tipsy; tsjongejongejonge. Kom op Danny, sta op; ik ben nog niet klaar 
met je."

Ondertussen zag het gezicht van Daniel er uit alsof het door een 
gehaktmolen was gehaald. Hij bloedde uit zijn neus en mond, had 
tenminste één blauw oog en een stuk of tien bulten en blauwe plekken 
over de rest van zijn lichaam. Iedere keer dat hij overeind probeerde 
te komen, smakte Hillary hem weer tegen de vlakte. Nog nooit in al 
zijn achtendertig jaren had de stoere, sterke, 1.88 lange, honderd 
kilo wegende man een dergelijk pak slaag gekregen als zijn prachtige 
vijfenveertigjarige bazin hem nu aan het geven was. En iedere keer dat 
ze hem gevloerd had, nam Hillary kalmpjes een nipje (nou, eigenlijk 
meer een slok) wijn.

"KRAK!" een laatste trap tegen Daniel's vreselijk opgezwollen gezicht 
en de grote man was uitgeteld (dit keer deed hij niet eens een poging 
om op te staan). Toen greep de triomfantelijke vrouw de wijnfles en 
ging ze op zijn borst zitten.

Ja (hik) dit is heel goede wijn Danny," zei Hillary toen ze het 
laatste beetje achteroversloeg. "Of moet ik zeggen *was*."

Meer dan een beetje tipsy nu, kneep Hillary Daniel pesterig in zijn 
bebloede neus.

"Jij stoute, stoute jongen (burp), volgens mij is een flink pak 
billenkoek nu wel op zijn plaats."

"Alsjeblieft," smeekte de geteisterde man. "Alsjeblieft niet Hillary. 
Je hebt gewonnen, je hebt me verslagen. Het spijt me. Verneder me niet 
nog meer. Ik zal geen vrouwen meer lastigvallen, dat beloof ik. Maar 
geef me alsjeblieft geen billenkoek."

Nu ze onmiskenbaar de eerste tekenen van dronkenschap vertoonde, begon 
de stoere, serieuze zakenvrouw zich te gedragen als een meisje met een 
stuk speelgoed.

"Oh Danny, Danny, Danny, wat ben je toch leuk als je nederig bent. 
Maar het spijt me. Je hebt me uitgescholden voor sloerie – diverse 
keren nog wel – en daarom moet mammie je straffen."

Hillary greep de weerloze man stevig bij zijn haar en rukte hem 
overeind. Toen sleepte ze hem mee naar de sofa en ging ze zitten. In 
de wetenschap dat ze het laatste beetje weerstand uit hem geslagen 
had, legde de sterke vrouw de grote man over de knie en trok ze zijn 
broek en boxershort naar beneden.

"Dat komt ervan als je een stoute jongen bent, Danny," giechelde ze 
terwijl ze met haar sterke rechterhand hard op zijn billen begon te 
slaan. PETS! PETS! PETS! PETS!... En binnen de twee minuten had 
Hillary de stoere, macho vertegenwoordiger als een baby aan het 
huilen.

De prachtige vrouw had het daarbij kunnen laten, als ze niet een hele 
fles rode wijn op haar nuchtere maag had geconsumeerd. Daardoor waren 
er bepaalde hartstochten in haar opgewekt, hartstochten die ze lang 
had onderdrukt.

Hier, recht voor haar, lag een grote, sterke en (moest ze toegeven) 
heel knappe man die nu volledig in haar macht was. Nadat ze hem zowel 
lichamelijk had vernederd met een flink pak slaag, als geestelijk met 
een pak billenkoek, was Daniel nu aan haar willekeur overgeleverd.

Hillary wist dat zijn mannelijke trots hem ervan zou weerhouden om 
ooit aan iemand te vertellen over wat ze met hem gedaan had – hoe kon 
deze trotse, stoere man tenslotte ooit toegeven dat hij een pak slaag 
en billenkoek had gekregen van een vijfenveertigjarige vrouw? Hij was 
aan haar overgeleverd. De vraag was alleen, wat zou ze nu met hem 
doen?

Hillary dacht weer terug aan Jeff Richards – de zwaargewicht 
universiteitsworstelaar die vele jaren geleden tijdens een avondje uit 
zijn handen niet thuis had kunnen houden. Ze glimlachte toen ze 
terugdacht aan het pak slaag dat ze hem gegeven had en hoe hij haar in 
tranen om genade had gesmeekt. En hoe ze toen van hem voor de rest van 
het semester haar seksslaaf had gemaakt.

Toen ze weer naar de snikkende man keek die bij haar over de knie lag, 
begon Hillary erotische gevoelens te krijgen... heel erotische 
gevoelens; haar lichaam tintelde letterlijk van top tot teen.

"Danny," kirde Hillary zachtjes, "jij en ik moeten eens met elkaar 
praten; dus sta alsjeblieft op."

Nadat de vernederde man overeind gekomen was, stond Hillary op en keek 
ze hem aan. Met nog steeds alleen haar slipje en beha aan glimlachte 
ze en zei: "Voortaan zullen we een tikkeltje anders met elkaar omgaan, 
Meneer Warren."

"Hoe... hoe bedoel je dat?" vroeg hij trillend als een rietje.

De krachtige vrouw boog zich voorover en tilde de honderd kilo wegende 
man over haar schouder. Toen droeg ze hem, schijnbaar zonder enige 
moeite, naar zijn slaapkamer (onderweg maakte ze een omweg naar de 
keuken om nog een fles rode wijn te halen).

Hillary ging zijn slaapkamer binnen en smeet haar *pakketje* op het 
bed. Toen maakte ze de wijnfles open en nam – zonder haar glas te 
gebruiken – nog een paar slokken direct uit de fles.

"Zorg er maar voor dat je helemaal naakt bent tegen de tijd dat ik 
mijn beha en slipje uitgetrokken heb, jij heerlijke dekhengst," 
plaagde ze en voegde daar giechelend aan toe: "dat wil zeggen, tenzij 
je nog een pak billenkoek wilt," (onnodig te zeggen dat hij dat niet 
wilde).

Na nog een paar slokken wijn trok Mevrouw de Bazin haar lingerie uit 
en sprong ze boven op haar nieuwe seksslaaf.

"Dit bedoelde ik nou, Danny..."


Epiloog: De Volgende Ochtend.

De grote, goedgebouwde (maar vreselijk in elkaar geslagen) man liep 
met gebogen hoofd het kantoor van zijn bazin binnen met.

"Waarom kijk je zo sip, Meneer Warren?" vroeg de prachtige langharige 
brunette. "Heb je een slechte nacht gehad?" (knipoog)

"Die heb ik inderdaad gehad," antwoordde hij somber terwijl hij naar 
de vloer bleef kijken. "Een *heel* slechte nacht."

"Nou, daar zul je maar aan moeten wennen schattebout, want dat was pas 
de eerste van vele... en dan bedoel ik ook *VELE*. Nou, heb je alle 
dingen gedaan dat ik je opgedragen heb?"

"Ja. Ik heb mijn excuses aangeboden aan mijn secretaresse en aan alle 
andere vrouwen op deze verdieping die misschien per ongeluk de 
seksistische taal hebben opgevangen die ik gebruikt heb en ik heb 
beloofd om me voortaan te gedragen. En ik heb ook mijn excuses 
aangeboden aan de meiden van de Starbucks."

"Vrouwen Danny, we worden vrouwen genoemd."

"Ja, de vrouwen van de Starbucks."

"Je bent een brave jongen Danny," zei Hillary met een glimlach, 
(hoewel ze al wist dat hij het gedaan had, wilde Hillary het toch uit 
zijn eigen mond horen; laten we het een extra lesje in nederigheid 
noemen).

De sterke Directrice stond op vanachter haar bureau en liep naar de 
plaats waar Daniel stond. Ze gaf hem een tedere kus op zijn vreselijk 
opgezwollen lippen.

"En ben je al begonnen aan de *andere* opdracht die ik je gegeven heb, 
lieveling?"

"Nog niet, Mevrouw Pressman. Maar ik zal er aan beginnen zodra als ik 
kan... dat beloof ik."

"Nou, dan zou ik maar eens opschieten schattebout. Ik heb de 
verhuizers gevraagd om rond drie uur vanmiddag bij jouw appartement te 
zijn. Dus zorg er alsjeblieft voor dat dan alles klaarstaat dat je 
naar mijn huis overgebracht wilt hebben. En nog eens wat, voortaan is 
het Hillary – dat wil zeggen wanneer jij en ik samen privé alleen 
zijn."

"En hoe moet ik u anders aanspreken, Mevrouw Press... eh Hillary?"

"In de andere gevallen wil ik dat je me aanspreekt op de manier waarop 
je dat altijd al deed... achter mijn rug (knipoog); dat lijkt me wel 
gepast. Ik wil dat je me aanspreekt op de manier waarop je pas 
gisterenavond eindelijk de moed had om het recht in mijn gezicht te 
zeggen. Ik wil dat je me aanspreekt met wat ik ben, en met wat ik voor 
jou altijd voor de rest van je leven zal zijn. Je mag me aanspreken 
met MEVROUW DE BAZIN!"